අයිතිවාසිකම් කතිකාව සහ ව්‍යවස්ථා ප්‍රතිසංස්කරණ

ලංකාවේ දැනට සිදුවන දේශපාලන විවාදවලට අදාළ තේමා දෙකක් ගැන මෙම ලිපියෙන් සාකච්ඡා කිරීමට අදහස් කරමි. පළමුවැන්න, ගිය සතියේ අප ආරම්භ කළ, අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ කතිකාව පුළුල් කිරීම පිළිබඳ සාකච්ඡාව තවදුරටත් ඉදිරියට ගෙන යාමයි. දෙවැන්න යෝජිත 21/22 සංශෝධනය පිළිබඳ මතුවී තිබෙන ව්‍යාකුලත්වය වෙතින් පැන නඟින, ආණ්ඩුක්‍රම ප්‍රතිසංස්කරණ සිදුකිරීමේ මාධ්‍ය අලුත් කිරීමේ අවශ්‍යතාව පිළිබඳ අදහස පැහැදිලි කර ගැනීමයි.

අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ කතිකාව

ගිය සතියේ ලිපියේද අප දුටු පරිදි, ලංකාවේ අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ කතිකාව ඇත්තටම සෑහෙන ලෙස පුළුල් වී තිබේ. එහෙත් සිදුවී තිබෙන්නේ, ඒ වෙතින් මතුවී තිබෙන පුරවැසි අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ මතුවී ඇති නව අදහස්, යෝජනා සහ තර්ක, අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ අධිපති කතිකාවට ඇතුල් කර නොගැනීමයි. එයට ප්‍රධාන හේතු දෙකක් තිබෙන බව පෙනේ.

(i) අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ අධිපති ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී කතිකාව, ලිබරල්, තනි පුද්ගලවාදී, ප්‍රවේශයෙන් ද, සිවිල් හා දේශපාලන අයිතිවාසිකම් රාමුවෙන් ද ඉවතට ගෙන යෑමේ බුද්ධිමය ප්‍රයත්න අප රටේ ප්‍රමාණවත් ලෙස නොමැතිවීම පළමුවැන්න ය.

(ii) දෙවැන්න වන්නේ, අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා නීතිය ලිබරල්වාදී සහ නෛතික අනුභූතිවාදී රාමුව තුළ තවමත් සිරවී සිටීමයි. නෛතික ලිබරල්වාදය කණ්ඩායම් සහ සාමූහික අයිතිවාසිකම් පිළිගන්නේ නැත. නෛතික අනුභූතිවාදය (Legal Positivism) නීතියට සමාජ විද්‍යාත්මක හෝ සදාචාරවාදී පදනම් තිබේ යැයි පිළිගන්නේ නැත. නීතියට සමාජීය වගකීමක් ද නැත.

මෙම පසුබිම තුළ ලංකාවේ තිබෙන ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා නීතිය පිළිබඳ අධිපති ප්‍රවේශය ගැන අපට කළ හැකි විවේචනයක් නම් එය ලංකාවට ම සුවිශේෂ පටු ලිබරල්වාදී සහ පටු නෛතික-අනුභූතිවාදී සහ ඒ නිසාම ගතානුගතිකවාදී සම්ප්‍රදායක් වී තිබීමයි. එහි ප්‍රතිඵලය වී තිබෙන්නේ, ලිබරල්, තනි පුද්ගලවාදී, සිවිල් සහ දේශපාලන අයිතිවාසිකම්වලට සමාන්තරව ස්ත්‍රීන්ගේ, සුළු වාර්ගික හා සංස්කෘතික ප්‍රජාවන්ගේ සහ පීඩිත කුල ප්‍රජාවන්ගේ පුද්ගල අයිතිවාසිකම්වලට අමතරව කණ්ඩායම්/සාමූහික අයිතිවාසිකම් සඳහා මතුවී තිබෙන ඉල්ලීම්වලට ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාමය පිළිගැනීමක් ලබා දීමට. සාම්ප්‍රදායික ගුරුකුලවලට අයත් නීතිවේදීන්ද, ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සම්පාදකයින්ද, විනිශ්චයකාරවරුන්ද කැමති නොවීමයි. අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ අප රටේ කතිකාව පුළුල් කිරීමේ ප්‍රයත්නවලදී ජයගත යුතු බාධකයක් වන්නේ මෙයයි.

