පසුගිය 12වැනි බදාදා රාත්‍රි 9ට ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ කළ කතාව වැදගත් කරුණු ගණනාවකින් සමන්විතය. එය ජාතිය ඇමතීමක් නොවන්නේ, මේ වන විට ඔහුට කන්දෙන්නට ජාතියක් නැති නිසාය. හෙවත්, ජාතියම විසින් ‘ගෝටාගෝහෝම්’ යැයි කියන නිසාය.
ජනාධිපතිවරයා සිය කතාව ආරම්භයේදීම කවුරුත් දන්නා ඇත්තක් සැඟවූයේය. ඊට අදාළ ඔහුගේ වචන මේවාය.
‘මේ පැවති ගැටලුවලට විසඳුම් හැටියට විවිධ පාර්ශ්වයන් ඉදිරිපත් කළ පොදු යෝජනාවක් වුණේ පාර්ලිමේන්තුව නියෝජනය කරන බහුතරයක් පක්‍ෂ එකතු කරන නව ආණ්ඩුවක් පිහිටුවන ලෙසයි.’
මේ ‘පොදු යෝජනාවට’ කලින් තවත් පොදු යෝජනාවක් තිබෙන බව ඔහු සැඟවූ කාරණයයි. ඒ කුමක්ද? ‘ගෝටාගෝහොම්’ යන්නයි. වර්තමාන ආණ්ඩු විරෝධී අරගළයට සහභාගි වී සිටින සියලු දෙනාගේම ප්‍රධානතම සටන්පාඨය වුණේ ගෝටාගෝහොම් යන්න මිස වෙනකක් නොවේ. 2019දී ඔහුට ඡන්දය දුන් මධ්‍යම පන්තික ජනතාවගෙන් සාතිශය බහුතරයක් අද වන විට ගෝඨාගෙදර යැවිය යුතුයැයි ඉන්තේරුවෙන්ම කියති. එවැනි පුද්ගල පිරිස් සමග කතාබහ කරන ඕනෑම කෙනකු ඒ නිරීක්‍ෂණය කර ඇතිවාට සැක නැත.
ඒ අනුව, රටේ දේශපාලන ස්ථාවරභාවය ඇතිකිරීමට ගන්නා කුමන උත්සාහයකට වුණත් පෙර ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ ජනාධිපති ධුරයෙන් ඉවත්විය යුතු බවට පොදු සම්මුතියක් ඇතිවී තිබිණ. සමගි ජන බලවේගය, ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ, පෙරටුගාමි සමාජවාදී පක්‍ෂය ඇතුළු පක්‍ෂ ගණනාවකම ස්ථාවරයත් එයම විය. ගෝල්ෆේස් පිටියේ තරුණ ජනතාවගේ පොදු සම්මුතිය වුණේද ගෝඨා ගෙදර යනු යන්නයි. සිත්ගන්නාසුලු කරුණක්ද දැක්විය හැකිය. ගෝල්ෆේස්හි එක්රැස්ව සිටින තරුණ පර්ෂද අතර පොදු එකඟතාවන් සකසා ගැනීම සඳහා පැවැත්වුණු සාකච්ඡාවලදී, ඔවුන්ට එන්නට හැකිවුණු එකම පොදු එකඟතාව නම් ‘ගෝටා ගෙදර යනු’ යන්න පමණක් බව එහි ගැවසෙන මිතුරෙක් මනුවර්ණ සමග කීවේය.
එහෙත්, ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂට එවැනි විරෝධයක් තමාට එරෙහිව තිබෙන බවට දැනීමක් හැඟීමක් තිබුණේ නැත. ජනාධිපති කාර්යාලයෙන් පිටත මුළු රටේම එකම හඬින් ‘ගෝටා ගෙදර යනු‘ ලෙස කියන බව එක්කෝ ඔහුට දැනී තිබුණේ නැත. නැතිනම්, ගෝටා ගෙදර යනු යැයි කියන්නේ තමාට නොවන බව ඔහු සිතාගෙන සිටින්නට ඇත. ඒ තරම්ම රටේ දසතින් නැගෙන දේශපාලන විරෝධයට ඔහු අසංවේදී වී සිටියි.
