නයදරා තිරිමාන්න අප බොහෝදෙනෙක් හඳුනාගන්නේ අභිවාහ්‍ය කලා (Performance Art) ශිල්පිනියක් විදිහට. එහෙත් ඇයගේ ප්‍රධානම ප්‍රකාශන මාධ්‍ය චිත්‍ර කලාව. ඊට අමතරව ඇය ගායන ශිල්පිනියක්. කෙටි චිත්‍රපට අධ්‍යක්ෂවරියක්.
නයදරා මුලින්ම ඇලුම් කළේ චිත්‍රයට ද සංගීතය ද?
මම සාමාන්‍ය පෙළට එනකම් වෙස්ටන් මියුසික් තමයි ඉගෙනගත්තේ. හැබැයි සාමාන්‍ය පෙළ කිට්ටු වෙලා චිත්‍ර කරන්න පටන් ගත්තා. සාමාන්‍ය පෙළ විභාගයට කළේ චිත්‍ර.
2015 රටේ විශාල වෙනසක් සිද්ධවුණානේ. ඒ වෙනසත් එක්ක මගේ ජීවිතයත් වෙනස් වුණා. 2016 මම විභවි ලලිත කලා ඇකඩමියට එනවා චිත්‍රය විධිමත්ව ඉගනගන්න. ඒ අතරේ මම අනෝජා වීරසිංහ මහත්මිය යටතේ කටහඬ පුහුණු වැඩසටහන්වලට යෝගා වැඩමුළුවලට සහභාගි වුණා. විභවියේදි මම කුසල් ගුණසේකර, කැලුම් චන්ද්‍රසේකර, කරුණාසිරි විජේසිංහ වගේ ගුරුවරුන් යටතේ චිත්‍ර කලාව පුළුල්ව ඉගෙනගත්තා.
ඇයි සංගීතය අතහැරියේ?
සංගීතය අතහැරියේ නෑ. ඒත් මම තේරුම් අරගෙන තියෙනවා මගේ ප්‍රධාන ප්‍රකාශන මාධ්‍යය චිත්‍රය කියලා. මම ඔපෙරා ගායිකාවක් විදිහට කේමදාස පදනමේ ගයත්‍රි කේමදාස මහත්මිය යටතේ ඉගෙනගත්තා. දැනට මම සිංදු දෙකක් කරලා තියෙනවා. ඒත් ඉතිං මගේ වර්තමානය කැපකරලා තියෙන්නේ චිත්‍රය වෙනුවෙන්.
චිත්‍රයේදී ගොඩක්ම වැදගත් වෙන්නේ තමන්ටම කියලා විලාසයක් ගොඩනගා ගැනීම. ඔබ විශ්වාස කරනවාද මේ වෙනකොට ඔබ තමන්ටම කියලා ස්ටයිල් එකක් හදාගෙන තියෙනවා කියලා..
අනිවාර්යයෙන්. ඒත් ඒක දුෂ්කර ව්‍යායාමයක්. මම සෑහෙන්න කාලයක් ඒ වෙනුවෙන් මහන්සි වුණා. කැපවුණා. සෑහෙන්න රස්තියාදු ගැහුවා. චිත්‍රපට බැලුවා. නාට්‍ය බැලුවා. චිත්‍ර ප්‍රදර්ශන සෑහෙන්න ප්‍රමාණයක් බලන්න ඇති. නොයෙක් විෂයන් ගැන ඉගෙනගත්තා. අභ්‍යාස කළා. මම හිතනවා අවසානයේ මම මගේ රිද්මය මගේ විලාසය සොයාගත්තා කියලා.
ඒක කොහොමද වුණේ?
මේ කියන කාලේ මම චිත්‍ර ඇන්දා. හැබැයි ඒවා හරි අඳුරු චිත්‍ර. මම හිතුවා මේක නෙවෙයි මගේ චිත්‍රය කියලා. එතැන තිබුණේ වේදනාවක්. මට ඒ දේ මිනිස්සු වෙත ගෙනියන්න අවශ්‍ය වුණේ නෑ. මොහොතකට හෝ මිනිසුන්ට ලස්සන ලෝකයක් පෙන්වන්න තමයි මට ඕනෑ වුණේ. ඒත් එක්තරා මොහොතක මේ සියල්ල වෙනස් වුණා. මගේ පෙම්වතා රොක් මියුසික් කරන කෙනෙක්. ඔහුගේ ගිටාර් වාදනයන් අස්සේ මම ස්කෙච් අඳින්න පටන් ගත්තා. ඒ වයිබ් එක අස්සේ ඇඳෙන දේවල් එක්ක මම තේරුම් ගත්තා දැන් මගේ ස්ටයිල් එක සොයාගත්තා කියලා. රොක් මියුසික් තමයි ඒ වෙනසට හේතුව. දැන් මම ඒ ස්කෙච් තවදුරටත් වර්ධනය කරමින් සිතුවම් අඳිමින් ඉන්නවා. දැන් මම අඳින චිත්‍ර, ඒවායේ හැඩතල, භාවිත කරන වර්ණ වගේ දේවල් එක්ක මට විශ්වාසයක් තියෙනවා, මේක තමයි මගේ ස්ටයිල් එක කියලා.
