මානව හිමිකම් ඩිෆෙන්ඩර්ස්ලා සහ රනිල්ගේ ඩිෆෙන්ඩර්

‘අරාජිකත්වයත් ප්‍රචණ්ඩත්වයත් මානව හිමිකම්වලට ඇතුල් වෙන්නේ නැහැ. ඒක මානව හිමිකම්වලට සම්පූර්ණයෙන්ම විරුද්ධයි. මානව හිමිකම් යොදාගෙන ප්‍රචණ්ඩත්වයත් අරාජිකත්වයත් ඇතිකරන්න බැහැ. මානව හිමිකම් කියලා ප්‍රචණ්ඩ ක්‍රියා කරපු අය ආරක්‍ෂා කරන්නත් බැහැ. අපේ මූලික අයිතිවාසිකම් තියෙනවා 14 වැනි වගන්තියේ. ඒවා ක්‍රියාත්මක කරන්න පුළුවන් රාජ්‍ය ආරක්‍ෂාව තහවුරු කිරීම නීතියෙන් නියම කරනු ලැබූ සීමාවල.. මහජන ආරක්‍ෂාව සඳහා, ව්‍යවස්ථාව ආරක්‍ෂා කිරීම, මේ ඔක්කොම තියෙනවා 15 (1) යි 15 (2) යි 15 (3). මේවායෙ සීමා තියෙනවා. මේ සීමාවෙන් පිට යන්න බැහැ. සමහරු අද කියනවා අපි තමයි මිනිස් අයිතිවාසිකම් ගැන කතාකරන්නේ. සමහරු කියනවා අයෑම් හියුමන් රයිට්ස් ඩිෆෙන්ඩර්. මේ මොකද්ද කරන්නෙ? මොන ඩිෆෙන්ඩර් එකක්ද? අර ලැන්ඩ් රෝවර් ඩිෆෙන්ඩර් එකක්ද? වෙන ඩිෆෙන්ඩර්ද? මොකක්ද කරලා තියෙන්නේ? අඩු ගානෙ අපි ක්‍රියාකරලා මේවා කරලා තියෙනවා.

ක්‍රිමිනල් ඩිෆොමේෂන් නැතිකරලා තියෙනවා. ස්වාධීන කොමිෂන් ගෙනල්ලා තියෙනවා. ඒ පියවර අරගෙන තියෙනවා. ඊට ඉස්සෙල්ලා ආණ්ඩුවේ අයිසිසීපීආර් පනත ගෙනල්ලා තිබුණා. එක එක විදියට කරලා තියෙනවා. උසාවියට ගිහින් උල්ලංඝනය කළා කිව්වොත් ඒකට යටත් වෙලා තියෙනවා. ඉතිං මේ කියන ඩිෆෙන්ඩර් මොනවද කරන්නෙ? අපිට තියෙන ඩිෆෙන්ඩර් ටිකට ඩීසල් දාලා දුවනවා. මේ ඩිෆෙන්ඩර්ලටත් ඩීසල් දානවා. ඒ තමයි අපි මානව හිමිකම් ඩිෆෙන්ඩර් කියලා පිටරටින් සල්ලි අරගෙන තමන් ජීවත් වෙන එක. ඕකනේ ඇත්ත. මට කියන්න, නැගිටලා කියන්න එහෙම කළේ නෑ කියලා. මම මේ අය දන්නවානේ. මේ අය එක්ක මම වැඩ කරලා තියෙනවානේ. (සභාවේ සිනා) මමයි ආරක්‍ෂා කළේ. මටයි කැගහන්නෙත්
ජනාධිපති රනිල් වික්‍රමසිංහ මේ ප්‍රකාශය කළේ ගිය සතියේ පාර්ලිමේන්තුවේදීය.

