මාර්තු 30 වන දින ෂැංග්‍රිලා හෝටලයේ පැවති 20 වන රයිගම් සම්මාන උලෙළේ වසරේ විශිෂ්ටතම ටෙලිනාට්‍යය, වසරේ විශිෂ්ටතම ටෙලිනාට්‍ය අධ්‍යක්ෂණය සහ තිර රචනය, වසරේ විශිෂ්ටතම ටෙලිනාට්‍ය නළුවා, නිළිය, සහාය නළුවා ඇතුළු ටෙලිනාට්‍ය සඳහා පිරිනැමෙන සම්මාන අටක් හිමි වූයේ ප්‍රසන්න ජයකොඩිගේ අධ්‍යක්ෂණයෙන් සහ තිරරචනයෙන් ස්වාධීන රූපවාහිනියේ විකාශය වූ ‘එයා දැන් බැඳලා’ ටෙලි නාට්‍යයටයි. එයා දැන් බැඳලා ටෙලිනාට්‍යය ප්‍රසන්න ජයකොඩිගේ සිනමා නිර්මාණයක් වන ‘28’ චිත්‍රපටයේ පළමු කොටස වන අතර ඔහු ටෙලිනාට්‍යයක් නිර්මාණය කිරීමට යොමු වූයේ වසර විසිපහකට ආසන්න කාලයකට පසුවය.
එයා දැන් බැඳලා ටෙලිනාට්‍යයට මේ වන විටත් සම්මාන උලෙළවලින් විවිධ මට්ටමේ ඇගයීම් ලැබෙනවා, විචාර ලියවෙනවා, සංවාද පැවැත්වෙනවා. මේ සියල්ලත් එක්කම විකාශය වූවාට පසුව එයා දැන් බැඳලා ගැන ඔබට හිතිච්ච දෙයකුත් ඇති.
ටෙලිනාට්‍ය ගැන කොච්චර විචාර ගලාගෙන ආවත් තවමත් මගේ ඔළුවේ වැඩ කරන්නේ මේක ඇතුළේ තිබුණ ෆිල්ම් එක, ෆිල්ම් එක කර ගන්න බැරිවීම ගැනල ඒ මොහොතේ තිබුණ කොරෝනා වසංගතය නිසා ඉස්සරහට කිසිම වැඩක් කරන්න බැරි වේවි කියලා ආව අදහසත් එක්ක ටෙලිස්ක්‍රිප්ට් එකකට ලියලා කරන්න වෙච්ච එක ගැන. ෆිල්ම් එක කළානම් මේ ස්වභාවය නෙමෙයි එන්නේ. නමුත් මේ කන්සෙප්ට් එකේම තවත් දිගු තියෙනවා. මේ වගේම ඉන්ටරෙස්ටින් කොටසක් තමයි සුද්දි කොළඹ ආවාට පස්සේ තියෙන්නෙත්. ටෙලිනාට්‍යයට ආව ප්‍රතිචාරත් එක්ක මට හිතුණේ මේ හරහා හැදිච්ච ප්‍රේක්ෂකයොත් එක්ක තවත් දිගුවකට යා හැකියි කියන එක. ඒක සාර්ථක වේවි කියන විශ්වාසයත් මේ තුළින් ඇතිවුණා. හැබැයි මේ වගේ මාතෘකාවක් ටෙලිවිෂන් එකට අරගෙන එන්න තිබෙන ඉඩ ගොඩක්ම අඩුයි. ටෙලිනාට්‍යයක් හරහා සිනමාවට වඩා වැඩි ප්‍රේක්ෂකයන් ප්‍රමාණයකට ආමන්ත්‍රණය කරන්න පුළුවන්. ඒක යහපත් ස්වභාවයක්. නමුත් ටෙලිනාට්‍යයක් කිරීමට ලැබෙන මුදලත් එක්ක ෆයිට් කරනවා කියන එක නම් හරිම වේදනාකාරියි. එක පැත්තකින් ප්‍රොඩියුසර් බේරගන්න ඕනෑ, තව පැත්තකින් චැනල් එකත් එක්ක හැප්පෙන්න ඕනෑ. මේ සියල්ලත් එක්ක, නිර්මාණය කළාට වඩා ලොකු විඳවීමක් තියෙනවා නිර්මාණයෙන් පසුව. ඒ නිසා ඊළඟ මොහොත මාව චිත්‍රපටයක් කිරීමට තමයි තල්ලු කරන්නේ.
