ලංකාවේ ජාතික ගැටලුවෙහි
දේශපාලනය:
ඊයේල අද සහ හෙට

කාලයක් තිස්සේ තරමක් යට ගැසී තිබුණු ලංකාවේ ජාතික ප්‍රශ්නය පිළිබඳ තේමාව නැවත වරක් දේශපාලන සාකච්ඡාවට ඇතුල්වෙමින් තිබේ. දැනට ලකුණු පහළ වී තිබෙන්නේ ජනවාර්ගික ගැටලුවට දේශපාලන විසඳුමක් දීම, බලය විමධ්‍යගත කිරීම ශක්තිමත් කිරීම හා එයට තුඩුදෙන පරිදි 13 වැනි සංශෝධනයට එකතු කිරීම් සිදු කිරීම වැනි ක්‍රියාමාර්ග, දෙමළ ජාතික සන්ධානය හැර අනෙක් දේශපාලන පක්ෂවල අවධානයෙන් ගිලිහී ඇති බවයි. එහෙත් එය සිවිල් සමාජ ව්‍යාපාරවල අවධානයෙන් ගිලිහී නැත. දේශපාලන පක්‍ෂ සිතන ආකාරය පිළිබඳ ප්‍රබල සලකුණු දෙකක් පසුගිය සති දෙක-තුනේ කාලය තුළ ප්‍රකාශ විය. පළමුවැන්න ජනාධිපතිවරයාගේ වාර්ෂික ප්‍රතිපත්ති ප්‍රකාශනයේ (එය ‘රාජාසන කතාව’ යැයි ජනමාධ්‍ය වාර්තාවල තිබුණේ සම්පූර්ණයෙන් වැරදි ආකාරයටය. සමූහාණ්ඩුවාදී ලක්ෂණ ඇති ආණ්ඩු ක්‍රමයක ජනාධිපතිවරයා ‘රාජාසන කතාවක්’ කරනවා යැයි සිතීමම වැරදිම වැරදි අදහසකි.) ජනවාර්ගික ප්‍රශ්නයට දේශපාලන විසඳුමක් අවශ්‍යය යන අදහස ගෑවී තිබුණේවත් නැත. ඒ වෙනුවට තිබුණේ දෙමළ ජනතාවගේ ප්‍රශ්නය සහ දුක්ගැනවිලිවලට ආර්ථික විසඳුම් සැපයීමේ යෝජනාවකි. එය රාජපක්ෂ පවුලේ නායකත්වය යටතේ ශ්‍රීලනිපය, දැරූ සහ දැනට පොදු ජන පෙරමුණට මාරු කර ඇති ස්ථාවරයයි. දෙමළ ජනතාවට ඇත්තේ දේශපාලන ප්‍රශ්නයක් නොව, ආර්ථික අසංවර්ධනය පිළිබඳ ප්‍රශ්නයක් නිසා, එයට සැපයිය යුත්තේ ආර්ථික සංවර්ධනමය විසඳුමක්ය යන්න එම ස්ථාවරයයි.

