මේ දෙක එක විට ආරක්ෂා කිරීමේ හැකියාවක් නැත. එකක් ආරක්ෂා කළොත් අනෙක අනාරක්ෂිත වන්නේය. ගෝල්ෆේස් අරගලය ආරක්ෂා කිරීම යනු, රාජපක්ෂලා ගෙදර යැවීමයි. රාජපක්ෂලා ආරක්ෂා කිරීම යනු, ගෝල්ෆේස් අරගලය අල කිරීමයි. තමන් රාජපක්ෂලා ආරක්ෂා කරන්නේ යැයි රනිල් වික්‍රමසිංහ නොකියන බව ඇත්ත. 2015-2019 අතර කාලයේ රාජපක්ෂලා ආරක්ෂා කෙරුණේත්, ඒ ගැන රටට අඬබෙර ගසා නොවන බවත් ඇත්ත.
අවුරුදු තුනකටත් අඩු කාලයක් තුළ මුළු රටක්ම මහපාරට ඇද දැමූ ආර්ථික වින්නැහියත්, 2005 සිට මේ රටේ සමාජ-දේශපාලන දේහය තුළ රාජපක්ෂවරුන් ගොඩනැඟූ දූෂිත සහ පරපුටු සංස්කෘතියත් මා හඳුන්වන්නේ “රාජපක්ෂවාදය” නමිනි. එම කාරණය අවධාරණය නොකරමින්, “74 වසරක ශාපයක්” වශයෙන් වර්තමානය විස්තර කිරීමට බැලීම, මෙතෙක් පාලන බලය පූර්ණ වශයෙන් හොබවා නැති පක්ෂවල ඉදිරි අවශ්‍යතාවන් සඳහා ගැළපෙන න්‍යායක් විය හැකි වුවත්, සැබෑව එය නොවේ.
වසර 74 ක් තිස්සේ මෙරට පාලකයන් ගෙන ගිය ප්‍රතිපත්ති නිසා වසරින් වසර අප ඇතැම් අංශවලින් ආපස්සට ගිය බව ඇත්තයි. එහෙත්, ඒ සමගම එකී වසර 74 තුළ අප අත්පත් කරගත් ජයග්‍රහණයන්ද තිබේ. ඉතා පැහැදිලි පොදු උදාහරණයකින් එය පැහැදිලි කර දෙන්නේ නම්, කැරලි දෙකක් සහ දීර්ඝ කාලීන සිවිල් යුද්ධයක් ඇති වූ ඉතා දුෂ්කර තත්වයන් යටතේ පවා, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ආරක්ෂා කරගැනීමට සමත් වීම අප ලබා ඇති ලොකුම සාර්ථකත්වයකි. ඒ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය සියලු ජාතීන්ට සහ සියලු ආගමිකයන්ට සමාන අන්දමින් ක්‍රියාත්මක වන සැබෑ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයක් බවට දියුණු කරගැනීමට නොහැකි වීම, ඒ 74 වසරක ඉතිහාසය තුළ අප ලැබූ ලොකුම අසාර්ථකත්වයකි. සියලු ජාතීන්ට සහ සියලු ආගමිකයන්ට සමාන අන්දමින් සැලකෙන පාලන පද්ධතියක් සහ පරිපාලන ව්‍යුහයක් ඇති කරගන්නා තෙක්, අපේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ඉදිරියටත් පවතිනු ඇත්තේ එක්තරා ආකාරයක අංශභාග තත්වයකිනි. “74 වසරක ශාපයක්” ගැන කතා කරන අයවළුන් මේ ප්‍රශ්නයට නිශ්චිත පිළිතුරක් ඉදිරිපත් නොකරන තාක් කල්, ඔවුන්ද ගත වූ 74 වසරක ශේෂපත්‍රයට වෙනස් ශේෂපත්‍රයක් අපේ අනාගතය වෙනුවෙන් අපට දායාද කරතියි අපට බලාපොරොත්තු විය නොහැක.
