71 සහ 88, 90 තරුණ නැගිටීම් දෙක ඕපපාතික ද?
තරුණ නැගිටීම් කිව්වාට ඇත්තටම මේක අපිට හඳුන්වන්න පුළුවන් වෙන්නෙ ජනතා අරගල විදියට. මොකද අරගලයකදී ජනතාව අතරින් වඩාත්ම ඉදිරියට එන්නෙ තරුණයින්. ඒ නිසායි මේ අරගල බොහෝ දුරට තරුණ අරගල කියලා හඳුන්වන්න පුරුදු වෙලා තියෙන්නෙ. විශේෂයෙන්ම ලෝකෙ ප්‍රාග්ධනය හසුරුවන ධනපති මාධ්‍ය ආයතන තරුණ අරගලකාරයො එහෙම නැතිනම් තරුණ කැරලිකාරයො කියන වචන මේකෙදි භාවිත කරනවා. ඒ කොහොම වුණත් මේ අරගල දෙකම ඕපපාතිකව ඇති වුණු ඒවා නෙවෙයි. ගිය වසරේ ලංකාවෙ හිටපු ජනාධිපතිවරයා පලවා හැරිය ගෝඨා ගෝ හෝම් අරගලය වුණත් මේ ආර්ථික දේශපාලන අර්බුදයේම ඵලයක්. මේ අරගලවලට හේතුවුණු ඓතිහාසික පසුබිමක් තියෙනවා. ඒවා එකකට එකක් බැඳුණු අන්තර් සම්බන්ධතා රාශියක් තියෙනවා.
නමුත් දේශපාලනික ආර්ථික හා සමාජීය කාරණා මේ අරගලවලට පසුබිම් වෙලා තිබුණා කියන්න පුළුවන්. මේ පසුබිම එකවර 71 හෝ 88-89 විතරක් ඇති වුණු දෙයක් නෙවෙයි. ඒක මේ ධනේශ්වර ආර්ථික සමාජ රටාවේ ආරම්භයේ ඉඳලාම වරින් වර උත්සන්න වෙමින් ආ අර්බුදයක්. එහෙම ආ අර්බුදයක් පිපිරිලා යාමක් තමයි මේ අරගල හැටියට ඉස්මතු වෙන්නේ. උදාහරණයක් හැටියට 88-89 අරගලයට ආර්ථික අර්බුදයක් වගේම පාලක පංතිය පැත්තෙන් බරපතළ දේශපාලන මර්දනයක් ආව එක බලපෑවා. ඒ දේශපාලන මර්දනය අරගලයක් විදියට නිර්මාණය වුණා. අපි හොඳටම දන්නවා එදා රටේ හිටපු පාලකයා ජේආර් ජයවර්ධන 83 ජූලිවල මොකද කළේ කියලා. එදා ජවිපෙ තහනම් කළේ ඉතාමත් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී දේශපාලන භූමිකාවක නිරත වෙමින් ඉද්දි. 83 කළු ජූලිය ඇතිකරලා විශාල ජාතිවාදී කලබල ඇති කළා. එතැන් සිට ජයවර්ධන පාලනය ප්‍රේමදාස ජනාධිපතිවරයා අතට මාරු වුණත් මර්දනය නතර වුණේ නැහැ. නමුත් මේ මර්දනය තාවකාලිකයි, මේක නොනිමි අරගලයක් වෙන්නෙ ඒ නිසා.
දකුණේ තරුණ නැගිටීමේ සටන්කරුවෙකු වූ ඔබ උතුරේ තරුණ නැගිටීම සාධාරණය කරන්නේ කොයි විදියටද?
උතුරේ අරගලය නිවැරදි දිශානතියක් දක්වා ගෙනයන්න අසමත් වුණත් එවැනි අරගලයක් ඇතිවීම සාධාරණයි. එල්ටීටීඊ සංවිධානය තුළ බරපතළ දෘෂ්ටිමය දුර්වලතා, අඩුපාඩු රැසක් තිබුණා. ඔවුන්ගේ අරගලය පරාජය වෙලා විනාශ වෙන්න ඒ හේතු බලපෑවා. විශේෂයෙන් ඔවුන්ගේ නායකත්වයට නිවැරදි දේශපාලන ගමන් මගක් තිබුණෙ නැහැ. එල්ටීටීඊ සංවිධානය පැත්තකින් තියලා ඔවුන්ගෙ අරගලය ගැන කතා කරනවා නම් ඊට බලපාපු හේතුකාරක බොහොම සාධාරණයි. ජාතිවාදය කියන්නේ සිංහල තරුණයාගේ, මුස්ලිම් තරුණයාගේ, දෙමළ තරුණයාගේ ඔළුවේ ඇතිවූණ හුදු සිතුවිල්ලක් නොවෙයි. 83 ජුලි ජාතිවාදය ඇවිස්සීම අහම්බ සිදුවීමක් නෙවි. ඒක ජාතිවාදී දේශපාලනයේ ප්‍රතිඵලයක්. ඕනෑම පාලකයෙක් තමන්ගේ පැවැත්ම අර්බුදයට ගියාම එම අර්බුදයෙන් ගොඩඑන්න ජාතිවාදය තමන්ගේ දේශපාලනය බවට පත්කර ගන්නවා. 1983 අපිට කියාපාන්නේ ඒක. ඉන් පසුව දිගහැරුණ කතාව මොකක්ද?
