මම දැනගන්න ආසයි අසූව දශකයේ දේශපාලනයට පිවිසෙන ඔබට ඔබගේ ගම වුණ බොරලැස්ගමුවේ රත්තනපිටිය කොහොමද බලපෑවේ කියලා.
මගේ ගම කැස්බෑව ආසනේ රත්තනපිටිය. මේක කාලයක් කෝට්ටේ ආසනයටත් සම්බන්ධයි. රත්තනපිටිය කියන්නේ සමසමාජ ව්යාපාරයේ බලකොටුවක්. ඔබ දන්නවා කැලණි මිටියාවත කියන්නේ ඒ කාලේ සමසමාජ ව්යාපාරයට ප්රසිද්ධ තැනක්. රොබට් ගුණවර්ධන තමයි ඒකාලේ මෙහේ සමසමාජ ව්යාපාරයේ නායකත්වය දැරුවේ. බොරලැස්ගමුවේ ජී.එච්. පෙරේරා කවියා තමයි ඒ කාලේ සමසමාජ රැස්වීම් අවසන් කරන වේගවත්ම කථිකයා. ඔහුගේ දේශපාලනය මේ ප්රදේශයේ බුද්ධිමත් තරුණයන්ට විශාල බලපෑමක් වුණා. ඒ හින්දාම 1953 හර්තාලයේදී බොරලැස්ගමුව තීරණාත්මක කාර්යභාරයක් සිද්ධ කළා. මගේ මාමා (අම්මාගේ අයියා) ටී.එන්. පෙරේරා, නන්දපාල අයියා කියලා තමයි හැමෝම කීවේ, ඔහු ඉතාම දැඩි සමසමාජ ක්රියාධරයෙක්, ඔහුගේ බලපෑම තමයි මට ලොකුවටම දැනුණේ.
1964 සමසමාජ ව්යාපාරෙය සභාග ආණ්ඩුවකට ගියාම වමේ ව්යාපාරය අස්සේ ලොකු බෙදීමක් ඇතිවුණා. ඒ අවස්ථාවේ මගේ මාමා, එඩ්මන් සමරක්කොඩි, බාල තම්පෝ, මෙරිල් ප්රනාන්දු කණ්ඩායමත් එක්ක සමසමාජ පක්ෂයෙන් අයින් වෙලා විප්ලවවාදී පක්ෂය කියලා පක්ෂයක් හැදුවා. පස්සේ ඒක විප්ලවීය මාක්ස්වාදී පක්ෂය වුණා. අති-වාම ට්රොස්කිවාදී ව්යාපාරයක් වුණ ඒ දේශපාලන පක්ෂය හතරවෙනි ජාත්යන්තරය එක්ක තමයි වැඩ කළේ. ඉතිං මේ දේශපාලනය නිසාම මගේ මාමා ගමේ ප්රසිද්ධ චරිතයක්. ඔහු අවුරුදු 21ක් අඛණ්ඩව ගම් සභාව නියෝජනය කළා. සමසමාජෙන් කැඩුණාට පස්සේ ස්වාධීනව තරඟකරලත් ඔහු ගම්සභාවට පත් වුණා. ඒ කාලේ මිනිස්සු එහෙමයි තමන්ගෙ ඡන්දය භාවිත කළේ.
අවිවාහකව මුළු ජීවිතේටම දේශපාලනයට කැපකළ මාමා නිසා තව ගොඩක් දේවල් ජීවිතේට ලැබුණා නේද?
ඔව්, ඒකාලේ අපේ මාමලා ‘ජනහඬ’ කියලා විකල්ප පත්තරයක් කළා. කපිල කුමාර කාලිංග, රෙජී වීරමන්, ජයසුමන ධර්මබන්දු වගේ අය තමයි ලිව්වේ. මමත් ඒකට සම්බන්ධ වුණා. ඒ කාලෙම ‘වෙනස’ කියලා තව පත්තරයක් තිබුණා, මගේ මාමා තමයි ඒ පත්තරේ නිත්ය දේශපාලන විශ්ලේෂකයා. චන්ද්රරත්න බණ්ඩාර, සත්යපාල ගල්කැටිය වගේ මේ පත්තර දෙකෙන්ම කලා විචාරකයින් රැසක් බිහිවුණා. කපිල කුමාර කාලිංග තමයි ඇත්තටම ප්රමුඛයා වුණේ.
