ලංකාවට නිදහස ලැබී වසර හැත්තෑ හතරකි. නිදහස ලද ලංකාව අද මහ කන්දක් මුඳුනේ තිබෙන තිරිංග බිඳුණ බර කරත්තයක් වැනිය. එහෙත් රටේ පාලකයා මෙවරත් නිදහස සමරමින් කටමැත දොඩවන බව අපි දනිමු. රටේ ජනතාවගෙන් බහුතරය පසු වන්නේ වත්මන් පාලනයෙන් නිදහස් වන්නේ කෙලෙස ද යන්න සම්බන්ධව අතීරණයක ය.
වත්මන් පාලනය මැතිවරණයකින් වෙනස් කිරීමට රටේ බහුතර ජනතාව සූදානමිනි. එහෙත් ජනතාවට එය කළ හැකි ද?
තවත් පැත්තකින් කරුණු සලකා බලන විට රටට අත්ව තිබෙන ඉරණම ගැන යථාවබෝධයක් ජනතාවට තිබෙන්නේ ද? යන පැනයත් මතු වේ.
එසේ නම් ජනතාවට රටට අත්ව තිබෙන ඉරණම අවබෝධ කර දෙන්නේ කෙසේ ද?, කොහොම ද යන ප්‍රශ්න මතු වේ.
සබුද්ධික සමාජයක් ද?
ලංකාවේ අද තත්වය ගැන ජනතාවගේ අප්‍රසාදය පැහැදිලිය. එයින් ගම්‍ය වන්නේ ජනතාව සබුද්ධික බව ද? ජනතාව, විශේෂයෙන්ම මූලික අවශ්‍යතා සපුරා ගන්නට නොහැකිව මහමඟ රස්තියාදු වන ජනතාව ආණ්ඩුවට හා පාලකයන්ට බැණ වදින්නේ රටට අත්ව තිබෙන ඉරණම ගැන යථාවබෝධයකින් නොවේ යයි සිතේ. පාලකයන්ට බැණ වැදීමට මූලික හේතුව මූලික අවශ්‍යතා සපුරා ගන්නට නොහැකි වීම ය. මෙතුළ පවතින්නේ ලංකාවේ ඉරණම සම්බන්ධ නරකම තත්වයකි. එය නම් මැතිවරණයක් ළං වෙන විට ජනතාවගේ මූලික අවශ්‍යතාවලට පැලැස්තර අලවා තත්වය සමහන් කර ගන්නට පුළුවන් වීමය. එය තාවකාලිකය.
අධ්‍යාපන වරප්‍රසාදයෙන් පිබිදුණ උදවියට වඩා, අධ්‍යාපනයක් නිසි ලෙස නොලද – නිසි ජීවන වෘත්තියක නිමග්න විය නොහැකි අසරණ පුරවැසියන් මැතිවරණයක දී තීරක සාධකය වේ. ඔවුන් මුසපත් කිරීමට හා ඔවුන්ගේ ඡන්දය කොල්ල කන්නට රාජපක්ෂවරු මැනවින් දනිති. ඒ සඳහා මුදල් පොම්ප කිරීමට තක්කඩි ජාවාරම්කාරයෝද සිටිති. එනමුත් බරපතළ ප්‍රශ්නයක් වෙනත් තැනක ඇත. එය නම් රටේ දැන උගත් ජනතාව නිසි ජීවන වෘත්තීන්හි නිරතව සිටින ජනතාව – ‘ඉහළ තලයේ වෘත්තිකයින්‘ නිර්වින්දනය වී සිටීමය.
හාල් සේරුවක් නෑඹිලියකින් ගරන විට වැලි ගල් ටික වෙන් කළ හැකි ය. හාල් බුසලක් නෑඹිලියකින් ගරා වැලි ගල් ටික වෙන් කළ හැකි ද? ඉතා ඉක්මනින් නොහැකි වුණත් හැකි ය. එහෙත් එය නොහැකි වී ඇති බවකි ලංකාවේ දැන උගත් සමාජය කටයුතු කරන ස්වරූප විදහා පාන්නේ.
රටේ මධ්‍යම පන්තිය නිර්වින්දනය වීමට අදාළ හේතු සාධක ද තිබේ. ඒ මොනවාද?
