මහින්දලාට
අමතක නොවන මතක

■ ඇන්තනී වෙරංග පුෂ්පික

අපි හැමෝටම මතකයන් තිබෙනවා. සමහර මතකයන් මුළු ජීවිත කාලයම සතුටක් ගෙන දෙනවා. ඒ වගේම සමහර අනපේක්ෂිත සිදුවීම් කෙතරම් අමතක කර දමන්න උත්සාහ කළත් අමතක වෙන්නෙ නැහැ. මුළු ජීවිත කාලයම විඳවන්නට සිදුවන මතකයනුත් තිබෙනවා. ජීවිතයේ ඉතාමත් කුඩා සිදුවීමක් උණත් තමන්ට දැනෙන විදිහ අනුව ඒ දේවල් මතකයේ රැඳෙනවා. ඒ වගේම අනෙකා සමඟ බෙදාගන්න කැමති දේවල් වගේම අකමැති දේවලුත් තියෙන්න පුළුවන්. අපේ ජීවිතයේ අමතක නොවන දේවල් නම් ඕන තරම් තියෙනවා තමයි. හැබැයි තවත් කෙනෙක් සමඟ බෙදාගන්න පුළුවන් සමහර විට අහන් ඉන්න කෙනාට උණත් ඒ දේවල්වලින් යමක් උකහා ගන්න, යම් පණිවිඩයක් දෙන්න, එක් මොහොතකට හෝ තෘප්තිමත් කරන්න පුළුවන් දේවල් තියෙන්නේ අඩුවෙන්.

මහින්ද කුමාර දළුපොත

මම ගමක හැදුණ කෙනෙක්. මගේ අත්තා විදානේ කෙනෙක්. නගුලෙන් හොඳට ගොවිතැන් කරපු, පෝරු ගාපු සහ යාය ගොවිතැනේදි උන්දැ තමයි හැමෝටම අවශ්‍ය දේවල් කියලා හදලා දෙන්නෙ. පුංචි කාලෙ අපිත් හරක් පස්සෙ පන්නනවා, නගුල් අතේ එල්ලිලා යනවා, පෝරු ගාන්න ඉගෙන ගන්නවා. එහෙම තියෙන අවධියේ දී පුදුම සිදුවීමක් තිබුණා මට තේරුම් ගන්න බැරි.

කුඹුර හාලා, පෝරු ගාලා එහෙම වපුරන්න ලෑස්ති වෙනකොට බෙර ඇහැක් වගේ ලියැදි ටික සමතලා කරගෙන දින දෙක තුනක් තිබුණාට පස්සෙ තමයි වපුරන කටයුතු සිදු කරන්නෙ. වපුරන්න කලින් අත්තා හරි වැඩක් කරනවා. කුඹුරට ගිහිල්ලා ලියැදිවල මඩ දබරැඟිල්ලෙන් ගන්නවා. මඩ අරගෙන හොඳට දිවේ ගාලා ලෙව කනවා. පුංචි දවස්වල මුන්දැ මඩ කනවා කියලා විහිළු කරලා, බැනුනුත් අහලා ගුටිත් කාලා තියෙනවා අපිට තේරෙන්නෙ නැති අවධියේ. පස්සෙ කාලෙක යම් වැටහීමක් තියෙන අවධියේ වුණත් අත්තා මේ වැඩේ කරනවා. අපිත් මහ ඉවසිල්ලෙන් මේක දිහා බලාගෙන ඉන්නවා. මම අටේ නමේ විතර පංතියේ ඉන්න වයස වෙනකොට අත්තගෙන් මම ඇහුවා ලියදි ගානේ තැනින් තැන ලෙව කකා යනවා මොකද්ද ඒ කියලා. මට අත්තා කියලා දුන්නා, මේකෙන් තමයි පොළොවෙ රහ අඳුන ගන්නෙ, පොළොවෙ රහ අඳුන ගන්නෙ නැතිව බෝගය වපුරන්න බෑ කියලා. ඊට පස්සෙ උන්දැ කියලා දුන්නා ඇඹුල් රස තියෙනවා නම් පොළොවට තව සත්කාර කරන්න ඕන, එතකොට දියට වපුරන්න බෑ. එතකොට වී ඇටේ තියෙන කණු මුල කුණු වෙලා යනව, පැළේ සාරයට වැවෙන්නෙ නැහැ කියලා. මටත් මේක මවිතයට කරුණක්.

