මුළු රටම හරි මඟට නඩය, රාජපක්ෂලාට නොදෙවෙනි විෂකාරකයකි

ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ජනපති අපේක්ෂකයාගේ ප්‍රථම හා එකම මාධ්‍ය හමුව ‘වැඩ කරන අපේ විරුවාගේ’ සැබෑව ජනතා ඇසට විවර කළ මොහොතක් විය. එහි සිටි මාධ්‍යවේදීන් බහුතරයක් ජනපති අපේක්ෂකයාට ප්‍රශ්න නැගුවේ වැඩිහිටියන් සුමුදු ප්ලාස්ටික් බෝලයක් ඉතා සෙමින් හා ඉමහත් ප්‍රවේශමෙන් සිඟිති දරුවකුට විසි කරන්නාක් මෙනි. එල්ල වූ ඍජු ප්‍රශ්න අතළොස්සටද ගැළපෙන පිළිතුරක් දීමට ජනපති අපේක්ෂකයා අසමත් විය.

මෙම බැරිකම හොඳටම දිස්වූයේ ආර්ථිකය පිළිබඳව නැගුණු ඉතා සරල ප්‍රශ්න දෙකකදීය. ගොවි ජනතාවට නොමිලේ පොහොර දීම ඇතුළු ජනපතිවරණ පොරොන්දුව සඳහා මුදල් සොයන්නේ කෙසේදැයි මාධ්‍යවේදියෙක් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතාගෙන් ඇසීය. ඊට ඔහුගේ ප්‍රතිචාරය වූයේ නිහඬව වටපිට බැලීමයි. ණය අර්බුදය පිළිබඳ ප්‍රශ්නයටද අනාගත ජනපතිවරයාගේ පිළිතුර වූයේ නිහැඬියාවයි.

අද අප මුහුණ දෙන ඉමක් තෙරක් නොපෙනෙන ව්‍යසනකාරී ඛේදවාචකය පිළිබඳ ඉතාමත් පැහැදිලි ඉඟියක් එදා ලැබුණි.

ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතා ජනපති කරවූ 69 ලක්ෂයක ඡන්දදායකයන්ගේ අතිබහුතරයක් ‘වැඩ කරන අපේ විරුවාට’ වෙස් බැන්දුම පිටුපස වූ යථාර්ථය නොදකින්නට ඇත. නමුත් කළය හිස් බව අත්දැකීමෙන් දැනගත් සුළුතරයක්ද ඒ අතර විය.

අද ‘මුළු රටම හරි මගට’ ගන්නා බවට පාරම්බාන පක්ෂ 11 නායකයන් අයිති වනුයේ යථාර්ථය දැන දැනත් බොරුව ජනගත කළ ඒ සුළුතරයටය.

2019 ඔක්තෝබර් 15දා පැවති එම මාධ්‍ය හමුවේ අතිශය විශාල කාර්යභාරයක් විමල් වීරවංශ හා උදය ගම්මන්පිල මන්ත්‍රීවරුන් අතින් සිදුවිය. ජනපතිවරණ වේදිකාවල ‘වැඩ කරන අපේ විරුවා’ මිථ්‍යාව රඟදැක්වීමේදී ද ඔවුන්ගෙන් වූ දායකත්වය අසීමාන්තිකය. ආර්ථිකය පිළිබඳව මළපොතේ අකුරක් නොදත්තකු මහතීර් මොහොමඩ්ට සම කළේ මොවුන්ය.