විධායක ජනාධිපති තනතුර හැර, විධායකයේ අනෙකුත් කොටස්, පාර්ලිමේන්තුව, පළාත් සභා, පළාත් පාලන ආයතන, ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාව, අධිකරණය ඇතුළු සියලු ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී සහ මහජන ආයතන විනාශ කිරීමේ මෙහෙයුමක යෙදී සිටින ජනාධිපතිවරයා, එදා ප්‍රහාරය එල්ල කළේ මානව හිමිකම් ආරක්‍ෂකයන්ටය. හෙවත් හියුමන් රයිට්ස් ඩිෆෙන්ඩර්ස්ලාටය. ජනාධිපතිවරයා ඉහත අදහස් දක්වන විට, ඔහු පිටුපස ආසනයේ සිටින වජිර අබේවර්ධන මන්ත්‍රීවරයා හැමදාකම මෙන් ප්‍රීතියෙන් ඉපිළ යමින් ප්‍රතිචාර දැක්වීය. ජනාධිපතිවරයාගේ කතාවට අවශ්‍ය තැන්වලදී පාර්ලිමේන්තු සභාවෙන් සිනාවෙන් අනුමැතිය ලැබිණ.

ජනාධිපතිවරයා කතා කරන විට අසුන් හිස්ව තිබීම නරක බැවින් ඇවිත් වාඩිගන්නා පොහොට්ටු පක්‍ෂයේ සියලුම මන්ත්‍රීවරුන් පාහේ මානව හිමිකම් අරහං තත්වයේ සිටින, මානව හිමිකම්වලට වෛර කරන උදවිය නිසා ඔහුගේ මේ කතාවට සභාවෙන් සිනා හඬ සමග අනුමැතිය ලැබීම පුදුමයට කාරණයක් නොවේ. අද රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතා බලාපොරොත්තු වෙන්නේද, පොහොට්ටුවේ අත්පොළසන්ය. සිනාහඬ මුසු අනුමැතියය. ඔහු කතා කරන විට සභා ගැබ සිසාරා බලමින් ඉල්ලන්නේ පොහොට්ටුවේ ඒ ප්‍රතිචාරයයි. එය හරියට, ඔහු අගමැතිව සිටි කාලයේ ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ පාර්ලිමේන්තුවේ එහා අසුනේ තබාගෙන ඔහු හිනා ගස්සන්නට විපක්‍ෂය අවමානයට ලක්කරමින් කතාකළාක් මෙන්ය.

ජනාධිපති කියන විදියට හියුමන් රයිට්ස් ඩිෆෙන්ඩර් කියන්නේ තමන් ඩීසල් ගසා දුවන ඩිෆෙන්ඩර් රථයක් මෙන් එකකි. තමන්ගේම ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අතිතය ශීඝ්‍රයෙන් අමතක කරමින් යන ජනාධිපති වික්‍රමසිංහ එසේ අමතක කරන තවත් විෂය ක්‍ෂේත්‍රයක් මේ කතාවෙන් පැහැදිලි වෙයි. එන්, හියුමන් රයිට්ස් ඩිෆෙන්ඩර්ස්ලා හෙවත් මානව හිමිකම් ආරක්‍ෂකයන්ය.
රටේ මානව හිමිකම් ආරක්‍ෂකයන් සමග වැඩකළ බවත්, ඔවුන් ගැන තමා දන්නා බවත් ජනාධිපතිවරයා කිව්වේය. ඔහු එදා මානව හිමිකම් ක්‍රියාකාරීන් සමග වැඩ කළේ තමන්ට වාසියක් ලබාගැනීමට බවත්, ඒ කාලයේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය, නීතියේ පාලනය හා මානව හිමිකම් ගැන කතාකළේ, ඒවා ගැන අව්‍යාජ වුවමනාවක් හෝ නැතිව බවත් ඔහු අද කරන කියන දේවලින් නැවත නැවත ඔප්පු වෙයි.

2005න් පසු රාජපක්‍ෂ පාලනය යටතේ මානව හිමිකම්, නීතියේ පාලනය බරපතළ ලෙස බිඳවැටෙද්දී, ඒවාට විරුද්ධව ඉදිරියට ආවේ මේ රටේ මානව හිමිකම් ක්‍රියාකාරිකයන්ය. සමාජ ක්‍රියාකාරිකයන්ය. රනිල් වික්‍රමසිංහ කළේ ඔවුන් සමග එකට සිටගෙන තමා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදියකු හා මානව හිමිකම් ආරක්‍ෂකයකු හැටියට පෙනීසිටීමයි. විශේෂයෙන් 2008 ජනවාරි මාසයේ ලසන්ත වික්‍රමතුංග ඝාතනයෙන් පසුව, මානව හිමිකම් ක්‍රියාකාරිකයන් ඉදිරියට පැමිණ රාජපක්‍ෂ මර්දනයට එරෙහිව වැඩ කරන විට. රනිල් වික්‍රමසිංහද ඒ ගොඩට ඇදී ආවේය.