සුළුතර ප්‍රජාවන්ට කණ්ඩායම්/සාමූහික අයිතිවාසිකම් නෛතිකව සහතික කිරීමට විරුද්ධව තිබෙන ප්‍රධාන ලිබරල්වාදී තර්කය හඳුනා ගැනීම ද මෙහිදී අපට ප්‍රයෝජනවත්ය. එම තර්කය මෙසේය. සමහර සුළු ජන ප්‍රජාවන් සතු සංස්කෘතික සහ සමාජ සම්ප්‍රදාය තුළ නිර්-ලිබරල් සහ එම ප්‍රජාවේ සාමාජිකයන්ගේ පුද්ගලික නිදහස ප්‍රතික්ෂේප කරන චාරිත්‍ර සහ පිළිගැනීම් තිබිය හැකිය. ළදරු විවාහ, ස්ත්‍රීන්ට වෙනස්කම් කිරීම හා පුරුෂ ආධිපත්‍යය නිදසුන්ය. සාමූහික අයිතිවාසිකම් සුළු ජන ප්‍රජාවන්ට ප්‍රදානය කළහොත්, එවිට ලිබරල්වාදය අගය කරන පුද්ගල නිදහස උල්ලංඝනය කරන චාරිත්‍රවලට සුජාතභාවය ලබාදීමක් ද වනු ඇත.

ඊට වෙනස්ව, සාමූහික අයිතිවාසිකම් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාගත කිරීම සඳහා ස්ත්‍රීන් ද සුළු ජන කොටස් ද, පීඩිත කුල සහ ගෝත්‍රික ප්‍රජාවන් ද වෙතින් එල්ල වන තර්කය මෙසේය. ස්ත්‍රීන් ද, සුළු ජන ප්‍රජාවන්ද අත් විඳින සමාජ-ආර්ථික අවාසි සහ වෙනස්කම් කරනු ලැබීම් වනාහී ඓතිහාසික වශයෙන් ද සමාජ හා ආර්ථික ව්‍යුහාත්මකව ද මුල් දිව ගොස් ඇති, ලිබරල් නෛතික සමානත්වය විසින් විසඳුම් දිය නොහැකි, ඒවාය. ඒ සඳහා විශේෂ නීති සහ රාජ්‍ය ප්‍රතිපත්ති අවශ්‍ය වේ. හුදෙක් පුද්ගල අයිතිවාසිකම් පමණක් ඒ සඳහා ප්‍රමාණවත් නැත.

අසාධාරණයට පාත්‍ර වී සිටින පුද්ගලයින් අයත් වන ප්‍රජා කණ්ඩායම්වල සාමූහික අයිතිවාසිකම් ද නෛතික සහ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාමය ප්‍රතිපාදන මාධ්‍යයෙන් ආරක්ෂා කරන සාමූහික/කණ්ඩායම් අයිතිවාසිකම් ප්‍රවේශයක් ඒ සඳහා අවශ්‍ය වේ. එම ප්‍රජාවන්ගේ පුද්ගල අයිතිවාසිකම් අර්ථවත් වීම සිදුවන්නේද එවිටය.