ඒත්, වේදනාවන් අස්සේ හිරවෙලා ඉන්නකොට නේද මිනිස්සු හොඳම නිර්මාණ කළා කියන්නේ? අනෙක් පැත්තෙන් අඳුරු චිත්‍රයට ලොකු විචාර අවකාශයක් තිබෙනවා නේද?
ඔව්, මම අහලා තිබෙනවා ඔය කතන්දර. ඒත් මට ඒවගේ කලාවක් මිනිස්සුන්ට දෙන්න අවශ්‍ය වුණේ නෑ. මට තේරුණා ඒක මගේ ස්ටයිල් එක නෙවෙයි කියලා. ඉතිං මම ඒ වේදනාවන් අපහසුතාවන් විඳිමින් ජීවිතේ අභ්‍යාස කළා. මම ආධ්‍යාත්මික පැත්තට සෑහෙන්න නැඹුරු වුණා කිව්වොත් හරි. ඒ සියල්ලේම ප්‍රතිඵලය තමයි මගේ චිත්‍ර විලාසය සොයාගැනීම.
චිත්‍රය සහ සංගීතය අතර තියෙන බැඳීම මොනවගේ කියලද ඔබ හිතන්නේ?
මේ හැමතැනම තියෙන්නේ නේචර් එක. මට දැන් රොක් මියුසික් නැතිව චිත්‍ර අඳින්න පුළුවන්. සංගීතය කියන්නේ විශ්ව භාෂාවක් කියලනේ අපි කියන්නේ, ඔව් ඒක තමයි ඇත්ත. මමත් සංගීතයට ආසයි. අනෝජා මිස් තමයි මට එක වෙලාවකදි කිව්වේ ඔයාට හොඳ කටහඬක් තියෙනවා කියලා. ඒ නිසාම මම ගයත්‍රි මිස් ගාවට ගිහිං ඔපෙරා ගායිකාවකට අවශ්‍ය කටහඬ පුහුණුව ලබාගන්නවා. මේ සියලු දේවල් එක තැනකදි එකතු වෙනවා කියලයි මට හිතෙන්නේ. ඒක තමයි විශ්වයේ ස්වභාවය.
ඔබ චිත්‍රයක් අඳින්න පටන් ගත්තාට පස්සේ ඒ චිත්‍රය අවසන් කරන්න කොච්චර විතර කාලයක් ගන්නවාද? එකදිගට ආවේශයෙන් චිත්‍ර අඳින සිත්තරුන් වගේම මාසයක් දෙකක් අවුරුදු ගණන් එක චිත්‍රය අඳින සිත්තරුනුත් මේ ලෝකේ ඉන්නවා.
මගේ පෙම්වතා සිංදුවක් ප්ලේ කරන්න පටන් අරගෙන ඒක ඉවර කරනකොට මම ස්කෙච් කරලා ඉවරයි. ඒකෙන් කියවෙන්නේ නෑ චිත්‍රය අවසන් කියලා. ඊට පස්සේ ඒ ස්කෙච් එක ඔලුවේ තියෙනවා. ඒ ඔලුවේ තියෙන ස්කෙච් එක තමයි කැන්වස් එකේ මතුකරගන්නේ. වර්ණ හැඩතල හරහා. ඒකට ගතවෙන කාලය කොතරම්ද කියලා කියන්න බෑ. හැබැයි ඒ මුළු කාලයේම ඒ හැඟීම ඒ වයිබ් එක අස්සේ තමයි මම ජීවත් වෙන්නේ.
අරගලය පැවති කාලයේ අභිවාහ්‍ය කලා ශිල්පිනියක් විදිහට ඔබ නිතරම පෙනුණා. අරගලයෙන් ලැබුණ දෙයක් තියෙනවද?
අපි බලාපොරොත්තු දල්වාගෙන හිටිය මට්ටමින් දේවල් සිද්ධවුණේ නෑ. ඒකට හේතුවත් අපිම තමයි. අරගලය අවසන් වෙනකොට මම තේරුම් ගත්ත දෙයක් තමයි අපි තනි තනිව වෙනස් වෙන්නේ නැතුව මේ රට වෙනස් කරන්න බැහැ කියන එක. මම චිත්‍ර ශිල්පිනියක් විදිහට වෙනස් වෙන්න ඕනෑ. ඔබ ජනමාධ්‍යවේදියෙක් විදිහට වෙනස් වෙන්න ඕනෑ. එහෙම නැතිව මේක වෙනස් කරන්න බැහැ කියන දේ මම මේ අරගලය අවසන් වෙනකොට තේරුම් ගත්තා. ඒ අනුව මම පුද්ගලිකව සෑහෙන්න දේවල් වෙනස් කරගෙන තියෙනවා මේ වෙනකොට. මොනවා නැතත් මිනිස්සු තමන්ට ප්‍රශ්නයක් එනකොට සාමූහිකව එකතුවෙලා පාරට බහිවී කියන බලාපොරොත්තු දැන් තියෙනවා. මිනිස්සු ඒක සාමූහිකව එක්ස්පීරියන්ස් කළා.
