මේ ප්‍රශ්න දෙවර්ගයටම ලංකාව මුහුණ දී සිටී. හෙට රාජපක්ෂවරුන් මිහිතලයෙන් අතුරුදහන් වුවද මේ අර්බුදය නිමාවන්නේ නැත. පුද්ගල විකල්පයන් පමණක් නොව, ප්‍රතිපත්තිමය විකල්පයන්ද අපට අවශ්‍යය. තවත් ‘දියසෙන් කුමරෙක්’ සොයනවා වෙනුවට වත්මන් විකෘතිය ප්‍රකෘති කළ හැකි ප්‍රතිපත්ති රාමුවක් ගොඩ නගා ගැනීම අප විසින් කළ යුතුය.
1942 නොවැම්බරය, යුරෝපයෙන් වැඩි කොටසක් ඇඩොල්ෆ් හිට්ලර්ගේ නට්සි බලයට නතුවිය. සෝවියට් දේශය ජ’මන් හමුදාවන්ට එරෙහිව තනිව සටන් කළේය. මහා අධිරාජ්‍යයකට උරුමකම් කීවද බි්‍රතාන්‍යය හුදෙකලා වුණු දූපතක් පමණක් විය. එරට වැසියෝ ආහාර ඇතුළු අත්‍යවශ්‍ය දෑ පවා හිඟව දුෂ්කර ශීත ඍතුවකට සූදානම් වෙමින් සිටියහ.
බි්‍රතාන්‍ය ලිබරල් පක්ෂයේ නායකයකු වූ ශ්‍රීමත් විලියම් බෙවරිජ් යුද්ධයෙන් පසු බිහිවිය යුතු බි්‍රතාන්‍යයේ හැඩතල පිළිබඳ සවිස්තරාත්මක වාර්තාවක් එළිදැක්වූයේ මේ අඳුරු සමයේය. බෙවරිජ් වාර්තාව ක්ෂණිකව ජනප්‍රියත්වයක් අත් කරගත්තේය. එහි පිටපත් විශාල වශයෙන් විකුණුනු අතර එය බි්‍රතාන්‍යයේ පෘථුල සාකච්ඡාවට ලක්විය.
බෙවරිජ් වාර්තාවේ මූලික පදනම වූයේ යුද්ධයෙන් පසු ආර්ථිකය හා සමාජය යළි පුනර්ජීවනය කිරීමේ මූල්‍ය බර සාමාන්‍ය ජනතාවගේ කර මත නොවැටිය යුතු බවය. ජනතාවට තවත් පටි තදකර ගන්නැයි කියනවා වෙනුවට ඔවුන්ගේ ආර්ථික සුරක්ෂිතභාවය සහතික කරන වැඩසටහන් රැසක් ක්‍රියාත්මක කිරීම අනාගත පාලනයක ප්‍රමුඛතාව විය යුතු යැයි ඉන් අවධාරණය කෙරිණි. නිදහස් සෞඛ්‍ය සේවයක්, ප්‍රමාණවත් විශ්‍රාම වැටුපක්, පවුල් දීමනා ඒ අතර විය. මේ වැඩසටහන් සඳහා අවශ්‍ය මුදල් සපයා ගැනීම සඳහා ඉහළ ආදායම් ලබන්නන් හා පාරම්පරික ධනවතුන් මත බදු පැනවීම යෝජනා කෙරිණි.
බෙවරිජ් වාර්තාවේ මූලිකාංග පිළිබඳව සමස්ත බි්‍රතාන්‍ය දේශපාලන සමාජයේම එකඟතාවක් 1943-45 වසර පුරා ගොඩ නැඟුණි. යුද්ධය නිමවූ වහාම එනම් 1945 ජූලි මස 5දා පැවති මහ මැතිවරණයේදී කම්කරු පක්ෂයේ ප්‍රතිපත්ති ප්‍රකාශයේ පදනම වූයේ මෙම බෙවරිජ් වාර්තාවයි. යුද සමයේ අගමැතිවරයා වූ වින්ස්ටන් චර්චිල් හා ඔහුගේ කොන්සර්වටිව් පක්ෂය පරදවා අතිවිශාල බහුතර ජයක් ලැබීමට කම්කරු පක්ෂයට හැකිවූයේ යුද්ධයෙන් වැඩියෙන්ම බැටකෑ සාමාන්‍ය ජනතාව මත තවත් බර පටවනවා වෙනුවට ඔවුන්ට යම් ආර්ථික හා සමාජ සාධාරණත්වයක් සහතික කෙරුණු මෙම වැඩපිළිවෙළට කැපවීම නිසාය.
