පළිගැනීම යනු වර්තමාන පාලකයන්ගේ ආරයෙන් එන ගතියක් යැයි සිතෙන තරමට ඔවුන් තමන්ගේ ප්‍රතිවාදියා පස්සේ පන්නනු අපට පෙනේ. දැන් නිර්නාමික පෙත්සම්කරුවෙකුගේ ප්‍රකාශයක් මත, ශානී අබේසේකර රාජකාරිය පැහැර හැරීම නිසා පාස්කු ප්‍රහාරය සිදු වී ඇතැයි කියන මට්ටමට ආණ්ඩුව පත්ව ඇත.
මායිනී දඩයම යනු, මධ්‍යතන යුගයේ යුරෝපය පුරාත්, අනතුරුව ඇමරිකාවේත් දියත් කෙරුණු ක්‍රෑර මිනිස් ඝාතන රැල්ලකි. මෙය ක්‍රියාත්මක වුණේ පල්ලියේ නායකත්වය යටතේ ය. ඒ රැල්ල තුළ ඒ ඒ කාලයේ පල්ලියේ බලය හොබවන පූජක කණ්ඩායම් විසින් අන්‍ය මතධාරීන් දඩයම් කෙරුණි. අන්‍ය මතධාරීන් යනු වෙනත් ආගමක් අදහන අයවළුන් පමණක් නොව, ක්‍රිස්තියානිය අදහන අයවළුන් පවා ස්වකීය ආගමික විශ්වාසය පිළිබඳ ඉතා සුළු වෙනස් අදහසක් දැරුවේ වුවද, ගිනිමැළයේ දමා පුළුස්සා ඝාතනය කෙරුණි.
මෙවැනි නඩු විභාග කෙරුණේ පල්ලියේ ආගමික දණ්ඩාධිකරණ මගිනි. එහිදී අනුගමනය කෙරුණේ ඉතා සරල නඩු ක්‍රමයකි. උදාහරණයක් වශයෙන්, දෙවියන් වහන්සේ පිළිබඳ මගේ යම් සැකයක් ඇතැයි මා තමාට කී බව මගේ අල්ලපු ගෙදර වෙසෙන පුද්ගලයා පල්ලියේ දණ්ඩාධිකරණයට ගොස් පැමිණිලි කළොත්, මරණීය දණ්ඩනයට මා යටත් කිරීමට ඒ අසල්වැසියාගේ ‘සාක්ෂියම’ සෑහුණි.
තවත් කාලයක් යන විට, විශේෂයෙන් කාන්තාවන් ඉලක්ක කරගෙන විභාග වූ මෙවැනි නඩුවලට පාදක වුණේ යක්ෂයා ආවේශ වීමයි. එය හුදෙක්, අපේ ගම් පළාත්වල අද පවා දක්නට ලැබෙන, යකා වැහීම පිළිබඳ තත්වයක් පමණක්ම නොව. උදාහරණයක් වශයෙන්, ගැහැනියකගේ බෙල්ලේ වායුගෙඩියක්, යක්ෂයා ඇගේ ශරීරයට ඇතුළු වී ඇති බවට සාක්ෂියක් වශයෙන් ගැනුණි. එය, එම කාන්තාව මරණීය දණ්ඩනයට යටත් කිරීමට හෝ තමාගේ බෙල්ලේ වායුගෙඩිය යක්ෂයාගේ නිර්මාණයක් බව තමාද පිළිගන්නා බවට එම ගැහැනිය ලවා පාපෝච්චාරණයක් කැරැවීමට හෝ සෑහුණි.
