දෙමුහුමක් කියන්නේ හොඳ මාපියන්ගේ හොඳ දරුවන්ට – සංජන රවිඳු සිල්වා

මම මුලින්ම ඔබෙන් අහන්න කැමතියි නවීන කෘෂිකර්මය කියන්නේ මොකද්ද? කෙටියෙන් පැහැදිලි කිරීමක් කළොත්..

නවීන කෘෂිකර්මාන්තය යන්නෙන් අදහස් කරන්නේ කාර්යක්ෂමතාව, ඵලදායිතාව සහ තිරසාරභාවය වැඩි කිරීම සඳහා ගොවිතැනේ දියුණු තාක්ෂණයන්, විද්‍යාත්මක භාවිතයන් සහ නවෝත්පාදනයන් භාවිත කිරීම. බෝග අස්වැන්න සහ සම්පත් භාවිතය ප්‍රශස්ත කිරීම සඳහා ජෛව තාක්ෂණය, ස්වයංක්‍රීයකරණය සහ දත්ත පදනම් කරගත් ප්‍රවේශයන් එයට ඇතුළත් වෙනවා. මීට අමතරව, නවීන කෘෂිකර්මාන්තයට බොහෝ විට පාරිසරික බලපෑම් අවම කිරීමට සහ දේශගුණික විපර්යාස වැනි අභියෝගවලට මුහුණ දීම සඳහා තිරසාර භාවිතයන් ඇතුළත් වෙනවා.

ඔබ ලංකාවේ සිටියදී නවීන කෘෂිකර්මය වෙනුවෙන් සෑහෙන්න වැඩක් කළ කෙනෙක්. හිතනවාද ඒ කළ වැඩවලින් ලංකාවේ කෘෂිකර්මයට යම් බලපෑමක් සිද්ධවුණා කියලා.

එහෙම සතුටු වෙන්න පුළුවන් වැඩ ප්‍රමාණයක් මම කරලා තියෙනවා. හැබැයි ඒ හැම එකක්ම හොඳ කණ්ඩායම් එක්ක කළ දේවල්. නමුත් නවීන කෘෂිකර්මාන්තයෙන් කරන්න පුළුවන් දේවල් ගැන ජනමාධ්‍ය තුළත්, සමාජ මාධ්‍ය තුළත් අපි හදපු කතිකාවලින්, අපි පෙන්නපු සාර්ථක උදාහරණවලින් උත්තේජනය ලබපු අපි දන්න, නොදන්න අය සෑහෙන පිරිසක් ලංකාවේ ඉන්නවා. ඒ අය කතාකරලා ස්තූති කරන වෙලාවල් ඕනෑ තරම් තිබෙනවා. තව තවත් වගාව ගැන, තාක්ෂණය ගැන, විවිධ ආයතන ගැන, නිෂ්පාදන ගැන තොරතුරු අහන අවස්ථා ඕනෑ තරම් තිබෙනවා. විශේෂයෙන් තරුණ පරම්පරාවේ ආකර්ෂණය අරගන්න පුළුවන් විදිහේ කෘෂි තාක්ෂණයක් ගැන අපි කතා කළා. ඒ වෙනුවෙන් වැඩ කළා. ඒ කටයුතු ලංකාවෙන් පිට හිටියත්, තාමත් සමාජ මාධ්‍ය හරහා මම කරගෙන යනවා.

ඔබ මේ වෙනකොට ඇමරිකාවේ නම ගිය බීජ නිෂ්පාදන ආයතනයක වැඩ කරන කෙනෙක්. මම ආසයි ඔබගේ සමාගම ඇමරිකාව තුළ කරන්නේ මොකද්ද කියලා දැනගන්න. ඒ වගේම ඔබගේ දායකත්වය ගැනත් යමක් දැනගන්න.

