මේ දිනවල මහජන අවධානය යොමු වන ප්‍රධාන කාරණා දෙකක් තිබේ. පළමුවැන්න, ආර්ථික ප්‍රතිපත්තිය විසින් ජනතාව මත පටවා තිබෙන දරාගත නොහැකි ආර්ථික බර පිළිබඳ ප්‍රශ්නයයි. දෙවැන්න, ලබන වසරේ මැතිවරණ තුළින් ආණ්ඩු වෙනසක් සිදුවිය හැකිද? යන කාරණයයි. මේ කරුණු දෙකම එකිනෙකට සම්බන්ධ ඒවාද වෙයි.
වැට් බදු වැඩි කිරීම
ජනවාරි මස සිට වැට් බද්ද සියයට 15 සිට 18 දක්වා වැඩි කිරීමේ යෝජනාව පාර්ලිමේන්තුවේ වැඩි ඡන්දයෙන් සම්මත වී තිබේ. එහි අර්ථය නම්, ආර්ථික අර්බුදයේත් එය පාලනය කිරීමට ජාතයන්තර මූල්‍ය අරමුදල සමග හවුලේ ජනාධිපති රනිල් වික්‍රමසිංහ ගන්නා ප්‍රතිසංස්කරණවලත් ආර්ථික බර තවදුරටත් මෙරට වැඩ කරන, දුගී, දුප්පත් සහ මධ්‍යම පන්තික ජනතාව මත පැටවීමෙන් ජනගහනයෙන් බහුතරය වන එම ජනකොටස්වල ආර්ථික පීඩනය තවත් උත්සන්න වන බවයි.
ලංකාවට සමාන ලෙස උග්‍ර ආර්ථික අර්බුදවලට මුහුණ දෙන රටවලට ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදලේ ආධාරද සමග යෝජනා වන ආර්ථික ප්‍රතිපත්තිවල සුපුරුදු අංගයක් වන්නේ, ආණ්ඩුව විසින් ්මිඑැරසඑහ ඉමාටැඑි යන ඉංග්‍රීසි වචනවලින් හඳුන්වන අය වැය ක්‍රියාමාර්ග හඳුන්වා දීමයි. එම ඉංග්‍රීසි වචන දෙකට දිය හැකි කදිම සිංහල වචන දෙකක් ලංකාවේ පොදුජන දේශපාලන භාෂාවේ තිබේ. එය නම් ‘පටි තද කරගන්නා අයවැය’ යන්නයි. ‘පටි තද කිරීම’ යන යෙදුම ලංකාවේ දේශපාලන ශබ්ද කෝෂයට හඳුන්වා දෙන ලද්දේ ආචාර්ය එන්. එම්. පෙරේරා මුදල් ඇමතිව සිටි 1972/73 කාලයේය. එම පදයෙන් අදහස් වන්නේ, ආර්ථික අර්බුදයෙන් ගොඩ ඒමේ ක්‍රියාමාර්ගයක් ලෙස හැම දෙනාම විශාල කැපකිරීම් කරමින්, දුෂ්කරතා ඉවසාගෙන දත්මිටි කාගෙන සිටිය යුතුය යන්නයි.
අප රටේ 2023- 2024 අයවැය, ජා.මූ. අරමුදල මාදිලියේ පටි තද කරගැනීමේ ප්‍රතිපත්ති රාමුවක් යෝජනා කර ඇත්තකි. ්මිඑැරසඑහ යන ඉංග්‍රීසි වචනයේ අනවශ්‍ය වියදම් කරන්නේ නැතිව, අමාරුකම් විඳ දරාගෙන, වියදම් කපා හරිමින්, දත් තොල් විකාගෙන සකසුරුවම්කාරී ජීවිතයක් ගත කිරීම යන අර්ථයද තිබේ. ‘පටි තද කරගෙන සිටීම’ යන සිංහල සංකල්පයේ වැදගත් තවත් අර්ථයක් තිබේ. එය නම්, බඩගින්නේ හාමතේ සිටියදීත්, එම හිස් බඩ සහ ඉණ වටා බැඳ තිබෙන පටිය හැකිතාක් තද කරගෙන, බඩගින්නේ වේදනාව ඉවසා සිටීමයි. මේ දිනවල පුවත්පත් කාටුන් චිත්‍රවල නිර්මාණ කෙරෙන ලංකාවේ දුගී පුරවැසියා නිරූපණය කෙරෙන්නේ පටි තද කර ගැනීමේ ගොදුරක් ලෙසය.
