ගිය සතියේ සමගි ජන බලවේගයේ ‘සමගි රණවිරු බලවේගය’ කළුතරින් ආරම්භ විය. විපක්‍ෂ නායක සජිත් ප්‍රේමදාසගේ ප්‍රධානත්වයෙන් පැවැත්වුණු එම රැස්වීමට, විශ්‍රාම ගිය ත්‍රිවිධ හමුදා සාමාජිකයන් විශාල පිරිසක් එකතු කරගෙන තිබුණු බව මාධ්‍ය මගින් දකින්නට ලැබිණ.
සජබ මේ රණවිරු බලවේගය ආරම්භ කළේ, මෙතෙක් කාලයක් ජාතික ජන බලවේගය පවත්වාගෙන ආ විශ්‍රාමික ත්‍රිවිධ හමුදා සාමූහිකයට ප්‍රතිචාරයක් ලෙසය. මේ විදියට බලන කල, ඊළඟ මැතිවරණවලදී බලයට ඒමට නියමිත යැයි පෙනෙන විරුද්ධ පක්‍ෂයේ ප්‍රධාන පක්‍ෂ දෙකෙහිම එක් පෙරමුණු පාර්ශ්වයක් වන්නේ හිටපු ත්‍රිවිධ හමුදා නිලධාරීන් හා සෙසු නිලයන්ය.
ත්‍රිවිධ හමුදාව එකතු කර ගැනීමේ වැඩිම හැකියාව තිබුණේ රාජපක්‍ෂවරුන්ටය. 2005 සිට යුද්ධය ‘හරිහැටි කිරීම’ සඳහා සන්නද්ධ හමුදාවන්ට සාමාජිකයන් මඳවීම සැලකිල්ලට ගත් රාජපක්‍ෂ ආණ්ඩුව රට පුරා රැකියා විරහිත, පීඩිත හා දුප්පත් තරුණයන් හමුදාවට බඳවාගැනීමේ දැවැන්ත මෙහෙයුමක් ආරම්භ කළේය. ඒ සඳහා ඉතාමත් ආකර්ෂණීය දැන්වීම් හා ප්‍රචාරක ව්‍යාපෘතියක්ද දියත් කෙරිණ. හමුදාවට ඇතුළුවන අයට ලැබෙන වැටුප, දීමනා හා වෙනත් පහසුකම් විශාල ලෙස වැඩි කෙරිණ.
මුලින් මුලින් අඩු ප්‍රතිචාරයක් තිබුණද, පසුව වැල නොකැඩී හමුදාවලට බැඳීම සඳහා තරුණ පිරිස් පැමිණෙන්නට වූහ. මේ පිරිස ගැන රාජපක්‍ෂවරුන්ට තිබුණේ හුදු උපයෝගිතා වටිනාකමක් පමණි. සමාජයේ රැකියා විරහිත හා නොයෙක් අයුරින් පීඩිත තරුණ පරම්පරාව, යුද පෙරමුණට යවා, ඊනියා සිංහල බෞද්ධ ‘රට බේරාගැනීම’ත්, එම ජයග්‍රහණය ආයෝජනය කර දිගටම බලයේ සිටීමත් රාජපක්‍ෂවරුන්ගේ අරමුණ විය. ඒ අරමුණේ නග්නභාවය වසාගැනීමට, ‘රණවිරු’ නාමය මේ සොල්දාදුවන්ට හා නිලධාරීන්ට ආරෝපණය කරන ලදි. රණවිරුවන්ට පොදු අවකාශයේ හැම තැනකදීම ප්‍රමුඛස්ථානය හා පිළිගැනීමක් ලැබෙන සේ සමාජ මනස සකස් කරවන ලදි. එහෙත්, මේ ඊනියා රණවිරුවන්ට රාජපක්‍ෂවරුන් දී තිබුණු ඇත්ත වටිනාකම පෙන්වන්නේ, බැසිල් රාජපක්‍ෂගේ හෝ ශිරන්ති රාජපක්‍ෂගේ නිවෙස්වලදී ඔවුන්ට පැවරී තිබුණු රාජකාරි ආදියෙනි.