අද අප වැටී ඇති සුවිශේෂිත වූ අගාධයේ මුල් පස් තට්ටුව කැපුණේ 2019 අග භාගයේදීය. ඒ ගෝඨාභය -මහින්ද- බැසිල් පාලනයේ බදු කප්පාදුව තුළිනි. ඒ අද ඊට හරි මගට ගන්නට කතා කරන්නවුන් කිසිවෙකු ඒ බදු කප්පාදුවේ වරදක් දුටුවේ නැත. වත්මන් අගාධයේ දෙවැනි පස් තට්ටුව කැපුණේ 2020 පෙබරවාරියේ මහ බැංකුව මහා පරිමාණයෙන් මුදල් අච්චු ගැසීම ඇරඹීමත් සමගය. ඒ වන විට වසංගතය අපේ ආර්ථිකයට බලපා තිබුණේ නැත. රජයේ ආදායම කඩා වැටුණේ රාජපක්ෂ පාලනයේ බදු කප්පාදුව හේතුවෙනි. මූල්‍ය හිඟය මගහරවා ගැනීම සඳහා බිලියන ගණනින් (මේ වනවිට එය ටි්‍රලියනය ඉක්මවා තිබේ) මුදල් අච්චු ගැසීමේ ආදීනව අද රට හරි මගට ගන්නට කතා කරන නායකයන් දුටුවේ නැත.

20 වන සංශෝධනය සම්බන්ධයෙන් ඔවුන්ට තිබූ සැබෑ ප්‍රශ්නය එහි ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධී අන්තර්ගතය නොව ද්විත්ව පුරවැසි වගන්තියයි. බැසිල් රාජපක්ෂ යළිත් නිල වශයෙන් මැතිවරණ දේශපාලනයට එක්වීම තම තමන්ගේ අනාගත දේශපාලන සිහිනයන්ට බාධාවක් ලෙස ඔවුන් දුටු නිසාය.

කොළඹ වරායේ නැගෙනහිර පර්යන්තය ඉන්දියාවට දීම හා යුගදනවියේ වැඩි කොටසක් ඇමරිකානු සමාගමකට දීම සම්බන්ධයෙන් දැක්වූ විරෝධය වරාය නගර කොමිෂන් සභා පනත පිළිබඳව ඔවුන්ට නොවීය. ලංකාව චීනයේ උපග්‍රහයකු වීම ගැන ඔවුන්ට ගැටලුවක් නැත.
රාජපක්ෂවරුන්ට වඩා ජාතිවාදී වීම, ආගම්වාදී වීම අසීරු ඉලක්කයකි. ඒ ඉලක්කයද මෙම පක්ෂ 11 සන්ධානයේ බොහෝ නායකයන් ජයගෙන තිබේ: 2015-2019 කාලය තුළ මුස්ලිම් විරෝධය අවුස්සන්නට වීරවංශ හා ගම්මන්පිල මන්ත්‍රීවරුන්ගෙන් වූ දායකත්වය ලියා නිම කළ නොහැක.

උදාහරණයක් ලෙස වෛද්‍ය සාෆි සහබ්ඩීන් සිද්ධිය නිර්මාණය කොට ප්‍රචලිත කිරීමට වීරවංශ මන්ත්‍රීවරයා හා ඔහුගේ පක්ෂයේ අනෙකුත් නායක කාරකාදීන්ගෙන් ඉටු වූ කාර්යභාරය තීරණාත්මකය. වෛද්‍ය සාෆි සිංහල ජාතිය ‘සමූල ඝාතනය’ කිරීමට ‘ගර්භාෂ යුද්ධයක්’ සිදු කළ බව කීවේ වීරවංශ මන්ත්‍රීවරයාය. 2015-17 පමණ කාලය තුළ යම් පමණකින් හෝ ජාතිවාදයෙන් හා ආගම්වාදයෙන් බැහැර වූ සිංහල-බෞද්ධ පිරිස් යළිත් අගතිගාමීත්වයේ විෂ ගුලට තල්ලු කිරීමට වීරවංශ, ගම්මන්පිල හා අතුරලියේ රතන යන මන්ත්‍රීවරුන්ගෙන් වූ මෙහෙය ඓතිහාසිකය. රාජපක්ෂ ජාතිවාදී-ආගම්වාදී පෙරහැරේ කසකරුවෝත්, බෙරකරුවෝත්, නැට්ටුවෝත් වූයේ මොවුන්ය.