පළවෙනි හේතු සාධකය වන්නේ නීති ගරුක පුරවැසියෙකුටවත් කතා කිරීමේ නිදහස අහිමි කර තිබීම ය. ආණ්ඩු ක්‍රම ව්‍යවස්ථාවෙන් කතා කිරීමේ නිදහස මූලික අයිතිවාසිකමක් ලෙස තහවුරු කර ඇති බව කියැවේ. එහෙත් හැබෑම තත්වය නම් කතා කළ හැක්කේ ‘දත් තිස් දෙකකට‘ මැදිව ය.
රටේ සිදුවන විනාශකාරී දේවල් ගැන දන්නා – ඒවාට නිල වශයෙන් සහභාගිවන පුද්ගලයන් සමඟ කතා කරන විට උගුරට හොරා බේත් කෑමක නිරතව සිටින බව පෙනේ. ඇතමුන් විවෘතව පළ කර සිටින්නේ බිය යි. මේ විවිධ අවකාශයන්හි දැන උගත් පුද්ගලයන් කීප දෙනෙකු පැවසූ අදහස් ය.
”මහ විනාශයක් කරා තමයි රට තල්ලු වෙන්නෙ. ඒත් ඉතින් අපි කටක් ඇරලා කතා කරන්නේ කොහොම ද?”
”ඇත්ත කිව්වොත් රක්සාව ඉවරයි, ඒ විතරක් නෙමේ ජීවිතයත් විශ්වාස නෑ.”
”කොන්ද කෙළින් තියාගෙන කතා කරපු අයට පුළුවන් වෙලා තියෙනව ද මේ සිස්ටම් එක පොඩ්ඩක් හරි වෙනස් කරන්න?”
”අපි කතා කළා කියමු, රක්සාව නැති කළොත් මොකද කරන්නෙ? අපි මූලික අයිතිවාසිකම් නඩුවක් දැම්මා කියමු. කොච්චර කාලයක් කොච්චර ධනයක් වැය කරන්න වෙනව ද?
එතකොට අපේ අඹුදරුවන්ට අත්වන ඉරණමට වග කියන්නෙ කවුරුන් ද?”
”මර්දනය – හිංසනය පාලකයන්ගෙ අතේ කෙවිටක් වෙලා තියෙන්නේ පුරවැසියන්ට යුක්තිය ඉටු නොවන නිසා. නොපමාව – නියමාකාරව යුක්තිය පසිඳලෙනවා නම් කවදාවත් දැන උගත් සමාජය නිවටව කට පියාගෙන ඉන්නෙ නෑ.”
ජන සමාජයක වග කිව යුතු පුරවැසියන් නිහඬ කිරීමට පාලකයන් අතට අසාමාන්‍ය අන්දමින් බලය ලැබුණේ යුද්ධයෙනි. ඒ බලය කොතරම් ද යත් යුද්ධයෙන් අනතුරුවත් දිගටම ඒ බලය, බලාත්මක ය. සාපරාධී මනුෂ්‍ය ඝාතන ගැන අපි දනිමු. ඒවාට යුක්තිය සාධාරණය ඉටු නොවුණේ හෝ නොවන්නේ ඇයි? දීර්ඝ නඩු විභාගයකින් දඬුවම් ලද පුද්ගලයෙකුට පාලකයාට නිදහස ලබා දෙන්නටත් – ඔහුට රජයේ ඉහළම පදවියක් ලබා දෙන්නටත් හැකි තත්වයක් නම් රටේ තිබෙන්නේ සමාජයක් නිර්වින්දනය නොවේ ද?
පිරිහුණු සංඝ සමාජය
ආණ්ඩුකරණයේ වැරදි – අදූරදර්ශී පිළිවෙත් – දූෂණ වංචා හරියාකාරව දන්නේ රජයේ උසස් නිලධාරීන්ය. අද ලංකාවේ අමාත්‍යාංශයක ලේකම්වරයාගේ සිට පොලිස් ස්ථානාධිපති දක්වා හැම තනතුරක්ම – පදවියක්ම දේශපාලනඥයන්ට අවශ්‍ය පරිදි – අභිමත පරිදි උරුම වන හෝ උරුම නොවන බව පැහැදිලි සත්‍යයකි. එබැවින්, ඔවුන් හීන දීන වීම සොබාවය වේ. ඉහතින් සඳහන් කළ අන්දමට රැකියා බිය – මරණ බිය යනාදිය නිසා නිහඬව සිටින පිරිසක් ද යට කී ගොඩ ‘විශාල කරන‘ තත්වයකි රටේ තිබෙන්නේ. මේ යථාර්ථය වටහා නොගෙන ‘නීති තර්ක – කෙස් පැළෙන තර්ක‘ ඉදිරිපත් කිරීමේ පලක් නැත. ඒ ඇයි?