දෙවැනි සලකුණ පැමිණියේ ජවිපෙ නායකත්වය යටතේ ඇති ජාතික ජන බලවේගය ව්‍යාපාරයේ “අර්බුදය ජයගැනීමට කඩිනම් ප්‍රවේශයක්” නම් වූ ප්‍රතිපත්ති ප්‍රකාශයෙනි. “ජාතික ගැටලුව” යන වචන භාවිත කිරීමෙන්ද වැළකී සිටින එම ප්‍රතිපත්ති ප්‍රකාශයේ “ශ්‍රී ලාංකේය ජාතිය” යන තේමාව යටතේ යෝජනා වන කරුණු තුනක් තිබේ. පළමුවැන්න, “බලය විමධ්‍යගත කෙරෙන නව ක්‍රමවේදයක් සහිත පාලන ව්‍යුහයක්” හඳුන්වාදීම සහ පළාත් සභා “විධිමත් සහ කාර්යක්ෂම ආයතන බවට” පත් කිරීමත්ය. එය ද්‍රවිඩ සහ මුස්ලිම් යන සුළුතර ජනතාවන්ට විශේෂ වශයෙන් ඉලක්ක වූවක් නොව, “රටේ සියලුම ජාතිකත්වයන්ගේ ශ්‍රී ලාංකේය අනන්‍යතාව තහවුරු වන” ක්‍රියාමාර්ගයක් ලෙස එම ලියවිල්ලෙන් හැඳින්වේ. එය වනාහී සුළුතර ජනතාවගේ “ජාතික ගැටලුව” විසඳීමකට වඩා ලංකාවේ ජාතික අනන්‍යතාව පිළිබඳ ගැටලු විසඳීමේ සීමිත දැක්මකි.
යෝජනා වන දෙවැනි විසඳුමට පදනම් වන්නේ “වෙනස්කම් නොකිරීමේ” ප්‍රතිපාදන ශක්තිමත් කිරීමයි. මෙය වනාහී ලංකාවේ ජාතික ප්‍රශ්නය විසඳීම සම්බන්ධ අවමවාදී යෝජනාවකි. එය ලිබරල් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවාදී අදහසක් ද වේ.

තුන්වැනි කාරණාව ලංකාවේ සමාජයේ ඇති බහු සංස්කෘතිකත්වය පිළිගැනීමයි. එයද ලිබරල් දේශපාලන න්‍යායේ මෑත කාලයේ වර්ධනය වූ අදහසකි.

මෙම යෝජනා තුනම වැදගත්, එහෙත් ලිබරල් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවාදයේ ඇති සීමිත විසඳුම් පියවර වන බව කිව යුතුය. ජාතික ගැටලුවට දෙන ස්ථාවර විසඳුම්වල පදනමක් ලෙස රාජ්‍යය ප්‍රතිසංස්කරණය කිරීමේ ඉදිරි දැක්මක් නැතිවීමත්, උතුරු නැගෙනහිර ද්‍රවිඩ, මුස්ලිම් සහ උඩරට දෙමළ ජන කොටස්වල දෘෂ්ටි කෝණයෙන් නොව, ලිබරල් සහ මධ්‍යස්ථ ජාතිකවාදයේ දෘෂ්ටිකෝණයෙන් ඒ දෙස බැලීමත්, මෙම විසඳුම් යෝජනාවල ඇති ප්‍රධාන දේශපාලන අඩුපාඩුවයි. ආයතනික ප්‍රතිසංස්කරණ සහ නෛතික ප්‍රතිසංස්කරණ මත පදනම් වූ සාධනීය එහෙත් අවමවාදී ප්‍රවේශයක් ලෙස එය හැඳින්විය හැකිය.

මේ අතර එජාපය සමගි ජන බලවේගය සහ ශ්‍රීලනිපය, ජාතික ප්‍රශ්නය විසඳීම පිළිබඳ සාකච්ඡාවට තවමත් අලුතෙන් එකතු වී නැත. එම පක්ෂවල ස්ථාවරය, සිංහල සමාජයේ මෑත කාලයේ වර්ධනය වී ඇති දැඩි සිංහල ජාතිකවාදී ප්‍රවණතාවලට අනුගතව අලුතෙන් සකස් වීමට බොහෝ දුරට ඉඩ තිබේ. පොදු ජන පෙරමුණ මැතිවරණයකින් පරාජය කරන්නට නම් තමන්ද සිංහල ජාතිකවාදී බලවේගවලට ආමන්ත්‍රණය කරන ස්ථාවරයක් ගත යුතුය යන ප්‍රවේශය එම පක්ෂ තුනෙහිම අභ්‍යන්තරයෙහි මතුව තිබෙනවා වන්නට පුළුවන.

