මම පදවි තානාන්තර ඉල්ලලා නැහැ. නමුත් මගේ නම යෝජනා වෙලා තිබුණා. මම කිව්වේ අවස්ථාවක් ලැබුණොත් ඒ මාස 12ට ඒ අභියෝගය බාරගන්න මම සූදානම්. නමුත් ඇප්ලයි කරලා කැන්වස් කරලා ගන්න බලාපොරොත්තුවක් නැහැ. මම කතානායක පදවිය ගත්තාට පස්සේ 2015න් පසු සිරිකොතට ගියේ නැහැ. මම හිතුවේ දැන් මම ස්වාධීන පුද්ගලයෙක්.
අප කිසිවකුත් කවදාවත් නොදැකපු තත්වයක් රටේ උද්ගත වෙලා තිබෙනවා. පළපුරුදු දේශපාලකයකු හැටියට මේ අවස්ථාව ඔබ කොහොමද දකින්නේ?
නිදහසට පෙර උපන් පුද්ගලයෙක් හැටියට මගේ ජිවිත කාලය තුළ මං කවදාවත් මෙවැනි තත්වයක් මේ රටේ දැකලා නැහැ. ඉතාමත් කනගාටුදායක තත්වයක්. ඒ වගේම විශාල විනාසකාරී තත්වයක්. ඒ වගේම රටේ ජනතාව මේ තරමට දුක් විඳපු කාලයක් මට මතක නැහැ. 1953දී හර්තාල් තිබුණා. හැත්තෑ ගණන්වල සමහර ආනයනයන් සීමා කරලා තිබුණා. නමුත් මේ විදියෙ තත්වයක් කවදාවත් ඇතිවුණේ නැහැ. මේකට ප්‍රධාන හේතුව තමයි මේ රටේ තියෙන දේශපාලන බල පොරය. දැන් රට බිංදුවටම වැටිලා තියෙනවා. ආහාර නැහැ. ජීවන වියදම අහස උසට නැගලා තියෙනවා. දිනපතා විදුලි කප්පාදුවක් තියෙනවා. කිරිපිටි නෑ. ගෑස් නැහැ. ජනතාව වැඩියෙන්ම කාලය ගත කරන්නේ පෝලිම්වල. මේ වගකීමෙන් රජයට කොහොමත් බේරෙන්න බැහැ. මේක කළමනාකාරීත්වයේ දුර්වලකමක්.
පසුගිය ජනාධිපතිවරණයේදී ජනාධිපතිවරයා වරමක් ඉල්ලුවේ මේ රට සශ්‍රික කරන්න, ත්‍රස්තවාදයෙන් මුදවාගන්න, මේ රටට වාසනාවන්ත කාලයක් උදා කරන්න. නමුත් අද ඇතිවෙලා තියෙන්නේ අවාසනාවන්ත කාලයක්.
20වැනි සංශෝධනයෙන් මේ රට විනාස වුණා. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය විනාස වුණා. පාර්ලිමේන්තුව එහෙම පිටින්ම රබර් මුද්‍රාවක් බවට පත්වුණා. මේ තත්වයට ජනාධිපති, අගමැති සමග ආණ්ඩුවේ සියලු දෙනා වගකිව යුතුයි. ජනතාව 69 ලක්‍ෂයක් ඡන්දෙ දුන්න කතාව ඇත්ත. නමුත් ඊට විරුද්ධව 62 ලක්‍ෂයක් ඡන්දය දුන්නා. ඒකත් අපි අමතක කරන්න නරකයි. ජනාධිපති වුණාට පස්සේ එතුමා සෑම පුරවැසියකුගේම ජනාධිපති. මුළු රටේම ජනාධිපති. නමුත් එතුමා ගත්තු සමහර තීරණ නිසා, විශේෂයෙනක්ම කෘෂිකර්මාන්තය බිඳවැටුණා. අද ගොවියා කොච්චර අමාරුවෙන් ජීවත් වෙනවාද කියලා අපිට තේරුම් ගන්න පුළුවන්.
මොකක්ද ඔබ හිතන්නේ මේ තත්වයෙන් ගොඩයාමට සුදුසු ක්‍රියාමාර්ගය විදියට?
