මම මුලින්ම වැලිකන්ද දැක්කේ, මායාරංජන්ගේ දිගාමඬුල්ලේ ආශ්චර්ය කියන පොත හරහා. මේ පොත මුද්‍රණය වෙන්නේ 1956 තරම් ඈතක. මඩකලපුව දුම්රියට ගොඩවෙලා කොළඹ ඉඳලා වැව්ගම් පත්තුවට රස්සාවට යන මායාරංජන්, පොලොන්නරුව මනම්පිටිය පාලම එහෙම පහුවුණාට පස්සේ හම්බවෙන වැලිකන්ද කියන තැන කාෂ්ඨක පොළවට දුම්රිය කවුළුවෙන් ඇස් වීසිකරලා, වැලිකන්ද හුස්මගන්න හැටි උරාගෙන, පෙරලා ඒ හැඟීම කොළයක් උඩට අතාරිනවා. ඒ හැඟීම් මාත්‍රයේ අකුරු වදුල අස්සට ගියාම මට මුල් වතාවට වැලිකන්ද දකින්න පුළුවන් වුණා. මායාරංජන් අම්පාරේ වැව්ගම් පත්තුවට කෝච්චියේ යන ඒකාලේ ඇත්තම වැලිකන්දේ එහෙමට කියලා ජනාවාසයක් නෑ. මඩකලපුව අහට වෙන්න තිබ්බේ දෙමළ මරක්කල ගම් ගෙවල්. අනෙක් පැත්තෙන් මනම්පිටිය පැත්තට වෙන්න මරක්කල සිංහල ගම් ගෙවල්.
2013 පත්තර රස්සාවට ආවාම, අකුරු හරහා ගිහිං තිබ්බ මේ ගම්වලට ඇත්තටම යන්න ඕනෑ කියලා ගියා. එහෙම යන ඇසිල්ලේ එක නවතැනක් තමයි වැලිකන්ද කියන්නේ. වැලිකන්ද ලොකු වපසරියක්. සිංහපුරට තමයි මුලින්ම ගියේ. එහෙම ගියාම ලියන්න කියලා හතර අතේ කාස්ටකේ පැළවෙලා තිබුණේ, වකුගඩු රෝගය. දුප්පත්කම. ළමා විවාහ සංස්කෘතිය වගේ දේවල්. ඇත්තටම අපි කාලෙන් කාලෙට මේ ගම් ගෙවල්වලට ගිහිං මේ ප්‍රශ්න දැකලා ඒවා අකුරු කළාට, ඒවා අපි ඇත්තට අත්විඳපු විඳපු ජීවිත අත්දැකීම් නෙවෙයි. සමහර වෙලාවලට ඒ ජීවිත කතා තේරුම් ගන්න, ඒවා අස්සේ කැකෑරෙන සමාජ දේශපාලන ගතිකයන් තේරුම් ගන්න ලේසි වුණේ නෑ. ඒ තේරුම් නොගැනීම් අස්සේ, ප්‍රශ්න සංකීර්ණ වේශයන්ගෙන් ආටෝප සාටෝප වෙලා එළියට ආවා කියලත් හිතෙනවා.
එහෙම සිතුවිල්ලේ ඉන්නකොට තමයි හදවතක් සවිකළ කැමරාවක් එල්ලගෙන වැලිකන්දේ සරණ වැලිකන්දියක් වුණ කෞශල්‍යා නන්දසේන මුහුණු පොත හරහා හමුවෙන්නේ. ඇය වැලිඔය සිංහපුර කිව්වාම මට ඇයගෙන් අහන්න කතා ගොඩක් තිබුණා. ඒකට හේතුව වැලිකන්දමය කාස්ටකේ, ඒකත් එක්ක ඔට්ටු වුණ මහවැලි මිනිස් චර්යාවන් අපේ මිනිස් ජීවිත කතා එක්ක ගටලා බලනකොට වෙනත් ග්‍රහලෝකයකින් ආ කතා ගොඩක් වගේ වීම. ඇයත් එක්ක ඉඳලා හිටලා ඇතිවුණ මේ කාලාන්තර කතා ගොමුව එක එල්ලයකට මාට්ටු කරන්න අවස්ථාවක් ඇයම හදලා තිබුණා පහුගිය දවසක. වැලිකන්ද මහා විද්‍යාලයෙන් දරුවෝ හතරක් පහක් විශ්වවිද්‍යාලයට අමාරුවෙන් වගේ තේරෙනකොට එහෙම තේරුණ කෙල්ලක් තමයි කෞශල්‍යා. කැලණිය විශ්වවිද්‍යාලයට ඇවිත් පොටෝග්‍රැෆි ඉගනගත්ත ඇය දැන් කලාව හරහා මේ කාස්ටකේ ජයගන්න පොඩි ට්‍රයි එකක් දෙනවා. ඒ අස්සේ සහෝදර ගම්පොකුරුවැසි දරුවන්ට කලාව පෙන්වන්න ඇය මහංසිවෙනවා. ඒ මහංසියේ දිගපළල තමයි ‘කලාපුර 2023’. ඉතිං මම ඇයට කතා කළා කලාපුර ගැන විතරක් නෙවෙයි වැලිකන්ද ගැන ජීවිතය ගැන කතා කරන්න.