ඔබ ඒ කිව්ව දේත් එක්ක මට මතක් වුණේ අශෝක හඳගමගේ අක්ෂරය ටෙලිනාට්‍යයේ දිගුවක් ලෙස ආ ‘ඇන්ටික් කඩයක මරණයක්’ වේදිකා නාට්‍යය. ප්‍රේක්ෂකයා ඔබගේ 28 චිත්‍රපටය හරහා සුද්දිගේ කතාවේ අවසානය දකිනවා සිනමාවෙන්. එයා දැන් බැඳලා ටෙලිනාට්‍යය හරහා එහි මුල් කොටස රූපවාහිනියෙන් දකිනවා. නැවත වතාවක් එහිම කොටසක් විදියට සුද්දි කොළඹ ගියාට පස්සේ වන අත්දැකීම ඔබ සිනමාවට ගෙනඒමට බලාපොරොත්තු වෙනවා.
මම හඳගමගේ වැඩේට ඉතාමත් කැමතියි. මොකද අක්ෂරය චිත්‍රපටයට ආව ප්‍රශ්නත් එක්ක ඒක එළියට එන්න බැරි වුණා. මම ඔහුගේ අක්ෂරය චිත්‍රපටයත් බැලුවා. නාට්‍යයත් බැලුවා. අක්ෂරයට එහා ගිය රසයක් මම වේදිකා නාට්‍යයෙන් වින්දා. මෙතැනදි ප්‍රේක්ෂකයාව විචාරකයෙකුගේ ස්වභාවයෙන් වින්දනය කරන්න අරගෙන යනවා. ඒක ඉතාමත් වැදගත් තැනක්. එතැනදි ප්‍රේක්ෂකයාට රසවින්දනයේ තව ඉමක් පාදා දෙනවා. ප්‍රේක්ෂකයාගේ පරිකල්පනය අනුව රසවිඳපු කතා සංදර්භයක් එතැනින් එහාට, තවත් පරිකල්පනීය අවස්ථාවකට අරගෙන යනවා. ඒවාත් එක්ක අපේ ජීවිතයත් අලුත් තැන් හොයාගෙන යන්න පුරුදු කරනවා. එක් ආකාරයකින් නිර්මාණයක් රසවින්ද ප්‍රේක්ෂකයා ඒක තවත් ආකාරයකින් ලිහා ගන්න හදනවා. ඒක ඉතාමත් හොඳ තත්වයක් විදියට තමයි මම දකින්නේ.
එයා දැන් බැඳලා ටෙලිනාට්‍යයේ සියලුම නළුනිළියන් ඉතාමත් හොඳින් රංග කාර්යයේ නියැලෙනවා. චරිතයේ පරිමාවට වඩා රංගන ශිල්පියාගේ පරිමාව වඩා විශාල වන විට අධ්‍යක්ෂවරයාගේ කොටුවට ගෙනඒමත් සමහරවිට ප්‍රශ්නයක් වෙන්න පුළුවන්. සමහරවිට රංගන ශිල්පියාගේ දක්ෂතාව නිසාම අධ්‍යක්ෂවරයාගේ සීමාවත් ඉක්මවා යන්න පුළුවන්. එතැනදි අධ්‍යක්ෂවරයා පරිස්සම් වෙන්න ඕනෑ නැද්ද?
