අරගලය නිර්මාණය වන්නේ එක පවුලක් සාපරාධී අන්දමින් රට විනාශ කිරීම නිසාය. රටක් එක පවුලකින් බේරා ගැනීමට සති කීපයක් තිස්සේ පුරවැසියන් මහමඟට පැමිණ සිටින අතර මුරණ්ඩු පාලකයන් බලය රැක ගැනීමට මහා සූදුවකය. මේ ඉතා නින්දිත තත්වයකි. එබැවින් අරගලය ජයග්‍රහණයකින්ම කෙළවර විය යුතුය.
අද වන විට සැබෑ තත්වය නම් ජනාධිපති – අගමැති – ආණ්ඩුව පණ අදින තත්වයකය. එහෙත් ඔව්හු තව දුරටත් බලයේ රැඳී සිටින්නට වෙර දරති. ඒ වෙර දැරීමෙන් කිසිසේත් ඔවුන් සිතන අන්දමට බලය අල්ලාගෙන සිටින්නට පුළුවන්කමක් නැත. ඔවුන්ගේ වෙර දැරීම නිසා දිනෙන් දින රට විනාශය කරා තල්ලු වෙන වේගය වැඩි වීමය සිදු වන්නේ. එය නවතා ගන්නට පාර්ලිමේන්තුවට පුළුවන්කමක් නැති බවය විද්‍යමාන වන්නේ. විනාශයෙන් ගැලවෙන්නට කළ යුත්තේ කුමක් ද?
අරගලයේ පදනම
අරගලය නිශ්චිත ඉලක්කයක් ඇතිව ගොඩ නැඟුණකි. ඉලක්කය ප්‍රකාශ කෙරුණේ ‘ගෝඨා ගෝ හෝම්‘ යන පැහැදිලි තීන්දුව පෙරටු කරගෙනය. ඒ තීන්දුවේ කිසි වෙනසක් නැත. විවිධ උප්පරවැට්ටි දමා අරගලයට තිත තබන්නට උත්සාහ කළත් අරගලය නතර වන්නේ නැත. ගෝඨාභය ඉල්ලා අස් විය යුතුම ය. ඉන් මෙපිට විසඳුමක් නැත. මහින්දට සහ බැසිල්ට විරෝධයක් තදින් මතුවී ඇතත් අරගලයේ ඉලක්කය ගෝඨාභය බව පැහැදිලිය. ගෝඨාභය ඉල්ලා අස්වුණ විට මහින්ද ඇතුළු ආණ්ඩුව – ‘ආණ්ඩුව නමැති රාජපක්ෂ පවුල‘ බෙලසුන්ව ශුන්‍ය වී යනු ඇත. අරගලය නිසි නිලය අල්ලා ගොඩ නැගී තිබෙන බැවින් අතරමැදි විසඳුම් නැත.