ලංකාවේ සමාජයේ ‘අයිතිවාසිකම්’ සම්බන්ධයෙන් සුළු ජන, ස්ත්‍රී, තරුණ සහ පීඩිත කුල ප්‍රජාවන් අතර ගොඩ නැගී තිබෙන සාකච්ඡා සහ අරගලවල පුද්ගල අයිතිවාසිකම්වලට අමතරව සාමූහික අයිතිවාසිකම් සඳහා වන ඉල්ලීම්වලින් මෙම ප්‍රවේශයේ අවශ්‍යතාව අවධාරණය වේ. සමාන නියෝජනය සහ සමාන රැකියා අවකාශ සම්බන්ධයෙන් කෝටා ක්‍රමයක් සඳහා ස්ත්‍රී ව්‍යාපාරයෙන් ඉදිරිපත් වී ඇති ඉල්ලීම නිසි ලෙස ඉටු කිරීමට නම්, ස්ත්‍රීන්ට කෝටා ක්‍රමයෙන් තහවුරු කරන සමාන නියෝජන හා රැකියා අවකාශ සඳහා ‘විශේෂ’ අයිතිවාසිකම් හිමිවිය යුතුය යන මූලධර්මය පිළිගත යුතුව තිබේ. පිතෘ මූලිකත්වය හා ස්ත්‍රී රෝෂණ මතවාද මත ගොඩ නැගුණු සමාජ ආයතන, මතවාද හා බල ව්‍යුහ විසින් ඓතිහාසික වශයෙන් ද්විතීයික පුරවැසියන් තත්වයට පත් කර ඇති ස්ත්‍රීන්ට සමාන අයිතිවාසිකම් සහතික කළ හැක්කේ, ඒ සඳහා ස්ත්‍රීන් වීම නිසාම ලැබිය යුතු ‘විශේෂ’ අයිතිවාසිකම් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා හා නෛතික ප්‍රතිපාදනද, රාජ්‍ය ප්‍රතිපත්ති ද මගින් ඒ බව සහතික කිරීමෙනි. ස්ත්‍රීන් වීම නිසාම අයිතිවාසිකම් අහිමි වී සිටින ස්ත්‍රීන්ට සමාන පුරවැසි අයිතිවාසිකම් හිමිවන්නේ ස්ත්‍රීන් වීම නිසාම ලැබිය යුතු ‘විශේෂ’ සාමූහික අයිතිවාසිකම් නිසාය.

ලංකාවේ පාර්ලිමේන්තුව, ඇමති මණ්ඩලය, පළාත් සභා, පළාත් පාලන ආයතන, කොමිෂන් සභා යනාදිය සම්බන්ධව ස්ත්‍රී නියෝජනය මෙන්ම තරුණ නියෝජනය සහතික කිරීම ද විශේෂ කණ්ඩායමේ අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ ප්‍රවේශයක් තුළින් තහවුරු කළ යුතුව තිබේ. ලංකාවේ දේශපාලනය, දේශපාලන පක්ෂ, රාජ්‍ය සේවය, ඇමති මණ්ඩල, කොමිෂන් සභා යන සෑම බල ක්ෂේත්‍රයකම ආධිපත්‍යය නියෝජනය වී තිබෙන්නේ ජ්‍යෙෂ්ඨ පුරවැසියන්ටය. ඒ සියල්ල තරුණ පුරවැසියන් බැහැර කර තිබෙන බලකොටු වැනිය. 1960 ගණන්වල අග භාගයේ සිට දැනට තිබෙන ගාලුමුවදොර අරගලය දක්වා, දශක ගණනාවක්ම, සිංහල, දෙමළ, උඩරට දෙමළ හා මුස්ලිම් සමාජවල තරුණ කොටස්වල නිරන්තර ඉල්ලීමක් වී තිබෙන්නේ, අප රටේ ජ්‍යෙෂ්ඨ පරම්පරාවේ ආධිපත්‍යයට හසුවී තිබෙන දේශපාලන, සමාජ, ආර්ථික, අධ්‍යාපන යනාදි ක්ෂේත්‍රවල තීරණ ගැනීමේ බලකොටුවල දොරටු තමන්ටද විවෘත කරන ලෙසය. එහෙත් එම ආයාචනයන්ට කන්දීමට, දශක ගණනාවක ලේ වැගිරීම්වලින් පසුව පවා, අප රටේ බලය හිමි වැඩිහිටි පරම්පරා සූදානම් නැත. තමන්ටද අවකාශ ලබාදෙන ලෙස තරුණ පරම්පරාවලින් නිබඳව නැගෙන මෙම ආයාචනාවලට ප්‍රතිචාර දැන්වීමේ එක මගක් වන්නේ, මහජන ක්ෂේත්‍රයේ සෑම අංශයකම සමාන නියෝජනය සඳහා තරුණ තරුණියන්ටද මූලික අයිතිවාසිකමක් තිබෙන බව ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙන් සහතික කර, එය අයිතිය යථාර්ථයක් කෙරෙන ප්‍රතිපාදන සැපයීමයි.