සමහර වෙලාවට ඉතා විශිෂ්ට නළුවෝ හරිම දුර්වල විදියට රඟපාන අවස්ථා තියෙනවා. එතැනදි රංගන ශිල්පියා අධ්‍යක්ෂවරයාට හසු වීමක් වෙන්නම ඕනෑ. අධ්‍යක්ෂවරයාට අහුවෙන්නේ නැතිව කවුරුහරි තනියෙන් හොඳට ඇක්ට් කළත් ඒ ඇක්ට් එක නිර්මාණයට වැඩක් නැතුව යනවා. අධ්‍යක්ෂවරයෙක් ඉන්නේ සමස්තය දකින්නනේ. ෆිල්ම් එකක හරි ටෙලිනාට්‍යයක හරි මුල ඉඳන් අගට එකවර දකින්න පුළුවන් එකම කෙනා අධ්‍යක්ෂවරයා විතරයි. ඇක්ට් එකක මුලදිම අපිට එන ඉමෝෂන්ස් ඒ ආකාරයෙන්ම උපරිමයෙන්ම ගත්තොත් ඒ සීන් එකේදී අගට යනකොට වැඩක් නැති වෙන්න පුළුවන්. රංගන ශිල්පියා අලුත් වුණත් පරණ වුණත් එයාගේ රංගය එළියට එන ස්වභාවයන් තියෙනවා, ප්ලේ කරන්න පුළුවන් ඇක්ටින් රේන්ජ් එකක් තියෙනවා, පහසු පැති තියෙනවා, අපහසු පැති තියෙනවා, දුර්වලකම් සහ විශේෂතා තියෙනවා. මේවා සියල්ලම හඳුනාගන්නවා වගේම රංගන ශිල්පියාගේ කොච්චර කැපෑසිටියක් තිබුණත් ඔහුත් සමග ගනුදෙනු කරන්නේ ඔහුව එතනින් ගලවලා. පීතර් නම් පීතර්ගේ ඇතුළට රංගන ශිල්පියාව අරගෙන එන්න ඕනෑ. පීතර් ඇතුළට සරත් කොතලාවල අරගෙන ආවාම සරත් කොතලාවල ඉන්න ඕනෑ පීතර්ගේ පරිමාවේ. චරිතයේ දිග පළල ලකුණු කරලා රංගන ශිල්පියාට ප්ලේ කරන්න පොඩි ගේම් එකක් හදලා දුන්නාම ඔහු දක්ෂයෙක් නම් ඒ ලකුණු කරපු ඒරියා එකේ ඉතා හොඳින් ප්ලේ කරනවා.
මේ ටෙලිනාට්‍යයේ ප්‍රේක්ෂකයාට මතක හිටින දෙබස් කිහිපයක්ම තිබෙනවා. ඉන් එකක් තමයි සිරීගේ තාත්තා ගැන ගොඩනගන සමීකරණය. මම හිතන්නේ ඉන් ගොඩනගන උත්ප්‍රාසයට එහා ගිය දෙයක් ඔබ එවැනි දෙබස්වලින් අරගෙන එනවා.
මේ වගේ දෙබස් හැදෙන්න මූලික වෙන්නේ ඒවා අස්සේ ඉන්න ඇත්ත ජීවිත ඇදලා අරගෙන මම ලියලා තිබීම. ඒවා නිකන් හිතලුවක් නෙමෙයි. ඒ තුළ තියෙනවා අපිත්තෙක්කම හැලහැප්පෙන චරිත ගණනාවක්. සමහර චරිතවලට ඇතුළට බැහැලා ඒගොල්ලොත් එක්කම හිටියාම, ලියන්න දේවල් ඔළුවට එනවා. ඩයලොග් ලියනවා කියන එක ලිවීමේ හැකියාව මත තිබෙන දෙයක්ම නෙමෙයි. ඩයලොග් ලියවෙන ප්‍රමාණය වැඩි වෙන්න චරිතය ඇනලයිස් කර ගැනීමේ හැකියාව ඉතාමත් ඉහළින් තියෙන්න ඕනෑ. චරිත අභ්‍යන්තරය අල්ලා ගැනීම තුළ ඔවුන්ව හොඳින් හඳුනාගැනීම සහ ඔවුන්ගේ සත්‍ය ජීවිතය ගොඩනගා ගැනීමෙන් තමයි ඩයලොග් ලියවෙන්නේ. නැත්නම් ඩයලොග් ලියන්න බැහැ. 28 චිත්‍රපටය ෂූට් කරද්දි වුණත් අපේ සෙට් එකේ හිටිය හැමෝගෙම කටේ ඩයලොග් තිබුණා. ඒ වගේම එයා දැන් බැඳලා ෂූට් කරද්දිත් අපි එකාට එකා කතා කරද්දි ඒ ඩයලොග්වලින් ආමන්ත්‍රණය කරගන්නවා. සෝෂල් මීඩියාවලත් ඒ ඩයලොග් නැවත නැවත කියවෙන්න පටන් ගත්තා. ඩයලොග්වල ශක්‍යතාව කියන්නේ ඩයලොග් ඇතුළෙත් චරිත තියෙනවා කියන එකයි.
