ලෝකයේ දියුණු රටවල නිෂ්පාදිත අති සුඛෝපභෝගී අලංකාර වාහන විශාල ප්‍රමාණයක් ලංකාවට ආනයනය කර තිබෙන්නේ රටේ බදු මුදල්වලිනි. ඒ වාහන පරිහරණය කරන්නේ ද බදු මුදල්වලිනි. නඩත්තු කරන්නේ ද බදු මුදල්වලිනි. ඒ වාහනවල ගමන් කරන්නන් වෙනුවෙන් ආරක්ෂාව කියා එකක් ද සලසා ගැනේ. ඒ වෙනුවෙන් ද සෑහෙන ධනයක් වැය කෙරෙන්නේ බදු මුදල්වලිනි. වැය කරන මේ විශාල ධනය රට, ලෝකයට ණයවී ලබා තිබෙන ධනයයි පැවසීමේ වරදක් ද නැත. මේ වාහන මහමඟ ගමන් කරන විට පීඩා විඳින්නේ බදු ගෙවන ජනතාවය. මේ වාහනවල ගමන් කරන්නෝ කවරහු ද? බහුතරය සාධාරණ අන්දමින් හරි හම්බ නොකළ උදවියයි. එපමණක් නොව මහජන මුදල් සාපරාධී අන්දමින් තමන්ට, තම පවුල්වල සාමාජිකයන්ට උරුම කර ගත් උදවියයි. ඊටත් වඩා ඛේදය මේ වාහනවල ගමන් කරන්නන් අතර ඉදිරියෙන් සිටින්නේ සාපරාධී මනුෂ්‍ය ඝාතන සිදු කළ උදවියයි. නිදහස් උත්සවය දා ගරුගාම්භීරව සැපත්ව අසුන් ගත් මේ උදවිය අතර කී දෙනෙක් නම් හෘදය සාක්ෂියක් කියා දෙයක් තිබෙන උදවිය ද?
ඉතින් ඇත්තටම ජනතාවගේ පරමාධිපත්‍ය බලය යනු කුමක් ද? රටේ බහුතර ජනතාවක් පරමාධිපත්‍ය බලය කියා දෙයක් තිබෙනවා යයි දන්නේ ද? දීර්ඝ කාලයක් තිස්සේ චෞර පාලනතන්ත්‍රයක් රට තුළ වැඩී වර්ධනය වන්නේ පරමාධිපත්‍ය බලය ද කොල්ල කා ගන්නට හැකි නිසා නොවේ ද?
රට නොව, මම හෙවත් අපි ටික
නිදහස් උත්සවයේ පෙරහුරුවල සිට ඉන්ධනවලට ධනස්කන්ධයක් වැය කරන්නේ රට තුළ ඉන්ධන අර්බුදයක් පවතින යථාර්ථයකය. නිදහස් උත්සවයෙන් අනතුරුව ඉන්ධන මිල වැඩි කෙරිණි. නිදහස සැමරීමේ උණුසුම නිවී යන්නටත් පෙර අනුරාධපුරයේ රැස්වීමක් පවත්වන්නේ වසංගතය නොසලකමින් ජනතාවට කුමකින් කුමක් වුවත් අපට කම් කිම් කියා ය. මේ උත්සවයට වැය කළ ධනය බදු මුදල් නොවේ යයි කිව හැකි ද? කවරාකාරයෙන් හෝ දේශපාලන අනුහසින් තක්කඩි ජාවාරම්කාර ගජ මිතුරන් අවභාවිත කළ මුදල් බවට වාදයක් නැත. අසාමාන්‍ය අන්දමින් තර කෙරුණ ආරක්ෂක වළල්ල – අගනුවරින් ගිය වාහන – ගුවන් ගමන් සියල්ලට වැය කෙරුණේ මහජනතාවගේ බදු මුදල් ය. ඒවා නිල වශයෙන් කළ හැකි අවභාවිතයන් නොහොත් සාවද්‍ය කටයුතුය. මේ රැස්වීමට ජනතාව කැමැත්තෙන් පැමිණියේ යයි කිවහොත් එය අසභ්‍ය කතාවකි. එබැවින් ජනතාව රැගෙන ඒම, එසේ පැමිණීමට ලබා දෙන ලද සන්තෝස දීමනා යනාදිය ද මහජනතාවගෙන් විවිධ පුද්ගලයන් – විවිධ ස්වරූපවලින් කොල්ල කන ලද මුදල් බවට වාදයක් නැත. මේ හැම දේම කරන්නේ බල තෘෂ්ණාවටය. රටේ හෝ ජනතාවගේ යහපත වෙනුවෙන් නොවේ. හිරිකිතයක් නැතුව ජනාධිපති මහ හඬින් බොරු දෙසා බෑමෙන් අවධාරණය කෙරුණේ බලය අත් හරින්නට අපි ලෑස්ති නැත යන්නය. මේ පිළිවෙතට සැබවින්ම අනුග්‍රහය දක්වන්නේ කවුරුන් ද? විපක්ෂය සහ අනෙකුත් පක්ෂ ය. විපක්ෂය යනුවෙන් මෙහිදී අදහස් කරන්නේ සජබ ය.