දැන් මේ අවස්ථාවේදී ඊළඟ මැතිවරණයකින් ඊළඟ පාලනය තෝරා ගන්නා තුරු අන්තර් පාලනයක් ඇතිකිරීම යෝග්‍යයි කියන මතයේ තමයි මේ රටේ බහුතර ජනතාව, විශේෂයෙන්ම ආගමික නායකත්වය, සිවිල් සමාජය, පරිපාලන ක්‍ෂෙත්‍රය යනාදි සියලු දෙනාම හිතන්නේ. මොකද හෙට මැතිවරණයක් තියන්න බැහැ. ඒකට කාලයක් ගතවෙනවා. ඒ නිසා සියලුම පක්‍ෂවල එකඟත්වයෙන් පාලනයක් ඇතිකරන්න පුළුවන් නම්, ජාතිය ගොඩනැගීමේ හරි, සමගි රජයක් හරි, අන්තර්කාලීන ආණ්ඩුවක් හරි පිහිටුවන්න පුළුවන් නම්, මේ රට තවත් පිරිහීමට පත්වීම නවත්වාගන්න පුළුවන්. නමුත් අවාසනාවකට අපිට අද ඒ එකඟත්වය පෙනෙන්නේ නැහැ. අද තාමත් පක්ෂ ඉන්නේ බලපොරයේ. ඒ නිසා විපක්‍ෂයට එකඟත්වයකට එන්න බැරිවෙලා තියෙනවා. නමුත් මෙයින් පීඩා විඳින්නේ අසරණ ජනතාව.
පාර්ලිමේන්තුව තුළ මීට විසඳුමක් ලබාගන්නට පුළුවන්කමක් තිබුණාද?
මිනිස්සු බලාපොරොත්තු වුණා පාර්ලිමේන්තුවෙන් මේ ප්‍රශ්නය විසඳාගන්න පුළුවන් වෙයි කියලා. නමුත් දැන් ඒ විශ්වාසය කැඩිලා තියෙනවා. පාර්ලිමේන්තුවෙන් මේක තාමත් විසඳාගන්න බැරිවුණා. පාර්ලිමේන්තුවේ මේක කතාකරන්නේ නැහැ. පාර්ලිමේන්තුවට මේ ගැන සැලැස්මක් නැහැ. ඇමති මණ්ඩලයටත් මේ ගැන සැලැස්මක් නැහැ. බලය රඳවා ගැනීම සඳහා සහ බලය ලබාගැනීම සඳහා බලපොරය පමණයි දැන් තියෙන්නේ. ඒ නිසා තමයි ජනතාව එළියට බැස්සේ. පෝලිම්වල මිනිස්සු මැරී වැටෙන කාලයක ජනතාව කුපිත වීම අපි තේරුම් ගන්න ඕනෑ.
ඒ වගේම විශේෂයෙන් අපි අගය කරන්න ඕනෑ තරුණ නව පරපුර එළියට ආවා.
දේශපාලනඥයන්ට කරන්න බැරිවුණු, පාර්ලිමේන්තුවට කරන්න බැරිවුණු, සිවිල් සමාජයට කරන්න බැරිවුණු පණිවිඩයක් නව පරපුර අද රටට දීලා තියෙනවා. ඒ ශක්තිය මේ අවස්ථාවේදී මේ රට හදාගන්න, වැරදි හදාගන්න, අලුත් ව්‍යවස්ථාවක් හදාගන්න, මහ දවාලේ දූෂණ සිදුවෙච්ච රටක් සුද්ද කරගන්න අවශ්‍ය නිතිරීති ගෙනෙන්න යොදාගන්න අපට පුළුවන්. සෑම දෙනාම එක උත්සාහයක් දැරුවොත්. අවාසනාවකට මට ඒ බවක් පෙනෙන්නේ නැහැ.
මම දකින්නේ අඩු ගානේ අවුරුද්දක්වත් යනවා මේ රට හරියට පීල්ලේ තියාගන්න. ඊට පස්සේ මාසයක් දෙකක් ඇතුළත ජනමත විචාරණයකින් අපිට විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කරන්න පුළුවන්. ඒ එක්කම එක දවසේ පාර්ලිමේන්තු මහමැතිවරණයකුත් තියන්න පුළුවන්.