ගැටලුවලට විසඳුම් හැටියට විවිධ පාර්ශ්වයන් ඉදිරිපත් කළ පොදු යෝජනාව, ‘පාර්ලිමේන්තුව නියෝජනය කරන බහුතරයක් පක්‍ෂ එකතු කරන නව ආණ්ඩුවක් පිහිටුවීම’ යන්නද ගෝඨාභය සිය කතාවේදී දුන් වැරදි අර්ථකථනයකි.
‘බහුතරයක් පක්‍ෂ එකතු කරන නව ආණ්ඩුවක්’ පිහිටුවන්නට ඉල්ලීමක් ජනතාව අතරින් නොකෙරිණි. එහෙම ඉල්ලීමක් කළා නම්, මහින්ද රාජපක්‍ෂ අගමැතිගේ ආණ්ඩුව විසුරුවා හරින්නට වුවමනාවක් නැත. පාර්ලිමේන්තුවේ බහුතරයක් පක්‍ෂ එකතු කරන ආණ්ඩුව බවට පත්වී තිබුණේ එය බැවිනි. එය පලවා හැර දැන් නැවතත් එවැනි ‘බහුතරයක් පක්‍ෂ’ එකතුවී නව ආණ්ඩුවක් හදන්නට යැයි කිසිවෙක් කීවේද නැත. සමහර පාර්ශ්වවලින් කියවුණේ, තාවකාලික අන්තර්කාලීන ආණ්ඩුවක් පිහිටුවන ලෙසත්, එය පාර්ලිමේන්තුවේ (බහුතර නොව) ‘සියලු පක්‍ෂවල’ නියෝජනත්වයෙන් පිහිටුවන ලෙසත්ය.
කොහොම නමුත්, තමා නව ආණ්ඩුවක් පිහිටුවන බව ජනාධිපතිවරයා මෙහිදී ප්‍රකාශ කළේය. එය මේ සතිය ඇතුළත සිදු කරන බවද කීය.
ඔහුගේ කතාවේ තවත් වැදගත් කාරණා කිහිපයක්ම අන්තර්ගත විය.
එකක් නම්, රාජපක්‍ෂවරුන් සහ දූෂිත යැයි නම් දැරූ ඇමතිවරුන් රාජ්‍ය පාලනයෙන් පලවාහැරි බව ප්‍රකාශ කිරීමයි.
‘ ..ඒ අදහස මමත් පිළිඅරගෙන මේ විසඳුමට අවශ්‍ය පසුබිම සකස් කරන්නට මම අසීරු සහ දැඩි තීන්දු කීපයක්ම අරගත්තා. පසුගිය කැබිනට් මණ්ඩලය පත්කිරීමේදී එවකට සිටි ජ්‍යෙෂ්ඨ ඇමතිවරු විශාල ප්‍රමාණයක් ඒ වගේම රාජපක්‍ෂවරු සියලු දෙනාමත්, නැති තරුණ මන්ත්‍රීවරුන්ගෙන් සමන්විත නව ඇමති මණ්ඩලයක් පත්කළා.’