උදෑසන පිනි වැටිලා තියෙන වෙල් යායවල වපුරන්න සූදානම් වෙලා තියෙන කුඹුරු මාරම ලස්සනක් තියෙන්නේ. මේ පරිසරය ඇතුළෙ මඩ කාලා බලලා තමයි මේ සාස්තරේ අල්ල ගන්නෙ.

උසස් පෙළත් ඉවර වෙලා ඉන්න කාලෙ මම පුවත්පත්වලට ලිපි ලියන්න පටන් ගත්තා. මම විද්‍යාව කරපු කෙනෙක් නොවුණත් විද්‍යාව සම්බන්ධ පුවත්පතකට ඉතා අපූරුවට අපේ ජන කලාවන් සහ ගොවිතැනත් එක්ක තිබුණ කෙම් පහන් ක්‍රම, අපේ තියෙන වටිනාකම් වගේ දේවල් ඒ කාලෙ මම දිගටම ලිව්වා. එහෙම ලියන අතරතුර මම මේ සිද්ධියත් ලිව්වා. වපුරන්න කලින් ගොවිතැනේ තිබෙන සම්ප්‍රදායක් ගැන. මේ දේ මම ආපහු සැරයක් අත්තාගෙනුත් අහලා ලිව්වා. මගේ අනිත් ලිපි හැම එකක්ම පළ වුණා නමුත් මේ ලිපිය පළ වුණේ නැහැ. මම ආයතනයට ගිය වෙලාවක කතුවරයාගෙන් දිගින් දිගටම ප්‍රශ්න කළා ඇයි මේක පළ වුණේ නැත්තෙ කියලා. ඊට පස්සෙ එයා ඒකට සරදම් සිනහවකුත් දාලා මට කිව්වා ඒකේ විද්‍යාත්මක පසුබිමක් නැහැ නේද කියලා. මට හරියට හිත රිදුණා. නමුත් මට තර්ක කරන්න බැහැ. ප්‍රධාන කතුවරයාගෙ අභිමතය පරිදි තමයි පුවත්පත පවත්වාගෙන යන්නෙ. මෙන්න මෙහෙම ඉන්න අවධියේ දි තමයි මම විශ්වවිද්‍යාලයට යන්නෙ.

මම දෙවැනි වසරෙ වගේ තමයි මේ සිද්ධිය වෙන්නෙ. මේ කාලේ රටේ පොඩි රැල්ලක් ඇති වෙනවා මැහි තෙල්වලට විරෝධය දක්වලා. මේක ගැන ලොකු සම්මන්ත්‍රණයක් තිබුණා ඒකට මටත් ආරාධනා කරලා තිබුණා. හෙක්ටර් කොබ්බෑකඩුව ගොවි කටයුතු පුහුණු කිරීමේ පර්යේෂණ ආයතනයේ. එක් මහාචාර්යවරයෙක් ඔහුගේ දේශනයෙදි කිව්වා, පැරණි ගොවියො මේ පොළොවෙ ජීව ගුණය හරියට හඳුනාගෙන පොළොවේ රොනේ පොඩ්ඩක් දිවේ ගාලා ආම්ලිකතාවය ද භාෂ්මිකතාවය ද කියන එක හරියට අඳුනගෙන, ඒකට අවශ්‍ය ප්‍රතිකාර හඳුනගෙන තමයි බෝගය පොළොවට දැම්මෙ කියලා. විද්‍යාත්මකව මේ ගැන පැහැදිලි කළා. මේ කතාව යන අතරතුරම මම දැක්කා කලින් කිව්ව මගේ ලිපිය පළ නොකරපු පුවත්පතේ ප්‍රධාන කතුවරයා. ඒ දේශනයෙන් පස්සෙ නැවත මම ප්‍රධාන කතුවරයාට කතා කළා මම ලිව්ව ලිපිය සම්බන්ධව. පසුව ඒ සම්බන්ධව ඔහු කනගාටුව ප්‍රකාශ කළා. මේ සිදුවීම අමතක නොවන සිදුවීමක් විදිහට තවමත් නොමැකී තිබෙනවා.