ලංකාවේ අභාග්‍යය වන්නේ කවර තිරශ්චීන ආණ්ඩුවක් වුව මැතිවරණයක දී පරාද කරමින් බලය ලබා ගන්නට පුළුවන්කම තිබෙන්නේ ප්‍රධාන පක්ෂ දෙකෙන් එකකට ය. එසේ බලයට පත්ව පිහිටුවන ආණ්ඩුව අතීතයේ යහපත් ශේෂ පත්‍රයකට උරුමකම් කියන්නේ ද නැත. යළි වතාවක් ඔවුන් ද කල්පනා කරන්නේ රට ගැන නොවේ. මම ගැන ය, අපි ටික ගැන ය.
වත්මනේ මහ පොළොවේ දේශපාලන බලය – රාජ්ය බලය එක පවුලක් සන්තක කර ගෙන තිබේ. ඒ පවුල වෙනුවෙන් දේශපාලන වැඩ බිම තුළ පන්දු යවන්නට -පන්දුවට පහර දෙන්නට හා පන්දු රකින්නට පේවී සිටින අවිනීත – අශීලාචාර – චාරයක් නැති – ලැජ්ජා බය නැති නමින් දේශපාලනඥයන් ලෙස වැජඹෙන චෞර රැළක් ද සිටින බව නොරහසකි. ඔවුන්ට රට ගැන වගේ වගක් නැත. ඒ හැම චරිතයක්ම වග බලා ගන්නේ ‘මම‘ ගැන ය. මම ගැන වග බලා ගැනීමට වරමක් ලද විට පරම්පරාවටම බලය භුක්ති විඳින්නට හැකිය. මේ වූ කලී අද වන විට මහ පොළොව මත පවතින බල දේශපාලනය නම් ඝන කොන්ක්‍රීට් එකේ ශක්තිය වන්නේය.
විපක්ෂය සහ අනෙකුත් පක්ෂ කාලයක් තිස්සේ කර තිබෙන්නේ මේ ඝන කොන්ක්‍රීට් එක ශක්තිමත් කිරීමය. මේ ඝන කොන්ක්‍රීට් එක පුපුරුවා දමා මහ පොළොවේ දේශපාලන සංස්කෘතිය වෙනස් කරන්නට නම් මේ ඝන කොන්ක්‍රීට් එක ශක්තිමත් කරන්නට අඩු වැඩි වශයෙන් දායක වී තිබෙන සියල්ලන් පළමුව එක් විය යුතුය. ඒ රට වෙනුවෙනි. එසේ නොවන්නේ නම් ඒ හැම සිහින දකින්නේ ‘මම‘ තනා ගැනීමට ය, අපි ටිකකුත් තැනෙන්නට ය. මොන කයිවාරු ගැහුවත් මහ පොළොව මත පවතින දේශපාලනය ‘තනිව බුදුවන‘ පිණිස බව පෙනේ. මේසා විනාශයකට රට ඇද වැටී තිබියදී රට ගැන හිතන්නට – රට වෙනුවෙන් එක් වන්නට, කැපවන්නට නොහැකි කිසිම පක්ෂයකට, නායකයෙකුට දශමයකින් හෝ රට ප්‍රපාතයෙන් ගොඩ නඟන්නට නොහැකි ය. යළිත් වෙන වර්ණවලින් චෞර වළල්ලක් හැදෙන්නට පුළුවන. එබැවින් ඉතිරි ටිකත් ගිල දමා විනාශය තුළ කිඳාබසිනවා ද? ආඩම්බරකම් – පාරිශුද්ධකම් පසෙක ලා ඝන කොන්ක්‍රීට් තට්ටුව පුපුරුවා හරිනවාද යන්න ගැන හෘදය සාක්ෂියක් ඇති කවුරුත් එකඟත්වයක්, නිශ්චිත වැඩ පිළිවෙළක් මත ගොඩ නැඟිය යුතු ය.