යුද්ධ නිමාවෙන් පසු යුරෝපීය රටවල් බොහොමයක්ම මේ ආදර්ශය අනුගමනය කරමින් ලාභය හා සමාජ සාධාරණත්වය අතර යම් තුලනයක් සහතික කරන ආර්ථික ක්‍රියාමාර්ගයකට අනුගත වූහ. බදු ක්‍රමයේ බර වක්‍ර බදුවල සිට (භාණ්ඩ හා සේවා මත පනවන බදු) ඍජු බදු (ආදායම් හා දේපළ මත පනවන බදු) දක්වා මාරු කිරීම මෙහි එක් අංගයක් විය. ඒ බදු ආදායමින් සැලකිය යුතු කොටසක් අඩු ආදායම් ලබන සමාජ කොටස්වලට සාධාරණ ජීවන මට්ටමක් සහතික කරන සුබසාධක වැඩසටහන් සඳහා වැය කෙරිණි.
පශ්චාත් යුද්ධ සමයේ යුරෝපය දරුණු මූල්‍ය දුෂ්කරතාවන්ගෙන් හා අත්‍යවශ්‍ය භාණ්ඩ හිඟකමින් පෙළිණි. යුද්ධයේ විනාශයෙන් මුළු මහද්වීපයම පාහේ යාචක භාවයට පත්වූවා යැයි කීම අතිශයෝක්තියක් නොවේ. මෙවැනි අසීරු තත්ත්වයක් තුළ ඉතිහාසයේ කිසි කලෙකත් නොවූ විරූ සුබසාධක වැඩපිළිවෙළකට බි්‍රතාන්‍යය හා යුරෝපය නැඹුරු වූයේ මන්ද යන පැනය ප්‍රකට ඉතිහාසඥයකු වූ ටෝනි ජට් (Tony Judt) තමPostwarනම් කෘතියේ අසයි. ඊට ඔහු දෙන පිළිතුර වනුයේ මෙවැනි සුබ සාධක වැඩපිළිවෙළකට මෙම රටවල් පෙළඹුණේ ඔවුන් මුහුණ දුන් දැඩි අමාරුකම් හා අහේනිකම් නිසාම බවය. යුද්ධයෙන් පීඩනයට පත්ව සිටි ජනතාව තුළ වඩා යහපත් අනාගතයක් පිළිබඳ විශ්වසනීය බලාපොරොත්තුවක් ජනිත නොකළහොත් යළිත් ඔවුන් අන්තවාදයක ගොදුරු බවට පත්වීමේ අවදානම හඳුනා ගැනීමට තරම් බි්‍රතාන්‍යයේත් යුරෝපයේත් ධනේශ්වර පාලකයෝ බුද්ධිමත් වූහ.
මේ අතීත කතාව පෙර නුවූ විරූ අර්බුදයක නිමග්න වී සිටින අපේ වර්තමානයටද අදාළය. 1970-77 කාලය තුළ සාමාන්‍ය ජනතාව දරුණු දුෂ්කරතාවලට මුහුණ දුන් බව සැබෑය. නමුත් ඒ තත්වය යම් ආර්ථික දැක්මක හා නිශ්චිත සැලසුම් මාලාවක ප්‍රතිඵලයකි. සංවෘත ආර්ථික පිළිවෙතක ගුණ අගුණ පිළිබඳ විවාදය වෙනම කාරණයකි. අද තත්වයට හේතුව වැරදි ආර්ථික දැක්මක් නොව ආර්ථිකයේ ‘අ’ යන්න හා ‘ආ’ යන්නවත් නොදත් පාලකයන්ගේ අබුද්ධික ක්‍රියාකාරීත්වයයි.
