මේ තත්වය තුළ, ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ඉල්ලා අස් නොවුණොත් අපට ඉතිරි වන්නේ එක ‘විසඳුමකි’. එය රාජපක්ෂවාදී එකකි. එනම්, අන්තර්වාර පාලනයත් ජනාධිපතිවරයාට සහ ඔහුගේ කඳවුරටම භාර කිරීමයි. ඒ වෙනුවෙන් අප යෝජනා කළ යුත්තේ මෙයයි: විමල් වීරවංශ, ගම්මන්පිල සහ වාසුදේව වැනි පුද්ගලයන් ඇතුළත්, අන්තර්වාර පාලනයක්, ගෝඨාභය රාජපක්ෂගේ ජනාධිපතිත්වය යටතේ පිහිටුවිය යුතුය.
ආණ්ඩු කළ හැකි පිරිසකට ආණ්ඩුව භාරගන්නැයි මීට සති කිහිපයකට කලින් ජනාධිපතිවරයා කී බවක් මාධ්‍ය වාර්තා කොට තිබුණි. එහෙත් ඒ සඳහා කිසිවෙකු ඉදිරිපත් වූ බවක් දැනගන්නට නැත. ආණ්ඩුවට එරෙහිව ගෙන ඒමට නියමිත විශ්වාසභංගය ජයගත්තොත්, විපක්ෂය විසින් ආණ්ඩුව භාරගත යුතු බවට තවත් අදහසක් තිබේ. එවැන්නක් අනිවාර්ය කෙරෙන දෙයක් අපේ පාර්ලිමේන්තු ක්‍රමය තුළ නැත. උදාහරණයක් වශයෙන් සමගි ජනබලවේගය විසින් ගෙන ඒමට නියමිත විශ්වාසභංගය ජයගත්තොත් ඊළඟට එම සමගි ජන බලවේගය විසින් ආණ්ඩුව භාරගත යුතු බවට අනිවාර්ය නියමයක් නැත.
ඕමල්පේ සෝභිත හිමියන් ඇතුළු භික්ෂූන් වහන්සේලා පිරිසක් අගමැති මහින්ද රාජපක්ෂ සමග සාකච්ඡාවක් පැවැත්වීමෙන් අනතුරුව ඒ ගැන ඊයේ (27) ප්‍රකාශයට පත් ප්‍රවෘත්ති වාර්තාවක් මෙසේ ය: භික්ෂූන් වහන්සේලාගේ සහ මහජනතාවගේ ඉල්ලීම පිට අගමැතිවරයා ඉල්ලා අස්වීමට කැමතියි. එහෙත්, තමන් ඉල්ලා අස්වුණොත් රටේ අස්ථාවරත්වයක් ඇති විය හැකි යැයි අගමැතිවරයා සිතන නිසා, එය වැළැක්වීම සඳහා පාර්ලිමේන්තුවේ සියලු පක්ෂවල සහභාගිත්වයෙන් පියවරක් ගත යුතු බව ඔහු කියා සිටියේලු. ඒ අනුව, ඕමල්පේ සෝභිත හිමියන් ඇතුළු සංඝයා වහන්සේලා පාර්ලිමේන්තුවේ පක්ෂ නායකයන් හමු වී ඒ ගැන වැඩිදුරටත් සාකච්ඡා කිරීමට සූදානම් වෙති. සියලු පක්ෂ සහභාගිත්වයෙන් අලුත් ආණ්ඩුවක් පත්කර ගැනීම සඳහා පක්ෂ නායකයන් අතරේ ඒකමතිකත්වයක් ඇති කරගැනීම, තමාගේ ඉල්ලා අස්වීම සඳහා පූර්ව කොන්දේසියක් වශයෙන් මහින්ද රාජපක්ෂ බලාපොරොත්තු වන බව ඕමල්පේ සෝභිත හිමියෝ තවදුරටත් කීහ.