‘හොඳයි ගෝඨා අස්වුණාට පස්සෙ කවුරුන්ද‘
මේ පැනය අරගලයට අදාළ නැතැයි සිතමි. පළමුව ලංකාව රාජපක්ෂ පවුලෙන් ගලවා ගත යුතු බව මැනවින් අද වන විට රටේ තරුණ පරපුර ප්‍රමුඛ අති බහුතර ජනතාවක් වටහාගෙන සිටින බව පැහැදිලිය. රාජපක්ෂලා දුරින් දුරු කළ පසුව ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට අනුගතව අලුත් දේශපාලන සංස්කෘතියක් නිර්මාණය කර ගන්නට පුළුවන් වනු ඇත. එය එක රැයක දී දකින සුබ සිහිනයක් නොවන්නට පුළුවන. එහෙත් ඒ වූ කලී ශීලාචාර රටක් ගොඩ නඟා ගැනීමට අවශ්‍ය මාවත හෙළි කර ගැනීම වන්නේය. මේ මාවතේ පටන් ගන්නා ගමනේ දී රාජපක්ෂලා සමඟ හරි හරියට හම්බ කළ මැති ඇමතිලා දේශපාලන වැඩබිමෙන් පළවා හරින්නට පුළුවන. ඒ වගකීම වෙනුවෙන් සියලු නීති ගරුක පුරවැසියන් කැප විය යුතු බව ද අමතක කළ යුතු නොවේ. සියලු පුරවැසි සංවිධානවලට විශාල වගකීමක් එහිදී පැවරෙනු ඇත. දූෂිත කිසිම මැති ඇමති කෙනෙකුට නාම යෝජනා ලබා නොදෙන මතය ප්‍රබලව ගොඩ නැඟිය යුතුය. දෙවනුව අලුත් මහජන නියෝජිතයන් පිරිසක් තෝරා පත් කර ගැනීමට ජනතාවට නිසි මඟ පෙන්වීමක් කළ යුතුය. ඒ මහජන නියෝජිතයන් අසවල් පක්ෂයෙන්ය යන අදහස බැහැර කළ එකක් වන තැනකට පත්වීම වුව යහපත්ය. කවර පක්ෂයකින් වුව ශීලාචාර – නීති ගරුක පුරවැසියෙක් නාම යෝජනා ලැබ සිටී නම් ඔහු හෝ ඇය මැති සභයට තෝරා පත් කර යැවීමට නීති ගරුක පුරවැසියන් සංවිධානාත්මකව සහයෝගය ලබා දිය යුතු ද වන්නේය. මේ වූකලී අරගලයේ පදනම මතින් අලුත් දේශපාලන සංස්කෘතියක් නිර්මාණය කර ගැනීමේ එක් වැදගත් පියවරක් ලෙස දකිමි.
අරගලයට අවසානයක් නැත
අරගලය ඇඹුල්දෙණියෙන් පටන්ගෙන ජනාධිපති ලේකම් කාර්යාලය අබිමුව කූටප්‍රාප්ත විය. අද අරගලය අඛණ්ඩව සක්‍රියව පවතින්නේ ද එහි ය. ගෝඨාභය සහ රාජපක්ෂ ආණ්ඩුව දේශපාලන භූමියෙන් දුරින් දුරු කළ පසුව අරගලය නිමා වේ ද?
රාජපක්ෂලා දුරින් දුරු කළ පමණින් ශීලාචාර දේශපාලන සංස්කෘතියක් රටට උරුම වන්නේ නැත. හේතුව දේශපාලන වැඩබිම පිරිසිදු එකක් වනොවීමය. එබැවින් නිසි අවධානයකින් අනුප්‍රාප්තිකයන්ගේ වැඩ කටයුතු හැසිරීම් නිරීක්ෂණය කළ යුතුය. ඒ ඒ අවස්ථාවන්හිදීම, මෝරා වැඩෙන්නට පෙර වල් පැළ ගලවා ඉවත දැමීම අවශ්‍ය වන්නේය. අරගලය තුළින් එවැනි දේශපාලන සංස්කෘතියකට අවශ්‍ය ශක්තිය පුරවැසියන්ට ලැබී තිබේ. දූෂිතයා – අපරාධකාරයා වට කොට පළවා