අර්බුදය පෙර නොවූ විරූ බැවින් වියදම්ද ඒ හා සම විය යුතුය. ඒ පිළිබඳව දේශපාලන ක්ෂේත්‍රයේත්, සමාජයේත් විය යුතු පුළුල් සංවාදය ඇරඹිය යුත්තේ මැතිවරණයක මුව විටේ නොව අද සිටමය.
වරද කාගෙද? කොතැනද?
2022 වසරේදී ගෝලීය ආර්ථිකය තමන් මුලින් අපේක්ෂා කළ තරම් ඉහළ වර්ධනයක් ලබා නොගන්නා බව ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදල මේ ජනවාරියේ ප්‍රකාශ කළේය. ඒ ව්ලැඩිමිර් පුටින් ජනපතිවරයා යුක්රේනය ආක්‍රමණය කිරීමට පෙරය. යුක්රේන ආක්‍රමණයත් ඊට ප්‍රතිචාර ලෙස බටහිර රටවල් රුසියාව මත පනවමින් ඇති සම්බාධකත් ඊට රුසියාව දක්වන ප්‍රතිචාරයත් ගෝලීය ආර්ථිකයට කෙතරම් බලපෑමක් කරයිදැයි තවමත් නිශ්චිතව ඇස්තමේන්තු කළ නොහැක. නමුත් ඒ බලපෑම ඍණාත්මක වන බවට නම් විවාදයක් නැත.
2021 වන විට රුසියාව ලංකාවේ දෙවන තේ ගැනුම්කරුය. මෙරටට පැමිණෙන සංචාරකයන්ගෙන් වැඩි පිරිසක් රුසියානු හා යුක්රේන ජාතිකයන්ය. එබැවින් රුසියානු ආක්‍රමණයෙන් ලංකා ආර්ථිකයට තවත් පහරක් වැදෙන බව නිගමනය කිරීම පහසුය.
මේ තත්වයට මුහුණ දෙන්නේ කෙලෙසද යන්න පිළිබඳව පාලකයන් තුළ අවබෝධයක් හෝ උවමනාවක් ඇති බවක් නොපෙනේ. වසංගතය මෙන්ම රුසියාවේ යුක්රේන ආක්‍රමණයද ඔවුන්ට තම බැරිකම් වසා ගන්නට යොදා ගත හැකි ලෝගුවක් පමණි.
වත්මන් ඩොලර් අර්බුදයට තමන් හෝ තම ආණ්ඩුව වගකිව යුතු නැති බවත් ඊට හේතුව යහපාලන ආණ්ඩුව හා ගෝලීය වසංගතය බවත් ජනපතිවරයා ගතවූ සතියේ කීවේය. දැන් ඔහු ‘වරද කාගේද?’ ලැයිස්තුවට යුක්රේන අර්බුදයද එකතු කරනු ඇත. ඒ හැරුණු විට රටට වෙන්නේ කුමක්දැයිවත් රාජපක්ෂවරුන් දන්නා බවක් පෙනෙන්නේ නැත. එක් ප්‍රදේශයකට පළාතකට සීමා නොවී මුළු ලංකාවම එක හා සමානව සංවර්ධනය වන මෙවන් යුගයක් මීට පෙර තිබුණේ නැතැයි අගමැතිවරයා පසුගිය සතියේ කටුවනදී උදම් ඇනීය. හාල් කිලෝවක් දෙදෙනෙකුට සතියකට ප්‍රමාණවත් නොවේදැයි චමල් රාජපක්ෂ ඇමතිවරයා ජන හමුවකදී ප්‍රශ්න කළේය.
