■ පුරවැසියා
උතුරේ යුද්ධය නිල වශයෙන් අවසන් පකළා යැයි කියන 2010 මැයි 18 වැනිදායින් පසු එළැඹෙන සෑම මැයි 18 වැනිදාවක්ම ගෙවුණේ තීරණාත්මකවය. ඊට හේතු වූයේ උතුරේ ජනයා යුද්ධයේදී මියගිය සිය ආදරණීයයන් එම දිනයේදී සැමරීමත් එයට එරෙහිව ශ්‍රී ලංකා ආණ්ඩුව හා එය විසින් නියෝග දෙන ආරක්ෂක අංශ එරෙහිව කටයුතු කිරීමත් නිසාය. අධිකරණ නියෝග ලබා ගැනීම මගින් නීත්‍යනුකූලව එම සැමරුම් අත්හිටුවූ අවස්ථා මෙන්ම ඒවා සංවිධානය කළ පිරිස් අත්අඩංගුවට ගන්නා අවස්ථා ද දැකගත හැකි විය. රාජ්‍යය විසින් ගන්නා ලද සිය ආදරණීයයන් සැමරීම් වැළැක්වීමේ එවැනි පියවර ලිහිල් වූයේ පසුගිය යහපාලන ආණ්ඩු සමයේදීය. එහිදී ආණ්ඩුවේ ස්ථාවරය වූයේ එල්ටීටීඊය නොසමරා සිය ආදරණීයයන් සැමරීමේ අවස්ථාව උතුරු නැගෙනහිර පළාත්වල වෙසෙන ජනයාට ලැබෙන බවයි.
මෙවර මැයි 18ද තීරණාත්මක එකක් විය. ඉන්දියාවේ හින්දු පුවත්පත ශ්‍රී ලංකාවේ බුද්ධි තොරතුරක් මත වාර්තා කර තිබුණේ යුද්ධයේදී සම්පූර්ණ වශයෙන් පරාජය කළා යැයි සඳහන් කරන ලද එල්ටීටීඊ සංවිධානය සන්නද්ධ ප්‍රහාරයක් සමඟ යළි නැගිටීමක් ගැනය. එම හින්දු පුවත්පත් වාර්තාකරණය සම්බන්ධයෙන් ප්‍රතිචාර දක්වමින් ශ්‍රී ලංකා රජය ප්‍රකාශ කළේ එම වාර්තාවට පදනම් වූ බුද්ධි තොරතුර සාමාන්‍ය බුද්ධි තොරතුරක් බව හා එවැනි ප්‍රහාරයක නිශ්චිත තොරතුරු නොමැති බවය. එමෙන්ම එම තොරතුරු සම්බන්ධයෙන් ඉන්දියාවෙන් විමසීමක් කරන බවද එහි සඳහන් විණි. හින්දු පුවත්පත් වාර්තාව සම්බන්ධයෙන් ශ්‍රී ලංකා රජයේ ප්‍රතිචාරය එසේ වුවද මැයි 18 වැනිදාත් ඊට පෙර දිනවලත්, පසු දිනය වන මැයි 19 වැනිදාත් කොළඹ හා ඒ අවට පැවතියේ හමුදා සාමාජිකයින්ගේ දැඩි ආරක්ෂක අංශ විමසිල්ලක් යටතේය.
යුද්ධය අවසානයත් සමඟ ඒ වනවිට රටේ පාලකයාව සිටි මහින්ද රාජපක්ෂට මේ රටේ බෙදී වෙන්වී සිටි ජනතාව එක්කිරීමේ වුවමනාවක් තිබුණේ නැත. ඔහු ඒ වෙනුවට කළේ සිංහල බෞද්ධ ජනයා තවදුරටත් ජාතියෙන් හා ආගමෙන් මෝහනයට පත්කර සදාකාලිකවම බලයේ රැඳී සිටීම සඳහා ‘විජයග්‍රාහී දිනය’ ලෙස නම් කරන ලද මේ රටේ ජනයා තවදුරටත් බෙදා වෙන්කරන අති විශාල යුද සංදර්ශනයක් මැයි 19 වැනිදා උත්සවාකාරයෙන් පැවැත්වීමය. එම අති විශාල යුද සංදර්ශනයට යම් තිරිංගයක් වැටුණේ පසුගිය යහපාලන ආණ්ඩු සමයේදී පමණය. යහපාලන ආණ්ඩුව පරාජයට පත්කිරීමෙන් පසු මහින්ද රාජපක්ෂගේ අනුප්‍රාප්තිකයා වශයෙන් මෙම යුද සංදර්ශනයේ නිර්මාතෘවරයා වන ගෝඨාභය රාජපක්ෂ බලයට පත්වුවද වසර දෙකකට අධික කාලයක් තිස්සේ මුහුණ දෙන්නට සිදුවූ කොව්ඩ් වසංගත තත්වය හේතුවෙන් හා ඒ නිසාම ඇතිවූ ආර්ථික අවපාතය හේතුවෙන් එවැනි විශාල යුද සංදර්ශනවලට අවස්ථාවක් හිමිවූයේ නැත.