එදාම ‘ඩේලි මිරර්’ පුවත්පතට මහින්ද රාජපක්ෂ දී තිබෙන සම්මුඛ සාකච්ඡාවක මෙසේ කියා තිබේ: තවම ජනවරම ඇත්තේ ඔහු ඇතුළු පොහොට්ටුවටයි. ඒ ජනවරම නැති වී ඇති බවක්, පාරේ විරෝධතාවලින් නිගමනය කළ නොහැක. මෙවැනි විරෝධතා කවදත් තමන්ට විරුද්ධව තිබී ඇත. දහස් ගණනක විරෝධතාවකින් 69 ලක්ෂයක ජනවරම අහෝසි වන්නේ නැත. එම ජනවරම වෙනස් කරගත යුතු නම්, එය කරගත යුත්තේ අලුත් මැතිවරණයක් හරහා ය. මන්ද යත්, අප ප්‍රජාතාන්ත්‍රවාදී රටක් වන බැවිනි.
මේ අවස්ථා දෙකේදීම ඔහු කියා ඇත්තේ එකම කාරණයකි. එනම්, අගමැති තනතුරින් ඉල්ලා අස්වීමට ඔහු එකඟ නැති බවයි. පාර්ලිමේන්තුවේ සියලු පක්ෂවල ඒකමතිකත්වයෙන් ඇති කරගන්නා අලුත් ආණ්ඩුවක් පිළිබඳ ඔහු ඉදිරිපත් කරන කොන්දේසිය, එවැනි ආණ්ඩුවක් කිසි දවසක ඇති නොවන බවට සහතිකයකි. අනිත් පැත්තෙන්, 69 ලක්ෂයේ ජනවරම තවමත් තමන්ට ඇතැයි ඔහු කියන විට එයින් අදහස් වන්නේද, ඉල්ලා අස්වීමේ ව්‍යවස්ථානුකූල අවශ්‍යතාවක් තමාගේ පැත්තෙන් පැනනොනඟින බවයි.
පොහොට්ටුවෙන් මෑතකදී වෙන් වූ ඊනියා ස්වාධීන කඳවුරට ඇත්තේ තවත් මතයකි. එනම්, අගමැතිවරයාට සහ ආණ්ඩුවට විරුද්ධව ගෙනෙන විශ්වාසභංගයක් ජයගැනීම හරහා අගමැතිවරයාව බලයෙන් පහකොට, ස්වාධීන කඳවුරද ඇතුළත් විපක්ෂයෙන් තෝරාගත් පිරිසකින් අන්තර්වාර තාවකාලික ආණ්ඩුවක් පිහිටුවිය යුතු බවයි. මේ මතය තවත් දෙවගකට බෙදෙයි. සජබ සහ ඉහත කී ඊනියා ස්වාධීන කඳවුර තුළ සිටින තෝරාගත් පිරිසක් සහභාගි කරගෙන එකී අන්තර්වාර පාලනය පිහිටුවාගත යුතු බව ඉන් එකකි. දෙවැනි මතය වන්නේ, සජබය මොන විදිහකින්වත් ආණ්ඩුකරණයට සහභාගි නොවන තත්වයක් තුළ, ඊනියා ස්වාධීන පිරිසගෙන්ම එකී අන්තර්වාර ආණ්ඩුව පිහිටුවාගත යුතු අතර අවශ්‍ය තන්හිදී ඊට සජබයේ සහයෝගය ලැබිය යුතු බවයි.
මේ අතර, සර්ව-පාක්ෂික අන්තර්වාර පාලනයක් සඳහා තමන් එකඟ බවත්, ඒ සඳහා සාකච්ඡා කිරීමට හෙට පැමිණෙන ලෙසත් ජනාධිපතිවරයා පක්ෂ නායකයන්ට ඊයේ (27) ආරාධනා කොට තිබේ. ඒ සර්ව-පාක්ෂික අන්තර්වාර පාලනය තුළ මහින්ද රාජපක්ෂත් සිටීද නැද්ද යන්න නිශ්චිත නැත.
මේ විසිරුණු සහ පරස්පර කරුණු සියල්ල සිහියේ තබාගෙන සමස්ත ප්‍රශ්නය ගැන අපට සලකා බැලිය හැකිය.
අසමත් වීම කුමක්ද, එය කාගේද?