ඔවුන්ට රාජපක්‍ෂලාගේ නිවෙස්වලදී කරන්නට සිදුවුණේ, බල්ලන් නෑවීමත්, බල්ලන්ගේ ලෝම පනාවෙන් පීරීමත්, ශාරීරික ව්‍යායාම පිණිස ඔවුන් පාරේ ඇවිද්දවන්නට යාමත්, ඒ බල්ලන් පාරේ දමන වසුරු එකතු කරන්නට වීමත්, හිරන්ති, පුෂ්පා ඇතුළු රාජපක්‍ෂ ‘ආර්යාවන්ගේ’ සාරියට කටු ගැසීමේ සිට අත්බෑගය රැගෙන යාම දක්වා ශාරීරික පහිණිපත් කිරීමත්ය.
2015දී මේ ‘රණවිරුවන්ගෙන්’ සැලකිය යුතු කොටසක් මෛත්‍රීපාල සිරිසේන, පොදු අපේක්‍ෂකයාට සහාය දුන්හ.
කුමන ආකාරයකින් හමුදාවට බැඳුණත්, මේ පිරිස් අතින් උතුරු නැගෙනහිර ගැටුමේදී සිදුවුණේ මහා මානව හිමිකම් සංහාරයකි. තිස් අවුරුදු යුද ගැටුමේ අවසාන භාගයේ, මානව හිමිකම් කඩකිරීම් මෙන්ම අන්තර්ජාතික මානුෂීය නීතිය කඩකිරීම් අතිශය බහුල ලෙස සිදුවිය. අත්අඩංගුවේ සිටින එල්ටීටීඊ සාමාජිකයන් ඝාතනය කිරීම, එල්ටීටීඊ තරුණියන්ට ලිංගික අපරාධ කිරීම, එල්ටීටීඊ සාමාජිකයන් පැහැරගෙන යාම, අතුරුදහන් කිරීම ආදි සියලු වර්ගයේ මානව හිමිකම් උල්ලංඝනයන් මේ සෙබළ, නිලධාරි හමුදා සාමාජිකයන්ගෙන් සිදුවිය. රාජපක්‍ෂවරුන් ඔවුන්ට මේ යුද්ධය ගැන පැහැදිලි කර දී තිබුණේ, රටේ සිංහල බෞද්ධ පාලනයට එරෙහිව නැගුණු දෙමළ ත්‍රස්තවාදී කැරැල්ලක් විනාශ කිරීමේ යුද්ධයක් ලෙසය.
ඒ සංකල්පයෙන්, සිංහල-බෞද්ධ ග්‍රාමීය පීඩිත පසුබිමකින් හමුදාවලට එකතු වුණු මේ තරුණයන්ගේ මොළ මුළුමනින්ම පාහේ සෝදන්නට රාජපක්‍ෂවරුන්ට හැකිවිය. ඒ අනුව ඔවුන් පොළවේ සටන් වැදුණේ, තම සිංහල බෞද්ධ රාජ්‍යය හා එහි අනුත්තර නායකයන් වන රාජපක්‍ෂවරුන් ආරක්‍ෂා කරගන්නටය. ඊට එරෙහිව එන ‘දෙමළ ත්‍රස්තවාදීන්’ සමූලඝාතනය කරන්නටය. ඔවුහු එය මැනැවින් කළහ.
