වේදිකා නාට්‍ය ශිල්පීන්, දක්ෂ රංගන ශිල්පීන්, පිටපත් රචකයන්, අධ්‍යක්ෂකවරු රාජ්‍ය නාට්‍ය, යෞවන නාට්‍ය උළෙලවල් තුළින් නිර්මාණය වෙලා අවුරුදු ගණන් එළියේ ඉන්නවා. සමහර වෙලාවට ඒ දක්ෂයෝ බෝඩිම් කාමර ඇතුළේ, වේදිකා නාට්‍යයක් ඇතුළේ පමණක් හිරවෙලා සිටින අවස්ථා දකින්න පුළුවන්.
■ කාවින්ද්‍යා විජේසූරිය
අත්දැකීම් තුළින් ලබන පන්නරය ජීවිතයට සුවිශාල ආශීර්වාදයක්. කුසල්ගේ ටෙලිතිරයේ ගමනත් ආරම්භ වෙන්නේ වේදිකාව තුළින් ගොඩනැගුණු අත්දැකීම් ගොන්නකින්. එහෙම නේද?
රංගනයට එන්න මූලික වුණේ මගේ පාසල, හොරණ විද්‍යාරත්නය. පාසල් කාලයේදී පුබුදු සුභාෂණ ගුරුගල සර් යටතේ සමස්ත ලංකා වේදිකා නාට්‍ය තරඟාවලි කළා. එතැනින් පස්සේ සෞන්දර්ය විශ්වවිද්‍යාලයේ නාට්‍ය හා රංග කලාව පිළිබඳව උසස් අධ්‍යාපන ඩිප්ලෝමාවක් හැදෑරුවා. ඒ එක්කම මම 2008 රාජ්‍ය ළමා නාට්‍ය උළෙලේදී ‘ගොරහැඩියා’ වේදිකා නාට්‍යයෙන් වසරේ හොඳම සහාය නළුවා බවටත්, 2010දී exhibitionවේදිකා නාට්‍යය තුළින් හොඳම නළුවා බවටත්, 2010දී ‘අභින’ නාට්‍ය උළෙලේ හොඳම නළුවා බවටත්, 2013, 2014, 2015 වසරවල හොඳම සහය නළුවා බවට විශිෂ්ට රංග කුසලතා සම්මානයත් ලබාගන්නට මට හැකියාව ලැබුණා.
2019 යෞවන සම්මාන උළෙලේ හොඳම නළුවා සහ හොඳම සහාය නළුවා ලෙසත් සම්මාන ලබාගන්නට හැකියාව ලැබුණා. ඒ වගේම වේදිකා නාට්‍ය අධ්‍යක්ෂවරයෙක්, වේදිකා පරිපාලන ශිල්පියෙක් ලෙස කටයුතු කරලා තියෙනවා. ඔය අත්දැකීම් එක්ක තමයි 2016 මම ස්වර්ණවාහිනියේ ‘මෙහෙමත් ලෝකයක්’ මෝර්නින් ප්‍රෝගෑම් එකේ නිවේදකයෙක් ලෙස කටයුතු කරන්නේ. ඉන් අනතුරුව ‘සිහින සමාගම, බස් එකේ ඉස්කෝලේ, පාරදිගේ’ ටෙලිනාට්‍ය තුළින් ප්‍රේක්ෂකයන්ගේ හදවත්වල ඉඩක් වෙන්කරගෙන ඉන්නවා.
දීර්ඝ කාලයක් වේදිකාවේ රැඳුණු කලාශිල්පියෙක් ලෙස ඔබට ටෙලිතිරය කොහොමද දැනෙන්නේ?
බැලූබැල්මට වේදිකාව, ටෙලිතිරය, සිනමාව යන ත්‍රිත්වයේම තියෙන්නේ රඟපෑම වුණාට ඒක මාධ්‍ය තුනක්. ඒ මාධ්‍ය තුන තුළ රඟපෑම එකිනෙකට වෙනස් දෙයක්. මුලින්ම රංගන ශිල්පියෙක් ලෙස මේ මාධ්‍ය තුන පැහැදිලිව හඳුනාගැනීම ගොඩක් වටිනවා. වේදිකා නාට්‍ය නළුවෙකු වූ පමණින් ටෙලිනාට්‍යයක රඟපාලා සාර්ථක වෙන්න පුළුවන් කියන කාරණය මම විශ්වාස කරන්නේ නෑ. හැබැයි මට වේදිකා නාට්‍ය නළුවෙක් ලෙස ඒ ලැබූ පන්නරය හා අත්දැකීම ගොඩක් ඉවහල් වුණා පුංචි තිරයට. එක්තරා විදියකට මේ මාධ්‍ය ත්‍රිත්වයටම අනුගත වීම අභියෝගයක්.