මොවුන්ගේ විගමනයෙන් රාජපක්ෂ පවුල් ව්‍යාපෘතියට විය හැකි බලපෑම දැනට අවිනිශ්චිතය. නමුත් මොවුන් විපක්ෂ කුලකයට ආසන්න වීම විපක්ෂයට නම් ශාපයකි. මේ අගතිගාමී විෂකාරක නිසා විපක්ෂ අවකාශයද විවෘත ජාතිවාදයෙන්/ආගම්වාදයෙන් දූෂණය වුවහොත් එය ලංකාවේත් ලාංකිකයන්ගේත් අඳුරු අනාගතය තවත් අඳුරු කිරීමට හේතුවනු ඇත.

රජවරු හා අතවැසියෝ

ඉන්දීය මාධ්‍යවේදිනියක හා ඉතිහාසඥයෙකු වූ ෂර්බානි බාසු මහත්මිය 2010 දී ලියූ Voctoria and Abdul: The true story of the queen’s closesl confidant) (වික්ටෝරියා හා අබ්දුල්- රැජිනගේ සමීපතම විශ්වාසවන්තයා පිළිබඳ සැබෑ කතාව) නම් ග්‍රන්ථය මහා බි්‍රතාන්‍යයේ වික්ටෝරියා අධිරාජිනියගේ ජීවිතයේ වැදගත් පැතිකඩක් මුල් වරට හෙළිදරව් කළේය. මොහොමඩ් අබ්දුල් කරීම් යනු වික්ටෝරියා රැජිනගේ සේවකයකු ලෙස කටයුතු කළ ඉන්දියානු මුස්ලිම්වරයෙකි. කාලයත් සමග රැජින හා අබ්දුල් කරීම් අතර ඉතා කිට්ටු මිත්‍රත්වයක් ගොඩනැගුණු අතර වසර 14ක පමණ කාලයක් ඔහු ඇයගේ සමීපතම හිතවතෙක් විය.

තම සේවකයන් සමග මෙවැනි ඉතා කිට්ටු හිතවත්කම් පැවැත්වූ රජුන් රැජිනියන් ඉතිහාසයේ බොහෝ දක්නට ලැබේ. මේ සබඳතා කෙතරම් සමීප වුවද රාජකීයයා හා සේවකයා අතරැති සමාජමය පරතරය පියවෙන්නේ නැත. රාජකීය හිතවත්කම කොයි මොහොතක හෝ අහිමි විය හැකි වරප්‍රසාදයක් විනා අනන්‍ය වූ අයිතියක් (Inalienable right) නොවේ. ඒ වැඩවසම් ක්‍රමයේත් වැඩවසම් චින්තනයේ හා දැක්මේත් ස්වභාවයයි.

විමල් වීරවංශ හා උදය ගම්මන්පිල මන්ත්‍රීවරුන්ට අමතක වූ මෙම ඇත්ත ඔවුන්ට මතක් කර දුන්නේ මහින්ද රාජපක්ෂ අගමැතිවරයාය. “විශේෂයෙන්ම විමල් වීරවංශ හා උදය ගම්මන්පිල යන අමාත්‍යවරුන් මේ ආණ්ඩුව බිහි කිරීමට සෑහෙන කාර්යභාරයක් කළ බව සත්‍යයකි. එදා එසේ ආණ්ඩුව හදන්නට මහන්සි වූ අය ආණ්ඩුව කඩා දැමීමට දායක නොවිය යුතුය යන්න මගේ මතයයි.” ඔහු කියා සිටියේය.

ආණ්ඩුව යනු රාජපක්ෂ පවුල් පාලනයයි. රාජපක්ෂ පවුල් පාලනය තුළ ඉඩ ඇත්තේ පවුලටත් පවුලට බය පක්ෂපාතව මෙහෙකම් කරන්නන්ටත් පමණි.

වික්ටෝරියා රැජින අබ්දුල් කරීම්ට ලියූ බොහෝ ලිපිවල අත්සන යෙදුවේ ‘දයාබර අම්මා’ හෝ ‘ඔබේ ආදරණීය අම්මා’ යන යෙදුම්වලිනි. රැජින තම ඉන්දීය සේවකයාට පුතකු ලෙස සැලකුවද ඇයගේ උරුමයට ඔහුට අයිතිවාසිකමක් නොවීය.