හැරීමට අකම්පිතව අඛණ්ඩව කටයුතු කරන්නට සමත් වුවහොත් අලුත් දේශපාලන සංස්කෘතියක් – ශීලාචාර දේශපාලනඥයන් පිරිසක් බිහි වන්නට පුළුවන් යයි සිතමි. එබැවින් අරගලය යනු රටේ අනාගතය වෙනුවෙන් දීප්තිමත් ආලෝකයක් බවට පත් කර ගැනීමට ඊට සුදුසුකම් සපරාලූ පුද්ගලයන් කැප විය යුතුය. උදාහරණයක් ලෙස අරගලය අනීතිකව මර්දධනය කරන්නට එරෙහිව නීතිඥ ප්‍රජාව ඉතිහාසයේ කවරදාකවත් කැප නොවුණ අන්දමට කැපවීම දැක්විය හැකිය. ගෝඨාභයගේ මර්දන මෙවලම් සියල්ල අසාර්ථක වී යන්නේ නීතිඥ ප්‍රජාව කළ මැදිහත් වීම් නිසා බව පැහැදිලිය. මෙහිදී නීතිඥ ප්‍රජාව ආදර්ශයට ගත යුතු ඊළඟ පිරිස වන්නේ ‘රාජ්‍ය නිලධාරීන්‘ බව සඳහන් කරනු කැමැත්තෙමි. කිසිම මැති ඇමති කෙනෙකුට රාජ්‍ය නිලධාරීන්ගේ සහයෝගය – අනුග්‍රහය නැතිව දූෂණයේ යෙදිය නොහැකිය. මෙහිදී මතුවන ප්‍රධාන ගැටලුව වන්නේ දීර්ඝ කාලයක් තිස්සේ රාජ්‍ය නිලධාරීන්, විශේෂයෙන්ම උසස් නිලධාරීන් – ‘සිවිල් නිලධාරීන්‘ මහජන මුදල් සහ දේපළ රකින ‘මුර බල්ලන්‘ විලසින් නිර්භීත පිරිසක් ලෙස ගොඩ නැඟී නොසිටීමය. මේ යථාර්ථය ගැඹුරින් අවබෝධ කරගෙන පළමුව සිවිල් සේවය නිසි අන්දමේ ප්‍රතිසංස්කරණයකට භාජනය කිරීමට විධිමත්ව පියවර ගත යුතුය. ඊට සමගාමීව විදේශ සේවය ද විධිමත් කළ යුතුය. හිතවන්තයන් – හමුදා නිලධාරීන් සිවිල් නිලධාරීන් වෙනුවට – තානාපතිවරුන් වෙනුවට පත් කිරීමට ව්‍යවස්ථාවෙන්ම වැට බැඳිය යුතු වන්නේය. ගෝඨාභය රාජපක්ෂ අමාත්‍යාංශයක ලේකම් වරයෙකු ලෙස පත් කිරීම හා නීලා වික්‍රමසිංහ කොන්සල්ජනරාල්වරියක් ලෙස පත් කිරීම දක්වා සම්ප්‍රදාය විරෝධී පිළිවෙත්වලට ඉදිරියේ තිත තැබිය යුතුමය. ගෝඨාභය වැඩකාරයෙක් නොවන බව එදවසම අනාවරණය වුව අධිකරණයේ දී ඔහු වෙනුවෙන් සුදුසු පියවර ගැනීමට පුළුවන්කමක් තිබුණේ නැත. ඒ ඔහු ජනාධිපතිගේ සහෝදරයා බැවිනි. එබැවින් අලුත් – ශීලාචාර දේශපාලන සංස්කෘතියක් වෙනුවෙන් නීති ගරුක පුරවැසියන්ට නිති අරගලයක් තිබේ. එය දියාරු වී නොයන ශක්තිමත් එකක් විය යුතුමය. තරුණයන් ගොඩ නැඟූ අරගලයේ සාධනීය ප්‍රතිඵල රටට උරුම කර දීමේ පරම වගකීම පැවරෙන්නේ අධිකරණයට ය. සියලු අධිකරණ නිලධාරීන් මහජනතාව වෙනුවෙන් – රට වෙනුවෙන් විනා පාලකයන්ගේ අභිමතය වෙනුවෙන් කිසිම පියවරක් නොගන්නා තැනකට යා යුතුය යන්න ගෝඨාභයගේ අනීතික පාලනය විසින්ම පෙන්වා දී ඇතැයි සිතමි.