ඔව්, මම දැනට ඇමරිකාවේ ප්‍රමුඛ පෙළේ බීජ සමාගමක වැඩ කරන්නේ. අපේ සමාගම විවෘත පරාගනය වන බීජ නිෂ්පාදනය කරන ආයතනයක්. වෙනත් විදිහකට කියනවනම් දෙමුහුන් නොවන බීජ නිෂ්පාදනය කරන සමාගමක්. ප්‍රභේද නිෂ්පාදනය කරන සමාගමක්. අපි ඇමරිකාව තුළ තියෙන ප්‍රභේද විතරක් නෙමෙයි, මහද්වීප ගණනාවක රටවල ප්‍රභේද එක්ක ගනුදෙනු කරනවා. ඒක විශේෂ ඉල්ලුමක් සහිත පුළුල් වෙළෙඳපොළක්. අපේ ගොවිපොළවල බීජ හදනවා වගේම කොන්ත්‍රාත් පදනම යටතේ ඇමරිකාව තුළත්, ඉන් පිටතත් ඉන්න බීජ ගොවියෝ එක්ක වැඩ කරනවා. ඒ රටවලින් බීජ ඇමරිකාවට ආනයනය කරලා, මනා තත්ත්ව පරීක්ෂාවකට පස්සේ අපේ සන්නාමය යටතේ ඇසුරුම් කරලා අලෙවි කරනවා.

අවුරුදු 25ක කාලයක ඇමරිකාවේ ගොවීන්, වගාකරුවන්, පර්යේෂකයන් අතර හොඳ විශ්වාසයක්, කීර්තිනාමයක් අත්පත් කරගෙන තියෙනවා. ලෝකයේ ලොකුම බීජ නාමාවලිය තියෙන්නෙත් අපේ සමාගම සතුව. මම දැනට බීජ සැකසුම් අංශයේ කෘෂිවේදියෙක් විදිහට කටයුතු කරනවා. ඒ අතරේ මේ සමස්ත නිෂ්පාදන ක්‍රියාවලිය ගැන පුහුණුව ලබනවා. ඇත්තටම ලොකු දැනුමක්, අත්දැකීම් ප්‍රමාණයක් මම ලබමින් ඉන්නවා.

බීජ නිෂ්පාදනය ගැන කතාකරනකොට ලංකාවේ විශාල කතාබහක් තියෙනවා අපේ දේශීය බීජ අතුරුදන් කළා කියලා, බහුජාතික බීජ නිෂ්පාදකයන් විසින්. මේකේ සත්‍යතාවක් තියෙනවාද? ඇත්තටම අපේ දේශීය බීජවලට මොකද්ද වෙලා තියෙන්නේ?

මම විශ්වාස කරන දෙයක් තමයි, ඕනෑම නිෂ්පාදනයක ප්‍රමාණාත්මක හා ගුණාත්මකභාවයන් එක්ක වෙළෙඳපොළට අඛණ්ඩ සැපයුමක් තියෙනවා නම් ඒ නිෂ්පාදනය වෙළෙඳපොළෙන් ඉවත් වෙන්නේ නෑ. අපි දේශීය බීජවලින්ම උදාහරණයක් ගත්තොත්, කොයිතරම් නිෂ්පාදන ආවත් තාමත් පතෝල වගා කරන ගොවීන් අතර ජනප්‍රියම, ප්‍රමුඛ ප්‍රභේදය වෙලා තියෙන්නේ ටීඒ2.

අපිට වැරදුණු තැන් කිහිපයක් තියෙනවා දේශීය බීජ සම්බන්ධයෙන්. බීජ සංරක්ෂණය කියන්නේ බීජ හිස් වීදුරු බෝතල්වල දාලා ප්‍රදර්ශනයට තියෙන එක නෙමෙයි. බීජ තියෙන්න ඕනෑ මහ පොළොවේ, ගොවියෝ අතර, වගාකරුවෝ අතර. ඵලදාව තියෙන්න ඕනෑ පාරිභෝගික ජනතාව අතර. ගොවියෝ ගොඩක් වෙලාවට සලකන්නේ ලැබෙන අස්වැන්න ගැන. නමුත් අස්වැන්න සාධක ගණනාවක් මත තීරණය වෙන දෙයක්. අපිට දැනට තියෙන දේශීය බීජවලින් අපේ පර්යේෂණ තවත් වැඩිදියුණු කරගන්න පුළුවන්. අපේ ලොකුම ගැටලුව තමයි අපි ඒ දේවල් කෘෂිකර්ම දෙපාර්තමේන්තුවේ පර්යේෂණ අංශයෙන්ම බලාපොරොත්තු වෙන එක. පුද්ගලික අංශයෙන් මේ ගැන ලැබෙන දායකත්වය ඉතාම අල්පයි.