වර්තමාන කලා ක්ෂේත්‍රය තුළ ඔබ දකින අභියෝග ගැන කතාකළොත්..
ලංකාව වගේ රටක මේ කාල වකවානුව තුළ කලාව කරනවා කියන්නෙම අභියෝගයක්. විශේෂයෙන්ම වේදිකා නාට්‍යකරුවන්ට මේ කොවිඩ් රෝගී තත්ත්වය නිසා අවුරුදු ගණනාවක් නාට්‍ය සංදර්ශන පෙන්නගන්න බැරිවුණා. ඉතිං ඒක බහුතරයක් කලා ශිල්පීන්ට දැනුණු අවස්ථාවක්. ඒ වගේම ලංකාවේ වේදිකා නාට්‍ය තරග තිබුණත් එයින් නිර්මාණය වන නාට්‍ය වෙත යොමුවන ප්‍රේක්ෂක පිරිස සම්බන්ධ ගැටලු තියෙනවා. මෙලෙස අර්බුද රාශියක් මැද්දේ වුවත් නාට්‍යකරුවන් සියලු‍ම දෙනාම ස්ථීරවම නොදැවී සිටීම විශේෂයක්. ඒ අභියෝගවලට මුහුණ දීගෙන ඒ වැඩකටයුතු කරගෙන යන්න පුළුවන් ආත්ම ශක්තියක් ඕනෑම කලාකරුවෙකුට තියෙන්න ඕනෑ. ඉතිං තමන්ට මුණගැහෙන ගැටලු අභියෝගයක් ලෙස සලකලා අත්හැර දමන්නේ නැතුව අභියෝගයන්ට මුහුණ දීම කළයුතු වන්නේ අපිමයි. මේ කාලවකවානුව තුළ රටේ පවතින අස්ථාවරත්වය, ආර්ථික ගැටලු, රෝගී තත්ත්ව සියල්ලත් එක්ක කලාවත් පවත්වාගෙන යාම අපේ යුතුකමක්.
කුසල්ට වැඩි ප්‍රේක්ෂක අවධානයක් ලැබෙන්නේ ස්වර්ණවාහිනියේ විකාශය වන ‘පාරදිගේ’ ටෙලිනාට්‍යයේ බණ්ඩා කියන චරිතයෙන්. ඔබ බණ්ඩාව දකින්නේ කොහොමද කියලා දැනගන්න කැමතියි.
ඇත්තටම බණ්ඩා කියන්නෙත් අපේ මේ සමාජයේම නියෝජනයක්. විශේෂයෙන්ම මතක් කරන්න ඕනෑ බණ්ඩාව නිර්මාණය කළ ආදරණීය පිටපත් රචනය සද්ධාමංගල සූරිය බණ්ඩාර මහතා, අධ්‍යක්ෂණය සිවගුරුනාදන් මහතා, නිෂ්පාදනය චාමර සමරවික්‍රම මහතා. ඔවුන් නිර්මාණය කරන බණ්ඩාව මං මගේ උපරිමයෙන්ම තීව්‍ර කරනවා. බණ්ඩා එදිනෙදා ජීවත්වෙන්න උත්සාහ දරන පොකට්කාරයෙක් ගේම්කාරයෙක් වුණාට ඔහුට කවදාවත් තනි ගමනක් තිබිලා නෑ. යාළු මිත්‍රයන් එක්ක තියෙන සම්බන්ධතාවය, මිනිසුන් සමඟ කරන ගනුදෙනුව, මිනිස්සු තෝරාබේරා ගැනීම වගේ විශේෂ තත්වයන් බණ්ඩට තියෙනවා. ඉතිං ඔහු ගේම්කාරයෙක් වුණාට හිතහොඳ ගේම්කාරයෙක් නිසා අද වනවිට බහුතරයක් ඔහුට ආදරේ කරන්න පටන් අරගෙන තියෙනවා.
දැන් දැන් ටෙලිනාට්‍යවලදී ජනප්‍රිය වුණත්, ඔබ දීර්ඝ කාලයක් තිස්සේ වේදිකාවේ සම්මනායට පාත්‍රවුනු නළුවෙක්. වේදිකාවේ ඉඳලා ටෙලිනාට්‍ය ජෙෂත්‍රයට එනකොට දැනුණු වෙනස කොහොමද?