ඔබ කියන විදියේ එකඟතාවක් ඇතිකරගන්නේ කොහොමද කියන එක ප්‍රශ්නයක්..
ජාතික එකඟතාවකට එන්න ඕනෑ නම් ඉස්සෙල්ලාම ජනාධිපතිවරයා මිත්‍රත්වයේ හස්තය දිගු කළ යුතුයි. ඒ වාගේම එතුමා විපක්‍ෂයේ විශ්වාසය දිනාගත යුතුයි. ඒ සඳහා කළ යුත්තේ ඉස්සෙල්ලාම 20වැනි සංශෝධනය අහෝසි කරන එක. ඒක එක දවසෙන් පාර්ලිමේන්තුවේ කරන්න පුළුවන්. දැනටමත් පාර්ලිමේන්තුවේ න්‍යාය පුස්තකයට ඇතුළත් කරලා තියෙනවා 20 වැනි සංශෝධනය අහෝසි කිරීම සහ 19ට ආපසු යෑම. ඉන්පසු පරණ විදියට පසුගිය රජය කාලෙ වගේ පාර්ලිමේන්තුවට ඒ බලතල ලැබෙනවා. ඊට පස්සේ විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කිරීම. ඒක එක දවසෙන් කරන්න බැහැ. ඒත් යම්කිසි කාලසීමාවක් තුළ මේක කරනවා කියලා ජනාධිපතිවරයාට පොරොන්දුවක් දෙන්න පුළුවන්, මේ රටේ ජනතාවට. මේ රට හදන්න ඕන නම්, අන්තර්කාලීන වැඩ පිළිවෙළකට යන්න පුළුවන්. නමුත් පාර්ලිමේන්තුවේ ඉන්න 225 දෙනාම මේ වැඩපිළිවෙළේ කොටසක් වෙන්න ඕනෑ.
ඒ අතරේ අරලියගහ මන්දිරෙන් පිටව ආ මැර පිරිසක් ගෝල්ෆේස් අරගළයට පහර දෙනවා..
මේ රටේ ලොකු ඉල්ලීමක් තියෙනවා ජනාධිපතිවරයා සහ අගමැතිවරයා ඉවත් විය යුතුයි කියලා. මේ හඬ රටෙන් ඇහෙනකොට ඒවාට කන් යොමු කරන්නේ නැතිව ඉන්න අමාරුයි. මේ තරුණ බලය අද විසාල වශයෙන් රට පුරාම ගිහිල්ලා තියෙනවා. සමහර අවස්ථාවල සමහර තැන්වල අසෝබන සිදුවීම් ඇතිවුණා. ඒවා අපි අනුමත කරන්නේ නැහැ. නමුත් මේ ඔක්කොම ඇවිස්සුණේ අරලියගහ මන්දිරේ ඇතිවෙච්ච සිද්ධිය නිසායි. ඊට ඉස්සෙල්ලා දවසේ අපිට ආරංචිය ලැබුණා මෙන්න මෙහෙම සිද්ධියක් වෙන්න යනවා, ගෝල්ෆේස් එකේ තරුණයන් හිංසාකරලා, බය කරලා ගහලා පන්නන්න සැලැස්මක් තියෙනවා කියලා. ඒ කියන්නේ කෑම ඕඩර් කරලා සැලසුම් කරලා සෙනග එකතු කරනවා කියලා ආරංචි වුණා. අපි අදාළ අංශ දැනුවත් කළා.