ඔශු ‘ඒ අදහස’ යැයි කියන්නට ඇත්තේ, දූෂිත ඇමතිවරුන් සහ රාජපක්‍ෂවරුන් තවදුරටත් රටේ පාලනයට ගාවා නොගන්නා ලෙස සමාජයේ පැවැති අදහස විය හැකිය. ඇත්ත, එම දූෂිත ඇමතිවරුන් රහිත අලුත් ඇමති මණඩලයක් පත්කිරීම දැඩි සහ අසීරු තීන්දුවකි. මේ අවස්ථාවේදී අඩු ගණනේ ජොන්ස්ටන් ප්‍රනාන්දු, පවිත්‍රා වන්නිආරච්චි වැනි ජ්‍යෙෂ්ඨයන් කිහිප දෙනකුවත් ඇමති මණ්ඩලයට ඇතුළත් කරගත යුතුයැයි මහින්ද රාජපක්‍ෂ මහතා බලකරද්දීත්, එවැනි කිසිවකු පත් නොකර සිටින්නට ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ දැඩි තීන්දුවක් ගෙන තිබිණ. එය පොහොට්ටු පාර්ශ්වයේ සාමාන්‍ය ජනාධිපතිවරයකුට ගත හැකි අන්දමේ තීරණයක් නොවේ. ඒ එක්කම, රාජපක්‍ෂන්‍රුන් නැති කැබිනට් මණ්ඩලයක් යනු පොහොට්ටු පාර්ශ්වයේ කිසිම ජනාධිපතිවරයකුට සිතන්නටවත් හැකි දෙයක් නොවේ. මෛත්‍රීපාල සිරිසේන වැන්නකු ජනාධිපති වී සිටියහොත් පවා, මුලින්ම පාර්ලිමේන්තුවේ සිටින රාජපක්‍ෂවරුන් පිරිසට ඇමතිකම් දී පසුව ඉතිරි ඇමතිකම් අනෙක් දේශපාලකයන්ට ලබාදෙනු ඇත. ඒ අතින්, තමාගේ පවුලේ දැඩි බලපෑමට එරෙහිව යෑමට ගෝඨාභයට තිබුණු හැකියාව සැලකිය යුතු කාරණයකි.
රාජපක්‍ෂ පවුල දැඩි ලෙස බලලෝභී පවුලක් වනවාට අමතරව, රට පාලනය සම්බන්ධ සියලු තීරණ ඔවුන් ගත්තේ තමන්ගේ පවුලේ වර්තමාන සහ අනාගත පරපුරුවල දේශපාලන ස්ථාවරභාවය ගැන සැලකිල්ලට ගැනීමෙනි. එහෙත්, ගෝඨාභය කුමන හේතුවක් නිසා හෝ ඉන් බැහැරව යමින්, නාමල් රාජපක්‍ෂට පවා ඇමතිකමක් දීමෙන් වැළකී සිටියේය.
එලෙස රාජපක්‍ෂවරුන් දේශපාලනයෙන් පන්නා දැමීම රාජපක්‍ෂවරයකු හැටියටම කිරීමෙන් ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ ඉතිහාසගත වනු ඇත්තේය. ඔහු හැර රාජපක්‍ෂ පවුලම දේශපාලනයෙන් ඉවත් කිරීමට සමතෙකු මේ වන තෙක් පහළ නොවුණු බැවිනි. ඔවුන් ඇමති මණ්ඩලයෙන් ඉවත් කළේ වෙනත් අයකු විසින් නම් මේ වන විට රටේ ඇතිවන, විශේෂයෙන් රාජපක්‍ෂවරුන් විසින්ම කුපිත කොට ඇතිකරවනු ලබන නොසන්සුන්තාව කොපමණදැයි සිතාගත හැකිය. භික්‍ෂූන් වහන්සේලා කුමන කලබැගෑනියක් රටේ කරනු ඇද්දැයි සිතාගත හැකිය. එහෙත්, මේ අවස්ථාවේ ඒ කිසිවක් සිදු නොවීය. කරුණු දෙකක් ඊට හේතු වන්නට ඇත. රාජපක්‍ෂවරුන් පාලනයෙන් පන්නා දැමිය යුතුයැයි මහජනතාවගෙන් නැගුණු පීඩනය එකකි. රාජපක්‍ෂවරයකුම ඒ සඳහා තීරණය ගැනීම දෙවැන්නය. ‘කැළේ ගහක් නසන්න කැළේ ගහක්ම ඕනෑ‘ කියන ආප්තය සත්‍යයක් වන්නේ මෙවැනි අවස්ථාවලදීය.