මුල්ම කාරණය මෙයයි. අන්තර්වාර පාලනයක් අවශ්‍ය කොට තිබෙන්නේ, ජනාධිපතිවරයා ප්‍රමුඛ රාජපක්ෂ පාලනය මේ දක්වා අසමත්ව තිබීම නිසා ය. අසමත් වීම යන්නෙන් අදහස් වන්නේ කුමක්ද? රාපක්පක්ෂලා උදා කර දෙනවා යැයි කියූ සෞභාග්‍යය උදා කර දීමට ඔවුන්ට නොහැකි වීම නොවේ. දේශපාලනඥයන් දෙන එවැනි පොරොන්දු ඉටු කිරීමට ඔවුන් කවදත් අසමත් වීම ඕනෑ තරම් අප දැක තිබේ. නැත, ප්‍රශ්නය වන්නේ, 2019 නොවැම්බර් මාසයේ තිබුණු තත්වයෙන් ගව් ගානක් ආපස්සට රාජපක්ෂලා විසින් මේ රට ගෙන ගොස් තිබීමයි. ඒ තත්වයට කෙළින්ම වගකිව යුතු පුද්ගලයා හෙවත් ‘මුල් පාපය’ ගෝඨාභය රාජපක්ෂයි. ඒ නිසා ඔහුට ඉල්ලා අස්වන්නැයි රට පුරා නැඟෙන ඉල්ලීම නොසලකා ඔහු දිගටම ජනාධිපති තනතුරේ රැඳී සිටින්නේ නම්, 2019 තිබුණු තත්වයට මේ රට ආපසු ගෙනැවිත් දීම ඔහුගේ පමණක්ම වගකීමක් බවට පත්වන්නේය. අද මිනිසුන් ඔහුගෙනුත්, හිටපු සහ දැනට සිටින රාජපක්ෂවාදීන්ගෙනුත් ඉල්ලන්නේ, උදා කර දෙනවා යැයි කියූ අමතර සෞභාග්‍යය නොව, 2019 තිබුණු ගෑස් සිලින්ඩරය, පෙට්‍රල් ලීටරය, කිරි පැකට්ටුව, හාල් කිලෝව, සීනි කිලෝව, අඛණ්ඩ විදුලිය සහ රුපියලේ අගය තමන්ට ආපසු ලබා දෙන ලෙසයි.
මේ නිසා අන්තර්වාර පාලනයක් ඇති කරන්නේ නම්, එය ඇති කිරීමේ පූර්ණ වගකීම ගෝඨාභය රාජපක්ෂ භාරගත යුතු බව පැහැදිලියි. ඉහතින් කී ඔහුගේ සහ ඔහුගේ වරිගයාගේ ප්‍රායෝගික අසමත් කම පැත්තකින් තියන්න. 20 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයෙන් ඔවුන් කරගත් දෙය ඔබට මතකද? සරල සිංහලෙන් කිව්වොත්, එයින් කරනු ලැබුවේ සියලු බලය ජනාධිපතිවරයා අතේ ගොනු කර ගැනීමයි. ඒ අනුව, පාර්ලිමේන්තුව ඇතුළු සියලු ආයතන ඔහු තමන්ට යටත් ආයතන බවට පත්කෙළේය. ඒ නිසා, ඉහතින් කී ප්‍රායෝගික අසමත් කම පැත්තෙන් ගත්තත්, පසුව කී 20 වැනි සංශෝධනය හරහා අනුන්ගේ බලයත් තමාගේ ඔඩොක්කුට දාගෙන සිටීමත් නිසා, අන්තර්වාර පාලනයක් පිහිටුවීමේ සහ 2019 දී රට තිබුණු තත්වයට නැවත ගෙනයාමේ වගකීම පූර්ණ වශයෙන්ම පැවරෙන්නේ විධායක ජනාධිපතිවරයාටයි.
