මිනිසුන් විඳින දුක නිමක් නැත. එහෙත් විසඳුමක් පෙනෙන තෙක් මානයක නැත. විසඳන හැටි පෙන්වීමට තමන්ට ආණ්ඩු බලය දෙන ලෙස සමගි ජන බලවේගයේ සජිත් ප්‍රේමදාසත්, ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ අනුර කුමාර දිසානායකත් කියති. ඊට ඇති තමන්ගේ ශක්තිය පෙන්වීමට තමන්ගේ පාක්‍ෂිකයන් කැඳවා පාගමන්, උද්ඝෝෂණ පවත්වති. දෙන්නාම කරන්නේ එකම දෙයකි. උද්ඝෝෂණ අවසානයේ සජිත් ප්‍රේමදාස හෝ අනුර කුමාර පවත්වන කතාවකින් පසු පිරිස විසිර යති. ඒ කතාවල පොදු කරුණු තුනකි. එකක්, රටේ පවතින තත්වය නැවත නැවතත් හැකි තරම් වචන වියදම් කොට විග්‍රහ කිරීමය. දෙක, මහජනතාව පාරට බැස ආණ්ඩුව පලවා හැරිය යුතු බව කීමය. තුන්වැන්න, තමන්ට ආණ්ඩු බලය දුන්නොත් කර පෙන්වන බව අභියෝග කිරීමය.
එහෙත්, මහජනතාව පාරට බැස ආණ්ඩු බලය ලබාගන්නේ කෙසේදැයි මේ කිසිම නායකයෙකු සංයුක්තව කියන්නේ නැත. එහෙම වැඩපිළිවෙළක් ඒ පක්‍ෂවලට ඇත්තේද නැත. පාරට බැස, පවතින පාලනය වෙනස් කර ඊළඟට කරන්නේ කුමක්දැයි කවුරුත් කියන්නේද නැත. ‘දිනය අපි කියන්නම්. එදාට පාරට එන්න’යැයි පක්‍ෂ නායකයන් කී පමණින් ඒ ඒ පක්‍ෂයේ පාක්‍ෂිකයන් මිස මහජනතාව පාරට එන්නේ නැත. පාක්‍ෂිකයන් පාරට එන්නේ තමන්ගේ පක්‍ෂයේ නායකයා සිංහාසනයේ හිඳුවන්නට මිස, මහජනතාව නියෝජනය කරන සාමූහික වැඩපිළිවෙළකට නොවේ. මහජනතාව කියන්නේ ඊට වැඩි කුලකයකි. ඒ සියලු දෙනා පාරට බැස්සවීමට තනි තනි පක්‍ෂවලට, වෙන වෙනම නොහැකිය. ඒ සඳහා පොදු සම්මුතියක් අවශ්‍ය වේ. එවැනි සම්මුතියක් විපක්‍ෂයේ දේශපාලන පක්‍ෂ අතර පෙනෙන තෙක් මානයේ නැත. සජිත් ප්‍රේමදාසත්, අනුර කුමාරත් බලන්නේ ආණ්ඩු පාලනය තමන්ගේ ඔඩොක්කුවට වැටුණු පසු වැඩ පෙන්නන්නටය.
සජබ, ජවිපෙ ගෝඨාභය ධුරයෙන් ඉවත්වන තුරු ආණ්ඩු වගකීම භාරගත නොහැකියැයි මුලින් කීවේය. ඒ අතරේ රනිල් වික්‍රමසිංහ අගමැතිකම භාරගත්තේය. බස් එක මිස් වුණු සජබත්, ජවිපෙත් දැන් ගෝඨාභය එහෙමම ධුරයේ සිටිද්දී වුණත් ආණ්ඩුව ගන්නට කැමැත්ත පෙන්වයි. ඒ සඳහා වර්තමාන අගමැති රනිල් වික්‍රමසිංහ ධුරයෙන් ඉවත්කොට සජිත් ප්‍රේමදාස හෝ අනුර කුමාර අගමැතිකමට පත්කරන්නට ජනාධිපතිට සිදුවෙයි. ඒ බලය ඔහුට ලැබුණේ 20වැනි ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයෙනි. ඔහු අතේ ඇති ඒ බලයෙන් වැඩක් ගන්නට කියනවා නම්, ‘කැමති වෙලාවක අගමැති ධුරයෙන් ඉවත්කිරීමට ජනාධිපතිට ඇති බලය 22න් ඉවත් කළ යුතුයැ’යි කියන්නට බැරිය. එහෙත්, සජබත්, ජවිපෙත් ජනාධිපතිගේ ඒ බලය ඉවත්කළ යුතුයැයි කියයි.