ඒ අනුව, ගෝඨාභය විසින් රාජපක්‍ෂවරු ඇමති මණ්ඩලයෙන් ඉවත් කරන ලදහ. එහෙත්, අගමැති ධුරයෙන් මහින්ද රාජපක්‍ෂ ඉවත් කිරීම ඔහුට මුලින් අසීරු කාරණයක් වූ බව වාර්තා වෙයි. තමා කිසි විටෙක වැඩුමහල් සහෝදරයාට අගමැතිකමෙන් ඉවත් වන්නට නොකියන බව ඔහු කිහිප වරක්ම කියා තිබුණි. එහෙත්, අන්තර්වාර පාලනයකට යාමට, මහින්ද රාජපක්‍ෂගේ අගමැතිකම බාධාවක් වන බව පැහැදිලිව පෙනී යද්දී ඔහු කළේ, ඇමති මණ්ඩල රැස්වීමකදී සාමූහික ඉල්ලීමක් ලෙස මහින්ද රාජපක්‍ෂගෙන් ඉල්ලා අස්වන ලෙස ඉල්ලීමය. මුලින් අස්වීමට විරෝධය දැක්වූ මහින්ද රාජපක්‍ෂ, පසුව, රටේ ප්‍රශ්නවලට තමාගේ ඉල්ලා අස්වීමෙන් විසඳුම් ලැබේයැයි කියනවා නම් ඉල්ලා අස්වීමට සූදානම් යැයි කී බව වාර්තා විය. කැබිනට් ප්‍රකාශක නාලක ගොඩහේවා රූපවාහිනි සම්මුඛ සාකච්ඡාවකදී කීවේ, කැබිනට් මණ්ඩලයේදී මහින්ද ඉල්ලා අස්වීමට කැමති වූ බවයි.
එහෙත්, නිවෙසට පැමිණි පසු ඔහුගේ ඉල්ලා අස්වීමේ ස්ථාවරයන් හැම විටම වෙනස් වෙයි. ඒ, ශිරන්ති රාජපක්‍ෂ ඇතුළු පවුලෙන් එන විශාල බලපෑම නිසා බව රාජපක්‍ෂ පවුලේ තතු දන්නෝ කියති. මීට පෙරත් ඉල්ලා අස්වීමේ ලියුම පවා සකස් කළ මහින්ද රාජපක්‍ෂ පසුව එම ස්ථාවරය වෙනස් කළේය.
මේ අවස්ථාවේදීද මුලින් ඉල්ලා අස්වීමට එකඟ වූ මහින්ද, මැයි 9වැනිදා පළාත් පාලන ආයතනවල ප්‍රධානීන් ඇතුළු සභිකයන් සහ පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරුන්ද විශාල පිරිසක් අරලියගහ මන්දිරයට ගෙන්වා ඔවුන්ගෙන්, තමා ඉල්ලා අස්විය යුතුදැයි ඇසීය. ඔවුන් දෙන පිළිතුර ඉතා පැහැදිලිය. ඒ සියලුම දෙනා අද ඒ තනතුරුවල ඉන්නේ මහින්ද රාජපක්‍ෂගේ ජනප්‍රියත්වය පසුපස යෑමෙනි. ඒ නිසා ‘ඉල්ලා අස්වෙන්න එපා’ යන්නට වෙනස් දෙයක් කිසිසේත් ඔවුන්ගෙන් අසන්නට නොලැබේ. ඒ ප්‍රතිචාරයෙන් පසු මහින්ද රාජපක්‍ෂ ඉතාමත් ආවේගයෙන් කීවේ තමා කිසිවිටෙක ඉල්ලා අස්වීමට සූදානම් නැති බවයි.