න්‍යායාත්මක සාකච්ඡා
වත්මනේ දේශපාලන වැඩබිම මත විපක්ෂය සහ අනෙක් දේශපාලන පක්ෂ ‘තනිවම බුදුවන‘ සිහිනයක පාවෙමින් සිටින අතර, සිවිල් ක්‍රියාධරයෝ විවිධ මානයන් පෙරටු කරගෙන න්‍යායාත්මක සාකච්ඡාවල නිරතව සිටිති. ඒවා හුඟක්ම තිබෙන්නේ ‘අහසේ‘ හෙවත් ‘දදප අවකාශයේ ය. න්‍යායාචාර්යවරුන්ගේ එක ලක්ෂණයක් වන්නේ සීමිත පිරිසක් සමඟ සීරුවට කරුණු විභාග කොට අනතුරුව ලේඛන ගත කිරීම ය. ඒවා මහ පොළොවට රැගෙන යාමට ඔවුන් සූදානම් නැත. එය තමන්ගේ කාර්යයක් යයි නොසිතන තැනකය ඔවුන් පසු වෙන්නේ. මේ උදවිය කාලයක් තිස්සේ න්‍යායාත්මක සාකච්ඡා ඔස්සේ ලංකාවේ දේශපාලන සංස්කෘතිය විනාශ වීම, එහි පදනම හා වර්ධනය ගැන සේම, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ශක්තිමත්ව පවතින රාජ්ය පාලනයක් ගැන ‘දැනුමක් නිර්මාණය‘ කර ඇත. නොයෙක් ආකාරයට ලේඛන ගත කර ද ඇත. ඒ බොහොමයක් පොත් රාක්කවල – පොත් අල්මාරිවල – පරිගණක තුළ නිරුපද්‍රිතව ඇත. මේවා වෙනුවෙන් විවිධාකාරයෙන් ලබා තිබෙන හා තව දුරටත් ලැබිය හැකි ආර්ථික ප්‍රතිපාදන ද ඇත. ඒ කිසිවක් මහ පොළොව මත දේශපාලනයට වැස්සක් ලෙසින් හෝ පතිත වන්නේ නැති බව නම් ඇත්තකි. එසේ පතිත කරන්නට ද නොහැකිය. හේතුව මහ පොළොවේ දේශපාලනය පවතින්නේ ‘භාවාතිශය ගනු දෙනුවක’ තත්වයෙන් බැවිනි. ඉහළ සිට පහළට ගලා එන ‘දැනුමකින්’ පිබිදෙන ජනතාවක් ලංකාවේ නැත. සැබවින්ම මැද පන්තිය පවා එහිදී දුර්වල ගති ලක්ෂණය පළ කරන්නේ. අවිද්‍යාවට වහා ඇළෙන සුලු බහුතර ජනතාවක් ද, ඥානක්කා නමැත්තියක ළඟ දන නමන නායකයන් ද විශද කරන සත්‍යය කුමක් ද? න්‍යායාත්මක අධ්‍යයනයන්ට ලංකාව සරු කෙතක් වී තිබෙන වග ය. ඒ සරු කෙත මතින් නෙළන අස්වැන්න පෙරළා භුක්ති විඳින්නට සමත් දේශපාලන නායකයන් හෝ සංස්කෘතියක් මහ පොළොවේ සිටින්නේ ද ? – තිබෙන්නේ ද?