ටෙලිනාට්‍යයේ කතාකරන ඒ දෙබස් වගේම ගොඩනගන රූපමය භාෂාවත් හරිම ප්‍රබලයි. සිරියි සුද්දියි මුණගැහෙන ලෑලි ගෙදර, සුද්දි හදන බාත්රූම් එක වගේම නිසොල්මනේ තියෙන කන්දේ ඉලුක් ගස් පෙරලගෙන හමන හුළඟ පවා කතාවත් එක්කම ප්‍රේක්ෂකයාගේ මනසේ ඇඳිලා තියෙනවා.
වැඩේට අවශ්‍ය පසුතලයක් හරියට හොයාගත්තේ නැත්නම් අපිට ඔය සෙල්ලම කරන්න බැහැ. ඒක කළාට වැඩකුත් නැහැ. මේ පිටපතම කොළඹ හෝ වෙනත් තැනක ෂූට් කළානම් මෙලෝ රහක් නැතිව යනවා. ඩයලොග් වැඩ කරන්නේ නැතිව යනවා. රූප භාෂාවට අදාළ ඒක කියවා ගැනීමට අවශ්‍ය බාහිර පරිසරය ගෙනෙල්ලා නැහැ. අපි නොහිතුවාට පසුතල සහ දර්ශන සංයුතිය කියන එක, හරියට ඇනලයිස් කර ගත්තොත් ‘නිකන් පලයන්’ කියන වචනය වුණත් වැඩ කරනවා. අදටත් ඔබට 28 චිත්‍රපටයේ ටොයිලට් එකත් මතක ඇති. එයා දැන් බැඳලා ටෙලිනාට්‍යයේ බාත් රූම් එකත් වෙන විදියකට මතක ඇති. ඒ හැම තැනකම බැක්ග්‍රවුන්ඩ් එකේ ලොකු ඩෙප්ත් එකක් තියලා තියෙනවා. එහෙම නැතුව නිකන් ටොයිලට් එකක් විතරක් තිබුණා නම් ජීවිතේට පෙනෙන්නේ නැහැ. ඒ වටේ තියෙන ඉලුක් ඇඹරෙන හුළඟ, ඒ වගේ තුන් හතර ගුණයක් උසට තියෙන පයිනස් ගස් අපිට ගොඩක් දේවල් කියනවා. මිනිස්සු දේවල් කියවා ගන්නේ භාෂාවෙන් නෙමෙයි රූපවලින්. හැම තැනකම ප්‍රධාන භාෂාව රූප. අකුරු කියන්නෙත් රූපනේ. මේ හැම දෙයකින්ම ජීවිතය කියවා ගන්න, අනෙකා කියවා ගන්න පුළුවන් කියවා ගැනීමක් අපි නොදන්නවා වුණාට අපි හැමෝගෙම ගාව තියෙනවා. ඒ කියවා ගැනීමට රූප කියන දේ මාර වැදගත් කාරණයක්. අපි කොයි තරම් හොඳට පිටපතක් ලිව්වත් ඒක පෙන්නන විදියත් එක්ක තමයි දේවල් කියවා ගන්නේ මිනිස්සු. අපි කියවන සහ නොකියවන ප්‍රමාණයක් තියෙනවානේ. නොකියවන ප්‍රමාණය කියවා ගන්න තමයි මේ හදන්නේ. නොකියවන ප්‍රමාණයේ කොයි තරම් ගැඹුරක් තියෙනවාද කියන්න බැක්ග්‍රවුන්ඩ් එක්ක වැඩ කරනවා. නොකියවන ප්‍රමාණයත් කියවන ප්‍රමාණයත් කියන දෙක එක්කහු වුණාට පස්සේ තමයි, සාමාන්‍ය තැනකින් එහා තැනකට ගියා කියලා පෙනෙන්න ගන්නේ. ඒක තමයි මම හිතන්නේ අධ්‍යක්ෂවරයෙකුට තියෙන චූන් එක. ඒ කියවීමට තමන්ගේ නිර්මාණය හැසිරවීම තමයි චූන් එක. නැත්නම් වෙන්නේ ප්‍රවෘත්ති වාර්තාකරණයක්.