කිසිම ජීවිත අවදානමක් නැති – අඹු දරුවන් පෝෂණය කිරීමටත් නැති, ‘මහා සංඝරත්නයක්‘ රටේ සිටින බව අපි දනිමු. මේ මහා සංඝ රත්නය කොතරම් හීන දීන ද? ඊටත් වඩා අභාග්‍යය අවිචාරාත්මකව රට විපතට පත් කළ පුද්ගලයන්ට ගරු නම්බු නාම ප්‍රදානය කිරීම ය. ලංකාවේ පාලකයන් හොඳාකාරවම දන්නා සත්‍යයක් වන්නේ රටේ සංඝ සමාජය පිරිහී තිබෙන වග ය. තමන්ට අභිමත අන්දමට හසුරුවා ගත හැකි බව ය. වරදානවලට ගිජු බවය. රට වැසියන් විඳින දුක් ගැන අසංවේ දී බව ය. ඉතින් පාලකයාට සංඝ සංස්ථාවත් – අධිකරණයත් තමන්ට අභිමත අන්දමට හැසිර විය හැකි නම් ජන සමාජයක් නිර්වින්දනය වීම අරුමයක් නොවේ.
රටේ බහුතර ජනතාවක් ආගම අදහනවා යනු, ඒ ජනතාව විසින් ආගම් නඩත්තු කිරීම සිදු කරනවා යන්නය. පන්සලකට ගොස් සිල් සමාදන් වීමට පවා මුදලක් වැය කළ යුතු තත්වයක් නිර්මාණය කර ඇත. ඒ වූ කලී කිසියම් අන්දමකට බදු අය කිරීමකි. විවිධ කටයුතු නිර්මාණය කරමින් අන්තිම දුගී උවැසියන්ගෙන් පවා මුදල් එකතු කිරීමකි කරන්නේ. එපමණක් ද? හිතේ හැටියට වළඳන්නට දන් පිළියෙල කර දෙන්නේ ද දායක දායිකාවන්ය. ආගම දහමින් කිසිම අවබෝධයක් නොලද දායක දායිකාවන් හිතේ හැටියට දන් දෙන්නේද ‘මහා පන්සල්‘වලට ය. දනක් නොලබන කුඩා පන්සල් ද රටේ ඇත. ඒ පන්සල් කුඩා වී තිබෙන්නේ, ඒවායේ භික්ෂූන් අසරණව සිටින්නේ කරුමය නිසාය, පින්වන්ත භික්ෂූන් වැඩ වාසය කරන්නේ ‘මහා පන්සල්වල‘ ය. ඉතින් මුග්ධ අදහස්වලින් මඬනා ලද දායක දායිකාවන්ටම සරිලන සංඝ සමාජයකි දැන් රටේ තිබෙන්නේ.
සියල්ලටම වඩා බරපතළ අපරාධය වන්නේ ජාතිවාදය නඩත්තු කිරීමට බෞද්ධ භික්ෂුව කටයුතු කිරීමය. ‘සිංහල බෞද්ධ ආණ්ඩුවක්‘ හදන්නට පන්සල් – භික්ෂූන් කටයුතු කළේ අවිචාරාත්මක ලෙස ය. අසරණ දායක දායිකාවන් දක්කන ලද්දේ මිථ්‍යාවේ ගිල්වමිනි.
අපි මෙසේ සිතමු.
පාස්කු ප්‍රහාරය නිසා ජාතික ආරක්ෂාව ගැන සංඝ සංස්ථාව වගකීමක් හිසින් ගෙන ඒ අවස්ථාවේ කටයුතු කළා යයි සිතමු. එහෙත් අද වෙන විට පාස්කු ප්‍රහාරය සම්බන්ධ යථාවබෝධයක් රටට – ලෝකයට ලැබී ඇත. සංඝ සංස්ථාව මුනිවත රකින්නේ ඇයි? මුනිවත රකිනවා පමණක් ද? ගරු නම්බු ප්‍රදානය කරමින් හැම වරදක්ම සාධාරණීකරණය කරන තත්වයකට පත්ව සිටියි. ඒ ඇයි?
අපි එයත් අමතක කරමු.