ඊට ඔහුට වෙනත් හේතුවක්ද තිබිණ. ඒ වන විට ඔහු සිටියේ එක්සත් ජාතික පක්‍ෂය තුළ තමාගේ නායකත්වයට එරෙහි කැරැල්ලක වින්දිතයා වෙමින් හුදෙකලා තත්වයකය. ඔහුට එරෙහිව ආ අභ්‍යන්තර කැරැල්ලෙන් ඔහු නිහඬ කරනු ලැබ තිබිණ. ඒ අවස්ථාවේදී සමාජය ඉදිරියේ හඬක් නගන්නට ඔහු වේදිකාවක් ලෙස දැක්කේ නිදහසේ වේදිකාව වැනි සමාජ හා මානව හිමිකම් ක්‍රියාකාරීන්ගේ වේදිකාය. ඒ දවස්වල ආරාධනා කරන කරන තැනට පැමිණ, සභාවේ විස්සක් හිටියත් තිහක් හිටියත් මානව හිමිකම් වේදිකාවල කතාකරන කථිකයකු බවට රනිල් වික්‍රමසිංහ පත්වී තිබිණ. ඒවාට ඕනෑ තරම් වේලාවත්, විවේක පාඩුව සිටි ඔහුට තිබුණේය. මේ නිසා ඒ කාලයේ රනිල් වික්‍රමසිංහ බොහෝ දෙනකු දුටුවේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදියකු, නීතියේ පාලනය, මානව හිමිකම් පිළිබඳව පෙනී සිටින්නකු හැටියටය.

අද මේ දේශපාලකයා එරෙහිව සිටින්නේ ඒ තමාගේ අතීතයටය. අද ඔහුගේ සැබෑ වික්‍රමසිංහකම ඉදිරියට පැමිණ තිබේ. අද ඔහු සිටින්නේ මානව හිමිකම් ආරක්‍ෂා කිරීමට නොව ඒවා විනාශ කිරීමටය. අද ඔහුට වැදගත් වන්නේ මානව හිමිකම් නොව, ඒවා පිළිබඳ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ තිබෙන සීමාය. එහිදී රාජ්‍ය ආරක්‍ෂාව, මහජන ආරක්‍ෂාව ආදිය ඔහුට වැඩියෙන් පෙනෙයි. පසුගිය කාලය පුරාම ඔහු කළේ මේවා ඉදිරියට දමා, අයිතිවාසිකම් ඉල්ලන සරසවි ශිෂ්‍යයන්ට, ගුරුවරුන්ට, වෘත්තිකයන්ට හා සාමාන්‍ය ජනතාවට පොලිසිය යොදා එලව එලවා පහරදීමයි.

රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතා මානව හිමිකම් ආරක්‍ෂකයන්ට ප්‍රහාර එල්ල කරන තවත් හේතුවක් තිබේ. ඒ සඳහා මානව හිමිකම් ආරක්‍ෂකයා යනු කවුරුන්ද යන්න මතක් කරගත යුතුය. එක්සත් ජාතීන්ගේ මානව හිමිකම් මහකොමසාරිස් කාර්යාලයට අනුව, මානව හිමිකම් ආරක්‍ෂකයා යනු, තනි තනිව හෝ වෙනත් අය සමඟ සාමකාමී ආකාරයකින් මානව හිමිකම් ප්‍රවර්ධනය කිරීමට හෝ ආරක්ෂා කිරීමට ක්‍රියා කරන පුද්ගලයෝය.

