■ ඇන්තනී වෙරංග පුෂ්පික
‘ට්‍රැවලින් කියන එක අපි වෙනස් විදිහකට මිනිසුන්ට දෙනවා. ස්වභාව සෞන්දර්යත් එක්ක ඉන්න, නිදහසේ හුස්ම ගන්න, කුරුල්ලන්ගෙ සද්ද අහන්න, දිය ඇල්ලක සද්දෙ අහගෙන නිදාගන්න, කන්දක් උඩට ගිහිල්ලා මීදුම ඇඟේ වදින- වළාකුළු ඇඟේ වදින හැඟීම ගන්න, අහස දිහා රෑ බලාගෙන ඉන්න, මුහුදු වෙරළක නිදාගෙන ඉන්නකොට දැනෙන හැඟීම වගේ දේවල් මිනිසුන්ට අපේ උපරිමයෙන් ළංකරන්න අපි උත්සාහ කරනවා. ට්‍රැවල් කරනවා කියන්නෙ හරියට භාවනාවක් වගේ. ඒකෙන් ලැබෙන වාසි මොනවාද කියලා බලන්න, යන්නම ඕනැ.’
කලාතුරකින් එක්කෙනෙක් දෙන්නෙක් ඇරුණාම ටි්‍රප් එකක් යන්න නම් අපි කවුරුත් කැමතියි. කොච්චර කැමති වුණත් කාර්යබහුලත්වයත් එක්ක ටි්‍රප් එකක් යන්න වෙලාවක් වෙන් කරගන්නවා කියන එක, ටි්‍රප් එකක් සංවිධානය කරනවා කියන එක ලේසි දෙයක් නෙමෙයි. සාමාන්‍යයෙන් නම් පවුලේ අයත් එක්ක, එකට ඉන්න යාළුවො ටිකත් එක්ක, එහෙම නැත්නම් තමන් රැකියාව කරන තැන ඉන්න අයත් එක්ක ටි්‍රප් යනවා. හැබැයි ඒ යන්නේ නම් සතිපතා මාස්පතා නෙමෙයි, බොහොම අමාරුවෙන් තමන්ගේ දෛනික වැඩ කටයුතු ටික පස්සට දාලා, ගමන යන්න මුදලකුත් වෙන් කරගෙන අවුරුද්දකට සැරයක්, දෙසැරයක් එහෙමත් නැතිනම් අවුරුදු කිහිපයකට සැරයක්. ඒ ඇරුණාම ඉතින් කවුරු ආවත් එකයි නාවත් එකයි කියලා තනිවම ට්‍රැවල් කරන්න කැමති සුළුතරයකුත් ඉන්නවා.
පොදුවේ ටි්‍රප් යන්න කොච්චර ආස වුණත් අනිත් හැම වැඩක්ම දෙවැනියට දාලා ටි්‍රප් යන එක ජීවිතයේ පළවෙනි වැඩේ විදිහට තෝරාගන්න අය නම් නැති තරම්. අද අපි කතා කරන්නේත් එහෙම පිරිසක් ගැන. ටි්‍රප් යන එක ජීවිතයේ පළවෙනිම දේ විදිහට මේ අය තෝරාගෙන තියෙනවා. ඒ අත්දැකීම තවත් කෙනෙකුට කියන්න, අනිත් අයත් එක්ක බෙදාගන්න, බොහොම රසවත්ව, කලාත්මක විදිහට, ටි්‍රප් එක ගිහිල්ලා තමන් සතුටු වෙනවා වගේම ටි්‍රප් එක යන්නේ නැති දහස් ගණනක් දෙනා ඒ ගැන දැනුවත් කරනවා වගේම ඒ තුළින් සතුටට පත් කරන්න චිත්‍රපටියක් රූගත කරනවා වගේ බොහොම තාත්වික විදිහට ඒ ගමන රූගත කරලා සමාජ මාධ්‍ය ජාලාවලට ඔවුන් මුදාහරිනවා. කොටින්ම කියනවා නම් මේ අයගේ වීඩියෝ එකක් බලන කෙනෙක්ට ඒ තැනට තනියම හරි යන්න හිතෙන විදිහට මේ දේ කරනවා. අද වෙනකොට මුහුණු පොතෙත් යූ ටියුබයෙත් ‘ටි්‍රප් පිස්සො’ කියන නමින් මුදාහරින වීඩියෝස් ලංකාවෙ විතරක් නෙමෙයි ලෝකයේ දහස් ගණනක් නරඹලා තිබෙනවා.