ඔහු විසින් ඇති කරන ලද මහාමේරු බරක්, ඔහුගේ ස්වාමීත්වය යටතේම වෙනත් අය විසින් (සර්ව-පාක්ෂිකව) භාරගත යුත්තේ ඇයි? මෙහිදී, ආණ්ඩු පක්ෂයට පමණක් නොව, විපක්ෂයටත් රට ගැන වගකීමක් ඇති බව කෙනෙකු පෙන්වා දිය හැකිය. රාජපක්ෂලා වෙනුවෙන් ඡන්දය පාවිච්චි කළ 69 ලක්ෂය පමණක් නොව, රාජපක්ෂලාට විරුද්ධව ඡන්දය පාවිච්චි කළ ජනතාවත් අද එක සේ දුක් විඳින නිසා, මේ අවස්ථාවේ රටේ යහපත සඳහා විපක්ෂයත් යම් බරක් කරට ගත යුතු යැයි කෙනෙකු පෙන්වා දිය හැකිය. සදාචාරමය වශයෙන් ඒ තර්කයේ ඇත්තක් තිබේ. එහෙත් ප්‍රායෝගික දේශපාලනය තුළ එවැන්නක් ක්‍රියාත්මක කිරීමට උත්සාහ කිරීම, රාජපක්ෂලාගේ තවත් ඇමක් ගිලීමකට මෙහා දෙයක් නොවනු ඇත. එපමණක් නොව, ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ජනාධිපති වශයෙන් සිටියදීම, ඔහුගේ ප්‍රතිවාදී කඳවුරේ ඕනෑම පිරිසක් විසින් (සර්ව-පාක්ෂිකය හරහා) රට ගොඩගැනීමෙහි ලා සාර්ථකවත්වයක් පෙන්වනු ලැබුවහොත්, රට පැත්තකින් තියා පවුලේ අනාගතය ගැන සිතීමට රාජපක්ෂලා හපනුන් බවත් අපි දනිමු. කොටින් කිවහොත්, අවුරුදු දෙක හමාරක කාලයක් තිස්සේ තමන්ගෙන් ප්‍රදර්ශනය වූ අන්ත අසරණ අසාර්ථකත්වය, තමන්ගේ ප්‍රතිවාදීන් විසින් සාර්ථකත්වයක් දක්වා ගෙන යාමේ නැමියාවක් පෙන්නුවොත්, එයට තිරිංග දැමීමට ගෝඨාභය රාජපක්ෂ නොපසුබට වනු ඇත. ඒ නිසා, ඕනෑම සැබෑ විකල්පයක් පටන්ගත යුත්තේ, ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ඉල්ලා අස්වීමෙන් හෝ ව්‍යවස්ථානුකූලව එම තනතුරෙන් ඔහුව පන්නා දැමීමෙන්ම පමණි.
දැන් මෙසේ සිතන්න: fදාස්තර පාදෙනියගේ සහ අතුරලියේ රතන හිමියන්ගේ අනුශාසනා පරිදි රසායනික පොහොර තහනම් කළ ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ඊට මාස හයකට පසු ඒ තීන්දුව ආපස්සට හැරෙව්වේය. අද පාදෙනියවත්, අතුරලියේ රතන හිමියන්වත්, ඊට එරෙහිව රට ගිනි තියන්නේ නැත. එම ප්‍රතිපත්තිය ආපසු හැරවීමේ තීරණය ගත්තේ, උදාහරණයක් වශයෙන්, විපක්ෂයේ අන්තර්වාර පාලනයක් විසින් යැයි මොහොතකට සිතුවොත් ඇඳෙන චිත්‍රය කුමක්ද? සියලු දේශීය බලවේග එම අන්තර්වාර පාලනයට එරෙහිව නැඟිටුවීමට රජයේ වෛද්‍ය නිලධාරීන්ගේ සංගමයත්, රතන සංඝ සාසනයත් පියවර ගනු ඇත. තවත් උදාහරණයක් ගන්න: පී. බී. ජයසුන්දර, මහාචාර්ය ඩබ්. ඩී. ලක්ෂ්මන් සහ අජිත් නිවාඩ් කබ්රාල්ගේ උපදෙස් පරිදි, අවුරුදු දෙකකටත් වැඩි කාලයක් තිස්සේ ‘ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදල’ වෙත යාමේ ප්‍රතිපත්තිය ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ප්‍රතික්ෂේප කරමින් සිටියේය. අපේම වන දේශීය මූල්‍ය ඔසුවක් ඇතැයි නිවාඩ් කබ්රාල් කීවේය. ‘ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදල’ වෙත යාම ජාතිය පාවා දීමකැයි වාසුදේව නානායක්කාර කියා සිටියේය. එහෙත් අවසානයේ, දැන් සති දෙකකට පෙර, එම අරමුදලේ පිහිට පතා යාමට ගෝඨාභය රාජපක්ෂ තීරණය කෙළේය. දැන් මෙසේ සිතන්න: ‘ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදල’ වෙත මෙතෙක් නොයා සිටීමේ ප්‍රතිපත්තිය එසේ වෙනස් කෙළේ, විපක්ෂයේ අන්තර්වාර පාලනයක් විසින් නම්, ඊට එරෙහිව මේ වන විට නැඟී ආ හැකි ‘දේශප්‍රේමී’ බලවේග කොපමණදැයි ඔබට සිතාගත හැකිය.