මොකද්ද මේ කලාපුර..
පොලොන්නරුව වැලිකන්ද දුඹුලාන අසේලපුර මහා විද්‍යාලයේ ළමයි වෙනුවෙන් මම මාස දෙකක ඡායාරූප වැඩමුළුවක් කරලා, ළමයි ගත්ත ඡායාරූප එකතු කරලා, ‘අමුතු ඇස්’ කියලා ප්‍රදර්ශනයක් කළා. 2023 දෙසැම්බර් 22 සිකුරාදා දුඹුලාන අසේලපුර මහා විද්‍යාලයේ තමයි අපි ඒක කළේ. මේකට සමගාමීව මම අපේ ගම්වල ඉතිහාසය ගැන ‘කඩවත්මඩුව’ කියලා වාර්තා චිත්‍රපටයක් කළා. ළමයි ඉස්කෝලේ ගැන වාර්තා චිත්‍රපටියක් කළා ‘ඉස්කෝලේ කතාව’ කියලා. ඊට අමතරව සුපුන් කුරේ චිත්‍ර වැඩමුළුවක් සහ එයින් පස්සේ චිත්‍ර ප්‍රදර්ශනයක් කළා. නිපුනි ශාරදා සංගීත වැඩමුළුවක් සහ අවසානයේ සංගීත වැඩසටහනක් කළා. අපි වැලිකන්දේ දෙවෙනි වතාවට තමයි මේක කළේ.
ඔබ හිතනවද මේවගේ කලා වැඩ කරලා ඔබගේ ගමේ දරුවන් වෙනස් කරන්න පුළුවන් කියලා.
මම එහෙමටම හිතන්නේ නෑ. නමුත් මට විශ්වාසයක් තියෙනවා ඔවුන් මෙහෙම දේවල් සහ මෙහෙම ලෝකයක් තියෙනවා කියලා ඉගනගනීවි කියලා. දැන් මට කලාවට ඡායාරූපකරණයට යොමුවෙන්න කොළඹ යන්නම වුණා. අනෙක් පැත්තෙන් කොළඹ නොගියොත් මගේ කලා ජීවිතේට පැවැත්මක් නෑ. මම මෙහේ කැමරාව උස්සගෙන යනකොට මිනිස්සු හිතන්නේ වෙනස් විදිහට. මම දිහා බලන්නේ අවුලෙන්. මේ පාසලේ මේ වැඩමුළුව කරන්න ගියාම ගුරුවරු එක්කෙනෙක්වත් කැමතිවුණේ නෑ. ප්‍රින්සිපල් සර් සහ පීටී කරන සර් විතරයි සහාය දුන්නේ. සමහර ටීචර්ස්ලා දරුවන්ගේ අම්මලාට කියලා තිබුණා දරුවෝ එවන්න එපා නොමඟට යයි කියලා. ඕවා දරුවන්ට එතරම් සුදුසු දේවල් නෙවෙයි කියලයි දරුවන්ගේ දෙමාපියන්ට ඒත්තුගන්වන්න හැදුවේ. සමහර සර්ලා දරුවන්ගේ තාත්තලාට කියලා තිබුණා එවන්න එපා කියලා. එහෙම දරුවෝ ඇවිත් මට කියලා අඬලා තියෙනවා. මට එන්න ආසයි ටීචර් තාත්තා එන්න දෙන්නේ නෑ කියලා. ඒත් මම අමාරුවෙන් කට්ට කාගෙන කළා.