රට කෑලිවලට විකුණන බවට – ජාතික සම්පත් විකුණන බවට – අවිචාරයෙන් රටට කී භික්ෂූන් අද සිදු වෙන කිසිවක් වෙනුවෙන් කතා නොකරන්නේ ඇයි? ජනතාව මහ මඟට ඇද දමා ඇති තත්වය නොදකින්නේ ඇයි? කප්පරක් බොරු කියා බලය මිට මොළවා ගෙන නඩු හබ හුස්ම නාල්ලා අහෝසි කර ගැනීම නොදකින්නේ ඇයි? කෙළවරක් නැතිව ජාවාරම්කාරයන් රටේ ධනය හා වස්තුව කොල්ලකෑම ගැන කටක් නොසොල්වන්නේ ඇයි? ඒ වෙනුවට පාලකයාගේ දෙපා ළඟට ගොස් ප්‍රශස්ති ගායනා කරන්නේ ඇයි?
ඉතින් ලංකාව අද පත්ව තිබෙන අවාසනාවන්ත තත්වයට වැඩියෙන්ම වගකිව යුත්තේ සංඝ සංස්ථාව නොවේ ද?
දැළි පිහියකින් ගහක් බිම දැමිය හැකි ද?
දැළි පිහියෙන් කළ හැකි වැඩ තිබේ. රැවුල බෑම – හිස බූ ගෑම – බෙල්ල කැපීම ද දැළි පිහියෙන් කළ හැකිය. එහෙත් දැළි පිහියෙන් ගසක් කපන්නට නොහැකිය.
ආණ්ඩුවක් පරාභවයට පත්වන විට විපක්ෂය මුවහත් වීම සොබාවයයි. විපක්ෂය විවිධ තලවල පිහිටා ආණ්ඩුවට ප්‍රහාර එල්ල කරයි. ඇතමෙකු ප්‍රහාර එල්ල කරන්නේ අහිමි වුණ පුටුවේ යළි වාඩි වෙන්නටය. තවත් අය ප්‍රහාර එල්ල කරන්නේ විනාශය වටහා ගෙන ය. කෙසේ වෙතත් ප්‍රහාර එල්ල කිරීමෙන් පමණක් වෙනසක් ඇති කළ හැකි නොවේ. එහෙම හිතනවා නම් එය දැළි පිහියෙන් ගහක් බිම දැමීමට හැකියයි සිතීම හා සමානවම මුග්ධ ය.
දියෙහි ගිලෙන ඔරුවක සිරි නැරඹීම ද කළ යුත්තේ?
ඔරුව ගිලෙන්නට හේතු කාරණා පැහැදිලි කිරීම ද පළමුව කළ යුත්තේ?
කවර විපතකින් හෝ බේරෙන්නට නම් කොන්දේසි රහිතව – ‘සාමූහික බලයක්‘ ගොඩ නැඟිය යුතුම වේ.
ලංකාව අවාසනාවන්ත රටක් බවට පත්ව තිබෙන්නේ ‘සාමූහික බලයක්‘ පිළිබඳ ඥානය ජන සමාජය තුළ නොතිබීම ය. කල දුටු කල වල ඉහ ගන්නට හැකි යයි සිතන නායකයන් මතු වෙන්නේ එබැවින්ය.
වග වලසුන් පිරි – නයි පොළොඟුන් පිරි අඩවියකට සිහි බුද්ධිය ඇත්තෙකු තනිව යන්නේ නැත. අතපය පමණක් රැගෙන යන්නේ ද නැත.
කවර විනාශයකින් හෝ බේරීම අවශ්‍ය නම් ‘කොන්දේසි රහිතව‘ ඒ වෙනුවෙන් එක් විය යුතුය. එහෙත් ඒ එක්වීම සිදු විය යුත්තේ පදනමක් මතය. පදනම නිර්මාණය කළ යුත්තේ ‘තමන්ට කුට්ටියක්‘ – තමන්ගේ මතය‘ යන පටු ආකල්පවලින් වියුක්තවය.
ආණ්ඩුකරණය කරන්නේ කෙසේ ද? යන්න නිරවුල්ව අවබෝධ කරගෙන ඒ වෙනුවෙන් පෙළ ගැසීමට ගෝඨාභය රාජපක්ෂ අත දිගහැර අවස්ථාව ලබා දුන්නේ දිව්රුම් දුන් දා සිටය. එහෙත් විපක්ෂයට අදාළ හැම පක්ෂයක්ම කළේ කරන්නේ ‘ගංවතුරේ‘ ඔරු පැදීම ය.
යහපත් ආණ්ඩුකරණයක් වෙනුවෙන් තනි පක්ෂයකට නිසි සැලැස්මක් තැනිය නොහැකිය. එමෙන්ම අන්තිම මොහොතේ සන්ධානගත වීම තුළින් ද යහපත් ආණ්ඩුකරණයකට මඟ හෙළි කර ගත නොහැකිය.