එහෙත් මෙවරත් මැයි 19 වැනිදා පාර්ලිමේන්තු ක්‍රීඩාංගනයේ ඉදිකර ඇති යුද ස්මාරකය අසල ශ්‍රී ලංකා හමුදාවේ රණවිරුවන් සැමරීම සඳහා උත්සවයක් පවත්වන බව නිවේදනය කර ඇත. සංදර්ශනය විශාල නොවුණත් හමුදා විරුවන් එසේම සමරන බව එහි තේරුමයි. එසේම මෙවර උතුරේ වෙල්ලමුල්ලිවයික්කාල් ඇතුළු කිහිප ස්ථානයකම සිය ආදරණීයයන් සැමරීම සිදුකර තිබුණ අතර ඉන් සමහර සැමරුම්වලට බාධා පැමිණි බවටද වාර්තා විය.
අලුත් රටක් නිර්මාණය කිරීමේ ගෝල්ෆේස් අරගල භූමියේද මැයි 18 වැනිදා උතුරේ යුද්ධය සැමරීම් සිදුකළ අතර සම්මත මාධ්‍ය මගින් ප්‍රචාරය කළ එහි විශාලම සැමරුම වූයේ එම අරගල භූමියේද රණවිරුගම යනුවෙන් නම්කර ගනිමින් ස්ථානගතව සිටින හිටපු ආබාධිත හමුදා සාමාජිකයින්ගේ මූලිකත්වයෙන් පැවති සැමරුමයි. සිංහල හා බෞද්ධ සංකේතවලින් සමන්විත වූ එය උතුරේ යුද ජයග්‍රහණය සැමරීමෙන් වෙනස් වූයේ නැත. එමෙන්ම එම අරගල භූමියේ තවත් තැනක යුද්ධයෙන් මියගිය පිරිස් සැමරීමේ රටේ සම්මත මාධ්‍යයේ අවධානය යොමු නොවූ තවත් වැඩ සටහනක් පැවැත් වූ අතර එය යුද්ධයේදී මියගිය දෙමළ ජනයා සැමරීමක් වශයෙන්ද හඳුනාගත හැකිය.
මෙම සැමරුම් ඉතා කුඩා සංසිද්ධීන් වශයෙන් අපට ගතහැකි වුවත් නිර්පාක්ෂික යැයි කියා ගන්නා හා පවතින රට වෙනුවට අලුත් රටක් ගොඩනැඟිය යුතු යැයි කියන අලුත් අදහස්වලින් සන්නද්ධ තාරුණ්‍යයේ භූමියක එවැන්නක් සිදුනොවිය යුතුව තිබුණ බව පුරවැසියාගේ අදහසය. මෙම තාරණ්‍යය ඉදිරියේදී ගොඩනැඟීමට නියමිත රට තුළ සම්පූර්ණ වශයෙන් සුව නොවූ තුවාල යළි යළිත් පෑරීමක් සිදුනොවිය යුතුව තිබෙන බැවින්ය. යුද්ධයේ ජයග්‍රාහී අතීතිය අප වළලා දැමිය යුතුව තිබෙන හෙයින්ය. මන්ද මෙම යුද්ධය සිදුවුණේ විදේශ රටක් සමඟ නොව රටේ සහෝදර ජන කොට්ඨාසයකින් පැන නැඟි කණ්ඩායමක් සමඟ වන නිසාය.
එය එසේ පිළිගන්නට කවුරුන් හෝ අකමැති නම් ඔවුන්ගෙන් ඇසිය යුතුව තිබෙන ප්‍රශ්නයක්ද තිබේ. මෙම උතුරේ යුදධයට පෙර සන්නද්ධ අරගලයක් මගින් උතුරු නැගෙනහිර පළාත් පමණක් නොව මුළු රටම අත්පත්කර ගැනීමට 1971දී උත්සාහයක් ගැනුණි. එහිදී මියගිය ජවිපෙ සාමාජිකයින්ව අදටත් එම පක්ෂය හා ඒ සමඟ සිටි පිරිස් අප්‍රේල් විරු සමරුව ලෙස සමරති. එසේම 1988/1989 ජවිපෙ ආයුධ සන්නද්ධ අරගලය විශේෂයෙන්ම එහි නිර්මාතෘවරයා වූ රෝහණ විජේවීරගේ ඝාතනය සිහි කරමින් ඉල්මහ විරුවන් ලෙස සමරති. එහෙත් එම සන්නද්ධ අරගල පරාජයට පත්කළ ශ්‍රී ලංකා රජය ඒවාහිදී මියගිය විරුවන් සමරන්නේ නැත. ඒ උතුරේ අරගලයට දෙමළ ජාතිකයින් සම්බන්ධ වීමත් දකුණේ අරගලයට සිංහලයින් සහභාගි වීමත් නිසාද?■
