අපි චෞර රාජ්‍යයක පුරවැසියන් වුණේ කොහොමද?

ලෝකෙන් උතුම් රට ලංකාවයි – ශ්‍රී ලංකාවයි.
මේ ගීතය මා මුළින්ම ඇසුවේ කුඩා දරුවෙකු ලෙස පාසලේ දී ය. කාලයක් තිස්සේ ලංකාවේ බොහෝ පාසල්වල දරුවන් – පරම්පරා කීපයක්, මේ ගීතය ශ්‍රවණය කරන්නට ඇත. සමහර විට ඈත කාලයේ මේ ගීතය ගයන්නට පුළුවන්කමක් තිබුණා වෙන්නටත් පුළුවන. එහෙත් බොහෝ දේශාභිමානී ගීත ශ්‍රවණය කරන විට අද මා තුළ උපදින්නේ සිනා රසයකි.
අද ලංකාවේ බොහෝ කටයුතු ආරම්භ වන්නේ සර්ව ආගමික වතාවත්වල නිමග්න වීමෙනි. බොහෝ තන්හි පන්සිල් ගැනීමක් සිදු කෙරේ. පන්සිල් දෙන්නෝ ද – පන්සිල් ගන්නෝ ද කරන්නේ කිසිදු වගවීමක් නැති කටයුත්තක් යැයි මට සිතේ.
ඇත්ත වශයෙන්ම ව්‍යාජය – බොරුව මත නොවේ ද අප හැදී වැඩී සිටින්නේ?

චරිත සහතික

රජයේ රැකියාවක් වෙනුවෙන් සම්මුඛ පරීක්ෂණයකට සහභාගි වන විට චරිත සහතිකයක් රැගෙන යාම සිරිතක් නොව නියමයක්ව තිබුණි. චරිත සහතික ලියවා ගන්නේ බොහෝ විට දන්නා හඳුනන කෙනෙකුගෙනි. එබැවින් හොඳ මිස නරක නැතිනම් ඇත්ත ලියන්නට ද නොහැකිය. චරිත සහතික ලියන්නන් ද ලබන්නන් ද බොරුවක් නොවේ ද කරන්නේ?
එහෙම නම් ඇත්ත යනු කුමක් ද? මට හිතෙන්නේ ඇත්ත කියා දෙයක් තිබිය හැක්කේ නීතිය තුළ කියා ය. ඇත්ත තිබෙන්නේ විද්‍යාව තුළ නොවේ ද? ඒක ඇත්තකි. එහෙත් විද්‍යාත්මක ඇත්ත නීතිය තුළ බොරුවක් වන්නේ නම් විද්‍යාවට වඩා නීතිය ඉහළින් නොවේ ද රටක පැවැත්ම හෝ ඉරණම සම්බන්ධයෙන් අදාළ වන්නේ? ඇත්ත නැත්ත කරන්නටත් නැත්ත ඇත්ත කරන්නටත් නීතියට හැකිනම් ඊට වඩා බලගතු තවත් වස්තුවක් කොයින් ද?

අද ලංකාවේ පාලකයා මහාධිකරණවලින් අධිචෝදනා පත්‍රලාභියෙකි. රටේ අධිකරණ ඇමතිවරයා එකී අධිචෝදනා පත්‍රලාභියා නීතියෙන් රැකබලා ගත් පුද්ගලයෙකි. පාලකයා රට පාලනය කරන්නට වරමක් ලබන්නේ ද නීතියෙනි. ඔහු හිරේ නොගොස් සිටින්නේ ද නීතියේ මහිමයෙනි. අද රටේ පාලකයාගේ ලේකම්වරයාව සිටි පුද්ගලයා රජයේ කිසිම තනතුරක් දරන්නට නුසුදුස්සෙකු බවට නීතියෙන් තීන්දුවක් ලද්දෙකි. ඔහු ඉන් නිදහස් වී රටේ ප්‍රධාන නිලධාරියා වන්නේ ද නීතියෙනි. අද රටේ පාලකයාගේ උපදේශකවරයා නීතියෙන් දඬුවම් ලැබූවෙකි. එහෙත් ඔහු නීතියෙන්ම නිදහස් ලබන්නට සමත් වෙයි. අද පාලකයා අලුතෙන් පත් කර ගත් ලේකම්වරයාට ද නඩු පැවරී තිබුණි. ඒ නඩුවලින් නිදහස්ව ඔහු රටේ ඉහළම නිලධාරියා බවට පත්ව සිටියි. ඉතින් නීතිය යනු මහ පුදුම බලයක් තිබෙන එකක් නොවේ ද?
චරිත සහතිකයකින් අපේක්ෂා කළ එක දෙයක් වන්නේ නීතියෙන් වරදකාරයෙකු වී නැති බව තහවුරු කර ගැනීම යයි ජ්‍යෙෂ්ඨ සිවිල් නිලධාරියෙක් මා සමඟ පැවසීය. ඉතින් ලංකාවේ වත්මන් තත්වය සලකා බලන විට රාජ්‍ය සේවයට චරිත සහතික කුමට ද?