ගෝල්ෆේස් අරගලයට මේ කියන “74 වසරක ශාපය” විවිධ දිසාවන්ගෙන් පැමිණ තිබේ. එහි ප්‍රධාන කර්තෘකයා වන්නේ ජනතා විමුක්ති පෙරමුණයි. එහෙත් ඔවුන් නොසිතූ පරිදි, සටන්කරුවෝ ඊටත් එහාට යමින්, “225 ම එපා” කියන තත්වයටත් ගියහ. එයින් කියැවෙන්නේ ඔවුන්වත් ප්‍රතික්ෂේප කරන බවයි. ආකර්ෂණීය සටන්පාඨ ඕනෑම අරගලයක් ලස්සන කරයි. අවම ඉල්ලීම් ලබාගැනීම සඳහා උපරිම ඉල්ලීම් ඉදිරියට දැමීම මහජන අරගලවල සාමාන්‍ය ස්වභාවයයි. ඒ හැරුණු කොට මෙවැනි සටන්පාඨවල ප්‍රායෝගිකත්වයක් හෝ නිශ්චිත අර්ථයක් හෝ නැත. මේ අරගලය තුළ අදටත් එක සේ වලංගු කේවල සටන් පාඨය වශයෙන් තවමත් පවතින්නේ මෙම අරගලය පටන්ගත් මොහොතේ පැවති “ගෝඨා ගෝ හෝම්” යන සටන්පාඨයම පමණි. එය, සාමකාමී අරගල මාර්ගයෙන් අත්පත් කරගත හැකිව තිබුණු ඉල්ලීමකි. එහෙත්, රනිල් වික්‍රමසිංහගේ ක්‍රියාකලාපය නිසා ඒ හැකියාව දැන් සංකීර්ණ සහ දුෂ්කර කාර්යයක් බවට පත්ව තිබේ. ඔහු රාජපක්ෂලා වෙනුවෙන් කළ ලොකුම සේවය එයයි.
ප්‍රචණ්ඩත්වය සහ ප්‍රති-ප්‍රචණ්ඩත්වය
ඒ කාරණය ගැන තවදුරටත් සලකා බැලීමට කලින්, ඉතා වැදගත් වෙනත් කේන්ද්‍රීය කාරණයක් ගැන නැවතත් අවධානය යොමු කිරීම මැනවි. එනම්, ගෝල්ෆේස් අරගලය, රනිල් වික්‍රමසිංහ සහ රාජපක්ෂවාදය යන අපේ සාකච්ඡාවේ වර්තමාන ප්‍රස්තුත තුනම එක විට හදිසියේ වේදිකාවට තල්ලු කිරීමට මේ වන විට සමත්ව තිබෙන, ප්‍රචණ්ඩත්වය සහ ප්‍රති-ප්‍රචණ්ඩත්වය පිළිබඳ කාරණයයි. මහින්ද රාජපක්ෂව ත්‍රිකුණාමලයට පටවා රනිල් වික්‍රමසිංහව අගමැති පුටුවේ වාඩි කැරැවෙන්නේ, මැයි 9 වැනිදා මුදාහැරුණු ප්‍රචණ්ඩත්වයේ ප්‍රතිඵලයක් වශයෙනි. එකී ප්‍රචණ්ඩත්වය පිළිබඳ සාකච්ඡාව තුළ, සාමකාමී ගෝල්ෆේස් මහජන විරෝධයට මහින්ද රාජපක්ෂගේ මැරයන් විසින් පහර දෙනු ලැබීම මුල් ප්‍රචණ්ඩත්වය වශයෙනුත්, ඉන්පසුව ඊට එරෙහිව රට පුරා දිගහැරුණු ප්‍රහාරය ප්‍රති-ප්‍රචණ්ඩත්වය වශයෙනුත් හඳුනාගැනේ. සමහරු මේ දෙක වෙන් කොට හඳුනාගනිති. එනම්, මුල් ප්‍රචණ්ඩත්වය (ගෝල්ෆේස් ප්‍රහාරය) වැරැද්දක් වශයෙනුත්, ප්‍රති-ප්‍රචණ්ඩත්වය (රට පුරා ඇති වූ කලකෝලාහල) නිවැරැද්දක් වශයෙනුත් ය. තවත් සමහරු ඒ දෙකම එක සේ වැරදි බව කියති.