මරණ ගොන්නක් මැද පැණි කෑම වැනි දේශපාලනය යනු යළි යළිත් ‘මම‘ වෙනුවෙනි, ‘අපි ටික‘ වෙනුවෙනි.
දූෂණය පිටු දැකීමෙන් ම හැකි ද?
ලංකාව අගාධයෙන් ගොඩ ගත හැක්කේ, ලංකාවේ ඉරණම විසඳෙන්නේ දූෂණය නැති කිරීමෙන් ද? අයථා ලෙස හරි හම්බ කළ ධනය පෙරළා පවරා ගැනීමෙන් ද?
දූෂණය හේතුවෙන් ලංකාව අන්ත අසරණ තත්වයකට පත්ව තිබෙන බව හැබෑවකි. එහෙත් ලංකාවේ ඛේදය දූෂණයම නොවේ. එය එකක් පමණි.
අනෙක් අතට දූෂණයෙන් හරි හම්බ කර ගත් ධනය ආපසු පවරා ගැනීම පහසුවෙන් කළ හැකි දෙයක් නොවේ. ඒ වෙනුවෙන් දේශීයව මෙන්ම විදේශීයව ඇති වන නෛතික රාමුවක ප්‍රතිපාදන අවශ්‍ය වේ. ඒවා සම්පාදනය කඩිනමින් කළ හැකි නොවේ. යහ පාලන ආණ්ඩුව බලයට පත්වුණ වහාම ඒ වෙනුවෙන් පියවර කිහිපයක් ගැනිණි. එහෙත් තඹ සතයක් පවරා ගන්නට නොහැකි විය. එපමණක් නොව ඒ වෙනුවෙන් නිලධාරීන් විදේශගත වීම් සහ අනෙක් කටයුතු වෙනුවෙන් විශාල ධනයක් ද නාස්තිවීමය සිදු වුණේ. ඊට හේතුව දූෂණය පවතින්නේ රට තුළ නොවීම ය. කෙනෙකු හොරකම් කරපු සල්ලි මිත්‍රයෙකු ළඟ පරිස්සමට තබා තිබෙන බව දැනගෙන පොලීසිය මගින් අත් අඩංගුවට ගන්නා ලෙස මහා පරිමාණ දූෂණ වංචා ඔස්සේ හරි හම්බ කළ ධනය – වස්තුව අත් පත් කර ගන්නට නොහැකිය. අයථා ලෙස රැස් කළ ධනය යම් යම් රටවල තැන්පත් කර තිබෙන්නේ විනෝද ගමනක් ගිහින් එන විට සේ නොවේ. ඒවා විවිධාකාර ආයෝජනය. අයථා අන්දමේ රාජ්‍යතාන්ත්‍රික සම්බන්ධතා මත ආයෝජනය කර තිබෙන ඒවා ය. ලංකාවේ පොලීසියට ගිහින් ඒවා පවරා ගන්නට නඩු පැවරීමට පුළුවන්කමක් නැත. ඊටත් වඩා මේ පවරා ගැනීම් කළ හැකි නම් ඒ වෙනුවෙන් කටයුතු කළ යුතු වන්නේ ඊට නිල බලය උරුම නිලධාරීන් ය. මා ඉතා හොඳින්ම දන්නා කාරණාවක් නම් යහ පාලන ආණ්ඩුව අපමණ විශ්වාසයෙන් තෝරා පත් කළ උසස් නිලධාරියෙකු මේ රාජකාරිය වෙනුවෙන් සංචාරවල යෙදුණේ තවත් මානසික හා කායික අවශ්‍යතා ද සපුරා ගනිමිනි. අවසන ඔහු කැරට් අල පෙන්වමින් කල් මැන මහා පරිමාණ වංචා සිදු කළ උදවියගේ ගජ මිතුරෙකුව ඔවුන්ට අවැසි නෛතික රැකවරණ මැනවින් සාදා දී සුපිරි නිවාස සංකීර්ණ කිහිපයක ඉහළම තත්වයේ නිවාස කිහිපයක් ද හිමි කර ගත්තේය. තව දුරටත් සේවා දිගුවක් ලබා ගන්නට බැරි වුණ තැන අන්ත තක්කඩි දූෂිතයෙකුගේ ව්‍යාපාරයක පදවියක් ද ලබා ගෙන යහතින් සිටියි.