පුද්ගලික අංශය මේ ගැන අඩුවෙන් සලකන්නේ ඒ වෙනුවෙන් යොදන ආයෝජනයට සාපේක්ෂව අපේ වෙළෙඳපොළ කුඩාය යන සාධකය මත. නමුත් මගේ අත්දැකීම්වල හැටියට නම් ඒක දැවැන්ත ආයෝජනයක් නෙමෙයි. ඒ වගේම අපි හිතන තරම් අපේ වෙළෙඳපොළ කුඩා එකකුත් නෙමෙයි. බහුජාතික සමාගම්වලට දොස් පවරලා පැත්තකට වෙන එක නෙමෙයි අපේ වගකීම. ඒ වෙනුවෙන් දීර්ඝකාලීන වැඩසටහනක් ආරම්භ කරන එක තමයි වැදගත්. මම හිතන්නේ ඒ සඳහා අවශ්‍ය සම්පත්, දැනුම අපේ රටේ තියෙනවා. නීතිරීතිවල යම් සංශෝධන කෙරෙන්න ඕනෑ කියන එක මම පිළිගන්නවා, ඇතැම් කාරණාවලදී. රටේ බීජ නිෂ්පාදනය ගැන කතා කරනවා නම් ලෝකයට විවෘත වීම වැදගත් කියලා මම හිතනවා.

ලෝකයේ වෙනත් රටවලුත් මෙහෙම දේශීය බීජ ආරක්ෂා කරගන්න යම් කැපවීමක් කරනවාද? එහෙමත් නැත්තං මුහුන් කිරීම වගේ දේවල් හරහා තමන්ගේ රටට උරුම බීජ අනාගතයට වැඩිදියුණු කරලා අරගෙන යනවාද?

ලෝකයේ දියුණු කෘෂිකර්මාන්තයක් තියෙන රටවල් දෙමුහුන් කිරීම අපරාදයක් විදිහට දකින්නේ නෑ. දෙමුහුමක් කියන්නේ සරලවම, උසස් ලක්ෂණ තියෙන හොඳ මා-පිය පරම්පරාවක හොඳ දරුවන්ට. අන්තවාදී තැනකට නොගිහින් අපි මේ ගනුදෙනුව බේරගන්න ඕනෑ කියන එකයි මගේ අදහස. අපි අවධානය දෙන්න ඕනෑ අපි බලාපොරොත්තු වෙන ඵලදාවේ ලාක්ෂණික ගුණාංගවලට. ලෝකයේ එහෙමයි වෙන්නේ. සමහරවිට අස්වැන්න අඩුවෙන්න පුළුවන්. ඒත් ප්‍රභේදයක තියෙන විශේෂ ගුණාංගයක් නිසා ඒ ප්‍රභේදය වෙනුවෙන් ඉල්ලුමක් ඇතිකරගන්න මේ රටවල බීජ නිෂ්පාදකයන්ට පුළුවන් වෙලා තියෙනවා. එතැනදී අලෙවිකරණයේ ඔවුන් සතු හැකියාවත් බලපානවා. සමහරවිට බහුජාතික සමාගම්වල බීජවල අස්වැන්නට සාපේක්ෂව දේශීය බීජවල අස්වැන්න සෑහෙන අඩුවෙන්න පුළුවන්. ඒත් තරගකාරී වෙළෙඳපොළ තුළ තාමත් ඒ සමාගම් රැකිලා තියෙනවා. හේතුව තමයි ඔවුන් අස්වැන්නේ ප්‍රමාණය කියන සාධකය මත පමණක් කොටුවෙලා වැඩ නොකිරීම.

මහවැලිය කඩිනම් ව්‍යාපාරය හරහා අපි ගොවිතැනට විශාල තැනක් දීපු රටක්. අනෙක් පැත්තෙන් මේ හරහා විශාල වෙනසක් සමාජය අස්සේ සිද්ධවුණා. නමුත් බොහෝ දෙනෙක්ගේ අදහස මහවැලිය අසාර්ථකයි කියන දේ. ඔබගේ අදහස කුමක්ද? ඔබ අසාර්ථකයි කියලා කියනවානම් එහෙම උනේ ඇයි කියලා විග්‍රහයක් තිබෙනවාද?