මෙය, පුද්ගලබද්ධව මා හඳුනාගන්නේ මෙසේ ය: මා විසින් දූෂණය කරන ලද ගැහැනියකගේ පියා මට පහර දෙයි. මම කරබාගෙන ගුටිකමි. අනිත් අතට, මගේ දියණිය දූෂණය කළ දූෂකයා මටත් පහරදෙයි. මම ඔහුට පෙරලා පහර දෙමි. අද අප ජීවත් වන මානව ශිෂ්ටාචාරයේ ඉතිහාසය අඩු-වැඩි වශයෙන් එයාකාරයි. ප්‍රචණ්ඩත්වයත්, ප්‍රති-ප්‍රචණ්ඩත්වයත් ඇතැම් කොන්දේසි යටතේ යුක්තිසහගත කෙරෙන්නේය යන්න එහි දළ අදහසයි. ගිහි ලෝකය මෙතෙක් දුර පැමිණ ඇත්තේ සිරිසඟබෝ ක්‍රමයට නොව, අයුක්තිය හෝ අසාධාරණත්වය යැයි තමන් ගන්නා තත්වයන්ට එරෙහිව විවිධ මාත්‍රාවන්ගෙන් ප්‍රචණ්ඩත්වය මුදාහැරීමේ ක්‍රම හරහා ය. එහිදී, ගත වූ සියවස් 20 පැය 24 ක් වශයෙන් කැටි කළොත්, එකී ප්‍රචණ්ඩත්වය පැය 23 ක් තිස්සේ පාවිච්චියට ගෙන ඇත්තේ පාලකයන් විසිනි. පාලිතයන්ගේ පැත්තෙන් ඒ ප්‍රචණ්ඩත්වය මුදාහැරුණු ඇතැම් අවස්ථාවල, එකී ප්‍රචණ්ඩත්වයේ මාත්‍රාව යම් මට්ටමකින් පිටාර ගොස් ඇති බව ඇත්ත. ප්‍රංශ විප්ලවය ඊට හොඳම උදාහරණයයි. එහි ප්‍රධාන නියමුවන් දෙන්නා වන රොබෙස්පියර් සහ දාන්තන්, තවත් දහස් ගණනක් විප්ලවීය ජීවිතවලට අමතරව ඒ විප්ලවය විසින්ම බිල්ලට ගැනුණි. රුසියානු බොල්ෂෙවික් විප්ලවයේ ප්‍රධාන නියමුවන් දෙන්නාගෙන් කෙනෙකු වන ලියොන් ට්‍රොට්ස්කි ඒ විප්ලවයේ ‘අයිතිකරුවන්’ අතින් ඝාතනය වුණි. සෑම ප්‍රචණ්ඩත්වයක් සඳහාම ගෙවීමට සිදුවන මිලක් තිබේ. එය සාධාරණ මිලක්ද නැද්ද යන්න පමණක්, එකී ප්‍රචණ්ඩත්වය යුක්තිසහගත කිරීමට හෝ ප්‍රතික්ෂේප කිරීමට පාවිච්චි කළ හැකිය. එය අංකගණිතයෙන් ගණනය කරන්නක් නොවන නිසා, එකී ඓතිහාසික සිදුවීම් විවිධ ඉතිහාසඥයෝ විවිධ ආකාරයෙන් වරනගති.
එක දෙයක් පැහැදිලියි. එනම්, මීට ශතවර්ෂ කිහිපයකට කලින් නිර්ලෝභීව භාවිත වූ දේශපාලනික ප්‍රචණ්ඩත්වය වර්තමානයේ ඒ අයුරින්ම භාවිතයට නොගැනෙන බවයි. පොදුවේ ශිෂ්ටාචාරයේ දියුණුවත්, ඒ සමග එකට ගමන් ගත් නෛතික සංකල්ප සහ රාජ්‍යකරණයේ නූතන ප්‍රතිපත්තිවල දියුණුවත් ඊට දායක වී තිබේ. ඒ නිසා, ප්‍රචණ්ඩත්වය සහ ප්‍රතිප්‍රචණ්ඩත්වය ගැන අප සලකා බැලිය යුත්තේ ඒ ඒ සිද්ධියට අදාළ සිදුවීම් සමග තත්කාලීනව කිරා බැලීමෙන් මිස නිරපේක්ෂ ආචාරධාර්මික ශීල-භාවනා න්‍යායන් මත පිහිටමින් නොවේ.