මහින්ද ප්‍රසාද් මස්ඉඹුල

අමතකම නොවන මනුස්ස මුහුණුවල, මනුස්ස වචනවල ආලෝකයෙන් මගේ ජීවිතය පිරිලා තියෙනවා. ඒ බොහෝමයක් ජීවිතයට විස්මය මුසු ප්‍රහර්ෂය එකතු කරපු දේවල්.
කුඩා අවධියේ මගේ ජීවිත කාලසටහනේ තීරකයා වුණේ බොහෝවිට පරිසරය. අපේ ජීවිත සබරගමු වැසි සමයට දිය උල්පත්වලින් පිරිලා තිබුණා. නියන් කාලය ජීවිත වෙලා දැමුවා. මේ පරිසර තීරණ අනුව බොහෝ විට අවසානයේ සිදුවුණු දේ තමයි, මගේ දවල් පාසල් ආහාර වේල මාරි විස්කෝතු හතරකට සීමාවීම. මේවා දැන් තිබෙන ආදරය අඩු පුංචි ටිකිරි මාරිවලට වඩා ලොකුයි. මේ කියන්න යන දේ සිදුවූයේ ඒ මාරි විස්කෝතු හතරත් අහිමි වුණු දිනයකයි.

අපි පාසලේ සිට කිලෝමීටරයක් විතර ගෙදරට පයින් එන්න ඕන. එදා ගිනි අව්ව සහිත කහ පැහැති දිනයක් බව මතකයි. දහවල පාසල් ඇරී එද්දී මගදී එකවරම මා වටා ලෝකයම කැරකෙන්නට පටන්ගත්තා. කොතෙක් වේගයෙන් කැරකුණාද කියනවා නම් මට හිටගෙන ඉන්නවත් බෑ. බැරිම තැන මම පාර අයිනේ තැනෙක ඉඳගත්තා. ලෝකයම අමුතු නිල් පාටක් ගත්ත වේලාවක ඒ නිල අතරින් කළු පාට මිනිහෙක් බයිසිකලයකින් මා ළඟට එනවා යන්තමට වාගේ මට මතකයි. ඔහුගේ සුදු සරම වියලි සුළඟට සෙලවුණා. බයිසිකල් රෝදවල චිරිචිරිය ඇසුණා. ඉර අව්ව නිසා මුහුණ පෙනුණේ නැහැ.
මා ඔහු හරියටම දැක්කේ කඩයක් තුළ. මා ඉදිරියේ මාරි විස්කෝතු හයක් සහ ඇල්වතුර වීදුරුවක් තිබුණා. ඔහු සිනාසී මා ඉදිරියේ මා දෙස බලා ගෙන කැඩිච්ච සිංහලෙන් කතාකළා.

‘කලන්තේ හැදුණා නේද? කාලා නෑ නේද? බිස්කට් කන්න. වතුර බොන්න..’

මා ඒ කී දේවල් එසේ කරන අතර ඔහු මට හිනා යන්නට තව මොන මොනවදෝ කිව්වා වගේ මතකයි.

මේ වෙන කවුරුවත් නෙමෙයි ජෝන් මාමා. කොහෙදෝ දුර පළාතක සිට මෙහේ ඇවිත්, වතු වැඩ කරන, අපේ තාත්තලා සමඟ රක්වානේ පතල් කපලා තියෙන, ලැයිමේ ජීවත්වෙන ජෝන් මාමා. එතැනින් පසු ඔහු මා බයිසිකලයේ තබාගෙන මස්ඉඹුලේ පාර දිගේ ඇවිත්, බයිසිකලය නතර කරලා, අපේ ගෙදරට යන්න තියෙන කැලෑ අඩි පාර දිගේ මා ඔසවාගෙන පල්ලම් බසිමින්, මා හිනා ගස්සන්නට කැඩිච්ච සිංහලෙන් එක එක කතා කියමින්, මාව ගෙදර මිදුලේම තියලා යන්නට හැරී සිනාසී අමුතු ඉස්ටැයිල් එකකට කිව්ව චෙරියෝ කියන වචනය මට අද වගේ මතකයි. ඒ දෙමළ මනුස්සයා සිංහල මා වඩාගෙන ඇවිත් මගෙන් සමු ගනිද්දි කිව්ව ඉංග්‍රීසි වචනය…‘චෙරියෝ‘.

එය, ‘ගුඩ් බායි’ වෙනුවට එයට වඩාත් ප්‍රහර්ෂනාත්මක අගයක් දීමට ඉංග්‍රීසින් විසින් අතීතයේ පටන් භාවිත කළ වචනයක් බව මා පසුව දැනගත්තා. අදට ද ඕනෑම සෙනඟක් මැද ඉබේටම වගේ මම ඒ අපූරු මනුස්සයාගේ මුහුණ සොයන පුරුද්ද මට තවමත් මගහැරී නැහැ.