වර්තමානයේ පල්ලියවත්, රටක අධිකරණයවත් මෙවැනි චෝදනා භාරගන්නේවත්, එවැනි සරල නඩු විභාග කිරීමේ ක්‍රම භාවිත කරන්නේවත් නැත. අද ලෝකය දියුණු වී ඇති බැවිනි. එහෙත්, තවමත් ඒ ඒ රටවල දේශපාලනික බලය හොබවන ඇතැම් කල්ලි, විටින්විට මෙවැනි දඩයම් ක්‍රම භාවිත කරයි. එහිදී එක පුද්ගලයෙකුගේ හිතලුවක් හෝ ප්‍රබන්ධයක්, තවත් පුද්ගලයෙකු දඩයම් කිරීමට පමණක් නොව, තමන්ගේම වන මහා දේශපාලනික කුමන්ත්‍රණ ක්‍රියාවේ යෙදවීමටත් උපයෝගී කරගැනේ.
අර නාමල් කුමාර දැන් කෝ?
මෛත්‍රිපාල සිරිසේන ජනාධිපතිවරයාගේ අන්තිම කාලයේ, නාමල් කුමාර නමැති පුද්ගලයෙකු ‘මහා හෙළිදරව්වක්’ කළ ආකාරය අපට මතකයි. එවක ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේන සහ හිටපු ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශ ලේකම් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ඝාතනය කිරීමේ සැලැස්මක් ඇති බව මේ පුද්ගලයා එදා ‘හෙළිදරව්’ කෙළේය. එහිදී චෝදනාවට ලක්වුණේ, ත්‍රස්ත විමර්ශන කොට්ඨාසය භාර හිටපු ජ්‍යෙෂ්ඨ නියෝජ්‍ය පොලිස්පතිවරයෙකු වූ නාලක ද සිල්වා ය. ඒ අනුව, ඔහු අත්අඩංගුවට ගැනුණි. ඉහත කී නාමල් කුමාර යනු මේ කියන ජ්‍යෙෂ්ඨ නියෝජ්‍ය පොලිස්පති නාලක ද සිල්වාගේ ඔත්තුකරුවෙකි. එසේම, ඔහුගේ වෙනත් නීති-විරෝධී කටයුතු සඳහාද යොදාගෙන තිබිය හැකි යැයි සිතිය හැකි පුද්ගලයෙකි. එහෙත්, එදා ජනාධිපතිවරයා සහ ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ඝාතනය කිරීමේ සැලස්මක් පිළිබඳ කිසි සාක්ෂියක් නාමල් කුමාරගේ ‘හෙළිදරව්ව’ තුළින් සොයාගැනීමට නොලැබුණි. තිබුණේ ඔහුගේ කටවචනය පමණි. මෙය, හිටපු ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේන සහ තවත් පාර්ශ්ව විසින් හිතාමතා පැළ කරන ලද කෙබරයක් සහ ප්‍රබන්ධයක් බව අද වන විට ඔප්පු වී තිබෙන්නේ, මේ දක්වාම එකී නාමල් කුමාර නමැති පුද්ගලයාගේ ‘හෙළිදරව්ව’ ප්‍රකාරව කිසිදු අධිකරණ ක්‍රියාමාර්ගයක් ගැනීමට වර්තමාන ජනාධිපතිවරයා පවා කිසි පියවරක් ගෙන නොමැති බැවිනි. ඒ නාමල් කුමාර අද කොහේදැයි සොයාගැනීමටවත් නොමැත. නළුවෙකු මෙන් තමන්ගේ භූමිකාව රඟපෑමෙන් අනතුරුව ඔහු වේදිකාවෙන් බැස ගියේය.