දූෂණ පමණක් නොව අපරාධ සම්බන්ධව ‘අපි බලයට පත්වුණාම දඬුවම් කරනවා‘ යන්න තිත්ත කුණුහරුපයකි. මේ කුණුහරුපය නොව, කුණුහරුප රසපූර්ණව රටට කිව්වේ මෛත්‍රීපාල සිරිසේනය. රටට කළ හැකි කිසිම ලෙසකින් නිවැරදි කළ නොහැකි සාපරාධී කටයුතු කළ සිරිසේන මැනවින් කර ගත්තේ ලංකාවේ අගනුවර සුපිරිම භූමියක මහා මන්දිරයක් ඉදි කර ගැනීම ය. එපමණක් ද යාන වාහන, සියලු නඩත්තුව අදටත් මහජන මුදල්වලිනි. මේ කිසිවක් ඉදිරි ආණ්ඩුවකට යළි පවරා ගත හැකි ද? පවරා ගත හැකි එක ක්‍රමයක් නම් ත්‍රිවිධ හමුදාව යොදවා අල්ලා හිර කොට සියල්ල සන්තක අත්පත් කර ගැනීම ය. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී රටක එය කළ හැකි ද?
විප්ලවීය නායකයෙකුම පවසා ඇතියි අප අසා තිබෙන්නේ ‘නීතිය මකුළු දැළක් බවත් එහි පැටලෙන්නේ මැස්සන්‘ බවත්ය.
දීර්ඝ කාලයක් ලංකාව දූෂණ අපරාධවලින් ආරක්ෂාවන්නට හැකි යාන්ත්‍රණයක් ගොඩ නඟා තිබේ. මෙය එහෙම පිටින්ම කණපිට හරවන්නට චණ්ඩි කතාවලින් නොහැකි ය. හැඟුම් බර ප්‍රකාශවලින් ද නොහැකිය. අවංක උවමනාව තිබුණාටත් නොහැකිය. හේතුව මහ පොළොවේ දේශපාලනය ඝන කොන්ක්‍රීට් එකක් බැවිනි. එය පුපුරුවා හරින්නට නම් රට වෙනුවෙන් දැවැන්ත අරමුණක් – වැඩ පිළිවෙළක් ඇති ‘නොබිඳෙන එකමුතුවක්‘ අවශ්‍ය වේ. එහෙත් විනාශය පේන මානයේ තබාගෙන සිහින දැකීමෙන් සිදු වන්නේ කුමක් ද? කටමැත දොඩවන්නන්ට සිදු වන්නේ වැඩි කල් නොගොස් විතාරණගේ පුරප්පාඩුව පුරවන්නටය. වාසුදේව සේ කෝනංගියෙකු වන්නටය.
හතර අතින් ගිනි දැල් ඇවිලෙන විට සත්‍ය ක්‍රියාවක නිරත වී ප්‍රාණය රැක ගත හැකි ද?
මහපොළොවේ දේශපාලනය තුළ අද සැබවින්ම පවතින්නේ දුර්දාන්ත පාලනයක් නඩත්තු කිරීමක් වැනි තත්වයකි.
අපි අපි වගේ
ලංකාව අද පවතින තත්වයට ඇද වැටෙන්නට ආණ්ඩු කළ පක්ෂ සේම, ආණ්ඩු නොකළ පක්ෂ ද අඩු වැඩි වශයෙන් දායක වී ඇත. ඇතැම් පක්ෂවල ආකල්පය ලෙඩා මළාට කමක් නැත බඩ සුද්ධවීම විය යුතුය වැනි පදනමකය තිබෙන්නේ. සියලු වාමාංශික පක්ෂ අවසන රටේ ප්‍රධාන පක්ෂ දෙක තුළ නැංගුරම් ලා පවතින්නටය වෙර දැරුවේ. එහෙත් අවසන සිදු වුණේ නැංගුරමත් ගැලවී විසිවී යාමය. මීට අදාළ යථාර්ථයක් විද්‍යමානය. එය නම් ‘අපි සුපිරිය‘ යන්නය.