ටෙලිනාට්‍ය පිටපත් රචනය දැන් ගොඩක් වෙලාවට වෙන්නේ එපිසෝඩ් එකෙන් එපිසෝඩ් එකට කරන ෂෙඩුල් විදියට. පිටපත් රචකයෙක් විදියට ඒ ගැන ඔබට තියෙන්නේ මොන වගේ අදහසක්ද?
මේ වෙද්දි බොහෝ ටෙලිනාට්‍යවල පෙනෙන්න පටන් ගන්නවා ටෙලි සීරීස් ස්වභාවය. ටෙලි සීරීස්වල ඇක්ෂන්, ත්‍රිලර් තියෙනවා. ඇක්ෂන් ත්‍රිලර්වලට ලිමිට් එකක් ඕනෑ. ඒක ඕනෑම කෙනෙක්ට කරගෙන යන්න පුළුවන්. ඉන්දියාවෙන් එන ඒවාවලත් තියෙන්නේ අද ඩිවෝස් වෙන්න හදනවා, හෙට බඳිනවා, ආයෙත් ඩිවෝස් වෙන්න හදනවා වගේ දේවල් ටිකක්. ඇක්ෂන්වලදි වෙඩි තියනවා, දුවනවා, ආපහු හිටපු තැනටම එනවා. ඒ වගේ චූටි චූටි ක්ලයිමැක්ස් කෑලි හදලා අතහරිනවා. ඒක එදිනෙදාට කරගෙන යන්න පුළුවන් ඕනෑ විදියකට. මිනිස්සුන්ටත් ඒ වෙලාවට ඒක ත්‍රිලර් එකක්. අපේ සමහර මිනිස්සු ටෙලි සීරීස්වලටම අහුවෙලා ඉන්නේ ඒකේ ත්‍රිල් එක නිසාම. හැබැයි සමස්ත නිර්මාණයේ නෙමෙයි ඒ මොහොතේ ගන්න ත්‍රිල් එකට. අපි හරියට රෝලර් කෝස්ට් එක පදිනවා වගේ. පල්ලෙහාට පල්ලමක් තියෙනවා, ආයේ උඩට යනවා, ආපහු පල්ලමක් තියෙනවා වගේ. ඒක පදිනකන්ම අපි ත්‍රිල් එකේ ඉන්නේ. හැබැයි ඒකෙන් බැස්සාට පස්සේ මුකුත් නැහැ. ඔක්කොම හෝදගෙන යනවා. හැබැයි නිර්මාණයක් එහෙම වෙන්නේ නැහැ. ටෙලි සීරීස් සම්ප්‍රදාය අස්සේ තියෙන දේවල් ටෙලිනාට්‍ය කලාවටත් සිනමාවටත් සමහර වෙලාවට ඇවිල්ලා තියෙනවා. පිටපත් රචකයෝ ඉන්නවා ටෙලි සීරීස් අම්බානක බලලා, ස්ක්‍රිප්ට් ලියන. ඒක හරි ඛේදවාචකයක්. ටෙලි සීරීස් කියන්නේ ස්ක්‍රිප්ට් නෙමෙයි. එවෙලේට එවෙලේට හදන පොඩි ජිමික් කෑලි ටිකක්. ඒවා ඇතුළේ චරිත ඇතුළට රිංගන්න මොහොතක් දෙන්නෙම නැහැ. ඒක නිසා මම කියන්නේ පිටපත්වල තියෙන්න ඕනෑ ජීවිත ඇතුළට කිමිදිලා යන්න පුළුවන් අවකාශයක්.