වෙච්ච සිද්ධිය දැක්කාම අපිට පෙනෙනවා, අරලියගහ මන්දිරේට ආපු මිනිස්සු කුපිත කළා කතාවලින් ඒක ඇතුළෙදි. ජනතාව උසිගැන්වුවා. ඒ කළ දේ වැරදියි. ඒකේ වගකීමෙන් අග්‍රාමාත්‍යවරයාට මිදෙන්න බැහැ. උසිගන්වපු තවත් මැති ඇමතිවරු කීප දෙනෙක් උන්නා. ඒ අයත් වගකිව යුතුයි. ඒක ඉතාමත්ම අසෝබන සිද්ධියක්. ලජ්ජා සහගත සිද්’ධියක්. සාමකාමීව මාසයක් පුරා අරගළය ගෙනගිය නව පරපුරට මේ විදියට පහරදීම දැක්කාම, බිම දාගෙන පොලුවලින් පහරදීලා, ඒක ගැන අපි හරියට කනගාටු වෙනවා. මෙතැනදි මට මතක් වෙනවා, 2018 ව්‍යවස්ථා කුමන්කත්‍රණය වෙලාවේදී පාර්ලිමේන්තුවේදී වෙච්ච සිද්ධියත්. දෙතැනම තිබුණේ එකම දේශපාලන සංස්කෘතියක්. ඒ සංස්කෘතිය සමහර පක්‍ෂවල තියෙනවා. ඒ නිසා ජනතාව කුපිත වුණා. ගිනිතැබීම් ආදි දේවල් අපි අනුමත කරනවා නෙවෙයි. නමුත් මිනිසුන්ගේ වේදනාවක් තිබුණා. ඒ වේදනාව තමා එදා එළියට පැන්නේ. මාස ගණනකට පෙර ඉඳන් අපි කිව්වා මේක කවදා හරි පුපුරනවා කියලා. ජනතාවට හැමදාම වහල්ලු හැටියට සලකන්න බැහැ. තරුණ පරපුර කොහෙත්ම ඒක පිළිගන්නේ නැහැ. පොල්ලෙන් ගහලා ඉස්සර කාලේ කළාට දැන් කාලේ එමෙහම කරන්න අමාරුයි.
මේ වෙලාවේ මැතිවරණයකට යාම සුදුසුය කියලා හිතනවාද?
මැතිවරණයකට යාම හොඳ වෙන්න පුළුවන් මේක මෙහෙම ඇදගෙන යනවාට වඩා. නමුත් ඒක කොයිතරම් ප්‍රායෝගිකද කියලා ප්‍රශ්නයක් තියෙනවා. ඒකට මාස තුනක් හතරක් යන හින්දා. රට හරි පැත්තට තියන්න වුණත් අවුරුද්දක්වත් ගතවෙනවා. ඉස්සෙල්ලා පැය විසිහතරේම විදුලිය ලැබෙන්න ඕනෑ. පෝලිම් යුගය නවත්තවන්න ඕනෑ. ආර්ථිකය, අපනයන නංවන්න ඕනෑ. ඒ විදියේ දේවල්වල ප්‍රතිඵල ලැබෙන්න පටන්ගන්නත් අවුරුද්දක් විතර යාවි. ඒක තමයි නියම ක්‍රමය. නමුත් මේ තියෙන විදියට අවසානයක් නැත්නම් මැතිවරණයක් තමයි එකම පිළියම. නමුත් ඊට මෙහා අන්තර්වාර පාලනයක් මගින් මේක විසඳාගන්න කියන එකයි සාධාරණ සමාජයක් හැටියට අපි කියන්නේ. අවුරුද්දක කාලෙන් පස්සේ වහාම මැතිවරණයට සුදානම් වෙන්න. ඒකට මාස තුනක් යයි. ඒක හුඟාක් ප්‍රායෝගිකයි.
මේ ක්‍රියාවලිය ඇතුළත මූලික හා ප්‍රබලම විරෝධය එල්ලවුණේ ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මහතාටයි.
මේ ආණ්ඩුව ගත්තු තීන්දු තීරණ ගැන ප්‍රධානම වගකීම තියෙන්නේත් ඔහුටයි. ඒ වගකීම් තියාගෙනත් ඔහු තවදුරට ජනාධිපති තනතුරේ සිටීම ඔබ දකින්නේ කොහොමද?
එහෙම තනතුරේ ඉන්න කිසිම සදාචාරාත්මක අයිතියක් ඔහුට නැහැ. වැරදි තිබුණා කියලා එතුමාම පිළිගත්තා. එතුමාට ඒ වගකීමෙන් මිදෙන්න බෑ. ඒ වගකීම සම්පූර්ණයෙන්ම එතුමාට පැවරෙනවා.
හිටපු කතානායකවරයකු හැටියට, වර්තමාන පාර්ලාමේන්තුව මේ රටේ ප්‍රශ්න ගැන දක්වන සංවේදිභාවය ගැන කොහොමද හිතන්නේ?
