සිංහයා සිංහලද?

රංජිත් පෙරේරා

‘සිංහයා සිංහලද?’ යන පැනය අසමින් ප්‍රස්තූතය පිළිබඳ විචාරාත්මක විමර්ශනයක නිරතවීමට මා උත්සාහ කරන්නේ මූලික වශයෙන් ප්‍රවාද දෙකක් ගොඩනගමින්ය. සැකෙවින් කීවොත් ඒ ප්‍රවාද දෙක මෙසේය:

1. ලංකාවේ ජාතික කොඩිය තුළ උපත ලැබූ සිංහයා පිළිබඳ කථාවස්තුව
2. එම ජාතික කොඩිය වලංගු එකක් නොවේය යන මතිය පිළිබඳ කථාවස්තුව

පළමුවෙන්ම, ලංකාවේ අද භාවිතයේ පවතින ජාතික කොඩිය ඇතුළට ලංකාව නම් රට තුළ ඉතිහාසයේ කවර කාලයකදීවත් ඉපදී වාසය නොකළ සිංහයා නමැති තේජාන්විත සත්ත්වයාගේ රූපය ඇතුළත් වූයේ කෙසේද යන්න කතිකා කරමු. අපේ රටේ ඉතිහාසය තුළ එක්තරා කාලයකින් පසුව ලෙලදෙමින් වැජඹුණු බවට සාක්කි තිබෙන ධජ පතාක ඇතුළට සිංහයා වැදීගත්තේ කෙසේද? අද දවසේ දෙහිවල නම් වැයික්කියේ පිහිටි සත්ව උද්‍යානයේ යකඩ කූඩුවක් තුළ වැතිර දවසේ වැඩි කාලයක් තුළ නිදාගෙන සිටින සිංහයා ඇරෙන්නට එදා කිසි දවසෙක අපේ රටේ තිබූ ඝන වනාන්තරවල නිදහසේ සැරිසරන සිංහයන් සිටි බවට කිසිදු සාක්ෂියක් නැත – අලි ඇත්තු නම් එමට සිටියහ. එලෙස එදා සිංහයෙකු සිටියා නම් ඒ සිටියේ යම් යම් රජවරුන්ගේ පුද්ගලික උද්‍යානවල වග පැරණි දේශාටන වාර්තාවල සඳහන්ය.

1. ජාතික කොඩිය තුළ උපත ලැබූ සිංහයා පිළිබඳ කථාවස්තුව

ඉංග්‍රීසි යටත්විජිත සමය පුරාවට සිලෝනය යනුවෙන් නම් කර තිබූ ලංකාව දෙවන ලෝක සංග්‍රාමයෙන් පසුව යටත්විජිත තත්ත්වයෙන් මිදී නිදහස ලබන විට ලංකාව වෙනුවෙන් පළමුවතාවට හඳුන්වා දුන් අලුත් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව සමග අලුත් ජාතික ධජයක් ද නිර්මාණය විය. ඉදින්, ලංකාවේ ජාතික ධජය තුළට සිංහයා නමැති සත්ත්වයා ආගමනය වූ ගමන් මග දෙස විමසුම් බැල්ම හෙළුෑ විට පැහැදිලිව පෙනීයන්නේ එම ගමන්මග දිගේ සන්දර්භ කීපයක් සහ හැරවුම් ලක්ෂ්‍යය කීපයක්ම සනිටුහන් වී තිබෙන බවයි. ඒවා පිළිවෙළින් මෙසේ දැක්විය හැකිය:

1. ක්‍රිපූ තුන්වන සහස්‍රයේ සිට පැවතෙන බවට තහවුරු කරන ලද පුරාවිද්‍යා සහ ලිඛිත සාක්ෂි දරන සිංහයා ප්‍රධාන වශයෙන් ප්‍රවර්ග දෙකක් යටතේ හඳුනා ගන්නට පුළුවන. ඒ දෙක නම් ආසියානු සිංහයා සහ යුරෝපීය සිංහයා වශයෙනි.
2. දෙවන ලෙෘ්ක යුද්ධයෙන් පසුව ආසියානු රටවල් යටත්විජිත ග්‍රහණයෙන් මිදී, සිංහයා තම රාජ්‍ය ලාංඡනය හැටියට යොදා ගන්නාවිට ඉහත කී ප්‍රවර්ග දෙකම පරිහරණය කොට තිබේ. ඉන්දියාව ආසියානු සිංහයාව යොදා ගනිද්දී ලංකාව යොදා ගෙන තිබෙන්නේ යුරෝපීය සිංහයාවය. ඉන්දියාව ආසියානු සිංහයාව පරිහරණය කරමින් තම අතීත ඉතිහාස උරුමය සමග බද්ධවෙද්දී ලංකාව යුරෝපීය ඉංග්‍රීසි සිංහයාව පරිහරණය කරමින් මෑතකාලීන යටත්විජිත උරුමය සමග බද්ධ වෙයි.
3. තම රාජ්‍ය ලාංඡනය ගොඩ නගාගෙන තිබෙන්නේ ආසියානු උරුමය ඔස්සේ නොව යුරෝපීය යටත්විජිත උරුමය ඔස්සේ බැව් අහම්බයෙන් තේරුම්ගත් ඊනියා දේශප්‍රේමියෝ, ජාතිකවාදියෝ, ජාතිකඋම්මත්තකවාදියෝ, ජාතික චින්තනවාදියෝ එය පිටුදැකීම සඳහා හිටු කියා මිථ්‍යා කතන්දර නිර්මාණය කරන්නට පටන් ගත්හ. ක්‍රිපූ 486 කාලයේදී විජය ලංකාවට ගොඩබහිනවිට සිංහ කොඩිය රැගෙන ඒම, ලංකාව පුරාම පැවති කුඩා රාජ්‍ය සියල්ල සුණුවිසුණු කොට ලංකාව තම අණසක පිළිපදින ඒකතන්ත්‍ර අත්තනෝමතික පාලනයට යටත්කර ගැනීම සඳහා ක්‍රිපූ 161-137 කාලයේදී දුටුගැමුණු දියත් කළ ‘ලංකාව එක්සේසත් කිරීම’ නමැති යුද්ධ ප්‍රයාණයේදී පෙරමුණේ රැගෙන ගියා යැයි කියන සිංහ කොඩිය, කිසිදු පුරාවිද්‍යා සාක්ෂ්‍යයකින් තහවුරු නොකළ එහෙත් ලංකාවේ රජ වී සිටියා යැයි උපකල්පනය කරන රාවණාගේ කොඩිය ආදි වශයෙන් මිථ්‍යා කතන්දර ගණනාවක් 19 සහ 20 යන සියවස් පුරාවට මේ ඇත්තන් ගොතා ඉදිරිපත් කර තිබෙනවා දැකගත හැකිය.