එදා වාගෙම තමයි
අදත් අපි ඔක්කෝම
තාම මග අයිනේය හාමතේ
අනේ මාමේ ඔබේ
හොඳම හදවත අරන්
ඇවිත් යන්නට එන්න
හිනාවක් පැලඳගෙන
බයිසිකලයෙම එන්න

එම්.ඩී. මහින්දපාල

1951 වසරේ උපන් මා පාසල් ගමන ආරම්භ කළේ 1956 පමණ වන විට යැයි මට මතකයි. මුල් යුගයේ දී මා පාසලට ගියේ රික්ෂෝ කරත්තයෙන්. එකල අපේ පවුලේ අය ජීවත්වූ කිරුළපන බර්ඩ් පෙදෙසේ සිට හැව්ලොක් ටවුමේ ග්‍රීන්ඩ්ලන්ඩ් විදුහලට (වත්මන් ඉසිපතන විදුහල) මා රැගෙන ගියේ හීන්දෑරි කළු සිරුරකින් යුත් රික්ෂෝකරුවෙකු විසින්. ඔහු ‘වේලු’ නම් වූ වයස අවුරුදු 55ක පමණ වයසැති නිහඬ පුද්ගලයෙක්. නිතර කාකි පැහැති කොට කලිසමකින් හා සුදු බැනියමක් ඇඳ සිටි ඔහු අප සමඟ කිසිවක් කථා නොකළේ ඔහුට හරිහැටි සිංහල කතා කිරීමට නොහැකි වූ නිසා. රික්ෂෝවේ ගමනට මා වැඩි

කැමැත්තක් නොදැක්වූයේ පාසලේ අනෙක් ළමුන් නිතර උසුලු විසුලු කිරීම නිසායි. විශේෂයෙන්ම එසේ කළේ මෝටර් රථවලින් පැමිණි අයයි. වැසි දිනවලදී මා නොතෙමෙන ලෙස ඉදිරියෙන් කළු පැහැති ඉටි රෙද්දක් දැමීමට වේලු කටයුතු කරනවා. ඉටි රෙද්දේ ඇති සිදුරු තුළින් මට තෙමීගෙන තද වැස්සේ රික්ෂෝව අදින වේලුව පෙනෙනවා.

දිනක් පාසල හමාර වී ගෙදර එන විට පාරේ වැටී තිබුණු මුදල් නෝට්ටුවක් වේලු අහුලාගන්නා අයුරු මම දැක්කා. එය දුඹුරු පැහැති නෝට්ටුවක් බැවින් රුපියල් දෙකේ නෝට්ටුවක් විය හැකි බව මම අනුමාන කළා. ඔහු ටික දුරක් පැමිණ මායා මාවත අසල ඇති අයිස්ක්‍රීම් කඩයකට ගොඩවී නැවත පැමිණියේ අයිස්ක්‍රීම් කෝන් එකක්ද අතැතිවයි.
තවත් දිනක පාසල හමාර වී පැමිණෙන අතරතුර පාමංකඩ පාරෙන් ස්ටැෆර්ඩ් මාවතට හරවද්දී රික්ෂෝව උඩුබැලි අතට පෙරළී ගියා. දැඩි වෙහෙසත් නිදිමත ගතියත් නිසා වේලුගේ දෑතින් රික්ෂෝවේ බෝංලීය අතහැරී යාම එයට හේතුව විය හැකියි. මට කිසිදු තුවාලයක් සිදු නොවුණත් වේලු බලවත් සේ තැති ගැන්මට ලක්වී සිටියා. අසළ නිවසක සිටි ලන්සි තරුණයෙකු රික්ෂෝව එසවීමට වේලුට උදව් කළා. ඔහු යමක් කතා කරනු මා ඇසුවේ එදිනයි. දෙමළ හා සිංහල මිශ්‍රිත භාෂාවකින් ඔහු යමක් කියන්නට උත්සාහ කළා. ඉන් අදහස් වන්නට ඇත්තේ “තාත්තාට කියන්නට එපා” වැන්නක් විය හැකියි.