රනිල් වික්‍රමසිංහ අගමැතිකමට පත්වී මාස දෙකකට ආසන්නය. ඔහු අසාර්ථක බවත්, ඔහුද ගෙදර යැවිය යුතු බවත් සජබත් ජවිපෙත් කියති. මාස දෙකකටත් පෙර රනිල් වික්‍රමසිංහ අසාර්ථක බව විනිශ්චය කරන ජවිපෙ, රට හරි මගට ගැනීමට අඩු ගණනේ මාස හයක් තමන්ට ඉල්ලයි. සජබ ඊටත් වැඩි කාලයක් ඉල්ලයි.
ඊළඟ තර්කය අගමැති ධුරයට පත්වෙන්නට රනිල්ට ජනමතයක් නැති බවය. එහෙම බලන විට ආණ්ඩුවක් හදන්නට ජනමතය ඇත්තේ පොහොට්ටුවටය. සජබටත්, ජවිපෙටත් ආණ්ඩු හැදීමේ ජනබලයක් නැත. එක ආසනයක් පමණක් තබාගෙන රනිල් වික්‍රමසිංහ ආණ්ඩුවක් හැදීම විවේචනය කරමින්, ආසන තුනක් තබාගෙන ආණ්ඩුවක් හැදීම සාධාරණය කරන්නට බැරිය. ආසන 54ක් තබාගෙනද බැරිය.
ආණ්ඩු බලය තමන්ට දෙනවා නම්, පාර්ලිමේන්තුව තුළින් තමන්ට කැමති ‘හොඳ’ පිරිසක් තෝරාගෙන ආණ්ඩුවක් කරන බව ජවිපෙ කියයි. ඒ කියන්නේ හර්ෂ ද සිල්වා, ඉරාන් වික්‍රමරත්න, ඩලස් අලහප්පෙරුම වැනි අය ඇමති මණ්ඩලයට එකතුකරගෙන බව ජවිපෙ නායකයන් නොයෙක් අවස්ථාවලදී කියන දේවල්වලින් පැහැදිලිවේ. ඒ අවස්ථාව උදාවන්නේ, පාර්ලිමේන්තුවේ සියලු පක්‍ෂ, අනුර කුමාරගේ අගමැතිකම යටතේ සර්ව පාක්‍ෂික ආණ්ඩුවක් හදන්නට කැමති වී, තමන්ගේ පක්‍ෂවලින්ද ඊට සාමාජිකයන් එකතු කරන්නට තීරණය කළොත් පමණි. සජිත් ප්‍රේමදාස හෝ සජබ හෝ අගමැති අනුර කුමාර යටතේ සිටින්නට කැමති නැතිනම්, පෙර කී හොඳ අයගේ කැබිනට්ටුවට කට්ටිය එකතු කරගන්නට සිදුවන්නේ, පක්‍ෂවලට හොරෙන් එකිනෙකා බාගනිමිනි. එවැනි ආණ්ඩුවකට ජවිපෙ කියන්නේ ‘හොර ආණ්ඩුවක්’ කියාය. රනිල් වික්‍රමසිංහ කළේත් ඒ ටිකමය. අනෙක් අතට, පාර්ලිමේන්තුවේ අනෙක් පක්‍ෂ සමග, විශේෂයෙන් සජබ, ටීඑන්ඒ සමග එකට වැඩ කිරීමට මාරාන්තිකව විරුද්ධ ජවිපෙ හදන ආණ්ඩුවකට අනෙක් පක්‍ෂ එකතු වෙති’යි සිතන්නේ කෙසේද?