නාමල් කුමාර වැනි එවැනි අපතයන්ගේ කටකතා නොව, හිටපු ජනාධිපති මෛත්‍රිපාල සිරිසේනම පසුගිය දා තවත් ‘හෙළිදරව්වක්’ කෙළේය. එනම්, තමාට කවුරුන් හෝ අතක් තිබ්බොත්, පාස්කු ප්‍රහාරයේ අගමුල සියල්ල තමා හෙළිකරන බවයි. දැන් අප සිටින්නේ පාස්කු ප්‍රහාරයේ අගමුල සොයාගැනීමට බැරි තත්වයකයි. එසේ නම්, නීතිය භාර ආයතන සහ බලධාරීන් වහා කළ යුතුව ඇත්තේ, හිටපු ජනාධිපතිවරයාගේ උක්ත ප්‍රකාශය ප්‍රකාරව, එදා ඝාතන සැලැස්මේ අගමුල සෙවීමට නාලක ද සිල්වා අත්අඩංගුවට ගත් ආකාරයෙන්ම, පාස්කු ප්‍රහාරය ගැන මෛත්‍රීපාල සිරිසේනවත් අත්අඩංගුවට ගෙන, ඔහු දන්නවා යැයි කියන මේ රහස් හෙළි කරගැනීම නොවේද? නැත, අප අතපතගාන්නේ යමක් සොයාගැනීමට නොව, සියල්ල යටපත් කිරීමට නිසා, එවැනි සාක්ෂි පස්සේ පැන්නීමෙන් වැඩක් නැත. පාලකයන්ට අවශ්‍ය කරන්නේ, තමන්ගේ දේශපාලනික අවශ්‍යතා මත, පාස්කු අපරාධයේ යුක්තිය/අයුක්තිය පිළිබඳ කතාව ඒ ඒ කාලයට උචිත වන පරිදි පාවිච්චියට ගැනීමයි. සමහරවිට, ඉදිරියේදී මෛත්‍රීපාල සිරිසේන වර්තමාන ආණ්ඩුවට කෙලින්ම හතුරු ආස්ථානයක් ගත්තොත්, මේ කියන ඔහුගේ ප්‍රකාශය ඔහුට විරුද්ධ සාක්ෂියක් වශයෙන් පාවිච්චි කිරීමටත් පිළිවන් වේවි.
පාස්කු ප්‍රහාරයට අදාළ මුඛ්‍ය කාරණාද්වය
පාස්කු ප්‍රහාරයට අදාළ අපරාධ යුක්තිය පසිඳලීම අරභයා සැලකිල්ලට ගත යුතු අදට වලංගු මුඛ්‍ය කාරණා දෙකක් තිබේ. එකක් වන්නේ, එම ප්‍රහාරය එදා වළක්වාගත හැකිව තිබුණිද සහ තිබුණි නම් එම රාජකාරිය පැහැරහැරීමේ වගවීම පැවරිය යුත්තේ කාටද යන්න හඳුනාගැනීම සහ ඔවුන්ට දඬුවම් කිරීමයි. එම කාර්යය, ඒ ගැන විභාග කිරීම සඳහා පත්කරන ලද ජනාධිපති කොමිසම මගින් බොහෝදුරට සිදුකොට තිබේ.
දෙවැන්න වන්නේ, එම පාස්කු ප්‍රහාරයේදී ඝාතනය වූ ත්‍රස්ත්‍රවාදීන් කිහිප දෙනා හැරුණුකොට, එම සැලැස්ම පසුපස සිටි වෙනත් පුද්ගලයන් සහ බලවේග කවරේද යන්නත්, ඔවුන්ගේ සැබෑ අරමුණ කුමක් වීද යන්නත් සොයා බැලීමයි. ඉහත කී ජනාධිපති විමර්ශන කොමිසම ඒ කාරණය ගැන සැලකිල්ලක් දක්වා නැත. ඇත්ත වශයෙන්ම, එම මූලික සත්‍යය අවබෝධ කරගැනීමට තව බොහෝ කාලයක් යනු ඇත. කාදිනල් මැල්කම් රංජිත් පියතුමා කියා ඇති පරිදි, ඊළඟ ආණ්ඩුවකින් එම සත්‍යය අවබෝධ කරගැනීමට පිළිසරණක් ලැබෙතැයි යන්නද විශ්වාසය තැබිය හැකි බලාපොරොත්තුවක් නොවේ.
