පාර්ලිමේන්තු නියෝජිතයන්ගේ වගවීම සහතික කරගන්නේ කෙසේද?

නීතිඥ ප්‍රවීණා මුහන්දිරම්

ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ආණ්ඩුක්‍රමයක් කියන්නේ ජනතාවට දේශපාලන බලය තියෙන පාලනයක් කියන එක. මේකට හොදම උදාහරණෙ තමයි ලෝකේ දකින්න ලැබෙන නියෝජිත ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය කියන පාලන ක්‍රමය. අතීතයේ තිබුණා ඍජු ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පාලන ක්‍රමය කියල එකක්. එත් දැන් එහෙම එකක් දකින්න ලැබෙන්නේ නැහැ. ඒ වෙනුවට ඒ ක්‍රමයෙන් අවශේෂ වුණ සමහර කොටස් එක්ක මිශ්‍ර වුණ ක්‍රම තාම දකින්න තියෙනවා. ග්‍රීසියේ ඇතැන්ස් නුවර තමයි අපි මේ පාලන ක්‍රමවල උපත විදියට ඇත්තටම සලකන්නේ. ඒ වුණාට ඒ ක්‍රමය එච්චරම සාර්ථක ක්‍රමයක් විදියට ප්‍රසිද්ධ නොවෙන්න හේතු කිහිපයක්ම තියෙනවා. ප්‍රධාන වශයෙන්ම යම් යම් සීමාවන්වලට යටත්ව ජන්ද බලය ලබා දී තිබීම  තමයි ඒකට හේතුව. ඒ ක්‍රමයට අනුව වහලුන්ට, ස්ත්‍රීන්ට වගේ සමාජයේ ඇතැම් පිරිස්වලට ජන්ද බලය පැවතුණේ නැහැ. ඒ වෙනුවට වංශාධිපතියෝ කීහිපදෙනෙක් එකතුවෙලා එක තැනක ඉදන් සාකච්ජා කරලා සුදුසු නීති කියල කොට්සයක් සම්මත කරගත්ත කියලා තමා අපි අහල තියෙන්නේ.

අපි නුතන රාජ්‍ය සංකල්පය ගැන සලකල බැලුවොත් පුරාතනයේ තිබුණ පෞර රාජ්‍යයන්ට වඩා භූමි ප්‍රමාණයයෙන් සහ ජනගහණයෙන් මේ නූතන රාජ්‍යයන් අති විශාලයි.  වර්තමානය වෙද්දී අපි දන්නවා රටක පුරවැසියන්ට මුහුණ දෙන්න තියෙන ප්‍රශ්න අතීතයට සාපේක්ෂව ඉතා සංකීර්ණයි. මේ පුරවැසියෝ ප්‍රමාණය සහ භූමි ප්‍රමාණය වැඩිවෙනවත් එක්කම ඔවුන්ට  පැනනගින ප්‍රශ්න ගැන සාකච්ජා කරන්න ක්‍රමයක් අවශ්‍ය වුණා. එයට අනුව තමයි මේ ගැටළු සහිත ජනතාවගේ ගැටළුවලට විසදුම් හොයන්න නායකත්වයක් දැරිය හැකි උගත් බුද්ධිමත් සහ ස්ථානෝචිත ප්‍රඥාව සහිත පිරිසක් අවශ්‍ය වුණේ. ඒකට භාවිතා කළේ මේ නියෝජිත ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය කියන සංකල්පය.

නියෝජනය කියන සංකල්පය ඇත්තටම ලේසියෙන් කතා කරලා ඉවර කරන්න පුළුවන් මාතෘකාවක් නෙවෙයි. උදාහරණයක් විදියට ගත්තොත් අද ලෝකයේ නියෝජන ක්‍රම ප්‍රධාන වශයෙන් හතරක් තියෙනවා. විස්තරාත්මක නියෝජනය, සංකේතාත්මක නියෝජනය, ආරෝපිත නියෝජනය, අභිලාෂ නියෝජනය කියන්නේ අන්න ඒවට. වර්තමානයේදී ඇත්තටම දේශපාලනයේ තියෙන මේ තරගකාරී ස්වරූපය නිසා නූතන යුගයේ පුරවැසියා පක්ෂ වලින් නියෝජනය වෙන්න පටන්ගෙන තියෙනවා. අපිට පේනෙනවා වර්තමානයේදී මේ නියෝජිතයා කියන කෙනාට වගකීම් දෙකක් ඉෂ්ට කිරීමට සිද්ධ වෙලා තියෙන විදිය. එක් අතකින්න්ද  ඡන්දදායකයන් සහ ඔවුන්ගේ පක්ෂය අතර වගේම අනෙක් අතට පක්ෂය සහ නියෝජිතයින් අතරත් මෙහෙම දෙවැදෑරුම් වගකීමක් තියෙනවා.