එහෙත්, අවසානයේ මහින්ද රාජපක්‍ෂ අගමැති ධුරයෙන් ඉවත්වීමට තමාම පාර කපා ගත්තේය. ඒ අරලියගහ මන්දිරයට පළාත් පාලන මැරයන් එකතුකර, ඔවුන්ට කන්නට බොන්නට දී ඔවුන්ගේ ලේ කුපිත වන කතා පවත්වා, දඩ බල්ලන් සමූහයක් ලෙස මයිනාගෝගම සහ ගෝටාගෝගම වෙත මුදා හැර කළ විනාශය හේතුවෙනි. ඒ විනාශය කළේ අරලියගහ මන්දිරයෙන් එළියට ආ මැරයන් විසින් බව පැහැදිලිව පෙනීගිය නිසා, එය පාදක කරගෙන මහින්ද රාජපක්‍ෂට එරෙහිව රට පුරා අතිවිහාල ප්‍රතිවිරෝධයක් ගොඩනැගුණු නිසා, තවදුරටත් මහින්දට අගමැති ධුරයේ සිටින්නට බැරි අවස්ථාවක් උද්ගත විය. ඔහු ඉල්ලා අස්වන්නේ ඒ නිසාය. යම් හෙයකින් මයිනාගෝගමට සහ ගෝටාගෝගමට කළ ඒ මැර ප්‍රහාරයට මුළු රටෙන්ම ප්‍රතිරෝධයක් ගොඩ නොනැගුණි නම් මහින්ද රාජපක්‍ෂ ඉල්ලා අස්වන්නේ නැත. තවමත් ඔහු අගමැතිය.
කොහොම වුණත් මේ විදියට, ගෝඨාභයගේ ප්‍රතිසංස්කරණ අතර මුල් දෙක වුණේ, දූෂිත ජ්‍යෙෂ්ඨ ඇමතිවරුන් ඇමතිකම්වලින් පලවාහැරීම සහ මහින්ද රාජපක්‍ෂට අගමැති ධුරයෙන් ඉවත්වන්නට මග සැලසීමය.
‘.. රටේ දේශපාලන ස්ථාවරත්වය ඇතිකිරීම සඳහා මම සියලුම පක්‍ෂ නායකයන් සමග කටයුතු කරනවා. වර්තමානයේ තිබෙන තත්වය පාලනය කරන්න රට අරාජිකත්වයට පත්වීම වළක්වා ගන්න, දැනට ඇනහිට තිබෙන රජයේ කටයුතු පවත්වාගෙන යන්නට නව ආණ්ඩුවක් පිහිටුවීමට මා කටයුතු කරමින් සිටිනවා. මම මේ සතිය තුළ පාර්ලිමේන්තුවේ බහුතරයගේ විශ්වාසය දිනාගත්තු ඒ වගේම රටේ ජනතාවගේ බහුතරයකගේ විශ්වාසය තහවුරු කරගන්නට පුළුවන් අග්‍රාමාත්‍යවරයෙක් සහ අමාත්‍ය මණ්ඩලයක් පත්කිරීමට කටයුතු කරනවා.’
ජනාධිපතිවරයා මේ කියන අලුත් අගමැති, රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතා බව බදාදා රාත්‍රි වන විටත් තොරතුරු ලැබෙමින් තිබුණේය. අගමැති හැටියට රනිල් වික්‍රමසිංහ මුහුණ දෙන අභියෝග ගැන කතාකිරීම පසුවට තැබිය හැකිය. අගමැති රනිල් නම්, ඔහු පාර්ලිමේන්තුවේ බහුතර විහ්වාසය දිනාගන්නේත්, මහජනතාවගේ විශ්වාසය දිනාගන්නේත් කෙසේද යන්න අනාගතය විසින් විසඳනු ඇති කාරණයකි.
ජනාධිපතිවරයාගේ ඊළඟ ප්‍රතිසංස්කරණ අංකය 19 වැනි සංශෝධනයයි.
‘ඊට පස්සේ පාර්ලිමේන්තුවට වඩා බලතල ලැබෙන ආකාරයට 19වැනි සංශෝධනයේ අන්තර්ගත දෑ නැවත බලාත්මක වන පරිදි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයක් කිරීමටද මා කටයුතු කරනවා.’
මේ කතාකරන්නේ අර 20වැනි සංශෝධනය ගෙනා ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂමදැයි කිසිවකුට සැක සිතනේනට පුළුවන.