පවුලක් කළ විනාශය
අරගලභූමිය තුළට පැමිණෙන බොහෝ දෙනාගේ විරෝධය පෘථුල අයුරින් එල්ල වන්නේ රාජපක්ෂ පවුලටයි. එහිදී මහින්ද රාජපක්ෂගේ හිස මතට එල්ල කරන්නේ දැඩි ආවේගාත්මක වාග් ප්‍රහාරයන්ය. ඊට පදනමක් තිබේ. ඒ පදනමට මුල් වන්නේ මහින්ද රාජපක්ෂගේ බිරිඳ සහ දරුවන් තිදෙනාය. මහින්දගේ දේශපාලනය තුළ මැරකම සහ සොරකම සාමාන්‍ය ලක්ෂණ වෙන්නට පුළුවන. දේශපාලනය සඳහා ඔහු සුදුසුකම් සපුරා ගන්නේ හොඳින් නොව නරකින් බව කුප්‍රකට කරුණකි. එහෙත් රටේ බහුතර ජනතාවගේ විශ්වාසය දිනාගත් නායකයෙකු ලෙසින් ඔහුට පුරවැසියන්ගේ හැඟීම් – දැනීම් ගැන වගේ වගක් නැතිවීම පිළිකුල් කළ යුතු නින්දිත තත්වයකි. ඔහුගේ බිරිඳගේ හැඳුනුම් පතේ සිට තාජුඩීන් ඝාතනය දක්වා අධිකරණය ඉදිරියට යා නොදී වළක්වා ගත් කාරණා සැබවින්ම පළ කරන්නේ අශිෂ්ටත්වයයි. මහින්දගේ බිරිඳ පිටරට සවාරිවලදී වැය කළ ධනස්කන්ධය සිය ඥාතීන්ට පදවි තානාන්තර පිරිනමා හරි හම්බ කර ගන්නට ඉඩ හැරීම සමගින් දරුවන් ආදර්ශයට ගන්නේ බලය අවභාවිතය සම්බන්ධයෙන් අයහපත් හා විනාශකාරී දේවල්ය. මහින්ද භාවිතයට ගත් දේශපාලන ක්‍රම ශිල්ප නිසා ඝාතන සංස්කෘතිය සේම රාජ්‍ය මුදල් හා දේපළ අවභාවිතය පවුලේ සිරිත් විරිත් ලෙස හැඟෙන්නට වීම ගැන එක අතකට පුදුම විය යුතු ද නැත. මහින්ද දේශපාලනයට පැමිණි තැන් සිට තතු විස්තර දන්නෝ අදත් ජීවමානව සිටිති. එහෙව් මහින්ද – ඔහුගේ බිරිඳ – දරුවන් අද ගත කරන ජීවිතය රැස්කරගෙන තිබෙන ධනය හා ප්‍රසිද්ධියේ රාජ්‍ය බලය පරිහරණය හා මහජන මුදල් නාස්තිය කිසිදු චකිතයකින් තොරව, අශීලාචාර අන්දමින් සිදු කරන වග අද වන විට රටට රහසක් නොවේ. එබැවින් රාජපක්ෂ පවුලේ අනෙක් සාමාජිකයන්ට සේම මහින්දගේ කුටුම්බයට එල්ල කෙරෙන චෝදනා සමාජය තුළ දරුණු වී ඇත. හැම තැනකින්ම කියන්නේ හොරකම් කළ ධනය ආපසු දී යන ලෙසය. අද රාජපක්ෂ පවුලේ හොරකම් නිසා රට බංකොළොත් වී ඇති බව රට වැසියන්ට ඒත්තු ගොස් තිබේ. මේ නිසා අද ජනතාගේ අපේක්ෂාව රාජපක්ෂ පවුලට හිර ගෙදර ජීවිතයක් උරුම වීම ය. මහරජාණෝ – අප්පච්චි යන විරුදාවලී තමන් වෙනුවෙන් නිර්මාණය කළ උදවිය පවා මහින්දට ඉල්ලා අස්වන්නැයි පවසන්නේ මහින්ද නියමාකාරව නිරාවරණය වී තිබෙන නිසා ය.