ඒ කාලේ අපේ මාමා රාජ්ය නොවෙන සංවිධානයක ආධාරයෙන් සීආර්සී කියලා මුද්රණාලයක් පටන් අරගෙන ක්රියාත්මක කරමින් හිටියා. ඒක තවමත් මේ ගෙදර පිටිපස්සේ තිබෙනවා. දයා පතිරණ ඝාතනය කළ අවස්ථාවේ ස්වාධීන ශිෂ්ය සංගමය රට පුරා අලවපු පෝස්ටර් එක ගැහුවෙත් අපේ ප්රෙස් එකෙන්. ඒකෙන් කියවුණේ යූඑන්පී – ජේවීපී ෆැසිස්ට් සන්ධානය තමයි මේ ඝාතනය කළේ කියලා. මේ පෝස්ටරේ ගාල්ලේ අලවනකොට ඒ අලවමින් හිටපු අය අත්අඩංගුවට අරගෙන, ප්රෙස් එක වටලලා මගේ මාමත් අත්අඩංගුවට ගත්තා. එතකොට මම විශ්වවිද්යාලයට ඇතුල්වෙලා සිටි නිසා මාමා බලන්න පොලීසියට ගියාම මගෙනුත් ප්රශ්න කළා.
විශ්වවිද්යාලයට ගියාම තගා කියලා කාඩ් එකක් වැදුණේ කොහොමද?
මම ජයවර්ධනපුර විශ්වවිද්යාලයට යනකොට ලොකු රාජ්ය මර්දනයක් ක්රියාත්මක වුණා. එජාපේ මැරයෝ යොදාගෙන තමයි විශ්වවිද්යාලයට ගැහුවේ. ඒ මැරයෝ ගොඩක් වෙලාවට ආවේ අල්ලපු ගමෙන්. ඉතිං විශ්වවිද්යාලය ඇතුළේ හිටපු ශිෂ්යයෝ ගමේ මේ මැරයන්ට කිව්වේ තගාලා කියලා. ඉතිං මම විශ්වවිද්යාලයට යනකොට නවක වදය තිබුණත් මම අල්ලපු ගමේ නිසා ඒක මට බලපෑවේ නෑ. අනික මගේ මාමාගේ ක්රියාකාරීත්වය නිසා සහ මම ඒ වෙනකොට මාමා එක්ක කරමින් හිටිය දේශපාලන කටයුතු නිසා විශ්වවිද්යාලයේ මතයක් තිබුණා මම ජවිපෙ විරෝධී කියලා. ඒ නිසා ඇත්තටම මට ශාරීරිකව හිංසා කරන්න ආවේ නෑ. හැබැයි මම විශ්වවිද්යාලය ඇතුලේදී කිසිදු මතවාදී වෙනසක් නැතුව මර්දනයට විරුද්ධව පෙනීහිටියා. සටන් කළා.
88/89 මර්දනය එක්ක ජීවිතේ වෙනස් වෙනවා නේද?
ඔව්, ඔය කාලේ වෙනකොට විශ්වවිද්යාලය වහනවා. එහෙම වහනකොට විශ්වවිද්යාලයට කොටුවුණ ගාමිණී මාරසිංහ, වෙනුර වගේ ශිෂ්ය ක්රියාකාරිකයන් අපේ ගෙදරට ඇවිත් රැකවරණය පැතුවා. ඔවුන් දැනගෙන හිටියා මාමාට ගමේ තියෙන තත්ත්වය එක්ක අපේ ගෙදර ආරක්ෂිතයි කියලා. පස්සේ ගමේ ගිය වෙලාවක මාරසිංහ ඝාතනය කළා. එහෙම අපි එක්ක සම්බන්ධතා තිබුණ ගොඩක් ශිෂ්යයෝ ඝාතනය වෙනකොට මාමා මා ගැන බය වුණා. මාමා මාව එංගලන්තයට යැව්වා. මම එහෙම ගිහිං සතියක් විතර යනකොට තමයි විජේවීර ඝාතනය වුණේ.
කැරැල්ල අවසන් වුණ ගමන් අම්මා මට කිව්වා එන්න කියලා. මම ආවා. මාස 7ක් වගේ තමයි රට හිටියේ. පස්සේ විශ්වවිද්යාලය පටන් ගත්තා. ඊටපස්සේ අපි ශිෂ්ය සභා එහෙම පිහිටෝලා ආයෙත් වැඩකරන්නට පටන් ගත්තා. මාලික විමලසූරිය, කරු පරණවිතාන වගේ පිරිසක් එක්ක එකතුවෙලා අන්තර විශ්වවිද්යාල ශිෂ්ය බලමණ්ඩය නැවත පිහිටුවන්න අපි පෙරමුණ ගත්තා. 1992 වෙනකොට අපි විශ්වවිද්යාලයෙන් පිට වුණා.