ප්‍රවේශම්කාරී ප්‍රවේශ

දැනට තිබෙන ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා ප්‍රතිසංස්කරණ විවාදයට, ජාතික ප්‍රශ්නය සම්බන්ධව වඩාත්ම ප්‍රගතිශීලී ප්‍රවේශය තෝරාගෙන ඇත්තේ සාධාරණ සමාජයක් සඳහා වූ ජාතික ව්‍යාපාරයයි. බලය විමධ්‍යගත කිරීම ශක්තිමත් කිරීම සඳහා 13 වැනි සංශෝධනය තවත් පුළුල් කිරීම, විමධ්‍යගත ඒකක ලෙස පළාත් ව්‍යුහය තවදුරටත් පවත්වා ගැනීම, දේශපාලන පරිපාලන ව්‍යුහයේ පහළම ඒකකවලට බලය වැඩියෙන් පැවරීම, එම යෝජනාවල ඇති ප්‍රධාන අදහස් තුනයි. මෙය බොහෝ විට දකුණේ දේශපාලන බලවේගවලින්, ජාතික ප්‍රශ්නය විසඳීමට ඇති වඩාත්ම සාධනීය යෝජනා මාලාව වන්නට ඉඩ තිබේ.

මෙම සමස්ත පසුබිම තුළ අපට දැකිය හැකි ප්‍රවණතාවක් වන්නේ, මූලික වශයෙන් සිංහල සමාජය සමග ගනුදෙනු කරන ප්‍රධාන දේශපාලන පක්ෂ, ජාතික ගැටලුව පිළිබඳව “ප්‍රවේශම්කාරී” යන වචනයෙන් හැඳින්විය හැකි ප්‍රවේශ සොයා යන අවධියකට සම්ප්‍රාප්ත වී ඇති බවයි. මෙය ලංකාවේ දේශපාලනයේ 2015න් පසුව ඇති වූ වෙනස්කම් පසුබිම් කොටගෙන ගොඩ නැගී ඇති තත්ත්වයක් වන බවද පෙනේ.

විශේෂයෙන් සිංහල සමාජය තුළ සිංහල-බෞද්ධ ජාතිවාදයේ නැගීම සහ පොදු ජන එක්සත් පෙරමුණ, ඉන්දියාවේ බීජේපීය ‘හින්දුත්ව’ න්‍යාය පත්‍රය ඉදිරියට දමා ඇති ආකාරයට සමානව, ‘සිංහල-බෞද්ධත්ව’ න්‍යාය පත්‍රයක් දිනපතාම පාහේ ඉදිරියට දැමීමේ පසුබිම තුළ, ලංකාවේ දේශපාලනයේ ඇති පසුබෑමක් සහ පිරිහීමක් ලෙසද දැකිය යුතු ප්‍රවණතාවකි. එය දේශපාලන වශයෙන් පරාජය කළ යුතු ප්‍රවණතාවකි. එබැවින් එහි ගතිකත්ව හඳුනා ගැනීම අත්‍යවශ්‍ය වේ.

පසුබිම හා ගතිකත්ව

ලංකාවේ ජනවාර්ගික දේශපාලන සම්බන්ධතාවල දක්නට ලැබෙන මෑතකාලීන සහ වර්තමාන ගතිකත්ව, පහත සඳහන් පරිදි හඳුනාගත හැකිය.

(i) ‘ජනවාර්ගික ගැටලුව’/‘ජාතික ප්‍රශ්නය’, ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා ප්‍රතිසංස්කරණ තුළින් දේශපාලන වශයෙන් විසඳීම, තවදුරටත් ප්‍රධාන දේශපාලන පක්ෂවල න්‍යාය පත්‍රයෙහි ඇති ප්‍රමුඛ තේමාවක් නොවේ. ඊළඟ ජනාධිපති හා පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණ දිනා ආණ්ඩු පිහිටුවීමට අපේක්ෂා කරන, දැනට බලයේ නැති දේශපාලන පක්ෂවලින්ද ජාතික ගැටලුවලට ලැබෙන්නට ඉඩ තිබෙන්නේ ප්‍රවේශම්කාරී සහ අවමවාදී ප්‍රතිචාරයකි.

