■ අමන්දිකා කුරේ
මේ අ්රබුදයට දේශපාලන විසඳුමක් සෙවිය යුත්තේ කෙසේද?
මෙතන ඇතිවෙලා තිබෙන්නේ දේශපාලන අර්බුදයක්. ජනතා පරමාධිපත්‍ය බලය හිමි ජනතාව සහ එම බලය ක්‍රියාවට නංවන විධායකය සහ ව්‍යවස්ථාදායකය අතර ගැටුමක් තමයි මේ මොහොතේ ඇතිවෙලා තිබෙන්නේ. ලංකාවේ දේශපාලනයට පිළිලයක් බවට පත්වෙලා ඉන්න රාජපක්ෂවරුන් සහ ඔවුන්ගේ වටේ ඉන්න අයව පළවා හැරලා ශිෂ්ට සම්පන්න දේශපාලන ක්‍රමයක් නැවත මේ රටේ ස්ථාපිත කළ යුතුයි කියන එක තමයි දැන් තිබෙන ජනතා විරෝධතාවල තේමාව බවට පත්වෙලා තිබෙන්නේ. ඒ නිසා පවතින අර්බුදයට දේශපාලන විසඳුමක් ලබා ගැනීමේ දී මේ තේමාව විය යුත්තේ. දැන් ජනාධිපතිවරයා මාධ්‍ය නිවේදනයක් නිකුත් කරලා කියනවා ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙන් ඔහුට ලැබී තිබෙන බලය අනුව සර්ව පාක්ෂික ආණ්ඩුවක් පිහිටුවන්න ඔහු බලාපොරොත්තු වෙනවා කියලා. එහි දී ඔහු කියනවා පාර්ලිමේන්තුව නියෝජනය කරන සියලුම පක්ෂවල නායකයන් කැඳවලා ඉදිරියේ පිහිටුවීමට නියමිත සර්වපාක්ෂික ආණ්ඩුව පිළිබඳවත් ඒ ආණ්ඩුවේ ඇමති ධුර සහ ඒවාට පැවරෙන වගකීම් ගැන සාකච්ඡා කරන බව.
ඒ වගේ ම ඔහු කියනවා අගමැතිවරයා ඇතුළු කැබිනට් මණ්ඩලය ඉවත් කරලා නව සර්ව පාක්ෂික ආණ්ඩුවක් පිහිටුවනවා කියලා. නමුත් ජනාධිපතිවරයාගේ යෝජනාව ජනතාව ඉල්ලා සිටින දෙයක් නොවේ. ජනතාව ඉල්ලන්නේ ජනාධිපතිවරයාට ගෙදර යන්න කියලා. ඒ කියන්නේ මේ මොහොතේ ආණ්ඩු බලයේ ඉන්න ජනාධිපතිවරයා තනතුර අතහැරලා යා යුතුයි කියන එක. ඒ වගේ ම ජනතාව ඉල්ලන්නේ ඔහුට විතරක් යන්න කියලා නෙවෙයි. මුළු ආණ්ඩුවටම යන්න කියලා තමයි ජනතාව කියන්නේ.