යුද ගැටුමේ අවසාන කාලයේ පමණක් නොව, මුළු තිස් අවුරුදු යුද්ධය පුරාම සිදුවූ මානව සංහාරය සිදුකරන ලද්දේ මේ පිරිස් විසිනි. ඒ ඒ හමුදාවල සෙබළ ඛණ්ඩයන්ට, අනුඛණ්ඩයන්ට ඍජුවම අණ දුන් හා සන්නද්ධ හමුදාවල ඊට ඉහළ නිලධාරීන් මේ මානව හිමිකම් උල්ලංඝනයන්ට වගවිය යුතුයැයි එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානය ඇතුළු ජාත්‍යන්තර සංවිධාන හා පුද්ගලයන් විසින් නම් කෙරුණත්, ඔවුන් ඉටු කළේ අණදීමේ කාර්යයක් පමණකි. ඒ සියලු අණ මහපොළවේ ක්‍රියාත්මක කරන ලද්දේ මේ සෙබළුන් හා සුළු නිලධාරීන් විසිනි. තම ඉහළ නිලධාරීන්ගේ අණ කෙතරම් ක්‍රෑර හා නීතියට අනුව වැරදි වුවද, එපරිදිම හෝ ඊටත් වඩා හොඳට එම අණ ක්‍රියාත්මක කරන්නට ඔවුහු සැදී පැහැදී සිටියෝය.
සමහර විට, ඉහළ නිලධාරීන්ගේ අණ නැතුවද, මේ අය රිසි සේ මිනිස් සංහාරයෙහි යෙදුණහ. පසුගිය කාලයේ අධිකරණය ඉදිරියට ගෙනැවිත් දඬුවම් දෙනු ලැබූයේ එවැනි හමුදා මිනිස් සංහාරකයන්ගෙන් අතළොස්සකට පමණකි. 2000 වසරේදී මිරුසුවිල්හි එකම පවුලේ දරුවන් හතරදෙනකුද ඇතුළුව අට දෙනකුගේ ගෙල කපා මරාදැමූ යුද හමුදාවේ ස්ටාෆ් සාජන් සුනිල් රත්නායක එයින් එකෙකි. ඔහුට මහාධිකරණය විසින් මරණ දඬුවම නියම කරන ලදි. (2020දී ඔහුටද ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂගෙන් ජනාධිපති සමාව ලැබිණි.) ඒ නිසා, ඉහළ හමුදා නිලධාරීන් මේ මානව හිමිකම් කඩකිරීම්වලට කෙතරම් වගකිව යුතුද, ඒ හා සමානවම හෝ ඊටත් වැඩියෙන් මේ සෙබළුන් හා සුළු නිලධාරීන් මානව හිමිකම් උල්ලංඝනයන්ට වගකිව යුතුය. යුද ගැටුමේදී සිදුවුණු සියලුම නීති විරෝධී මානව සංහාරයන්ට ඔවුන්ට වගකිව යුතුය.
දැන්, ජාතික ජන බලවේගය, සමගි ජන බලවේගය විශ්‍රාමලත් ත්‍රිවිධ හමුදා සාමූහිකයන්, රණවිරු සේනාවන් වැනි සංවිධාන පිහිටුවන්නේ, යුද ගැටුම වන කාලයේ හමුදා ක්‍රියාන්විත සේවයේ යෙදී සිටි, ඉන්පසු විශ්‍රාම ගිය පිරිස තම ඡන්ද බැංකුවට එකතු කර ගැනීමේ වුවමනාව වෙනුවෙනි. හමුදා සේවයෙන් විශ්‍රාම යාමට පසු අද ඔවුහු ජාජබයෙහිත් සජබයෙහිත් ‘විසඳුම්’ දෙන සාමූහිකයන්ගේ හෝ සේනාවන්හි සාමාජිකයෝය. ඔවුන් ජාජබ හා සජබ වේදිකාවල කියන්නේ කුමක්ද? තමන් රට වෙනුවෙන්, රටට ආදරයෙන් කළ දේශප්‍රේමී යුද්ධයක් ගැනය. ඒ යුද්ධයේදී තමන් පවත්වාගෙන ගිය ඊනියා විනයක් ගැනය.