මෙම පසුබිම තුළ, ලංකාවේ දැනට පටි තද කරගෙන සිටින ජනතාව වන අප අපෙන්ම ඇසිය යුතු ප්‍රශ්නයක් තිබේ. ලංකාවේ හැම දෙනාම පටි තද කරගෙනද ඉන්නේ? මෙම ප්‍රශ්නයට දිය හැකි හා දිය යුතු අවංක පිළිතුර නම් ‘නැත’ යන්නයි. ලංකාවේ පාලක පන්තියද, ව්‍යාපාරික හා ධනපති පන්තියද සකසුරුවම්කාරී-පටි තද කරගැනීමේ ඉරණමට ගොදුරු නොවෙති. ඇත්ත වශයෙන් ඔවුන් එම පටි තද කරගැනීමේ අන්තරායෙන් ආරක්‍ෂා කිරීම පටි තද කරගැනීමේ විසඳුම්වල තිබෙන අත්‍යවශ්‍ය අංගයකි. පටි තද කර ගැනීමේ රාජ්‍ය ප්‍රතිපත්තිවල සමාජ අර්ථයක්ද, පන්ති දේශපාලනයක්ද තිබේ.
ලංකාවේ ආණ්ඩුවේ බදු ආදායමෙන් 75%ක් පමණ ලැබෙන්නේ වක්‍ර බදුවලිනි. ධනවතුන්ගෙන් සහ ඉහළ ආදායම් ලබන්නන්ගෙන් අය කරන ඍජු බදුවල ප්‍රතිශතය 15%කි. ජනවාරි 01 දා සිට වැඩි වන වැට් බද්ද වක්‍ර බද්දකි. පාන්, බනිස් ගෙඩියේ සිට පෙට්‍රල් ඩීසල් දක්වා අප පාරිභෝගිකයන් ලෙස මිලදී ගන්නා සෑම එදිනෙදා අත්‍යවශ්‍ය භාණ්ඩයක්ම ආණ්ඩුවේ වක්‍ර බදුවලට හසුවේ. එය වනාහි පොහොසතුන්ට වඩා දුප්පතුන්ද, කම්කරු පන්තියද, ගොවි ජනතාවද, මධ්‍යම පන්තියද කිසිදු ආදායමක් නැතිව ජීවත් වීමට අරගල කරන අන්ත දුගී වැසියන්ද මත පැටවෙන ආර්ථික බරකි.
ලංකාවේ අලුත් අයවැය සහ ජනාධිපති වික්‍රමසිංහ ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදල සමග හවුලේ ක්‍රියාත්මක කරන අය බදු ප්‍රතිපත්තිය යටතේ, ආර්ථික අර්බුදයේ බර එන්න එන්නම පැටවෙන්නේ, එම ආර්ථික අර්බුදයේ නිර්මාපකයන් හා එයින් වාසි ලබන දේශපාලනඥයන් සහ ව්‍යාපාරික පන්ති මත නොවේ. අර්බුදයේ වින්දිතයන් වන සාමාන්‍ය ජනතාව වෙතය.
මැතිවරණ සහ පාලක පන්තිය වෙනස් කිරීම
ජනතාවගේ දුක නොදන්නා සහ ජනතාව මත තව තවත් ආර්ථික බර පැටවීමෙන් කුරිරු ප්‍රීතියක් ලබාගන්නා බව පෙනෙන ලංකාවේ පාලක පන්තිය බලයෙන් ඉවත් කිරීමත්, නව පාලක පන්තියක් බලයට පත්කර ගැනීමත්, පොදු ජනතාවගේ පැත්තෙන් බලන විට 2024 වසරේ මතුවන ප්‍රමුඛ දේශපාලන වගකීමක් සහ කාර්යභාරයක් වී තිබේ. එන වසරේ පැවැත්විය යුතු ජනාධිපතිවරණ සහ පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණ මෙම අරමුණ කරා යොමු කිරීම සියලු පුරවැසියන්ගේත්, විපක්‍ෂ දේශපාලන පක්‍ෂවලත් සිවිල් සමාජ හා පුරවැසි ව්‍යාපාරවලත් අති මූලික වගකීමක්ද වී තිබේ.
එහෙත් එම වගකීම, වගකීමෙන් යුතුව භාර ගැනීමට විරුද්ධ පක්‍ෂයේ දේශපාලන බලවේග සූදානම්ද? එම ප්‍රශ්නයට තවමත් පැහැදිලි පිළිතුරක් නැති වීම ලංකාවේ වර්තමාන දේශපාලන යථාර්ථයේම කොටසක් වී තිබේ.
