බොහෝ පුද්ගලයන් දේශපාලනයට පිවිසෙන්නේ කුමකටද යන්න පිළිබඳ මේ රටේ මිනිසුන්ට අමුතුවෙන් කියා දිය යුතු නැත. ඔවුහු ඒ පිළිබඳව දනිති. මිනිසුන් දන්නා එම සත්‍යය ප්‍රසිද්ධියේ පිළිගැනීමක් නොවැම්බර් 28 දින පාර්ලිමේන්තුවේදී සිදුවිය. ඒ ජගත් සමරවික්‍රම පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරයා කළ අදහස් දැක්වීමක් නිසාය. හිටපු ක්‍රීඩා ඇමති රොෂාන් රණසිංහ ඔහු ඇමති ධුරයෙන් ඉවත් කිරීමට අදාළ මහවැලි ඉඩම් බෙදා දීම පිළිබඳව කරුණු පැහැදිලි කරමින් සිටින අවස්ථාවේ ජගත් සමරවික්‍රම මන්ත්‍රීවරයා එයට මැදිහත් වෙමින් පැවසුවේ ඔහු විසින් ඉල්ලූ ඉන්ධන පිරවුම්හල රොෂාන් රණසිංහ හිටපු ඇමතිවරයා ඉදිරිපත් කළ ලැයිස්තුවට ඇතුළත් කළේ නැති බවයි.
ඔහුගේ එම ප්‍රකාශය යළි යළිත් අපට ප්‍රත්‍යක්ෂ කරන්නේ ශ්‍රී ලංකාවේ දේශපාලනය අද වැටී ඇති අන්ත ජරාජීර්ණ තත්වයයි. වැඩි හැකියාවකින් හෝ මහන්සියකින් තොරව මුදල් හම්බ කිරීමට යම් දෙයක් ඇත්ද එය රටේ දේශපාලනය බවට අද පත්ව තිබේ. දේශපාලනඥයින් මේ ආකාරයට මුදල් හම්බ කිරීම සිදුකරන්නේ නීත්‍යනුකූල ආකාරයෙන් නම් කමක් නැත. එහෙත් ඔවුන් මුදල් හම්බ කරන්නේ නීත්‍යනුකූල නොවන මාර්ග වන කොමිස් ලබා ගැනීමෙන්, අල්ලස් ලබා ගැනීමෙන්, රාජ්‍ය දේපල හා සම්පත් කොල්ලකෑමෙන්ය. ඉන් රටට සෙතක් අත්වන්නේ නැත. ඉන් රටට සිදුවන්නේ අනර්ථයකි. මන්ද ඒ මගින් රජයේ දේපල, මුදල් හා ආදායම් අහිමි වන බැවින්ය. දේශපාලනඥයින් කෙසේවත් ඔවුන් අයථා ක්‍රම මගින් හම්බකරගත් ධනය සම්බන්ධයෙන් ප්‍රකාශයට පත් කරන්නේ නැත. ඒ නිසාම එම ධනය සම්බන්ධයෙන් රටට බදු අය වන්නේද නැත.
මේ නිසාම මෙම දේශපාලනය අද යන්නේ පරපුරෙන් පරපුරටය. තාත්තාගෙන් පුතාටය. නැත්නම් බිරිඳටය. නැත්නම් දියණියටය. එසේත් නැත්නම් සහෝදරයාට, ඥාති පුතෙකතුට හෝ දියණියකටය. වත්මන් ශ්‍රී ලංකාවේ පාර්ලිමේන්තුව ගත් කළද එහි වෙනසක් නැත. වත්මන් පාර්ලිමේන්තු නියෝජිතයන්ගෙන් අති බහුතරය එම උරුමකම් අනුව පැමිණ ඇති අයයි. කාන්තා නියෝජනය යැයි කීවද වත්මන් පාර්ලිමේන්තුවේ සැබෑ කාන්තා නියෝජනයක් නැත. ගීතා කුමාරසිංහ, ආචාර්ය හරිනි අමරසූරිය, සීතා අරඹේපොල හා ඩයනා ගමගේ හැරුණු විට අනෙක් මන්ත්‍රීවරියන් ඉහත සඳහන් කළ පවුලේ උරුමයෙන් හිස් තැන පිරවීම සඳහා දේශපාලනයට පැමිණි අයයි.
පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරයෙකුට නිල වශයෙන් මාසයකට ලැබෙන්නේ මන්ත්‍රී වැටුප ලෙස රුපියල් 54,285ක්, සංග්‍රහ දීමනාව ලෙස රුපියල් 1000ක්, රියැදුරු දීමනාව ලෙස රුපියල් 3500ක්, ඉන්ධන දීමනාව ලෙස මන්ත්‍රීවරයා තේරී පත්වී ඇති දිස්ත්‍රික්කය අනුව ගණනය කරන ඉන්ධන ලීටර් ප්‍රමාණයට දීමනාවක් (කොළඹ දිස්ත්‍රික්කයේ නම් ඉන්ධන ලීටර් 283.94ක් ලැබේ.) දුරකතන දීමනාව ලෙස රුපියල් 50,000ක්, පෞද්ගලික කාර්ය මණ්ඩල ප්‍රවාහන දීමනාව ලෙස රුපියල් 10,000ක්, වාර්ෂිකව රුපියල් 350,000ක මුද්දර සහ පාර්ලිමේන්තු රැස්වීමට සහභාගි වීම වෙනුවෙන් එක් දිනකට රුපියල් 2500ක්, පාර්ලිමේන්තු රැස්වීම් නොපවත්වන දිනවල පැවැත්වෙන කාරක සභා රැස්වීමකට සහභාගී වීම වෙනුවෙන් රුපියල් 2500ක් හා කාර්යාලයක් පවත්වාගෙන යෑම වෙනුවෙන් රුපියල් 100,000ක දීමනාවක්ය.
ඇමතිවරයෙකු හෝ රාජ්‍ය ඇමතිවරයෙකු සම්බන්ධයෙන් ඉන් වෙනස් වන්නේ වැටුප පමණය. එයද ඉතා විශාල ගණනකින් නොවේ. නමුත් මේ මහජන නියෝජිතයින් යැයි කියා ගන්නා මන්ත්‍රීවරුන්ගේ ජීවිත ගත් විට ඉතා සුඛෝපභෝගී එකකි. පාර්ලිමේන්තුවෙන් ලැබෙන වැටුපෙන් ඔවුන්ට එවන් ජීවිතයක් ගත කිරීමේ හැකියාවක් ලැබෙන්නේ නැත. ඔවුන්ගේ එක් නිල මුදල් හම්බ කරන මාර්ගයක් වන්නේ තීරු බදු රහිතව ලබාදෙන වාහන බලපත්‍රය විකිණීමයි. එය සාමාන්‍යයෙන් රුපියල් කෝටියකට වඩා වැඩි මුදලකට විකුණනු ලබයි. අනෙක් ආදායම් මාර්ග අතර ජගත් සමරවික්‍රම මන්ත්‍රීවරයා පාර්ලිමේන්තුවේ ප්‍රකාශ කළ ඉන්ධන පිරවුම්හල් තිබේ.
ඊට අමතරව පොදුවේ ‘බාර් ලයිසන්’ ලෙස හඳුන්වන කුමන හෝ වර්ගයක මත්පැන් බලපත්‍රයක් හිමිකර ගැනීමද මෙම ආදායම් මාර්ගවල කොටසකි. මේ බලපත්‍ර කිසිවක් මන්ත්‍රීවරයාගේ නමින් නොපවතින අතර බොහෝ විට ඇත්තේ පවුලේ සාමාජිකයෙකුගේ නමින් හෝ ඥාතියෙකුගේ නමිනි. ඊට අමතරව ඔහු නියෝජනය කරන ප්‍රදේශයේ රජයේ ඉඩම් පිළිබඳ නිල නොවන බලධාරියා වන්නේ මන්ත්‍රීවරයාය. ඔහුව සංතෝෂ කිරීමකින් තොරව යම් ව්‍යාපෘතියක් සඳහා ඉඩම් ලබා ගැනීම ලෙහෙසි පහසු වැඩක් නොවේ. එමෙන්ම බලපත්‍ර ලබා ගැනීම්, අනුමැතිය ලබා ගැනීම් ආදියේ බලධරයා වන්නේද මන්ත්‍රීවරයාය. එම අනුමැතිය ලබාදෙන්නේ අල්ලසක් මුල් කර ගනිමින්ය.
මෙම තත්වය පාර්ලිමේන්තුවේ සිට පළාත් පාලන මට්ටම දක්වා එක් එක් මට්ටමින් පරිමාව වෙනස්ව සිදුවෙයි. බූවල්ලකු මෙන් මුල් දිව ඇති ශ්‍රී ලංකාවේ දේශපාලනයේ තිත්ත ඇත්ත එයයි. ජගත් සමරවික්‍රම මන්ත්‍රීවරයාගේ මුවින් ප්‍රසිද්ධියේ පැන්නේ එම තිත්ත ඇත්තයි. ශ්‍රී ලංකාවේ දේශපාලනයේ එම ජරාජීර්ණ තත්වය වෙනස් කිරීමකින් තොරව සෞභාග්‍යවත් හෙටක් ගැන රටට සිතිය නොහැකිය.