මේ ප්‍රහාරය සිදුවන අවස්ථාවේ හිටපු ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශ ලේකම් හේමසිරි ප්‍රනාන්දු සහ පොලිස්පති පූජිත් ජයසුන්දර ඔවුන්ට එරෙහි සියලු චෝදනාවලින් ගිය සතියේ නිදහස් වූහ. යම් අවස්ථාවක ඔවුන් අත්අඩංගුවට ගෙන තිබීම පවා වරදක් බව එකී විනිශ්චයෙන් කියැවුණි. ඊට වඩා වෙනස් විනිශ්චයක් නෛතික අධිකරණයකින් අපේක්ෂා කිරීම උගහට ය. හේතුව ඉතා සරලයි: වගවීමක හේතුඵල දාමය, අතරමැදකින් පටන්ගැනීමට පුළුවන්කමක් නැත. තවත් විදිහකින් කිවහොත්, බලධාරීන්ගේ පටු අවශ්‍යතා මත පදනම්ව, වගවීම හිතුමතේ ආරෝපණය කිරීම හෝ හිතුමතේ ඉවත් කිරීම හෝ කළ නොහැකිය. ඔවුන් දෙන්නාටම ඉහළින් එදා සිටි ජනාධිපතිවරයාගේ කල්ක්‍රියාව සහ හැසිරීම බැහැර කොට, මොවුන් දෙන්නා මොනයම්ම හෝ වගවීමකට බැඳගැනීම කළ නොහැක්කක් බව එහි අදහසයි.
හිටපු ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේන සම්බන්ධයෙන් බරපතළ නිරීක්ෂණයක් සහ නිර්දේශයක්, පාස්කු ප්‍රහාරය පිළිබඳ සොයා බැලීමේ ජනාධිපති කොමිසමේ දැනට නිකුත්ව ඇති වාර්තාව තුළ අපට හමුවෙයි. ඒ මෙසේ ය: “2019 අප්‍රේල් 4 වැනිදාට කලින් ලැබී ඇති තොරතුරු අනුව, ජනාධිපතිවරයා තමන්ගේ රාජකාරිය ඉටු කිරීම පැහැර හැර තිබේ. එය, හුදු සිවිල් නොසැලකිල්ලෙන් එහාට යන්නකි. ඒ සම්බන්ධයෙන් සාපරාධී වගකීමක් ඔහුට පැවරෙයි. එබැවින්, දණ්ඩනීති සංග්‍රහයේ සුදුසු විධිවිධානයක් යටතේ ජනාධිපති සිරිසේනට එරෙහිව අපරාධ චෝදනා ගොනු කරන ලෙස නීතිපතිවරයාට නිර්දේශ කරනු ලැබේ.”
මේ ජනාධිපති කොමිසමේ වාර්තාවෙන් තවම ප්‍රසිද්ධියට පත්කොට ඇත්තේ වෙළුම් 22 ක් පමණි. තවත් වෙළුම් රාශියක් තුළ අන්තර්ගත කරුණු කවරේදැයි අපි තවමත් නොදනිමු. ඒවා සියල්ල පසුගිය සතියේ කතානායකවරයා වෙත ඉදිරිපත් කරන ලද බව මාධ්‍ය වාර්තා කෙළේය. කෙසේ වෙතත්, ජනාධිපති කොමිසමකින් කරන ලද ඒ වාර්තාව සහ නිර්දේශ ගැන වර්තමාන ආණ්ඩුව අද දක්වා කිසි පියවරක් ගෙන නැත.
ශානී අබේසේකර කොටු කරගැනීමට නැවතත් මානබැලීම
එසේ තිබියදී, හිටපු ජ්‍යෙෂ්ඨ පොලිස් අධිකාරී සහ අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුවේ හිටපු අධ්‍යක්ෂ ශානී අබේසේකර, මායිනී දඩයමේ ඊළඟ බිල්ල කරගැනීමට දැන් සැලසුම් කෙරෙමින් තිබෙන බවක් පෙනෙන්ට තිබේ. නාමල් කුමාර සිද්ධියේදී මෙන්ම මෙවරත් එක්තරා ‘හෙළිදරව්වක්’ කර ඇත. ඒ, ශානී අබේසේකර තමන්ගේ රාජකාරිය හරියට කෙළේ නම්, පාස්කු ප්‍රහාරයක් සිදුවීම වළක්වාගත හැකිව තිබුණු බවයි. ඒ ‘හෙළිදරව්ව’ කෙරී ඇත්තේ නිර්නාමික පෙත්සම්කරුවෙකු මාර්ගයෙනි.