රාජපක්ෂලා යනු පුනරුත්ථාපනය වන පවුලක් නොවේ
දැන් කෙනෙකු මෙවැනි ප්‍රශ්නයක් මතු කළ හැකිය: ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මේ වන විට ඉහත කී ප්‍රතිපත්ති දෙක පිළිබඳ එක්තරා ආකාරයක පාපෝච්චාරණයක් කර තිබීමෙන් පෙන්නුම් කරන්නේ, වැරදි හදාගැනීමට ඔහු තුළ ඇති කැමැත්ත නොවේද යන්න එම ප්‍රශ්නයයි. එසේ නම්, අන්තර්වාර පාලනයක් යටතේ වූවත්, සිදු වූ වැරදි නිවැරදි කරගන්නේ නම් ඒ සඳහා ඔහුගේ සහයෝගය ලැබෙනු ඇති බව, එම විශ්වාසයේ ඊළඟ දිගුවයි.
නැත, අද ඔහු පාපෝච්චාරණයකට හිත හදාගන්නේ, තමාගේ වැරදි නිසා ඇති වී තිබෙන මහා විනාශයේ තනි භුක්තිය තමා වෙත පමණක්ම මේ මොහොතේ පැවරී ඇති නිසාවෙනි. “මේ අර්බුදය මා විසින් නිර්මාණය කළ එකක් නොවේ” යැයි ඔහු කීවේම, එය තමා විසින් නිර්මාණය කළ එකක් බවට මුළු රටම විශ්වාස කරන බව ඔහු හොඳින්ම දන්නා බැවිනි. යම් හෙයකින් මේ විනාශයේ යම් කොටසක වගකීම පැවරීම හෝ භාර කිරීම සඳහා වෙනත් පාර්ශ්වයක් සොයාගැනීමට අන්තර්වාර පාලනයක් තුළින් හැකි වෙතොත්, ඔහුගේ වර්තමාන සහනශීලී ආකල්පය වෙනස් වී අනෙකාට ඇඟිල්ල දිගු කිරීමක් බවට එය වර්ධනය වනු ඇත.
මේ තත්වය තුළ, ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ඉල්ලා අස් නොවුණොත් අපට ඉතිරි වන්නේ එක ‘විසඳුමකි’. එය රාජපක්ෂවාදී එකකි. එනම්, අන්තර්වාර පාලනයත් ජනාධිපතිවරයාට සහ ඔහුගේ කඳවුරටම භාර කිරීමයි. ඒ වෙනුවෙන් අප යෝජනා කළ යුත්තේ මෙයයි: විමල් වීරවංශ, ගම්මන්පිල සහ වාසුදේව වැනි පුද්ගලයන් ඇතුළත්, අන්තර්වාර පාලනයක්, ගෝඨාභය රාජපක්ෂගේ ජනාධිපතිත්වය යටතේ පිහිටුවිය යුතුය. දැනට පවතින තත්වයන් යටතේ, රාජපක්ෂවාදයත්, රාජපක්ෂ කඳවුරත් එක මිටට ගෙන රටවැසියාට ගනුදෙනුව කරගත හැකි ඒකායන මාවත එයයි.