10,11,12 වසරවල දරුවෝ තමයි මේකට ගත්තේ. දරුවෝ 50ක් ගත්තා. අවසානයේ දරුවෝ 30කගේ ෆොටෝ ප්‍රදර්ශනය කළා. කුඹුරු හාන්න තියෙන කාලෙට දරුවෝ එන්නේ නෑ. කුඹුරු හාන්න ගියාම රුපියල් දෙදාහක් විතර හොයාගන්න පුළුවන් ටීචර් කියලා මට ඇවිත් කියනවා. මට ඉතිං ඔවුන්ට දෙන්න සල්ලි නෑ. එහෙම අයත් එක්ක මම හවස වැඩකළා. අවසානයේ දරුවෝ විතරක් නෙවෙයි දරුවන්ගේ දෙමාපියනුත් ආසාවෙන් වැඩේට සෙට් වුණා.
මා ගාව කැමරා දෙකක් තියෙනවා. මම ෆොටෝ එකක් ගන්න අවශ්‍ය මූලිකම දේවල් ඔවුන්ට කියලා දීලා, ඔවුන්ට ෆොටෝ ගන්න ආස දේවල් මොනවද කියලා අහලා, ඒක ගන්න උදව් කළා. ගොඩක් ළමයි තමන්ට සමීප දේවල් තමයි ඡායාරූපයට නැඟුවේ. එක ගැහැනු දරුවෙක් එයාගේ නිවුන් සොහොයුරියෝ දෙන්නාගේ පොටෝ එකක් ගත්තා. මොකද අම්මා වැඩට ගියාම මේ දරුවා තමයි ඒ දරුවෝ බලාගත්තේ. දරුවන්ගේ සියලු දේවල් කළේ. සමහර දරුවෙක් තමන් ළඟින්ම ආශ්‍රය කරන හරකාගේ පොටෝ එකක් ගත්තා. සමහරු හේනේ පොටෝ එකක් ගන්න ආසා වුණා.
මම කළ වාර්තා චිත්‍රපටියටත් ළමයි 50ක් විතර උදව් කළා. ඒක මම අධ්‍යක්ෂණය කළේ. අපේ වැලිකන්දට දිග ඉතිහාසයක් නෑ. 1991 තමයි මේ ගම්මානය ජනාවාස කරලා තියෙන්නේ. මුල් පදිංචිකාරයෝ 30ක් විතර තවමත් මේ ගම්මාන පොකුර අස්සේ ජීවත් වෙනවා. මම මේ මුල් ගම්කාරයෝ ගැන හොයාගෙන යනකොට තමයි අහුවුණේ 1971 පටන් ගත්ත ගමක් තියෙනවා, ඒක තමයි කඩවත්මඩුව කියන්නේ කියලා. මේ සොයායෑමට දරුවෝ මට සෑහෙන්න උදව් කළා. ඔවුන් ඔවුන්ගේ ආච්චිලා සීයලා මට අඳුන්වලා දුන්නා. ඊටපස්සේ ඔවුන්ට තමන්ගේ ඉස්කෝලේ ගැන වාර්තා චිත්‍රපටියක් කරන්න මම උදව් කළා. ඒකත් සාර්ථක වුණා.
මේ වැඩේ ලේසි නෑ. දවසක් මම ළමයි එක්ක ‘මඩේ ලගින තාරාවන් නහවන්නද මං’ කියන සිංදුව පුරුදු වුණා. මේ ළමයි ඒවගේ සිංදු අහලා නෑ. එයාලට අමුතුයි. ‘මෝඩ ගෑනි මං’ වගේ කෑලි තමයි ඉතිං උස් හඬින් කියවන්නේ. දවසක් මේ පුහුණුවීම් අවසන් වෙලා මම අවසන් උත්සවයට මුළු ගම්මානෙටම ආරාධනා පත්‍ර බෙදන්න යනකොට වයසක ආච්චි අම්මා කෙනෙක් මට ගහන්න පැන්නුවා. අන්තිමට ප්‍රශ්නය අවසන් වුණේ පොලීසියෙන්. පොලීසියට ගියාට පස්සේ තමයි මම දන්නේ, එදා සිංදුව පුරුදු වෙනකොට ඒ අම්මා එතැනින් ගිහිං තියෙනවා එයා හිතලා තියෙන්නේ මෝඩගෑනි කිව්වේ එයාට කියලා. මම ඒක ළමයින්ට පුරුදු කරලා කියෙව්වා කියලා. මේවා සිනහ ගන්වන කතා වෙන්න පුළුවන්, ඒත් වැලිකන්දේ යථාර්ථය මේක තමයි.