මැයි 9 වැනිදා ප්‍රචණ්ඩත්වය, ‘කළු ජුලියට’ සමානද?
මේ අතර, මැයි 9 වැනිදා ප්‍රචණ්ඩත්වය සහ ප්‍රති-ප්‍රචණ්ඩත්වය, ඇතැමුන් විසින් 83 කළු ජුලියට සමාන කරනු අපට පෙනේ. ඔවුන් පෙන්වා දෙන කාරණය වන්නේ, උතුරේදී සිංහල සොල්දාදුවන් 13 දෙනෙකු ඝාතනය කළ සිදුවීමට ප්‍රතිප්‍රහාරයක් වශයෙන් කොළඹින් සිංහලයන් පටන්ගත් දෙමළ විරෝධී ප්‍රතිප්‍රහාරය (කළු ජුලිය) එදා සිට අද දක්වාමත් අප විසින් විවේචනය කරන්නේ නම්, ඒ ආකාරයෙන්ම, මැයි 9 වැනිදා ප්‍රති-ප්‍රචණ්ඩත්වයත් අප විසින් විවේචනය කළ යුතුව ඇති බවයි.
දැන් අපි ඒ දෙක සසඳා බලමු: උතුරේ ඝාතනය වූ සිංහල සොල්දාදුවන් 13 දෙනා වෙනුවෙන් දකුණේ ඝාතනය වුණේ, එකී සොල්දාදුවන් ඝාතනය කළ කොටි සංවිධානයට ‘ජාතියෙන්’ මිස වෙන කිසිවකින් සම්බන්ධතාවක් නොදැක්වූ අහිංසක දෙමළ වැසියන් ය. පුංචි බොරැල්ලේ දෙමළ ජාතික බෝතල් කඩකාරයා ප්‍රභාකරන්ට ආලෝක වර්ෂ ගණනාවක් ඈතින් සිටි පුද්ගලයෙකි. කොටි සංවිධානය සහ කොළඹ දෙමළ ප්‍රජාව අතර ඓන්ද්‍රීය සම්බන්ධයක් තිබුණේම නැත. ඒ නිසා එකී ප්‍රහාරය ඉතිහාසගත වුණේ, හුදෙක් ජාතිවාදය මත පදනම් වූ සංවිධානගත ජන සංහාරයක් වශයෙනි. ඒ නිසා, සාපරාධී වගකීමක් පැවරීම සම්බන්ධයෙන් වුව, එය මැයි 9 වැනිදා සමග සැසඳීමම, ඇත්තෙන්ම කු-තාර්කිකයි. දැන්, මැයි 9 වැනිදා ප්‍රති-ප්‍රචණ්ඩත්වය ගන්න: එදා, ගෝල්ෆේස් ප්‍රහාරයට සහභාගී වූ පිරිස් නිශ්චිතව හඳුනා ගැනුණි. එම ප්‍රහාරය සඳහා ඔවුන් පැමිණි බස් රථ නිශ්චිතව හඳුනාගැනුණි. ඔවුන්ව උසිගැන්වූ පුද්ගලයන් නිශ්චිතව හඳුනාගැනුණි. එකී ප්‍රති-ප්‍රචණ්ඩත්වයට මුල් පැය කිහිපය තුළ ගොදුරු වුණේ, එසේ නිශ්චිතව හඳුනාගත් ඉලක්කගත දේවල් සහ පුද්ගලයන් පමණි. (ඒ පැය කිහිපය තුළ තිරයෙන් පසුපස සිදුව ඇති කරුණුත් දැනගැනීමට අවශ්‍ය නම්, පොහොට්ටු මන්ත්‍රී සහ හිටපු පොහොට්ටු අමාත්‍ය රොමේෂ් පතිරණ ඊයේ (18) පාර්ලිමේන්තුවේදී කළ කතාවට සවන්දිය හැක). ඒ දක්වා, සාපරාධී වගකීම පැවරීම සම්බන්ධයෙන්, ඉහත කී කළු ජුලිය සහ මැයි 9 වැනිදා ප්‍රති-ප්‍රචණ්ඩත්වය අතර සාධාරණ සමානත්වයකට කිසි ඉඩක් ඉතිරි කෙරෙන්නේ නැත.