ළඟදී ඉන්දියාවේ ‘හින්දු’ පුවත් පතේ පළවූ වාර්තාවකට අනුව ළඟ එන මැතිවරණ පිළිබඳ ඉතා වැදගත් අදහසක් අනුර කුමාර දිසානායක මහතා පළ කර තිබේ.
ලංකාවේ ජනතාවට අවශ්‍ය වන්නේ හුදු ආණ්ඩු වෙනසක්ම නොව ‘ජාතික විමුක්ති ව්‍යාපාරයක්ය’ යන්නයි. ජාතික විමුක්ති ව්‍යාපාරයක්ය යන්න තරමක් පැරණි දේශපාලන භාෂාවෙන් සූත්‍රගත කරන ලද ප්‍රකාශයකි. එය නොපැහැදිලි සහ ගැටලු සහගත සටන්පාඨයක්ද වෙයි. එහෙත් අනුර කුමාර දිසානායක මහතාගේ ප්‍රකාශයේ පළමු වැනි කොටස වැදගත් එකකි.
පසුගිය වසරේ පුරවැසි අරගලයේ ප්‍රධාන සටන් පාඨයක් වන ‘සිස්ටම් චේන්ජ්’ යන්න යොදාගතහොත්, 2024 වර්ෂය ගැන කිවයුතුව තිබෙන්නේ පහත සඳහන් ආකාරයේ දෙයකි. ‘2024 මැතිවරණවලින් ලංකාවේ ජනතාවට අවශ්‍ය වන්නේ හුදෙක් ආණ්ඩු වෙනසක්ම නොවේ. සිස්ටම් චේන්ජ් එකකට මුල පිරීමක්ද වෙයි’ යන්නයි.
මැතිවරණ සහ ‘ක්‍රම වෙනස’
ළඟ එන අලුත් වසරේ ජනාධිපති සහ පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණවල ප්‍රතිඵල සිස්ටම් චේන්ජ් එකකට තුඩු දිය යුත්තේ මන්ද? ඇති කළ යුත්තේ කවර ආකාරයක ‘ක්‍රම වෙනසක්ද?’ එය සිදු කළ හැක්කේ කෙසේද? යන ප්‍රශ්න ගැන සිතා බැලීමද දැන්ම සිටන්ම කළ යුතු දෙයකි. මැතිවරණ ප්‍රතිඵල ආවාට පසුව ඒ ගැන සිතීමට කල්දැමීම නොව, සිස්ටම් චේන්ජ් එකකට දැන්ම සිටන්ම සමාජය සහ මහජනතාව සූදානම් කිරීම, එවැනි ඉලක්කයක් සාර්ථක වීමේ පූර්ව කොන්දේසියක් වීම එයට හේතුවයි.
වර්තමාන ලංකාවේ පවත්නා අර්බුද පිළිබඳ දෘෂ්ටිකෝණයෙන් බලන විට ක්‍රම වෙනසෙහි ආර්ථික, දේශපාලන, ආණ්ඩුක්‍රමික සහ රාජ්‍ය ප්‍රතිපත්තිමය යන පැති තිබේ. ලංකාවේ දැනට බිඳවැටී දුර්වල වී තිබෙන ආර්ථික ව්‍යුහයන් වෙනස් කිරීම හා ශක්තිමත් ඉදිරි දැක්මක් සහ වැඩ පිළිවෙළක් මහජනයා ඉදිරියට ගෙනඒම සහ ඒ සඳහා මහජන අනුමැතිය ලබාගැනීම අත්‍යවශ්‍ය වේ. එවැනි ආර්ථික ව්‍යුහයන් යළි ගොඩ නැගීමේ වැඩ පිළිවෙළක ප්‍රතිපත්තිමය අරමුණු පිළිබඳ මූලික රාමුවක්ද රටේ දේශපාලන සාකච්ඡාව වෙතට ගෙන ආ යුතුව තිබේ.
‘ක්‍රම වෙනස’ අරමුණු කරගත් ආර්ථික ප්‍රතිසංස්කරණ ක්‍රියාවලිය, දැනට ජනාධිපති වික්‍රමසිංහ ක්‍රියාත්මක කරන ප්‍රතිපත්ති ක්‍රියාවලියෙන් වෙනස් වන්නේ කෙසේද යන්නද ජනතාව ඉදිරියේ තැබිය යුතු ‘ක්‍රම වෙනසේ’ න්‍යාය පත්‍රයක අඩංගු විය යුතු උප-තේමාවකි.