(ii) දැනට බලයේ සිටින පොදු ජන එක්සත් පෙරමුණ, ලංකාවේ ජනවාර්ගික සම්බන්ධතා පිළිබඳ දේශපාලනයේ ‘තිර කතාව’ අලුතෙන් සංස්කරණය කර ලිවීමට සමත් වී නැත. එය සිදුකර ඇත්තේ (අ) සිංහල-බෞද්ධ වර්ගවාදී දේශපාලනයේ ආධිපත්‍යය නැවත ගොඩනැගීම, (ආ) මධ්‍යස්ථවාදී දෙමළ සහ මුස්ලිම් දේශපාලන පක්ෂ විසින් ජාතික දේශපාලනයෙහි ඉටු කරන ලද වැඩ කොටස දුර්වල සහ ආන්තික තත්ත්වයකට පත් කිරීම, සහ (ඈ) මුස්ලිම් දේශපාලන පක්ෂ සහ දේශපාලන පන්තියත්, දෙමළ දේශපාලන පන්තියේ සමහර කොටසුත්, තමන් ඉදිරියෙහි දේශපාලන වශයෙන් ‘යටත් කර ගැනීමට’ පොදු ජන එක්සත් පෙරමුණු නායකත්වය සමත්වීම යන ක්‍රියාවලීන් ආශ්‍රයෙනි.

(iii) පොදු ජන එක්සත් පෙරමුණත්, මහින්ද-බැසිල් රාජපක්ෂ නායකත්වය යටතේ ශ්‍රීලනිපයත්, ඉදිරිපත් කර ඇති ප්‍රවාදයක් වන්නේ, ලංකාවේ දෙමළ සහ මුස්ලිම් ජනතාවට ජාතික හෝ දේශපාලන දුක්ගැනවිලි නැති බවත්, තිබෙන්නේ ආර්ථික අව-වර්ධනය මත ගොඩ නැගුණු “ආර්ථික හා සංවර්ධන දුක්ගැනවිලි” බවත්ය. එබැවින් දේශපාලන වශයෙන් විසඳිය යුතු “ජාතික ගැටලුවක්” ලංකාවේ නැති බවද එයින් ප්‍රකාශ වේ. සමගි ජන බලවේගය, ශ්‍රීලනිපය, එජාපය, මෙන්ම ජවිපෙද මෙම “සිංහල-බෞද්ධවාදී” විග්‍රහයට අභියෝග කරන බවක් නොපෙනේ. රාජ්‍ය ප්‍රතිසංස්කරණ නොවන අවමවාදී නෛතික සහ ආයතනික ප්‍රතිසංස්කරණ යන නව විකල්පය තෝරා ගැනීමට එම පක්ෂ ඉදිරිපත් වන්නේ නැත්නම්, එයට ප්‍රධාන හේතුවක් වනු ඇත්තේ මෙම කරුණයි.

(iv) සිංහල දේශපාලන පක්ෂ නායකත්වය උඩරට දෙමළ, උතුරු-නැගෙනහිර දෙමළ සහ මුස්ලිම් දේශපාලන නායකත්වයන්ට දිගටම ඉදිරිපත් කිරීමට සූදානම් “දේශපාලන විසඳුම” බොහෝවිට, තමන්ගේ ආධිපත්‍යය යටතේ පිහිටුවන ව්‍යාජ-අන්තර් වාර්ගික සන්ධානවාදී ආණ්ඩුතන්ත්‍රවල සාමාජිකත්වයයි. මෙය, 1947 සිටම සිංහල දේශපාලන පන්තිය සාර්ථකව අත්හදා බලා සිටින “බෙදා පාලනය කිරීමේ” මූලෝපායම ඉදිරියට ගෙන යෑමකි.