ටි්‍රප් පිස්සො ලංකාවෙ බ්‍රෑන්ඩ් එකක් වෙන්න මූලික වුණ කෙනෙක් ඉන්නවා. ඒ තමයි උදය හේවාගම. උදය අපිත් එක්ක ටි්‍රප් පිස්සො පටන් ගත්ත තැන ඉඳන්ම ගොඩාක් දේවල් කතා කළා.
‘මම පොඩි කාලෙ ඉඳන්ම ගොඩක් ආසයි වීඩියෝ ක්‍රියේට් කරන්න. ඒ කාලෙ වීඩියෝ එකක් ක්‍රියේට් කරනවා කියන්නේ හරි ලොකු දෙයක්. මම මියුසික් වීඩියෝස් හැදුවා ප්‍රෑන්ක්ස් කරා, කොමඩි වීඩියෝස් හැදුවා. ඒ වීඩියෝස් කවුරුහරි එන්ටර්ටේන් කරනවා කියන එක තමයි මගේ සතුට. පොඩි කාලෙ ඉඳන්ම මම ගෙදර ඉන්න කැමතිම නැහැ. ගමේ යාළුවොත් එක්ක එක එක තැන්වල නාන්න යනවා, නුවරඑළි පැත්තෙ, අවිස්සාවේල්ල පැත්තෙ එහෙම දිය ඇලි බලන්න යනවා. මේ තැන්වල යන ගමන් මම ඒවාත් වීඩියෝ කළා. ඒ දවස්වල මම කරන වීඩියෝස් දාන්න සෝෂල් මීඩියා හිට් නැහැ. ඒ නිසා බ්ලූටූත්වලින් ෂෙයා කර ගන්නවා. ඒක හැබැයි ගමේම ඉන්න යාළුවො ඔක්කොටම ෂෙයා වෙනවා. ඒක පිට අයට එච්චර දැනුන්නැති වුණාට යාළුවන්ට මාර ආතල්. මම ඊට පස්සේ අනිත් වීඩියෝ වැඩ ඔක්කොම නවත්තලා ටි්‍රප් වීඩියෝ කරන එකටම බැස්සා. ඒවාට වොයිස් කරන්නත් පටන්ගත්තා. 2008 විතර වෙනකොට ෆේස්බුක් එහෙමත් ඇවිල්ලා. මට හිතුණා ඒ වීඩියෝ කෑලි ෆේස් බුක් එකටත් දාන්න ඕනෑ කියලා.
හැබැයි ඒ දවස්වල ෆේස්බුක් ගැන කවුරුවත් වැඩිය දන්නේත් නෑ. ඒ තරම් මිනිස්සු වීඩියෝස් බලන්නෙත් නැහැ. ඒත් ටි්‍රප් යන එකත් නැවතුණේ නැහැ. යන යන තැන් වීඩියෝ කරන එකත් නැවතුණේ නැහැ. කොහොමහරි 2015 දි තමයි මම ටි්‍රප් පිස්සො කියලා ෆේස්බුක් පේජ් එකක් හදන්නෙ. අපි සෙට් එකම පිස්සුම නටන සෙට් එකක්. ටි්‍රප් එකක් යද්දි පිස්සුම වැඩ තමයි කරන්නේ. ඒ හින්දාම තමයි ටි්‍රප් පිස්සො කියලාම දාන්නෙත්. ඒ වෙනකන් මම වීඩියෝස් කරන්නේ ෆෝන් එකෙන්. පස්සෙ මටම කියලා මම කැමරා බඩු ටිකක් ගන්නවා, ඩ්‍රෝන කැම් එහෙකුත් කොහොමහරි ගන්නවා. බඩු ටික ගත්තාට පස්සෙ මම ගෙදර කට්ටියත් එක්ක ගියා කළුතර දිස්ත්‍රික්කයේ තියෙන මාකෙළි ඇල්ල බලන්න. විනාඩියක විතර පොඩි වීඩියෝ ක්ලිප් එකක් කරලා ටි්‍රප් පිස්සො කියලාම චැනල් එකක් හදලා යූටියුබ් එකට දැම්මා. නිකමට වගේ දැම්මත් හොඳ ප්‍රතිචාර හම්බවුණා. දාහකට