‘මානව හිමිකම්, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය සහ නීතියේ ආධිපත්‍යයේ ප්‍රගමනය සඳහා මානව හිමිකම් ආරක්ෂකයින්ගේ කාර්යය අත්‍යවශ්‍ය වේ. මානව හිමිකම් ආරක්ෂකයෝ, රාජ්‍ය ප්‍රතිපත්ති මානව හිමිකම්වලට අනුකූල සහ බලධාරීන් වගකියන බවට පත් කිරීමේදී ප්‍රධාන කාර්යභාරයක් ඉටු කරති. ඔවුහු, මානව හිමිකම් කඩවීම්වලට ගොදුරුවූවන් ආරක්ෂා කිරීමට සහ ඔවුන්ට සහන සහ ප්‍රතිකර්ම සඳහා ප්‍රවේශය සහතික කිරීමට ද උපකාරී වෙති.’

යුරෝපා කවුන්සිලයේ ඉහත අර්ථ දැක්වීමෙන් රනිල් වික්‍රමසිංහ වැනි අධිකාරවාදය ශීඝ්‍රයෙන් හඹා යන පාලකයන් මානව හිමිකම් ආරක්‍ෂකයන් සමග අඝාත වෛරයක් ඇතිකරගන්නේ ඇයිද යන්න පැහැදිලි වෙයි. ඉහත පරිදි ක්‍රියාකරන මානව හිමිකම් ආරක්‍ෂකයන් උන්නතිකාමී, අධිකාරවාදී දේශපාලකයන්ට පෙනෙන්නට බැරිය. තමන්ගේ බල පරාක්‍රමයට සීමා කරන්නට හෝ බාධා කරන්නට හෝ මෙවැනි අයට හැකි බව එවැනි දේශපාලකයෝ දනිති. එය එසේ වන්නේ ඇයිදැයි මානව හිමිකම් ආරක්‍ෂකයකුගේ කාර්යභාරය විස්තර කරන පහත කරුණුවලින් පෙනෙයි.

එනම්, 1. සැමට සියලු මානව හිමිකම් අත්කරදීම 2. සෑම තැනකම මානව හිමිකම් පැතිරවීම 3. මානව හිමිකම් ආරක්‍ෂාව සඳාහා දේශීය, ජාතික, කලාපීය සහ ජාත්‍යන්තර ක්‍රියාමාර්ගබ ගැනීම 4. මානව හිමිකම් උල්ලංඝනය කිරීම් පිළිබඳ තොරතුරු රැස් කිරීම සහ බෙදාහැරීම 5. මානව හිමිකම් කඩවීම්වලට ගොදුරුවූවන්ට සහාය දීම 6. වගවීම සුරක්ෂිත කිරීමට සහ දණ්ඩමුක්තිය අවසන් කිරීමට ක්‍රියා කිරීම 7. වඩා හොඳ පාලනයක් සහ රාජ්‍ය ප්‍රතිපත්තියක් සඳහා සහාය වීම 8. මානව හිමිකම් ගිවිසුම් ක්‍රියාත්මක කිරීමට දායක වීම 9. මානව හිමිකම් අධ්‍යාපනය සහ පුහුණුව.

ඉතින් මෙවැනි භාවිතාවක යෙදෙන මානව හිමිකම් ආරක්‍ෂකයන්, තමාගේ අත්තනෝමතික ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධී පාලනයට අවහිරයක් ලෙස රනිල් වික්‍රමසිංහ වැනි දේශපාලකයකුට තේරුම් යාම පුදුමයක්ද?

පාර්ලිමේන්තුව විකාරකාරයන්ගේ බජව්වකි එහි නායකයා ජනාධිපතිය

2022 මහජන අරගලයේදී පැනනැගුණු එක් සටන්පාඨයක් වුණේ, 225ම එපා යන්නයි. එනම්. පාර්ලිමේන්තුවේ සිටින 225ම ගෙදර යායුතුය යන්නයි. බොහෝ දෙනා පුරුද්දට මෙන් එය කියන්නට පුරුදු වුණු අතර. සමහරුන් කීවේ 225 අතර හොඳ අයද සිටින නිසා, එම කියමන යම් දුරකට අසාධාරණ බවයි.