මාමා පටන් ගත්ත ප්රෙස් එක කියන්නේ වෙනස් තැනක්. එතැනට උතුරු නැගෙනහිර වැඩකළ දේශපාලන නායකයෝ පවා ආවා ගියා. මාක්ස්වාදී නායකයෝ, වෘත්තීය සමිති නායකයෝ පවා. එහෙම තත්ත්වයක් තිබියදී කොහොමද ජාතික චින්තනය පැත්තට යොමුවෙන්නේ?
1980 වර්ජනය වෙලාවේ නලින් ද සිල්වා හිටියේ නසසපේ දේශපාලන මණ්ඩලයේ. මේක මර්දනය කිරීමත් එක්ක ඒක නලින්ට විශාල ප්රශ්නයක් වුණා. ඔහු ඇහුවා මේ වැඩවර්ජන තීන්දුව ඇත්තටම කම්කරුවෝ ගත්ත එකක් ද නැත්තං වෘත්තීය සමිති නායකයෝ ගත්ත එකක් ද කියලා. ඒ සංවාදය අජිත් සමරනායක අයිලන්ඩ් පත්තරේට ලිව්වා. එතැනින් තමයි මට හිතෙන්නේ අපිට බලපෑම සිද්ධවෙන්නේ. ඊටපස්සේ තමයි අනන්යතා දේශපාලනය කියන දේ එන්නේ. එහි ප්රතිඵලය විදිහට තමයි පාඨලී චම්පික රණවක, අසෝක අබේගුණවර්ධන, රතන හාමුදුරුවෝ අපි එකතුවෙලා ජනතා මිතුරෝ 1992 දී ආරම්භ කරන්නේ. මාතරින් තමයි පටන් ගන්නේ. ඒ එක්කම තමයි දකුණේ පළාත් සභා ඡන්දය එන්නේ. ඒ ඡන්දයේදී අපි අමරසිරි දොඩංගොඩ මහ ඇමති කරන්න විශාල කාර්යභාරයක් කළා.
එදා අපේ ප්රධාන අපේක්ෂාව වුණේ පැවති යූඑන්පී පාලනය අවසන් කරලා ප්රජාතන්ත්රවාදය රට අස්සේ නැවත ස්ථාපනය කිරීම. දකුණේ මැතිවරණ ව්යාපාරය අස්සේ, ‘අසිපත’ කියලා අපි ඒ දවස්වල මුද්රණය කරපු පත්තරේ, 50000ක් විතර විකුණන්න ඇති. ඊටපස්සේ බස්නාහිර පළාත් සභා මැතිවරණයේදීත් අපි චන්ද්රිකාට තමයි උදව් කළේ. ජනාධිපතිවරණයේත් අපි ඇයට වැඩ කළා. දවසක් බීබීසීයේ හිටපු එල්මෝ මට කිව්වා ඔයාලගේ ජනතා මිතුරෝ ගැන තානාපති කාර්යාල කලබල වෙලා ඉන්නේ, ඔයාලා තමයි දකුණේ ඡන්දයට විශාලම වැඩකොටස කළේ කියලා. ඇත්තටම අපි තමයි බස් හෝල්ට්වල මිනිස්සු ගැවසෙන පොදු ස්ථානවලට ගිහිං යූඑන්පීය පරාජය කරන්න ඒ කාලේ බය නැතිව කතා කළේ.
ත්රස්ත විරෝධී ජාතික ව්යාපාරය පටන් ගන්නේ කොහොමද? ඒ මතවාදීමය වෙනස සිද්ධවෙන්නේ කොහොමද?