කිට්ටුවෙන්න වීව්ස් එහෙමත් හම්බවුණා. ඔහොම වීඩියෝ දෙකක් තුනක් කරද්දි කමෙන්ට්ස්, වීව්ස් වැඩිවෙනකොට ආසාව තවත් වැඩිවුණා. අවුරුදු දෙකක් විතර යද්දී දන්නේම නැතිව බ්‍රෑන්ඩ් එකක් වෙලා. අපිට ෆෑන් බේස් එකක් හැදුණා. අපි ඊළඟ ටි්‍රප් එක ගිහිල්ලා වීඩියෝ එක දානකන් දැන් මිනිස්සු බලන් ඉන්න තැනටම පත් වෙලා. මේ වෙද්දි ටි්‍රප් ගිය වීඩියෝ 100කට ආසන්න ප්‍රමාණයක් අප්ලෝඩ් කරලා තියෙනවා. යූටියුබ් එකේ සබ්ස්ක්‍රයිබස්ලා දෙලක්ෂ තිස් දෙදහසකට ආසන්න ප්‍රමාණයක් ඉන්නවා, ෆේස්බුක් ෆලෝවර්ස්ලා එක් ලක්ෂ විසි දාහකට වැඩිය ඉන්නවා. ගොඩක් වීඩියෝස්වලට මිලියන දෙක තුන පන්නලා වීව්ස් ලැබෙනවා.
මට තියෙන්නේ අරමුණු දෙකයි. මම කැමතියි අපි යන තැන්, ඒ අත්දැකීම් මට ඇවිදින්න බැරි වෙච්ච කාලෙක මගේ දරුවොත් එක්ක, වයිෆ් එක්ක ආපහු බලන්න. අනිත් එක තමයි අපි යන තැන් තවත් මනුස්සයෙක් බලලා ඒ මනුස්සයාටත් ඒ වගේ තැනකට යන්න ආස හිතෙන විදිහෙ වැඩක් කරන්න. අපි මේ කරන දේ ලංකාවෙ ටුවරිසම්වලටත් ගොඩක් හොඳ විදිහට බලපාලා තියෙනවා. ඒක නොදැනුවත්වම අපි කරන වීඩියෝවලින් වෙච්ච දෙයක්.’
අපි හැමෝම දන්න දෙයක් තමයි යන්න කතා කරද්දි වටාපිටාවෙ ඉන්න හැමෝම එන්නම් කිව්වාට ටි්‍රප් එක යන දවසට ඉන්නෙ කීයෙන් කී දෙනාද කියලා. ඒක නිසා යන්න පිරිසක් එකතු කරගෙන ටි්‍රප් එක යන එකත් වෙනම වැඩක්. හැබැයි මේ කතා කරන ටි්‍රප් පිස්සො ටික මාසෙකට අවම වශයෙන් ටි්‍රප් තුනක්වත් යනවා. සමාජ ආර්ථික සංකීර්ණතා එක්ක මාසෙකට ටි්‍රප් තුනක් යන්න පිරිසක් එකතු කරගන්න එකත් වෙනම කතාවක්.
‘ අපිත් එක්ක කාලෙන් කාලෙට එක එක අය ඉඳලා තියෙනවා. යාළුවො වෙනස් වෙනවා. ජොබ් කරද්දි වෙනස් වෙනවා, කසාද බැන්දාට පස්සෙ වෙනස් වෙනවා, සමහර කට්ටිය රට යනවා, සමහර කට්ටිය වෙන වෙන පැතිවලට යනවා. ඉස්කෝලෙ හිටපු යාළුවොම නෙමෙයි දැන් ඉන්නේ. දැන් අනිවාර්යයෙන්ම ටි්‍රප් එකක් යනකොට එන පර්මනන්ට් හතර දෙනෙක් විතර ඉන්නවා. ඊට අමතරව කොල්ලො 20ක විතර කවයක් ඉන්නවා අපිත් එක්ක ටි්‍රප්වලට එන. අනිවාර්යයෙන්ම අපි මාසෙකට ටි්‍රප් තුනක්වත් යනවාමයි. වෙන හදිසි හේතුවක් ආවොත් තමයි දෙකක් යැවෙන්නේ.