මහවැලිය සාර්ථකද, අසාර්ථකද කියන සාකච්ඡාව නෙමෙයි මම හිතන්නේ සුදුසු. අපිට අවශ්‍ය නම් ඒ ගැන විවිධ මාතෘකා ඔස්සේ පර්යේෂණ ඕනෑ තරම් කරන්න පුළුවන්. නමුත් වැදගත් වෙන්නේ මේ වෙලාවේ, මහවැලිය සතු සම්පත්වලින් අපි හරි වැඩක් ගන්නවාද කියන එක. මොනවද අපේ ඉලක්ක, ඒ වෙනුවෙන් ක්‍රියාත්මක සැලැස්ම කියන එක තමයි අපි බලන්න ඕනෑ. කොහොම වුණත් අපේ වී අස්වැන්න වැඩිවෙන්න මහවැලිය විශාල දායකත්වයක් සැපයුවා. මහවැලිය කියන්නේ ඉතා බලගතු ආයතනයක්.

විශේෂයෙන් යල කන්නයේ වගාවේදී දැනට වඩා හොඳ සැලසුම් ක්‍රියාත්මක කරන්න පුළුවන් කියලා මම හිතනවා. අපේ ජීවිත කාලය ඇතුළේ මහවැලිය වගේ දැවැන්ත බහුකාර්ය සංවර්ධන ව්‍යාපෘතියක් ආයේ හැදෙයි කියලා හිතන්න අමාරුයි. ඒ නිසා අපි පුළුවන් තරම් උත්සාහ ගන්න ඕනෑ දැනට තියෙන දේවල්වලින් උපරිම ප්‍රයෝජනය ගන්න. නමුත් මහවැලිය හදනකොට තිබුන ඉලක්කයි, වර්තමානයේ අවශ්‍යතා සහ තව අවුරුදු 10කින් රටේ අවශ්‍යතා හඳුනගෙන වැඩ කරන එක තමයි වැදගත්.

ලෝකයේ හැමතැනකම එන්න එන්නම ඉඩ සීමිත වෙනවා. මේක කෘෂිකර්මයට විශාල ප්‍රශ්නයක්. නමුත් නවීන කෘෂිකර්මය මේකට යම් ප්‍රමාණයකට උත්තර සොයාගෙන තිබෙනවා නේද?

නවීන කෘෂිකර්මාන්තයේ සංකල්ප ගොඩනැගෙන්න ප්‍රධාන හේතුවක් තමයි වගාවට අවශ්‍ය ඉඩකඩ ලෝකය පුරාම සීමා සහිත වීම. දැන් ලෝකයේ දියුණු රටවල් තමන්ගේ වනාන්තර එළිපෙහෙළි කරලා අලුත් වගාවන් ඇතිකරන්න උත්සාහ කරන්නේ නෑ. ඒ වෙනුවෙන් වෙනත් විකල්ප, දියුණු සංකල්ප ලෝකයේ තියෙනවා. සිරස් වගාව එයින් ප්‍රමුඛයි. දේශගුණික විපර්යාසවලට අනුගත වෙන්න පුළුවන් හොඳම විකල්පය ආරක්ෂිත ගෘහ තුළ බෝග වගාව. ලෝකයේ කෘෂිකර්මාන්තය කරන හැම රටක්ම වගේ ඒ වෙනුවෙන් ලොකු බරක් දෙනවා. විද්‍යාව හා තාක්ෂණය තමයි පදනම. ඒ වගේම දත්ත. දත්ත එක්රැස් කරලා විතරක් මදි. ඒවා විශ්ලේෂණය කරලා තීරණ ගන්න පුළුවන් යාන්ත්‍රණයක් තියෙන්නේ ඕනෑ. දියුණු රටවල් ඒක කරනවා. එහෙමයි කෘෂිකර්මාන්තයේ ඵලදායිතාව ඉහළ නංවන්නේ.

ඒ වගේම තමයි හරිතාගාර තුළ වගාවෙන් කෘෂිකර්මාන්තය තුළ මේ රටවල් ඇතිකරගෙන තියෙන දියුණුව. සෘතු භේදය තියෙන රටවල එළිමහනේ වගා කරන්න පුළුවන් මාස 6ක් විතරයි. නමුත් හරිතාගාර නිසා වසර පුරාම වගා කිරීමේ හැකියාව ලැබිලා තියෙනවා. දැන් හරිතාගාර වෙනුවෙන් බීජ හදනවා. කාර්යක්ෂම පොහොර වර්ග හදනවා. බෝග නිරීක්ෂණය සඳහා දියුණු සංවේදක, කැමරා පවා හදනවා. ඩ්‍රෝන තාක්ෂණය යොදාගන්නවා. මේ වගේ ගොඩක් තාක්ෂණික දැනුම යොදාගෙන තමයි දියුණු රටවල කෘෂිකර්මාන්තය කරන්නේ. හැබැයි මෙතනදී තාක්ෂණයට කරන්න පුළුවන් 30%යි. ඉතුරු 70%ම රඳා පවතින්නේ කෘෂි තාක්ෂණික දැනුම මත. ඒ නිසා හැමදේම තාක්ෂණයට භාර දීලා පැත්තකට වෙන්න පුළුවන්කමක් නෑ. අපි දැනුමින් සන්නද්ධ වෙන්න ඕනෑ.