එහෙත් මෑත කාලයේ පාර්ලිමේන්තුවේ රැස්වීම් හා කතා දෙස බලන විට පෙනෙන්නේ, රටේ සාමාන්‍ය මිනිසුන් 225ම එපා කියු කතාවේ ඇත්තක් තිබෙන්නට පුළුවන් බවයි.
අද පාර්ලිමේන්තුව මුළුමනින්ම විකාරකාරයන්ගේ බජව්වකි. දවසේ පාර්ලිමේන්තු කතා අසාගෙන බලාගෙන සිටින විට මිනිත්තුවක් මිනිත්තුවක් පාසා එය ප්‍රත්‍යක්‍ෂ වෙයි.
මේ විකාර බජව්වේ නායකත්වය ලබාගෙන තිබෙන්නේ ජනාධධිපති රනිල් වික්‍රමසිංහය. ඔහු වරින්වර පාර්ලිමේන්තුවට පැමිණ විකාර කතා කීම දැන් පුරුද්දක් කරගෙන තිබේ. ඔහු කියන කියන කතාවලට ඔහු පිටුපස ආසනයේ සිට සිනාවෙන වජිර අබේවර්ධනගේ සිට පොහොට්ටු මන්ත්‍රීවරු සැලකිය යුතු පිරිසක් ඒ විකාර කතාවලට මේසයට තට්ටු කිරීමත්, සිනාසීමත් කරති. එයින් උෂාර් වන ජනාධිපතිවරයා හෙටත් තවත් විකාර කතාවක් කියයි.

පසුගියදා ඔහු විසාලා මහනුවර තුන්බිය ගැන හිටපු මන්ත්‍රී මුජිබර් රහුමාන්ට උගන්වන්නට ගියේය. මුජිබර් රහුමාන් මන්ත්‍රීවරයා යම් පුද්ගලයකුට අදාළව, දුර්භික්‍ෂ, රෝග අමනුෂ්‍ය තුන්බිය ගැන කියා ඇතැයි පාර්ලිමේන්තුවේදි කී ජනාධිපතිවරයා, තුන් බිය ඇතිවන්නේ පුද්ගලයන්ට නොව යම් සමාජයකටයැයි පෙන්වා දුන්නේය. මේ නම් කොතරම් විහිළු පැහැදිලි කිරිමක්ද? බෞද්ධ සාහිත්‍යයේ එන අලංකාරෝක්තියක්, තනි මිනිසකුගේ ජීවිතයට අදාළ කරගන්නට බැරියැයි කියන්නේ කුමන මුග්ධයෙක්ද? අනෙක් අතට රටක ජනාධිපතිවරයකු ඒ තත්වයට වැටෙන විට?

සජිත් ප්‍රේමදාස විපක්‍ෂ නායකවරයා, යම් කාරණයක් කියන විට නඩු තීන්දුවක අංකය කීවේය. එහි අංකයක් වැරදිය. මේ ජනාධිපතිවරයා කළේ කුමක්ද? සජිත් ප්‍රේමදාස මහතා කී වැරදි අංකය සහිත නඩු තීන්දුව ගෙන්වාගෙන, එහි ඇත්තේ සජිත් කී දේ නොවන බව පෙන්වා දීමය. කොයිතරම් සිඟිති දේශපාලනයක්ද? ජනාධිපතිවරයකු වෙතින්?

පසුගිය අරගල සමයේ ශ්‍රී ලංකා නීතිඥ සංගමය ඉදිරිපත් කළ අර්බුදයෙන් ගොඩයාමේ යෝජනාවලිය හරහා එවකට සංගමයේ සභාපති ජනාධිපති නීතිඥ සාලිය පීරිස් අගමැති වෙන්නට සූට් මසාගෙන සිටියායැයි කීමද රනිල් වික්‍රමසිංහගේ තවත් විකාරයකි. තමා අගමැති වීමෙන්, ඔහු (සාලිය) මසාගෙන සිටි සූට් එක අපතේ ගියායැයි ජනාධිපතිවරයා කීවේ, තමා නග්ගන පොහොට්ටු මන්ත්‍රීන්ගේ අත්පොළසන් මධ්‍යයේය. ඒ මොහොතේ ඇතිවු දේශපාලන අර්බුදය විසඳීමටත් රට අරාජකත්වයක් ඇතිවීමෙන් ගලවාගන්නටත් සක්‍රියව මැදිහත් වුණු අය සියල්ලම වික්‍රමසිංහ මහතා කියන මේ විකාර කතාවේ බොරුව හොඳින් දනිති.