වර්තමාන භාවිතයේදී මේ කියන පක්ෂය සම්බන්ධයෙන් වූ වගකීම ඡන්දදායකයින් සම්බන්ධයෙන් වූ වගකීමට වඩා තරමක් ප්‍රමුඛ වෙලා තියෙනවා කියල තමයි අපිට පේනෙන්නේ. ඒ වුණත් ඒ ප්‍රමුඛතාවය සිද්ධ වෙලා තියෙන්නේ කුමන අපේක්ෂාවන් අරභයා ද? කියන එක ගැටළුවක්. එකට හේතුව තමයි ඇතැම් වෙලාවලට අපි දකිනවා ශ්‍රී ලංකාව වගේ රටක තියෙන ආර්ථික ප්‍රශ්න සහ පහසුකම් අවම වීම යන කාරණා මත මේ නියෝජිතයෝ ජනතාවගේ අභිලාෂයන් හෝ ජනතාව වෙනුවෙන් තියෙන වගවීම තඹ සතයකටවත් මායිම් නොකර ඔවුන් සිතූ පරිදි පක්ෂය මාරුකරමින් කිසිම ප්‍රතිපත්තියක් නැතුව මේ පාලන ක්‍රමයේ හුදු පැවැත්ම තහවුරු කරගැනීම සඳහා දත කන ආකාරය. මේක ඇත්තටම නියෝජිත ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය අගයන රටකට විශාල කැළලක් වගේම ලැජ්ජාවක් විදියටයි මම දකින්නේ.

ඉතින් මේ කියන හේතු නිසා මම දකින්නේ වර්තමානයේදී ශ්‍රී ලංකාව තවදුරටත් නියෝජිත ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය අගයන රටක් විදියට ඉස්සරහට යන්න බලාපොරොත්තුවක් තියෙනවා නම් දැන්වත් මේ ක්‍රමය වෙනස් කළ යුතුයි. ඒ කියන්නේ මේ වාසියට පිල් මාරු කරන ක්‍රමය. මෙය නීතියක් බවට පත් කරනවා නම් ජනතාවට පුළුවන් තමන්ගේ අභිලාෂයන් වෙනුවෙන්, තමන්ගේ ජන්ද අයිතිය භාවිත කරලා, තමන් නියෝජනය කරන්න යවපු නියෝජිතයව ප්‍රශ්න කරන්න. ඒ නියෝජිතයා ප්‍රතිපත්ති විරෝධී ආකාරයෙන් කටයුතු කරනවා නම් ඔහු වෙනුවට තව කෙනෙක්ව ඒ වෙනුවෙන් පත් කරන්න. ඒ වගේම ඔහුට ජනතා අභිලාෂයන් හැල්ලුවට ලක්කිරීම වෙනුවෙන් නිසි දඬුවම් ලබාදෙන්න. ඒ නිසා මම හිතනවා මේ හැම පක්ෂයකින්ම ඡන්දයක් ලං වුණහම ඉදිරිපත් කරන ප්‍රතිපත්ති ප්‍රකාශන නීතියක් බවට පත් කිරීමට හෝ වෙනයම් මාර්ගයකින් නීතිමය ක්‍රියාමාර්ගයකට යා හැකි විදියට ගැසට් කිරීමක් හෝ සිදුකරන්න පුළුවන් කමක් තියෙනවා නම් මේ පත්වුණ නියෝජිතයන් මහජනතාව වෙනුවෙන් ඉටුකළ යුතු සේවය නීතියක් විදියට සලකලවත් කටයුතු කරන්න පෙළඹෙයි කියලා අපි විශ්වාස කරනවා.