මේ කාලේ වෙනකොට එල්ටීටීඊ සංවිධානය උතුරු නැගෙනහිර තනි බලයක් ගොඩනගාගෙන තිබුණේ. එහේ කිසිම ප්රජාතන්ත්රවාදයක් තිබුණේ නෑ. වාමාංශික පදනමෙන් අයින් වෙලා ඔවුන් බෙදුම්වාදය මත පදනම් වෙලා ත්රස්තවාදී වැඩ කරමින් තමයි හිටියේ. ශ්රී මහා බෝධියට පහරදීම වගේ දේවල් නිසා සිංහල ජාතිකවාදී බලවේගයක් හැදුණා. මධ්යම පන්තිකයෝ බොහෝ දෙනෙක් හිතුවා මේ බෙදුම්වාදය, ත්රස්තවාදය එක්ක රටට ඉදිරිගමනක් නෑ කියලා. ඒකේ ප්රතිඵලය තමයි ත්රස්ත විරෝධී ජාතික ව්යාපාරය. ඒකම තමයි සිහල උරුමය, හෙළ උරුමය විදිහට ඉස්සරහට එන්නේ. බෝම්බ ප්රහාරයකින් මරදානේ ගෝතමී බාලිකාවේ ශිෂ්යාවන් දෙදෙනෙක් ඝාතනය වුණා, ඒක තමයි ත්රස්ත විරෝධී ජාතික ව්යාපාරය ආරම්භ කරන්න ආසන්නතම හේතුව.
ඒ කාලේ විශාල තරුණ පිරිසක් ඒකට ආකර්ෂණය වුණා. හැබැයි අපි දෙමළ ජනතාවට විරුද්ධව ජාතිවාදී මතවාදයක් අරගෙන ගියේ නෑ. අපි ජාතිවාදය අවුස්සන්න ඉඩ දුන්නෙත් නෑ. අපි ආණ්ඩුවට බලපෑමක් තමයි කළේ. ඒක යුදවාදී දේශපාලනයක් වෙන්න පුළුවන්. සාම සාකච්ඡාවන් සාම ප්රයත්නයන් සියල්ල අසාර්ථක වුණා, වෙනම රටක් හැදෙන මට්ටමටම ගියා. ඒ අස්සේ තමයි අපේ දේශපාලනය ක්රියාත්මක වුණේ. හැබැයි ඒක බහුතර දෙමළ ජනතාවට විරුද්ධව කළ සටනක් නෙවෙයි. ඒක ත්රස්තවාදයට විරුද්ධව කළ සටනක්.
මේ සියල්ල අස්සේ ඔබ තුළ වෘත්තීය සමිති නායකයෙකුත් හිටියා නේද?
මම මේ සියල්ලටම වඩා සක්රියව ක්රියාත්මක වුණේ පරිසර ව්යාපාරයේ සහ වෘත්තීය සමිති ව්යාපාරය එක්ක. ජීවිතය හා පරිසරය සුරැකීමේ ජාතික ව්යාපාරය එක්ක එහි මහාචාර්ය හේ. ශ්රියානන්ද එක්ක, වෛද්ය රාජා විජේතුංග එක්ක වගේ ගොඩක් පරිසර ක්රියාකාරිකයෝ එක්ක වැඩකළා. ඒ එක්කම බාල තම්පෝගේ සීඑම්යූ එකේ නියෝජ්ය ලේකම් විදිහට අධ්යාපන සහ පුහුණු අංශය භාරව කටයුතු කළා. ඒ කාලේ අපි ‘කම්කරු බලය’ කියලා සඟරාවක් කළා. ඒ දවස්වල සීඑම්යූ එක කම්කරුවෝ 25000ක් විතර හිටිය තැනක්. බාල තම්පෝ සුවිශේෂ චරිතයක්. මම ඔහුගෙන් සෑහෙන්න දේවල් ඉගනගෙන තියෙනවා. ඔහු හොඳ වෘත්තීය සමිතිවාදියෙක්. ඒ නිසාම ඔහු 1980 වර්ජනයට සම්බන්ධ වුණේ නෑ. සහාය දුන්නේ නෑ. ඔහු දැක්කා මේක මර්දනය වෙනවා කියලා. කෙනෙක්ට මේක පාවා දීමක් කියලා කියන්න පුළුවන්. සටනක් මෙහෙයවන්න කලින් ඒ සටන කරන්න තමන්ට ශක්තියක් තියෙනවාද කියලා තක්සේරු කරලා බලලා තමයි ඔහු සටනට ගියේ.
සෝම හාමුදුරුවන්ගේ මරණය එක්ක ඔබලා භික්ෂූන් දේශපාලනයට අරගෙන එන්න තීරණයක් ගන්නවා. ඇයි එහෙම තීරණයක් ගත්තේ.