රාජපක්ෂ පවුල රජ කරනුයේ දින තුනක් පුරා දරුවන්ට කුසට අහරක් ලබා දීමට නොහැකි වූ වේදනාවෙන් පියකු දිවි නසා ගත් ලංකාවේ නම් විය නොහැක.
2019 නොවැම්බරයේදී රාජපක්ෂවරුන් 69 ලක්ෂයක ජනවරමින් යළි බලයට එනවිට ලංකාවේ විදේශ විනිමය සංචිතය ඩොලර් බිලියන 7.5ක් විය. 2015-2019 කාලය තුළ මෙරට විදේශ සංචිතය අවම අගයක් ගත්තේ 2016දීය. ඒ ඩොලර් බිලියන 6.01කි.
ඩොලර් අර්බුදය සිරිසේන-වික්‍රමසිංහ පාලනය නිර්මාණය කළ එකක් නොවන බව මින් පැහැදිලිය.
වසංගතය ඩොලර් අර්බුදයට යම් බලපෑමක් කළ බව සැබෑය. නමුත් මෙරට විදෙස් සංචිත පහළ වැටීමට සැබෑ මූලික හේතුව ඉවක් බවක් නැතිව මුදල් අච්චු ගැසීමයි. 2020 පෙබරවාරියේදී පමණ ඇරඹුණු මෙම අසීමාන්තික මුදල් නිර්මාණය මේ වන විටද පවතී.
ආණ්ඩුවකට මුදල් අච්චු ගසා තමන්ගේ මූල්‍ය ප්‍රශ්නවලින් ගැලවිය හැකි නම් ආර්ථික විද්‍යාවක් අවශ්‍ය නැත. අවශ්‍ය ප්‍රමාණවත් තරම් මුද්‍රණ යන්ත්‍ර හා අනෙකුත් අමුද්‍රව්‍ය පමණි. මේ සරල සත්‍යය වටහා ගන්නට රාජපක්ෂ සොහොයුරෝ අසමත් වූහ. ඒ සරල සත්‍යය ඔවුන්ට තේරෙන භාෂාවකින් කියා දෙන්නට කිසිදු රාජ්‍ය නිලධාරියෙකු ඉදිරිපත් වූ බවක් නොපෙනේ.
මුදල් අසීමාන්තිකව අච්චු ගැසීම නිසා ආනයන පරිමාවත් වියදමත් ඉහළ ගියේය. රුපියලේ අගය කෘත්‍රිමව ඉහළ මට්ටමක තබා ගැනීම නිසා නොරට සිටින අපේ ශ්‍රමිකයෝ නිල බැංකු පද්ධතිය මගහැර නොනිල ක්‍රමවලින් තම ඩොලර් ඉපැයුම් මෙරටට එවීමට පටන් ගත්හ. උදාහරණයක් ලෙස 2021 ජනවාරියේදී මෙරටට ලැබුණු විදෙස් ඉපැයුම් ප්‍රමාණය ඩොලර් මිලියන 675.3ක් විය. 2022 ජනවාරියේදී එය ඩොලර් මිලියන 259.2ක් දක්වා (එනම් 61%කින් පමණ) පහත වැටුණි.
ගතවූ දෙවසර තුළ රුපියල් ටි්‍රලියන 1.5ක් අච්චු ගැසීම නිසා ලංකාවට අහිමි වූ විදේශ සංචිත ප්‍රමාණය ඩොලර් බිලියන 5.5කි.
රාජපක්ෂවරුන් මුදල් අච්චු ගැසුවේ රජයේ ආදායම පහත වැටීම පියවා ගැනීමටය. ආදායම පහත වැටෙන්නට පටන් ගත්තේ 2020 ජනවාරියේ සිටය. මුදල් අච්චු ගැසීම පෙබරවාරියේ සිට ඇරඹුණේ එබැවිනි. මේ වනවිට කොවිඩ්-19 වසංගතය ලංකාව වෙලාගෙන තිබුණේ නැත. රජයේ ආදායම අඩුවූයේ රාජපක්ෂවරුන් 2019 නොවැම්බර්-දෙසැම්බර් සමය තුළ සිදු කළ බදු කප්පාදුව නිසාය. මෙවැනි බදු අඩු කිරීමක් සිදුවනවා යැයි මහ බැංකුව පවා නොදැන සිටි බවත්, ඒ පිළිබඳව බැංකුව සමග සාකච්ඡාවක් නොවූ බවත්, හිටපු නියෝජ්‍ය මහ බැංකු අධිපතිවරයකු වූ නන්දලාල් වීරසිංහ මහතා ගතවූ මස රොයිටර් පුවත් සේවයට කියා තිබුණි.