රටට – ජනතාවට එසේත් නැතහොත්, විධායකයට, ව්‍යවස්ථාදායකයට, අධිකරණයට අත්ව තිබෙන ඉරණම සම්බන්ධයෙන් උගත් පාඩම් බොහෝ ඇත. කවුරුත් එක මේසයක වාඩි වී මේ උගත් පාඩම් යළි ආවර්ජනය කළ යුතුය. අරමුණ විය යුත්තේ යහපත් ආණ්ඩුකරණයකට ශක්තිමත්ව පෙළ ගැසීම විනා බලයේ අයිතිකාරයන් වීම නොවේ. එහිදී බලය අත්කර ගැනීම හා බලය අත් කර ගත් වහාම කළ යුතු බරපතළ ප්‍රතිසංස්කරණ වහාම – කඩිනමින් සිදු කිරීමට අවශ්‍ය නෛතික ව්‍යුහය සම්බන්ධ අවබෝධය ලැබිය යුතුය. අධිකරණ ක්ෂේත්‍රය තුළ මේ වෙනුවෙන් කැප වීමට නිසි ප්‍රාමාණිකයෝ සිටිති. ඇතමුන් රටින් පිට සිටියද රට වෙනුවෙන් සිය ඥානමය සම්පත ලබා දෙන්නට කැමති බව ද ඇත්තකි. එහෙත් ඒ කිසිවෙකු අයාලේ යන ගමනකට දායක වෙන්නට පා ඔසවන්නේ නැත. පළමුව කාටත් ‘සාමූහික ශක්තිය‘ පළ කර සිටිය යුතුය.
ගැටලුව කොතන ද?
ලංකාවේ ආණ්ඩුකරණය සම්බන්ධයෙන් තීරණාත්මක අවකාශයක දී ඒ වෙනුවෙන් පෙර මං බලන්නට යම් අන්දමකට ‘චරිතයක්‘ විය. ප්‍රධාන පක්ෂ දෙක අතර බලය දෝලනය වන විට ද හැම විටම විපක්ෂය තුළ යම් නායකත්වයක් විය. එහෙත් අද තත්වය වෙනස්ය.
අද මේසය මත තිබෙන බත බුදින්නට තිබෙන්නේ, මස් මාළු නොවේ. එළවළු ද නොවේ. බතක් ඇත. කුසගින්නද ඉහළ ය. රතු ලූණු ටිකක් – මිරිස් කරල් ටිකක් – ලුණු ටිකක් – පොල් ටිකක් – උම්මලකඩ ටිකක් – දෙහි ටිකක් ඇත. සමහර වර්ගයකින් ටිකක් වැඩියෙන් ද ඇත. මොළේ කල්පනා කළ යුතු දෙයක් ඇත. එය නම් බත බුදින්නට සම්බලයක් තනා ගැනීම ය.
ඇතමුන් මෙසේ කියන්නට පුළුවන.
”අපි ලෑස්ති නෑ කාගෙවත් සම්බෝලෙකට හවුල් වෙන්න”
”අපි තමයි ඉහළින් ඉන්න ඕනැ, අනික් අය අපට පහළින්, අපි යටතෙයි ඉන්න ඕනැ”
”අපියි දන්නෙ කරන හැටි, අපිට කරන්න දීලා අනික් අය පැත්තකට වෙන්න ඕනැ”
”පරණ පාරවල්වල යන්න අපි ලෑස්ති නෑ, අපි යන්නෙ අලුත් පාරක් හදාගෙන”
තවත් මත තිබිය හැකිය.
තීරණයක් ගත යුත්තේ කුස ගින්නේ මැරෙනවා ද? පුළුවන් විදිහට බත බුදින්නට සම්බලයක් සාදා ගන්නවා ද? යන්න ය.
මේ අදහස හාස්‍යයෙන් බැහැර කරන්නට හැකිය. පාපන්දුවක් සේ උඩ දමා පහර දෙන්නටත් මරු ය.
එහෙත් කොටින්ම කිව යුත්තේ සාමූහිකව ගොඩ නැඟීම විනා තනි තනිව මියයාම තුළ විනාශය පවතින බව ය.
පාරිශුද්ධ කවුරු ද?