පොහොට්ටු පක්‍ෂය විසින් රට ඇද දැමුණු විපත ගැන අලුතෙන් කියන්නට අවශ්‍ය නැත. මිනිසුන් විඳින්නේ අපා දුකකි. පැයෙන් පැය ජීවන වියදම වැඩිවෙයි. එහෙත් රජයේ හෝ පෞද්ගලික අංශයේ කිසිවකුගේ වැටුප් වැඩිවෙන්නේ නැත. වැඩි කරන්නටද බැරිය. යටින් එන තෙරපුම අතරේ, උඩින් හිරවූ විට විඳින ‘සැපත’ ගැන දන්නේ මාසික පඩියක් ගන්නා අයයි. සජබ හෝ ජවිපෙ දේශපාලන නායකයන්ට ඒ දුක තවමත් නොතේරෙන බව කිව හැකිය. ඒ අයට මාසික පඩිපතක් අතට නොලැබේ. පෞද්ගලික අවශ්‍යතා පක්‍ෂයෙන් සැපිරේ. ඒ නිසා තමන්ගේ මාසික අය වැය ගැන ඒ උදවියට අදහසක් නැත. අදහසක් තිබේ නම්, ඔවුන් වැඩ කරන්නේ මේ විදියට නොවේ. ‘මහජන දුක තමන්ට හොඳටම තේරෙන බව’ කීවාට, එය ඔවුන් මවාගත් ව්‍යාජ වේදනාවක් හැටියට අපට සලකන්නට සිදුවේ. ඊට හොඳම උදාහරණය නම්, ‘පාන්’ කියාගන්නට වත් බැරිව සිටින තමන්ගේ පාක්‍ෂිකයන් කැඳවා තැනින් තැන රැස්වීම් පවත්වා, තමන්ගේ කතාවක් අසන්නට සලස්වා ගෙවල් බලා යැවීමේ ඔවුන්ගේ ක්‍රමයයි.
පොහොට්ටුව කළ විනාශය ගැන එක තරමට පිළිගත්තත්, එයින් ගොඩයන්නට මහජනතාවට දර්ශනයක් සහ මාර්ගයක් සපයන්නට විපක්‍ෂයේ පක්‍ෂද අසමත් බව රටේ පවතින කනගාටුදායක ඇත්තය.
මේ අවුල විසඳාගන්නේ කෙසේද? මහමැතිවරණයකට ආසන්නතම කාලය එළඹෙන්නේ 2023 මාර්තුවෙන් පසුවය. ඊට පසුවත් මහමැතිවරණයක් පැවැත්විය හැක්කේ ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හැරියොත් පමණකි. ඊළඟ මැතිවරණයෙන් පොහොට්ටුව සේදී යාමට තිබෙන විශාල ඉඩකඩ සැලකූ විට, තමාට එකම හව්හරණ ඇති පොහොට්ටුවට පරාජය ගෙන දෙන මැතිවරණයක්, කාලයට පෙර කැඳවීමට ජනාධිපතිවරයා කැමති වනු ඇතැයි සිතිය නොහැකිය. තම ධුර කාලය අවසන් වන තුරු මේ පාර්ලිමේන්තුව විසිරී යාම සඳහා තමන්ගේම යෝජනාවක් සම්මත කරන්නට ඇති ඉඩද අඩුය. ඒ කාරණා පැත්තක තිබ්බත්, තව අවුරුද්දකින්වත්, කුමන හෝ මැතිවරණයක් රටේ පවත්වන්නට සුදුසු තත්වයක් ඇතිවේදැයි පැහැදිලි නැත.
අලුත් ම පන්නයේ පාලන ව්‍යුහයක්, මහජනතාවගේ පාලනයක්, මහජනතාවගේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් වැනි අදහස්ද තිබේ. එකී දියුණු අදහස් පොළව මත වැපිරීමෙන් පසු පල දරන්නට කාලයක් ගතවෙයි. ඒ වන තෙක් මිනිසුන් මේ අපායෙහි ගල්වා තබන්නට, කිසිදු වගකිව යුතු දේශපාලන පක්‍ෂයකට හෝ ව්‍යාපාරයකට නොහැකිය. ගෝඨාභය- රනිල් ආණ්ඩුවට මේ ප්‍රශ්න විසඳන්නට දේශීයවත්, විදේශීයවත් අනුමතියක් නැතිය කියන අය, ඊළඟට වෙහෙස විය යුත්තේ එවැනි අනුමතියක් ඇති ආණ්ඩුවක් හදා පළමුව මේ දැවෙන ප්‍රශ්නවලට පිළිතුරු සොයන්නටය. එය යම්කිසි දුරකට ගෙනියතොත්, ඉන්පසු තමන්ගේ පක්‍ෂ දේශපාලන ක්‍රීඩාවට සුදුසු බිමක් හදාගන්නට පුළුවන් වනු ඇත.