අපි මාසෙ යන තැන් දවස් කලින්ම තීරණය කරගන්නවා. හැබැයි අපේ ලොකු ප්ලෑන් එහෙකුත් නැහැ. සාමාන්‍යයෙන් කොල්ලො ටිකක් ටි්‍රප් එකක් යනවා වගේම තමයි අපි යන්නෙ. අපි යන ටි්‍රප්වලින් සමාජය දකින ඒවා ස්ක්‍රිප්ට් එහෙකට වෙන ඒවා නෙමෙයි. ඒ වෙලාවට මුහුණ දෙන දේ ඒ වෙලාවට වීඩියෝ වෙනවා. මුල්ම කාලෙ රුපියල් 20,000කින් වගේ ටි්‍රප් එකක් යන්න පුළුවන් වුණා. ගොඩක් දුර ගියේත් නැහැ. දැන් අපි ගොඩක් යන්නෙ කෑම්පින් කරන්න. දවස් දෙකකට වැඩි වෙනවා මිසක් ඊට වඩා අඩු වෙන්නෙ නම් නැහැ. අපි හැමදාම යන තුන් හතරදෙනා විතරක් ගියත් රුපියල් 30,000ක් විතර යනවා. සමහර වෙලාවට ස්පොන්සර්ස්ලා සෙට් වුණොත් ට්‍රාන්ස්පෝට් දෙනවා. ඊට අමතරව නවතින්න තැන් එහෙමත් හම්බවෙනවා. දැන් යූටියුබ් එකේ පිරිසක් එකතුවෙලා ඉන්න නිසා පොඩි ගාණක් හම්බෙනවා. ඒත් මුළු වියදමම කවර් කරන්න ඒකෙන් බැහැ. අපි තාම මේකෙන් හම්බකරන මට්ටමකට ඇවිල්ලා නැහැ. අපි මේවා කරන්නෙ අපේ අතින් වියදම් කරගෙන අපිට තියෙන ටි්‍රප් පිස්සුව නිසාම තමයි.’
අනිත් අය යනවා වගේම ටි්‍රප් එකක් ගිහිල්ලා විනෝද වෙනවාට අමතරව ඒ අත්දැකීම තව පිරිසකට දෙන්න ඒ දේ කලාත්මක විදිහට, තව කෙනෙක්ට ඒ වගේ තැනකට යන්න හිතෙන විදිහට රූගත කරන්නත් ඕනෑ. ඒක නිසා මේක සාමාන්‍ය ටි්‍රප් එහෙකට එහා ගිය එක් අතකින් වෘත්තීය මට්ටමේ වැඩක් වගේ තමයි.
‘අපි හරි විදිහට ටයිම් මැනේජ්මන්ට් එක කරන්න ඕනෑ. හරි වෙලාවෙදි හරි තැන ඉන්නම ඕනෑ. ඉර පායන දර්ශනේ ගන්න නම් ඒ වෙලාවට ඒ තැන ඉන්න ඕනෑ. ඒ වගේම තමයි තාක්ෂණික පැත්තත් හරියටම බලන්න ඕනෑ. සමහර තැන්වලට වාහනෙන් යන්න පුළුවන් සීමාවකුත් තියෙනවා. එතැනින් පස්සෙ කැමරා ටික, කෑම්පින් කරනවා නම් ඒ බඩු ටික මේ ඔක්කොම දේවල් අපිම තමයි ගෙනියන්න ඕනෑ. සමහර වෙලාවට කැලෑවල යන්න වෙනවා, කඳු නගින්න වෙනවා, වතුර තියෙන තැන්වලට යන්න වෙනවා. මේ තැන්වලට යද්දි අපේ ආරක්ෂාව වගේම කැමරා බඩුවල ආරක්ෂාවත් බලන්නම වෙනවා. අනිත් එක තමයි කෑම ගැනත් බලන්නම වෙනවා. සමහර වෙලාවට අපේ කැමරාවලට උපකරණවලට හානි වෙනවා. ඒවාත් අපි විසින්ම විඳදරා ගන්න ඕනෑ. මේ වැඩේ අමාරුයි. ලේසි නැහැ. ඒ කියන්නේ වෙන කෙනෙක්ට වඩා අපි යන ගමනෙ අමතර බරක් වගේම වගකීමක් අපිට තියෙනවා.