ලංකාව වැනි කුඩා රටක්, යහපත් අන්දමින් ජීවත් වන්නට පුළුවන්කම තිබුණ රටක් මහින්ද සිය බිරිඳ දරුවන් සහෝදරයන් හා ඥාතීන් පෙරටු කරගෙන විනාශ කර ඇති බැවින් ඔවුන්ට නීතියෙන් දඬුවම් හිමිවිය යුතුය. සැබවින්ම ඔවුන්ට දඬුවම් ලැබිය යුතුව තිබුවුණේ 2015 පරාජයෙන් අනතුරුවය. ඒ අවස්ථාව ඒ පාලකයන් මඟ හැරියා පමණක් නොව චෞර පවුලක් අතට යළි රාජ්‍ය බලය අත් පත් කර දෙන්නට ද පියවර ගත් බව නොරහසකි. අද තත්වය වෙනස්ය. ”අපෙන් පළිගන්නවා” කියමින් මහින්දට පන්සල් යන්නට පුළුවන්කමක් හෝ මහින්ද වෙනුවෙන් පෙරට එන්නට පිරිහුණු සංඝ බලය ද අවසන් වී ඇත. කෙටි කාලයක් තුළ මේසා අන්දමින් තමන් සහ තමන්ගේ පවුල නිරාවරණය වේ යයි මහින්ද හීනෙකින්වත් හිතන්නට නැත. මහින්ද 2015 පරාජය කණපිට හරවා ගන්නට සමත් වුව ඔහු හෝ ඔහුගේ පවුල හෝ කිසිම පාඩමක් ඉගෙන නොගැනීමේ විපාක විඳින්නට සිදුවීම දෛවයේ සරදමකි. කෙසේ වුව මතුවට නම් රාජපක්ෂ පවුලේ හා පවුලට සම්බන්ධ කිසිම කෙනෙකුට රාජ්‍ය පාලනයේ කිසිම කිසි තැනක කිසිම කිසි තත්වයක් යළි හිමිවිය යුතු නැත. ඒ වූ කලී ජනතාව තුළ රටේ ආර්ථිකය විනාශ කර දැමීම ඔස්සේ ඇති වී තිබෙන අවබෝධයයි. එය අරගලය විසින් රට පියවි ලොවට කැඳවීමක් යයි ද පවසනු කැමැත්තෙමි.
දේශපාලනයෙන් ධනවත් වීම
අප කුඩා කල ඇසුවේ දේශපාලනය නිසා ධනවතුන් පවා දුප්පත් වුණ වගය. එය ප්‍රාදේශීය දේශපාලනය තුළ වඩාත් හොඳින් කැපී පෙනුණේය. රටේ ආර්ථික සංවර්ධනය පිණිස සිදුවුණ දේශපාලන ප්‍රතිසංස්කරණ හේතුවෙන් අනපේක්ෂිත අන්දමින් සිදුවුණ දෙයක් වන්නේ දේශපාලනයට අවතීර්ණ වන හැම තරාතිරමකම පුද්ගලයන් ධනවත් වීමය. දේශපාලකයන් ධනවත් වීම කිසිම අන්දමකින් ශිෂ්ට සම්පන්නව සිදු වූවක් නොවේ.
අරගලය විසින් දේශපාලන සංස්කෘතිය යථාවත් කිරීමට ඇති කර තිබෙන තත්වය උපරිමයෙන් ප්‍රයෝජනයට ගෙන දේශපාලනයට අවතීර්ණව ධනවත් වීමට තිබෙන හැම අවකාශයක්ම ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙන්ම අහුරා දැමිය යුතුය. ඇත්ත වශයෙන්ම ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් – රටට, රටේ අනාගතයට අවශ්‍ය ආණ්ඩු ක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් නිර්මාණය කිරීමට ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා විශාරදයින් සිය කාලය හා කැපවීම උපරිමයෙන් සිදු කළ යුතු අවස්ථාවක් ද අරගලය තුළින්ම නිර්මාණය වී ඇතැයි සිතමි. හොරකම එපා – ජාතිවාදය එපා යන තේමාවන් අරගල භූමිය තුළින් මතුවීම රටේ ඉදිරි ගමනට අවශ්‍ය සාධනීය ප්‍රතිසංස්කරණ උදෙසා අතිශයින් වැදගත්ය.