මේ වැඩවලින් ළමා විවාහ වගේ දේවල්වලට තිත තියන්න පුළුවන්ද?
ළමා විවාහ මේ ගම්වල අපේ ඇඟවල්වලට බද්ධ වුණ දෙයක්. අපේ අම්මායි තාත්තායි වුණත් අඩු වයසින් තමයි විවාහ වෙලා තියෙන්නේ. වටේ පිටේ හැමතැනම දකින්න තියෙන්නෙත් එවැනි විවාහ. මම වුණත් 9 වසරේදී කොල්ලෙක් එක්ක පැනලා යන්න හදලා අවසන් මොහොතේ ඒ අදහස වෙනස් කරගත්ත කෙනෙක්.
ඇයි අවසන් මොහොතේ යන්නේ නෑ කියලා හිතුවේ.
මට ඇත්තටම හිතුණා මේ කොල්ලා මාව අරගෙන ගියාට මට, මට හරියට කන්න බොන්නවත් දෙයිද කියලා. ඉතිං රෙදි එහෙමත් පැක් කරගෙන ඉඳලා කොල්ලා මඟට ආවත් නොයා හිටියා. ගෙදරත් දැනගෙන හිටියා මම පැනලා යයි කියලා. ඒවා අපේ ගෙවල්වලට අමුතු දේවල් නෙවෙයි. අන්තිමට කොල්ලා මම ආවේ නෑ කියලා ඒ දුකට වහා බිව්වා. හැබැයි මැරුණේ නෑ. මේ ළඟදී ඇක්සිඩන්ට් එකක් වෙලා එක්තැන් වෙලා. දැන් ඒ මනුස්සයා බැඳපු කෙල්ල ළමයි එක්ක අනාථ වෙලා ඉන්නවා. මම දැන් කල්පනා කරන්නේ ඒ මොහොත මම කොහොමද මඟඇරගත්තේ කියලා. ඒක ඇත්තටම ආශ්චර්යයක් වගේ දෙයක්. මොකද මෙහෙම තීරණ ගන්න එක අපේ පැතිවල සාමාන්‍ය දෙයක්.
ඇත්තටම ළමා විවාහවලට හේතුව ඉඩම් හිඟයද? නැත්තං වෙන හේතු තියෙනවාද?
මෙහේ ගොඩක් දෙමාපියන් අවුරුදු 13න් 14න් තමයි කසාද බැඳලා තියෙන්නේ. එහෙම විවාහ වෙලා ජීවිතේ මැදට එනකොට ළමයි ලොකුවෙනකොට දෙන්නටම ඒ දෙන්නා එපාවෙලා. ඉතිං ඒ අම්මලා තාත්තලා වෙනත් සම්බන්ධතාවල පැටලෙනවා. ඊටපස්සේ දරුවෝ ගැන හොයන්න වෙලාවක් නෑ. එහෙම ගෙවල්වල රණ්ඩු විතරයි තියෙන්නේ. ගෙදර ආර්ථික ප්‍රශ්න උග්‍ර වෙනවා. මෙහෙම දෙමාපියන්ට දරුවෝ ගැන හොයන්න වෙලාවක් නෑ. දරුවෝ කෑවද බිව්වද කියලා පවා සමහර දෙමාපියෝ දන්නේ නැතුව ඇති. එහෙම උනාම ඉතිං දරුවෝ ගෙදර නැති ආදරය වගේ දේවල් හොයාගෙන එළියට යනවා. සමහර ගෙවල්වල අම්මා රට ගිහිං. තාත්තා වෙනත් සම්බන්ධයක් හදාගෙන. ඉතිං ගෙදර ඉන්න ගෑනු දරුවන්ට මොනාද නොවෙන්න පුළුවන්. ගොඩක් ගෑනු දරුවෝ පැනලා යන්නේ පොඩි කාලෙම. හැබැයි ඒ ආදරේ නිසානම් නෙවෙයි. බඩදරු වීම තමයි ප්‍රධාන හේතුව.
ඔය ගෑනු දරුවන්ගේ තත්ත්වයනේ. පිරිමි දරුවන්ගේ තත්ත්වය කොහොමද?