අපි ටි්‍රප් එක ගිහින් විනෝද වෙනවා වගේම තව කෙනෙක්ට ආස හිතෙන විදිහට ඒක පෙන්නන්න පුළුවන් විදිහට වැඩේ කරන්න හැකියාවකුත් තියෙන්න ඕනෑ. වෙනම ආර්ට් එකක් තියෙන්න ඕනෑ. ලස්සන අයිඩියාස් ඔළුවෙ තියෙන්න ඕනෑ. ගමන ගිහින් ආවාට පස්සෙත් අපි පෙන්නන දේ හොඳ එඩිටින් එකකින් හොඳ ෆිනිෂින් එකකින් දෙන්නත් ඕනෑ. අපේ වීඩියෝස් බලන ෆෑන්ස්ල ලොකු ප්‍රමාණයක් ඉන්නවා අපිත් එක්ක ටි්‍රප් යන්න ආසාවෙන්. තාම නම් ෆෑන්ස්ලා එක්කන් යන්න ගත්තේ නැහැ. ගොඩක් අය අපිත් එක්ක ටි්‍රප් යන්න අහන්නෙ අපි දාන ෆයිනල් පෝස්ට් ප්‍රඩක්ෂන් එක දැකලා. හැබැයි එගොල්ලො දන්නේ නැහැ මේක ඇතුළේ තියෙන කට්ට. අපි එන්ජෝයි කරනවාට වඩා වීඩියෝ කරන්න මාරම කට්ටක් කනවා.
එන්ජෝයි කරන්න තියෙන්නෙ 30%ක් නම් ඉතුරු 70%ම කට්ට.’
උදය ප්‍රමුඛ ටි්‍රප් පිස්සො ටික සමහර තැන්වලට යන්නෙ ලොකු අවදානමක් අරගෙන. ඒ වගේ අත්දැකීමක් අනිත් මිනිසුන්ට සමීප කරන්න වීඩියෝ කරන ගමන් ඒ දේ කරනවා කියන්නෙ අවදානම දෙගුණ තෙගුණ වෙනවා.
‘කටුසු කන්ද කියන්නේ කටුස්සෙක්ගෙ කොන්දක් වගේ පිහිටලා තියෙන හන්තාන කඳු වැටියෙ එක කෑල්ලක්. ඒක උඩ යන එක තමයි ඇඩ්වෙන්චර් එක. ඒ කියන්නෙ කටුස්සෙක්ගෙ කොන්දක් උඩ ඇවිදිනවා වගේ තමයි යන්න තියෙන්නේ. අඩියක දෙකක වගේ ගොඩක් පටු පාරක්. පොඩ්ඩ එහා මෙහා වුණ ගමන් ප්‍රපාතෙ. අපි කන්දෙ උඩ රිස්ක් එකක් අරගෙන යනවා වගේම ඒ අත්දැකීම අනිත් අයට දෙන්න වීඩියෝ කරන්නත් ඕනෑ. ඒ ගමනෙදි මගේ කකුල ලිස්සලා වැටෙන්න ගියා එක තැනකදි. ඒ මගේ ජීවිතේ බය කියන එක උපරිමයෙන්ම දැනුණු මොහොතක්. මම බය වෙච්ච බයවිල්ලට ඒ ප්ලේස් එකට ආපහු යන්නේ නැහැ කියලාත් තීරණය කළා.
ඒ වගේ අපි ලක්ෂපාන දිය ඇල්ලෙ ගැට්ට උඩ අපේ ටීම් එකේ අසේල මල්ලිගේ ටැටූ එකක් ගහන වීඩියෝ එකක් කළා. එදා වැස්ස දවසක්. ඒක මාරම කන්ටෙන්ට් එකක්. මම හිතන්නේ ඒ වගේ දෙයක් ලෝකෙ කවුරුත්ම කරලා නැතිව ඇති. ඒ වගේ අවදානම් වැඩ අපි කරලා තියෙනවා. සමහර දේවල්වලදි අනූනවයෙන් බේරිලා ගෙදර ආව දවසුත් තියෙනවා. ඒවා ගෙවල්වල මිනිස්සු දන්නේත් නැහැ. ඒ දේවල් දැන ගත්තා නම් තව පාරක් අපට වෙන ගමනක්වත් යන්න වෙන්නෙ නැහැ.’■