වේදිකා නාට්‍ය නළුවෙකුට එක පාරටම ටෙලිනාට්‍යයක රංගනය කරන්න ලැබුණම චකිතයක් තමයි මුලින්ම එන්නේ. වේදිකා නාට්‍යයකදී මාස 7ක් විතර රිහසල් කරලා පිටපත කියවලා දෙබස් පාඩම් කරගෙන අපි ලොකු පෙර සූදානමකින් කටයුතු කරනවා. නමුත් ටෙලිනාට්‍යයක් තුළ පිටපත එවෙලේම ලැබෙනවා, පෙරපුහුණුවකට ලොකු කාලයක් හිමිවෙන්නේ නෑ. ඉතිං වේදිකාව තුළ තිබුණු ඒ පෙරපුහුණුව ටෙලිනාට්‍යය තුළ නොමැතිකමින් තරමක් නුහුරු ගතියක්, චකිතයක් මටත් තිබුණා. නමුත් වේදිකා නාට්‍යකරුවෙක් ලෙස මම ලබපු අත්දැකීම් ටෙලිනාට්‍ය තුළදිත් ඉවහල් වෙනවා කියන දේ මම පෞද්ගලිකව විශ්වාස කරනවා.
ඔබ දැන් මෙගානාට්‍ය නළුවෙක්. සමහර විට සතියකට මෙගා නාට්‍ය කිහිපයක එකිනෙකට වෙනස් චරිත රඟපාන්න සිදුවෙනවා, කොටසෙන් කොටස. දැනට ලංකාවේ පවතින මේ මෙගා නාට්‍යය කලාව තුළ එකම චරිතයක් දිගට පවත්වාගෙන යාමේදි මතුවන ගැටලු මොනවද?
ලංකාවෙ තියෙන කලාව තුළ ලොකු වෙනස්කම් එක්ක කටයුතු කිරීම තරමක් අපහසු දෙයක්. උදාහරණයක් විදියට මම බණ්ඩාගේ චරිතය තුළ රැවුලක් වවලා ඉන්නවා නම් වෙන ටෙලිනාට්‍යයක ඊළඟ චරිතයේත් රැවුලක් වවාගෙන තමයි මට වැඩ කරන්න වෙන්නේ. එතකොට බාහිර පෙනුම ලොකුවට වෙනස් කරගන්න අවස්ථාවක් නෑ. නමුත් මේකප් ආර්ටිස්ට්ලා, කොස්ටියුම් ඩිසයිනර්ස්ලාගෙන් ඒ තත්වය වෙනස් කරගන්න ලොකු සහයෝගයක් ලැබෙනවා. අභ්‍යන්තරයෙන් ඒ ඒ චරිත නිවැරදිව වටහාගෙන ඒවාට අදාළව චරිතයකට තව චරිතයක් වෙනස් විදියට කරන්න අපි සවිඥානික විය යුතුයි.
කුසල්ගේ කලා ගමන තුළ ඔබව, ඔබේ රංගනය පෝෂණය කරන රෝල් මොඩ්ල්ස් එහෙම තියෙනවාද?
කලාකරුවෙන් වුණාම ලෝකයේ නළු නිළියන් විතරක් අනුගමනය කරන්න ඕනෑ කියන ස්ථාවරයක මම නෑ. සාමාන්‍යයෙන් පාරේ යන මනුස්සයෙක්, රියැදුරු මහතෙක්, වෛද්‍යවරයෙක්, පොල් කඩන මනුස්සයෙක්, හිඟන්නෙක්, සතා සිවුපාව, සර්පයා පවා අපි විසින් අනුගමනය කළයුතු වෙනවා. සාමාන්‍යයෙන් එදිනෙදා ජීවිතයේ හමුවන ඕනෑම කෙනෙක්ගෙන් දෙයක් අපිට ජීවිතේට එකතු කරගන්න තියෙනවා. ඒ වගේම පොතපත කියවීම, චිත්‍රපට නැරඹීම පවා නළුවාට ඔහුගේ නළු කාර්යය වැඩි දියුණු කරගත හැකි අංශ. ලෝකයේ ඕනෑ තරම් එක් එක් අංශයට ලෙජන්ඩ්ස්ලා හිටියත් ඊට පරිබාහිරව සමාජ, සංස්කෘති, දේශපාලනික අංශ පිළිබඳව හොඳ සවිඥානික තත්වයක් නළුවෙකුට තියෙන්න ඕනෑ. නළුවෙකුට වඩාත් වැදගත් වන්නේ ජීවන අත්දැකීම් සහ සතතාභ්‍යාසය කියලා මම විශ්වාස කරනවා.
ඔබ සිතන විදියට රංගන ශිල්පියෙකු චරිත තෝරාගැනීමේදී සැලකිය යුතු කරුණු මොනවාද?