කොල්ලෝ 9වසර 10වසර වෙනකොට කසිප්පු වලට, ගංජාවලට, පෙතිවලට, වෙප්වලට, අයිස්වලට ඇබ්බැහි වෙනවා. මේක ඇත්තටම වෙනත් ග්‍රහලෝකයක කතාවක් වගේ.
වෙනත් ග්‍රහලෝකයක කතාවක් වගේ කිව්වේ..
ගෑනු ළමයා 8 වසරේ ඉන්නකොට බඳින්නේ කියලා හිතන්නකෝ, එතකොට ඒ බඳින පිරිමි කෙනාට සමහරවිට අවුරුදු 35ක් වෙනවා. ඒ මනුස්සයාට ඒ වෙනකොටත් වෙනත් කසාදයකින් තවත් දරුවෝ ඉන්නවා. මට මෙහෙම පවුල් හමුවෙලා තියෙනවා. සමහර දරුවෝ අඩු වයස්වලින් පැනලා ගිහිං පොලීසියේ අත්සන් කරලා එකට ජීවත් වෙනවා. එහෙම ඉන්නකොට ටික කාලයක් යනකොට කොල්ලා බීලා ඇවිත් හොඳටම ගහන්න, හිංසා කරන්න පටන් ගන්නවා. එක ගෑනු ළමයෙක් මට හම්බවුණා, දැන් ඒ ළමයා ක්ලචස්වලින් යන්නේ, ඉනෙන් පහළට කොටලා.
එක තැනක තාත්තා දුවව අපයෝජනය කරලා, පස්සේ අයියත් නංගිව අපයෝජනය කරලා. අම්මා මේ දෙන්නාට උදව් කරලා. අවසානයේ දුව පරිවාසයට දාලා. තව ගෙදරක පොඩි පිරිමි දරුවෙක් නැන්දා එක්ක ඉන්නවා අහුවෙලා එතැනත් විශාල ප්‍රශ්නයක්. එහෙම ප්‍රශ්න හැමතැනම තියෙනවා. පිරිමි ළමයි උනත් ඉගන ගන්න බලන්නේ නෑ, කොහොම හරි කුඹුරක් කරලා ට්‍රැක්ටර් එකක් ගන්න එක තමයි එකම හීනය.
ඔබ ගත්ත වැලිඔය ඡායාරූප අතරේ ‘රත්න මෝල’ කියලා ෆොටෝ ටිකක් තිබෙනවා. මොකද්ද මේ මෝලේ කතාව?
2015 මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මහත්තයා ජනාධිපති වුණාට පස්සේ රත්න සහල් මෝල කියලා සහල් මෝලක් මෙහේ පටන් ගත්තා. අපේ ගමේ ජීවිතේ මේ මෝල ආවාට පස්සේ සම්පූර්ණයෙන්ම වෙනස් වුණා කියලයි මට හිතෙන්නේ. අපි ඉස්සර කුඹුරු වැඩ කළේ සාමූහිකව. දැන් කුඹුරු වැඩවලට ගෑනු හොයාගන්න නෑ. හැමෝම රත්නමෝලේ වැඩට ගිහිං. රත්නමෝලේ වැඩට යන්න අධ්‍යාපනය අවශ්‍ය නෑ. දැන් කොල්ලෝ උනත් රත්නමෝලේ වැඩට යන්න තමයි හීන දකින්නේ. උදේ හතේ ඉඳලා හවස පහ වෙනකම් වැඩ කරන්න ඕනෑ. මාසෙට දවස් දෙකයි නිවාඩු. ඊටවඩා නිවාඩු ගත්තොත් පඩි කපනවා. පොහොර බෑග් මහන තැන 800ක් විතර වැඩ කරනවා. මෝලේ 1500ක් විතර වැඩ කරනවා. තව රත්න ගොවිපොළක් තියෙනවා, එතැන 300ක් විතර වැඩ කරනවා. දැන් ගමේ ගෙවල්වල අම්මලා ගෙදර නෑ. පොඩි දරුවෝ ඉන්නවා නම් ඉස්කෝලේ යන වයසේ ඉන්න ගැහැනු දරුවෝ තමයි ඒ දරුවෝ බලාගන්නේ. අසනීපයක් උනොත් බෙහෙත් ගන්න යන තැන ඉඳලා ඒ වැඩ කරන්නේ අර පාසල් යන වයසේ දරුවෝ. සමහරු එකදිගට පාසල් එන්නේ නෑ. කොල්ලො නම් කුඹුරු කාලෙට එන්නෙම නෑ. මෙහේ ගුරුවරුන්ටත් දරුවෝ පාසල් ආවේ නෑ කියලා එහෙමට ගානක් නෑ. හොයන්නේ බලන්නේ නෑ. ඉස්කෝල පවතින්නේ ගුරුවරුන්ගේ රස්සා සුරක්ෂිතතාව වෙනුවෙන් මිසක් අධ්‍යාපනය වෙනුවෙන් නෙවෙයි කියලයි මට හිතෙන්නේ.