ඔහු කියන්නේ, 19වැනි සංශෝධනය ඒ විදියටම නැවත බලාත්මක කරන්නට පියවර ගන්නා බවයි. මෙය ආණ්ඩුව මීට පෙර සිටි ස්ථාවරයට වෙනස් ස්ථාවරයකි. මහින්ද රාජපක්‍ෂ මහතා පසුගියදා පාර්ලිමේන්තුවේදි කිව්වේ 19වැනි සංශෝධනය අවශ්‍ය කාලීන වෙනස්කම් සහිතව ගෙනඑන බවය. අධිකරණ ඇමති අලි සබි්‍රද පාර්ලිමේන්තුවට කිව්වේ මේ අවස්ථාවට ගැළපෙන සංශෝධන සහිතව 19 නැවත ගෙනෙන බවයි. එහෙත්, ජනාධිපතිවරයාගේ කතාවේ සංශෝධන සහිත 19ක් ගැන නොකියැවෙයි. ඔහු කියන්නේ 19හි අන්තර්ගත දෑ නැවත බලාත්මක කරන බවයි. ජනාධිපතිවරයාගේ ප්‍රකාශය අවංක නම්, 19 සංශෝධනය මේ ජනාධිපතිවරයා ලවාම නැවත ගෙනඑන්නට ලැබීම වැදගත් ජයග්‍රහණයකි. ඔහු ජනාධිපති වන්නට පෙරත්, පසුත් සිටියේ 19 සමග කෝපයෙනි. 19න් ලක්‍ෂ 69ක ජනවරමක් සහ පාර්ලිමේන්තුවේ තුනෙන් දෙකක බලයක් ලද තමාගේ අතපය වැඩක් කරන්නට නොදී බැඳ දමා ඇති බව ඔහු කිව්වේය. ඔහුගේ වුවමනාව අනුව යමින් මුළු පොහොට්ටුවම කිව්වේද, අධිකරණ ඇමතිවරයා කිව්වේද 19 විශාල අවුලක් බවයි. ස්වාධීන කොමිෂන් සභා කන්නදැයි අධිකරණ ඇමතිවරයා වරෙක විමසූ හැටි කාටත් මතක තිබෙන්නට පුළුවන. වීරවංස-ගම්මන්පිළ කණ්ඩායම විරුද්ධ වුණේද 20හි අත්තනෝමතික බලතලවලට නොව, එයින් ද්විත්ව පුරවැසියන්ට පාර්ලිමේන්තුවට පිවිසීමට සාදා දුන් අවකාශයටය. ඒද බැසිල් රාජපක්‍ෂ සමග තිබුණු පුද්ගලික අමනාපය නිසාය.
19හි අන්තර්ගතය 21 ලෙස නීතිගත කිරීම අපහසු දෙයක් නොවේ. 19ට ජනමත විචාරණයක් අවශ්‍ය නොවුණු නිසා, එහිම ඡායාවක් හැටියට ගෙනඑන 21ටද ජනමත විචාරණයකදී ජනතා අනුමැතිය අවශ්‍ය නොවනු ඇත. මීට පෙර 19 බලාත්මක කිරීම ගැන ජනාධිපතිවරයා කිසිවක් කියා නැත. එහෙත් මේ කතාවේදී ඔහු තිරසර ලෙසම 19 බලාත්මක කරන බව කියයි. 20 අතුගා දමන බවද කියයි. එය වැදගත් ජයග්‍රහණයක් නොවේද? 19න් ජනාධිපති ධුරයේ බලතල සෑහෙන දුරකට අඩු කෙරෙන අතර, පාර්ලිමේන්තුවට ඇති ශක්තිය වැඩිවෙයි.