සාලිය පීරිස් මහතාද ජනාධිපතිවරයාගේ කතාවෙන් පසු වහාම, තමාගේ එවැනි බලාපොරොත්තුවක් කිසිසේත් නොවුණු බව කීවේය. සාලිය පීරිස් පාර්ලිමේන්තුවේ නැත. පාර්ලිමේන්තුවේ නැති කෙනකු ගැන තමා කියන කතාවකට පිළිතුරු දෙන්නට හැකියාවක් නැති බව මේ මහා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදියා දනියි. පාර්ලිමේන්තු ස්ථාවර නියෝගවලද එය සඳහන් වෙයි. එහෙත් ඔහු එයම කරයි. ඒද අතිශය ග්‍රාම්‍ය මට්ටමෙනි. ජනාධිපතිවරයා දවසක් පාසා පාර්ලිමේන්තුවේ කරන කතාවලින් මේ විකාරරූපීත්වය තව තවත් පැහැදිලි වෙයි.

අනෙක් සාමාජිකයා කතානායක මහින්ද යාපා අබේවර්ධනය. මූලාසනයේ සිට ඔහු කරන්නේ ආණ්ඩුවේ කාර්යයයි. ඒ ගැන ඔහු විවේචනයට ලක්ව ඇත්තේ වරක් දෙවරක් නොවේ. පසුගියදා රොෂාන් රණසිංහ හිටපු ඇමතිවරයා තමා ඇමතිධුරයෙන් ඉවත් කළ පසුව කළ කතාවට කතානායකවරයා බාධා කළ විකාර සහ ග්‍රාම්‍ය ආකාරය පාර්ලිමේන්තුවේ විකාරරූපිත්වයට තවත් නිදසුනකි. ඇමති මණ්ඩලයේ එළියට විසිකරන ලද මන්ත්‍රීවරයකුට, තමා සම්බන්ධයෙන් පාර්ලිමේන්තුවේද, ජනාධිපති ලේකම් කාර්යාලයෙන්ද වගාදිගා කරන ලද බොරු චෝදනාවලට පිළිතුරු දීමේ සාධදාරණ අයිතියක් තිබේ.

කතානායකවරයාට එවැනි අයිතියක් පෙනෙන්නේ නැත. කවර දුර්වලකම් හෝ දෝෂ තිබුණත්, ඔහු පොලොන්නරුව දිස්ත්‍රික්කයෙන් වැඩි මනාප ලබාගෙන පාර්ලිමේන්තුවට පැමිණි මන්ත්‍රීවරයා බවද ඔහුට එරෙහිව ආණ්ඩුව පැත්තෙන් සැලසුම්සහගත ලෙස එල්ල කළ චෝදනාවලට හා ආණ්ඩුවේ ඉහළින් ඔහුට එල්ලවනවායැයි කියන මරණ තර්ජන ගැන කතාකරන්නට, පිළිතුරු දෙන්නට අවස්ථාවක් නොදීම අථිශය දුෂ්ට ක්‍රියාවකි.

රොෂාන් රණණසිංහ ඒ කතාව කරද්දී තමාට ඇති චෝදනාවල, රජයේ ඉඩම් බෙදීමක් ගැන කියැවෙන කාරණාවලටද පිළිතුරු දුන්නේය. එවිට නැගී සිටි පොලොන්නරුවේම පොහොට්ටු මන්ත්‍රීවරයකු, ජාතික ප්‍රශ්නයක් නගන්නාක් මෙන් ඉතා අවේගයෙන් කීවේ, මන්ත්‍රීවරයා පෙට්‍රල් ෂෙඩ් සඳහා බෙදා දෙන්නට සැලසුම් කළ නම් ලැයිස්තුවේ තමාගේ නම නැති බවය. තමාද පෙට්‍රල් ෂෙඩ් එකක් අයැදුම් කළ බවය.