යුරෝපය සිංහ ලාංඡනය පාවිච්චි කළේ, ඉන්දියාවේ පිහිටුවා තිබූ මෞර්ය අධිරාජ්‍යයේ පාලනය ගෙන ගිය අශෝක අධිරාජයා එය ඇති තරම් පාවිච්චි කොට සෑහෙන කාලයක් ගත වූ පසුය. කලින් මගධ රාජ්‍යයේ පමණක් රජ වී සිට, පසුව ඉන්දියාවේ විශාල භූමි ප්‍රදේශයක් පුරාවට රාජ්‍ය පාලනය අශෝක ගෙන ගියේ ක්‍රිපූ 304-232 යන කාලය ඇතුළතය. බෙරයක හැඩය  ගත් ශීර්ෂ ඵලකයක් මත සැබෑ ප්‍රමාණයේ සිංහයන් හතරදෙනෙකු සහිතව සිංහ කුලුන පළමුවරට පිහිටුවන ලද්දේ ක්‍රිපූ 250 පමණ කාලයේදී බරණැස නගරයට යාබදව පිහිටි සාරානාථයේදීය. මෙලෙස පිහිටුවන ලද සිංහ කුලුනේ ළැගගෙන සිටින සිංහයන් හතරදෙනාගෙන් නියෝජනය වූයේ ධෛර්යය, බලය, අධිෂ්ඨානය සහ ගරුනම්බුවය. ඒ හැරෙන්නට, ශීර්ෂ ඵලකය වටේම අශෝක පාලන සමයේදී වැදගත් යැයි සැලකුණු තවත් ලකුණු හතරක් ද නෙලනු ලැබීය. ඒවා නම් ධර්මචක්‍රය, ඇතා, ගවයා, අශ්වයා යන වස්තූන්ය. ඵලකයට යටින් සංස්කෘත භාෂාවෙන් ‘සත්‍යය සදාකල්හිම ජය ගනී’ යන වැකිය ද කොටා තිබේ. ඉන්පසුව ඔහු මිය යනතුරුම දකුණු ඉන්දියාව හැරෙන්නට සෙසු ඉන්දියාව පුරාම වාගේ ආඥා පැනවූ, කතිකාවන් පැවැත්වූ, මේ සන්නිවේදන කුලුනු පිහිටුවනු ලැබිණ. ක්‍රිව විසිවන සියවසේදී ඉන්දියාව යටත්විජිත තත්ත්වයෙන් නිදහස ලබා ඉන්දීය ජනරජය පිහිටැවූ අවස්ථාවේදී එරටේ පාලන බලය පවරාගත් ජාතික කොංග්‍රසය ස්වකීය රටේ නිල ලාංඡනය හැටියට පිළිගත්තේ ද මේ අශෝක සිංහ ශීර්ෂ ඵලකයයි.

ස්වකීය රාජ්‍ය ලාංඡනය හැටියට අශෝක විසින් සිංහ ශීර්ෂ යොදා ගත්තේ ඇයිද යන පැනයට පිළිතුරු වශයෙන් මතු දැක්වෙන සාක්ෂි ඉදිරිපත් කළ හැකිය:

1. සිංහයා නමැති මේ ප්‍රතාපවත් සත්ත්වයා ඉන්දියාවේ ඝන වනාන්තරවල ද ජීවත්වෙයි
2. ක්‍රිපූ තුන්වන සියවස තුළ වැජඹුණු මෞර්ය අධිරාජයාට පෙරාතුව ක්‍රිපූ 28-25 යන සියවස් කාල තුළ වැජඹුණු සුමේරියානු ශිෂ්ටාචාරයට අයත් පුර රාජ්‍ය පද්ධතිය තුළ සිටි බලගතුම රජු වශයෙන් සලකනු ලබන ගිල්ගමේෂ්, සිංහයා නමැති සත්ත්වයාව බහුල වශයෙන් ඇසුරු කළ බවට පුරාවිද්‍යා සාක්ෂ්‍ය තිබේ. ගිල්ගමේෂ් සිංහයාව දමනය කොට වමතින් සිංහයාගේ ගෙල හිරකොට අල්වා ඔසවා ඉනේ ගසාගෙන සිටින අතර දකුණතින් විශාල නාගයෙකු එල්ලාගෙන සිටී. එයින් සංකේතවත් වන්නේ ‘කැලේ රජා’ ද දමනය කළ ගිල්ගමේෂ් උත්තර මිනිසෙකු බවයි. පළමුව උරුක් නම් සුමේරියානු පෞර රාජ්‍යයේ ද පසුව වෙනත් පෞර රාජ්‍ය ප්‍රජාව මත්තේ ද අණසක පතුරවාගෙන සිටි ගිල්ගමේෂ් මරණයෙන් පසු දේවත්වයට බාර කොට වන්දනා කිරීමේ පුරුද්ද භාවිතයට ගැනිණ. පසුකාලයේදී ගිල්ගමේෂ් වටා මිථ්‍යා කතන්දර සහ පුරාවෘත්ත සෑහෙන ප්‍රමාණයක් නිෂ්පාදනය වූ අතර ඒවා සුමේරියානු ශිෂ්ටාචාරයට පසුව පහළ වූ ඇසිරියානු සහ බැබිලෝනියානු ශිෂ්ටාචාර පුරාවට ද එකදිගට ගලා ඇවිත් ප්‍රචලිත වී තිබේ. ඉදින්, සිංහයා ඈත අතීතයේ සිටම යුරෝපයේ නොව ආසියාවේ උරුමයක් බවට පත්ව සිටි වග පැහැදිලිය.

පළමුව අශෝක අධිරාජයා වැළඳගෙන දෙවනුව ලංකාවට පිටත්කර එවූ බුද්ධාගමට පමණක් සිංහයා සීමා වී නැත. එමෙන්ම, සිංහල ඉතිහාස ආඛ්‍යානයට, සිංහල සංස්කෘතියට, සිංහල ලිවිසැරියට පමණක් සීමා වී නැත. ලෝකයේ ලොකුම කතන්දර පොත හැටියට සැලකෙන බෛබලය ද සිංහයා වටා ඇති පදම් කතන්දර ගොතා තිබේ. බෛබලය ක්‍රිස්තූන්ව සිංහ සංස්කෘතියට උපමා කරගන්නා විට ඒ කියන සිංහයා අනුන් මරා පලහා කීතු කීතු කරදමන එකෙක් නොවේ. බෛබලය සිංහයාව පාවිච්චි කරන්නේ ක්‍රිස්තූන් සතු ‘සංයමයෙන් යුක්ත රාජකීය බලය’ ගැන කියන්නටය. හැබැයි, බෛබලය සාතන්ට බද්ධ කරමින් සිංහයා ගැන කථා කරන විට ඒ සිංහයා අනුකම්පාවෙන් තොර, රහසිගත, බලගතු, ආක්‍රමණශීලී, විනාශකාරී එකෙකි,  හැමවිටම උගුල් අටවා අනුන්ව විනාශ කර දමන එකෙකි.