ඒ වගේම දැන් ඒ සටන් පාඨය තවත් තීව්‍ර වෙලා තිබෙනවා ඔවුන් මෙතෙක් කල් හොරා කාපු ජාතික ධනයත් නැවත අයකරගත යුතුයි කියලා. ඒ නිසා මේ වගේ දූෂිත චෝදනා එල්ල වන ජනාධිපතිවරයාට සදාචාරාත්මක අයිතියක් නෑ සර්වපාක්ෂික සමුළු පිහිටුවන්න මුල් තැන ගැනීමට. ජනාධිපතිවරයාට ව්‍යවස්ථානුකූලවත් ලබා දීලා තිබෙන්නේ යම් භාරකාරත්වයක්. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී රටක ජනතාව ඔහුට ඡන්දය දුන්නේ ජාතික අභිලාෂයන් ක්‍රියාවට නංවන්න කියලා ඔහු වටහා ගත යුතුයි. බලයටත් වඩා ඔහුට තිබෙන්නේ වගකීමක් ක්‍රියාවට නැංවීමක්. නමුත් දැන් ඔහු බලය භාවිත කළ ආකාරය, රට අර්බුදයකට ඇද දැමූ ආකාරයසහ දූෂිත ක්‍රියාවන්ට අනුබල දීම ආදි දේවල්වලට ජනතාව ඔහු කෙරෙහි තැබූ විශ්වාසය බිඳ වැටිලා තිබෙනවා. ඒ නිසා ජනාධිපතිවරයා දැන් උත්සාහ කරනවා සර්වපාක්ෂික ආණ්ඩුවක් හරහා ඔහු ආරක්ෂා වෙන්න. ඒ නිසා ජනාධිපතිවරයා මේ වෙලාවේ මේ කරන යෝජනාව අපි ප්‍රතික්ෂේප කළ යුතුයි. එය කිසිසේත්ම මේ අර්බුදයට දේශපාලන විසඳුමක් වන්නේ නෑ. මෙය මර උගුලක්. ජනාධිපතිවරයා කිසිසේත්ම ඉවත් වෙන්නේ නෑ කියන එක තමයි ඒකෙන් කියවෙන්නේ.
කෙසේවෙතත් ජනතාව එළියට බැහැලා ආණ්ඩුවට විශාල පීඩනයක් එල්ල කරමින් ඉන්නවා. නමුත් ව්‍යවස්ථාව අනුව ජනතාවට ජනාධිපතිවරයාව සහ අගමැතිවරයා ඇතුළු ආණ්ඩුව පලවා හැරීමට අවශ්‍ය ප්‍රතිපාදන නෑ. අපේ රට ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී රටක් නිසා මොවුන්ව බලයෙන් පහකරහැරීමේ බලය තිබෙන්නේ පාර්ලිමේන්තුවටයි. ඒ නිසා මේ මොහොතේ පාර්ලිමේන්තුව නියෝජනය කරන අයගේ එකඟතාව අපට අවශ්‍යයි. ඒ නිසා ඔවුන් හරහා මේ රාජපක්ෂ පවුල ඇතුළු ආණ්ඩුව පලවා හැරීම සාර්ථක කරගැනීමට අප කටයුතු කළ යුතුයි. ජනතාව පක්ෂ භේද නවත්තලා එක අරමුණක් වෙනුවෙන් එක තැනකට එකතුවෙලා ඉන්නවා නම් ජනතාවගේ නියෝජිතයන් යැයි කියාගන්නා මන්ත්‍රීවරුන්ට එකතුවෙලා මේ ප්‍රශ්නයට විසඳුම සොයන්න බැරිවෙන්න හේතුවක් ඇත්තේ නෑ. ඔවුන්ට ඒ නිසා වගකීමක් තිබෙනවා පටු වාද බේද අමතක කරලා ජනතාවගේ අභිලාෂයන් වෙනුවෙන් පෙනී ඉන්න.
ජනතා අරගලය තුළ කියන කාරණයක් තමයි පාර්ලිමේන්තුවේ 225ම එපා කියන එක. ඒ ගැන දැන්වත් ඒ මන්ත්‍රීවරුන් සිතා බැලිය යුතුයි. ඒ නිසා පාර්ලිමේන්තුවේ ගෞරවය රැකගන්න දැන් කරන්න ඕනෑ සැබෑ ජනතා නියෝජිතයන් වශයෙන් ජනතාවගේ අව්‍යාජ අභිලාෂය වන රාජපක්ෂවරුන් එළවා දැමීමට අදාල කටයුතු සිදු කිරීම. මන්ත්‍රීවරුන් මේ මොහොතේ ජනාධිපතිවරයාට සහ අගමැතිවරයාට බලකළ යුතුයි. ජන අරගලයට ව්‍යවස්ථාමය බලයක් නෑ මේක සිදු කරන්න. නමුත් ජනතාවට පුළුවන් පාර්ලිමේන්තුවෙන් පිටතදී මහජන නියෝජිතයන්ට ඉතා දැඩි පීඩනයක් එල්ල කරන්න. ඒ පීඩනය තව තවත් තීව්‍ර කළ යුතුයි මේ ආණ්ඩුව ගෙදර යවන්නේ නැතිනම් නැවත අප වෙන්න එන්න එපා කියන තරමට ම. එහෙම කළොත් අපට පුළුවන් වෙනවා ජනාධිපතිවරයා සහ අගමැතිවරයා මේ තනතුරු දාලා යන තැනට තත්වය නිර්මාණය කරන්න.