ඒ විනය වැනි විනයක්, රට හදන්නට අනාගතයේදී අත්‍යවශ්‍ය වන බවය. එහෙත් ඔවුන්ගේ හමුදා ඉතිහාසය ලේ වැකුණු එකකි. මේ කාරණය තුලනය කළ යුතු වන්නේ උතුරු නැගෙනහිර දෙමළ ජනතාවගේ දුක්ගැනවිලි සමගය. යුද්ධය නිල වශයෙන් අවසන් වී අවුරුදු 15ක් ගතවන විටත්, තමන්ට එරෙහිව සිදුවූ වාර්ගික සංහාරයකට ආසන්න මහා විනාශය ගැන ඔවුන්ට යුක්තියක් ඉටුවී නැත. යුද්ධයේ අවසාන කාලයේදී තමන් විසින් රජයේ හමුදාවන්ට භාරදෙන ලද තමන්ගේ සමීපතමයන් ගැන අදත් ඔවුන්ට තොරතුරක් නැත. තමන්ගේ සමීපතමයන් මරාදැමුවේ කවුදැයි ඔවුන් දන්නේ නැත. පැහැරගෙන ගියේ කවුදැයි දන්නේ නැත. අතුරුදහන් කළේ කවුදැයි දන්නේ නැත.
යුද්ධයේදී අතුරුදන්වූවන් සමරන හැම තැනකටම යමින්, වැළපෙමින් මේ මිනිස්සු තමන්ගේ සමීපතමයන්ට වූයේ කුමක්දැයි අසති. ඒ අපරාධවලට වගකිව යුතු කවුදැයි හොඳින්ම දන්නා අවස්ථාවලදී පවා, ඔවුන් කිසිම දණ්ඩනයකට යටත් නොවී යෙහෙන් වසන හැටි මේ ජනතාව කලකිරීමෙන් හා කෝපයෙන් බලාසිටිති. උතුරු නැගෙනහිරට රජයේ නායකයන් එන විට, පොලිසියෙන් ගුටි කකා, තමන්ගේ දුක්ගැනවිලි ඔවුන්ට ඉදිරිපත් කරන්නට වෑයම් කරති.
මේ විශ්‍රාම ලත් හමුදා සාමූහිකවල වේදිකාවේ දෙමළ මිනිසුන්ටද කතා කරන්නට දෙන්නේ නම්, තමන්ගේ නිවාසවලට, පාසල්වලට, ගම්වලට, රෝහල්වලට අහසින් පොකුරු බෝම්බ හෙලුවේ, ගම් වට කර වෙඩි තිබ්බේ, මේ විශ්‍රාම ලත් රණවිරුවන් බව ඇඟිල්ල දිගු කර පෙන්වා දෙනු ඇත.
කෙසේ වෙතත්, රාජපක්‍ෂවරු, තමන්ගේ දේශපාලන ආධිපත්‍යය පවත්වාගෙන යන්නට දිවි හිමියෙන් මෙහෙවර කළ මේ හමුදා සාමාජිකයන් හොඳින් රැක්කාහ. ඔවුන්ට විරුද්ධව ලංකාව තුළ මෙන්ම ජාත්‍යන්තරවද මානව හිමිකම් චෝදනා නැගෙන විට, ඒවාට කොන්දේසි විරහිතව විරුද්ධ වෙමින්, කවර තරමේ හෝ නීතිමය විපාකයක් ඇති නොවන සේ මේ අයව රැකබලා ගත්හ.
මේ අය ඡන්ද බැංකුවක් වූයේ රාජපක්‍ෂවරුන්ට පමණක් නොවේ. මහින්ද රාජපක්‍ෂගෙන් පසු ජනාධිපති වූ මෛත්‍රීපාල සිරිසේන හැම තිස්සේම, හමුදා සාමාජිකයන්ගේ පවුල්වල ඡන්ද ලක්‍ෂ 10ක් ගැන ගණන් හදා, ඇස ගසාගෙන සිටියේය. ඒ ගැන නිතර කියෙව්වේය. රාජපක්‍ෂ පාලන කාලයේ දරුණු අපරාධවලට චෝදනා ලද හමුදා සාමාජිකයන්ට එරෙහිව නීතිය ක්‍රියාත්මක කිරීමට, විමර්ශන කිරීමට හා නඩු පැවරීමට හිතාමතාම ඔහු විසින් බාධා කරන ලද්දේ ඊළඟ ජනාධිපතිවරණයේදී මේ ඡන්ද ලක්‍ෂ 10 තමාට ලබාගැනීම ගැන හිතේ තබාගෙනය.