වැල්ලවත්ත රෙදි මෝල, එහි සයිරන් නාදය, රික්ෂෝ කරත්ත මෙන්ම පොල්හේන්ගොඩ ලෑලි පාලමද අද දක්නට නැහැ. එහෙත් මෙකී සිදුවීම් පෙළ වෙත මගේ මතකය නැවතත් රැගෙන ගියේ අශෝක හඳගමගේ ‘ඇල්බොරාදා’ චිත්‍රපටය නැරඹීමෙන් අනතුරුවයි. එහි ඇතුළත් බාල්දි වැසිකිළි පිළිබඳව ද මෙවැනිම වූ මතකයන් රැසක් මා සිත තුළ තදින්ම සටහන්ව තිබෙනවා.

මහින්ද දේශප්‍රිය

දකුණු පළාතේ ඡන්ද 1988 ජුනි 09 දිනට නියම වුණා. 1988 ජුනි 07 දින පෙරවරුවේ කොළඹින් පිටත් වී මධ්‍යහනයේ දී මාතරට ළඟාවන දුම්රියෙන් ඊට අවශ්‍ය නිලධාරින් එවීමට වැඩ පිළිවෙළක් සංවිධානය කර තිබු අතර මාතර දුම්රිය ස්ථානයේ ඔවුන් පිළිගෙන එහි සිට හම්බන්තොට යා යුතු නිලධාරීන් එහි කැඳවා ගෙන යෑමට හා මාතර නිලධාරීන් මාතර නවාතැන වූ රාහුල සුජාතා විද්‍යාලයට කැඳවා ගෙන යෑම සඳහා අවශ්‍ය බස්රථ සපයා තිබුණා.

නිලධාරීන් ප්‍රවාහනය කළ මේ දුම්රියට වැලිගම ප්‍රදේශයේ දී ආණ්ඩු විරෝධි හා පළාත් සභා විරෝධි සටන්කරුවන් විසින් වෙඩි තබා තිබුණු අතර ඒ බව එකල සන්නිවේදන පහසුකම් අවම වූ නිසා ඒ අවස්ථාවේදීම අපට වාර්තා වුණේ නැහැ.

මම කාර්යාලයේ සේවයේ යෙදී සිටියා. දුම්රියේ පැමිණි නිලධාරීන් පිළිගැනීම බාරව සිටි අපගේ මාණ්ඩලික නිලධරයා දැඩි කලබලයකින් යුතුව මාගේ මේසය අසලට පැමිණ “මහින්ද වැඩේ ඉවරයි, කෝච්චියට වෙඩි තියලා. ආපු අය ස්ටේෂන් එකේ කලබල කරනවා. ආපහු යන්න ඕන කියලා” යනුවෙන් කියා “කොළඹට දන්වා පුළුවන් දෙයක් කරන්න” යනුවෙන් වැඩි දුරටත් කිව්වා.

ක්ෂණිකවම නැගී සිටි මම ලොකුගමගේ, සහ රියදුරු ලෙස සේවය කළ දළදාවත්ත මහතා ඩයිහැට්සු ජීප් රථයෙන් දුම්රියපොළට ගියා.

තමන් ආපසු කොළඹ යවන ලෙස ඉල්ලා එතැන එකම කලබලයක්. මිල පාලක නිලධාරි අබේසේකර මහතා පමණක් හු හඬ මැද මෙගාෆෝනයකින් කතා කරමින් පිරිස සන්සුන් කරමින් “බස් රථ වලට නගින්න” යයි ආයාචනා කරමින් සිටියා.

මාතර බලසේනාවේ ප්‍රධානියා වු කර්නල්වරයා හා මාතර ඒඑස්පී ද එහි රැදී සිටි අතර මේ කලබැගෑනිය අවි බලයෙන් පාලනය කිරීමට තැත් කළහොත් ඡන්ද විමසීමට නිලධාරීන් නොමැති වනු ඇති බව සියලුම දෙනාට පැහැදිලි වී තිබුණා.

මෙගාෆෝනය අතට ගත් මම ඔවුන් ඇමතීමට පටන් ගත්තා. “මම මහින්ද දේශප්‍රිය. මාතර සහකාර මැතිවරණ කොමසාරිස්” යන්න පැවසූ විට හූ හඬ ඩබල් ටි්‍රපල් වුණා. එසේ වුවත් දුම්රියට වෙඩි තැබූ පිරිස අල්ලා ගැනීමට මෙහෙයුම් ආරම්භ වී ඇති බවත් තවත් කිසිදු ප්‍රචණ්ඩ ක්‍රියාවක් නොවන බවට නිලධාරීන් සහතික කර ඇති බවත් මා පැවසූ අතර, ඔවුන්ගේ වේදනා හා හැඟීිම් මෙන්ම ආවේගයද මට තේරුම් ගත හැකි බවත් මා ද මේ කොළඹ සිට පැමිණි නිලධාරීන්ගෙන් කෙනකු සේ දුම්රියෙන් /බස්රියෙන් සේවයට ගිය තවමත් යන එන අයකු බව පැවසුවා. මා සමග දුම්රියෙන් කොළඹ සේවයට ගිය කීපදෙනෙකු එහි සිට “ඔව්, ඔව් අපි ඔබ දන්නවා. අපේ පෙට්ටියේ ගියේ” යනාදීය කී විට ඒ කලහයේ නායකයන් මට සවන් දීමට පටන් ගත්තා.