ඔවුන් හැර වෙනත් කිසිවෙකුට අන්තර්වාර පාලනයක් සඳහා ව්‍යවස්ථාපිත ‘ජනවරමක්’ නැත. අන්තර්වාර සහ සර්වපාක්ෂික යන අංග දෙකම ඇතුළත් කරගත් පාලන මාදිලි නැතිවා නොවේ. එහෙත් එවැන්නක් සාර්ථක විය හැක්කේ, විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයක් නැති, සියලු බලකඳවුරු අව්‍යාජව එක්සේසත් කළ හැකි, ස්වභාවික ව්‍යසනයක් වැනි තත්වයකදී ය. අප අද මුහුණදෙන්නේ එවැනි ස්වභාවික ව්‍යසන තත්වයකට නොවේ. මෙය, පුද්ගල කණ්ඩායමක් සහ විශේෂිත මතවාදයක් විසින් ඇති කරන ලද කෘත්‍රිම ව්‍යසනයකි. එහිදී, හදිසි විසඳුමක් සඳහා යොමු වන්නේ නම්, ඒ සඳහා වන පූර්ව කොන්දේසිය වන්නේ, එකී පුද්ගල කණ්ඩායමත්, මතවාදයත් වහා ඉල්ලා අස්වීමට සැලැස්වීමයි. “ගෝටා ගෝ හෝම්” තුළින් සංකේතවත් කරන්නේ එයයි.
ජනවරම යනු කුමක්ද?
රාජපක්ෂලා කියන ජනවරම සහ අප කියන ජනවරම, එකක් නොව දෙකකි. රාජපක්ෂලා කියන්නේ 69 ලක්ෂයක් ගැන ය. එය සංඛ්‍යාත්මක හැඳින්වීමකි. අප කියන්නේ, ප්‍රමිතියක් හෙවත් ගුණාත්මක දෙයක් ගැන ය. ඇත්ත වශයෙන්ම, 69 ලක්ෂය යනු, හරියට බැලුවොත්, ගුණාත්මක අගයක් සංඛ්‍යාත්මකව ප්‍රකාශයට පත්වීමකි. වරද තිබෙන්නේ, මේ සංඛ්‍යාව ස්ථිතික යැයි ගැනීම තුළ ය. එනම්, 69 ලක්ෂයේ වලංගුව ඊළඟ ඡන්දයක් දක්වා එක සේ වලංගු යැයි ගැනීම තුළ ය. දැන් අපි මෙසේ සිතමු: 2019 නොවැම්බර් මාසයේ සිටි 69 ලක්ෂයෙන් කිසිවෙක්, පෙට්‍රල්-ඩීසල්-භූමිතෙල් පෝලිමක හෝ ගෑස් පෝලිමක පැය ගණන් සිටීමටවත්, විදුලිය නැතිව දිනපතා පැය ගණන් දුක් විඳීමටවත් ඉල්ලා රාජපක්ෂලාට ඡන්දය පාවිච්චි කළෝද? ආහාර හිඟයක් ඇති කළ යුතු යැයි ඉල්ලා රාජපක්ෂලාට ඡන්දය පාවිච්චි කළෝද? දෛනික ජීවිකාව කරගෙන යාමට බැරි තත්වයක් ඇති කළ යුතු යැයි ඉල්ලා රාජපක්ෂලාට ඡන්දය පාවිච්චි කළෝද? සියයට 170 කින් උද්ධමනය උදා කර දෙන්නැයි කියා රාජපක්ෂලාට ඡන්දය පාවිච්චි කළෝද? නැත, එදා එක රාජපක්ෂවාදීයෙකුවත් තමන්ගේ කතිරය ගැසුවේ මේ කිසිවක් රාජපක්ෂලාගෙන් හීනෙකින්වත් ඉල්ලා නොවේ. එසේ නම් තමන්ට තවමත් ඇතැයි රාජපක්ෂලා කියන ‘ජනවරම’ කුමක්ද?
‘මුල් පාපය’ හෙවත් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ඉවත් කිරීමකින් තොරව මේ ප්‍රශ්නයට විසඳුමක් සෙවීමේ ප්‍රයත්නයක් ගැනීමේ පුළුවන්කමක්වත් නැත. එසේ නොකරන තාක් කල්, මේ රටටත් ජනතාවටත් සිදුවිය හැකි සෑම ව්‍යසනයකටම ගෝඨාභය රාජපක්ෂ වගකිව යුතුය. ඒ, මේ මොහොතේ ඔහු වෙත පැවරෙන සාපරාධී වගකීමට අමතරව ය.■