වරද පටන් ගත්තේ කිසිදු වග විභාගයකින් තොරව සිදු කළ බදු කප්පාදුවෙනි. වරද නිවැරදි කිරීම ඇරඹිය යුත්තේ රටට හා කාලයට ගැළපෙන බදු පිළිවෙතක් සකස් කිරීමෙනි.
මෙහිදී ඕනෑම අනාගත ආණ්ඩුවක් සිදුකළ යුතු තෝරා ගැනීමක් තිබේ. එනම් රාජපක්ෂ ආර්ථික ව්‍යසනය විසඳීමේ බර වැටෙනුයේ කවර ජන කොටස් මතද යන්නය.
ඉහළ ආදායම් ලබන්නන් මත වැඩි බදු බරක් පැනවීමෙන් ආර්ථික වෘද්ධියට අනිසි බලපෑමක් නොවන බව 1980 සිට දශක 4ක් ආර්ථික අත්දැකීම් අධ්‍යයනයෙන් පසු ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදල නිගමනය කර තිබේ. එවැනි ආදායම/වත්කම අනුව වැඩිවන බදු ක්‍රමයක් :චරදටරුිසඩැ ඒං්එසදබ* ක්‍රියාත්මක කිරීමට රටවල් මැලි වනුයේ බලවත් සමාජ කණ්ඩායම් අමනාප කර ගැනීමට දේශපාලකයින් අකමැති නිසා බවද මූල්‍ය අරමුදල කියයි.(progressive taxation)
ඉහළ ආදායම් ලබන්නන් මත වැඩි බදු බරක් පැනවීමෙන් ආර්ථික වෘද්ධියට අනිසි බලපෑමක් නොවන බව 1980 සිට දශක 4ක් ආර්ථික අත්දැකීම් අධ්‍යයනයෙන් පසු ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදල නිගමනය කර තිබේ. එවැනි ආදායම/වත්කම අනුව වැඩිවන බදු ක්‍රමයක් :චරදටරුිසඩැ ඒං්එසදබ* ක්‍රියාත්මක කිරීමට රටවල් මැලි වනුයේ බලවත් සමාජ කණ්ඩායම් අමනාප කර ගැනීමට දේශපාලකයින් අකමැති නිසා බවද මූල්‍ය අරමුදල කියයි.
මේ තීරණාත්මක තෝරා ගැනීමේදී තම ස්ථාවරය කුමක්දැයි විපක්ෂය දැන්ම සිට තීරණය කළ යුතු නොවේද? එම තීරණය ජනතාවට දැනුම් දිය යුතු නොවේද? එසේ නොකළ පොරොන්දු පමණක් දීම කර්ණ රසායන වුවද ඒවා විශ්වාසකටයුතුද?
රුසියාවේ යුක්රේන ආක්‍රමණය හා අපි
ව්ලැඩිමිර් පුටින් ජනපතිවරයාගේ යුක්රේන ආක්‍රමණයත් ජෝර්ජ් ඩබ්ලිව් බුෂ් ජනපතිවරයාගේ ඉරාක ආක්‍රමණයත් අතර වෙනසක් නැත. ඉරාක ආක්‍රමණය හෙළා දුටුවන් සදාම් හුසේන් හිතවාදීන් යැයි මවා පෙන්වීමට බුෂ් පාලනය උත්සාහ කළද සත්‍යය එය නොවේ. ඉරාක ආක්‍රමණයට විරුද්ධ වූ බොහෝ පිරිස් සදාම් හුසේන් පාලනයද දැඩි ලෙස හෙළා දුටුවහ.