ලංකාව දුප්පත්කමෙන් හිඟමනට ඇද වැටුණේ පාලකයන්ගේ හොරකම් නිසාය. රාජපක්ෂලා යුද්ධයෙන් අනතුරුව පටන් ගත් ”සංවර්ධනය” රටට අත් කර දී තිබෙන ප්‍රතිලාභ කවරේද? යුද්ධය නිම වුණ පසුව රට දැන් අපේය යන මානසිකත්වයෙන් හිතේ හැටියට හොරකම් කරන්නට පටන් ගන්නට රාජපක්ෂලා තේමාව කර ගත්තේ සංවර්ධනය යන්නයි. රටක් භෞතික වශයෙන් ද සංවර්ධනය විය යුතුය. එහෙත් අධි වේගයෙන් අනවශ්‍ය අන්දමේ භෞතික සංවර්ධනයක් කරන්නට පටන් ගත්තේ අධික පොලියකට ණය ලබා ගනිමිනි. මේ භෞතික සංවර්ධනය රටේ අනාගතයට ඵලදායක නැති බව පෙන්වා දෙන්නට හා ඉන් අනාගතයේදී රටට අතිවිය හැකි ප්‍රතිවිපාක පෙන්වා දෙන්නට රාජ්‍ය නිලධාරීන් අසමත් වීම ඛේදයකි. ඊට අදාළ කාරණා දෙකක් තිබේ. එකක් රාජපක්ෂලාට නීතිය අදාළ නොවීමය. තමන් කියන අන්දමට කටයුතු කරන්නට බැරි කිසි කෙනෙකුට තමන් සමග ගමනක් නැත යන්න රාජපක්ෂලා සියලු නිලධාරි තන්ත්‍රය තුළම තහවුරු කළේය. තමන්ගේ අණ පිළිපදින නිවටයන් බවට නිලධාරීන් හසුරුවා ගත්තේ සම්ප්‍රදායන් සියල්ල බිඳ දමමිනි. අනෙක් කාරණාව වන්නේ කල දුටු කල වල ඉහ ගන්නට නිලධාරීන් පිරිසක් ද පේ වීමය. දේශපාලකයන් තරමට දූෂිත නිලධාරීන් ගොන්නක් ද රට තුළ අසාමාන්‍ය අන්දමින් වැඩෙන්නේ රාජපක්ෂලාගේ ආනුභාවයෙනි.
ජ්‍යෙෂ්ඨතම සිවිල් නිලධාරියෙකු පවසා සිටියේ ලංකාවේ ඛේදයට හේතුව දේශපාලනයට නූගත් පාදඩ පුද්ගලයන් අවතීර්ණ වීම සේම – කිසිම පෞරුෂයක් නැති පදනමක් නැති පුද්ගලයන් සිවිල් සේවයට අවතීර්ණ වීම ද ලංකාවේ විනාශයට හේතු වුණ බවය. ඒ නිසා ක්‍රමයෙන් රට තුළ තිබුණ නීතය මත පාලනය බිඳ වැටීම ශීඝ්‍ර වුණ බව ඔහු නිදසුන් ඔස්සේ පැහැදිලි කළේය.
සියල්ලට ඉහළින් නීතිය
අරගලය මතින් අධිකරණ ක්ෂේත්‍රයට ලැබුණ එළියක් හා ජවයක් විද්‍යමාන විය. එය මිරිහානෙන් ආරම්භවී රට පුරා බලාත්මක වූ වගක් පෙනේ.