ඉහත සඳහන් නිදසුන් දෙකෙන්ම පෙනෙන්නේ, සමාජ සමානත්වය සහ සමාජ සාධාරණත්වය මත පදනම්ව, දැනට බැහැර කිරීමට ලක්වී තිබෙන සියලු සමාජ කොටස්වලට සමාන අයිතිවාසිකම් හා සමාන පුරවැසිභාවය සහතික කිරීමේ ප්‍රවේශයක් තුළින් අප රටේ ‘අයිතිවාසිකම්’ පිළිබඳ කතිකාව පුළුල් කළ හැකි බවයි. ඒ සඳහා අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ ලිබරල්වාදී සහ නෛතික අනුභූතිකවාදී ප්‍රවේශවල සීමා අතික්‍රමණය කිරීමටද සිදුවේ. ලිබරල්, සමූහාණ්ඩුවාදී සහ සමාජ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ප්‍රවේශවල සංයෝගයක් ඒ සඳහා අවශ්‍ය වේ. ලංකාවේ මහජන අරගලවලින් ඒ සඳහා අවකාශ ද විවෘත වී තිබේ. එම අවකාශය ප්‍රයෝජනයට ගැනීමට සූදානම් බුද්ධිමය ක්‍රියාකාරී ශ්‍රේණි අතර ඇතිවන දේශපාලන සාකච්ඡාවල න්‍යාය පත්‍රයට මෙම තේමාව එක්කර ගැනීම වැදගත් වන්නේ එබැවිනි.

21 සංශෝධනයේ ඉරණම සහ 22 සංශෝධනය

දැනට පෙනෙන්නේ, 21 සංශෝධනය පිළිබඳ අදහස ගෝඨාභය-රනිල් ආණ්ඩුවද, පොදු ජන පෙරමුණද විසින්, රාජපක්ෂ පවුලේම උවමනාවලට ගැළපෙන පරිදි සම්පූර්ණයෙන්ම පාහේ දියාරු කරනු ලැබ ඇති බවයි. දියාරු 21 සංශෝධනයක් පාර්ලිමේන්තුවෙන් සම්මත කර ගැනීම, ලංකාවේ දේශපාලනයෙන් ඉවත් කරනු ලැබීමේ ඉරණමෙහි දොරකඩෙහිම සිටි රාජපක්ෂ පවුලේ දේශපාලන පුනරාගමනයේ සංකේතවත් ජයග්‍රහණය වීමටද හැකිවිය හැකි බව පෙනේ.

රාජපක්ෂ පවුල් බලය බිඳ දැමීමේ අවියක් විය හැකිව තිබුණු 21 වැනි සංශෝධනය මෙවන් පසුබෑමකට හා ඉරණමකට ගොදුරු වීම වෙතින්, ආණ්ඩුක්‍රම ප්‍රතිසංස්කරණයේ දේශපාලනය ගැන අප සමාජයේ ක්‍රියාකාරී ප්‍රතිසංස්කරණවාදී කොටස්වල අවධානයට යොමුවිය යුතු නිරීක්ෂණ කිහිපයක් කළ හැකි ය. ඒවා මෙපරිදි ය.

(i) 21 වැනි සංශෝධනයක් අර්ථවත් ලෙස ඉදිරියට ගෙන යාමට නම් එය සමස්ත වශයෙන් ආණ්ඩුක්‍රමයම ප්‍රතිසංස්කරණය කිරීමේ පුළුල් න්‍යාය පත්‍රයක් සමග සම්බන්ධ කළ යුතුව තිබේ. ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ කොටස් සංශෝධනය, සමස්ත ආණ්ඩුක්‍රම ප්‍රතිසංස්කරණ ව්‍යාපෘතියකින් සහ අරගලවලින් හුදෙකලා නොකළ යුතුය යන්න අප මේ දිනවල ඉගෙන ගත යුතු ප්‍රධාන පාඩමකි.