ජනාධිපති රනිල් වික්‍රමසිංහද, පසුගිය කාලයේදී මේ ඊනියා රණවිරුවන් වෙනුවෙන්, ඔවුන්ගේ ආරක්‍ෂාව වෙනුවෙන් ප්‍රසිද්ධියේ පෙනීසිටියේය. තමාගේ කුප්‍රකට ඩොයිෂ වෙල සම්මුඛ සාකච්ඡාවේදී ඔහු ඒ බව පැහැදිලිව කියයි.
හොඳයි, මහින්ද රාජපක්‍ෂ, ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ, රනිල් වික්‍රමසිංහ හා මෛත්‍රීපාල සිරිසේන වැන්නවුන්, මේ ජරාජීර්ණ දේශපාලනයේ දූෂිත පරණ පරම්පරාව ලෙස මොහොතකට අත්හැර දමමු. එහෙත්, අපේ දේශපාලනයේ අලුත් පරම්පරාව, එනම් සජිත් ප්‍රේමදාස හා අනුර කුමාර දිසානායකත් ඉන්නේ ඒ ගොඩේම නම්, ලංකාවේ ජනවාර්ගික සහජීවනයේ අනාගතය කෙබඳු වේද?
මේ හමුදා විශ්‍රාමිකයන් සජබ හෝ ජාජබ යන මේ පක්‍ෂ දෙකෙන් කුමකින් හෝ පිහිටැවෙන ඊළඟ ආණ්ඩුවෙන් බලාපොරොත්තු වන්නේ කාරණා දෙකකි. එකක්, විශ්‍රාමිකයන් හැටියට හමුදාවලින් තමන්ට නියමිත පහසුකම් හා තවත් දිරිදීමනා ලැබීමය. දෙවැන්න, බැරෑරුම් කාරණයකි. එනම්, මහින්ද රාජපක්‍ෂ, ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ, මෛත්‍රීපාල සිරිසේන හා රනිල් වික්‍රමසිංහ කරන්නාක් මෙන්, කොන්දේසි විරහිතව තමන් කළ ‘මානුෂික යුද්ධයේ’ සාපරාධී මානව හිමිකම් උල්ලංඝනයන්ගෙන් අනාගතයෙදීත් තමන් බේරාගැනීමය.
මානව හිමිකම් සම්බන්ධයෙන් තමන්ගේ වගවීම ප්‍රශ්න කෙරෙන හැම විමර්ශනයකින්ම ආණ්ඩුවේ පිහිටෙන් මුවා වී සිටීමය.
ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්‍ෂ පාලන කාලයේ සිදුවුණු ලසන්ත වික්‍රමතුංග, ප්‍රගීත් එක්නැලිගොඩ, වසීම් තාජුඩීන් වැනි ඝාතනවලට යුක්තිය ඉටුකිරීම 2015 ජනාධිපතිවරණයේදී, මහජන දේශපාලන අවකාශයේ ඉස්මත්තේ තිබුණු කාරණා විය. සිරිසේන-වික්‍රමසිංහ රාජ්‍ය නායකත්වයට පත්වුනු පසුව, ඒ අපරාධ ගැන නැවත විමර්ශන ඇරඹුණු නමුත් ඒ කිසිවක් තීරණාත්මක අවසානයක් කරා නොගියේ සිරිසේන- වික්‍රමසිංහ ආණ්ඩුව හිතා මතාම ඒ විමර්ශනවලට බාධා කල බැවිනි. සහායක් නොදුන් බැවිනි. ඒ නිසා අදත්, ඒ අපරාධකරුවෝ නිදැල්ලේය. උතුරු නැගෙනහිර යුද්ධයේදී සිදුවූ විනාශකාරී මානව අයිතිවාසිකම් සංහාරය ආරක්‍ෂා කිරීම ගැන මේ නායකයන්ගේ කිසිම විසම්මුතියක්, වෙනස් අදහසක් නැත. සියල්ලෝම එක සිතින්, ඒ සංහාරයන්ට වගකිව යුතු හමුදාවල උසස් හා පහළ සාමාජිකයන් රැකගැනීමට පෙළගැසී සිටිති.