රාජපක්ෂවරුන් හා ඔවුන්ගේ ගෝලබාලයන් අතර සබඳතාවන් මෙයට සමානය. නාමල් රාජපක්ෂ මන්ත්‍රීවරයා වරක් විමල් වීරවංශ මන්ත්‍රීවරයා තම පියාගේ තවත් පුතකු ලෙස හැඳින්වීය. ඒ කතාව අතිශයෝක්තියක් නොවුවද අගමැතිකම හෝ ජනපතිකම තම සැබෑ පවුලෙන් පිටට යනවාට මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා කැමති වෙතැයි සිතීම ලද බොළඳකමකි. රාජපක්ෂ පවුල් ව්‍යාපෘතිය තුළ පවුලේ සාමාජිකයකු නොවන්නකුට අපේක්ෂා කළ හැකි උපරිමය ඇමතිකමකි. සැබෑ බලය හිමි පවුලේ සාමාජිකයන්ට පමණි.

2020 මහ මැතිවරණය තුළ ඩලස් අලහප්පෙරුම හා කාංචන විජේසේකර මන්ත්‍රීවරු ඒ පාඩම උගත්හ. ඒ රාජපක්ෂ ඥාති පුත් නිපුණ රණවක නවකයාට එරෙහිවීමෙනි. පවුලම එක්වී තම ඥාති පුතු මාතර දිස්ත්‍රික්කයේ මනාප ලැයිස්තුවේ පළමුවැනියාට ඔසවා තැබුවේ කාලාන්තරයක් පුරා රාජපක්ෂවරුන්ට කැඹුරූ ජ්‍යෙෂ්ඨ දේශපාලකයන් දෙදෙනාට පවුල් පාලනයේ සැබෑ ස්වභාවය පිළිබඳව අමතක නොවන පාඩමක් උගන්වමිනි.

කාව විවේචනය කළද පවුලේ සාමාජිකයකු විවේචනය කරන්නට රාජපක්ෂ අන්තේවාසිකයන්ට වරම් නැත. කාට එරෙහි වුවද පවුලේ සාමාජිකයකුට එරෙහිවීම ඔවුන්ට අකැපය. ප්‍රසිද්ධ වේදිකාවක බැසිල් රාජපක්ෂව විවේචනය කිරීම හරහා විමල් වීරවංශ හා උදය ගම්මන්පිල ඒ රතු රේඛාව තරණය කළෝය. හැරෙන තැපෑලෙන් ඔවුන්ට ඇමතිකම් අහිමි වුණේ එබැවිනි.

ගතවූ වසර දෙකකුත් තෙමස තුළ රාජපක්ෂවරුන් ක්‍රියාත්මක කළ අඥාන පිළිවෙත් කිසිවකට මේ දෙපොලත් රට හදන සන්ධානයේ බහුතරයකුත් විරුද්ධ නොවූහ. එන්නත වෙනුවට කාලි පැණිය හා කුණ්ඩලිනි ශක්තිය ප්‍රවර්ධනය කරන විට ඔවුන් කතා කළේ නැත. (ගඟට මුට්ටි දැමූවන් අතර උදය ගම්මන්පිල ද විය.) ගෝඨාභය ජනපතිවරයාගේ එක කන්නයෙන් රසායනික කෘෂිකර්මය කාබනික කෘෂිකර්මයක් බවට පත් කිරීමේ අඥාන පිළිවෙතට ඔවුන් විරුද්ධ වූයේද නැත. රාජපක්ෂවරුන් රට මෙතරම් අගාධයකට ඇද දමන තුරුත් පවුල් පාලනයට බැලමෙහෙකම් කළ ඔවුහු අද යළි ඉපදුණාක් මෙන් රට හරි මගට ගන්නට කතා කරති.
‘වැඩ කරන අපේ විරුවා’ මෙන්ම ‘මුළු රටම හරි මගට’ ද රැවටිල්ලකි. රාජපක්ෂ පිලෙන් මෙන්ම රාජපක්ෂ-විරෝධී පිලෙන්ද කුට්ටි කඩාගෙන තම දේශපාලන අනාගතය සරු කර ගැනීම මේ අලුත්ම ගැලවුම්කාරයන්ගේ අරමුණයි.