එතෙකින් නොනවතින බෛබලය සාන්තුවරුන් බොහෝදෙනාව සිංහයා සමග සන්සන්දනය කරයි. එයින් කීපදෙනෙකු මෙසේය: ‘සාන්ත ජාකොබ්තුමාණෝ ජාතීන් අතර ඉහළින්ම වැජඹෙනු ඇත. හරියටම ඝන වනාන්තරවල වාසය කරන වනසතුන් අතර සිංහයා වැජඹෙන පරිද්දෙන්ය. බැටළු රෑන පහුකරගෙන යන මේ ඉලන්දාරි සිංහයාට ඕනෑනම් උන්ව පාගා පොඩිපට්ටම් කර දමන්නට පුළුවන. එවිට උන්ව බේරා ගන්නට කිසිවෙකු අහලකවත් නැත’ (සාන්ත මිකා 5: 8). ‘ගොදුරු නැති කල සිංහයා නැසී යයි. එහෙත් සිංහධේනුව වදන සිංහ පැටව් නම් හැමතැන දුව පනිමින් විසිර යන්නෝය’ (සාන්ත ජොබ් 4: 11). ‘සන්සුන් වැදගත් ජීව ගුණය අත්පත් කර ගන්න; ගර්ජනා කරමින් දුව ඇවිදිමින් ඔබ මතට පැන ඔබව කීතු කරන සිංහයා මෙන් යක්ෂයා ඔබව අයසට පත් කිරීමට දිරිදරනු ඇත’ (සාන්ත පීතර 5: 8). මෙයාකාරයෙන් බෛබලය 37 වතාවක් සිංහයා ගැනම කියයි.

1. ජාතික කොඩිය වලංගු එකක් නොවේය යන මතිය පිළිබඳ කථාවස්තුව

මෙතැන්පටන්, ජාතික කොඩිය වලංගු එකක් නොවේය යන කථාවස්තුව සලකා බලමු. මේ කථාවස්තුව 2015 වසරේ සිද්ධ වූ සිද්ධියක් වටා ගොඩනැගුණකි. මීට කලින්ද නොයෙකුත් වතාවල එවැනිම සිද්ධීන් කීපයක් වාර්තා වී තිබුණද, ජාතික කොඩිය දිවිහිමියෙන් ආරක්ෂා කරනවා යැයි දිවුරුම් දී සිටි පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරුන්ද ජාතික කොඩිය කැන්සල් කිරීමේ ව්‍යාපාරයක නිරත වී සිටි නිසාම එය අනෙකුත් සිද්ධීන්ට වඩා වැදගත් වන්නේය. 2015 වසරේ අප්‍රේල් මාසයේ සිදුවූ මෙම සිද්ධිය වාර්තා කර තිබුණේ 2015 අප්‍රේල් 27 වැනිදා පළවූ  The Sunday Leader පුවත්පතයි. වරුණි කරුණාරත්න නම් පුවත්පත් කලාවේදිනිය Controversy over Flag at Demo යන හිසින් එය වාර්තා කර තිබුණි. මෙහිදී මා ඉදිරිපත් කරන්නේ එම ලිපියේ අඩංගු යම් යම් පදාස පමණි. අවශ්‍ය නම් පාඨකයෙකුට එම ලිපිය ජාතික පුස්තකාල සහ ප්‍රලේඛන සේවා මණ්ඩලයෙන් හෝ රාජ්‍ය ලේඛනාගාරයෙන් හෝ උකහා ගත හැකිය.

හිටපු ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්ෂට සහ හිටපු ආරක්ෂක ලේකම් ගෝඨාභය රාජපක්ෂට සහාය දක්වමින් විරෝධතාකරුවන් පිරිසක් පාර්ලිමේන්තුව සහ අල්ලස් කොමිසම ඉදිරිපිට පැවැත්වූ විරෝධතා ව්‍යාපාරවලදී සමහර විරෝධතාකරුවන් වන වනා සිටියේ නිල ජාතික කොඩියේ දැක්වෙන කහපාට තීරු දෙක ඉවත් කොට විකෘති කරන ලද කොඩියකි. ජාතික කොඩිය වෙනුවට මෙලෙස වෙනස් කරන ලද කොඩියක් වැනීම බලගතු අර්බුදයක් නිර්මාණය කිරීමට හේතුවක් වන්නේ එවැනි ක්‍රියාවකින් ශ්‍රී ලංකාවේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝනය වන නිසාය.

‘මේ මතභේදකාරී කොඩි වැනිල්ල සිද්ධ කළ පිරිස අතරේ පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරු කීපදෙනෙක් ද සිටියහ. ශ්‍රීලනිප මන්ත්‍රීවරුන් වන ඩලස් අලහපෙරුම, ජගත් කුමාර සුමිත්‍රාරච්චි, එක්සත් ජාතික නිදහස් සන්ධානයේ පළාත් සභා මන්ත්‍රී උදය ගම්මන්පිල මේ පිරිස අතර සිටි කැපීපෙනෙන පුද්ගලයන්ය. මෙම විරෝධතා ව්‍යාපාරය ගැන The Sunday Leader පුවත්පත විමසූ විට ගම්මන්පිල කීවේ ජාතික කොඩිය විකෘත කිරීම පිළිබඳ කිසියම් හෝ අදහසක් ඔවුන් තුළ තිබුණේ නැති බවත් සිරස් තීරු රහිත කොඩියක් වැනුවාය යන්න ගැන තමනට කිසිම දැනුවත්භාවයක් නැති බවත්ය. ඒ එකතුව මහජන විරෝධතාවක් බවත් එලෙස ජාතික කොඩියට වඩා වෙනස් කොඩියක් වැනූ පිරිසගේ අරමුණ ගැන තමන්ට ප්‍රතිචාර දැක්විය නොහැකි බවත්ය.

“සිරස් අතට තිබෙන තීරු අතුරුදහන් කරවා තිබෙනවා නම්, ඒ කොඩිය ජාතික කොඩියක් හැටියට නම් කිරීමට අපට බැහැ. ජාතික කොඩිය විකෘත කිරීමේ පරමාර්ථයක් අපට කොහෙත්ම තිබුණේ නැහැ. විරෝධතාවක නියැලී ඉන්න වෙලාවේ වනපු කිසියම් කොඩියක තීරු අතුරුදන් වෙලා තියෙනවද නැද්ද කියලා නම් අපි සොයලා බැලුවේ නැහැ.”