ආණ්ඩුකරන්නට අපේක්ෂා කරන ඇතැම් පක්ෂවල ජ්‍යෙෂ්ඨයන් ආඩම්බරයෙන් පවස වැකි කිහිපයක් මා අසා තිබේ. ඒවායින් කිහිපයක් මෙසේය.
”අපි විපක්ෂයේ කාර්යභාරය කරන්න ලෑස්ති නෑ” (තේරුම – අපි ලෑස්ති ආණ්ඩු කරන්නයි)
”මහා විනාශයක් වෙනවා කියලා අපේ ස්ථාවරය අපි වෙනස් කරන්න ලෑස්ති නෑ” (තේරුම – විනාශය වළක්වාගන්න ඕන නම් අපේ බෝට්ටුවට නඟින්න ඕනෑ)
”අපිට විතරයි පුළුවන්, අපි ලෑස්ති නෑ කාගෙවත් න්‍යාය පත්‍ර කියවන්න. කැමති නං අපේ න්‍යාය පත්‍රය කියෙව්වට කමක් නෑ.” (තේරුම – අපි ඉර හඳ වගේ, වෙන ඉරවල් නෑ. හඳවල් නෑ.)
මෙවැනි තවත් ප්‍රකාශ සිහි කළ හැකිය. හැම ප්‍රකාශයකින්ම විද්‍යමාන වන්නේ ‘අධිතක්සේරුවක්‘ම ය.
මගේ අවිවාහක ඥාති සහෝදරියක සිහි වේ. ඇය දශක කිහිපයකට පෙර පේරාදෙණිය විශ්වවිද්‍යාලයෙන් විද්‍යාවේදී උපාධියක් ලබා ගෙන ගුරු වෘත්තියට ඇතුළු වූවා ය. ඇය සුන්දර සිරුරකට උරුම කම් කීවාය. පෙම් සබඳකමක් ඇති කර ගත්තේ නැත. ඇයට විවාහ වන්නට කෙනෙකු තෝරා ගන්නට තිස් හතර දෙනෙකු ඒ නිවසට ඇගේ දෙමාපියෝ ගෙන්වූහ. ඒ තිස් හතර දෙනාගේම යම් අඩුවක් ඇය දුටුවාය. කිසි කෙනෙකුට කැමැත්ත දුන්නේ නැත. කල දවස ගෙවිණි. ඇගේ පියා මිය ගියේය. ඊට වසර දෙකක්ට පමණ පසුව මව ද ජීවිතයෙන් සමු ගත්තාය. පවුලේ එකම දරුවා ලෙස ඇය සෑහෙන බූදලයකට උරුමකම් කීවාය. පවුලට සමීප ඥාතීහු මහත් උනන්දුවෙන් ඇගේ අනාගතය වෙනුවෙන් සුදුසු තීන්දුවක් ගන්නට කැපවීමෙන් උපකාර කළෝය. ඒ අවධියේ ඇය බලන්නට පැමිණි මනාලයෝ වියපත්ය. කිසිවෙකුට කැමති වූයේ නැත. පවුලට සමීප උදවිය මේ නිවසේ ඇගේ තනියට තමන්ගේ දියණිවරුන් නැවත්තුවේ ඇගේ ඉල්ලීම් මතය. කිසිම කෙනෙකු සමඟ ඇයට වැඩි කලක් ඉන්නට අපහසු විය. විස්මය නම් ඇය ඉතා දක්ෂ ගුරුවරියක ලෙස කීර්තිනාමයක් උරුම කර ගැනීමය. දැන් ඇය විශ්‍රාමිකය. කිසියම් දවසක ඇය මා මුණ ගැසෙන්නට පැමිණ ඉල්ලීමක් කළාය. ඉල්ලීම නම් දරුකමට සාදා ගන්නට දරුවෙකු සොයා දෙන ලෙස ය. ඒ අනුව ඊට අවශ්‍ය පියවර කිහිපයක් මම