මම ෆේස්බුක් එක හරහා ඔබගේ ඡායාරූප බලනකොට ‘කර්කශ’ කියන සිරසින් උඩුගත කළ ඡායාරූප ගොමුවක් දකිනවා. මට හිතෙන්නේ ඔබට වැලිකන්දේ මිනිස් රූප අහුවෙලා තියෙනවා හරියටම..
මෙහේ මිනිස්සු තමන් මෙහේට ආපු ඇත්ත හේතුව දන්නේ නෑ. සමහර මුල් පදිංචිකරුවන් මට කියලා තියෙනවා සරුසාර වගාවන්, ලොකු ගස්ලබු ගෙඩි වගේ පලතුරු වර්ග වගේ දේවල් ප්‍රචාරකවාදී චිත්‍රපට හරහා පෙන්වලා තමයි ඔවුන් මෙහේට අරගෙන ඇවිත් තියෙන්නේ. එහෙම රවට්ටලා 1991 මේ කැලේට ගෙනත් මේ මිනිස්සු එක්කාසු කරලා මායිම් වැටක් ගහනවා වගේ දෙයක් තමයි, ඒකාලේ ආණ්ඩුව කරලා තියෙන්නේ. උතුර දකුණට ව්‍යාප්ත වෙන එක වළක්වන්න තමයි ඇත්තටම මේ මිනිස්සු මෙහාට ගේන්නේ. ඒ දේශපාලනික කාරණාව මේ මිනිස්සු තවමත් දන්නේ නෑ. එහෙම ගෙනල්ලා මාස 18ක් කන්න බොන්න දීලා තියාගෙන ඉඳලා තමයි මෙහේ ජනාවාස කරලා තිබෙන්නේ. මගේ තාත්තා කෑගල්ලේ ඉඳලා එහෙම ආව කෙනෙක්. මගේ අම්මා තඹුත්තේගම.
ඔබ අමාරුවෙන් කළ කලාපුර වැඩේ සාර්ථකයි කියලයි මට හිතෙන්නේ. මේවගේ වැඩකට වියදම හොයාගත්තේ කොහොමද?
මට මගේ විශ්වවිද්‍යාල සහ කලා ජීවිතේ හරහා හමුවුණ මිත්‍ර සනුහරයක් කොළඹ ඉන්නවා. ඔවුන් මට සෑහෙන්න උදව් කළා. ඇත්තටම මගේ අතේ රුපියල් 20,000ක් තිබුණා. ඒකෙන් තමයි වැඩේ පටන් ගත්තේ, පස්සේ අම්මාගේ කරමාලේ තියලා රුපියල් 50,000ක් අරගෙන තමයි ඉතුරු වැඩටික කළේ.
විශ්වවිද්‍යාලයට ඇවිත් ආයි ගමට ගිහිං මේ කරන වැඩ ගැන අම්මා සතුටුයි ද?
මිශ්‍ර හැඟීමක් තමයි ඇයට තියෙන්නේ. ඇය සමහර වෙලාවට මම අනෙක් ළමයින්ට උදව් කරන එකට කැමතියි සතුටුයි. ඒත් සමහර වෙලාවට ගමේ අනික් මිනිස්සු මම ගැන කියන කතන්දර එක්ක ඇය වෙනස් ප්‍රතිචාර දක්වන අවස්ථා තිබෙනවා. මගේ ජීවිතේ ඉදිරිය කොහොම වෙයිද මම කසාද බඳියිද නැද්ද වගේ සාමාන්‍ය ප්‍රශ්න ටිකක් එක්ක ඇය අනෙක් අම්මලා වගේම වෙළිලා ඉන්නවා කියලයි මට හිතෙන්නේ.