පසුව 2019-2024 පාර්ලිමේන්තුව තුළ මන්ත්‍රීවරයෙකු  සහ ඇමතිවරයෙකු හැටියට කටයුතු කළ උදය ගම්මන්පිල එසේ ළදරු කථා කීවාට එදාම එම සිද්ධිය අළලා පුවත්පත පළ කර තිබූ ඡායාරූපයේ එම තීරු ඉවත් කළ කොඩිය දැක ගන්නට පුළුවන්ය. ගම්මන්පිල ඉදිරිපිටම එම කොඩියේ පිටපතක් අතේ දරාගෙන සිටින්නේ ඩලස් අලහප්පෙරුමය. ඩලස්ගේ උරහිස ඒ අවස්ථාවේදී අල්ලාගෙන සිටින්නේ හිටපු ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්ෂගේ පුද්ගලික ලේකම් වශයෙන් කටයුතු කළ උදිත ලොකුබණ්ඩාරය.

අධිකරණයට අපහාස කිරීම නිසාත් දර්ගා නගරයේදී සහ දිගන නගරයේදී මුස්ලිම් විරෝධී ජාතිඋම්මත්තකවාදී කලකෝලාහල සංවිධානය කිරීම නිසාත් පසුකාලයකදී සිරදඬුවම් විඳි බොදුබල සේනා සංවිධානයේ මහ ලේකම් වශයෙන් කටයුතු කරන ගලගොඩඅත්තේ ඥානසාර භික්ෂුව එදා The Sunday Leader පුවත්පතට කියා තිබුණේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ සඳහන් කර තිබෙන ජාතික කොඩියට කවුරුත් ගරු කළ යුතු බවය. එසේ සඳහන් කරන ගමන්ම ඔහු අනෙක් අතට කියා තිබුණේ එම විරෝධතා ව්‍යාපාරයේදී ප්‍රදර්ශනය කළ කොඩිය වනාහි 1815 වසරේදී යූනියන් ජැක් කොඩිය බිම හෙළා වාරියපොළ සුමංගල භික්ෂූව නැංවූ සිංහල කොඩිය බවය. ඔහු කියා තිබුණේ එම කොඩියේ පිටපත ස්වර්ණ හංස පදනම නම් කණ්ඩායම විසින් වඩ වඩාත් ප්‍රචලිත කළ බවය. ඒවාගේම ඔහු කියා  තිබුණේ මේ රටේ සුළු ජාතීන් කියා පිරිසක් නැති බවත් ඉන්නේ එකම කොඩියක් සෙවණේ සිටින නොබෙදුණු එකම තනි ජාතියක් බවයි. “යුද්දෙන් පස්සේ මිනිස්සු කියන්නේ මේක තනි රටක් විත්තිය, තනි ජාතියක් විත්තිය. ඒ පදනමේ ඉඳගෙනයි මේ කොඩිය ප්‍රචාරය කරන්නේ” වැඩිදුරටත් ඔහු කීවේය. (ඥානසාර භික්ෂුව, වාරියපොළ සුමංගල භික්ෂුව සම්බන්ධ කරගෙන කියන කථාව ලංකාවේ මෑත ඉතිහාසය වෙනුවෙන් ගොතා ඉදිරිපත් කරන ලද පට්ටපල් බොරුවකි, මිථ්‍යා කතන්දරයකි. ලෝකයේ අන් කවර තැනකවත් නොවූ පරිද්දෙන්, ‘උතුම්’ සිංහල ජාතිය විසින් ස්වෙච්ඡාවෙන්ම ස්වකීය රජතුමාව අල්ලා පිටිතල කර හයා බැඳ යටත්විජිතවාදී බිරිතනීන්ට බාර දී, අන්තිම උඩරට සිංහල රාජධානියත් ගෙඩිය පිටින්ම ලියා අත්සන් කොට බිරිතනීන්ට බාරදුන්, ශෝකාන්තය මකාදැමීම පිණිස සිංහල වැඩවසම්වාදී රදළ තන්ත්‍රයත් භික්ෂු තන්ත්‍රයත්  එකට එකතු වී එවැන්නක් ගොතා ඉදිරිපත් කොට ඇත්තේ හිතේ අමාරුව නැති කරගන්නට විය යුතුය!)

ස්වර්ණ හංස පදනමේ නිර්මාතෘ ගාල්ලගේ පුණ්‍යවර්ධන සමග The Sunday Leader සම්බන්ධතාව ගොඩනගාගත් විට ඔහු කීවේ ජාතික කොඩියේ මේ පිටපත දැනට අවුරුදු 10 ක පටන් එකදිගටම සෑම අවුරුද්දක් පාසා මාර්තු 2වන දා වාරියපොළ ශ්‍රී සුමංගල අනුස්මරණ දිනය සමරන විට මෙතෙක් ඔසවාගෙන ආ බවයි. ඔහුට අනුව, ලංකාවට නිදහස ලැබුවායින් පසුව ඔසවන ලද ප්‍රථම කොඩිය වූයේ ද එයයි. ඔහු වැඩිදුරටත් කියා සිටියේ තමන් ජාතික කොඩිය තුළ නියෝජනය විය යුතු යැයි සුළු ජාතික ප්‍රජාව දිගින් දිගටම කියා සිටි හෙයින් නිදහස් ලංකාවේ ප්‍රථම අගමැතිවරයා වූ ඩී.එස්. සේනානායක හයදෙනෙකුගෙන් සමන්විත කොමිටියක් පත් කළේ ජාතික කොඩිය සැලසුම් කිරීම සම්බන්ධයෙන් ආණ්ඩුවට උපදෙස් දෙන්නටය. කහ පාට සහ කොළ පාට තීරු දෙක ජාතික කොඩියට එකතු වූයේ ඒ කොමිටියේ නිර්දේශ පරිදිය. පුණ්‍යවර්ධන කියන්නේ ඒ වූකලී සුළුජාතික ප්‍රජාවන් සතුටු කරන්නට සිද්ධ කළ කපටිකමක් කියාය.