රුසියානු ආක්‍රමණ හෙළා දැකීම යනු යුක්රේනය සාන්තුවරයකුගේ තත්ත්වයට පත් කිරීම නොවේ. යුක්රේනයේ වත්මන් ඛේදවාචකයට එහි අතීත වැරදි විශේෂයෙන්ම සුළු ජනවාර්ගිකයන්ට කළ අකටයුතුකම් බලපෑවේය. උදාහරණයක් ලෙස අපේ ‘සිංහල පමණයි’ වරද යුක්රේනයද නොමඳව සිදු කළේය. යුක්රේන බස එකම රාජ්‍ය භාෂාව බවට යුක්රේනය නීතිගත කළේ එය සෝවියට් දේශයෙන් වෙන්වී නිදහස් රාජ්‍යයක් බවට පත්වීමටත් පෙර 1989දීය. 1991 පනතකින් රුසියානු හා අනෙක් සුළු ජනවාර්ගික භාෂාවන්ට යම් ඉඩක් ලබා දුන්නද ඒ වනවිට ජාතික අසමගියේ බීජ වැපිරී හමාරය.
2014 බල පෙරළියෙන් පසු අනෙකුත් භාෂා යටපත් කොට යුක්රේන බස ඔසවා තබන තවත් නීති තුනක් සම්මත විය. මේ සියල්ල පුටින් ජනපතිවරයාට ‘අඬන්න සිටින මිනිසාට ඇඟිල්ලෙන් ඇනීමකට’ සමාන විය.
සෝවියට් දේශය බිඳ වැටීමත් සමග නේටෝ සංවිධානය බිහිවීමේ හේතුවද අහෝසි විය. ඇමරිකාව ප්‍රමුඛ බටහිර රටවල් කළ යුතුව තිබුණේ නේටෝ සංවිධානය ශක්තිමත් කොට ව්‍යාප්ත කිරීම නොව රුසියාව ප්‍රමුඛ අලුතෙන් බිහිවූ රාජ්‍යයනුත් (පැරණි සෝවියට් සමූහාණ්ඩු) නැගෙනහිර යුරෝපා රටවලුත් ආර්ථික අර්බුදයෙන් ගොඩ ගැනීමට මාෂල් සැලැස්මට සමාන වැඩසටහනක් ක්‍රියාත්මක කිරීමය.
එදා ඇමරිකාව බටහිර යුරෝපය වෙනුවෙන් ඉදිරිපත් කළ මාෂල් සැලසුම නිසා කොමියුනිස්ට්වාදයේ ප්‍රගමනය අඩාල විය. 1989/90දී බටහිර බලවතුන් වෝසෝ (Warsaw Pact) සංවිධානයේ හිටපු සාමාජිකයන් වෙනුවෙන් එවැනිම වැඩසටහනක් ක්‍රියාත්මක කළා නම් ඒ කලාපයේ ජාතිවාදය උත්සන්න වීම නවත්වා ගත හැකිව තිබුණි. 1945දී බටහිර යුරෝපීය රටවලට මෙන් සාධාරණ සංවර්ධන මාවතක් 1990දී රුසියාවට විවරව තිබුණා නම් පුටින් ජනපතිවරයකු බිහි නොවීමටද ඉඩ තිබුණි.
