අප උපදින විට බොහෝ දේවල් අපට ලැබී තිබුණි. ඒ, අපට කලින් පරම්පරාව අත්පත් කරගත් දේවල් ය. මා උපදින විට මේ රටට නිදහස ලැබී තිබුණි. ඒ වෙනුවෙන් මා කිසි ලෙසකින්වත් වෙහෙසී නැත. එබැවින්, ඒ නිදහස දිනාගත් කලින් සිටි පරම්පරාවට ඒ ගැන නිර්ලෝභීව කෘතවේදී වීමට මට හැකිය. මා උපදින්නට කලින් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය මේ රටට ලැබී තිබුණි. මගෙන් ඒ සඳහා කිසි වියදමක් හෝ වෙහෙසක් වැය වී තිබුණේ නැත. ඒ ගැනත් අපේ මුතුන්මිත්තන්ට ගෞරවය පිරිනැමිය හැකිය. කෝල්බෘක්-කැමරන් ප්‍රතිසංස්කරණවල සිට ඩොනමෝර් ප්‍රතිසංස්කරණවලට එන විට අපේ රටට සර්වජන ඡන්ද බලය ලැබුණි. ඉතිං, මා ඉපදුණේ, වයස සපිරුණු දවසක ඡන්දය පාවිච්චි කළ හැකි සර්ව-ජන ඡන්දදායකයෙකු ලෙසිනි.
මා උපදින්නට කලින්, එතෙක් තිබුණු දෙයක් නැති කරගෙන සිටියේ උඩරට දෙමළ ජනතාව පමණි. 1949 දී, එතෙක් ඔවුන්ට තිබුණු ඡන්ද බලය ඩී. එස්. සේනානායක විසින් උදුරාගෙන තිබුණි. සිංහලයෙකු නිසා ඒ සිද්ධිය මට කෙලින්ම බලපෑවේ නැතත්, යම් තරමකට හෝ එය පිළිසකර කරගැනීමට එම ජනතාවටත් මේ රටේ ප්‍රගතිශීලි ජනතාවටත් තවත් දශක ගණනාවක් ගත විය.
එසේ වෙතත්, ලංකා ඉතිහාසය ආපස්සට තල්ලු කරන එම සිද්ධිය, මේ රටේ සියලු සුළු ජාතිකයන් සම්බන්ධයේ අනිටු පෙරනිමිත්තක් මෙන් විය. ඒ සමගම එය මේ රටේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ ඉදිරි ගමන අවුරන පෙරනිමිත්තක්ද විය. ඡන්ද බලය අහිමි කිරීමකින් නොව, ඊට වඩා ආත්මීය වශයෙන් පැවති ජාතික සහ සංස්කෘතික උරුමයන් දෙමළ ජනතාවගෙන් උදුරාගැනීමේ ව්‍යායාමය ඉන්පසු ඇරැඹිණ. එම ජනතාව තවමත් අරගල කරන්නේ, ඉතිහාසය පුරා ඔවුන්ට තිබුණු, එහෙත් පසුව නැති වුණු ඒ අයිතීන් ලබාගැනීමටයි.
තීරණාත්මක 70 දශකය
ඔවුන්ගේ ඒ මහා කතාව අස්සේ, දකුණේ වෙසෙන සිංහල අපටත් 70 දශකයේ සිට ආරම්භ වුණේ, තිබෙන දේවල් නැති වන කලදසාවකි. ඒ දශකය පටන්ගත්තේ කැරැල්ලකිනි. එතෙක් තිබුණු සරල රාජ්‍ය යන්ත්‍රය වෙනුවට එතැන් පටන් දත් විලිස්සන රුදුරු රාජ්‍ය යන්ත්‍රයක සම්ප්‍රාප්තිය ඇරැඹුණි. රාජ්‍යය යනු, මර්දනය සඳහා පහසුවෙන් පාවිච්චියට ගත හැකි සුහුරු මෙවලමක් විය යුතුය යන අදහස සමාජගත වීම ඇරැඹුණි. උතුරේ කැරලිකාරී නැඟිටීම එය කූටප්‍රාප්තියට ගෙනාවේය.