සෝම හාමුදුරුවන්ගේ මරණයට කලින් එප්පාවල පොස්පේට් සටන අස්සෙත් අපි විශාල වැඩකොටසක් කරනවා. ඒ සටනට නායකත්වය දුන්නේ එප්පාවල ජනතාව එක්ක මහමාංකඩවල පියරතන හාමුදුරුවෝ. අපි ඒ සටනින් දිනනවා. ඒ එක්කම තමයි සිහල උරුමය නිර්මාණය වෙන්නේ. ඒකෙන් බලාපොරොත්තු වුණ ඡන්ද පදනම ලබන්න බැරිවුණා. පුද්ගලික සීමාකම් නිසා ගැටුම් ඇතිවුණා. මට කාලයක් තිබුණේ නෑ විශාල වශයෙන් මැදිහත් වෙන්න. හැබැයි 2002 එජාප ආණ්ඩුවත් එක්ක විශාල සමාජ මතයක් ආවා එක්සත් ජාතික පක්ෂ ආණ්ඩුව බටහිර මිෂනාරි ආණ්ඩු එක්ක වැඩකරනවා කියලා. කන්සවේටිව් පක්ෂයක් වුණ එජාපය ඒ කාලේ වෙනකොට ජාතිකවාදයෙන් ඉවත්වෙලා තමයි හිටියේ. ඒ වෙනකොට ඔවුන් සමග හිටපු සුළු ජාතික නායකයින් පවා වෙනත් පක්ෂ හදාගෙන එජාපයෙන් ඉවත්වෙලා ගිහිං තිබුණා. මේ අර්බුදය එජාපය අස්සේ පවා තිබුණා. රනිල් වික්රමසිංහ දිගටම නායකත්වයේ ඉන්නකොට නායකත්ව අර්බුදයක් විදිහට එළියට එන්නෙත් මේ අර්බුදය.
ඔය සියලු තත්ත්වයන් අස්සේ තමයි සෝම හාමුදුරුවෝ අපවත් වෙන්නේ. ඒ වෙනකොට උන්වහන්සේ ලංකාවේ බෞද්ධයෝ අතරේ සෑහෙන්න ජනප්රියයි. මේ මරණය ඝාතනයක් විදිහට දැක්ක අය හිටියා. එහෙම සැකසංකා තිබුණා. මේ සියල්ල එක්ක තමයි හෙළ උරුමය නිර්මාණය වෙන්නේ. මම මේ පොතෙත් මේක ලියලා තියෙනවා. හෙළ උරුමය බිහිවෙලා මැතිවරණයට තරඟ කරනකොට අපිට වැඩියෙන්ම උදව් කළේ එජාපේ අය. ඔවුන් හිතුවා හෙළ උරුමය නිසා ශ්රීලනිපයේ ඡන්ද කැඩෙයි කියලා. ඒත් ඇත්තටම වුණේ එජාපයේ අය තමයි අපිට ඡන්දය දුන්නේ. එජාපයේ හිටිය සාම්ප්රදායික ජාතිකවාදී අදහස් දරපු අය අපිට ඡන්දය දුන්නා. ඒනිසා මහරගම කැස්බෑව වගේ ආසනවල අපි එජාපය පරාජයට පත්කරලා දෙවෙනි තැනට ආවා. අන්තිමට අපේ මතවාදයත් එක්ක ජවිපෙට තමන් දරපු මතයත් වෙනස් කරගන්න වුණා. ඔවුන් දේශහිතෛෂී ජාතික ව්යාපාරය හදලා කළේ ඒක.
2005 මහින්දට සාහය දෙන්න තීරණය කළේ ඇයි?
2005 වෙනකොට නෝර්වේ මැදිහත්වීමත් එක්ක ඒ සාම ගිවිසුම් එක්ක එල්ටීටීඊ එක නිල නොලත් වෙනම රාජ්යයක් නඩත්තු කළා. අපි හිතුවා නෝර්වේ මැදිහත්වීමත් එක්ක මේක මෙහෙම ගියොත් මේ රට දෙකඩ වෙනවා කියලා. ඒකට මුහුණ දෙන්න පුළුවන් නායකයා කවුද කියලා හිතනකොට තමයි හිතුණේ මහින්ද ඒකට හොඳයි කියලා. ඒ වෙනකොට මහින්ද ශ්රීලනීපයේ දක්ෂිණාංශයේ තමයි හිටියේ. චන්ද්රිකා හිටියේ මධ්ය වාමාංශයේ වගේ. අනෙක් පැත්තෙන් මහින්ද පක්ෂයෙන් පිටත වාමාංශික බලවේගත් එක්කත් සම්බන්ධතා පැවැත්වූවා. අනෙක් පැත්තෙන් ඔහුට දේශපාලන මතයක් තිබුණෙත් නෑ. ඒ සියලු දේවල් එක්ක තමයි අපි මහින්දට සහාය දෙන්න තීරණය කරන්නේ.