විශ්වාසභංගයක් සහ දෝෂාභියෝගයක් තවමත් ගෙන එන්න කටයුතු කරලා නෑ. නමුත් ආණ්ඩුවට ජනතා පරමාධිපත්‍ය අහිමි බව දැන් පේන්න තිබෙනවා. ඉහත ක්‍රම දෙකෙන් තවමත් ජනතා පරමාධිපත්‍යය ක්‍රියාවට නංවන්න බැරිවෙලා තිබෙනවා නේද?
ජනතාවට තමයි රාජ්‍ය සතු පරම බලය තිබෙන්නේ. ඒ බලය ක්‍රියාවට නංවන ප්‍රධාන ආයතන දෙකක් තමයි විධායකය සහ ව්‍යවස්ථාදායකය කියන්නේ. ජනාධිපතිවරයා සහ අගමැති ඇතුළු ආණ්ඩුව ඉවත් කිරීමට තිබෙන ව්‍යවස්ථාමය ප්‍රතිපාදන තමයි දෝෂාභියෝගය සහ විශ්වාසභංග යෝජනාව කියන්නේ. දෝෂාභියෝගයක් හරහා ජනාධිපතිවරයාව ඉවත් කිරීමට ඉතාම දීර්ඝ කාලයක් යනවා. අවස්ථා තුනකදීම පාර්ලිමේන්තුවේ දී තුනෙන් දෙකක ඡන්දයක් ලබා ගත යුතුයි දෝෂාභියෝගය ක්‍රියාවට නංවන්න. ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ දී ඒ පිළිබඳව කරුණු විභාගයකුත් සිදුවෙනවා. ඒ නිසා ඒ හරහා අපට කෙටි කාලීන විසඳුම ගන්න බෑ. ඒ වගේම රාජපක්ෂවරුන් ඉතිහාසයේ කර තිබෙන දූෂිත ගනුදෙනු නැවත සිදු කරලා අවසාන අවස්ථාවේ හෝ තුනෙන් දෙකී ඡන්දය නැතිවුණොත් ඒ ක්‍රියාවලිය එතැනින් ම නවතිනවා. ඒ නිසා මේ මොහොතේ ජනාධිපතිවරයාව පලවා හැරීමට අපට ඒ ක්‍රමය දැන් යොදාගන්න බෑ. එය ඉතාම වැල්වටාරම් සහිත ක්‍රමයක්. නමුත් එයින් කියවෙන්නේ නෑ දෝෂාභියෝගයට අවශ්‍ය චෝදනා ජනාධිපතිවරයාට නෑ කියලා. බොහෝ චෝදනා ඔහුට තිබෙනවා.