2021 ජූලි මස පුටින් ජනපතිවරයා On the historic unity of Russians and Ukrainians යන මැයෙන් ලිපියක් ලියුවේය. යුක්රේනියානුවන් වෙනම ජාතියක් නොවන බවත්, ඔවුන් සුළු රුසියානුවන් (little Russians/Malorusy) පමණක් බවත් යන සාර් අධිරාජ්‍යවාදී මතය මෙම ලිපියේ පදනම විය. 2022 පෙබරවාරි 21දා කළ කතාවේදී යුක්රේනය බිහි කොට ව්‍යාප්ත කිරීම ලෙනින්, ස්ටාලින් හා කෘෂොව් සිදු කළ රුසියන් විරෝධී ක්‍රියාවන් ලෙස ඔහු හැඳින්වීය. ඔහුගේ අරමුණ සෝවියට් දේශය යළි ප්‍රතිෂ්ඨාපනය කිරීම නොව, සාර් අධිරාජ්‍යය යළි ගොඩනැගීමයි. මෙම ආක්‍රමණය සාර්ථක වුවහොත් යුක්රේනයට සිදුවනුයේ රුසියාවේ යටත් ‘රාජ්‍යයක්’ බවට පත්වීමටය. වාසනාවකට රුසියාවට යුක්රේනය තවත් ඇෆ්ඝනිස්ථානයක් විය හැකි යැයි මේ වන විට ඉඟි මතුවෙමින් පවතී.
කියුබාව සම්බන්ධයෙන් වූ ඇමරිකානු ක්‍රියාකාරීත්වය මහාචාර්ය නෝම් චොම්ස්කි හැඳින්වූයේ මාෆියා න්‍යායක් ලෙසය; එනම් තමන්ට අවනත නොවන රාජ්‍යයක් කෙරෙහි වෛරයෙන් එයට දඬුවම් කිරීමක් ලෙසය. යුක්රේනය සම්බන්ධයෙන් පුටින් පිළිවෙතද මීට සමානය.
පළිගන්නා පාලකයන් අසල්වැසි රටවලට පමණක් නොව, ඒ පාලකයාගේ රටටද ව්‍යසනයකි.
ලංකාව මේ වනවිට පැය 7ක විදුලි කප්පාදුවකට ලක්ව සිටී. වහිනකම් බලා සිටීම හැර විදුලි අර්බුදයට විසඳුමක් පාලකයන්ට නැත. ඉන්ධන හිඟයට ඔවුන්ට ඇති විසඳුම බයිසිකල්වලින් යන්නැයි ජනතාවට කීමය. රටත්, ජන ජීවිතයක් ව්‍යසනයෙන් ව්‍යසනයට ගමන් කරද්දී ආණ්ඩුව අවධානය යොමු කරනුයේ තමන් සතුරන් ලෙස සලකන්නන් හඹායාමටය. පාස්කු ප්‍රහාරය වළකා නොගැනීමේ වරද හිටපු සීඅයිඩී අධ්‍යක්ෂ ශානි අබේසේකර මහතා මත පටවා ඔහුව ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත යටතේ අත්අඩංගුවට ගැනීමේ උත්සාහයක් ඇති බවට වූ මාධ්‍ය වාර්තා මෙයට උදාහරණයකි.
රට තුළ ජනවාර්ගික සබඳතා නිසි අයුරින් කළමනාකරණය නොකිරීමේ වරද යුක්රේනයේ ඛේදවාචකයෙන් පැහැදිලිය. පුටින් ජනපතිවරයාගේ මැර ආක්‍රමණය නිසා රුසියාව මුහුණ දෙන ආර්ථික කුණාටුවෙන් පෙනී යන්නේ අගතිගාමී නායකයන්, තම බලකාමය හා රටක සැබෑ යහපත අතර වෙනසක් නොදකින පාලකයන් රටට කොතරම් නම් ශාපයක්ද යන්නය.
මේ ප්‍රශ්න දෙවර්ගයටම ලංකාව මුහුණ දී සිටී. හෙට රාජපක්ෂවරුන් මිහිතලයෙන් අතුරුදහන් වුවද මේ අර්බුදය නිමාවන්නේ නැත. පුද්ගල විකල්පයන් පමණක් නොව, ප්‍රතිපත්තිමය විකල්පයන්ද අපට අවශ්‍යය. තවත් ‘දියසෙන් කුමරෙක්’ සොයනවා වෙනුවට වත්මන් විකෘතිය ප්‍රකෘති කළ හැකි ප්‍රතිපත්ති රාමුවක් ගොඩ නගා ගැනීම අප විසින් කළ යුතුය. ■