මේ ගැලවුම්කාරයන් රාජපක්ෂ පවුල් පාලනයට පහර දෙනුයේ සහේතුකභාවයේ හා මධ්‍යස්ථභාවයේ පැත්තේ සිට නොව අගතිගාමීත්වයේ පැත්තේ සිටය. ඔවුන් ආණ්ඩු කුලකයේ සිට විපක්ෂ කුලකයට විතැන් වනුයේ සිංහල-බෞද්ධ අන්තවාදයේ හා පසුගාමීත්වයේ පිළිකා සෛලයන් ලෙසය. විපක්ෂය මේ පිරිස් වැලඳ ගතහොත් ආණ්ඩුවේ රෝගය විපක්ෂයටද බෝවනු ඇත.

ගෝලබාල – ධනවාදය

මේ මස මුල් සතියේ ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදල (IMF) වත්මන් අර්බුදය පාලනය කිරීම සඳහා පියවර 12ක් යෝජනා ලෙස ආණ්ඩුවට ඉදිරිපත් කළේය. ඒ අතර ගෝඨාභය-මහින්ද-බැසිල් පාලනය සිය අඥාන බදු කප්පාදුව තුළින් විකෘති කොට දුර්වල කළ බදු පිළිවෙත යථා තත්ත්වයට ගැනීම පිළිබඳ යෝජනාවක්ද විය. ආදායම් බදු හා වැට් බද්ද වැඩි කළ යුතු බවත් බදු සහන අවම කළ යුතු බවත් එයින් කියැවිණි.

මූල්‍ය අරමුදල වැට් බද්ද වැඩි කළ යුතු යැයි යෝජනා කළ බව ආණ්ඩුවේ පිරිස් මේ දිනවල නිතර නිතර කියති. නමුත් ආදායම් බද්ද වැඩි කළ යුතු බවට මූල්‍ය අරමුදල කළ යෝජනාව ගැන ඔවුන් කතා කරන්නේ නැත. ආණ්ඩුවේ නවතම ආර්ථික උපදේශක සභාවේ සංයුතිය දෙස බලන විට මීට හේතුව පැහැදිලිය. එහි අතිබහුතරයක් රාජපක්ෂවරුන්ගේ ගෝල – ව්‍යාපාරිකයෝය. (acolyte businessmen) බදු කප්පාදුවෙන් වැඩිපුරම වාසි ලැබුවේ මොවුන්ය. මූල්‍ය අරමුදල යෝජනා කර ඇති පරිදි ආදායම් බදු ඉහළ දැම්මොත්, බදු සහන අවම කළහොත් වැඩිපුරම පහර වදිනුයේත් මොවුන්ටය.

මහින්ද රාජපක්ෂ පාලන සමයේත් ආර්ථික පිළිවෙත් ක්‍රියාත්මක වූයේත් පාලක පවුල්වලට ගැති ව්‍යාපාරිකයන්ට වාසි පිළිවෙළටය. අද ක්‍රියාත්මක වන්නේත් ඒ ගෝලබාල ධනවාදයයි (acolyte capitalism). ආණ්ඩුවේ අලුත්ම ආර්ථික සභාවත් එහි උපදේශක සභාවත් යන සමස්තය තුළින් මේ ගෝලබාල ධනවාදය සංකේතවත් වේ. මූල්‍ය අරමුදලේ කොන්දේසි කඩතුරාව පිටුපස සැඟවී තම ගෝලබාල – ව්‍යාපාරිකයන්ට සහන දීමත් ජනතාව මත බර පැටවීමත් රාජපක්ෂවරුන් දිගටම ක්‍රියාත්මක කරනු ඇත.