(ii) ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ කොටස් සංශෝධනයත්, සමස්ත ආණ්ඩුක්‍රම ප්‍රතිසංස්කරණත්, ලංකාවේ රාජ්‍යය, ආණ්ඩුක්‍රමය හා දේශපාලන ව්‍යුහ නැවත-ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී කිරීමේ සමස්ත ව්‍යාපෘතියක එකිනෙකට බැඳුණ අංග විය යුතුය. දශක පහක් තිස්සේ එක දිගට පසුබෑමට ලක්වී ඇති ලංකාවේ ආණ්ඩුක්‍රමික ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය නැවත ගොඩනැගිය හැක්කේ, විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයේ වරින් වර සිදු කරන සංශෝධන තුළින් නොවේ. පාර්ලිමේන්තු ක්‍රමයට නැවත යෑමෙන් පමණක්මද නොවේ. ඊට වඩා පුළුල් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදීකරණ න්‍යාය පත්‍රයක් පිළිබඳ කතිකාවක් ගොඩ නගා, ඒ සඳහා සමාජයද සූදානම් කිරීමෙනි. එයට හේතුව, ලංකාවේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ප්‍රතිෂ්ඨාපනය කිරීම, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී සහ නිර්ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී බලවේග අතර සිදුවන සටනක්ද වන නිසාය. දැනට 21 සංශෝධනය වටා දිග හැරෙන්නේද එම සටනයි.

(iii) ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ආණ්ඩුක්‍රම ප්‍රතිසංස්කරණ ව්‍යාපෘතියක් ලංකාවේ සාර්ථක වීමට නම්, ලංකාවට අලුත් සහ ප්‍රතිසංස්කරණවාදී දේශපාලන පන්තියක්ද සමාජ-දේශපාලන සන්ධානයක්ද අවශ්‍ය වේ. දැනට ආණ්ඩු බලයේ සිටින දේශපාලන පන්ති කොටස් වනාහී ප්‍රතිසංස්කරණවාදී විභවයක් හෝ හැකියාවක් නැති, ගතානුගතික-අවස්ථාවාදී කණ්ඩායම් බව පැහැදිලිය. දියාරු 21 සංශෝධනයක් ගෙන ඒමෙන් ඈතට ගිය ප්‍රතිසංස්කරණ හැකියාවක් ඔවුන්ට නැත.

(iv) ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ආණ්ඩුක්‍රමික ප්‍රතිසංස්කරණ සඳහා දේශපාලන අවකාශය විවෘත කරන ලද්දේ ලංකාවේ පුරවැසි විරෝධතා ව්‍යාපාරය විසිනි. එහෙත් එම අවකාශය සාධනීය ලෙස ප්‍රයෝජනයට ගැනීමට පාර්ලිමේන්තුවේ සිටින විරුද්ධ පක්ෂ සියල්ල අසමත් වී ඇත. මෙම ප්‍රතිසංස්කරණ මොහොත ගිලිහී යාම ගැන සජබ, ජවිපෙ සහ ටීඑන්ඒ යන ප්‍රධාන විරුද්ධ පක්ෂ තුන වගකිව යුතු වෙයි.

මෙම පසුබිම තුළ ලංකාවේ ප්‍රජාතන්ත්‍රීයකරණ අරගල මුහුණ දෙන නව සන්දර්භයේ පහත සඳහන් ලක්ෂණ තිබේ. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ප්‍රතිසංස්කරණ මොහොතේ ජවය දැන් දුර්වල වෙමින් තිබේ. එයට ප්‍රධාන හේතුව, පුරවැසි විරෝධතා ව්‍යාපාරයේ ගතිකත්ව බලය පත්වී ඇති පසුබෑමයි. එය මැයි 09-10 සිදුවීම්ද, රනිල්-ගෝඨාභය සන්ධානයද පසුබිම් කරගෙන සිදුවූවකි. පුරවැසි විරෝධතා ව්‍යාපාරය සටන්කාමී වාමාංශික කණ්ඩායම්වල මෙහෙයවීමට පාත්‍රවීම, පුරවැසි ව්‍යාපාරයේ බහුජන ස්වභාවය තීරණාත්මක ලෙස දුර්වල කිරීමටද තුඩු දී තිබේ. ජවිපෙ සහ පෙරටුගාමී සමාජවාදී පක්ෂවල මූලෝපායික වැරදි මෙම පසුබෑමට දායක වූ බව රහසක් නොවේ. පුළුල් මහජන විරෝධතා ව්‍යාපාර වේගයෙන් ඉදිරියට යද්දී, ඒවාට රැඩිකල් වාමාංශික පක්ෂ සිදු කරන මැදිහත්වීම්වල අනපේක්ෂිත දේශපාලන ප්‍රතිඵල ඇතිවිය හැකිය යන්න එයින් උගත යුතු පාඩමකි.