උතුරේ දෙමළ ජනතාවත් දකුණේ සිංහල ජනතාවත් අතර නැවත සුවපත් කළ නොහැකි පන්නයේ සැකයක් ක්‍රෝධයක් අවිශ්වාසයක් වර්ධනය වුණා. ඒකේ ප්‍රතිඵල අදත් අපි භූක්ති විඳිනවා. අපේ රටේ දේශපාලනයේ නව ඉතිහාසයක් ලියවුණා. ලංකාවෙ දෙමළ ජනයා දෙමළ වූ නිසාම බලවත් අසාධාරණයකට ලක්වෙලා හිටියා. උතුරේ පමණක් නොවේ, නැගෙනහිර දමිළ ජනයා ඒ වගේම වතුකරයේ දමිළ ජනයාත් ඒ විදියටම ඔවුන් දමිළ වූ නිසාම ලංකාවෙ දෙවන පුරවැසියන් ගණයට පත්වුණා. මේ හැම පළාතකම ජීවත් වුණු දමිළ ජනයා ඔවුන්ගෙ භාෂාව හා සංස්කෘතික ප්‍රශ්නවලදි දෙවන පුරවැසියන්ගේ තත්වයට පත්කළා. ඒ අසාධාරණය විසඳාගැනීම වෙනුවෙන් ඔවුන්ට ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී මාවතක් නැති වුණාම විවිධ අරගල කරන්න වුණා. ප්‍රභාකරන්ට මරාගෙන මැරෙන බෝම්බකරුවන් නිර්මාණය කරන්න හැකිවුණේ නිකන් නොවෙයි. දකුණේ දේශපාලනය සිවිල් යුද්ධයක් බවට වර්ධනය වුණේ අහම්බයක් ලෙස නොවෙයි. එම සිදුවීමෙන් උත්සන්න වූ ජාතිවාදය අවසානයේ මහපොළව ලෙයින් කඳුළින් තෙත් කළා.
වසර ගණනාවක් පුරා මේ දමිළ ජනයාගේ ගැටලුව ලංකාවේ ධනපති පංතිය ඔවුන්ගේ බලය වෙනුවෙන් පාවිච්චි කළා. ඒක සිංහල ධනපති පංතිය යොදා ගත්ත සිංහල ජනයා තුළ ජාතිවාදය අවුස්සල බලය ලබා ගන්න, අනෙක් පැත්තෙන් දමිළ ධනපති පක්ෂ දමිළ ජනයා තුළ ජාතිවාදය ඇතිකළා ඔවුන්ගේ බලය පවත්වා ගන්න. අනෙක් ප්‍රබලම කාරණය වුණේ, අදත් වෙමින් තියෙන්නෙ, ජාත්‍යන්තර වශයෙනුත් ලංකාවේ මේ වාර්ගික ගැටලුව ලෝක බලතුලනය වෙනුවෙන් පාවිච්චි කිරීම. අපි දන්නවා ඉන්දීය පාලක පංතිය කළේ හැමදාමත් ඔවුන්ගේ කලාපීය බලය පවත්වා ගන්න උතුරු-නැගෙනහිර ප්‍රශ්නය යොදා ගත්ත. ඒක එදත් කළා. හෙටත් කරනවා.