විශ්වාසභංගයකට නොගොස් අගමැතිවරයාට බලකිරීමක් සිදු කර ඔහු අස්වුණොතින් ව්‍යවස්ථාවේ සඳහන් වෙනවා අගමැතිවරයා ඉල්ලා අස් වීමේ දී අමත්‍ය මණ්ඩලයත් හිස්වෙනවා කියලා. ඒ කියන්නේ අගමැතිධුරයෙන් ඉල්ලා අස්වන්නේ නම් අනෙකුත් ඇමතිධුරත් අතහැර ගියා සේ සලකනවා කියලා තමයි තියෙන්නේ. නමුත් අගමැතිවරයා ඉල්ලා අස් වන බවක් පෙනෙන්නේ නෑ. ඒ නිසා ඔහුට විරුද්ධව විශ්වාසභංග යෝජනාවක් ගෙන ආ යුතුයි. ඒ සඳහා තුනෙන් දෙකක බලයක් ලබා ගත යුතුයි. කොහොම වුණත් මෙය ගෙන ආ යුත්තේ ඉතාම විචාරශීලීව සහ විචක්ෂණශීලීවයි. මේ යෝජනාව යම් හෙයකින් පැරදුණොත් ඒ තත්වය තමන්ගේ ආණ්ඩුවේ බලය වැඩි කිරීමට රාජපක්ෂවරුන් යොදාගන්න පුළුවන්.
ඒ නිසා මේ ජනතා සටනේ මූලික අරමුණ වන මේ බල කඳවුරු දෙකම ඉවත් කළ යුතුයි.
ඒ වගේම මේ දෙකම අරගෙන එන්න අමාරු නම් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ 74 වගන්තියේ 2 වන උප වගන්තියේ තිබෙන විදිහට පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරුන්ගේ යෝජනා සම්මුතියකින් පුළුවන් ජනාධිපතිවරයාගේ බලය කප්පාදු කරන්න. ඒ සඳහා ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ මගපෙන්වීම අවශ්‍ය වෙනවා.
ඒ නිසා දැන් පාර්ලිමේන්තුවට අවස්ථාවක් ලැබිලා තිබෙනවා ජනපීඩක ආණ්ඩුව පලවා හරින්න.
ජනාධිපතිවරයෙකු සහ ආණ්ඩුවක් මෙවැනි ජනතා අප්‍රසාදයක් ලබා ගෙන තිබෙන අවස්ථාවක ඔවුන්ව ඉවත් කිරීමට අදාළව ඉදිරියේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවකට එකතු විය යුතු ප්‍රතිපාදන වශයෙන් ඔබ යෝජනා කරන්නේ මොනවාද?
ස්කැන්ඩිනේවියානු රටවල නැවත කැඳවීමේ බලය කියලා විධිවිධානයක් තිබෙනවා. ඒක සෘජු ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී උපක්‍රමයක්. ඒක ජනමත විචාරණයකට ඉතාම කිට්ටුවෙන් යන එකක්. මැතිවරණ දෙකක් අතර කාලය තුළ බලයේ ඉන්න අය ජනතා අභිලාෂයන්ට පටහැණිව කටයුතු කරනවා නම් ඔවුන්ව තනතුරෙන් ඉවත් කිරීමට ජනතාවට බලයක් තිබෙනවා. ඒ ඒ ව්‍යවස්ථාවල සඳහන් වෙනවා කොපමණ පුරවැසියන් ප්‍රමාණයක් ඒ ඒ පෙත්සම්වලට අත්සන් කළ යුතු ද කියලා. එවැනි පෙත්සමක් ඉදිරිපත් කළා ම ජනතාවට පුළුවන් ඔවුන්ව තනතුරෙන් පහ කරවන්න.
ඒ වගේ ම මැතිවරණ නීතියේත් සංශෝධනයක් සිදුවිය යුතුයි. නියෝජිතයෙකුගේ මැතිවරණ කොට්ඨාසය දිස්ත්‍රික්කයක් පමණ වෙනවා. ඡන්දයට ඉදිරිපත් වන අය කෝටි ගණන් මැතිවරණ ව්‍යාපාරවලට මුදල් වියදම් කරනවා. මේ වගේ වංචා දූෂණ වැළැක්වීමට අදාල ප්‍රතිපාදනත් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවට එකතු විය යුතුයි.
මේවා සියල්ල එක රාත්‍රියකින් විසඳගන්න බෑ. ඒ නිසා පළමුව කළ යුතු දේ වන රාජපක්ෂ පවුල පළවා හැරිය යුතුයි. දෙවනුව මේ සංශෝධන ගෙනැවිත් විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කළ යුතුයි.■