එසේ නමුත්…
එහෙත්, එයින් පසුව, එදා රෑ සහ පසුවදා පවා සිදුවූ ගිනි තැබීම් සහ වෙනත් ප්‍රචණ්ඩත්වයන් සම්බන්ධයෙන් ඉහත කී සන්සන්දනය සමහරවිට යම් තරමක් ඉතා ඈතින් ගැළපෙන්නට බැරිකමක් නැත. ගෝල්ෆේස් අරගලයට පහර දුන් මැරයන්ට කිසි සම්බන්ධයක් නැති මිනිසුන්ගේ දේපළවලට හානි කෙරුණි. රොමේෂ් පතිරණ වැනි දේශපාලනඥයන්ගේ දේපළත් ඊට අයත් විය. ගිය සතියේත් අප පෙන්වා දී ඇති පරිදි, පුද්ගලික කෝන්තර පවා සමහර තැන්වල ඒවාට හේතු වී ඇති බවට සාක්ෂි තිබේ. ඒවායේ අගමුල සොයාගත හැක්කේ, ඒ සිදුවීම් පිළිබඳ කෙරෙන ස්වාධීන පරීක්ෂණ මාර්ගයෙන් පමණි. මේ පරීක්ෂණ සාධාරණ සහ පක්ෂග්‍රාහී නොවිය යුතු බව අවධාරණය කිරීම සඳහා මා යොදාගන්නේත් 83 කළු ජුලියමයි. එදා කළු ජුලිය ඇති කෙළේ ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ විසින් යැයි සාධාරණ පරීක්ෂණයකින් තොරව ජේ. ආර්. ජයවර්ධන කළ හංවඩුව සහ තහනම, 1987-90 දකුණේ භීෂණයට යම් තරමකට තුඩුදුන් බව අපට මතකයි. මේ වන විට, පසුගිය මැයි 9 වැනිදා විනාශයත් ජනතා විමුක්ති පෙරමුණට සහ පෙරටුගාමී සමාජවාදී පක්ෂයට පැවරීමට විශේෂයෙන් රාජපක්ෂවාදීන් මේ මොහොතේ කටයුතු කරමින් සිටීම, එදා ජේ. ආර්. ජයවර්ධනගේ විනාශකාරී ප්‍රතිපත්තියට වෙනස් වන්නක් නොවේ. මැයි 9 වැනිදා රෑ ගෙවල් ගිනි තැබීම් ආදී ක්‍රියාවන්ට, විවිධ පක්ෂවල අයවළුන් සහභාගී වුණාට කිසි සැකයක් නැත. ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ පමණක් නොව, එක්සත් ජාතික පක්ෂය, සමගි ජනබලවේගය ආදි ආණ්ඩු-විරෝධී සෑම දකුණේ පක්ෂයකම හිතවතුන් සහ අනුගාමිකයන් ඒ සිද්ධිවලට සහභාගී වුණා විය හැකිය. එහෙත් ඒ කිසි පක්ෂයක් විසින් ඒවා සංවිධානය කොට, උසිගන්වා මෙහෙයවන ලදැයි කීම, එදා දවල් රාජපක්ෂලාගේ මහා විනාශය මුදාහැරීමේ මුග්ධ අපරාධය වසාගැනීමේ නිර්-ලජ්ජිත කඩතුරාවක් පමණක් වන බව කිව යුතුය.