ඍජු යුද්ධය නොවන මාර්ගවලින් දෙමළ සහ මුස්ලිම් දේශපාලන නායකත්වය තමන් ඉදිරියේ දණ ගස්වා ගැනීමේ රාජපක්ෂ මූලෝපාය ගැන සිංහල දේශපාලන නායකයින් මේ වනවිට උනන්දුවෙන් නිරීක්ෂණය කර තිබෙන බවද තවදුරටත් කිව හැකිය. මෙය වනාහී ලංකාවේ ජනවාර්ගික සම්බන්ධතා පිළිබඳ දේශපාලනය කළමනාකරණය සඳහා ගොඩනැගී ඇති රාජපක්ෂවාදී ප්‍රවේශය සාමාන්‍යකරණය වීමක් ලෙස ද හැඳින්විය හැකිය.

(v) ලංකාවේ ජනවාර්ගික සම්බන්ධතා දේශපාලනය පිළිබඳ ඉදිරි කාලයේ දිග හැරෙන දේශපාලන කතිකාව බොහෝ විට සකස් වනු ඇත්තේ අවමවාදී විසඳුම් වැඩපිළිවෙළක් වටාය. එහි ප්‍රධාන අංග වනු ඇත්තේ, (අ) සුළු ජන ප්‍රජාවන්ගේ ගැටලුවලට දේශපාලන නොව ‘ආර්ථික’ සහ ‘සංවර්ධන’ විසඳුම් යෝජනා කිරීම සහ (ආ) මතුපිට සිදුකරන අවමවාදී ආණ්ඩුක්‍රම ප්‍රතිසංස්කරණවලින්, දේශපාලන වශයෙන් සංකීර්ණ නොවන ප්‍රශ්නවලට විසඳුම් රාමු ඉදිරිපත් කිරීමය.

(vi) දෙමළ ජාතික සන්ධානය හැර අන් කිසිදු පක්ෂයක් ජාතික ගැටලුව ඉක්මනින් විසඳිය යුතු, වැදගත්කමින් යුත් දේශපාලන ප්‍රශ්නයක් ලෙස නොසැලකීමට ඉඩ ඇත.

(vii) ශ්‍රී ලංකාව දැනට මුහුණ දෙන තියුණු ආර්ථික අර්බුදය, සමාජ අර්බුදය සහ සංවර්ධන අභියෝගය ඉදිරියේ අඳුරේ අතපත ගාමින් සිටින දේශපාලන පක්ෂවලට සහ දේශපාලන ප්‍රභූ පන්තියට, වෙනත් දේශපාලන අභියෝග ගැන සිතීමට හැකියාවක් තිබේද යන්න සැකසහිතය. ලංකාවේ ජනවාර්ගික කණ්ඩායම් අතර බල සම්බන්ධතා සහ බලතුලනය සුළුතර වාර්ගික ප්‍රජාවන්ට අවාසි වන පරිදි වෙනස් වී තිබීම දිගටම පවත්නා පසුබිමක් තුළ, මෙම තත්වයේ වෙනසක් සිදුකිරීමද තරමක් දුෂ්කර වනු ඇත.

(viii) ඊළඟ ජනාධිපති සහ පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණ දින ළංවන තුරු, ලංකාවේ දේශපාලන සහ ආණ්ඩුක්‍රම ප්‍රතිසංස්කරණ සාකච්ඡාවට “ජාතික ගැටලුව විසඳීම” යන අදහස ඇතුළත් කිරීම කෙසේ සිදුවනු ඇත්ද යන්න දැනට පැහැදිලි නැත. ඒ සඳහා ප්‍රධාන දේශපාලන පක්ෂවල සූදානමක් නැති පසුබිම තුළ, එම දේශපාලන පක්ෂවලින් ස්වාධීන වූ අන්තර්වාර්ගික සහ පුළුල් දේශපාලන ප්‍රයත්නයක අවශ්‍යතාව දැනට මතුවෙමින් තිබේ.