ආපස්සට හැරී බලන විට, අපේ ජීවිත කාලය මේ දක්වා ගෙවී ඇත්තේ තිබුණු දෙයක් යළි ලබාගැනීමේ අරගලම සඳහා නොවේද යන ප්‍රශ්නය ඒ අනුව නිතැතින් මතුවෙයි. අලුත් දේවල් සොයාගත යුතුව ඇති නූතන යුගයක, නැති වූ පරණ දේවල්ම සොයා ගැනීමට කාලය යෙදවීමට සිදුවීම මොන තරම් අභාග්‍යයක්ද යන්න සිතට නැඟෙයි. ඒ දීර්ඝ ඉතිහාසය ගැන දුක්බර කතාවට නොයමින්, මේ කල්පනාව මගේ සිතට ආවේ මෑත භාගයේ ඇති වූ සිදුවීම් කිහිපයක් හේතුවෙන් නිසා මේ ලිපිය යොමුවන්නේ ඒ ගැනයි.
තනි පුද්ගලයෙකු ඒකාධිපතියෙකු නොකරන ජනරජවාදී ආණ්ඩුක්‍රමයක් 1978 දක්වා අපට තිබුණි. එහෙත්, ඒ ක්‍රමය වෙනුවට තනි පුද්ගලයෙකු රජ කරවන ක්‍රමයක් ගැන කැමැත්තක් හිටිහැටියේ අපට ඇති විය. එය දීර්ඝ කාලයක් තිස්සේ ජේ. ආර්. ජයවර්ධන තුළ තිබුණු ආශාවකි. අප කෙළේ, ඔහුගේ ආශාව අපේ ආශාවක් බවට පෙරලා ගැනීමකි. දැන් ඔබ ගණන හදන්න: අවුරුදු 44 ක් තිස්සේ එම ක්‍රමය නැති කරගැනීම සඳහා මේ වන විට අප වැය කොට ඇති මුළු කාලය යනු අපේ ජීවිත කාලයෙන් සිදු කරගත් නාස්තියක් නොවන්නේද? තියෙන දේවල් නැති කරගැනීම අප පටන්ගත්තේ එතැනිනි. එදා සිට ව්‍යවස්ථා සංශෝධන 20 ක් මේ වන විට අප ලියා තිබේ. එයින්, දෙකක් හැරුණුකොට අනිත් සියල්ලම පාහේ, අර කියන ඒකාධිපතියා නඩත්තු කිරීම සඳහා ඇති කරගත් සංශෝධනයි. ඒ වර්ගයට නොවැටෙන්නේ සහ ඒ ඒකාධිපතියා දමනය කිරීම සඳහා අප පනවාගෙන ඇත්තේ 17 වැනි සහ 19 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධන දෙක පමණි.
දැන් ඒ දෙක උදාහරණයට ගන්න: 17 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයෙන් එසේ පිළිසකර කරගත් සියල්ල 2005 රාජපක්ෂ පවුල බලයට පත්වීමෙන් පසු ආපස්සට හැරවුණි. ඒ මොන පාරේ යමින්ද? ජේ. ආර්. ජයවර්ධන ගිය පාරේම යමිනි. 17 වැනි සංශෝධනය බල රහිත කොට, 18 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය ඔවුන් ගෙනාවේ ඒ අනුවයි. නැවතත් තනි මිනිසා රජෙකු වීම ඇරැඹුණි. ඉන්පසු, 2015 දී බලයට පත් යහපාලන ආණ්ඩුව නැවතත්, අර කී නැති වූ දෙය ලබාගැනීම සඳහා, 19 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය ගෙනාවේය. එහි ආයු කාලය අවුරුදු 4 කට සීමා වුණි. 2019 දී ගෝඨාභය රාජපක්ෂ බලයට පත්වූ වහාම එය අහෝසි කොට, ඔහු 20 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය ගෙනාවේය. ඒ, අර රජතුමා නැවත සිංහාසනාරූඪ කරවීමට ය.
පාස්කු බෝම්බය පරමානුවකි
පාස්කු ත්‍රස්තවාදී ප්‍රහාරය අපේ වර්තමාන හැරවුම් ලක්ෂ්‍යය විය. ජාතිය බේරාගනිමින්, ‘කන්න නැතත් ඉන්න රටක්’ ලබාදෙන අලුත් ගැලවුම්කරුවෙකු සිංහල ජනතාවට අවශ්‍ය විය. එතෙක් කල් දේශපාලනඥයන්ට කළ නොහැකි වූ හාස්කම්, ‘නිර්-දේශපාලනික’ යැයි කියන, කිසි දවසක පාර්ලිමේන්තුවක තියා ගම් සභාවකවත් අත්දැකීම් නැති පුද්ගලයෙකු ලවා කරවා ගැනීමට ජනතාවට අවශ්‍ය වුණි. 69 ලක්ෂයක් ඒ මායා බන්ධනයට හසු වූහ. එතෙක් පැවති 19 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය අයින් කොට, 20 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය රාජපක්ෂලා ගෙනාවේ ඒ මායාබන්ධනයේ අනුහසිනි. එය, ජේ. ආර්. ජයවර්ධනගේ ව්‍යවස්ථාවටත් උඩින් ගොස් ඒකා-අධිපති කරවන සංශෝධනයකි. එපමණක් නොව, ඇමරිකානුවෙකුට පවා ලංකාවේ රජ විය හැකි ප්‍රතිපාදන එහි අඩංගු විය. ඒ අනුව, කපුටා නමින් අද පරසිඳු ඇමරිකානුවා මේ රටේ මහබැංකුවත්, මහභාණ්ඩාගාරයත් භාර ඇමතියා බවටත් පත්විය.