අනාගතයේදී සජිත් ප්‍රේමදාස හෝ අනුර කුමාර දිසානායක ජනාධිපති වුණත්, ඉදිරියට යන්නේ මේ සාපරාධී සම්ප්‍රදායම බව දැන් සිටම කිව හැකිය.
සජිත් හෝ අනුර, තිස් අවුරුදු විනාශකාරී යුද්ධය හරියටම කර, හුදෙක් වයස ගෙවීම නිසා දැන් විශ්‍රාම ලබා සිටින හමුදා සාමාජිකයන් සමග එකට සිටගැනීම යනු, එකම වේදිකාවකට ගොඩවීම යනු, ඒ යුද්ධය නිසා අපමණ පීඩාවට පත් සහෝදර දෙමළ ජනතාවට පසමිතුරුව සිටගැනීමකි. ඔවුන්ගේ දුක්ගැනවිලිවලට විසඳුමක් ලංකාව තුළදී නම් අපට පෙනෙන අනාගතයකදී නොලැබෙන බවට පැහැදිලි පෙරනිමිත්තකි.
පවතින දූෂිත දේශපාලනය මේ ‘අලුත්’ නායකයන්ගේ මූලිකත්වයෙන් වෙනස් කළ හැකියැයි කියන අදහස නිසා, මේ දේශපාලන ව්‍යාපාරවල තිබෙන අගතිගාමී ප්‍රතිපත්ති විවේචනය කරනවාට බොහෝ දෙනා අකමැතිය. එයින්, හෙටානිද්දා සිදුවන්නට යන ‘මහා ඓතිහාසික දේශපාලන පෙරළිය, ප්‍රභූ තන්ත්‍රය පරදවා නිර්-ප්‍රභූ තන්ත්‍රය ලංකාවේ දේශපාලන බලයට පත්වීම’ට බාධා වනු ඇතැයි සාමූහික සිතුවිල්ලක් සමාජයේ තිබේ. එවැනි විවේචනයක් සැලකෙන්නේ, මේ දේශපාලන වෙනසට කරන ද්‍රෝහීකමක් හැටියටය. ‘ඔව්, ඒක නම් ප්‍රශ්නයක් තමා, ඒත් මේ වෙලාවේ ඕවා ඇදගෙන වෙන්න යන වෙනස වළක්වන්න හොඳ නෑ.’
ඒ සිතුවිල්ල ප්‍රකාශ වන වචනය. විශේෂයෙන් ජාතික ජන බලවේගය තුළ ඒකරාශිවී සිටින, පසුගිය කාලයේ උතුරු නැගෙනහිර දෙමළ ජනතාවගේ දුක්ගැනවිලි ගැන කොන්දේසි විරහිතව පෙනීසිටි, කතා කළ, ලියූ ඇකඩමික, කලාකාර, වෘත්තීයවේදී අපේ සහෝදරයන් නිහඬ කරනු ලැබ ඇත්තේද ඒ සාමූහික කල්පනාව විසිනි. එහෙත්, සියලු දේශපාලන බලවේග රටේ කේන්ද්‍රීය දේශපාලන ප්‍රශ්නය දෙස බලන්නේ මෙතෙක් කාලයක් එය දුටු එකම විදියට නම්, ප්‍රභූ දේශපාලනයෙන් නිර්-ප්‍රභූ දේශපාලනයට රට මාරුවුණා කියා ඇති වන වෙනස කුමක්ද?
මුහුණු මාරු වුණාට, සිවලුන් සමග එකට සිටගෙන සිටින්නවුන්ගෙන් හාවුන්ට මොන යුක්තියක්ද?