චරිත සහතිකවල අලුත් හැඩයක් ලෙස පෙනී යන්නේ ගරු නාම – සම්මාන ප්‍රදානයයි. ඒවා ලබා දෙන්නේ මහානායක හිමිවරුන්ය. ගරුනාම – සම්මාන ලබන්නට අද ලංකාවේ අපරාධවලට වගකිව යුත්තෙකුට – මුල්‍ය අපරාධ කළ පුද්ගලයෙකුට ද පුළුවන් ය. ඉතින් බුද්ධාගම කියා අප අදහන්නේ මොකක් ද? එහි මුරදේවතාවන් යයි කියන උදවිය කිසිදු වගවීමක් නැති කටයුතු නොවේ ද කරන්නේ?

බොරුව – ව්‍යාජය මත සියලු දේ සිදු වේ නම් ඒ රටට කවර නම් පැවැත්මක් ද?

නඩු පවරන්නා කවුරුන් ද?

ආණ්ඩුකරණය තුළ සිදු කරන්නා වූ මුල්‍ය වංචාවන් හෝ වෙනත් අපරාධ වෙනුවෙන් නීතිය ක්‍රියාත්මක කිරීමේ මූලික කාර්යභාරය පැවරෙන්නේ පොලීසියටයි. මේ කාරණාවේ දී ලංකාවේ පොලීසිය අසමත් ද? අසමත් නැතැයි මම සිතමි. එසේ සිතන්නේ අළු දූලි බවට පත් කර තිබුණ අපරාධ සම්බන්ධයෙන් පවා විමර්ශන සිදු කොට යුක්තිය ඉටු කිරිමට අවශ්‍ය කාර්යභාරය ලංකාවේ අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුව සිදු කළ බව ඇත්තක් නිසා ය. ලංකාවේ අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුවට සිය රාජකාරිය කරන්නට සිදු වන්නේ හැම විටම පාලකයාගේ කෙවිට පාලනය කර ගනිමිනි. කෙසේ හෝ අපරාධ කටයුතු විමර්ශනය කොට නඩු පැවරීමට භාර දෙන්නේ නීතිපතිවරයාට ය. නීතිපතිවරයා අතට පත්වන ලිපි ගොනුව ශීතකරණයක ගබඩා වීමය මූලිකව සිදු වන්නේ. එසේ ගබඩා වී අයිස් කුට්ටි බවට නොව – ගල් ගෙඩි බවට පත්වුණ ඒවා ද තිබෙන බව ඇත්තකි. සමහර ලිපි ගොනුවක් අංග සම්පූර්ණය. එහෙත් නඩු පැවරීම සිදු නොවීම ගල් වේ.

අනෙක් කාරණය නම් කෙසේ හෝ නඩු පැවරීමය. නීතිපතිවරයා නඩු පවරන්නේ පොලීසිය විසින් සිදු කරන ලද විමර්ශන ගැඹුරින් අධ්‍යයනය කිරීමෙන් යයි සිතමි. ඒ කාර්යභාරය කරන්නේ පොලිස් නිලධාරීන් වැනි උදවිය නොවේ. නීතිය හදාළ පුද්ගලයන්ය. එවැනි නඩුවක් කෙළවරක් කරා නොයන්නේ ඇයි? නීතිපති දෙපාර්තමේන්තුව විසින් පවරන ලද නඩු – අල්ලස් කොමිෂන් සභාව විසින් පවරන ලද නඩු පසු අවස්ථාවක ඉල්ලා අස් කර ගන්නේ ඇයි?
නඩු පවරන්නේ හා නඩු ඉල්ලා අස් කර ගන්නේ ඒ ඒ අවස්ථාව තුළ රට කරවන රටේ පාලකයාගේ අභිමතය පරිදි ද?