එහෙත් පුරවැසි අරගලය නව ස්වරූප ගනිමින් ඉදිරියට යයි. දැනට තිබෙන ආර්ථික, සමාජ හා දේශපාලන අර්බුදය ඉදිරියේ එය දිගටම පවතිනු ඇත. දැනට පසුබෑමට ලක්වී ඇති ආණ්ඩුක්‍රම සංශෝධන ව්‍යාපාරයද අලුත් කළ යුතු බව පෙනේ. ආණ්ඩුක්‍රම සංශෝධන ව්‍යාපාරය තුළ පසුගිය සති කිහිපය තුළ ප්‍රදර්ශනය වූ ප්‍රධාන දුර්වලතා කිහිපයක් පහත සඳහන් පරිදි හඳුනා ගත හැකිය.

(i) 21 වැනි සංශෝධන ප්‍රයත්නවල තිබූ ප්‍රභූත්වවාදී ප්‍රවේශය එනම්, 21 වැනි සංශෝධනයේ අන්තර්ගතය හා එය ඉදිරියට ගෙන යෑමේ ක්‍රියාවලිය දේශපාලන ප්‍රභූන්, පක්ෂ නායකයන් සහ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා විශේෂඥයන් කිහිප දෙනෙකු වෙත සීමාවීම.

(ii) එම ප්‍රභූත්වවාදයේ ප්‍රතිඵලයක් ලෙස, 21 සංශෝධන ප්‍රයත්නය පුරවැසි ව්‍යාපාරයෙන් සහ මහජනතාවගෙන් හුදෙකලා වීම.

(iii) වඩා හොඳ එකක් විය හැකිව තිබුණු 21 වැනි සංශෝධනයේ අරමුණු හා අන්තර්ගතය, අධිපති දේශපාලන පන්තියේ පසමිතුරු කණ්ඩායම්වල දේශපාලන තරගයේ සහ බල අරගලයේ ගොදුරක් බවට පත්වීම.

(iv) තමන් යෝජනා කළ 21 වැනි සංශෝධනය පුළුල් ආණ්ඩුක්‍රම ප්‍රතිසංස්කරණ ව්‍යාපාරයක කොටසක් ලෙස ඉදිරිපත් කිරීමට වඩාත් විස්තෘත සංශෝධන යෝජනාවක් ඉදිරිපත් කළ සජබයද අපොහොසත් වීම.

(v) ආණ්ඩුක්‍රම ප්‍රතිසංස්කරණ සඳහා ඒකාබද්ධ දේශපාලන ප්‍රයත්නයක් ගැනීමට සහ ඒ මගින් එය මහජන ව්‍යාපාරයක් බවට පත් කිරීමට අවශ්‍ය සාකච්ඡා ආරම්භ කිරීමටවත් විරුද්ධ පක්ෂවලට නොහැකි වීම.

නව අවකාශයක්?