රට සාමාන්‍ය තත්වයක පවතිනවා නම්, ආණ්ඩු පක්‍ෂය විවේචනය කරමින්, ආණ්ඩුවේ වැඩපිළිවෙළ හා නායකයන් විවේචනය කරමින් තමන්ගේ දේශපාලන න්‍යාය පත්‍රය ඉදිරියට ගෙනයන්නට හැමෝටම හැකිය. දැන්ද ඒ විදියට තමන්ගේ න්‍යාය පත්‍ර අනුව වැඩ කළ හැකිය. එහෙත් දැන් තිබෙන අර්බුදය විසඳන්නට ඒ කිසිම න්‍යාය පත්‍රයකට බැරිය. සජබ සහ ජවිපෙද තේරුම් ගත යුතු ඇත්ත එයයි.
ගෝඨාභය සහ රනිල් යන දෙදෙනාටම ඉදිරි දේශපාලනයක් නැත. ගෝඨාභය වසර දෙකකින් දේශපාලන ජීවිතය අවසන් කරනු ඇත. ඔහු දැනටමත් ඒ බව කියා තිබේ. රනිල් වික්‍රමසිංහටද රටේ අනාගත දේශපාලනයෙහි යෙදීමට ඔහුගේ වයසත්, මෙතෙක් කල් ඔහුගේ දේශපාලන ක්‍රියාකාරීත්වයක් විසින් ඉඩ දෙන්නේ නැත. මේ මොහොතෙහි රනිල් සාර්ථක වුණත්, අනාගතයේදී ඒ ‘සාර්ථකත්වය’ ප්‍රාග්ධනය ලෙස ගෙන, රනිල් වික්‍රමසිංහ අනාගත ජනාධිපති කරගැනීම සඳහා ජනතාව ඡන්දය දෙන්නේ නැත. එහි තේරුම, මේ අවස්ථාවේ ඔවුන් දෙදෙනාම අසාර්ථක වුවහොත්, අලුතෙන් ඔවුනට සිදුවිය හැකි දේශපාලන හානියක් නැති බවයි. ඒ වාගේම සාර්ථක වුවහොත්, ඔවුන්ට දේශපාලන වශයෙන් ලැබෙන දෙයක්ද නැති බවයි. මේ අවස්ථාවේ රට දශමයක් හෝ ඉදිරියට ගෙනයාම නිසා, ගෝඨාභයට හෝ රනිල්ට අනාගතය සඳහා කිසිවක් එකත නොවනු ඇත.
එසේ නම්, ඒ අවස්ථාව ලැබෙන්නේ කාටද? විපක්‍ෂයේ දේශපාලන පක්‍ෂවල සිටින සාපේක්‍ෂව තරුණ නායකයන්ටය. දේශපාලන අනාගතයක් ඇති පිරිසටය. තමන් ඒ අවස්ථාව ලබාගැනීම සඳහා සුදුසු බව ඔවුන්ට පෙන්විය හැක්කේ, මේ මොහොතේ මේ දැැන්ත අභියෝගය බාරගැනීමෙනි. තනි තනිව නොව, එක්ව බාරගැනීමෙනි. එවැනි සාමූහික එළඹුමක් තුළ, ඇදවැටීම්, අසාර්ථකවීම්වල වගකීමද තමන්ට පෞද්ගලිකව බාරගැනීමට සිදු නොවේ. එහෙත්, ජයග්‍රහණයන් සාමූහිකව බෙදාගත හැකිය.
ඒ නිසා තමන්ගේ සීමාව ඉක්මවා යන වැඩපිළිවෙළකට හැමෝම එකතු විය යුතු අවස්ථාව පැමිණ තිබේ. හරියටම කියනවා නම්, පාර්ලිමේන්තුවේ සිටින පක්‍ෂවල සහභාගිත්වයෙන් ජාතික එකඟතා ආණ්ඩුවක් නිර්මාණය කරගත යුතුය. එය පවත්වාගත යුතු කාලය, අවුරුද්දක්, එකහමාරක් හෝ දෙකක් විය හැකිය.