ගෝඨාභය රාජපක්ෂ රටේ පාලකයා වූ පසුව ඉල්ලා අස් කර ගත් නඩු – නිදොස් කොට නිදහස් කෙරුණු නඩු ගැන සමාජ මාධ්‍යවල සඳහන් රස කතාව ද අපූරු ය.

”නිදොස් කට නිදහස් කරන වේගය කොතරම් ද යත් කිරිබත් උය උයා ඉන්නට වෙලා නැති නිසා හාල් අමුවෙන්ම කනවා”

අධිවේගී දුම්රියක වේගයෙන් නඩු ඉල්ලා අස් කර ගන්නේ නම්, විභාග වෙමින් තිබුණ නඩුවලින් වහාම නිදොස් කොට නිදහස් කරන්නේ නම් මහජන මුදල් වැය කොට නඩත්තු කරන ආයතන අසාර්ථක නොවේ ද? අසාර්ථක ඒ ආයතන ද? ඒ ඒ ආයතනවලට රටේ පාලකයාගේ අභිමතය පරිදි කටයුතු කරන්නට සිදුවීම බවකි පසුගිය කාලය පුරා විද්‍යමාන වූයේ.
නීතිපතිවරයා විසින් පවරන ලද නඩුවක් ඔහුම ඉල්ලා අස් කර ගන්නවා නම්, එවැනි නඩුවකින් චුදිතයන් නිදොස් කොට නිදහස් වන්නේ නම් ඉන් හැබෑවටම ගම්‍ය වන්නේ නෛතික අවකාශයක නිර්මාණය වුණ චෞර රාජ්‍යයක අප වාසය කරන බව නොවේ ද?

ලැජ්ජාවකුත් නැත, බයත් නැත

ලංකාවේ වත්මන් පාලකයා කලකට පෙර නිතර නිතර අසනීප වූ කෙනෙකි. අසනීප කොතරම් භයානක ද යත් ලංකාවේ ඒ අසනීප වෙනුවෙන් ප්‍රතිකාර ලබන්නට නොහැකි නිසා ඔහුට සිංගප්පූරුවට නිතර යන්නට ද සිදු විය. ඔහුට අදාළ නඩු පවතින දිනවල පවා සිංගප්පූරුවට යන්නට ඔහුට නීතියෙන් අවසර ලැබිණි. හරිම පුදුමය, හාස්කමකි. අද ඔහුට කිසිම රෝගාබාධයක් නැත.

ලැජ්ජා බය නැතිකම තරම් ‘දියුණු තත්වයක්‘ අප උරුම කර ගත්තේ කෙසේ ද?

ඉහළ සිට පහළට ලැජ්ජා බය නැතිකර ගන්නට පුළුවන්කම ලැබෙන්නේ නීතියෙනි. ‘අපි නඩුවලට බය නැහැ‘ කියා අධිකරණ භූමියේ සිටම මාධ්‍යවලට නිර්භයව පැවසීමට හයිය තිබෙන දේශපාලනඥයන් සිටින රටක පුරවැසියන් කුමකට ද නීතියට බය වෙන්නේ? රටේ පාලනය වෙනස් වූ සැණින් නීතියේ බලය ද වෙනස් වෙනවා නම් අප ජීවත් වන්නේ අරුම පුදුම රටක බව කිව යුතු නැත. රටේ පාලකයන් අද වන විට රට විනාශයේ මුව විටට තල්ලු කර තිබේ නම් ඊට වග කිව යුත්තේ ඡන්දය ලබා දුන් පුරවැසියන් ද? ඡන්දය ලබන්නට සුදුසුකම් සපුරා ලූ පුද්ගලයන් ද?

අපරාධයකට දඬුවමක් නැත්නම් – හොරකමට දඬුවමක් නැත්නම් ලැජ්ජා බය කියා දෙයක් පවතින්නට පුළුවන් ද?

කිසිම සිවිල් බලයක් නැති පුරවැසියන් පමණක් නොවේ ද ලැජ්ජා බය ගැන හිතන්නේ?
පසුගිය කාලයේ නීතිය යුක්තිය වෙනුවෙන් ස්ථාපිත ආයතන – මහජන මුදල්වලින් නඩත්තු කරන ආයතන මහජනයා වෙනුවෙන් – රටේ අභිවෘද්ධිය වෙනුවෙන් සේවය කළේ ද? ඒ සේවය හරි හැටියට කළේ නම් ලංකාව තුළ චෞර ගහනය වැඩී වර්ධනය වන්නේ නැත.