මගේ වකවානුවේදී අපි පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරුන් සඳහා චර්යාධර්ම පද්ධතියක් ඇතිකළා. අවුරුදු 25කට පස්සේ. නමුත් දැන් පාර්ලිමේන්තුවේ සම්පූර්ණ වගකීම ඉෂ්ට කෙරෙනවා කියලා මට කියන්න බැහැ. පාර්ලිමේන්තුව දැන් අසෝබන පොරපිටියක් වෙලා. සමහරු පාවිච්චි කරන වචන පවා ශීලාචාර සමාජයකට අහගෙන ඉන්න පුළුවන් ඒවා නෙවෙයි. පක්ෂ නායකයන්ට අයිති දෙයක් තමයි තමන්ගේ සාමාජිකයො නීත්‍යනුකූලව විනයක් ඇතිව කටයුතු කරන බවට වගකීම. එය සිදුවෙන්නේ නැහැ.
පාර්ලිමේනතුව රටේ ප්‍රශ්න ගැන කතාකරන වාදභූමියක්. අනෙක් පැත්තෙන් ජනතාවගේ ව්‍යවස්ථාදායක බලය ආරක්‍ෂා කරන තැනක්. පාර්ලිමේන්තුවේ ප්‍රධානියා හැටියට කතානායකවරයා ඒ දෙකම වෙනුවෙන් පෙනීසිටිය යුතුයි. ඒ තනතුරේ භූමිකාව මේ වෙලාවෙදි ඉටුවෙනවා කියලා හිතනවාද?
කතානායකවරයාගේ මධ්‍යස්ථභාවය ඉතාම අවශ්‍යයි. ඔහුට ගෞරවය උපයාගන්න පුළුවන් වෙන්නේ ඒ විදියට ක්‍රියාත්මක වුණොත් පමණයි. නමුත් සමහර අවස්ථාවලදී අපි දකිනවා කතානායකවරයාටත් අපහාස කරනවා. හැම දෙනාම බලාපොරොත්තු වෙන්නේ කතානායකවරයාගේ ස්වාධීන හැසිරීමක්.
විපක්‍ෂයේ පක්ෂ මේ වෙලාවෙ හැසිරීම ගැන මොකද හිතන්නේ?
රට මෙවැනි ප්‍රපාතයකට වැටුණාම ගොඩ ගන්න නම්, විපක්‍ෂය සමගියෙන් අත්වැල් බැඳගන්න ඕනෑ. නමුත් එහෙම සමගියක් අද ඇතිවෙලා නැහැ. විපක්‍ෂය තුළ දකින්න ලැබෙන්නේ දේශපාලන බලය ලබාගැනීම සඳහා උත්සුක වීමක් තමයි. නමුත් රටේ අවාසනාවකට ඒ අය අතර ඇතිවිය යුතු සමගිය ඇතිවෙලා නැහැ. එක්කහු වෙන්න පුළුවන් නම් ඒ ශක්තිය ඇති මේ රට ගොඩනගන්න. ඉදිරි දින තුන්සිය හැටපහ තුළ පාර්ලිමේන්තුව තුළ දේශපාලනය කොන් කරලා පෙට්ටියක දාලා තියලා අත්වැල් බැඳගෙන වැඩ කරන්න පුළුවන් ප්‍රතිපත්ති හදලා අවම කොන්දේසිවලට එකඟවෙලා රට හදන ප්‍රතිපත්ති හැදුවොත් රට ඉස්සරහට යන්න පුළුවන්.
ජනතාවගේ පැත්තෙන් මේ වෙලාවෙ හැසිරෙන විදිය ගැන මොකක්ද ඔබේ තක්සේරුව?
මම පහුගිය කාලේ දැක්කා වෘත්තීයවේදීන් සහ සිවිල් සමාජය ප්‍රබල හඬක් නගනවා. අදත් මම සිවිල් සමාජ සංවිධාන කීපයක් හමුවුණා. ඔවුන්ගෙන් හොඳ යෝජනා ඇවිත් තිනෙවා. නීතිඥ සංගමයේ යෝජනාවලියත් ප්‍රායෝගිකයි.