ඉහත දැක්වූ කරුණුවලින් පෙනෙන්නේ ලංකාවේ දේශපාලනය තුළ එක්තරා රික්තයක්, එනම් හිස් අවකාශයක්, නිර්මාණය වී තිබෙන බවයි. එය නම්, ජනවාර්ගික ගැටලුව විසඳීම පමණක් නොව, ලංකාවේ දේශපාලන ගමන්මග ප්‍රජාතන්ත්‍රීයකරණයේ මාවතට ගෙන ඒම සහ රටේ උග්‍රවන ආර්ථික සහ සමාජ අර්බුදයට මුහුණ දීම යන තේමා තුනට ප්‍රමුඛත්වය දෙන නව දේශපාලන සාකච්ඡාවක් දියත් කිරීම සඳහා වූ අවකාශයයි. එය වනාහී, ලංකාවේ දේශපාලනය නව දිසාවකට යොමු කිරීම අරමුණු කරගෙන, ප්‍රතිස්ථාපිත දේශපාලන පක්ෂවලටත් ස්වාධීනව ගොඩනැගෙන, පක්ෂ-නොවන දේශපාලන ව්‍යාපාරයක් සඳහා වූ අවකාශයක්ද වෙයි. 2014-15 වසරවල අත්දැකීමේ ඇති එක් සාධනීය පැත්තක් මෙහිදී අපට මතක් කරගත හැකිය. එය නම්, දේශපාලන පක්ෂවලින් ස්වාධීන පුරවැසි සහ සිවිල් සමාජ ප්‍රයත්න විසින් රටේ දේශපාලන ගමන් මගට බලපෑම් කළ හැකි සහ එය යළි දිසාගත කිරීමට තරම් පොහොසත් තරමක් දුරට හෝ පරිවර්තනීය දේශපාලන දැක්මක් සහ න්‍යාය පත්‍රයක් යෝජනා කරනු ලැබීමයි.

නව පසුබිම

මෙවැනි නව සමාජ ප්‍රයත්නයක් අප රටේ මතුවීමට අවශ්‍ය වාස්තවික පසුබිමක් දැනට නිර්මාණය වී තිබේ. එම පසුබිම සහ අවකාශය වෙතින් ගොඩනැගෙන පුරවැසි සහ සිවිල් සමාජ ව්‍යාපාරයක පහත සඳහන් ගති ලක්ෂණද තිබිය යුතු බව පෙනේ.

(i) එය විසින් ඉදිරියට දමනු ලබන පරිවර්තනීය දැක්ම සහ න්‍යාය පත්‍රය තුළින් අවධාරණය විය යුත්තේ (අ) රටේ ආර්ථික සහ සමාජ අර්බුදය කළමනාකරණය කිරීම හා විසඳීම (අ) ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදීකරණය හා අති-අධිකාරවාදී දේශපාලන පරිහානිය ආපසු හැරවීම සහ (ඇ) ජාතික ගැටලුව/ජනවාර්ගික ප්‍රශ්නය විසඳීම යන අරමුණු තුන එකිනෙකට සම්බන්ධ, එකිනෙකින් වෙන් කළ නොහැකි ඒවාය යන්නයි. ඒවා එකිනෙකින් වෙන් කිරීම, දේශපාලන පක්ෂවල මැතිවරණ න්‍යාය පත්‍රවලට ගැළපුණද, ස්වාධීන පුරවැසි/සිවිල් සමාජ ව්‍යාපාරයක නීර්ණයක ලක්ෂණය විය යුත්තේ එම අරමුණුවල අන්තර්-සම්බන්ධතාව සහ අන්‍යොන්‍ය-පරායත්තතාව දැකීමයි.