එහෙත් මෙම පසුබෑම ආපසු හැරවීමේ අවකාශයක් මෙම වසර අවසන් වීමට පෙර නැවත විවෘත වීමට හොඳටම ඉඩ තිබේ. එය වනාහී ඉදිරියේදී උත්සන්නවීමට නියමිත ආර්ථික හා සමාජ අර්බුදවල ප්‍රතිඵල ලෙසය. එම පසුබිම තුළ ගෝඨාභය-රනිල් ආණ්ඩුවත් බරපතළ අවුලකට පත්වීම වැළැක්වීම දුෂ්කර වනු ඇත. දැනට වේගයෙන් ගොඩනැගෙමින් තිබෙන සමාජ අසහනය, මහජන කෝපය සහ හෙට දවසක් පිළිබඳ අපේක්ෂා භංගත්වය පුපුරා යෑමට ඇති ඉඩකඩ බොහෝය. මහජනයා නැවතත් පාරට බැසීම එවිට වැළැක්විය නොහැකි වනු ඇත.
එවැනි විය හැකි සමාජ පිපිරීමක් ඉදිරියේ විරුද්ධ පක්ෂවල දේශපාලන මැදිහත්වීම කවරාකාර විය යුතු ද? පුරවැසි ව්‍යාපාරයේ න්‍යාය පත්‍රය කුමක් විය යුතුද? පසුගිය මාස තුන තුළ අත්දැකීම් වෙතින් ඉගෙන ගත යුතු තවත් පාඩමක් වන්නේ පාර්ලිමේන්තුවේත්, ඉන් පිටතත් සිටින විරුද්ධ පක්ෂ සහ පුරවැසි ව්‍යාපාර අතර මූලෝපායික සන්ධානයක් ගොඩ නගා ගැනීමේ අවශ්‍යතාවයි. ඒවා එකිනෙකින් වෙන්ව හා හුදෙකලාව සිටීමේ වාසිය ලැබෙන්නේ ‘සතුරාට’ බව දැන්වත් එම පාර්ශ්ව විසින් අවබෝධ කරගත යුතුව තිබේ. මෙම වසර අවසන්වීමට පෙර පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයක් පැවැත්වීමට ආණ්ඩුවට සාර්ථකව බලකිරීමට හැකිවනු ඇත්තේද එවිටය.

නව පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයක් තුළින් නව පාර්ලිමේන්තුවක් තෝරා ගැනීමට මහජනතාවට ඉඩදීමේ වැදගත්කම 21 සංශෝධනයට පත්වී තිබෙන ඉරණම වෙතින්ද අවධාරණය කෙරේ. ගෝඨාභය-රනිල්-පොහොට්ටු ආණ්ඩුව දැන් කර තිබෙන්නේ, 21 සංශෝධනය තුළින් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ 20 වැනි සංශෝධන ජනාධිපතිවරයා ලෙස, ඔහුගේ ධුර කාලය අවසන් වන තුරු තබාගෙන සිටීමේ සහතිකය දීමයි. මෙයින් ඉගෙන ගත යුතු වැදගත්ම දේශපාලන පාඩමක් නම්, දැනට තිබෙන පාර්ලිමේන්තුව වනාහී 20 සංශෝධනය අහෝසි කිරීම, විධායක ජනාධිපති ධුරය අහෝසි කිරීම, ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ධුරයෙන් ඉවත් කිරීම යන කිසිදු අරමුණකට සේවය කළ හැකි පාර්ලිමේන්තුවක් නොවන බවයි. ඒ සඳහා රටේ දැනට පවතින මහජන මතය ප්‍රත්‍යක්ෂ හා නියෝජනය කරන නව පාර්ලිමේන්තුවක් අවශ්‍යය.

එහෙත් බෙදී සිටින විරුද්ධ පක්ෂ සහ මහජන ව්‍යාපාරවලින් හුදෙකලා වී සිටින විරුද්ධ පක්ෂවලට, එවැනි ආකාරයේ නව පාර්ලිමේන්තුවක් නිර්මාණය කිරීමට නොහැකිය. සම්පූර්ණයෙන් නව ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් කෙටුම්පත් කර සම්මත කර ගැනීමට අවශ්‍ය මහජන වරමක් පුරවැසියන් වෙතින් ලබා ගැනීමටද, බෙදී ගිය හා පුරවැසි ව්‍යාපාරයෙන් හුදෙකලා වූ විපක්ෂවලට නොහැකිය. ඉදිරි කාලයේදී නව දේශපාලන ආරම්භයක් සඳහා විවෘත විය හැකි දේශපාලන අවකාශයෙන් සාධනීය ලෙස ප්‍රයෝජනයට ගැනීමට නම්, විරුද්ධ පක්ෂත්, මහජන ව්‍යාපාරත්, මූලෝපායික වශයෙන් නව ආරම්භයක් සඳහා දැන්ම සිටම සැලසුම් කළ යුතුය. ඒ සඳහා සාකච්ඡා ආරම්භ කළ යුතුය. ■