‘ඒ හැරෙන්නට ඔහු දිගින් දිගටම කියා සිටියේ අද භාවිතාවේ පවතින ජාතික කොඩිය විසින් රටේ ජීවත්වන ජනතාව අතර බේද ඇතිකොට තිබෙන බවයි. ජනයා බහුතර සුළුතර යනුවෙන් බෙදා තිබෙන අතර එලෙස බෙදුම්වාදී ලෙස සිතන්නට ජනයා පුරුදු නොවිය යුතු බවයි. “බොහෝදෙනා තේරුම් අරගෙන තිබෙනවා බේද ඇති නොකර ගෙන අපි එකම කොඩියක් යටතේ ජීවත්විය යුතු විත්තිය. ඉතින්, ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවල මොනවා සඳහන් වී තිබුණත් පෙනෙන හැටියට අප ඉදිරිපත් කරන කොඩිය ජනතාව අනුමත කරනවා, පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරුන් ගණනාවක් ද විරෝධතා ව්‍යාපාරවලදී මේ කොඩිය වැනුවේ ජනතාව එසේ කණ්ඩායම් තුනක් විදියට බෙදිලා ඉන්න එක තේරුමක් නැහැ කියන විත්තිය පෙන්නා දෙන්නට”. නව සමසමාජ පක්ෂයේ නායක ආචාර්ය වික්‍රමබාහු කරුණාරත්න සිංහල ජාතියේ කොඩිය බලු කොඩියක්ය යනුවෙන් නිකුත් කොට තිබෙන නිවේදනය හෙළා දුටු පුණ්‍යවර්ධන මේ සාපරාධී කියමන වහා ඉල්ලා අස්කරගන්නා ලෙස බල කෙරුවේය.

‘ජාතික කොඩිය කියමින් මේ එක එක සංවිධාන ඔසවන කොඩිය ජාතික කොඩිය නොවන The Sunday Leader පුවත්පතට කියා සිටි ආචාර්ය වික්‍රමබාහු කරුණාරත්න නැවතත් තහවුරු කර සිටියේ ඒ කොඩියේ සිටින සිංහයා හරියට මිය පරලොව ගිය බල්ලෙකු විත්තියයි. ජාතික කොඩිය විකෘත කිරීම අනීතික බවත් එසේ කරන්නට පුළුවන් ජාතිද්‍රෝහීන්ට බවත් ඔහු කීවේය. “ඒ කොඩිය රස්තියාදුකාර පාදඩයන්ගේ කොඩියක්. ඒක ඔවුන් ඉස්සුවේ ඇති තරම් දූෂණයේ ගැලුණු රංචුවක් බේරාගන්නට. ඒ නිසා මේ තත්ත්වය තවත් බැරෑරුම් වන්නට නොදී මේ ෆැසිස්ට් ක්‍රියා වැළැක්වීම සඳහා පැහැදිලි ක්‍රියාමාර්ගය ගන්නට අලුත් ආණ්ඩුවට සිද්ධවෙනවා.”

‘ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ජනතා පෙරමුණ (DPF) නායක එහි ජාතික විධායක සභාවේ සාමාජික මනෝ ගනේෂන් The Sunday Leader පුවත්පතට ඒ ගැන කීවේ මෙසේය: “මේ ක්‍රියාව හිටපු ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්ෂට කඩේ යන උදවිය ඉදිරිපත් කරපු වගකීම්රහිත විහිළුවක්. මේ ජාතිවාදී රංචුව රට ආපස්සට ගෙනියන්න හදනවා”, ඔහු කියා සිටියේ අර තීරු දෙකෙන් දෙමළ සහ මුස්ලිම් ජනකොටස් නියෝජනය වන බවයි. රට තුළ සුළු ජාතීන්ගේ පැවැත්ම තහවුරු කිරීම සඳහා ඒ තීරු දෙක එසේම තිබීම වැදගත් බවයි. ජාතික කොඩියේ වර්තමාන රූපය විකෘත කිරීම රටේ නීතිය උල්ලංඝනය කිරීමකි. ‘කිසිම කෙනෙකුට ජාතික කොඩිය විකෘති කරන්නට බැහැ’ (The Sunday Leader, 27 April 2015).

වර්තමාන ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව විසින් සම්මත කරගෙන තිබෙන සිංහයා සහිත ජාතික කොඩිය වලංගු එකක් නොවේය යනුවෙන් ජාතිකවාදීන්, ජාතිඋම්මත්තකවාදීන්, ෆැසිස්ට්වාදීන්, ජාතිකචින්තනවාදීන් ඉදිරිපත් කරන මතිභ්‍රමයට පාදක වන්නේ කුමන පසුබිමක්ද? ලංකාව නමැති ජාතික රාජ්‍යය 1948 වසරේදී යටත්විජිත බිරිතනි පාලනාධිකාරයෙන් නිදහස ලබන්නට නියමිතව තිබූ නිසා එතෙක් රට තුළ ඔසවා තිබූ යුනියන් ජැක් නැමැති ඉංග්‍රීසි කොඩිය වෙනුවට ලංකාවට ඔබින කොඩියක් නිර්මාණය කිරීමේ අවශ්‍යතාව පැණ නැගුණි. ඉදින් ජාතික කොංග්‍රසය තුළ බලවත්ව සිටි ඩී.ඇස්. සේනානායක, ඩී.ආර්. විජේවර්ධන, ඊ.ඩබ්. පෙරේරා යන ට්‍රොයිකාව වැඩිදෙනාගේ  දැැනුවත්භාවයෙන් තොරව උඩරට රාජධානියේ අන්තිම රජු වන ශ්‍රී වික්‍රම රාජසිංහ පාවිච්චි කළ කොඩිය හිමින් සීරුවේ සූදානම් කළහ. 1948 පෙබරවාරි 4 දා බිරිතනි කිරීටයෙන් ලංකාව නිදහස ලබන විට ඔසවන ලද්දේ 1948 ජනවාරි 16 දා රාජ්‍ය මන්ත්‍රණ සභාවට ඉදිරිපත් කොට සම්මත කරගත් එම කොඩියයි. නිදහස ලබන දා ඔසවන ලද එම කොඩිය සම්බන්ධයෙන් පසුව මතභේද රැසක් පැන නැගුණ හෙයින් සංශෝධිත කොඩියක් සකස් කරගැනීම සඳහා අලුත් පාර්ලිමේන්තුව මන්ත්‍රීවරුන්ගෙන් සමන්විත කොමිටියක් පත්කර ගන්නා ලද්දේය.