Let them eat tweets (ඔවුන්ට ටුවිටර් පණිවුඩ කන්න දෙන්න) යනු ඇමරිකාවේ යේල් සරසවියට හා බර්ක්ලි කැලිෆෝනියා සරසවියට සම්බන්ධ දේශපාලන විද්‍යාඥයන් දෙදෙනකු වන ජේකබ් එස්. හැකර් හා පෝල් පියර්සන් විසින් රචිත ග්‍රන්ථයකි. සර්වජන ඡන්දයේ දේශපාලන රාමුව තුළ ඉහළ හා ඉහළ යන ආදායම් හා දේපළ විෂමතා සහිත ආර්ථික ක්‍රමයක් (අධි-විෂමතා ආර්ථිකයක්/high-inequalty economy) පවත්වා ගන්නේ කෙසේද යන ප්‍රශ්නය විග්‍රහ කිරීම මෙම පොතේ අරමුණයි. ධනවතුන්ට බදු හා අනෙකුත් සහන දෙන ආර්ථික පිළිවෙත් ගෝත්‍රවාදී (ජාතිවාදී හා ආගම්වාදී) දේශපාලනය හා සම්මිශ්‍රණය කිරීම තුළින් සාර්ථක මැතිවරණමය උපාය මාර්ගයක් නිර්මාණය කර ගැනීමට දක්ෂිණාංශික පක්ෂ සමත් වන බව කර්තෘවරුන්ගේ එක් මූලික නිගමනයකි.

තම ආර්ථික පිළිවෙත් තව තවත් ජනතා පීඩක වත්ම රාජපක්ෂවරුන් වඩාත් වැරෙන් ජනවාර්ගික හා ආගමික අගතිගාමීත්වය වැළඳ ගනු ඇත.

ගතවුණු මාස කිහිපය තුළ රාජපක්ෂවරු චීනයේ කක්ෂයෙන් මඳක් විතැන්ව ඉන්දියාව දෙසට සමීප වූහ. හේතුව ආර්ථිකයයි. රාජපක්ෂවරුන්ගේ වත්මන් ආර්ථික පිළිවෙතත් ‘කරුණාවන්ත පින්වත් මහතුනේ මට…’ යයි කියමන් සිඟමන් යදින යාචකයකුගේ ජීවිකාවත් අතර වෙනසක් නොපෙනේ. රාජපක්ෂවරුන් ඉල්ලන ඉල්ලන තරමට අතමාරු දෙන්නට චීනය සූදානම් නැත. රාජපක්ෂවරුන් ඉන්දියාව දෙසට හැරුණේ එබැවිනි. ඉන්දියාවෙන් ඩොලර් බිලියනයක් ලබාගෙන අවුරුදු සමය පිරිමසා ගැනීම වත්මන් රාජපක්ෂ අරමුණයි. ඉන්දියාවෙන් ගත හැකි උපරිමය ගත්තාට පසු ඔවුන් ඉන්දියාවෙන් බැහැරව අතමාරුවක් ගත හැකි කවර හෝ රටකට කිට්ටු වනු ඇත.

ඉන්දියාවට කිට්ටුව සිටින තාක් නග්න දෙමළ විරෝධය වැළඳ ගැනීමට පවුල් පාලනයට නොහැක. එබැවින් ඉදිරි මාස කිහිපය තුළ මුස්ලිම් විරෝධයේ යම් ඉහළ යාමක් අපේක්ෂා කළ හැක. අගමැති මෝදිද මුස්ලිම් විරෝධී වීම නිසා අලුත් මිතුරන් අතර සබැඳියාව තවත් වැඩි කිරීමට එය හේතුවනු ඇත.