‘ක්‍රම වෙනසක’ ඉදිරි දර්ශනයක් තුළින් මැතිවරණ සටනට සහභාගි වන දේශපාලන බලවේගවල අවධානය යොමුවිය යුතු අනෙක් කරුණ නම්, ලංකාව දේශපාලන වශයෙන් යළි ගොඩනගන්නේ කෙසේද? යන්නයි. ලංකාවේ බිඳ වැටී තිබෙන්නේ ආර්ථිකයේ ව්‍යුහයන් පමණක් නොවේ. දේශපාලනයේත්, ආණ්ඩුක්‍රමයේත්, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පදනම් සහ ව්‍යුහයන්ද බිඳ වැටී ඇත. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පදනම් සහ කුලුනු බිඳ වැටී තිබෙන ආණ්ඩුක්‍රමයක බලය ලබාගැනීමෙන් පසු එම දේශපාලන ක්‍රමය ‘නැවත ප්‍රජාතන්ත්‍රීය කිරීමේ’ වගකීම සුළුපටු එකක් නොවේ.
එවැනි ක්‍රමයක, මහජන ඡන්දයෙන් ප්‍රජාතන්ත්‍රීයව ආණ්ඩු බලය ලබාගන්නා දේශපාලන බලවේගවලටද ප්‍රජාතන්ත්‍රීයකරණය ‘අනවශ්‍ය’ සහ ‘ප්‍රමුඛත්වය දීම අවශ්‍ය නැති’ න්‍යාය පත්‍රික ඉලක්කයක් ලෙස පෙනීමේ අන්තරාය මතුවීමට හැකිවීම හේතුවයි. දැනට ලංකාවේ මුල් බැසගෙන ඇති තනි-පුද්ගල අධිකාරවාදී දේශපාලන ක්‍රමය ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ලෙස අහෝසි කිරීමේ ඉලක්කය ගැන දැන්ම පටන්ම බැරෑරුම් ලෙස උපායගත කිරීම වැදගත් වන්නේද ඒ නිසාය. කළ යුතුව තිබෙන්නේ තනි පුද්ගල අධිකාරවාදය අහෝසි කිරීම පමණක් නොවේ. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී දේශපාලන ව්‍යුහයන් යළි ප්‍රතිෂ්ඨාපනය කිරීම ද දේශපාලන ප්‍රතිසංස්කරණ න්‍යාය පත්‍රයක තිබිය යුතු වේ. මේ ඉලක්ක දෙකම බාධක බහුල ඒවාය යන්න, 1994 වසරේ සිට පසුගිය දශක තුනක කාලයක ලංකාවේ අත්දැකීමද වෙයි.
පැරණි පාලක පන්තිය පරාජය කිරීම
2024 ජනාධිපතිවරණය සහ පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණය ආණ්ඩු වෙනසකට වඩා වැඩි දෙයක් සිදුවීමට විභවතාව ඇති දේශපාලන අවකාශයකි. එම අවකාශය දේශපාලන වශයෙන් පරිණත ලෙස ප්‍රයෝජනයට ගන්නා දේශපාලන බලවේගයකට, ලංකාවේ දේශපාලන පරිවර්තනයේ සාධනීය කර්තෘකයකු වීමේ හැකියාවද තිබේ. ලංකාවේ දේශපාලන බලය පැරණි සහ අධිපති දේශපාලන ප්‍රභූ පන්තිය වෙතින් පාලිත සමාජ පන්තිවලින් සමන්විත නව පන්ති සන්ධානයක් අතට ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදීව මාරුවීමේ හැකියාව, 2024 වසරේදී මතුවී තිබෙන බව නිරීක්‍ෂණය කළ හැක්කේද ඒ නිසාය.
මෙම ඓතිහාසික අවකාශය විවෘත වීමට අවශ්‍ය දේශපාලන පසුබිම සූදානම් කරන ලද්දේ ගිය වසරේ පුරවැසි අරගලය විසින්ය යන්න මෙහිදී අමතක නොකළ යුතු කරුණකි. එජාපය, ශ්‍රීලනිපය සහ පොදු පෙරමුණ යන පක්‍ෂ තුන විසින් නියෝජනය කරන ලද සාම්ප්‍රදායික ප්‍රභූ පාලක පන්ති සතුව පැවති දේශපාලන ආධිපත්‍යය පිළිසකර කළ නොහැකි අර්බුදයකට පත්වී තිබෙන බව එම අරගලය වෙතින් මතුවූ ප්‍රබලතම දේශපාලන පණිවුඩයයි.