(ii) එවැනි ප්‍රයත්නයක දේශපාලන ශක්තිය ගොඩනැගෙනු ඇත්තේ, එය ලංකාවේ සියලු ජනවාර්ගික සමාජවල පුරවැසියන්ට, සිවිල් සමාජ කණ්ඩායම්වලට සහ දේශපාලන ක්‍රියාකාරකයින්ට සහභාගි විය හැකි ජන වාර්ගික සහ ප්‍රාදේශීය වශයෙන් බහුත්වවාදී සහ නියෝජනාත්මක වූ විටය. එය කිසිසේත්ම සිංහල-බහුතර ව්‍යාපාරයක් නොවිය යුතුය. “ජාතික ගැටලුව” ගැන ආමන්ත්‍රණය කිරීමේදී එය “සුළුතර ජන කොටස්වල අවශ්‍යතාවක්” ලෙසට පමණක් ලඝු කරනු ලැබීමේ වරද, නැවත වරක් සිදු නොවනු ඇත්තේ එවිටය.

(iii) 2013-15 වසරවල ප්‍රජාතන්ත්‍රීය පරිවර්තනීය මොහොත විවෘත වූයේ, “විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කිරීම” යන තනි සටන් පාඨයක් සහ තනි අරමුණක් මත ගොඩ නැගුණු, නිර්-පාක්ෂික සමාජ ව්‍යාපාරයක ශක්තිය නිසාය. එහෙත් එහි සීමාවන්ද ටික කලකින් අනාවරණය විය. එම අත්දැකීම ජාතික ගැටලුවට අදාළ කරන්නේ නම්, එය විසඳීම දෙමළ සහ මුස්ලිම් සමාජ නියෝජනය කරන දේශපාලන පක්ෂවලට සහ ඒවායේ ප්‍රධාන මැතිවරණ සටන් පාඨය බවට ලඝු නොකළ යුතුය. එමෙන්ම දෙමළ හා මුස්ලිම් පුරවැසියන් ජනවාර්ගිකත්වය මත අත්විඳින පීඩනය සහ දුක්ගැනවිලිවලට, ඔවුන්ගේ ජනවාර්ගිකත්වයට සුවිශේෂී විසඳුම් යෝජනා කරන අතරම, එම අරගලය සිංහල ජනවාර්ගික සමාජයේ පුරවැසියන් ආර්ථික හා සමාජ සාධාරණත්වය සඳහා කරන අරගල සමග සම්බන්ධ කරන දේශපාලන ඉදිරි දැක්මක්ද ගොඩනැගීම අත්‍යවශ්‍ය වේ.

මෙම සාකච්ඡාවෙන් මතුවන අතුරු නිගමන දෙකක් අවධාරණය කරමින් අපට මෙම සාකච්ඡාව අවසන් කළ හැකිය. ජනවාර්ගික ගැටලුවට ආමන්ත්‍රණය කිරීම, නව පන්නයේ පරිවර්තනීය දේශපාලන දැක්මක් සමග ඓන්ද්‍රීය ලෙස සම්බන්ධ කිරීම, ජනවාර්ගික-සම්බන්ධතා දේශපාලනය ලංකාවේ දැනට පත්වී ඇති, ඉදිරියට යා නොහැකි ඇණහිටීමෙන්, එනම් ඩෙඩ්ලොක් එකෙන්, කඩා ඉදිරියට ගෙන යාමට ඇති සාධනීය පියවරකි. දෙවැන්න, ජාතික ගැටලුව විසඳීම, සුළුතර ජන ප්‍රජාවන්ගේ මෙන්ම ලංකාවේ සිංහල ජනතාවගේද සමාජ සාධාරණත්වය, සමානාත්මතාව, ආර්ථික හා සමාජ අයිතිවාසිකම් සහ ප්‍රජාතන්ත්‍රීයකරණය පිළිබඳ සමස්ත න්‍යාය පත්‍රයක කොටසක්ද ඒ නිසාම සිංහල ජනතාවද ප්‍රතිලාභ ලබන ඉලක්කයක්ද යන අදහස දේශපාලන සාකච්ඡාව වෙතට ගෙන ඒමයි. ■