චරිත තෝරාබේරා ගැනීම අනිවාර්යයෙන්ම කලාකරුවෙකුට අවශ්‍යම දෙයක්. මමත් ටෙලිනාට්‍ය කලාවට ආධුනික රංගන ශිල්පියෙක් විදියට තරමක් දුරට එය අනුගමනය කරනවා. යම් යම් නිර්ණායක ජීවිතේ මේ සංධිස්ථානයේ නොතිබුණාට ඉදිරියේදී එන්න පුළුවන්. සමහර වෙලාවට තෝරාබේරා ගැනීමක් නොකර ලෝකේ කිසිම දෙයක් කරන්න බෑ. නමුත් මේක වෘත්තීමය කාර්යයක් නිසා යම්කිසි අර්බුදකාරී තත්ත්වයකට පත්වෙන්නට තියෙන සම්භාවිතාවත් වැඩියි. එතකොට ආර්ථිකමය තත්ත්වය මත යම්කිසි තෝරාගැනීම් අපට අතහරින්නට සිදුවෙනවා. තමන් නිර්මාණය කරන්නේ තමන් නිසා තමන්ට තමන්වම විනාශ කරගැනීමේ අයිතියත් තියෙනවා. ඒ නිසා චරිත තෝරාගැනීම කියන්නේ බුද්ධිය මෙහෙයවලා ගන්න ඕනෑ තීරණයක්.
රංගන ශිල්පියෙකුට දක්ෂතාව හා ජනප්‍රියතාව කියන දෙකමත් වැදගත්..
ජනප්‍රිය කියන තැනට පුද්ගලයෙකුට එන්න නම් ඔහුගේ මොකක් හරි සාධනීය තත්ත්වයක් තියෙන්න ඕනෑ. ඒකටත් එක්තරා ආකාරයකට දක්ෂතාවක් සහ වාසනා ගුණයක් තියෙන්න ඕනෑ. එතකොට දක්ෂතාව කියන්නේ තමන් නිරූපණය කරන දෙය ආකර්ෂණීය ලෙස ලෙස කරලා යම්කිසි ජූරියක ඇගයීමකට ලක් වීම. සමහර අවස්ථාවල දක්ෂතම තරුවලට ජනප්‍රිය වෙන්න බැරි අවස්ථාත් අපි දකිනවා. කොහොම හරි ජනප්‍රියම තරු දක්ෂතම තරු වුණ දවසට තමයි මේක තවත් ලස්සන වෙන්නේ.
ලංකාවේ කලා ක්ෂේත්‍රය තුළ තවත් දියුණු විය යුතුයි කියලා ඔබ දකින්නේ මොනවාද?
වේදිකා නාට්‍ය ශිල්පීන්, දක්ෂ රංගන ශිල්පීන්, පිටපත් රචකයන්, අධ්‍යක්ෂකවරු රාජ්‍ය නාට්‍ය, යෞවන නාට්‍ය උළෙලවල් තුළින් නිර්මාණය වෙලා අවුරුදු ගණන් එළියේ ඉන්නවා. සමහර වෙලාවට ඒ දක්ෂයෝ බෝඩිම් කාමර ඇතුළේ, වේදිකා නාට්‍යයක් ඇතුළේ පමණක් හිරවෙලා සිටින අවස්ථා දකින්න පුළුවන්. ඉතිං එවැනි දක්ෂයෝ ටිකක් ඉදිරියේදි කලාවේ ප්‍රමුඛ නිර්මාණ සමඟ සම්බන්ධ කරගන්න පුළුවන් නම් තවත් කලාව ලස්සන වෙයි කියලා හිතනවා.
වේදිකා නාට්‍ය අධ්‍යක්ෂවරයෙක් ලෙස ඔබ අධ්‍යක්ෂණය කියන භූමිකාව දකින්නේ කොහොමද?
සුගතපාල ද සිල්වා මහතා කියන විදියට අධ්‍යක්ෂවරයා සොඳුරු ආඥාදායකයෙක් විය යුතුයි. ඔහු තමයි තිර පිටපත, පිටපත, චරිත ටික හරි මානයකට අරගෙන යන්නේ.
තරුණයන් කලාවට සම්බන්ධ වෙන්න දැඩි ආසාවකින් කටයුතු කරනවා. එහෙම කලාවත් එක්ක සම්බන්ධ වන නවකයන්ට මොකද්ද ඔබ දෙන පණිවිඩය?
තමන්ගේ ගමන ගැන විශ්වාසය තියාගෙන වැඩකටයුතු කරගෙන යන්න. ඒ වගේම කලබල නැති හෙමින් ගමනක් යන්න. මොකද කලාව කියන්නේ අද හිතලා හෙට සාර්ථක කරගන්න පුළුවන් හීනයක් නෙමෙයි. ඒක ලොකු කට්ටක්. ■