සෝභිත හාමුදුරුවන්ගෙන් පටන් අරගෙන විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කරන්න ඕනෑය කියලා ගෙනා අදහසට විරුද්ධවයි පහුගිය ඡන්දෙදි බලය ඡන්දය ලැබුණේ. දැන් ආණ්ඩු පක්‍ෂය ඇරෙන්න, රටේ සියලුම පාහේ දේශපාලන පක්ෂ විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කරන්න ඕනෑ කියන ස්ථාවරයට ඇවිත්.
මුළු රටේම ඒකට පොදු හඬක් නැගෙනවා. 20 ගෙනාවේ 19න් වැඩ කරගන්න බැරි නිසා කියලානේ කිව්වේ. නමුත් 20 ගෙනල්ලා හාල් මිල අඩු කරන්න පුළුවන් වුණාද? බඩුමිල අඩුකරන්න පුළුවන් වුණාද? ආර්ථිකය දියුණු කරන්න පුළුවන් වුණාද? 20න් රට එහෙම පිටින්ම පිරිහුණා. අන්තර්ජාතිකවත් අපි අසරණ වුණා. තනිවුණා. යුරෝපා පාර්ලිමේන්තුවේ 600ක් අපිට විරුද්ධව ඡන්දේ දුන්නේ ඇයි? අපේ ක්‍රමවේදය ඒ අය අනුමත නොකරපු නිසා. දැන් ජනතාවට වැටහිලා තියෙනවා මිලියන 22ක ජනතාවගේ අනාගතය එක පුද්ගලයකුට බාරදෙන්න බැහැ කියලා. පාර්ලිමේන්තුව ශක්තිමත් කරන්න කියලා.
අපේ කාලයේ පාර්ලිමේන්තුවේ ආංශික අධීක්‍ෂණ කාරක සභා 16ක් පිහිටෙව්වා ඒ ඒ අමාත්‍යාංශවලට. එයින් සීයට පනහක් ආණ්ඩු පක්‍ෂයටත් සීයට පනහක් විපක්‍ෂයටත් බාරදුන්නා. ඒවා හොඳට ක්‍රියාත්මක වුණා. ඒවායින් අවස්ථාවක් ලැබුණා රටේ ඉන්න බුද්ධිමතුන් කැඳවන්න. ඕනෑම පනතක් එන්න ඉස්සර ඒ කාරක සභාවේදී අනුමත වෙන්න ඕනෑ. ඒක ඇමරිකාවේ ඉතාම සාර්ථක වෙච්ච ක්‍රමයක්. ඇමරිකාවේ විදේශ සම්බන්ධතා කමිටුව ඉතාම බලවත්.
2015 අත්දැකීම තමයි පුරවැසියෝ ආණ්ඩු හදන්න මුල් වුණාට, හැදුවායින් පස්සේ ඔවුන්ට පාලනය සඳහා සම්බන්ධයක් නොමැතිවීම. අපි අලුත් ආණ්ඩුක්‍රමයකට යනවා නම් පුරවැසියන්ට රාජ්‍ය පාලනයට දායක වෙන්න අවස්ථාවක් තියෙන්න ඕනෑ කියලා ඔබ හිතනවාද?
ඒක ඉතාම අවශ්‍යයි. පුරවැසියන් වගේම මේ නව පරපුරත් රාජ්‍ය පාලනයට හවුල් කරගන්න වෙනවා. ඔවුන්ගේ දක්‍ෂකම, අධිෂ්ඨානය සහ කැපවීම දැක්කාම අනාගතයට හොඳ සලකුණක් හැටියට මම දකිනවා. 19 යටතේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාවේ සිවිල් සමාජයෙන් තුන්දෙනෙක් සාමාජිකයන් හිටියා. පත්කිරීම් කිරීමේදී ඒ අයට අපි දුන්නා සුදුසු අය තෝරලා අපේ රැස්වීමට ඉදිරිපත් කරන්න කියලා. අඩුපාඩු තිබුණා නම් ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයකදි අපි බලාපොරොත්තු වෙනවා වෙනස් කරන්න. ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාවෙන් තමයි ඉහළ තනතුරුවලට තෝරගත්තේ. එතැනදි අපි කළ පත්වීම් කිසිවකට බෙදීමක් තිබුණේ නැහැ. ඒකමතිකවයි කළේ කියලා බොහොම සන්තෝසෙන් කියන්න පුළුවන්. ආණ්ඩු පක්‍ෂය නියෝජනය කළ අයට සහ විපක්‍ෂය නියෝජනය කළ අයට, සිවිල් සමාජ නියෝජිතයන්ට කියන හැම දෙනාගේම හඬට අපි කන්දුන්නා. අවසාන තීරණය ගන්නකොට එකඟත්වයෙන් තමයි ගත්තේ. අද එහෙම නෙවෙයිනේ. ආණ්ඩුවෙන් නම් එවනවා. විපක්‍ෂය එවන නම් බාරගන්නේ නැහැ. ජනාධිපතිට අවශ්‍ය නම් පත්කරනවා.