එම අර්බුදය තාවකාලිකව කළමනාකරණය කර ගැනීමට වික්‍රමසිංහ-රාජපක්‍ෂ සන්ධානය මෙතෙක් සමත් වුවත්, 2024 මැතිවරණ වසරේදී එම අර්බුදය ප්‍රකාශයට පත්වීම නැවත වරක් සිදුවීම වැළැක්විය නොහැකිය. අරගලය තුළ ප්‍රකාශයට පත්වූ රටේ බහුතර ජනතාවගේ දේශපාලන සිහින සහ අපේක්‍ෂා මැතිවරණ සන්දර්භය තුළ අලුත්වී මතුවීම වැළැක්විය නොහැකි වනු ඇත. මැතිවරණ කාලයක් යනු සමාජයේ දේශපාලන ප්‍රතිවිරෝධතා මෙන්ම පරිවර්තනීය අපේක්‍ෂාවන්ද තියුණු වන මොහොතක්ද වෙයි.
පුරවැසි අරගලයේ තිබි ඉතාම සාධනීය හා බලසම්පන්න සටන් පාඨය වූ ‘ක්‍රම වෙනසක්’ පිළිබඳ සංකල්පය, එම අරගලයේ දේශපාලන උරුමය ලෙස ඉදිරියට ගෙනයාමට ආණ්ඩුබලය ලබාගැනීමට අපේක්‍ෂා කරන දේශපාලන පක්‍ෂ විසින් අන්තර්ග්‍රහණය කරගෙන තිබේද යන්න පැහැදිලි නැත. මේ අතර වඩාත් පැහැදිලි කරුණක් තිබේ. එය නම්, හරයාත්මක ක්‍රම වෙනසක් අපේක්‍ෂා කරන ප්‍රගතිශීලී බලවේග එකිනෙකා සමග එකතු වී සාමූහික දේශපාලන අරගලයක් මැතිවරණ කේන්ද්‍රකොටගෙන දියත් කිරීමට සූදානම් නැත යන්නයි.
ප්‍රගතිශීලී කඳවුර බෙදී, එකිනෙකා සමග තරගකාරීව සහ තනි තනිව ගෙන යන ‘ක්‍රම විරෝධී’ අරගලය යැයි ඔවුන් සිතන ප්‍රයත්න, මැතිවරණ සටන තුළින් සාම්ප්‍රදායික පාලක ප්‍රභූ පන්තිය බලයෙන් එළවීමේ අරමුණට දායක වීමට අසමත් වනු ඇති බව, දැන දැනම සිදු කරන හුදෙකලාවාදී අරගලවල නිෂේධනීය දේශපාලන ප්‍රතිඵලද තිබෙන බව අවබෝධ කර ගැනීමට තවමත් ප්‍රමාද නැත.
නිදසුනක් ලෙස ඊයේ පෙරේදා පැවති විරෝධතාවල නිදසුන ගෙන බලමු. ජවිපෙට සම්බන්ධ වෘත්තීය සමිති පමණක් කොළඹ විරෝධතාවක යෙදෙද්දී, පෙරටුගාමී සමාජවාදී පක්‍ෂයේ ‘ජන අරගල’ විරෝධතා නැගෙනහිර පළාතේ පැවැත්විණ. ඒ අතර පසුගිය පුරවැසි අරගලයේ ඉදිරියෙන්ම සිටි ලංකා ගුරු සංගමය ඇතුළු ශක්තිමත් වෘත්තීය සමිති ගණනාවක්ම මෙම විරෝධතා අරගලවලට සම්බන්ධ නොවීය. ‘ප්‍රගතිශීලී කඳවුරේ’ ඇති මෙම බෙදීම හා තනියම වැඩ කිරීම දිගටම පැවතීම, අවම මට්ටමේ හෝ ක්‍රම වෙනසක් සඳහා 2024 වසරේ විවෘත වන අවකාශයට සිදු කරන බලපැම සාධනීය එකක් වීමට නම් ඉඩ නැත.