වර්තමානයේදී ශ්‍රී ලාංකික  පුරවැසියාට මහජනතාව ප්‍රශ්න කරන්න පුළුවන් විදියට සම්මත වුන ප්‍රගතිශීලි පනතක් විදියට තමයි 2016 අංක 12 දරණ තොරතුරු දැනගැනීමේ පනත සහ වත්කම් හා බැරකම් ප්‍රකාශ කිරීමේ පනත මම දකින්නේ. චාමර සම්පත් එදිරිව ශ්‍රී ලංකා පාර්ලිමේන්තුව කියන නඩුවේ තීන්දුවේදී පවා මේ පාර්ලිමේන්තු නියෝජිතයින් පිළිබඳව මහජනතාවට ප්‍රශ්න කිරීමට තියෙන අයිතිය ගැන මැනවින් විග්‍රහ කරලා තියෙනවා. අපිට පුළුවන් නම් ජනතාවගේ ජන්දයෙන් තොරා පත්කරගන්නා ලද නියෝජිතයෙක් අයතා අන්දමින් හරි නොසැලකිලිමත්ව හිතුමනාපයෙන් කටයුතු කරන කොට යම් කොන්දේසීන්ට යටත්ව ආපසු කැඳවීම හෙවත් ප්‍රත්‍යායානය වගේ ක්‍රමයක් ක්‍රියාත්මක කරන්න මම හිතනවා ඒකත් ශ්‍රී ලාංකික ජන්දදායකයට වගේම ජන්දදායකයාට වගවිය යුතු මහජන නියෝජිතයින්ට පවා අලුත් අත්දැකීමක් වගේම ශ්‍රී ලංකාවේ නියෝජිත ප්‍රජාතනත්‍රවාදය ශක්තිමත් කෙරෙන තවත් එක පියවරක් වෙයි කියලා.  මම දකින්නේ මේක තවදුරටත් අපි සමාජයෙන් හංගල තියාගන්න ඕනෑ කාරණයක්වත්, පාර්ලිමේන්තු වරප්‍රසාද කියන තිර රෙද්දෙන් වහල තියන්න ඕනෑ කාරණයක්වත් නෙවෙයි. මේ මහජන නියෝජිතයෝ පත් කරන්නේ මහජනතාව තමන්ගේ පරමාධිපත්‍ය බලය භාවිතා කරලා. ඉතින් එහෙම මහජනතාවගේ බලාපොරොත්තු මතින් රටේ ප්‍රධාන නීති සම්පාදන ආයතනය වෙත යන පිරිසට මහජනතාවගේ අභිලාෂයන් පාගල දාල, තමන්ගේ සිතූ පැතූ සම්පත් ඉෂ්ට කරගන්න අපටත් දොරටුවක් විවෘත වුණා කියල හිතෙනවා නම් ඇත්තටම ඒ එක නියෝජිතයෙක්වත් තවදුරටත් ඒ ධුරය දැරීමට සුදුස්සෙක් නොවේ කියන එකයි මගේ අදහස.

                                                                                                                            අසංකා සංජීවනී

ආචාර්ය නදීකා දමයන්ති

වගවීම කියන කාරණයෙන් අදහස් කරන්නේ යම්කිසි පුද්ගලයෙක් කරන ක්‍රියාකාරකමක් හෝ තමන්ගේ බලය පාවිච්චි කිරීම වැනි දෙයකින් ඇතිවන ප්‍රථිඵලය සම්බන්ධයෙන් වගකීම භාර ගැනීම. මහජන නියෝජිතයින් සම්බන්ධයෙන් අපි පහුගිය කාලය පුරාම දකින්නේ වගවීම පිළිබඳව ලොකු ගැටලුවකට මුහුණදීලා තියෙනවා ලංකාවේ දේශපාලනය. එතන දී මහජන නියෝජිතයන්ට මධ්‍යම රජයේ ද, පාර්ලිමේන්තුවේ ද, පළාත් සභාවක ද, පලාත් පාලන ආයතනයක ද කියන භේදයක් නැතිව දිගින් දිගටම වගවීම සම්බන්ධයෙන් චෝදනා එල්ල වෙනවා. ඒ නිසා තමයි පහුගිය ජනාධිපතිවරණයේ දීත් මේ සම්බන්න්ධයෙන් දිගින් දිගටම සාකච්ඡා වුණේ. 2022 ජන අරගලය මතු වීමේ ප්‍රධාන හේතුවක් වෙන්නෙත් මහජන නියෝජිතයන් ජනතාවට වගවීමක් නොමැති ආකාරයෙන් කටයුතු කිරීම. විශේෂයෙන් මහජන නියෝජිතයන් ජනතාවට වග නොවීමේ ගැටලුව නිසා රාජ්‍ය සේවකයන්ගේ වග නොවීමටත් බලපාලා තියෙනවා.