ඊට කලින් 19 වැනි සංශෝධයටත්, ඊටත් කලින් 17 වැනි සංශෝධනයටත් පක්ෂව ඡන්දය පාවිච්චි කළ අයත්, මේ කියන 20 වැනි සංශෝධනයටත් පක්ෂව අත් එසවූහ. ජාතිහිතෛෂීයව, දේශප්‍රේමීත්වයෙන් යුතුව සිංහලකම වෙනුවෙන් මරාගෙන මැරෙන එවුන්ද ඒ අතරේ වූහ. අද උන් සියල්ලෝම තමන්ම ගෙනා ඒ 20 වැනි සංශෝධනය අහෝසි කරමින්, වරක් තමන් විසින්ම අවලංගු කරන ලද 19 වැනි සංශෝධනය නැවත ගෙන ආ යුතු යැයි කියති. මුන්ගේ වැරදි හරිගස්සාගෙන කලින් සිටිය පරණ තැනකට ආපසු එන්නට රටේ ජනතාව තමන්ගේ ජීවිත කාලයෙන් කොපමණ කාලයක් සහ ශ්‍රමයක් නාස්ති කරගත යුතුද?
අර 69 ලක්ෂයෙන් අතිබහුතරය අද ‘ගෝඨා ගෝ හෝම්’ කියති. ඉන් බොහෝ දෙනා එය කීමට තවම ගෝල්ෆේස් පිටිය තෝරාගෙන නැත. ඒ වෙනුවට ඔවුන් විවිධාකාරයේ පෝලිම් තෝරාගෙන තිබේ. ඒ පෝලිම්වල සිටින අතරේ, රටටම ඇසෙන සේ ඔවුහු තමන්ටම එසේ කියාගනිති. වැඩ සඳහා බැඳගත් යක්ෂයාගෙන් ගැලවීම රටේ ලොකුම ප්‍රශ්නය බවට අද පත්ව ඇත. ඉතිං, ඉබ්බන් කැස්බෑවන් තරම් දීර්ඝ කාලයක් ජීවත් නොවන අප, ලැබුණු කෙටි ජීවිත කාලයත් මෙසේ නාස්ති කරගන්නා මනුෂ්‍යයන් විය යුතුද?
රනිල් වික්‍රමසිංහ:අවලංගු කාසියකට වලංගුභාවයක් ලැබීම
යහපාලන ආණ්ඩුව නිසා වැඩියෙන්ම අසාර්ථකත්වයට පත් දේශපාලනඥයා වශයෙන් සනිටුහන් වුණේ රනිල් වික්‍රමසිංහයි. මේ රටේ ඡන්දදායකයන් වැඩියෙන්ම දඬුවම් කෙළේ ඔහුටයි. ඒ කෙතෙක්ද යත්, ඔහුද ඇතුළු ඔහුගේ පක්ෂයේ එක පුද්ගලයෙකුවත් පාර්ලිමේන්තුවට වැද්ද නොගන්නා තරමට ඔවුන් එකතු වී සාමූහිකව, ඔහුවත් ඔහුගේ පක්ෂයත් පරාජයට පත්කළෝය. අවුරුදු දෙකක් ගත විය. ඒ අන්ත අසාර්ථක යැයි තීන්දු කළ පුද්ගලයා රටේ අගමැති තනතුරට පත්කරගත යුතු යැයි පොහොට්ටුකාරයන් අද තීන්දු කොට තිබේ. එදා මහබැංකුව සොරාකෑවේ යැයි කී ඔහුට, දැන් මහබැංකුවත්, මහභාණ්ඩාගාරයත් යන දෙකම පාලනය කිරීමේ මුදල් අමාත්‍යාංශයත් භාර දී තිබේ. මෙය, මහබැංකුව නැවත සොරාකයිදැයි යන්න අත්හදාබලන අලුත් පර්යේෂණයක්ද, නැතහොත් එදා සොරාකෑවේ යැයි කී කතාව බොරුවක් යැයි තමනුත් පිළිගැනීමක්ද? ඒ දෙකෙන් කොයි එක වෙතත්, ඒ සඳහා අවුරුදු දෙකක් මෙසේ නාස්ති කරගත්තේ සහ විනාශ කරගත්තේ ඇයි?