භික්ෂුව දේශපාලනයට එක්කරලා විශාල ප්රශ්නයක් නිර්මානය කළා කියලා හිතෙන්නේ නැද්ද?
භික්ෂුව දේශපාලනයට ඒම පස්සේ කාලේ වෙනකොට විශාල ව්යාධියක් වුණා. ඒක ඇත්ත. ඒකට හේතුව ඔවුන් පුද්ගලික න්යායපත්ර මත වැඩකරන්න යෑම. අනික් පැත්තෙන් මහින්ද රාජපක්ෂ අපි අතේ තිබුණ කොඩිය ඔහු අතට ගන්න සූක්ෂ්ම විදිහට භික්ෂුව පාවිච්චි කළා. ඒක ඔහු අපිට සහ ජවිපෙට විරුද්ධව කරපු වැඩක්. මහින්ද රාජපක්ෂ බුද්ධි අංශ පවා යොදාගෙන මේ වැඩේ කළා. ඒ සියල්ලේ අවසානය තමයි දැන් මේ තියෙන්නේ. ඒකත් එක්ක අපි ගෙනාපු බලවේගය වොයිස්කට් බලවේගයක් වුණා.
එල්ටීටීඊය යුද්ධමය විදිහට පරාජයට පත්වුණාට පස්සේ ඔබලාගේ මතවාදයත් අර්බුදයට යනවා නේද?
හොඳ ප්රශ්නයක්. එල්ටීටීඊය පරාජය කළාට පස්සේ අපි හිතුවේ රට ආර්ථික වශයෙන් ගොඩදාන්න දැන් කාලය හරි කියලා. මොකද යුද්ධය වගේම වංචාව දූෂණය වගේ තත්ත්වයන් නිසා රටේ ආර්ථිකය තිබුණේ අපි බලාපොරොත්තු වුණ තැන නෙවෙයි. ඉතිං යුද්ධය අවසන් වීමත් එක්ක මේ සියල්ල නිවැරදි කරලා රට නියම මාර්ගයට ගන්න හොඳම අවස්ථාව උදාවුණා. ඊට පස්සේ අපේ දේශපාලනය වුණේ ඒක. රට නිවැරදි මාර්ගයට ගන්න එක. ආර්ථික පැත්තෙන් රට නිවැරදි දිශාවට ගන්න එක. අපි මහින්ද රාජපක්ෂට 2010දී සහාය දෙන්නෙත් ඒකට.
හැබැයි ඔහුට රටට වඩා පවුල සහ යාළුවන් ලොකු වීම නිසා ඒ තත්ත්වය අත්පත් කරගන්න බැරි වෙනවා. ඒනිසා තමයි අපි ඔහුගෙන් අයින් වෙලා 2015 යහපාලනය ගේන්න මැදිහත්වෙන්නේ. 2015 වෙනකොට අපි සියට සීයක් අපෙන් අනික් පැත්තේ හිටපු සිවිල් සංවිධාන එක්ක එකට වැඩ කරන්න පටන් ගන්නවා. ඒකට හේතුව තමයි අපිට යුද්ධයෙන් පස්සේ අවශ්ය වුණේ මේ රට සංවර්ධනය කිරීම. මේක මෙහෙම ගියොත් බංකොලොත් වෙනවා කියලා අපි කලින්ම කිව්වා. අපිට අවශ්ය වුණේ සහචරවාදය පිටුදකින යහ ආණ්ඩුකරණයක් එක්ක ඉස්සරහට යන වංචාවෙන් දූෂණයෙන් තොර නීතිගරුක රටක්. අපි දැනුත් ඒ වෙනුවෙන් තමයි වැඩ කරන්නේ. ඉතිං මම මේ පොත හරහාත් කියන්නේ වර්තමාන පරපුර වුණත් දේශපාලනය කරනකොට මේ අසූවේ පරපුර මඟහැරලා යන්න බෑ කියන දේ. ඔවුන්ගෙන් විශාල දැනුමක් ලබාගන්න පුළුවන් කියන දේ.