ලංකාවේ අපි අසීමිතව බෙහෙත් ගහනවා. අසීමිතව පොහොර දානවා. මේක ගැන කාලයක් තිස්සේ ලොකු කතාබහකුත් තිබෙනවා. බෙහෙත් පොහොර දමමින් වගාව නඩත්තුකරනවා කියන එක ගැන ඇමරිකාව වගේ රටක කෘෂිකර්මය අස්සේ හිතන්නේ කොහොමද?

ඇමරිකාවේ බහුතරයක් ගොවියෝ හැම අවුරුද්දකම වගාවට කලින් පස් පරීක්ෂාවක් කරනවා. ගොඩක්ම විශ්වවිද්‍යාලවල විද්‍යාගාරවලින් තමයි මේ වාර්තා ලබාගන්නේ. ඒ වාර්තාවලින් පැහැදිලිව පෙන්වලා දෙනවා පාංශු පෝෂක ප්‍රමාණයන් වෙන් වෙන් වශයෙන්. ඌනතාවන් තියෙනවා නම්, ඒවා මඟහරවා ගන්න පුළුවන් ක්‍රම ගැනත් දැනුවත් කරනවා. ඇමරිකාවේ කෘෂිකර්ම දෙපාර්තමේන්තුව ඒ ගැන නිර්ණායක සපයලා තියෙනවා. තමන්ගේ වගාව කාබනික වුණත්, රසායනික පොහොර මත කෙරෙන එකක් වුණත් අදාළ නිර්ණායක තියෙනවා. වගාකරුවන්ට පහසුවෙන් අවශ්‍ය තෝරාගැනීම කරන්න ඒක පහසු කරනවා. ඒ නිසා රසායනික පොහොර අවභාවිතය අවම වෙනවා.

රෝග හා පලිබෝධ හානි පාලනය වුනත් එහෙමයි. ඇමරිකාවේ ඕනෑතරම් ජෛව විද්‍යාත්මක පලිබෝධ පාලනය වෙනුවෙන් නිෂ්පාදන තියෙනවා. ඒ කියන්නේ බෝගවලට හානි කරන පලිබෝධකයන්ගේ ස්වාභාවික සතුරන්, ව්‍යාධිජනකයන්, විලෝපීන් අලෙවියට තියෙනවා. ඒවාවලින් ඉහළ ප්‍රතිඵල ගන්න විදිහ මම දැකලා තියෙනවා වගේම කරලාත් තියෙනවා. පලිබෝධනාශක වුණත් ස්වාභාවික පලිබෝධනාශකවලට ප්‍රමුඛත්වය දෙනවා. බැරිම අතක් වුණොත් තමයි රසායනික ක්‍රමවලට යන්නේ. ඒකාබද්ධ පලිබෝධ පාලනයේ සංකල්ප ඇමරිකාවේ ඉහළින් ක්‍රියාත්මක කිරීමේ ප්‍රවණතාවක් තියෙනවා. මොකද ඇමරිකාවේ පාරිභෝගික ජනතාව මේවා ගැන සැලකිලිමත් කියලා නිෂ්පාදකයා දන්නවා. ඒ නිසා සහතිකකරණය ගැනත් නිෂ්පාදකයා සැලකිලිමත් වගේම අනුරේඛීයතාව (Traceability) තුළින් අදාළ ක්‍රියාවලියට විනිවිදභාවයක් දෙනවා.

ඉන්දියාව ලොකු ලූණු අපනයනය තහනම් කළාට පස්සේ අපිට දැන් ඒක විශාල වශයෙන් දැනෙන්න පටන් අරං. අනෙක් පැත්තෙන් දඹුල්ල වගේ පැතිවල තිබුණ ලොකු ලූණු වගාවට මොකද්ද උනේ කියලත් දැන් මිනිස්සු අහනවා. ඇත්තටම අපිට මොකද්ද වෙලා තියෙන්නේ? නැති කාලෙට මොකවත් නෑ තියෙන කාලෙට හැමතැනම කුණුවෙන්නම තියෙනවා..