එහි සාමාජිකයන් මෙසේ විය: එස්.ඩබ්ලිව්.ආර්.ඩී. බණ්ඩාරනායක (සභාපති), ජෝන් කොතලාවල, ජේ.ආර්. ජයවර්ධන, ටී.බී. ජයා, ලලිත රාජපක්ෂ, ජී.ජී. පොන්නම්බලම්, එස්. නඩේසන් – සෙනරත් පරණවිතාන එහි ලේකම්වරයා ලෙස කටයුතු කළේය. එම කොමිටිය නියමිත කාලයක් පුරාවට මහජන අදහස් විමසන්නට පටන්ගත් අතර ඒ අදහස් උදහස් පසුව ප්‍රකාශයට පත්වූ කොමිටි වාර්තාවෙන් දැක බලාගන්නට පුළුවන. බහුතර සිංහල මතවාදයේ ප්‍රාර්ථනාවන් සහ ඉලක්ක ද සුළු ජාතීන්ට ලංකාවේ හිමි විය යුතු තැන ගැන සාක්ෂි දුන් උදවිය දරන අදහස් උදහස් එහිදී මනාව දැකගත හැකිය. සුළුතර ජනවර්ග වන දෙමළ සහ මුස්ලිම් නියෝජනය කැරෙන කහ සහ කොළ පාට සිරස් තීරු දෙක සහිත, හතරකොනේ පුටු කකුල් සහිත, සංශෝධිත ජාතික කොඩිය 1951 මාර්තු 2 වනදා පාර්ලිමේන්තුවේදී සම්මත විය. එනමුත්, කොඩි කමිටුවේ සාමාජික එස්. නඩේසන් එම කමිටු වාර්තාවට විසම්මුතික වාර්තාවක් ඉදිරිපත් කර තිබුණි. එම ජාතික කොඩිය නැවතත් 1972 මැයි 22 වන දින ජනරජ ව්‍යවස්ථාව සම්මත කරන විට සංශෝධනය වූයේ පුටු කකුල් හතර වෙනුවට බෝ කොළ හතරක් ආදේශ කරමින්ය.

දැනට අපේ රට තුළ භාවිතවන ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව 1978 වසරේදී සම්මත කරගත් එකය. එහිදී අප පාවිච්චි කළ යුතු  ජාතික කොඩිය මෙසේ විය යුතු යැයි කියමින් එය නීතිගත කොට තිබේ. හැබැයි, ජාතික කොඩියට අර්ථනිරූපණ ඉදිරිපත් කිරීමේදී ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ උපලේඛන, අධ්‍යාපන දෙපාර්තමේන්තුවේ පෙළපොත්, ශිෂ්‍යත්ව උපකාරක සමාජ මාධ්‍ය අඩවි ආදිය නොයෙකුත් කාලවලදී නොයෙකුත් අර්ථනිරූපණ ඉදිරිපත් කොට තිබේ. ඒවා ජනවහරේ එක විදියටම ජනකාන්ත වී තිබේ. ඒවා සියල්ල කැටිකොට ඉදිරිපත් කළ විට මෙසේය: ඍජුකෝණාස්‍රාකාර පැනලයක් හැඩේට රටා ගන්වා තිබෙන මැරූන් හෙවත් රතුදුඹුරු පාට එම කොඩිය කහ පාට තීරුවකින් වට වී ඇත්තේය. එහි මැද්දේම ඉන්නේ කහ පාට සිංහයෙකි. ඒ සිංහයා දකුණු අතෙන් කඩුවක් දරාගෙන සිටින අතර කොඩියේ හතරකොනේ තිබෙන්නේ බෝ කොළ හතරකි.  කඩුව දරාගත් සිංහයාට ඉදිරියෙන් සිරස් අතට රටාගත කොට කිබෙන්නේ කොළ පාට සහ දොඩම් පාට තීරු දෙකක්ය. කඩුව රැගත් සිංහයාගෙන් නිරූපණය වන්නේ රටේ ස්වතන්ත්‍රභාවය බවත් සිංහයාගේ වලිගයෙන් නිරූපණය වන්නේ බුද්ධාගමේ ආර්ය අෂ්ටාංගික මාර්ගය බවත් කියැවේ (හත්වලාමේ, ආර්ය අෂ්ටාංගික මාර්ගය පටන්ගන්නේ සිංහයා බෙටි හළන අධෝමුඛයට ටිකක් උඩින්ය!). සිංහ හිසේ තිබෙන කේසරවලින් කියැවෙන්නේ ආගම පිළිපැදීම, ප්‍රඥාව සහ භාවනාවය. සිංහ රැවුලෙන් කියැවෙන්නේ වචනවල තිබෙන පාරිශුද්ධභාවයයි. සිංහයා දරා සිටින කඩුවේ මිට උලුප්පා පෙන්වන්නේ ජලය, ගින්දර, වාතය, පොළොව යන ලෝකධාතුය. සිංහ නාසයෙන් ප්‍රකාශ කැරෙන්නේ ප්‍රඥා මහිමයයි. ඉදිරි ගාත් ලෙස හැඳින්වෙන අත් දෙකේ තිබෙන නිය පහුරු දෙකෙන් කියැවෙන්නේ ධන සම්පත් හැසිරවීමෙහිලා ඌ තුළ පවතින හුරුබුහුටිකමය. කොඩියේ තිබෙන දොඩම් පැහැති තීරුවෙන් නියෝජනය වන්නේ තමිල් හෙවත් දෙමළ සුළුතර ජනවර්ගයයි. කොළ පැහැති තීරුවෙන් නියෝජනය වන්නේ මුස්ලිම් ජනවර්ගයයි. කොඩිය වටේම තිබෙන කහ පාට වාටියෙන් කියැවෙන්නේ රටේ වාසය කරන අනෙකුත් සුළුතර ජනකොටස් ගැනය. කොඩියේ හතර කොනේ තිබෙන බෝ කොළ හතරෙන් බුද්ධාගම නියෝජනය වන අතර මෛත්‍රී, කරුණා, මුදිතා, උපේක්ඛා යන බෞද්ධ සද්ගුණ හතර එයින් විශද වෙයි. කොඩියේ මැරූන් හෙවත් රතුදුඹුරු පසුබිමෙන් නිරූපණය වන්නේ අනෙකුත් සුළුතර ආගම්ය.

ගතවූ සියවස් දෙක තුළදී ලංකාවේ ජනයා වෙත ඉදිරිපත් කර තිබෙන සිංහ කොඩියේ රම්‍ය කතන්දරය ගැන මේවන විට යම් යම් කරුණු හා සාධක රැසක් ඉදිරිපත් වී තිබේ. ඉඩකඩ අනුව, ඒවායෙන් සමහරක් මේ ලිපිය ඔස්සේ ඉදිරිපත් කිරීමට උත්සාහ ගන්නෙමි. එයින් එකක් නම් The Lion Myth නම් හෙඩිම යටතේ http:// karawa.org/the_lion_myth  අඩවිය  ඉදිරිපත් කර තිබෙන කරුණු කාරණාය. මතු දක්වා ඇත්තේ ඒවායේ උපුටා ගත් යම් යම් පදාසයන්ය.