දැන් අපි සිල්ලර කාරණාවලට යමු: අලුතෙන් පත් වූ බලශක්ති ඇමතිවරයා තමන්ගේ ප්‍රථම කැබිනට් රැස්වීමෙන් පසු මාධ්‍ය අමතමින් යම් කාරණයක් ගැන සමාව ඉල්ලා සිටියේය. එනම්, යහපාලන ආණ්ඩුව කාලයේ මංගල සමරවීර අමාත්‍යවරයා පෙට්‍රල් මිල සම්බන්ධයෙන් හඳුන්වා දුන් ‘මිල සූත්‍රය’ ගැන එදා අපහාස මුඛයෙන් තමන් කතා කර තිබීම ගැන ය. මිල සූත්‍රයක් යනු රොකට් සයන්ස් නොවේ. පෙට්‍රල් මිල ලෝක වෙළෙඳපොළේ මිල දර්ශකයට අනුකූලව යම් කාල සීමාවක් ඇතුළත දේශීය වෙළෙඳපොලේදී යාවත්කාලීන කළ යුතු බව එහි අදහසයි. එහි ආර්ථික තාර්කිකත්වය අවබෝධ කරගැනීමට වසර හතරකටත් වැඩි කාලයක් කා දමන පුද්ගලයෙකු රටේ ආර්ථිකයේ මර්මස්ථානයක් බඳු බලශක්ති අංශය මෙහෙයවීමට තරම් සුදුස්සෙකු වන්නේ කෙසේද? 92 වර්ගයේ පෙට්‍රල් ලීටරයක් සඳහා දැන් වැඩි කර ඇති මුදල රුපියල් 82 කි. මේ ඇමතිවරයා ඊයේ කියා ඇති පරිදි, එම වැඩි කිරීමෙන් පසුව පවා, එකී පෙට්‍රල් ලීටරයකින් තවත් රුපියලක් ආණ්ඩුවට පාඩුයිලු. ඉතිං, රුපියල් 82 කින් ඊයේ වැඩි කළ ලීටරය ඇයි දෙයියනේ රුපියල් 83 කින් වැඩි නොකළේ! හෝඩියේ පංතියේ ළමයෙකුට පවා තේරෙන තර්කණයක් පවා මොවුන්ට මෙලෙසින් මගහැරෙයි නම්, මීට වඩා සංකීර්ණ කාරණා සම්බන්ධයෙන් ඔවුන් කෙසේ වැඩ කරනු ඇත්දැයි අපට සිතාගත හැකිය.
ඥානක්කා, වෘත්තීය වේශයෙන් සහ මහණ වේශයෙන්
මිනිස්සු තමන්ගේ පාඩුවේ ගොවිතැන් කරගෙන සිටි කාලයක් තිබුණි. කිසි විද්‍යාවක් හදාරා නැති ගෝඨාභය රාජපක්ෂ, එක් ළමා fදාස්තර කෙනෙක් සහ මහණ කෙනෙක් සියලු විද්‍යාවන්හි පරතෙරට ගොස් සිටිතැයි විශ්වාස කෙළේය. ඥානක්කා කෙරෙහි ඔහු තැබූ විශ්වාසයට එය නොදෙවෙනි ය. ඉතිං, ඔවුන්ගේ බසට කන් දී, අර ගොවියන්ගේ ගොවිතැන් සියල්ල ගෝඨාභය රාජපක්ෂ කාබාසිනියා කෙළේය. එය වරදක් බව වටහාගැනීමට කන්න දෙකක්ම බලා සිටීමට ඔහුට සිදු විය. තව කන්න කිහිපයක්වත් ඉදිරියට එහි ආනිශංස රටට පල දෙනු ඇත. දැන්, ගොවියන් ඉල්ලන්නේ අලුත් දෙයක් නොව, එතෙක් තිබුණු රසායනික පොහොර ටිකයි. ගොවිතැන් කරගෙන යාමට අවශ්‍ය කරන ඉන්ධන ටිකයි.