ඉතිහාසයේ ප්‍රථම වරට නීතිඥවරුන් පිරිසක් නීතිපතිවරයාගේ නිල කාර්යාලය වටකර ප්‍රශ්න කිරීමක් කළේය. එසේම රට පුරා නීතිඥවරුන් මහ මඟට බැස රාජපක්ෂ පාලනයට එරෙහිව – අරගලයට සවියක් දෙන අන්දමින් පෙලපාලි ගොස් විරෝධතා පළ කළේය. මේ වූ කලී නීතිය මත පාලනය ඉහළින්ම ප්‍රතිෂ්ඨාපනය කර ගැනීමට මාවත හෙළිවීමක් යයි සිතමි.රාජපක්ෂලාගේ සහ ඔවුන්ගේ සහචරයන්ගේ නඩු අධිවේගයෙන් අවසන් කිරීම, නිදොස් කොට නිදහස් කිරීම නිසා ගෝඨාභය රාජපක්ෂගේ විනාශය ඉක්මන් වූ සේම අධිකරණ ක්ෂේත්‍රය තුළ අනීතික පාලනය සම්බන්ධ අදෘශ්‍යමාන අන්දමින් විරෝධයක් ද හෙමින් ගොඩ නැගුණේ යයි සිතමි. ඒ හැම දෙයක්ම රටේ අනාගත
අභිවෘද්ධියට ඵලදායක වන ප්‍රතිසංස්කරණ සඳහා ඉවහල් කර ගන්නට ව්‍යවස්ථාවක් නිර්මාණය කිරීමේ දී විශේෂඥයන් කල්පනාවට ගත යුතුයයි සිතමි.
අල්ලස් හෝ දූෂණ විමර්ශන කොමිෂන් සභාව – නීතිපති දෙපාර්තමේන්තුව රටේ දූෂණය පාලනය කිරීමට හෝ නීතියේ පාලනය තහවුරු කිරීමට සමත් වී ද? මේ සම්බන්ධයෙන් ජන විඥානයේ තිබෙන්නේ ප්‍රසාදයක් නොවේ. මේ ආයතන දෙක දීප්තිමත් වීම දූෂණයෙන් තොර රටක් ගොඩ නැඟීමට අවශ්‍ය වන්නේය.
අධිකරණ ක්ෂේත්‍රයේ කාර්යක්ෂමතාවක් ද රට අපේක්ෂා කරයි. අප හොඳින්ම දන්නා කාරණාවක් වන්නේ ගෝඨාභය රාජපක්ෂට අදාළ නඩු විභාග කිරීම කල් දැමීම හේතුවෙන් ඔහුට රටේ පාලකයා වන්නට අවස්ථාව උදා වුණ බවයි. ඇතැම් දේශපාලනඥයන්ගේ නඩු ඔවුන්ට ආණ්ඩු බලයක් ලැබෙනතුරු කල් දමාගෙන යළි බලසම්පන්න වීමට පුළුවන් වීම ද හරිම ශෝචනීය වේ.
රාජපක්ෂලා රට විනාශ කළ බවට වාදයක් නැත. එහෙත් ඒ විනාශයෙන් රට බේරා ගැනීමට අපේ අධිකරණ ක්ෂේත්‍රය සමත් වී ද?
පාලකයන්ට ඉහළින් නීතිය ඔසවා තබා ගන්නට මේ අවස්ථාවේ පියවර ගත යුතුමය. එය කළ නොහැකි දෙයක් නොවන බව කිව යුතු නැත.
ජනතාවගේ අපේක්ෂාව
රාජපක්ෂලා සහ ඔවුන්ගේ ඥාතීන් – ඔවුන්ගේ මැති ඇමතිවරුන් සහ නිලධාරීන් මහජන මුදල් මහා පරිමාණයෙන් අවභාවිත කළ බවට හේතු සාධක මත ජනතාවගේ විරෝධයක් ඇත. බොහෝ දෙනෙකුට පවරා තිබුණ නඩු විභාග වූයේ නම් ඔවුන්ට උරුම රාජ්‍ය පාලනය නොව හිරගෙවල්වල ලැගීම බව ජන විඥානය තුළ මෝදු වී තිබෙන අදහසකි. අරගල භූමිය තුළින් මතු වන ප්‍රබල මතයක් වන්නේ ”හොරකම් කරපු ධනය” යළි රටට ලැබිය යුතුය යන්නයි. බරපතල මුල්‍ය අපරාධ සම්බන්ධ නඩුවලින් යමෙකු නිදොස් කොට නිදහස් කළේ නම් යළි ඒ නඩු විභාග කිරීමට නීතියේ ප්‍රතිපාදන නොමැති ද? මේ නීති විශාරදයින්ගේ අවධානයට ලක් විය යුතු වැදගත් කාරණාවකි. දේශපාලන බලය නම් සංදර්භය තුළ කිසියම් නඩුවක තාක්ෂණික දෝස දුටුවේ නම්, ඒ අනුව ඒ නඩුවලින් චූදිතයන් නිදහස් වී නම් චූදිතයන්ට වඩා දේශපාලනඥයන්ට වඩා වගකිව යුතු පිරිසක් සිටින බව පැවසීම සාවද්‍ය නොවේ යයි සිතමි.