දැනට තියෙන ගැටලුව තමයි මහජන නියෝජිතයන්ගේ වගවීම තහවුරු කරන්නේ කොහොමද, ඒ මහජන නියෝජිතයන් තමන් ජනතාවට වගවෙනවා කියන කාරණය කොයි විදියටද කරන්නේ කියන දේ. අපි මැතිවරණයක් ආසන්නයේ සිටින නිසා පළමුවෙන්ම ප්‍රමුඛ කාරණයක් විදියට හඳුනා ගන්න පුළුවන් මැතිවරණයට ඉදිරිපත් වන අපේක්ෂකයන් මැතිවරණ නීතිවලට අනුව ක්‍රියා කරනවාද කියන කාරණය. මැතිවරණ නීතියට ගරු කිරීම සහ මැතිවරණ නීති පිළිපැදීම තුළ යම්කිසි ඉඟියක් අපිට ලබා දෙනවා කොහොමද මේ අය ඊදිරියේ දී ක්‍රියාතමක වෙන්නේ සහ මේ අය නීතියේ ආධිපත්‍යය පිළිගන්නේ කුමන ආකාරයටද කියන කාරණය. ඒත් එක්කම බැඳුණු අනෙක් කාරණාව තමයි මැතිවරණ වියදම් නියාමන පනතේ සඳහන් වන කාරණා සම්බන්ධයෙන් ඔවුන්ගේ වගවීම. මැතිවරණයකට වියදම් කරන්න පුළුවන් වියදම් ප්‍රමාණයක් තියෙනවා. ඔවුන්ට මුදල්, ආධාර ලැබුණේ කොහෙන්ද කියන කාරණා හෙළිදරව් කර ගැනීමට පුළුවන්නම් ඔවුන් ස්වේච්ඡාවෙන්ම මේ දේවල් හෙළි කිරීම තුළ ඔවුන්ගේ විනිවිධභාවය සහතික කරන්න පුළුවන් ඒ වගේම ඔවුන්ට ඔප්පු කරන්න පුළුවන් තමන් අයථා විදියට උපයාගත් මුදල් හෝ වෙනයම් ආකාරයකින් අයථා විදියට ලැබුණ මුදල් පාවිච්චි නොකර මැතිවරණයට ඉදිරිපත් වනවා කියන කාරණය තහවුරු කිරීමෙන්. ඒ තුළින් පෙන්නුම් කරනවා ඔවුන් මේ සමාජයට, මහජනතාවට වගවීමක් ඇතිව කටයුතු කරන බව.