හතරවටින් සිර වී සිටි ජනාධිපතිවරයෙකු ගලවාගැනීමේ මහා මෙහෙයුම
ගෝල්ෆේස් ප්‍රහාරයට පසුව දා ජනාධිපතිවරයා සිටියේ කිසිවක් කරකියාගත නොහැකි අන්දමන්ද තත්වයකයි. ඔහු දැනුවත්ව හෝ නොදැනුවත්ව, ඔහුගේ වැඩිමල් සහ බාල සහෝදරයන් දෙන්නා දියත් කළා යැයි කියන ප්‍රචණ්ඩ මෙහෙයුම විසින් මුළු රටම ඔහුට සහ ඔහුගේ වරිගයාටම විරුද්ධව එක රැයකින් ප්‍රචණ්ඩකාරීව නැඟිටුවනු ලැබුණි. එය, ගෝල්ෆේස් අරගලකරුවන් ප්‍රාර්ථනා කරන ලද්දක් නොවේ. මීට කලින් අප ලියා ඇති පරිදි, මාසයක් තිස්සේ අත්පත් කරගත නොහැකිව තිබුණු එක්තරා ආකාරයක පන්නරයක් මේ තත්වය විසින් ඔවුන්ට අත්කර දුනි. ඉදිරි පැය කිහිපය තුළ, ආණ්ඩුව භාරගැනීම, එතෙක් ආණ්ඩුවේ කොටස්කරුවන් වී නොසිටි සියලු පක්ෂ විසින් ප්‍රතික්ෂේප කරනු ලැබුණි. ඊට පසුවදා සිට රට පුරා මහා වැඩවර්ජනයක් කැඳවා තිබුණි. කොටින්ම, රට මුළුමණින් අරාජික වී තිබුණි. ඉතිරිව තිබුණේ එක විකල්පයක් පමණි. එනම්, ජනාධිපතිවරයා ඉල්ලා අස් වී, සර්ව-පාක්ෂික තාවකාලික ආණ්ඩුවක් පිහිටුවමින් ජනතා අනුමැතිය සහ විශ්වාසය දිනාගැනීමේ පරිසරය රටේ වහා ගොඩනැඟීමයි. එසේ නොමැතිව, එතෙක් ආණ්ඩුවේ පාර්ශ්වකරුවන් වශයෙන් සිටි, පසුව (ස්වාධීන ආදී වශයෙන්) නම් වෙනස් කරගත් මොන පාර්ශ්වයක් සමග ආණ්ඩුවක් පිහිටෙව්වත්, සතියකට වඩා ඉදිරියට යාමේ සුජාත භාවයක් ඒ කිසි ආණ්ඩුවකට නොලැබෙන වාතාවරණයක් රටේ නිර්මාණය වී තිබුණි. තවත් විදිහකින් කිවහොත්, ඉල්ලා අස්වීමෙන් තොරව අඟලක්වත් ඉදිරියට යාමේ අවකාශයක් ගෝඨාභය රාජපක්ෂට ඒ පැය කිහිපය තුළ නොතිබුණු බවයි. ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ඇතුළු රාජපක්ෂවාදය බේරාගැනීමට රනිල් වික්‍රමසිංහ ඉදිරිපත් වන්නේ හරියටම ඒ නිශ්චිත මොහොතේ ය. එහෙත් ඊට පැය 48 කට කලින් එම රනිල් වික්‍රමසිංහම කියා තිබුණේ කුමක්ද? ගෝල්ෆේස් අරගලකරුවන්ට පහර දුන්නොත්, ආණ්ඩුව සමග කෙරෙන සියලු සාකච්ඡාවලින් තමන් ඉවත් වන බවත්, ආණ්ඩුවට මොන ආකාරයකින්වත් සහයෝගය දැක්වීම තමන් ප්‍රතික්ෂේප කරන බවත් ය.