නිර්නාමික පෙත්සම්කරුවෙකු මාර්ගයෙන් ඉදිරිපත් කෙරෙන මෙම චෝදනාව පසුපස තිබිය හැකි දේශපාලනය වටහාගැනීමට, පසුගිය කාලයේ ශානී අබේසේකර සම්බන්ධයෙන් දියත් වූ පළිගැනීමේ දේශපාලනය කෙටියෙන් හෝ සලකා බැලිය යුතුව තිබේ.
ගෝඨාභය රාජපක්ෂ බලයට පත්වී ගත වූ වසර දෙකක කාලය තුළ, ඉවත් කරගෙන හෝ නිදහස් කරගෙන තිබෙන නඩු සංඛ්‍යාව විශාල ය. සමහර නඩු නීතිපති දෙපාර්තමේන්තුව විසින් ඉල්ලා අස්කරගෙන තිබේ. තවත් ඒවා අල්ලස් හෝ දූෂණ කොමිසම මගින් ඉල්ලා අස්කරගෙන තිබේ. ඒ සියලු නඩු, රාජපක්ෂ කඳවුරේ ප්‍රබලයන්ට සම්බන්ධිතයි. ඒවායින් බොහොමයක් විමර්ශනය කොට අධිකරණයට ඉදිරිපත් කොට ඇත්තේ ශානි අබේසේකර අධ්‍යක්ෂ වශයෙන් සිටි අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුව මගිනි. ඒ නිසා, ශානි අබේසේකර කෙරෙහි විශාල කෝන්තරයක් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ජනාධිපතිවරයාටත්, ඔහුගේ ආණ්ඩුවටත් තිබේ. ඒ කෝන්තරය කෙතෙක්ද යත්, ගෝඨාභය රාජපක්ෂ බලයට පත්වී, තමන්ගේ ආණ්ඩුවේ අලුත් ඇමති මණ්ඩලය පත්කිරීමටත් කලින් ඔහු සිදු කළ ප්‍රථම රාජකාරිය වුණේ, ශානී අබේසේකර අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුවේ අධ්‍යක්ෂ ධුරයෙන්, ගාල්ලේ නියෝජ්‍ය පොලිස්පතිගේ පුද්ගල සහකාර වශයෙන් මාරු කර යැවීමයි. මොන තරම් කේන්තියක් සහ පළිගැනීමේ ආශාවක් ජනාධිපතිවරයාගේ සිතේ ශානී අබේසේකර සම්බන්ධයෙන් තිබෙන්නට ඇත්දැයි එයින් අපට වටහාගත හැකිය.
අනතුරුව, හිටපු නියෝජ්‍ය පොලිස්පතිවරයෙකු වන වාස් ගුණවර්ධන විසින් 2013 දී මුස්ලිම් ව්‍යාපාරිකයෙකු ඝාතනය කරනු ලැබීමේ සිද්ධිය පිළිබඳ ශානී අබේසේකර කළ පරීක්ෂණ පාදක කරගනිමින් වාස් ගුණවර්ධන මරණීය දණ්ඩනයට යටත් කිරීමෙන් බොහෝ කලකට පසු, එම නඩුවේ පැමිණිල්ලේ එක් සාක්ෂිකරුවෙකු, ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ආණ්ඩුව බලයට පත්වීමත් සමග, තමන්ගේ සාක්ෂියත් වෙනස් කෙළේය. එකී දීර්ඝ නඩු විභාගය තිස්සේ දුන් සාක්ෂිය, ආණ්ඩු මාරුවෙන් පසුව වෙනස් කළ මේ පුද්ගලයාගේ ප්‍රකාශයක් පදනම් කරගනිමින් ශානි අබේසේකර අත්අඩංගුවට ගැනුණි. චෝදනාව වුණේ, ශානී අබේසේකරගේ බල කිරීම මත එම පුද්ගලයා ඉහතින් කී නියෝජ්‍ය පොලිස්පති වාස් ගුණවර්ධනට එරෙහිව සාක්ෂි දී ඇති බවයි. ඒ ‘සාක්ෂිය’ මත, මාස 11 ක් ශානී අබේසේකර හිරභාරයේ තබා ගැනුණි. අවසානයේදී, අභියාචනාධිකරණය ශානි අබේසේකරට ඇප ලබා දුන්නේය. එහිදී අධිකරණය කීවේ මෙවැන්නකි: “ශානී අබේසේකරට අසාධාරණ අන්දමින් අගතියක් සිදු කිරීමත්, හිංසා කිරීමත් සඳහාම ගොතන ලද සහ අතිශයෝක්තියට නඟන ලද ව්‍යාජ කරුණු රාශියක්, කොළඹ පොලිස් අපරාධ කොට්ඨාශය විසින් උසාවියට ඉදිරිපත් කර ඇත.”