ආත්ම ගෞරවය – ආත්මඅභිමානය රටේ පාලකයන්ට නැතිවුවත් කිසිම ප්‍රශ්නයක් නැත. ඔවුන්ට සැදී පැහැදී සිටින්නේ තමන්ට කැමති දේවල් කරන්නටය. ඊට නීතියෙන් ඔව්හු වරම් ලබා සිටිති.

යහ පාලන ආණ්ඩුව පැවති කාලයේ මැති සභය තුළ සාහසික හැසිරීමක් ලෝකයම දුටුවේය. ඒ සාහසිකකම් කළ පුද්ගලයන් අද රටේ මැති ඇමතිවරුන්ය. ඊට පුළුවන්කම ලැබෙන්නේ ඒ සාහසික ක්‍රියාව සම්බන්ධයෙන් නීතිය ක්‍රියාත්මක නොවුණ බැවිනි. ඒ සාහසික ක්‍රියාව වෙනුවෙන් නීතිය ක්‍රියාත්මක කිරීමට අවශ්‍ය සාක්ෂි අදටත් ජීවමානය. නීතිය ක්‍රියාත්මක කරනවාද නැද්ද යන්න තීරණය කරන්නේ කවුරුන් ද? රටේ පාලකයා ය. ඉතින් නීතිය යනු රටේ පාලකයාගේ අණ නොවේ ද?

ලංකාව ගොඩ ගැනීමට අවශ්‍ය පදනම තිබෙන්නේ කොතනක ද?

නීතියට බය නැති පාලකයන් සිටින රටක පුරවැසියන් ද නීතියට බය නැති තත්වයක් අද විද්‍යමාන වේ. ආණ්ඩු පෙරළියකින් ලංකාවේ අනාගත ඉරණම වෙනස් කළ හැකි ද? කිසිසේත් නොහැකිය. ලංකාවට පිටු පසින් තිබුණ රටවල් දියුණු වීම පිටුපස තිබෙන වැදගත්ම කාරණය නම් ඒ ඒ රටවල් නීතිය මත පාලනය බව පෙනේ. අපට සිදුව තිබෙන්නේ ඒ ඒ රටවල් නීතියේ ආධිපත්‍යය තහවුරු කරගෙන දියුණු වූ අන්දම ගැන රස බස් තෙපලීමට ය.

ප්‍රබල මහජන ව්‍යාපාරයක්

හෙට දවසේ කවරෙකු කවර පරිමාවක ජන වරමක් ලැබුවත් ලංකාව නීතිය මත පාලනය වන රටක් ලෙසින් දියුණුවක් ලබන්නේ නැත. සැබවින්ම ඒ වෙනුවෙන් වගකීමක් හෝ වගකීමක් පාලකයෙකුට තිබෙන්නට ද නොහැකිය. ඇත්තම හේතුව දැන් ලංකාව වචනයේ පරිසමාප්ත අර්ථයෙන්ම චෞර රාජ්‍යයක් වී තිබීම ය. මේ චෞර රාජ්‍යය කණපිට හරවන්නට හැකි නීතියට පමණක් යයි සිතමි. ඒ මහා බරපතළ වගකීම පවරා ගත් ප්‍රබල මහජන ව්‍යාපාරකට පමණි ඒ වෙනුවෙන් කැපවිය හැක්කේ.

මහජන ව්‍යාපාරයක් කෙසේ ද රටක් නීතිය මත පාලනය කරන්නට අවශ්‍ය පදනම දමන්නේ?
මේ ඉතා වැදගත් ප්‍රශ්නයකි. මේ ප්‍රශ්නයට පැහැදිලි – කෙටි පිළිතුරක් දෙන්නට පුළුවන. එය නම්, ‘මහජන ව්‍යාපාරයක් අකම්පිතව දේශපාලන ප්‍රතිසංස්කරණ‘ වෙනුවෙන් උර දිය යුතු ය, කැප විය යුතුය. දේශපාලන ප්‍රතිසංස්කරණවල දෙපැත්තක් අද වන විට අපි අත් විඳ සිටින්නෙමු.
හැම විටම පාලකයාගේ කැපවීම ඔස්සේ සිදු කරන දේශපාලන ප්‍රතිසංස්කරණ එකකි. අනෙක රටේ පුරවැසියන්ගේ ඉල්ලීම මත සිදු කරන දේශපාලන ප්‍රතිසංස්කරණය.