මැතිවරණ කැලැන්ඩරය
මේ අතර 2024 වසරේ මැතිවරණ කැලැන්ඩරය පිළිබඳ දේශපාලන අනාවැකිද අඩංගු කටකථා පැතිරීම අලුත් වී තිබේ. එම කටකථා බොහොමයක් ජනාධිපතිවරයාගේ මාධ්‍ය අංශයේ නිර්මාණ වීමටද බොහෝ විට ඉඩ තිබේ. ගිය සතියේ තිබි එක් කටකතාවකින් ප්‍රකාශ වූයේ ජනාධිපතිවරණය පළමුවෙන් පැවැත්වෙනු ඇත යන්නයි. ඊට දින කිහිපයකට පසු පැතිරුණ කටකතාව වූයේ පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණය පළමුව, එනම් මාර්තු මාසයේ පැවැත්වීමට, ජනවාරි මාසයේදී පාර්ලිමේන්තුව විසිරුවා හරිනු ඇත යන්නයි. තම දේශපාලන විරුද්ධකාරයන්ගේ ගණන් බැලීම් සහ සැලසුම් අවුල් කිරීමට ව්‍යාජ ප්‍රවෘත්ති හා කටකතා නිර්මාණය කිරීම බලයේ සිටින නායකයන් සාමාන්‍යයෙන් කරන දෙයකි.
මෙම කටකතාවලට ප්‍රතිචාර දැක්වීමේදී, ඒවායේ අගය මැනීමට ඇති එක මාර්ගයක් නම්, ඡන්ද කැලැන්ඩරය තීරණය කිරීමට බලය හිමි ආණ්ඩුවේ දෘෂ්ටි කෝණයෙන් ඒවා දෙස බැලීමයි. පළමුව ජනාධිපතිවරණය පැවැත්වීම ජනාධිපති රනිල් වික්‍රමසිංහගේ පැත්තෙන් බලන විට, ඔය ඔහුට වාසිදායක ක්‍රියාමාර්ගයක්ද? එය වාසිදායක එකක් වන්නේ, ජය ගැනීමටත්, විරුද්ධ පක්‍ෂ අපේක්‍ෂකයන් අබිබවා යාමටත් තමන්ට ඇති හැකියාව ගැන ජනාධිපතිවරයාට විශ්වාසයක් තිබෙන්නේ නම් පමණි. ජවිපෙ අපේක්‍ෂක අනුර කුමාර මහතා ජයගැනීමේ විභවතාව වැඩිවෙමින් තිබේ නම්, ජනාධිපතිවරණය කල් තියා හෝ මේ වසරේ හෝ ලබන වසරේ හෝ පැවැත්වීමට ජනාධිපතිවරයා උනන්දු වේද? මෙය පැහැදිලිවම ඇසිය යුතු ප්‍රශ්නයකි.
පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණ පිළිබඳ තත්වයද මඳක් විමසා බලමු. ජනාධිපතිවරණයෙන් තමන්ට ජය ගත නොහැකි යයි පෙනේ නම්, පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණය ඉක්මනින් පැවැත්වීමේ විකල්පය ජනාධිපතිවරයාට වඩාත් වාසිදායක නොවන්නේද? පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණ ප්‍රතිඵලවල සිදුවිය හැකි නොයෙක් දේ අතර එක් ප්‍රතිඵලයක් වනු ඇත්තේ, ජවිපෙ/ජාජබ පාර්ලිමේන්තුවේ වැඩිම ආසන සංඛ්‍යාවක් හිමි පක්‍ෂය ලෙස මතුවී, එහෙත් පාර්ලිමේන්තුවේ බහුතර ආසන ප්‍රමාණය වන 113ක් ලබා නොගැනීමයි. එවැනි තත්වයක් පාර්ලිමේන්තු උප්පරවැට්ටි දේශපාලනයේ විශේෂඥයන් වන වික්‍රමසිංහ- රාජපක්‍ෂ කඳවුර අකමැති නොවන ප්‍රතිඵලයක් වනු ඇත. ජනාධිපති වික්‍රමසිංහගේ මැතිවරණ කැලැන්ඩර තීරණය, ජනාධිපතිවරණය නොව පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණය පැවැත්වීම දෙසට යොමුවීම බැහැර කළ නොහැක්කකි. හොඳින් හෝ නරකින් දිගටම බලයේ රැඳී සිටීමට දක්‍ෂිණාංශික දේශපාලනය සතු අධිෂ්ඨානය අඩුවෙන් තක්සේරු නොකළ යුත්තකි.
2024 වසර දේශපාලන අපේක්‍ෂා, බලාපොරොත්තු, අවිනිශ්චිතතා සහ අපේක්‍ෂා බිඳවැටීමේ ඉඩකඩද මිශ්‍ර කරගත් ‘අමුතු’ වසරක් වන බව නම් පැහැදිලිය.