පුරවැසියා ඡන්දය ලබා දෙන්නේ පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයක දීනම් තනි තනි අපේක්ෂකයින්ට. ඡන්දය ලබා දීමේ දී අපේක්ෂකයා පුරවැසියා සමග ට්ඝියෙන සම්බන්ධතාවය බලනවා වෙන්න පුළුවන්. එහෙම නැත්නම් දියුණු සමාජයකනම් ප්‍රතිපත්ති මත පිහිටලා තමයි ඡන්දය ලබා දෙන්නේ. ඒ වගේම ඒ ඒ අපේක්ෂකයන් ජනතාවගේ ප්‍රශ්නවල දී ජනතාවත් එක්ක හිටියේ කොයි විදියටද කියන කාරණාව ගැන විශේෂ කොට සලකනවා. මහජනතාව යම්කිසි ආකාරයකින් විශ්වාසයක් ඇතිව මහජන නියෝජිතයන් පත් කරනවානම් ඒ විශ්වාසය තවදුරටත් රැකීම මහජන නියෝජිතයන්ගේ වගකීමක් වෙනවා. අපි පහුගිය කාල්ලය පුරාවටම දැක්ක දෙයක් තමයි දේශපාලන පක්ෂවල නායකයන්ගේ දෑත් ශක්තිමත් කරන්න ඕනෑ කියලා ජනතාව විසින් පත් කරපු මහජන නියෝජිතයන් ජනතාවගේ කැමැත්තට ප්‍රතිවිරුද්ධ පක්ෂවලට සහය දක්වනවා. ජනතාව මහජන නියෝජිතයන් පත් කරන්නේ ජනතාවගේ ප්‍රශ්න විසඳා ගැනීමට මිසක් දේශපාලනඥයින්ට තියෙන ප්‍රශ්න විසඳා ගැනීමට නෙවෙයි කියන කාරණය විශේෂයෙන්ම මහජන නියෝජිතයින් මතක තියා ගන්නට අවශ්‍යයි. තමන්ගේ වගවීම සහතික කිරීමටනම් මහජන නියෝජිතයින් ඒ කටයුතු කිරීමත් ඉතාමත් වැදගත් වෙනවා.

                                                                                                                                    අසංකා සංජීවනී

නීතිඥ කුලනි රණවීර

පාර්ලිමේන්තු නියෝජියන්ගේ වගවීම මහජනතාවට සහතික කරන්නේ කොහොමද? මේක අද අපේ රටේ ප්‍රධාන ප්‍රශ්නයක් වෙලා තියෙන්නේ. මහජනයා හැටියට අවුරුදු පහෙන් පහට අපට ලැබෙන අවස්ථාව එළඹෙමින් තියෙන වෙලාවක මෙවැනි දෙයක් කතා කිරීම කාලෝචිතයි.

මේ රටේ එක් කෝටි විසි ලක්ෂයක් වන මහජනයා, තමන් වෙනුවෙන් තීරණ ගැනීමේ බලය, එයින් තෝරා ගන්නා 225 දෙනෙකුට වසර පහකට සැරයක් පවරනවා. මෙහෙම බලය පවරලා රාජ්‍යය ගත යුතු තීරණ විනිවිදභාවයෙන් යුක්තව, වගවීමෙන් යුක්තව, තමන්ගේ සහ අනෙක් ජනයාගේ ජීවිත යහපත් කිරීම සඳහා ගනියි කියලා ඔවුන් බලාපොරොත්තු වෙනවා. තමන් නියෝජනය කරන්නේ මහජනයා බව සෑම විටම පාර්ලිමේන්තු නියෝජිතයා අමතක නොකළ යුතුයි.

ඒ නිසා පාර්ලිමේන්තුව, නැත්නම් ව්‍යවස්ථාදායකය අනිවාර්යයෙන්ම නීතියට ගරු කරන්න ඕනෑ. රාජ්‍ය ක්‍රියාකාරීත්වය පවතින්නේ ව්‍යවස්ථාදායක, විධායක, අධිකරණ කියන එකිනෙකට බැඳිලා තියන ප්‍රධාන අංග තුනෙන් කියලා ඔවුන් දැනගන්න ඕනෑ. මේ කොටස් තුනෙන් යුක්තිය පසිඳලීම සඳහා පිහිටුවා ඇති ආයතනය තමයි අධිකරණය. රටේ ජනතාවගේ අභිවෘද්ධියට යම් හානියක් සිදු වෙනවා නම්, ඒ හානිය සම්බන්ධයෙන් අධිකරණ පද්ධතිය තුළින් තීන්දුවක් එනවා නම් පාර්ලිමේන්තු නියෝජිතයෝ ඒවාට හිස නමන්න අවශ්‍යයි.