ලංකාව ආර්ථික අර්බුදයෙන් අත් මිදෙන්නේ කවර අන්දමක හෝ ණය මත නම්, ඒ ණය බරට වගකිව යුතු පාර්ශ්වයන් විසින් සිදු කරන ලද බරපතළ මුල්‍ය අපරාධ කාලයේ වැලිතලාවට යටව යන්නට ඉඩ හැරිය යුතු ද?
ණය බරින් නිදහස් වීමට ණය ලබා ගැනීම නිසා ලංකාව යථා තත්වයට පත් වන්නේ නැත. ලංකාවේ පාලකයන් වූ රාජපක්ෂලා සොරකම් කළ ධනයෙන් සැලකිය යුතු ප්‍රමාණයක් යළි රටට අත් කර ගත නොහැකි ද යන්න නීති විශාරදයන් කල්පනා කළ යුතුය.
රාජපක්ෂලා සහ දූෂිත දේශපාලනඥයන් දේශපාලන වැඩබිමෙන් පලවා හැරීමෙන් පමණක් ජනතාව සෑහීමකට පත් වේ ද? කිසිසේත් නැතැයි සිතමි. ජනතාව අපේක්ෂා කරන්නේ – තරුණ පරපුර අපේක්ෂා කරන්නේ රාජපක්ෂලා වෙනුවට වෙනත් පවුලක දූෂණය නොවේ. වෙනත් පිරිසක දූෂණය නොවේ.
මහා පරිමාණ මුල්‍ය අපරාධ හා මනුෂ්‍ය ඝාතන සිදු කළ උදවියට නීතියේ රැකවරණය ලබන්නට පුළුවන් විය. ඒ රටේ දක්ෂ නීතිඥයන්ගේ සේවය ලබා ගැනීමට ඔවුන් සමත් වුණ නිසාය. ඇතැම් නීතිඥයන් තමන්ගේ ගාස්තු පියවා ගන්නේ ජාතික ලැයිස්තුවෙන් මැති සභයට අවතීර්ණව බලසම්පන්න අමාත්‍ය පදවි හිමි කර ගනිමිනි. මොන තරම් ශෝචනීය තත්වයක් ද?
ජනතාවගේ අපේක්ෂාව වන්නේ දූෂණ සහ අපරාධ සම්බන්ධයෙන් නිදහස සලසන්නේ නැති පාලනයකි. ඒ පාලනය වෙනුවෙන් දේශපාලකයන්ට – පාලකයන්ට තිබෙන්නේ හරි අඩක වගකීමක් යයි සිතමි. ඒ හා සමානම අඩක වගකීම අධිකරණ ක්ෂේත්‍රය මතට පැවරී තිබෙන්නේ යයි සිතමි.
එක පවුලක් විනාශ කළ රට ප්‍රතිසංස්කරණය කිරීමට තවත් පවුලකට තවත් පිරිසකට විනාශ කරන්නට නොහැකි නීතිය මත පාලනය තරුණ අරගලයේ විශිෂ්ටතම පරමාර්ථය වී ඇතැයි සිතමි. ඊට අදාළ සෑම පුද්ගලයෙක්ම සබුද්ධිකව – හෘදය සාක්ෂියට එකඟව කටයුතු කරත්වා. ඒ ජනතාවගේ අපේක්ෂාවයි, රටේ අපේක්ෂාවයි.■