’බිරිතනි යටත්විජිත පාලන සමයේදී, විශේෂයෙන් 19වන සියවසේදී, නිෂ්පාදන ක්‍රියාවලියක් හැටියට මත්පැන් පෙරීම සහ වෙළෙඳාම් කිරීම බෙහෙවින් වැඩිදියුණු වූ අතර ඒ හේතුකොටගෙන අලුත්ම ලාංකේය ඉතා පොහොසත් පංතියක් නිර්මාණය විය. කල්යත්ම ලංකාවේ බිරිතනි යටත්විජිත කාලපරිච්ඡේදය තුළ හැඩගැහී පරිණාමය වූ ධනේශ්වර පංතිය ගොඩනැගුණේ පරම්පරාගත රදළ මුදලි පරම්පරාව සහ අරක්කු වෙළෙන්දන්ගෙන් සමන්විත අර පංති ස්තරය එකට එකතුවීමෙනි. අන්තිමේදී ලංකාවේ පාලන බලය බිරිතනීන්ගෙන් පසුව අත්පත් කර ගත්තේද එක්සත් වූ මේ කණ්ඩායම් දෙකය.  19 වන සියවසේ අවසානයත් සමගම මේ පවුල්වලින් පැවත ආ දෙවැනි පරම්පරාව ලංකාවේ පාලන බලය ලබාගැනීම සඳහා මහත් වෙර වෑයමක් දරමින් සිටි අතර ඒ සඳහා ඔවුන් මූලික වශයෙන් යොදවා ගත්තේ ආගම් භේදය, අමද්‍යප ව්‍යාපාරය, මුස්ලිම් විරෝධය වැනි බෙදුම්කාරී ක්‍රියාමාර්ගය. ඉදින්,  පාලනය බලය බිරිතනීන් අතින් තමන් වෙතට මාරුකරවන තුරු කට බලියාගෙන බලා සිටි මේ රදළ/ ගොවිගම/නිර්ගොවිගම/ධනේශ්වර පංති එකතුව ළඟදී ලැබෙන්නට නියමිත නිදහස වෙනුවෙන් ලහිලහියේ ලකලෑස්ති වන්නට පටන් ගත්තාය.

‘අලුතෙන් ඉදිරියට පැමිණ පාලන බලය සඳහා හෙට්ටු කරන මේ අලුතෙන් පොහොසත් වුණු පංතිය කුල ධුරාවලියේ රදළ පංතිය ළඟට ළැගගෙන ඉන්නා ගොවිගම පංතිය තුළට කෘත්‍රිම වශයෙන් ඈඳෙන්නට ගන්නා උත්සාහය දෙස ලන්දේසිගෙන් සහ බිරිතනීන්ගේ අනුග්‍රහය ලබමින් සිටි පැරණි රදළ මුදලි පරම්පරාවට අයත් පංතිය සෝපහාසයෙන් බලා සිටින්නට වී. එවකට රදළ මුදලි පංතියේ ප්‍රමුඛයෙකු වශයෙන් සැලකුණු ශ්‍රීමත් ක්‍රිස්ටෝෆල් ඔබේසේකර මේ අලුතෙන් පොහොසත් වූ පංතිය ගැන කීවේ මෙසේය: ‘ඇත්තෙන්ම, මේ ඇත්තෝ සොක්කෝය, නින්දාසහගත අලජ්ජී කෙරුවාවල්  ඔස්සේ ලොක්කෝ වන්නට ඔවුහු කැස කවති’. කුමාරි ජයවර්ධන ‘සොක්කන් ලොක්කන් වූ වගයි’ නම් සිය පොතේදී මේ අන්දරය මනාව දිග හරී.

‘ජාතිවාදී සිංහල කොඩිය තෝරාගන්නා ලද්දේ ඊ.ඩබ්ලිව්. පෙරේරාගේ නායකත්වයෙන් එංගලන්තයේ තිබී සොයාගත් කන්ද උඩරට රාජධානියේ භාවිත කළ කොඩි අතරෙන්ය. කන්ද උඩරට රාජධානියේ තිබූ කොඩි සියල්ල එකතු කොට 1803 වසරේදී ඒවා එංගලන්තයට පටවා චෙල්සි රාජකීය රෝහල තුළ තැන්පත් කළේ කැප්ටන් පොලොක්ය. ඒ තොගය අතර අනෙකුත් යටත්විජිතවලින් අල්ලාගත් කොඩි සේසත් ජයසංකේත මහ තොගයක් ද තිබිණ. ඉතිහාසඥයෙකු හෝ ධජ පතාක පිළිබඳ හසල දැනුමක් ඇත්තෙකු හෝ නොවන ඊ.ඩබ්. පෙරේරාව වැඩිදෙනාගේ අනුමැතියකින් තොරව එංගලන්තයට පිටත්කර හැරියේ ඩී.ඇස්. සේනානායක සහ ඩී.ආර්. විජේවර්ධන විසින්ය. ඔවුන්ගේ පරමාර්ථය වූයේ සිය න්‍යාය පත්‍රය සාර්ථක කරගැනීමය.

’ඊ.ඩබ්. පෙරේරා නැවත පැමිණි පසු  Sinhalese Banners and standards නම් පොත පළ කළේ ජාතික කොඩිය සම්බන්ධයෙන් ගොතන ලද, ව්‍යාජ සිංහ රූපයක් රැගත් පිටකවරය සහිත, කතන්දරයක් ද සහිතවය. එංගලන්තයේ චෙල්සි රෝහලේදී පෙරේරා විසින් සොයාගන්නා ලද කන්ද උඩරට රාජධානියේ කොඩි  තුන හඳුනාගත නොහැකි තරමටම සායම් ගිය ඒවා වූ අතර ඒවා හඳුනාගෙන තිබුණේ බිත්තියේ ගසා තිබූ නම් තහඩුවල ආධාරයෙනි. පිටපතක් ලබා ගැනීමට බැරි තරමටම ඒවා දුර්වර්ණ වී තිබූ බව ඔහු කියා සිටී. කොළඹ කෞතුකාගාරයෙන් ලබාගත් එම කොඩිවල පාට රැගත් ඡායා ඵලක පිටපත් පෙරේරා ප්‍රතික්ෂේප කළේ ඒවා සාවද්‍ය හා නිෂ්ප්‍රයෝජන යැයි කියමිනි. ඒ වෙනුවට තෝරාගන්නා ලද්දේ වාණිජ පරමාර්ථයෙන් යුතුව ව්‍යාජ ලෙස අඳින ලද සිංහයෙකුවය. මේ කොඩි ගොනුවම පසුව පරීක්ෂා කළ එඩ්මන්ඩ් පීරිස් බිෂොප් තැන ද තහවුරු කළේ ඒවා පාවිච්චි කළ නොහැකි මට්ටමටම සායම් ගොස් තිබෙන බවයි. ඔහුට අනුව, ශාලාවට ඇතුළුවන විට එහි වම් පැත්තේ තිබෙන දෙවන ජනේලයෙන් ඔබ්බේ බිත්තිය දිගට කන්ද උඩරට රාජධානියේ කොඩි දෙකක් රඳවා තිබූ අතර තුන්වැන්න එල්ලා තිබුණේ ලී කොටන් අතරේ දමා තිබූ දේවස්ථාන ඕගන් වාද්‍ය භාණ්ඩයකය. බිෂොප් තැන වැඩිදුරටත් කියන පරිදි, චෙල්සි රෝහලේ මහා ශාලාවේ රඳවා තිබූ කොඩි ගොනුවේ වර්ණ ඡායා ඵලක ඔහු රෝහල් කාර්යාලයේදී දැක තිබේ. මේ එකතුව සංවිධානය කර තිබුණේ අංගවිකල සොල්දාදුවන් රඳවා සාත්තු කරන මෙම චෙල්සි රෝහලේ ප්‍රධානී තැන්පත් එස්. ෆෝඩ් විසින්ය.