ඒ වගේම ව්‍යවස්ථාදායකය කියන්නේ රටේ නීති පනවන ආයතනය. පූර්වාදර්ශයක් ලෙස ඒවාට ගරු කිරීම ව්‍යවස්ථාදායකයේ ප්‍රධාන වගකීමක්. නමුත් අපේ රට් නීති අස්සෙන් රිංගලා, වැඩියෙන්ම නීති කඩන්නේ මේ නීති පනවන ව්‍යවස්ථාදායකයේ නියෝජිතයෝ. ඒ නිසා තමන් නියෝජනය කරන, ව්‍යවස්ථාදායකය විසින් පනවපු නීතියක් කඩන්න ජනතාවට වගවෙන පාර්ලිමේන්තු නියෝජිතයෙකුට අයිතියක් නෑ.

පාර්ලිමේන්තුව තුළ විවාද, පැවැත්වෙන්න පුළුවන් අවස්ථා කිහිපයක් තියෙනවා. ඒවා යම් ගැටලුවක්, දෝෂාභියෝගයක්, නීති අණපනත් පැනවීමක්, අයවැයක් වෙන්න පුළුවන්. පළමුව මේ විවාද සඳහා නියෝජිතයින්ගේ සහභාගිත්වය අත්‍යවශ්‍යයි. පාර්ලිමේන්තුවේ එකම විවාදයකටවත් සහභාගි නොවූ, කවදාකවත් පාර්ලිමේන්තුවේ කතා නොකළ මන්ත්‍රීවරු පවා අපේ පාර්ලිමේන්තුවේ හිටියා.

සභාවේ ඉදිරිපත් වෙන අදහසට තමන් නියෝජනය කරන ජනයාගේ අදහස් එකතු කරන්න බැරිනම්, ඔහු මුදල් වෙනුවෙන්, තමන්ගේ පුද්ගලික වුවමනාවක් හෝ කුඩා කණ්ඩායමක වුවමනාව වෙනුවෙන් කටුයතු කරනවා නම් ඒක කනගාටුදායක තත්වයක්. එවැනි අය පාර්ලිමේන්තුවට නැවත පත් විය යුතු නෑ.

පාර්ලිමේන්තුවේ විවාදවලට සහභාගි වීමේදී තමන් නියෝජනය කරන ජන කොටසේ සිතැඟියාවන්, අවශ්‍යතාවන්, ප්‍රශ්න මොනවාද කියලා පැහැදිළි අවබොධයකින් එවාට සහභාගි වෙන්න ඕනෑ. අදහස් දක්වන්න ඕනෑ.

පාර්ලිමේන්තු  නියෝජිතයින් ඡන්දය ඉල්ලන්නේ යම් මතවාදයක් ඉදිරිපත් කරලා, තවත් මතවාදයක් හෝ කිහිපයකට විරුද්ධව මහජනයාගේ කැමැත්ත ඉල්ලලා. අහවල් පුද්ගලයා, අහවල් පක්ෂය පරාජය කරන්නයි මම මේ ඡන්දය දෙන්නේ කියලා හිතාගෙන මිනිස්සුත් ඡන්දය දෙනවා. නමුත් පාර්ලිමේන්තු විවාදවලදී, ඡන්දවලදී නියෝජිතයින් කතා කරන්නේ, අත උස්සන්නේ මහජනයාට පොරොන්දු වූ මතවාද, ප්‍රතිපත්ති වෙනුවෙන් නොවෙයි. මිනිස්සු තමන්ගේ නියෝජිතයාගෙන් බලාපොරොත්තුවෙන ප්‍රාථමිකම අභිලාෂයත් අපේ රට් මිනිසුන්ට නැති වෙලා තියෙන්නේ.

වැසියෙක් තමන්ගේ ප්‍රදේශයේ මහජන නියෝජිතවරයාට යම් ගැටලුවක් ඉදිරිපත් කළොත්, ඔහුට පුළුවන් ඒ ප්‍රශ්නය පාර්ලිමේන්තුව දක්වා ගෙනියන්න. ඒ ප්‍රශ්නය න්‍යාය පත්‍රයට දාලා අදාළ මන්ත්‍රීවරයා හෝ ඇමතිවරයා අමතලා ඊට පිළිතුරු ලබා ගන්න. කමිටුවකට ඉදිරිපත් කරන්න.