අභිවාහ්‍ය කලා ශිල්පිනියක් විදිහට නිරූපණයක් කරනකොට ඒකට අවශ්‍ය හැඩය තේමාව වගේ දේවල් ඔබම විසින් සකසා ගන්නවාද නැත්තං ඒකට තව කවුරු හෝ සහාය වෙනවාද?
ඡැරදෙරප්බජැ ්රඑ කරන්න අපිට ලංකාවේ අවකාශයන් අඩුයි. අරගලය වගේ මහජන අවකාශයක අපි මේ ආර්ට් එක කරනකොට අපිත් එක්ක සම්බන්ධ වෙලා ඉන්න අනෙකුත් සහෝදර කලාකරුවන් කියන දේවල්, සංවිධායකයන් කියන දේවල්, ඒ අවස්ථාවේ ප්‍රේක්ෂකයෝ කියන දේවල්වලින් අපි උත්තේජනය වෙනවා. අපි අපේ පර්ෆෝමන්ස් එක ඒ ධාරාවන්ට අනුකූලව වෙනස් කරගන්නවා. ඒ උත්තේජනය ගොඩක් වැදගත්. මම ආසයි එහෙම දෙයක් කරන්න ගියාම මිනිස්සු දක්වන අදහස්වලට. ඒවා එක්ක තමයි මේ කලාව තවත් වර්ධනය වෙන්නේ.
අනික් පැත්තෙන් මම Performance Art කරන්න ගියත් එතැනදීත් වර්ණයන් එක්ක තමයි සෑහෙන්න වැඩ කරන්නේ. පාට මමම ගාගෙන සමහර නිරූපණයන් කරලා තිබෙනවා. සමහර අවස්ථාවලදී ප්‍රේක්ෂකයන්ට දීලා කියනවා පාට ගාන්න කියලා. එතකොට ඔවුනුත් මගේ නිරූපණයට සහභාගි වෙනවා. එතකොට ඒ ආර්ට් එකේ ඔවුන්ගේ හැඟීමත් දියවෙලා තිබෙනවා.
රට විශාල ආර්ථික අර්බුදයක ගිලිලා තියෙන්නේ. මේ කාලේ අපි අපේ ජීවිත සංවිධානය කරගත යුත්තේ කොහොමද?
මම කාලයක් සෑහෙන්න උපයපු කෙනෙක්. ඒ වගේම කාලයක් අන්තෙටම වැටිලා හිටිය කෙනෙක්. මට දැන් හිතෙනවා අපි අපේ උපරිමය දාලා වැඩකරන්න ඕනෑ කියලා. අපි අපේ ධාරිතාවයෙන් 100%ක් දාලා සල්ලි හම්බකරන්න ඕනෑ. ‘කොලිටි ඔෆ් ලයිෆ්‘ කියන දේ පත්වාගෙන යනකොට, ආණ්ඩුව ඒක ගැන යම් වගකීමක් දරන්න ඕනෑ, ඒක ඇත්ත, ඒත් මේ කාලය විශේෂ කාලයක්, මේ කාලයේ අපේ ජීවිතවල ගුණාත්මය පවත්වාගෙන යන්න අපි උපරිමයට කැපවෙන්න ඕනෑ. මම මේ වෙන්කොට චිත්‍ර වර්ක්ෂොප් කරනවා. යෝගා කරනවා. මම දැන් ඇත්තටම ජීවත් වෙන්න සතිමත් බවකින්. මගේ ජීවිතේ සැහැල්ලුයි. ඒ සැහැල්ලුව අස්සේ මම දැන් වෘත්තීයමය විදිහට සිතුවම්කරණයේ නිරතව ඉන්නවා.
ගෙවල්, හෝටල් ලස්සන කරන්න චිත්‍ර අඳිමින් ඉන්න සිත්තරුන් විශාල පිරිසක් ඉන්නවා. ඔබට අදහසක් නැද්ද එවැනි සිත්තරෙක් වෙන්න…
මට තවමත් චිත්‍රයට තියෙන වෙළඳපොළ ගැන අවබෝධයක් නෑ. මට කවුරුහරි කිව්වොත් මෙහෙම චිත්‍රයක් ඇඳලා දෙන්න කියලා මට කීයක් දුන්නත් ඒකනම් කරන්න බැරිවෙයි. හැබැයි කවුරුහරි මගේ ස්ටයිල් එකට කැමතිවෙලා ඒ ස්ටයිල් එකේ චිත්‍රයක් ඉල්ලුවොත් සමහර විට මම ඒ දේ කරලා දෙයි.
