■ ඇන්තනී වෙරංග පුෂ්පික
42 වන ජාතික යෞවන සම්මාන උළෙලේ දෙමළ මාධ්‍ය කටි නාට්‍ය අංශයේ හොඳම කෙටි නාට්‍යය ලෙස සිවපාදම් ජීවරාජා විසින් අධ්‍යක්ෂණය කරන ලද two hundred twenty five නාට්‍යය සම්මානයට පාත්‍ර වූ අතර හොඳම නළුවා, හොඳම අධ්‍යක්ෂණය, හොඳම රචනය සම්මානත් ඇතුළුව ප්‍රධානම සම්මාන හතර දිනාගනු ලැබුවේ සිවපාදම් ජීවරාජා විසිනි. ඊට අමතරව හොඳම නිළිය, හොඳම වේෂ නිරූපණය, හොඳම වේදිකා පරිපාලනය සහ හොඳම සංගීතයට හිමි සම්මානයන් ද හිමි වූයේ ජීවරාජා අධ්‍යක්ෂණය කළtwo hundred twenty five කෙටි වේදිකා නාට්‍යයට ය.
මෙවර ජාතික යෞවන සම්මාන උළෙලේ ප්‍රධාන සම්මාන කිහිපයම දිනාගන්න ඔබට පුළුවන් වුණා.
ජාතික මට්ටමේ සම්මාන උළෙලක ප්‍රධානම සම්මාන කිහිපය දිනා ගන්න පුළුවන් වීම ගැන ලොකු සතුටක් තියෙනවා. දිස්ත්‍රික් මට්ටමෙන් තරග කරනවා වගේ නෙමෙයි ජාතික මට්ටමේ සම්මාන උළෙලකට එනව කියන්නේම අභියෝගයක්. ඒ වගේම තමයි මට උදවු කළ සහ නාට්‍යයට සම්බන්ධ වුණ සියලුම දෙනාට මේ ලබා ගත්ත ජයග්‍රහණයේ ගෞරවය සහ අයිතිය තිබෙනවා. ඒ අය නැත්නම් මට මේ වගේ ජයග්‍රහණයක් ලබා ගන්න බෑ.
two hundred twenty five වගේ නමක් නාට්‍යයට දාන්නත් විශේෂ හේතුවක් ඇති.
මේ නාට්‍යය දේශපාලනිකයි. පාර්ලිමේන්තුවේ ඉන්න දෙසීය විසි පහම ගැන තමයි මම නාට්‍යය හරහා කතාකරන්නේ. අපිව පාලනය කරන්නේ පාර්ලිමේන්තුවේ ඉන්න දෙසීය විසි පස්දෙනා. මේ අය හරි විදිහට හිටියොත්, නිවැරදි තීරණ ගත්තොත් තමයි රට දියුණු කරන්න පුළුවන් වගේම කලාව ඇතුළු සියලුම අංශයන්වලින් ඉස්සරහට යන්න පුළුවන් වෙන්නෙ. මේ නිසා පාර්ලිමේන්තුවේ ඉන්න දෙසීය විසිපස් දෙනා ගැන කතාකරන්නම තමයි මම මේ නාට්‍යය කරන්න තීරණය කළේ.
කොළඹින් ගොඩක් ඈත හපුතලේ ප්‍රදේශයේ ජීවත්වෙන වතුකරයේ කොල්ලෙක්ට වේදිකාව මුණගැහෙන්නෙ කොහොමද?
හපුතලේ දෙමළ මහා විද්‍යාලයේ තමයි මම ඉගෙන ගත්තේ. නාට්‍ය ඉගෙන ගන්න ඒ විද්‍යාලයේ විෂයක් තිබුණේ නැහැ. හැබැයි මම කලාවට සහ නාට්‍යයට ගොඩාක් කැමතියි. මේ නිසා මම පාසලේදි නාට්‍ය කලාවෙන් බැහැරව සංගීතය විෂයක් විදිහට ඉගෙන ගත්තා. ජන ගායනා තරගවලටත් ඉදිරිපත් වුණා. පාසලේ නාට්‍ය විෂයක් විදිහට තිබුණෙ නැති උණාට කලාප මට්ටමේ තරගවලට පාසල නියෝජනය කරලා කණ්ඩායම් ඉදිරිපත් වුණා. මම නාට්‍ය කලාවට දක්ෂයි කියලා පාසලේ ගුරුවරු හොඳටම දැනගෙනත් මාව නාට්‍ය තරගවලට ගත්තේ නැහැ. පාසලේදී නාට්‍ය කලාව මගෙන් දුරස්වීම මට ගොඩක් තදින් බලපෑවා. මේ නිසා පාසලේදී මට නාට්‍ය කලාව ඉගෙන ගන්න අවස්ථාවක් ලැබෙන්නේ නැහැ.