එවැනි කමිටුවකට යම් නියෝජිතයෙක් පත් වෙලා ඉන්නවා නම්, ඔහු වගවෙන්නේ ඒ කමිටුවේ අනෙක් සාමාජිකයින්ට හෝ ඒ ක්‍රියාවලියට සම්බන්ධ නිලධාරීන්ට නෙමෙයි. තමන් නියෝජනය කරන මහජනයාටයි. මහජනයා වෙනුවෙන් සිදු විය යුතු හොඳම දේ සිදු කරන්න ඔවුන් වග විය යුතුයි.

රටේ දියුණුවට අවශ්‍ය නව සංකල්ප ඉදිරිපත් කිරීම සහ තර්ක විතර්ක ඉදිරිපත් කිරීමත් ඔවුන් විසින් කළ යුතුයි. ඒ නව මතවාදය තවදුරටත් ඉදිරියට ගෙනයා හැකි අවස්ථාවකදී ඒ සම්බන්ධයෙන් කැපවීමෙන් කටයුතු කරන්නටත් මහජන නියෝජිතයෙකුට වගකීමක් තියෙනවා. තමන්ගේ ජන කොටසට යම් හානියක් පාර්ලිමේන්තුව තුළ සිදුවන බව මහජන නියෝජිතයෙක් දකිනවා නම් ඊට එරෙහිව කටුයුතු කිරීම මහජන නියෝජිතයාගේ වගකීමක්.

පාර්ලිමේන්තුවේ නීති හැදෙන්නේ අදහස් මත. ඒ නිසා ඒවා වඩාත් ඵලදායක, මහජන හිතකාමී ඒවා වෙන්න නම්, පක්ෂ අදහස් වගේම විපක්ෂ අදහසුත් ඉදිරිපත් වෙන්න ඕනෑ. විවේචන ඉදිරිපත් වෙන්න ඕනෑ. ඒ නිසා යම් මන්ත්‍රීවරයෙක් හෝ ඇමතිවරයෙක් ගෙනෙන යෝජනාව වඩාත් මුවහත් වෙලා එනවා. ඒ වගේම ලංකාව් ව්‍යවස්ථාදායකය තුළ විධායකයත් තියෙනවා. ඒ නිසා පාර්ලිමේන්තු නියෝජිතයින්ට විධායකය ප්‍රශ්න කිරීමේ හැකියාවක් ලැබිලා තියෙනවා.

පහුගිය පාර්ලිමේන්තුවේ දී කතානායකවරයාට එරෙහිව ඉදිරිපත් වූ දෝෂාභියෝගයේදී, සෞඛ්‍ය ඇමතිවරයාට එරෙහිව ඉදිරිපත් වූ දෝෂාභියෝගයේදී ඒ මහජන නියෝජනය වුණේ නෑ. ඔවුන් ඒ විවාදවලදී අදහස් දැක්වූයේ, ඡන්දය භාවිත කළේ මහජනයාගේ සිතැඟියාවන් ගැන කිසිම තැකීමක් කරන්නේ නැතිවයි.

විශේෂයෙන්ම සෞඛ්‍ය අමාත්‍යවරයාගේ ක්‍රියාකලාපය නිසා මිනිස්සු මැරෙද්දි, අන්ධ වෙද්දි, රටේ සමස්ත සෞඛ්‍ය ක්ෂේත්‍රයම ඛේදවාචකයක් බවට පත්වද්දී ‘මිනිස්සු මැරෙන නිසා තමයි ඉස්පිරිතාල ඉස්සරහ මල්ශාලා  තියෙන්නේ…’ කියලා සෞඛ්‍ය අමාත්‍යවරයා පාර්ලිමේන්තුව තුළදි කිව්වා. අනෙක් 224 දෙනාට ඔහුට එරෙහි වෙන්න ඔහුගේ ඒ ප්‍රකාශයම ප්‍රමාණවත්. තමන් වෙනුවෙන් ඉටු කරාවියැයි කියලා මහජනයා හිතපු යුතුකම සහ වගකීම ඒ වෙලාව් මේ 224 දෙනා ඉටු කළේ නෑ.

                                                                                                                             ප්‍රියන්ජිත් ආලෝකබණ්ඩාර