ගත්තෙමි. ඇය මනාලයන් තේරූ ලෙසම දරුවන් ද තෝරන්නට පටන් ගත්තාය. ඇතැම් දරුවෙකුගේ පෙනුම හොඳ නැත – තවත් දරුවෙකු මෙළොව එළිය ලබා ඇත්තේ මව පිරිමියෙකු අතින් අනාථ වීම නිසාය. තවත් දරුවෙකුට අකමැති වූයේ ඇය ගැහැනු දරුවෙකුට කැමති බව පවසමිනි. තවත් විටෙක ඇයට තිබුණ ප්‍රශ්නය පිරිමි දරුවෙකු ලොකු මහත් වී දේපල නැති නාස්ති කරයි ද යන්නය. මොනම විදිහකින්වත් ඇය දරුවෙකු හදාගැනීමට අසමත් කෙනෙකු වූයේ මේ අසාමාන්‍ය තේරීම නිසාය. පසුගිය කාලයේ ඇයට කොරෝනා වැලඳිණි. එහෙත් ඇය සුවපත් වී සිටින්නීය. මම ඇය බලන්නට ගියෙමි. පැය කිහිපයක් තිස්සේ ඇය මා සමඟ අනුවේදනීය ලෙස විස්තර කළේ නිසි අවස්ථාවේ තීරණ ගන්නට අසමත් වීම නිසා ඇගේ ජීවිතය නාස්ති වී ගිය පවසමින් කඳුළු සලමිනි. එක් අවස්ථාවක ඇය කී කරුණකි මේ.
“මට විශ්වවිද්‍යාලෙදි කෙනෙක් කැමති වුණා. හරිම කඩවසම්. හැබැයි එයා ආර්ට්ස් ෆැකල්ටියෙ. මට හිතුණෙ නෑ කැමැත්ත දෙන්න. එයා අන්තිමට යාළු වුණේ මෙඩිකල් ෆැකල්ටියෙ ළමයෙක් එක්ක. එයා සිවිල් නිලධාරියෙක් වුණා. මට මං කර ගත්ත මෝඩකම මතක් වෙන කොට පුදුම වේදනාවක් දැනෙනවා…….?”
ඇය මුණ ගැසී එන විට මා කල්පනා කළේ ලංකාවේ දේශපාලන සංස්කෘතිය සම්බන්ධ පරිහානිය ගැනයි. රට වෙනුවෙන් – රටේ අනාගතය වෙනුවෙන් කල්පනා කළ යුතු අය කල්පනා නොකිරීම හා කැප නොවීම නිසා රට විනාශ මුඛයට තල්ලුවී ඇත. ඊට මූලිකව දේශපාලන පක්ෂ වගකිව යුතු නොවේ ද? නායකයන් වග කිව යුතු නොවේ ද?
හැම අංශයකින්ම පරිහානියට පත්ව තිබෙන රටක කිසිම ක්ෂේත්‍රයකින් ‘පරිපූර්ණ‘ චරිත දකින්නට පුළුවන්කමක් නැත. එසේ දකින්නට පෙළඹෙන අය පරිපූර්ණ ද?
නොමළ ගේකින් අබ සොයා යන ගමනක නිමාව කුමක් ද?
කිසිම දේශපාලන පක්ෂයක හෝ නායකයෙකුගේ හෝ චරිත සහතික ඇපිල්ලීමේ කිසි තේරුමක් නැත.
ඇත්ත වශයෙන්ම ‘අපි අපි වගේ‘ කියා ආඩම්බර වීම, අහංකාර වීම වෙනුවට, ‘අපි අපි වගේ‘ බව අවබෝධ කරගෙන දුර ගමනක් යන්නට එක්සත්ව වැඩ පිළිවෙළක් ගොඩ නඟා ගැනීමට නොහැකි ඇයි?■