වත්මන් විපක්ෂය සමස්තයක් ලෙස ගත් කල අගතිගාමී නොවේ. සිංහල-බෞද්ධ අධිපතිවාදයෙන් මුළුමනින් ම බැහැර නොවුවද එය ජාතිවාදය හෝ ආගම්වාදය දේශපාලන අවියක් ලෙස මෙතෙක් භාවිත කර නොමැත. සජබ නායක සජිත් ප්‍රේමදාස ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත අහෝසි කිරීමට ප්‍රසිද්ධියේ එකඟවීම හා විපක්ෂයේ අනෙක් පක්ෂවලින් එයට ජාතිවාදී විරෝධයක් එල්ල නොවීම වැනි සාධනීය සිදුවීම්වලින් පෙනෙනුයේ රාජපක්ෂවරුන්ගේ සිංහල-බෞද්ධ අධිපතිවාදී දේශපාලනයට විකල්පයක් ලෙස ලාංකීය වූ දැක්මක් ඉදිරිපත් කිරීමේ සුළු හෝ හැකියාවක් වත්මන් විපක්ෂයට ඇති බවය.

නමුත් රට හදන කණ්ඩායම විශේෂයෙන්ම විමල් වීරවංශගේ ජාතික නිදහස් පෙරමුණ හා උදය ගම්මන්පිලගේ පිවිතුරු හෙළ උරුමය නිල වශයෙන් විපක්ෂයට එක් වුවහොත් අගතිගාමීත්වයේ පිළිකාව විපක්ෂ අවකාශයද ආක්‍රමණය කිරීමට ඉඩ තිබේ.

රාජපක්ෂවරුන් ක්‍රමයෙන් ඉන්දියාව දෙසට හැරෙත්ම චීන තානාපතිවරයා කදමලු බැඳගෙන උතුරට නෑගම් ගියේය; විපක්ෂ නායකයන් බැහැදුටුවේය. පක්ෂ 11 රට හරි මගට ගැනීමේ තදියම පිටුපස චීන බලපෑමක්ද තිබිය හැක. යුගදනවි ගිවිසුමට එරෙහිව ‘මව්බිම නැත්නම් මරණය’ හා සමාන දැඩි ස්ථාවරයක් ගැනීමට ආණ්ඩුවට සම්බන්ධ කුඩා පක්ෂ දිරිගැන්වීම් තුළින් රාජපක්ෂලාට යටහත් පහත් බව පිළිබඳ පාඩමක් ඉගැන්වීමට චීනය සිතුවා විය හැක. ගෝලීය හා කලාපීය බලවතුන් මෙවැනි දෑ නිතර කරන බව ඉතිහාසය පෙන්වයි.

පවුල් පාලනයේ අනාගතය එතරම් පැහැබර නැත. නමුත් ඉතිහාසයේ කුණු බක්කිය උරුමවිය යුත්තේ රාජපක්ෂලාට පමණක් නොවේ. ඔවුන් මෙන්ම ජාතිවාදය හා ආගම්වාදය තම දේශපාලන අවිය කරගත් සියලු පක්ෂ හා කණ්ඩායමට උරුම විය යුතු ඉරණම එයයි.

රාජපක්ෂලාට යළි බලයට එන්නට පාර කැපූ, රට මේ අගාධයට පියවරින් පියවර තල්ලු කරන තෙක් නිහඬව සිටි, ‘මුළු රටම හරි මගට’ නඩය කඩිමුඩියේ රාජපක්ෂ-විරෝධී වෙස් බඳිනුයේ ඒ ඉරණමින් ගැලවීමටය. මොවුන්ගේ විෂ ඝෝර දේශපාලනය විපක්ෂ අවකාශය තුළට වැද්දා නොගැනීම විපක්ෂයේ සියලු පක්ෂවල වගකීමයි. රාජපක්ෂලාගේ ගෝලබාල- ධනවාදයට සැබෑ පිළියම ‘දේශප්‍රේමී’ සටන් පාඨ නොව වඩාත් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී දේශපාලන ක්‍රමයක්, සාධාරණ ආර්ථිකයක් හා විවෘත සමාජයක් නිර්මාණය කළ හැකි පොදු වැඩපිළිවෙළකි. ■