ආණ්ඩුව එයින්වත් පාඩමක් ඉගෙනගත්තේ නැත. පළිගැනීම යනු වර්තමාන පාලකයන්ගේ ආරයෙන් එන ගතියක් යැයි සිතෙන තරමට ඔවුන් තමන්ගේ ප්‍රතිවාදියා පස්සේ පන්නනු අපට පෙනේ. දැන් නිර්නාමික පෙත්සම්කරුවෙකුගේ ප්‍රකාශයක් මත, ශානී අබේසේකර රාජකාරිය පැහැර හැරීම නිසා පාස්කු ප්‍රහාරය සිදු වී ඇතැයි කියන මට්ටමට ආණ්ඩුව පත්ව ඇත. මීට ඉහතදී, බුද්ධි අංශවලට සම්බන්ධ නිලධාරීන් කරන ලද අපරාධ සහ වෙනත් අක්‍රමිකතා මත, යහපාලන ආණ්ඩුව කාලයේ පුද්ගලයන් අත්අඩංගුවට ගැනීම සහ අධිකරණය වෙත ඉදිරිපත් කිරීම එදා රාජපක්ෂ කඳවුර විස්තර කෙළේ, ජාතික ආරක්ෂාව අනතුරේ හෙලන ක්‍රියාවන් වශයෙනි. දැන්, අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුවේ සිටි විමර්ශන නිලධාරීන් මේ අන්දමින් අත්අඩංගුවට ගැනීම සහ නඩුවලට පැටලවීම, ජාතික ආරක්ෂාව පමණක් නොව, මහජන ආරක්ෂාවත් අනතුරේ හෙලන අභ්‍යාසයක් විය හැකි බව රාජපක්ෂලාගේ තර්කයට ගෝචර නොවේ. හේතුව, කෙනෙකු පස්සේ පැන්නීම හෝ නොපැන්නීම තීන්දු වන්නේ, කළා යැයි කියන ක්‍රියාව මත නොව, ඒ ක්‍රියාවට අදාළ පුද්ගලයා බලධාරී තන්ත්‍රයේ සතුරෙකුද මිතුරෙකුද යන කාරණය මත පමණක්ම වන බැවිනි. කරුණු එසේ වන හෙයින්, ශානී අබේසේකර සම්බන්ධයෙන් අද දියත් කොට ඇති දඩයම අනුව, මින් මතුවට කිසි පොලිස් නිලධාරියෙකු දේශපාලන බලාධිකාරයේ කිසිවෙකුගේ අපරාධයක් හෝ අක්‍රමිකතාවක් සම්බන්ධයෙන් නිර්භයව සහ අපක්ෂපාතීව කටයුතු කරතියි අපට සිතිය හැකිද?
(පාස්කු ප්‍රහාරයේ වගකීම සැබවින් දැරිය යුත්තේ කවුරුන්ද යන්න ඊළඟ සතියට)■