ලංකාවෙ දමිළ ජනයාගේ එකම ගැලවුම්කරුවා ඉන්දියාව කියලා මේ දමිළ ජනයා අතර මතයක් ඔවුන් හදලා තියෙනවා. අපේ රටේ දමිළ ජනයා ඉන්දියාව ඔවුන්ගෙ ගැලවුම්කාරයා කියන මිථ්‍යාව තුළ තව කොපමණ කලක් බලා සිටීවිද? නමුත් ඇත්ත කාරණය, ඔවුන්ට අවශ්‍ය වෙන්නේ ලංකාවෙ මේ ජාතික ප්‍රශ්නය හැමදාමත් පවත්වාගෙන යන්න. මුල් කාලෙ මොකද කළේ එල්ටීටීඊ සංවිධානය ඇතිකිරීමේ ඉඳලා ඔවුන්ට සටන් පුහුණුව දීලා අවි ආයුධ දීලා විශාල සටන් සංවිධානයක් වෙනුවෙන් අනුබල දුන්නා. 87 ඉන්දු-ලංකා ගිවිසුම ඇති කරද්දී දමිළ ජන ගැටලුවට විසඳුමක් ලැබේවි කියලා බොහෝ දෙනෙක් කල්පනා කළා. ඇත්ත කතාව ඊට වඩා වෙනස්. ඉන්දියාවට ඕනෑ වුණේ ලංකාව ඔවුන්ගෙ පාලනයට නතු වුණු කලාපීය බල කළමනාකරණයට යටත් වුණු රටක් විදියට තියාගන්න.
දැන් ඉන්න ජනාධිපතිවරයා, රනිල් වික්‍රමසිංහ දමිළ ජන ගැටලුව වෙනුවෙන් ඔහුගේ මැදිහත් වීම මොන තරම් අවස්ථාවාදී ද කියලා පැහැදිලියි. එක පැත්තකින් ඉන්දියාව එක්ක ඩීල් එකක් දානවා, අනෙක් පැත්තෙන් උතුරු-නැගෙනහිර දේශපාලන නායකයින් එක්ක ඩීල් එකක් දාන්න උත්සාහ කරනවා. ඒ ඔක්කොම කරන්නෙ තමන්ගෙ බලය තවත් කාලයක් තියා ගන්න භාවිත කරන කපටි උපායක් විදියට. ඉන්දියාව හෝ ලංකාවෙ පාලක පංතියෙන් මේ ජාතික ගැටලුවට කිසි දිනකවත් විසඳුමක් ලැබෙන්නෙ නැහැ.
අපිට අද මේ සියලුම ජන කොටස් වෙනුවෙන් වෙනුවෙන් අරගලයක් තියෙනවා. බෞද්ධ, කතෝලික, හින්දු, මුස්ලිම් භේදයකින් තොරව පළාත් භේදයකින් තොරව නිදහස් අරගලයක් අප හමුවේ තිබෙනවා. ආර්ථික නිදහස වෙනුවෙන්, දේශපාලන නිදහස වෙනුවෙන්, විනාශකාරී පාලකයින්ගේන රට නිදහස් කර ගැනීමේ අරගලයක් තිබෙනවා. කිසිදු භේදයකින් තොරව කළ යුතු අරගලය එයයි. අපි සියලු දෙනා විවිධත්වයන් සහිතව සෑම ප්‍රජාවක්ම එකට එක් වෙලා සකස් කළ යුත්තේ නව නිදහස් අරගලයක්. සියලුම ජන කොටස්වලට සමාන වූ පුරවැසියන් හැටියට ජිවත් වෙන්න පුළුවන් රටක් සැලසුම් කරන්න පුළුවන් වෙන්නෙ එවැනි පොදු අරගලයක් තුළින් පමණයි.
ඔබ දකුණේ තරුණ ඝාතනයන්ගෙන් දිවි බේරාගෙන රටින් පලාගිය පූර්ණකාලීන සටන් සගයෙක්. එවැනි පලායාම්වලට පැවති දේශපාලනයේ සහාය ලැබුණා කියනවා. එය ඇත්තක්ද?
මේ ප්‍රශ්නයට දෙන්න තියෙන කෙටිම පිළිතුර ‘නැහැ‘ කියන එක, ඒක ස්ථිරයි. අපි දැනුවත්ව කිසිම කෙනෙකුට එහෙම පලායන්න දේශපාලනඥයින්ගෙන් උපකාර ලැබිලා නැහැ. සමහර විට ඒ වගේ සත්‍ය නොවන කතා තියෙන්න පුළුවන්. උදාහරණයක් හැටියට සෝමවංශ අමරසිංහ සහෝදරයා ගැන ඔය විදියේ කතාවක් පැතිර ගියා ඒ කාලෙ. මොකද සෝමවංශ සහෝදරයගෙ මස්සිනා වෙනව ඥාතිකමට හිටපු ඇමති සිරිසේන කුරේ. නමුත් ඇත්ත කතාව සෝමවංශ සහෝදරයා ඔය කාලෙ වෙද්දී සිරිසේන කුරේ එක්ක කිසිම සම්බන්ධයක් තිබ්බෙ නැහැ. මට මතකයි ඒ කාලෙ ඔය වගේ පුවත් ඇතැම් ජනමාධ්‍යවල සංසරණය වුණා. හැම කෙනෙකුම පලාගියේ ඉතා රහසිගතව. ඒත් අපේ සමහරු අන්තිම මොහොතේදී පවා ගුවන්තොටුපොළ තුළදී හසුවෙලා ඝාතනය වුණා. ඒ කොහොම වුණත් දේශපාලනඥයින් නොවන විවිධ අය අපේ සගයින්ට පලා යන්න උපකාර කරලා තිබුණා.