ඉන්දියාව ලොකු ලූණු වගේම කෘෂි නිෂ්පාදන අපනයන අවම කරනවා කියලා මාස ගාණකට කලින් නිවේදනය කළා. මේ වගේම තත්වයක් 2019 අවුරුද්දෙත් වුණා කියලා මතක ඇති. නියඟය එක්ක තමයි ඒ දේ වෙන්නේ. අපේ ගැටලුව තමයි අපි ඉන්දියාවේ හෝ වෙන රටක නිෂ්පාදනය මත විශාල වශයෙන් රඳා පැවතීම. අපේ රටේ ලොකු ලූණු වගාව යල කන්නයේ විතරයි කරන්න පුළුවන්. ඒ වගේම තාමත් ප්‍රමාණවත් තරම් වපසරියක් වගා කරන්නේ නෑ. අනෙක් අතට අස්වනු නෙලන කාලෙට ආනයනික ලොකු ලූණු මත බද්ද අවම කරනවා. එතකොට දේශීය ගොවියන්ට වගාව එපාවෙනවා. ඒවා ගැනත් හිතන්න ඕනෑ. කොහොම වුණත් ලොකු ලූණු වගාවට අවශ්‍ය ප්‍රමාණවත් තරම් බීජ නිෂ්පාදනයක් දේශීයව වෙන්නේ නෑ. ඇත්තටම ආනයනික බීජවලට වඩා දේශීය ලොකු ලූණු බීජ ඉතා උසස්. ඒ ගැන ලොකු අවධානයක් දුන්නොත් ලොකු ලූණු වගාවේ ඵලදායිතාව ගැන අපිට බලාපොරොත්තුවක් තියන්න පුළුවන්. ඒ වගේම දැනට ලොකු ලූණු වගාව මාතලේ, අනුරාධපුර, පොලොන්නරුව දිස්ත්‍රික්කවලට සීමා වෙලා තියෙනවා. මම හිතනවා පුත්තලම, මුලතිව්, වව්නියා දිස්ත්‍රික්කවල ඒ සඳහා හොඳ විභවයක් තියෙනවා කියලා.

අවසන් වශයෙන් කියන්න, ලංකාවේ කෘෂිකර්මය විප්ලවීය වෙනසකට ගෙනියන්න නම් අපි වහාම කරන්න ඕනෑ මොනවගේ වෙනස්කම්ද?

දත්ත මත පදනම් වෙච්චි කෘෂිකර්මාන්තයක් තමයි අපිට අවශ්‍ය වෙන්නේ. දත්ත කිව්වාම බලධාරීන්ට ගොඩක් වෙලාවට බිම් මට්ටමේ නිලධාරීන් හරහා ලබාගන්නා තොරතුරු ගැන මතකයට එන්න පුළුවන්. නමුත් ඒ තොරතුරුවල නිරවද්‍යභාවය ගැන ආයේ හිතන්න වෙලා තියෙනවා, රටේ කෘෂිකර්මාන්තය ගැන සලකා බලනකොට. රටේ කෘෂිකර්මාන්තයේ නවීකරණය ගැන, යාන්ත්‍රීකරණය ගැන හිතන්න වෙනවා. දැන් ශ්‍රමය ගොඩක් මිලයි. ගොවියන්ට ඒක දරන්න අමාරුයි. කොහොම වුණත් දැනුම තමයි අපිට හිඟම. තාමත් වැඩිදෙනා ගතානුගතික ක්‍රමවලට වගාව පවත්වාගෙන යන්නේ. ඵලදායිතාව අවමයි. කෘෂි ව්‍යාප්ති සේවයේ පුළුල් වෙනසක්, ඒකාබද්ධ ව්‍යාප්ති සේවාවක අවශ්‍යතාව මම දකිනවා. ක්‍රම ආදර්ශන, උදාහරණ වැඩි වැඩියෙන් රට පුරා නඩත්තු කිරීමේ අවශ්‍යතාව මම දකිනවා. මොකද කෙනෙක් වෙනසක් කරන්න උත්සාහ ගන්නේ, වෙනසක් දැක්කොත් විතරයි.