තවත් සිත්ගන්නා කාරණයක් තිබේ. 19 ගැන ඊට විරුද්ධවූවන්ගේ පොදු විරෝධය වුණේ, එමගින් ජනතා බලයෙන් පත්වුණු ජනාධිපතිගේ බලය සීමා කර අගමැති වෙත බලය පවරන බවයි. මෛත්‍රීපාල උගුලේ ඇද දමා රනිල්ගේ පාලනයක් ගෙනයාමට 19 උපයුක්ත කරගන්නා බවට ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්‍ෂය වෙතින් මතයක් ඇති කෙරිණි. 19හි කෙටුම්පත් සාමාජිකයකු වූ ආචාර්ය ජයම්පති වික්‍රමරත්න රනිල්ට බලවත් වීමට ඉඩ සැලසීමට මෛත්‍රීපාලගේ බලතල සූක්‍ෂ්ම ලෙස කප්පාදු කළ බවද ඒ කාලයේ කියන ලදි. දයාසිරි ජයසේකර වැනි ශ්‍රීලනිප නායකයන්ද ඊයේ පෙරේදා වන තෙක්ම සිටියේ ඒ ස්ථාවරයේයි.
‘පත්වන නව රජයේ අගමැතිවරයාට නව වැඩපිළිවෙළක් ඉදිරිපත් කරලා රට ඉදිරියට ගෙනයන්නට අවස්ථාව සලසා දෙනවා.’ සිය කතාවේදී ජනාධිපතිවරයා කීවේය. එහි තේරුම අගමැතිවරයාට රට පාලනය කරන්නට ඉඩ දී තමා පැත්තකට වන බවද? එහෙත්, බලකාමයෙන් පිරි අපේ රටේ ජනාධිපතිවරුන්ට එවැනි පුරුද්දක් නැති බව ඉතිහාසය ඔප්පු කර තිබේ. චන්ද්‍රිකා කුමාරතුංග, මෛත්‍රීපාල සිරිසේන ඒ සඳහා ජීවමාන උදාහරණය. ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂට එවැනි පුරුද්දක් කොහොමටත් තිබෙන්නට බැරිය. අනෙක් අතට, 20 වැනි සංශෝධනය අවසන් කෙරෙන තුරු රටේ ආරක්‍ෂක ඇමතිවරයා ජනාධිපතිය. 19වැනි සංශෝධනයෙන්ද, ආරක්‍ෂක ඇමතිකම මෛත්‍රීපාල සිරිසේන ජනාධිපතිවරයා ධුරයේ සිටින තාක් ඔහුට දැරීමට හැකිවන පරිදි කටයුතු සලසා තිබිණි. 19 නැවත ගෙන එන බව කියන්නේ ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂම බැවින්, ඔහු තම අතේ තිබෙන ආරක්‍ෂක ඇමතිකම පූජා කරාවියැයි කිසිසේත් සිතිය නොහැකිය. ආරක්‍ෂක ඇමතිකම තමාගේ අතේ තබාගෙන සිටින ජනාධිපතිවරයකු සමග කටයුතු කිරීම, ඔහුගේ අන්තේවාසික නොවන ආණ්ඩුවකට පහසු කාරණයක් නොවේ. අනෙක් අතට, 19 ගෙනාවත්, මහජන ඡන්දයෙන් ජනාධිපති පත්වීම යන කාරණය වෙනස් කළ නොහැකිය. එවිට සිදුවන්නේ, අලුත් ආණ්ඩුව කරන්නට හදන හැම වැඩකටම, ‘තමාට ලැබී ඇති ජනවරමේ නාමයෙන්’ ජනාධිපතිවරයා මැදිහත් වීමය. උදාහරණයක් ලෙස ඉන්ධන මිල සම්බන්ධයෙන් මිල සූත්‍රයක් ගෙන ඒමට සැලසුම් කළත්, එය මහජනතාව අපහසුවට පත්කිරීමකියි කියා ඊට බාධා කරන්නට ජනාධිපතිට හැකිය. ඒ විනාශකාරී බලය නොසලකා හැරවිය හැක්කක් නොවේ.