දකුණේ තරුණ නැගිටීම් පසුබිමේ ජවිපෙ අතින් සිදුවූ සියලු දේ සාධාරණද?
නැහැ, කිසිසේත් එහෙම සාධාරණ කරන්න බැහැ. අරගලය දෙස ආපසු හැරී බැලීමේදි ඉතා සාධනීය දේවල් වගේම ඉතා නිෂේධනීය පැත්තකුත් තියෙනවා. විශාල අඩුපාඩුකම් අප අතිනුත් සිදුවුණා. නමුත් එහෙම වෙන්න බලපාපු විෂය මූලික කාරණා සැලකිල්ලට නොගෙන මේ සම්බන්ධව අදහස් දැක්වීම නිවැරදි වෙන්නෙ නැහැ. එදා පාලකයො රට තුළ අතිකරලා තිබුණු ඒ තත්වයන්ට යටත්වයි, ඒ සන්දර්භය තුළයි එදා භාවිතාවන් සාධාරණ ද අසාධාරණ ද කියන කාරණය අපි විමසුමට ලක් කළ යුත්තේ.
ඒ සිදුවූ අත්වැරදීම් දෙස ආපසු හැරී බලද්දී ඔබේ විවේචනය කුමක්ද?
මේ කියන කාරණයත් කලින් ප්‍රශ්නයේම කොටසක් හැටියට ගන්න වෙනවා. මේක මම පුද්ගලිකව මෙහෙම කිව්වත් 89 අරගලයේ පරම්පරාව වෙනුවෙන් පොදුවේ කියන්න තියෙන්නෙ මගේ අත්දැකීම්වලට සාපේක්ෂවයි. එදා තිබුණු අපේ දේශපාලන ව්‍යාපාරය ඊට වඩා දියුණු ව්‍යාපාරයක් විය යුතුව තිබුණා. විප්ලවවාදී ව්‍යාපාරයක් විදියට අප තුළ තවත් සංවර්ධනය විය යුතු බොහෝ දේවල් ගැන මගහැරී තිබුණා. අපි කළේ විශාල අරගලයක්. අපි නිර්ධන පංති ආඥාදායකත්වය කියන එක ගැන කිසියම් අභ්‍යාසයක් කළා. අපි සමත් වුණා ලංකාවෙ ධනපති පංතිය බියෙන් සසල කරන්න.
ඒ ඔක්කොම හරි, නමුත් දැන් ආපසු හැරී බැලීමේදී අපේ අඩුපාඩු රාශියකුත් තිබුණ අරගලය පරාජය වෙන්න බලපාපු. 89 වසරෙ මැද වෙද්දි තිබුණු මර්දනීය තත්වය උග්‍ර වීමත් එක්ක අපේ සංවිධාන ජාලාවේ විවිධ බිඳවැටීම් තිබුණා. ඒ පැවති තත්වයන් යටතේ විශේෂයෙන් උපාය උපක්‍රම කියන දේවල් අවශ්‍ය මොහොතේදී වෙනස් කරගන්න අපි ප්‍රමාද වුණා. ඒ වගේම සමාජ විප්ලවයකදී මිතුරු බලවේග දිනා ගැනීමේදී අපි වැඩ කළේ පසුගාමී මතවල සිටිමින්. අපේ පරාජය ගැන කතා කරන්න පුළුවන් වෙන්නෙ මේ සියලු වාස්තවික තත්වයන්ට සාපේක්ෂවයි. ඇත්තටම ඒක තරමක් දිගු පැහැදිලි කිරීමක්. මගේ අත්දැකීම් පදනම් කරගෙන පසුගිය දවස්වල මා ලියූ “මතක ගිනි පුපුරු“ පොත තුළින් ඔබේ මේ ඉදිරිපත් කරන ප්‍රශ්නයට දිගු පිළිතුරු තියෙනවා කියලා මම හිතනවා.