ගෝඨාභය රටේ ජනාධිපති පදවියට පත් වුණ වහාම දේශපාලන ප්‍රතිසංස්කරණ සිදු කර ගත් අන්දම හරිම අලංකාරය. ජයසූරිය පළමු පන්දු ඕවරයට හයේ පාරවල් හයක්ම ගැහුවා වැනිය.
සංඝයා වහන්සේ නමක් රටේ පුරවැසියන්ට වදාළේ නිවන් දකින්නට තුනෙන් දෙකක් දෙන්න කියා ය. ඉතින් නිවන් දකින්නට කැමති පුරවැසියන් ඒ සංඝයා වහන්සේගේ අණ පිළිපැද්දා විය යුතුය. මේ වන විට ඒ හිමි සෝවාන් වී ඇති සේය.

පාලකයා සිදු කරන හැම දේශපාලන ප්‍රතිසංස්කරණයකින්ම අපේක්ෂා කරන්නේ අසීමිත ලෙස බලය අත මිට මොළවා ගැනීම ය. රටේ පුරවැසියන්ට අවශ්‍ය දේශපාලන ප්‍රතිසංස්කරණවල පදනම වන්නේම පාලකයාගෙන් බලය දුරස්ථ කිරීම, හෙවත් පාලකයා නීතියට යටත් කිරීම ය. එබැවින් බලය ලබා ගන්නා තෙක් හැම නායකයෙකුම පුරවැසියන්ගේ ඉල්ලීම් වෙනුවෙන් කරළියේ පෙනී සිටි සිටියි. බලය අතට ලැබුණ පසුව ඔහු කරන්නේ සීරුවට කල් මැනීම ය.
සිරිසේන පොදු අපේක්ෂකයා ලෙස ජන වරමක් ලබන්නේ දේශපාලන ප්‍රතිසංස්කරණ කඩිනමින් සිදු කරන බවට පැහැදිලි ප්‍රතිඥාවක් ලබා දෙමිනි. එහෙත් සිදු වුණේ කුමක් ද? පුරවැසියන්ට ඔහුව දේශපාලන ප්‍රතිසංස්කරණ වෙනුවෙන් දක්කන්නටය. ඔහුව බලයට පත් කළ පුරවැසියන්ට කාලය – ශ්‍රමය -ධනය වැය කරමින් දැක්කීම කරන්නට සිදු වන්නේ අපමණ බාධා මධ්‍යයේය. අවසන පාලකයාට මඟ හරින්නට බැරි වුණ තැනය 19 වෙනි සංශෝධනය සම්මත වන්නේ. එහෙත් පසුව ඔහුම එයට ගැරහුවේ නින්දිත අන්දමටය. හේතුව අභිමත අන්දමට බලය පරිහරණය කරන්නට නොහැකි වීම ය.

19 අහෝසි කර දමන්නට කැපවුණ උදවිය පවා අද පවසන්නේ 19 යළි සම්මත කර ගත යුතු බව ය. 19 වැනි සංශෝධනයෙන් යම් තරමකට හෝ සිදු කෙරුණේ පුරවැසියන්ගේ ඉල්ලීමට අදාළ දේශපාලන ප්‍රතිසංස්කරණය.

අප අද ඉන් උගත යුතු පාඩමක් ඇත. රටේ අභිවෘද්ධියට අදාළ දේශපාලන ප්‍රතිසංස්කරණ කල් මැන කළ නොහැකි බවය. දීර්ඝ කාලයක් තිස්සේ විවිධාකාරයෙන් සංවාදයට බඳුන් වුණ අත්‍යවශ්‍ය දේශපාලන ප්‍රතිසංස්කරණ මොනවා ද යන්න රටට රහසක් නොවේ. ප්‍රබල මහජන ව්‍යාපාරයක් අකම්පිතව කැපවිය යුත්තේ කාලය මරන්නට ඉඩ නැති අවකාශයක බලපෑම් කරන්නටය.

දේශපාලන ප්‍රතිසංස්කරණ කඩිනමින් කළ හැකි ද?

පාලකයාට අවශ්‍ය දේශපාලන ප්‍රතිසංස්කරණ නොපමාව සිදු කළ හැකි නම්, පුරවැසියන්ට අවශ්‍ය දේශපාලන ප්‍රතිසංස්කරණ කඩිනමින් කළ නොහැක්කේ මන්ද?