‘ඉදින්, කොඩියෙන් නිල වශයෙන් ලබා දුන් රාජකීය වර්ණ ඵලක පිටපත් ප්‍රතික්ෂේප කොට ඒ වෙනුවට ඩී.ආර්. විජේවර්ධන පුද්ගලික වශයෙන් අනුමත කරන ලද කොඩියේ පිටපතට පෙරේරා එක පයින් කැමතිවීම මහ පුදුමසහගතය. ලංකාවේ පැරණි කොඩි ගැන ඊ.ඩබ්. පෙරේරා විසින් පිළියෙල කරන ලද නිබන්ධයේ පිට කවරය සඳහා ඔහු යොදා ගන්නේ ලන්ඩනයේ තිබෙන පුද්ගලික කොම්පැණියක සේවයේ නිරත කලා ශිල්පියෙකු විසින්  අඳින  ලද පින්තූරයකි. 1948 – 1951 දක්වා කාලය තුළ සිලෝනයේ භාවිත කළ කොඩිය වශයෙන් යොදා ගන්නා ලද්දේ එම පින්තූරයයි.

(ඊ. ඩබ්. පෙරේරා ලංකාවේ කොඩි ගැන ලියැවුණු පොතේ  තිබෙන සිංහ කොඩිය දඹුලු විහාරයේ කොඩියට කෘත්‍රිම වශයෙන් සිංහයෙකු එකතුකොට අලුතෙන් තැනූ එකකි. එසේ කරන ලද්දේ මවන ලද සිංහ කොඩියේ කතන්දරය තහවුරු කරනු පිණිසය. අද අප දඹුලු විහාරයේ දකින සිතුවම් ක්‍රි. පූ. 89 -103 කාලයේ අනුරාධපුරයේ රජ කළ වළගම්බා කාලයේ ඇන්ද ඒවා නොව ක්‍රි. ව. 1747- 1782 කාලය තුළ මහනුවර රජ කළ කීර්ති ශ්‍රී රාජසිංහ විසින් මූලාචාරී සහ සිත්තර ගුරු පරම්පරාවලින් පැවත එන පින්තාරුකරුවන් යොදාගෙන ප්‍රතිසංස්කරණය කරන ලද චිත්‍රය. එසේනොවෙයි නම්, මාර පරාජය නිරූපණය කරන සිතුවම්වල සිටින යක්කු තුවක්කු කරේ තබාගෙන ඉන්නට බැරිය!)

‘ඩී.ආර්. විජේවර්ධන 1951 වසරේ මාර්තු 2 වන දින දිනමිණ නම් සිංහල පුවත්පතේ විශේෂිත කලාපයක් පළ කරමින් කියා සිටියේ “සිංහලයාගේ නිදහස” නැති වී අදට අවුරුදු සියයක් පිරෙන බවයි. එම පුවත්පත් කලාපයේ ව්‍යාජ ලෙස සකසන ලද සිංහ කොඩිය සහ කන්ද උඩරට රාජධානියේ අන්තිම සිංහල රජුගේ සහ සිංහල බිසවගේ ඡායාරූප දෙකක් ද පළ කර තිබුණි. ශ්‍රී වික්‍රම රාජසිංහ රජු සහ ඔහුගේ බිසව රෙංගම්මාල් සිංහල නොව දකුණු ඉන්දියාවේ දෙමළ වඩුග රජ පරම්පරාවට අයත් දෙන්නෙකු බව කවුරුත් දන්නා අතර පෙනෙන හැටියට 1916 වසරේ දී ඊ.ඩබ්ලිව්. පෙරේරා  Sinhalese Banners and Standards නමැති පොත පළකරමින්  ව්‍යාජ සිංහ කොඩිය ඉදිරිපත් කළේ  නිදහස ලැබුණු පසු එය ජාතික කොඩිය බවට පත් කරගැනීමේ අභිලාෂයෙන් විය යුතුය.

‘වැඩිදුරටත් කියනවා නම්, ශ්‍රී ලංකාවේ කොඩිය තුළ ඉන්න සිංහයා ශ්‍රී ලංකාවේ මෑත ඉතිහාසය තුළ දකින්නට ලැබෙන සිංහ මාතිකා අතර ඉන්නා සත්ත්වයා නොවේ. පැහැදිලිවම ජාතික කොඩියේ දකින්නට ලැබෙන සිංහයා රටා ගත කොට ඇත්තේ යුරෝපීය රාජදූත සිංහයන්ගෙන් අනුප්‍රාණය ලබාගෙනය. එම රූපය සැලසුම් කරන ලද්දේ බිරිතනි වාණිජ රූ රටා සැලසුම්කරුවෙකු විසින් බව පෙරේරා තම පොතේ දී පිළිගනියි. ඉදින්, සිංහල සිංහයා කෙරෙන් යුරෝපීය ලක්ෂණ වහනයවීම පුදුමයක්ද?’ (http:// karawa.org)

දැනුවත් හරවත් යටත්විජිතහරණ ක්‍රියාවලියක අප යෙදෙනවා නම් අද ජනතාව අතරේ බහුල ලෙස ලෙලදෙන ජාතික කොඩියේ සිංහයාව ද ඊට ඇතුළත් කරගනිමින් ඒ කාර්යයේ අප නිමග්න විය යුතුය.

කියැවීම්

1. A R George (2003) The Babylonian Gilgamesh Epic: Introduction, Oxford: Oxford University Press
2. D D Kosambi (1975) An Introductioin to the Study of Indian History, Bombay : Polpular Prakhasan
3. The Sunday Leader, 27 April 2015
4. ‘The Lion Myth‘, http:// karawa.org/the_lion_myth