එවැනි ආණ්ඩුවක් සඳහා පාර්ලිමේන්තුවේ පක්‍ෂ නියෝජනය කරන ආකාරයෙන් සමානුපාතිකව හෝ, සමාන සංඛ්‍යාත්මක සහභාගිත්වයකින් යුක්ත ඇමති මණ්ඩලයක් සකසා ගත හැකිය. ආණ්ඩුව පවත්වාගත යුත්තේ, ඊට සහභාගිවන සියලු පාර්ශ්ව එකඟ වන කෙටිකාලීන, පොදු න්‍යාය පත්‍රයකට අනුවය. මුල් අවස්ථාවලදී ඒ ඒ පක්‍ෂවල හා පුරවැසි සහභාගිත්වය නියෝජනය තුළ එම පොදු න්‍යාය පත්‍රය හා අවශ්‍ය නම් එහි කාලසටහනක්ද සකසාගත හැකිය. එය ප්‍රසිද්ධ කළ යුතුය. එම න්‍යාය පත්‍රය, කෙටි හා මධ්‍යම කාලීන, ආර්ථික, නෛතික, රාජ්‍ය පරිපාලන, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය-නීතියේ පාලනය තහවුරු කිරීම වැනි හා වෙනත් ක්‍ෂෙත්‍රවලට අයත්, සියල්ලන්ටම එකඟවිය හැකි න්‍යාය පත්‍රයක් විය යුතුය. සියල්ලටමත් වඩා, මේ අසීරු අවස්ථාවෙන් රට හා නිරාදුක් විඳින මහජනතාව ගලවාගැනීම සඳහා වන වැඩපිළිවෙළක් ඊට තිබිය යුතුය.
ජාතික එකඟතා ආණ්ඩුවක් හදන්නේ එකඟ වුණු, ප්‍රසිද්ධ කළ ඒ න්‍යාය පත්‍රය, නියමිත කාලයක් තුළ ක්‍රියාත්මක කිරීමට මිස, ඊට පත්වන ඇමතිවරුන්ගේ හෝ පක්‍ෂවල න්‍යාය පත්‍ර ක්‍රියාත්මක කිරීමටවත් ඒ ඒ අයට මුදුනා වීමටවත් නොවේ. කැබිනට් තීරණ දැනුම්දීමේ මාධ්‍ය සාකච්ඡාවේ සිට මේ පොදු න්‍යාය පත්‍රය පිළිබිඹු විය යුතුය. දැන් මෙන් නොව, එවිට ඇමතිවරුන් කතාකළ යුත්තේ, ‘තමාගේ වැඩ, තමාගේ තීරණ, හෝ තමාගේ සංකල්ප’ ගැන නොව ආණ්ඩුවේ එකඟතාවන් හා තීරණ ගැනය.
මෙහිදී කාරණා දෙකක් වැදගත් වෙයි. එකක්, ආණ්ඩුව තීරණ ගන්නේ පොදු එකඟතාව අනුවය. එවිට ඒවා අසාර්ථක වන අවස්ථාවලදී පවා පෞද්ගලිකව ඇමතිවරුන්ට හෝ ඒ ඒ පක්‍ෂවලට අවාසියක් සිදු නොවේ. ඒ වාගේම වැඩ පිළිවෙළ සාර්ථකව ඉදිරියට යන්නේ නම්, හැම ඇමතිවරයාටම, පක්‍ෂයකටම එහි දේශපාලන වාසිය ලැබේ. අනාගත මහමැතිවරණවලදී ඒ කීර්තිය ආයෝජනය කරන්නට ඔවුන්ට පුළුවන.