සෑම බසයකටම අවි සහිත ගුවන් හමුදා භටයකු හා පොලිස් භටයකු බැගින් ඒ බස් රථවල යන බවත් මාතර සිට දික්වැල්ල තෙක් මාතර යුද හමුදා කදවුරේ නිලධාරීන් පිරිසක්ද එතැන් සිට අතිරේක ගුවන් හමුදා පිරිස් විසින්ද ආරක්ෂාව සපයා දෙන බවටත් දුන් පොරොන්දුව හා ඒ සඳහා මාතරින් යුදහමුදා බෆල් රථයක්ද සූදානම් කර දුන් බැවින් අවසානයේදී ඒ පිරිස ප්‍රචාරණ දැන්විම් ගලවා පිරිසිදු කරන ලද බස් රථවලින් හම්බන්තොටට පිටත් කිරීමට හැකිවුණා.

ඉන් අනතුරුව මාතර පිරිස සඳහා වූ බස්රථවල ආණ්ඩුවේ අපේක්ෂකයන්ගේ ප්‍රචාරණ දැන්වීම් අලවා ඇති බැවින් වෙනත් බස්රථ අවශ්‍ය බවට මේ පිරිස උද්ඝෝෂණයක් ආරම්භ කර බස් රථවල පෝස්ටර් ඉවත් කර ශුද්ධ පවිත්‍ර කිරීමට පටන් ගත් නමුත් කලහකාරීන් ඒවායේ යෑම ප්‍රතික්ෂේප කළා.

“එහෙනම් ඉතිං අපි ඔක්කෝටම යන්න වෙන්නේ පයින් තමයි” යනුවෙන් මට කියවුණා.
“හරි එහෙනම් ඔබත් එනවද?’ පිරිසේ අයෙක් ඇහුවා.

“ඔව්, මාත් එනවා”

මගේ පිළිතුර වූ අතර උද්ඝෝෂකයන් අතර කෙටි කසුකුසුවකින් පසු

,
“හරි එන්නම්, ආරක්ෂාව කොහොමද” යනුවෙන් විමසනු ඇහුණා.

කර්නල් හා ඵ්එස්පී ද අප සමඟ පයින් එනු ඇති බවත් පාර දෙපස යුද හා පොලිස් භටයන් යොදවා ආරක්ෂාව දෙන බවත් මා පැවසීමෙන් පසු බෑග් ඔසවා ගෙන පයින් යෑමට බැරි බව කිවූ කිහිප දෙනකු, ඔවුන්ගේ බෑග් සමග අපේ ජීප් රථයේ යවන බව කිව්වා.
“ආපසු කොළඹ යා යුතුමය” යයි යන මතයේ සිටි තිදෙනෙකු ළඟට කැඳවා,
“අප සමඟ පයින් එනවාද, ජීප් රථයෙන් නවාතැන් පොළට යනවාද, කොළඹ නිවසට දැන් ගොස් නැවත සේවයට නොයා සදාකාලිකවම නිවසේම රැදී සීටීමට කැමතිද” යන්න රහසේ විමසා අනෙක් නිලධාරීන් සමඟ පෙළපාලියක් සේ මමත් ලොකු ගමගේත් පාගමනින් සුජාතා විද්‍යාලයට ගියා.

“මේ මෝඩ වැඩක්, අපට බෝම්බයක් වදින්නත් පුළුවන්, මෙයාල බස්වල යවන්න තිබුණේ” කියමින් ඵ්එස්පී, කර්නල්වරයා ද සමඟ අපට එක්වීමට පැමිණියා.
අර තිදෙනාද අප සමඟ පා ගමනට එක් වුණු අතර අපගේ පාගමන මැයි දින පෙළපාලියක් සේ මහා ඝෝෂාවකින් ගිගුම්දුන්නා.■