මෙවැනි විකාර සිදුවන තැනක් පාර්ලිමේන්තුවක් විය හැකිද? තමා පෙට්‍රල් ෂෙඩ් එකක් සඳහා ආණ්ඩුවේ ඉඩමක් ඉල්ලීම, ලංකාවේ දේශපාලනයේ ලජ්ජාසහගත නිර්වස්ත්‍රකම පෙන්වන සංකේතයක් බව මේ මන්ත්‍රීවරයාට නොපෙනෙන්නේ ඇයි?

ඊටත් වඩා එයින් පෙනෙන්නේ රටේ රාජ්‍ය යාන්ත්‍රණය තුළ දුවන දූෂණයේ අක්මුල් නොවේද? පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරුන්, පෙට්‍රල් ෂෙඩ් දමාගැනීම සඳහා ඉල්ලන්නේ රජයේ ඉඩම්ය. ඒ ඉඩම් බෙදාදීම බාරදී ඇත්තේ ප්‍රදේශයේ ආණ්ඩුපක්‍ෂ දේශපාලකයකු වන රොෂාන් රණසිංහටය. ඔහු එම ලැයිස්තුවේ තමාගේ හිතුවතුන්ගේ හා ඥාතීන්ගේ නම් ඇතුළත් කර ඇති බවට චෝදනා තිබේ. මේ කතාවේදී රොෂාන් රණසිංහ මන්ත්‍රීවරයා, ලැයිස්තුවේ තම ඥාතිමිත්‍රාදීන්ගේ නම් නැති බව කීවේද නැත. එවැනි නමක් තිබෙනවා නම් පෙන්වන්නටයැයි අභියෝගයක් කළේද නැත.

එහෙව් දූෂිත ලැයිස්තුවක තමාගේ නම නැතැයි තවත් පොහොට්ටු පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරයකු උරණ වී තිබේ. ඔහු එය රටටම ඇහෙන සේ පාර්ලිමේන්තුවේදී කියයි.
හිටපු ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්‍ෂ ඇතුළු රාජපක්‍ෂ පවුලේ අයට එරෙහිව දුන් ආර්ථික ඝාතක නඩු තීන්දුව අනුව මේ අයගේ ප්‍රජා අයිතිය අහෝසි කරන්නට යැයි විපක්‍ෂ නායක සජිත් ප්‍රේමදාස පාර්ලිමේන්තුවට යෝජනා කරන අවස්ථාවේදී සිදුවූ ලජ්ජාසහගත කලබලයද මේ විකාරරූපී සභාවේ සංකේතයකි. මන්ත්‍රීවරයකු කතාවක් කරන විට, ඔහුගේ කොළය උදුරාගෙන දිවීම වැනි දෙයක් පාර්ලිමේන්තුවේ සිදුවන විට, එය අද්විතීය වාද බිමක් හැටියට හැඳින්වීමට ඉඩක් තිබේද? පාර්ලිමේන්තුව යනු කතා පවත්වන තැනක් නම් කතාවක් කරන අතර පිස්සු බල්ලන් රෑනක් මෙන් විරුද්ධ පක්‍ෂයේ මන්ත්‍රීවරුන් ඔහු වටකරගෙන හපා කන්නට සුදානම් වීම කිනම් පාර්ලිමේන්තු සම්ප්‍රදායකට අයත්ද?

මෙවැනි සිදුවීම් අපේ පාර්ලිමේන්තුවට කොයි තරම් සුළු දේවල්දැයි පෙනෙන්නේ සජිත් ප්‍රේමදාසගේ කොළය උදුරාගෙන දිවූ සනත් නිශාන්තට කතානායකවරයා දුන් දඬුවම දෙස බැලීමෙනි. ඔහුට හිමිවූ දඬුවම සති දෙකකට පාර්ලිමේන්තු තහනමකි. ඔහු සමග පාර්ලිමේන්තුවේ මැද හරහා අනෙක් පැත්තට ගොස් විපක්‍ෂනායකවරයාට තර්ජනය කළ අනෙක් මන්ත්‍රීවරුන්ට එවැනි දඬුවමක් නැත. එහෙත් ටික දවසකට පෙර, තමාගේ ප්‍රශ්නයට ඇමතිවරයකු පිළිතුරු නොදීම නිසා ආවේගයෙන් සබාගැබ මැදට ආ විපක්‍ෂයේ අජිත් මාන්නප්පෙරුම මන්ත්‍රීවරයාට ලැබුණු දඬුවම මාසයක පාර්ලිමේන්තු තහනමකි.