මහජනතාවගේ පරමාධිපත්‍ය බලය රැක ගැනීම හා එය ඉහළින්ම ඔසවා තබා ගැනීම ප්‍රබල මහජන ව්‍යාපාරයක් සිය ශක්තිය බවට පත් කර ගත යුතුය. ඒ මහජන ව්‍යාපාරයේ සහාය නැතිව ආණ්ඩු කරන්නට නොහැකි තත්වයක් උරුම කර ගැනීමට එළඹෙන අවකාශය තුළ සියලු බලවේග ඒකරාශී විය යුතුය. තනි අලින් සේ රජ වන්නට වෙර දරන්නන් සමඟ දේශපාලන ප්‍රතිසංස්කරණ නම් බොරු ය.

නීතියේ ආධිපත්‍යය

ලංකාවට අනාගතයක් අවශ්‍ය නම් නීතියේ ආධිපත්‍යය ස්ථාපිත විය යුතුය. නීතිය ක්‍රියාත්මක කරන සියලු ආයතන නියමාකාරව ‘ස්වාධීන‘ ආයතන විය යුතුම වේ. අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුවේ නිලධාරීන් හිඟන වැටුපක් ලබමින් – දිවි පරදුවට තබා සිදු කරන විමර්ශන අවසන ඉදිරි පියවර ගන්නට රටේ පාලකයාගේ අනුමැතිය ලබා ගත යුතු නම් එතැනම නීතියේ ආධිපත්‍යය දුබල ය. නීතිපතිවරයාට කඩිනම් පියවර ගන්නට පාලකයාගේ කැමැත්ත – අනුමැතිය අවශ්‍ය නම් එතැනම නීතියේ ආධිපත්‍යය දුබල ය.

පාලකයාට කොන්ද කඩන්නට හැකි නම්, මොන තරම් සුදුසුකම් සපුරාලූ කෙනෙකුවත් දිවි පරදුවට තබා කැපවන්නට සූදානම් වන්නේ නැත. දිවි පරදුවට තබා කැපවුණ රාජකාරියක් කළ ශානි අබේසේකර නම් නිලධාරියා නොමරා මරා දමන තැනකට පත්වීම ඔස්සේ විහිදුණ සංඥාව අතිශයින් බරපතළය. එබැවින් පාලකයන්ට අත පෙවිය නොහැකි – ස්වාධීනව රාජකාරිය කළ හැකි නිදහස හැම රාජ්‍ය නිලධාරියෙකුටම අවශ්‍ය වේ.

එසේම අප වටහා ගත යුතු යථාර්ථයක් ද ඇත. ඒ කුමක් ද?

මේ වන විට ඉතිහාසය තුළ චෞර පාලකයන් ‘බුරුත්තක් – එක වල්ලක්‘ නිර්මාණය වුණේ නීතියේ ආධිපත්‍යය සම්බන්ධ ගැටලුවක් නිසාය යන්න ඒ යථාර්ථයයි. හිරගත විය යුතු පුද්ගලයන්ට රට පාලනය කරන්නට – මැති ඇමතිකම් දරන්නට, ඉහළම නිලතල දරන්නට සිදු වුණේ මහජනයාගේ වරදකින් නම් නොවන බව පිළිගත යුතුය.

සියලු චෞරයන්ට ජන මාධ්‍ය ඔස්සේ නිර්භයව ශුද්ධවන්තයන් සේ පෙනී සිටිමින් කෙළකෝටියක් මුසා බස් ඇද බාමින් මහජනයා මුසපත් කරන්නට පුළුවන්කම ලැබී තිබෙන්නේ ඔවුන්ට නීතිය නියමාකාරව ක්‍රියාත්මක නොවුණ නිසාය.

එහි වරද කාගේ ද? මහජනයාගේ ද? මහජන මුදලින් නඩත්තු වන උසස් දිවි පැවැත්මක් ගත කරන්නට සමත් උදවියගේ ද?

‘යුක්තිය රජයන ලොවකට මා රැගෙන යන්න උතුමාණෙනි’

මේ අප අතීතයේ නැරඹූ සිනමා පටයක ශීර්ෂයයි. අදත් අපට ඒ ශීර්ෂය යටතේ අහසට අත් ඔසවා සිටින්නට නම් සිදුව තිබෙන්නේ චෞරයන් – අපරාධකාරයන් නැතිවීමක් නොව, අඩු වීමක් හෝ නැතිනම්, නිදහස් අධ්‍යාපන වරප්‍රසාදයෙන් පිබිදුණ උතුම් මහත්වරුන්ට ද සැනසීමක් තිබිය නොහැකිය.■