ලංකාවේ ඉදිරි පෙළ කිසිම පක්ෂයක් පරම පිවිතුරු නැත. ඒ ඒ පක්ෂවල නායකයන් ද පරම පිවිතුරු නැත. අනෙක හැම පක්ෂයක්ම විවිධ ස්වරූපවල වැරදිවලට වගකිව යුතුය. මිනී මැරීමේ සිට හොරකම් කිරීම දක්වා වැරදි හැම පක්ෂයකම ගිණුම්වල ඇත. ඉන් යම් කාරණාවක් සම්බන්ධව වියුක්ත යම් පක්ෂයක් වේ නම් ඒ ආණ්ඩුකරණය නොකළ, ආණ්ඩුකරණයට දායක නොවුණ පක්ෂයකි.
ලංකාවේ දේශපාලන සංස්කෘතිය තුළ ළඟක නොව ඈතක ද පරමාදර්ශී චරිතයක් නැත. තම තමන් පරමාදර්ශී යයි සිතුවාට එය යථාර්ථයක් නොවේ.
ප්‍රධාන හැම පක්ෂයකම ‘චරිත සහතික‘වල දුබල – නරක වැකි ලියැවී තිබේ. එසේ නම් අතීතයේ පෙට්ටම්ගම් කිසිම පක්ෂයක්, තමන් පාරිශුද්ධය යන අනුවණ අදහසක පිහිටා විවර කළ යුතු නැත.
බරපතළ සමාජ විරෝධී වැඩ කළ පුද්ගලයෙකුගේ දරුවෙකු ලෝකයට වඩාත් යහපත් දේ නිර්මාණය කළ කෙනකු ලෙස හඳුනා ගන්නට අපට පුළුවන. ලෝකයට අසිරිමත් බලපෑමක් කළ ස්ටීව් ජොබ්ස්ගේ චරිත කතාව කියවන විට පසක් වන්නේ අතීත වැරදි – සමාජ විරෝධී වැඩ ඔහු කොතරම් කර තිබේ ද යන්නය. එහෙත් වැදගත්ම දේ වන්නේ ඔහු, ඔහුට ප්‍රථමව අවංක වීමය.
අවමඟුලක් සිද්ධ වෙන්නට නියමිතය. ඊට කලින් මාරු වී යනවා ද?
මරණයට පත් වන පුද්ගලයාට පණ දෙන්නට බැරිය, ඒත් වළලා දැමීම හෝ එකතුව කළ යුතු නොවේ ද, එය නොකළහොත් මිනී කුණු ගඳ දැනෙන්නේ ඒ පුද්ගලයාගේ උදවියට පමණක් නොවේ.
ලංකාවේ මිනිස්සු කොන්දේසි රහිතව මළගෙදර යන්නෝ වෙති. මළගෙදර අකමැත්තෙන් ගිය උදවිය පුදුමාකාර හිතවන්තකම් පවත්වන්නන් බවට ද පත් වෙති. වළ දැමූ මිනිය ගොඩගෙන ආරෝවන් පිරිමහ ගන්නේ නැත. සිහියෙන් – අවධියෙන් වෙනස් වී ඉදිරි ගමනක යාම සිරිතය.
අප ජීවත් වන්නේ නිර්වින්දනයට ලක් වුණ ජන සමාජයකය. ඒ ජන සමාජය තනි තනිව අවධි කළ නොහැකිම ය.
සිහින පෙනුණාට කමක් නැත, බලෙන් සිහින දකින්නට කල්පනා නොකළ යුතුය.
තවත් කල් මරන තැනක නම් අප ඉන්නේ, පාරිශුද්ධතාව – පරමාදර්ශී බව සම්බන්ධයෙන් ‘පොරොන්දම් ගැළපීම‘ නවත්වා යහපත් ආණ්ඩුකරණයක් වෙනුවෙන් එක මේසයක වාඩි විය යුතුය. මුලසුන ගන්නට සිටින කිසි කෙනෙකු සුදුසු නැත්නම් සියලු දෙනාගේ එකඟත්වයෙන් සුදුස්සෙකු පත් කර ගත යුතුය. සිරිසේනලා නොවන අය ලංකාවේ ඇත්තේම නැද්ද?
පාරිශුද්ධ උන්මාදයෙන් පෙර මං බලන කවුරුන් වුව හෙට දවසේ කරන්නේ විනාශයේ මුව විටට තල්ලුව තිබෙන රට පහළට පෙරළීමය. කන්ද මුඳුනේ තිබෙන තිරිංග රහිත බර කරත්තය මුග්ධව – උඬඟුව පල්ලමට තල්ලු කර දැමීම ය.■