‘ඒ වගේම විවිධ පාර්ශ්වවලින් ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කරන ලෙසත්, ඉල්ලීම් ලැබී තිබෙනවා. පත්වෙන නව රජය රට ස්ථාවර කිරීමෙන් පස්සෙ සියලු දෙනා සමගම සාකච්ඡා කරලා ඒ සඳහා කටයුතු කිරීමටත් ඉඩ ප්‍රස්ථා සලසා දෙනවා.’ මේ කාරණය බැලූ බැල්මට විධායක ජනාදිපති ක්‍රමය අහෝසි කරන්නට ජනාදිපතිවරයා එකඟ වූ බවක් පෙන්වයි. එහෙත් ජනාධිපතිවරයා ඒ සඳාහා කොන්දේසි දෙකක් පනවා තිබේ. එක, පත්වෙන නව රජය ස්තාවර කිරීමෙන් පසු’ යන්නයි. දෙවැන්න, ‘සියලු දෙනා සමග සාකච්චා කර‘ යන්නයි. මේ දෙකම අර්ථ දක්වන්නේ ජනාදිපතිවරයාය. ඔහුට ඒනෑ විදියටය. ඒ නිසා වචනවලින් ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කිරීම, ප්‍රායෝගිකව මටසිලුටු ලෙස ක්‍රියාවට නැංවෙයනු ඇතැයි සිතිය නොහැකිය.
ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂගේ කතාව, බැලූ බැල්මට ප්‍රතිසංස්කරණ න්‍යාය පත්‍රයක් ඉදිරිපත් කරන්නකි. එවැන්නක් ඉදිරිපත් කරන්නට සිදුවුණේ ඒ තරමටම ගෝඨාභය බිත්තියට හේත්තු කෙරුණු නිසාය. එහෙත් කිසිම තැනක තමා ජනාධිපති ධුරයෙන් ඉවත්වීමක් ගැන ඔහු කියන්නේ නැත. එහි තේරුම පත්වන කුමන ආණ්ඩුවක් සමග වුණත් තමා ඉතිරි ධුර කාලය ජනාධිපති හැටියට සිටින බවයි. ඉතිරි ධුර කාලය සම්පූර්ණයෙන්ම ජනාධිපතිකමේ සිටීමට අලුත් ආණ්ඩු පත්කරන්නට අවශ්‍ය නැත. පොහොට්ටු ආණ්ඩුව යටතේද එය එසේය. එහෙත්, අලුත් ආණ්ඩුවක් යටතේ අලුත් ප්‍රතිසංස්කරණවලට යනවා නම්, තමන්ගේ පැත්තෙන්ද ඊට කරන කැපවීම ජනාධිපති පෙන්විය යුතුය. ඔහු එවැන්නක් නොපෙන්වයි. අවසානයේ සිදුවී ඇත්තේ කුමක්ද? මහජනතාවගේ විරෝධයේ කේන්ද්‍රය වූ ජනාධිපතිවරයා, මුළු ධුර කාලයේම තනතුරේ සිටිමින්, තමා වටේ සිටින ඉත්තන් පමණක් එහා මෙහා ඇදීමයි. අඩු ගණනේ තමා ධුරයෙන් ඉවත්වීමේ මාර්ග සිතියමක් වත් ඔහු ඉදිරිපත් කරන්නේ නැත. ඔහු පෙන්වන්නේ රට අරාජික තත්වයෙන් ගලවාගන්නට, ධුරයේ සිටිමින් තමා මේ දේවල් කරන බවයි. එහෙත්, රට අරාජික වී ඇත්තේ ඔහු ධුරයේ ඉන්නා නිසාය.
ඒ නිසා එක්කෝ ඔහු හැකි ඉක්මනින් ඉල්ලා අස්විය යුතුය. නැතිනම් ඉල්ලා අස්වන දින වකවානු සහිත මාර්ග සිතියමක් ප්‍රකාශයට පත්කළ යුතුය. එසේ නොවන තාක් මොන දේශපාලන ජිල්මාට් දැම්මද, රටේ අරාජිකත්වය එතැනමය. ■