පෝලිම්වල සිටින දස දහස් ගණන් ජනතාව ඉල්ලන්නේ එතෙක් කල් තමන්ට ලැබුණු ගෑස් ටික, පෙට්‍රල් ටික සහ භූමිතෙල් ටික මිස අන් කවරක්ද? මේ කිසිවක් අලුත් දේවල් නොව, එතෙක් තිබුණු සහ මෑතකදී නැති වුණු දේවල් ය. පෙරේදා (24) මධ්‍යම රාත්‍රියේ සිට පෙට්‍රල් ලීටරයක මිල රුපියල් 420 ක් දක්වා ඉහළ ගියත් ඒ මිලට පවා ඒවා ලබාගැනීමට මිනිස්සු පොරකති. ඒත්, ඒවා සැපයිය නොහැකිව පාලකයෝ දත්මිටි කති.
රටේ ගෙවුම් ශේෂ ප්‍රශ්න (ඩොලර් හිඟය) පැනනඟින විට ‘ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදලේ’ සහාය පැතීම සාමාන්‍ය ක්‍රමයයි. එහෙත්, කිසි ආර්ථික විද්‍යාවක් නොදත් ගෝඨාභය රාජපක්ෂට, අජිත් නිවාඩ් කබ්රාල් යනු අර්ථශාස්ත්‍රයේ කෙලපැමිණි කෞටිල්‍ය කෙනෙක් විය. අපේ ඩොලර් ටික බිංදුවට හිඳෙන තෙක් මේ පුද්ගලයා, “කිසිවකට බිය නොවන්න, අපේම ඔසුවක් මම සොයා දෙමි” කියමින් ආණ්ඩුව ඇන්දුවේය. අද රට පුරා පැනනැඟී ඇති මහජන උද්ඝෝෂණ ජාතක කළ පියා ඔහු ය. (බාප්පා හෝ මහප්පා විය හැකි, පී. බී. ජයසුන්දර නමැති තවත් කෙනෙක්ද සිටී).
ආණ්ඩුවක් ගෙන යාමට ශක්තිමත් බදු පද්ධතියක් තිබිය යුතුය. තවත් විදිහකින් කිවහොත්, ආණ්ඩුවේ වියදම දැරිය හැකි වන තරමේ ආදායමක් ආණ්ඩුවකට තිබිය යුතුය. ගෝඨාභය රාජපක්ෂ බලයට පත්වූ සැණින් කළ පළමු කාර්යය වුණේ, එතෙක් තිබුණු බදු පද්ධතියෙන් විශාල කොටසක් අත්හැර දැමීමයි. එය, වෙස්සන්තර ජාතකයට සමාන ය. එයින්, මේ රටේ ධනපතියෝ ගොඩ ගියහ. ඒ අනුව, වසරකට රුපියල් බිලියන 500 කට අධික ආදායමක් ආණ්ඩුව අහිමි කරගත්තේය. එසේ අහිමි කරගත් ආදායම පියවාගැනීමට රුපියල් ටි්‍රලියන 3 කට අධික මුදලක් අලුතෙන් අච්චු ගැසුවේය. ප්‍රතිඵලය, අද ඔබ අත්දකින අහස උසට ගිය මිල ගණන්වලින් කියැවෙන අධි-උද්ධමනයයි. ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ඒ සරල ආර්ථික විද්‍යා පාඩම අවබෝධ කරගෙන ඇත්තේ දැන් ය. ඒ නිසා, පරණ තිබුණු බදු පද්ධතිය යළි ඇති කරගැනීමට සිදුවන බව අලුත් අගමැතිවරයා හරහා ඔහු අපට සන්නිවේදනය කරවයි. යළිත් ඔහු මේ කරන්නට යන්නේ කුමක්ද? එතෙක් තිබුණු දෙයක්, වරක් නැති කොට, යළිත් ඇති කරගැනීමට බැලීමකි.
එය පහසු දෙයක් නොවන බව පෙන්වීමට, සංකේතීය මානව සංසිද්ධියක් ගෙනහැර දැක්වීම යෝග්‍ය වෙතැයි සිතේ. උතුරේ සිය ගණන් අම්මාවරු තවමත් තමන්ගේ නැති වූ දරුවන් සොයති. සන්ධ්‍යා නමින් දන්නා දකුණේ ගැහැනියක් හිස මුඩු කරගෙන, තමන්ගේ නැති වූ සැමියා සොයයි. උතුරත් දකුණත් යන දෙකම, අලුත් දේවල් සොයනවා නොව, තිබී අහිමි වූ දේවල් වෙනුවෙන් තමන්ගේ ඉතිරි ජීවිත කාලයත් වැය කරනවා වැන්න. තවත් විදිහකින් කිව්වොත්, අප කවුරුත්, නැති වූ ශිෂ්ටත්වයක් යළි සොයමින් සිටින ජාතියක් බවට පත්ව ඇත.■