මෙවැනි ආණ්ඩුවක්, ජනාධිපති ගෝඨාභය සහ අගමැති රනිල් සිටියදී වුවද, ක්‍රියාත්මක කළ හැකිය. එහෙත්, එවැනි ජාතික එකඟතා ආණ්ඩුවක් තිබෙන විට, ගෝඨාභය හා රනිල් කියන කියන විදියට වැඩ කරන්නට ඒ ආණ්ඩුව කැමති නොවෙනු ඇත. ජනාධිපති අගමැති කියන දේ අහගෙන එකත්පස්ව ඉන්නා, යටහත් පහත් ඇමති මණ්ඩලයක් වෙනුවට, ඒ දෙදෙනාගෙන් ප්‍රශ්න කරන, ඔවුන් හා තර්ක කළ හැකි ආණ්ඩුවක් ඇතිවනු ඇත. තමන්ගේ ‘හොඳකම හා දක්‍ෂකම’ ක්‍රියාවෙන් පෙන්වීමට ඇමතිවරුන්ට සිදුවනු ඇත. පාර්ලිමේන්තුවට බලය ලැබීම එයින්ම වුවද සංකේතවත් වනු ඇත. එවැනි ක්‍රියාකාරිත්වයක් යටතේ ජනාධිපතිත් අගමැතිත් සිටිය යුතු සීමාව නිතැතින්ම සලකුණු වෙයි.
අවශ්‍ය නම්, අලුත් ජනාධිපතිවරයකු, අලුත් අගමැතිවරයකු තෝරාගන්නට වුවද ඒ ජාතික එකඟතා ආණ්ඩුවට හැකිය. ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ ගෙදර යා යුතුය කියන කතාව, ඇත්ත වශයෙන්ම ඔහුගේ ඇඟටම දැනවිය හැකි බලපෑමක් බවට පත්කරගත හැක්කේ එවැනි එකඟතා ආණ්ඩුවකට පමණි. ඒ ආණ්ඩුවේ සර්ව පාක්‍ෂික නියෝජනය හා එහි බලවත්කම, නිසැකවම ගෝඨාභය වැනි අසමත් පුද්ගලයකුට තම ධුරයේ සිටින්නට කිසිම වලංගුභාවයක් තවදුරටත් නැති බව අත්දැකීමෙන්ම පසක් කරවනු ඇත. එවැනි ආණ්ඩුවක් ඉදිරියේ ප්‍රකාශිතවම දුර්වලයකු වන ඔහුට එනයින්ම ඉල්ලා අස්වී ගෙදර යාමට සිදුවනු ඇත.
අන්තර්වාර ජාතික එකඟතා ආණ්ඩුවක් යහපාලන ආණ්ඩුව ආරම්භයේදී පිහිටුවූ ජාතික විධායක සභාවට කිසිසේත් සමාන නොවේ. ජාතික විධායක සභාව, එහි උපතේම මරණය සටහන් කරගෙන තිබුණු, කිසිම නීත්‍යනුකූල බලයක් ඇති සභාවක් නොවේ.
අප ජාතික එකඟතා ආණ්ඩුවක් ඇතුළට නොඑන නමුත්, පිටත සිට ඊට සහාය දෙනවා යැයි කියන පක්‍ෂද සිටිය හැකිය. එය දෙබිඩි හා කුහක පිළිවෙතකි. සජබ, ජවිපෙ, ශ්‍රීලනිප, ස්වාධීන කණ්ඩායම් ඇතුළු සියලු විපක්‍ෂ සහ ස්වාධීන පාර්ශ්ව ජාතික එකඟතා ආණ්ඩුවක්, සර්ව පාක්‍ෂික ආණ්ඩුවක් ගැන දැන් දක්වන එකඟතාව අනුව, මෙවැනි පාලන ව්‍යුහයකට එකතුවීම ඒ කිසිවකුට අපහසු බවක්ද අපට පෙනෙන්නේ නැත.
මේ ප්‍රයත්නය ඇරඹිය යුත්තේ, විපක්‍ෂයේ දේශපාලන පක්‍ෂවල සාමූහික එළඹුමකිනි. ජවිපෙ නායක අනුර කුමාර, පසුගියදා මාතර පැවැති උද්ඝෝෂණයේදී සියලු පක්‍ෂ එකට එකතුවීමේ වැදගත්කම පෙන්වා දුන්නේය. දැන් අවශ්‍ය වන්නේ, ඒවා වචනවලට සීමා වන්නට ඉඩ නොදී, පංගුපේරුවට වැඩ නොකර, මහජනතාව වැටී සිටින මේ නිරාදුකෙන් කෙටිකාලීනව ගලවාගැනීම සඳහාත්, දිගුකාලීනව පාලන පිළිවෙළ, ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව වැනි දේවල ප්‍රශස්ත වෙනසක් ඇතිකරගැනීම සඳහාත්, එකට එකතුවී වැඩ කිරීමට පටන්ගැනීමය.■