රට බේරාගැනීමේ ප්‍රකාශිත අපේක්ෂාව සහ රාජපක්ෂලා බේරාගැනීමේ රහස්‍ය අපේක්ෂාව යන තර්ක දෙකටම, ආසන්න වශයෙන් එක සමාන වලංගුභාවයක්, ප්‍රචණ්ඩකාරී පැය 24 ක් තුළ රටේ නිර්මාණය කෙරුණු බවත් ඇත්ත. රනිල් වික්‍රමසිංහ පාවිච්චි කෙළේ ඒ ව්‍යාජ අවසරයයි. ඔහු පමණක් ඒ ‘අභියෝගය’ භාරගැනීමේ එකම හේතුව, නැති වන්නට දෙයක් නැති එකම නායකයා ඔහු පමණක් වීමයි. එහෙත්, දෙන ලද අරමුණක සාර්ථකත්වය හෝ අසාර්ථකත්වය තීන්දු වන්නේ, ඊට පරිබාහිර වෙනත් කාරණා රාශියක් ආශ්‍රයෙනි. ඒ අතරින් රාජපක්ෂවාදය මුල් තැනක් ගනී. ඉදිරියේදී රනිල් වික්‍රමසිංහට ක්‍රියා කිරීමට සිදුවන්නේ, එකී රාජපක්ෂවාදී අවශ්‍යතා ඔස්සේ ය. ඒ අවශ්‍යතා අතර ප්‍රමුඛ වන්නේ, මොන විදිහකින්වත් රාජපක්ෂලා ගෙදර යැවීම නොව, ඊළඟ පරම්පරාවටත් රාජපක්ෂලා ආරක්ෂා කිරීමයි. අද පාර්ලිමේන්තුවේ පොහොට්ටුකාරයන්ම කියා ඇති පරිදි, රනිල් වික්‍රමසිංහ අගමැති පුටුවට ගෙනාවේ වෙන කිසිවකට නොව, ඩොලර් ටිකක් සොයාගැනීමට පමණක්ලු. එහි යම් සත්‍යයක් තිබේ. එහෙත්, කතාවේ ඉතිරි කොටස වන්නේ, එසේ ඩොලර් ටිකක් සොයාගත්තොත් එයින් මුලින්ම ගොඩ යන්නේද රාජපක්ෂලාම බවයි. ඒ කොටස, පොහොට්ටුකාරයන් දැන් කියන්නේ නැත. ඒ ගැන ඉඟියක්, දැනට රනිල් වික්‍රමසිංහගේ අමාත්‍ය මණ්ඩලයට පත්කරගෙන සිටින ප්‍රසන්න රණතුංග කීවේය. එනම්, තමන්ගේ ඇමතිකමෙන් තමන් මුලින්ම කරන්නේ, තම පාක්ෂිකයන්ගේ ගෙවල් fදාරවල් ටික තනා දීම බවයි. එසේ නම්, රනිල් ලවා සොයාගන්නවා යැයි කියන ‘ඩොලර් ටිකෙන්’ කොටසකුත් වැය වනු ඇත්තේ, ඔවුන්ගේම ගෙවල්fදාරවල් ටික තනා දීමට ය. රාජපක්ෂවාදය යනුවෙන් මා හඳුන්වන්නේ අන්න ඒ කාරණයයි.
රාජපක්ෂවාදයේ පසුගාමී දේශපාලනය ගැනත් අද පාර්ලිමේන්තුවේදී ඉඟියක් පළ විය. එනම්, නියෝජ්‍ය කතානායක පත්කරගැනීම වැනි ඉතා නොවැදගත් කාරණයක් සම්බන්ධයෙන් පවා, රටේ අගමැති වශයෙන් පත්කරගෙන සිටින රනිල් වික්‍රමසිංහගේ අධිකාරය නොව, ජනතා විරෝධය ඉදිරියේ හතරගාතෙන් වැටී සිටින පොහොට්ටු අධිකාරයම පාර්ලිමේන්තුව තුළ තීරණාත්මක වී ඇති බවයි. එවැනි සිල්ලර දෙයක්වත් කරගැනීමට බැරි අගමැතිකමකින්, තමා කතා කරන ‘සිස්ටම් චේන්ජ්’ හෝ දේශපාලන සංස්කෘතිය වෙනස් කිරීම කරගන්නේ කෙසේදැයි මේ වන විට රනිල් වික්‍රමසිංහගේ ඔළුවේ රහසින් වැඩ කරනවාට කිසි සැකයක් නැත.
මගේ එක ප්‍රාර්ථනයක් තිබේ. එනම්, මේ සිද්ධිය සම්බන්ධයෙන් මෙතෙක් මා ලියා ඇති දේවල් බොරුවක් වී, රනිල් වික්‍රමසිංහ අද කියන දේවල් ඇත්තක් වේවාය යන්නයි. එසේ වුණොත් රටත්, රටවැසියාත් ගොඩ යන්නේය. රාජපක්ෂලා හිරේ නොගියත්, දේශපාලනිකව අවලංගු වන්නේය. එවිට මට ඇත්තේ, රනිල් වික්‍රමසිංහ ළඟට ගොස්, මගෙන් එල්ල වූ අභූත චෝදනා ගැන සමාව ඉල්ලා සිටීම සහ රට ගොඩගැනීම ගැන මගේ කෘතඥතාව පළ කිරීම පමණි. එය මම සත්භාවයෙන්ම කරමි.■