පොහොට්ටුවේ අසරණකම

රොෂාන් රණසිංහ පොහොට්ටුවේ ප්‍රබල ප්‍රාදේශීය නායකයෙකි. ඔහු 2020 මහ මැකතිවරණයට පොලොන්නරුව දිස්ත්‍රික්කයෙන් තරග කළේ මෛත්‍රීපාල සිරිසේන හිටපු ජනාධිපතිවරයාට තරගයක් දීමටය. සිරිසේන මහතා 111, 137ක් මනාප ලබන විට රොෂාන් රණසිංහ මනාප 90,615ක් ලැබීය. පසුව සිරිසේන මහතා පොදුජන පෙරමුණෙන් ඉවත්ව යන විට පොලොන්නරුවේ පොදු ජන පෙරමුණ නියෝජනය කිරීමට සිටි නායකයා රොෂාන් රණසිංහය.
අද රොෂාන් රණසිංහ ඇමතිකමෙන් පලවාහැර තිබේ. ක්‍රිකට් ආයතනයේ වංචා දූෂණ ගැන පසුගිය කාලයේ දීර්ඝ වශයෙන් කතා කළ රොෂාන් රණසිංහට, මේ දිනවල මහජනයාගේ අනුකම්පාව ලැබී ඇති බව පෙනෙයි.

එහෙත්, සිදුවුණේ ඔහුට ඇමතිකම හැර යන්නටය.
ජනාධිපතිවරයා මේ තීරණය ගැනීම තනියෙන් කළ එකක් ලෙස සිතිය නොහැකිය. ඔහු අනිවාර්යයෙන්ම මහින්ද රාජපක්‍ෂ හා බැසිල් රාජපක්‍ෂ වැනි පොදු ජන පෙරමුණේ නායකයන් සමහමග කතාකර තිබිය යුතුය. අවසානයේ පෙනෙන්නේ රොෂාන් රණසිංහගේ දේශපාලනය අවසන් කිරීමට රාජපක්‍ෂවරුන්ද වික්‍රමසිංහ ජනාධිපතිවරයා සමග එකඟ වී ඇති බවයි. හේතුව කුමක්ද? අන්ත දූෂිත ආයතනයක් ලෙස සරෝජිනි කුසලා වීරවර්ධන වාර්තාවෙන් මෙන්ම. විගණකාධිපති වාර්තාවලින්ද නම් දරා සිටින ක්‍රිකට් ආයතනයේ දූෂණ ගැන කතාකිරීම නිසාය. දැන් රාජපක්‍ෂ-වික්‍රමසිංහ හා ෂම්මි සිල්වා ඇතුළු ක්‍රිකට් බලධාරින් සිටින්නේ එකම ඉවුරේය.

එහෙත්, පොහොට්ටුවේම සාමාජිකයකුට මේ ඉරණම අත්වීම ගැන පොහොට්ටුවේ රොෂාන් රණසිංහ වැනිම පසු පෙළ මන්ත්‍රීවරුන්ගෙන් කිසිම ප්‍රතිචාරයක් නොමැත. තමන්ගේ එකකුට වූ අසාධාරණය ගැන කිසිවෙකු විරුද්ධව කතාකරන්නේද නැත. එයින් පෙනෙන්නේ විධායක ජනාධිපතිකමේ බලපරාක්‍රමය පමණක් නොවේ. එහි ඇති දේශපාලන කුරිරුකමද වෙයි. ඊට අමතරව, බලය ඇති අය ඉදිරියේ වහලුන් මෙන් හැසිරීමට අප දක්නා සමත්කමයි.