19ට යනවා නම් එහි තියෙන ජනාධිපතිවරයා සහ අගමැති වෙනම මහජන වරම්වලින් පත්කෙරෙන තත්වය වෙනස් කළ යුතුයි නේද?
ඒක නිසා තමයි අපි කියන්නේ ඊළඟ ජනාධිපතිවරණයට පෙර විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කරන්න ඕනෑ කියලා. 19න් බල කේන්ද්‍ර දෙකක් ආවානේ. එතැන ගැටලුවක් ආවා. ඒක මම පිළිගන්නවා. ඒක වෙනස් කිරීම අනිවාර්යයි ගෝල්ෆේස් එකෙත් එන්නේ ඒ හඬනේ. ගෝල්ෆේස් එකෙන් ආපු හඬ ලංකාව පුරාම ගියා. 20 ගෙනාවාට පහුවදා ඉඳලාම අපි ඒක ගැන කිව්වා. නමුත් රටේ ලොකු අවධානයක් ඒ වෙලාවේ තිබුණේ නැහැ ඒ ගැන. අද ඒක ප්‍රමුඛ හඬ වෙලා තියෙන්නේ.
අද සෝභිත හාමුදුරුවො හිටියා නම් මොනවා කරයිද?
මං හිතන්නේ උන්වහන්සේ අඬයි. නැතිනම් හෘදය වස්තුව පුපුරයි. ඒ තරමට උන්වහන්සේ දුක්වෙයි. මේවා උන්වහන්සේ බලාපොරොත්තු වෙච්ච දේවල් නෙවෙයිනේ. උන්නාන්සේ 70 වෙනි උපන් දිනේ අපි සාධාරණ සමාජයක් සඳහා ව්‍යාපාරය පටන් ගත්තේ විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කරන්න. අන්තිම මොහොතේ පොඩි පොඩි වෙනස්කම් කරගන්න පුළුවන් වුණා.
මේ වෙලාවේ අන්තර්කාලීන ආණ්ඩුවේ අගමැති හැටියට සලකා බැලෙන ලැයිස්තුවේ ඔබේ නමත් තිබුණා.
මම පදවි තානාන්තර ඉල්ලලා නැහැ. නමුත් මගේ නම යෝජනා වෙලා තිබුණා. මම කිව්වේ අවස්ථාවක් ලැබුණොත් ඒ මාස 12ට ඒ අභියෝගය බාරගන්න මම සූදානම්. නමුත් ඇප්ලයි කරලා කැන්වස් කරලා ගන්න බලාපොරොත්තුවක් නැහැ. මම කතානායක පදවිය ගත්තාට පස්සේ 2015න් පසු සිරිකොතට ගියේ නැහැ. මම හිතුවේ දැන් මම ස්වාධීන පුද්ගලයෙක්. කිසිම දේශපාලන පක්‍ෂයකට මම අයිති නැහැ. මට රට ගැන හැඟීමක් තියෙනවා. මට ඉදිරිපත් වෙන්න කියලා ඔය යෝජනාව ආවාම විශේෂයෙන් ආගමික නායකත්වයෙන්, සිවිල් සමාජයෙන්, තරුණයන්ගෙන් ගෝල්ෆේස් එකෙන්, මම කිව්වේ රටේ එකඟත්වයක් තියෙනවා නම් ඒ මාස 12 කරලා මට ගෙදර යන්න පුළුවන් කියලා.■