නමුත් මගේ අක්කා නාට්‍ය කලාව ඉගෙන ගත්ත කෙනෙක්. ඒ නිසාම වෙන්න ඇති මමත් මේ තරම්ම නාට්‍ය කලාවට ආස වෙන්න ඇත්තේ. මගේ අක්කාට අවුරුදු දොළහක් ජාතික තරුණ සේවා සභාව මඟින් කරන සම්මාන උළෙලවල හොඳම නිළිය ඇතුළු සම්මාන ගණනාවක්ම දිනා ගන්න පුළුවන් වෙනවා. එයාගෙ මාර්ගයෙන් තමයි මට නාට්‍ය කලාව මුණගැහෙන්නෙ. ඒ වගේම තමයි මම විශ්වාස කරනවා කලාව කියන්නෙ නාට්‍යය විතරක් නෙමෙයි. තවත් ගොඩක් පැති තියෙනවා. ඕනෑම මනුස්සයෙක්ගෙ ඇඟ ඇතුළෙ මොකක් හරි විදිහෙ කලාවක් තියෙනවා. ඒ හැංගිලා තියෙන කලාව හරි තැනින් එළියට දාගන්න බැරි ප්‍රශ්නයක් තමයි තිබෙන්නේ. මම සම්මාන උළෙලවල කොච්චර සම්මාන ගත්තත්, නාට්‍ය කලාව ඇතුළේ ලොකු මිනිහෙක් නෙමෙයි. මම තවමත් නාට්‍ය හදාරනවා.
2013 දී ජාතික යෞවන සම්මාන උළෙලට ඉදිරිපත් කරන වේදිකා නාට්‍ය පහක්ම ප්‍රතික්ෂේප වෙනවා. එතැනින්ම තමයි ඔබේ ගමන පටන් ගන්නේ.
ඒ නාට්‍ය ඇතුළේ මම කතා කළා සෞදි අරාබියේ අපේ සහෝදරියකට වුණු අසාධාරණයක් ගැන, තවත් නාට්‍යයක කතා කළා වතුකරයේ තිබෙන ප්‍රශ්න ටික. අනෙක් නාට්‍ය තුනෙත් කතා කළේත් ඒ වගේ දේශපාලන සහ සමාජ ප්‍රශ්න ගැන. නමුත් මගේ නාට්‍යවල විනිශ්චය මණ්ඩලයට යම්කිසි අඩුපාඩුවක් පෙනෙන්නට ඇති. මගේ නාට්‍ය ජාතික මට්ටමේ වේදිකාවට සුදුසු නැති නිසා වෙන්න ඇති ඒ නාට්‍ය පහ අයින් කරලා තිබුණේ. හ මම නැවත ජාතික තරුණ සේවා සභාවට ඇවිල්ලා මගේ නාට්‍යවල තිබුණ අඩුපාඩු ඇහුවා. ඔවුන් මට තිබුණ අඩුපාඩු පෙන්නලා දුන්නා. මම පෙන්නලා දුන්න අඩුපාඩු කැමැත්තෙන් බාරගත්තා. ඒ ආව දවසෙ තමයි මට සමන් සර්ව මුණගැහෙන්නේ. ඔහු තමයි මට ජාතික තරුණ සේවා සභාවේ නාට්‍ය පාසලක් තියෙනවා ඒ හරහා නාට්‍ය ගැන ඉගෙන ගන්න එන්න කියලා. නාට්‍ය පාසලට දෙමළ සහෝදරවරු හිටියෙ 10 දෙනායි. ඒ 10 දෙනාගෙනුත් ඌව පළාතෙන් හිටියේ මම විතරයි. නාට්‍ය පාසලේ ඉගැන්වීම් කළේ සිංහලෙන් විතරයි. මට නම් යම් මට්ටමකින් සිංහලෙන් කියන දේවල් තේරුම් ගන්න පුළුවන් නමුත් අනෙක් සහෝදරයන්ට සිංහල බෑ. ඒ නිසා සිංහලෙන් තියෙන දේශන මම අනිත් සහෝදරයන්ට නැවත දෙමළෙන් පරිවර්තනය කරන්න වුණා. ඒ නිසාම කියන දේවල් හොඳට මතකයේ තිබුණා. ජාතික තරුණ සේවා සභාවෙ නාට්‍ය පාසලට සම්බන්ධවීම තමයි එක් අතකින් මගේ නාට්‍ය ජීවිතයේ හැරවුම් ලක්ෂ්‍යය.
දෙමළ සමාජය ඇතුළේ වේදිකා නාට්‍ය සහ දෙමළ ප්‍රේක්ෂාගාරය මොන වගේ තැනකද තිබෙන්නෙ?
දෙමළ සමාජය ඇතුළේ වේදිකා නාට්‍ය බිංදුවටම වැටිලා තියෙන්නෙ. වේදිකා නාට්‍යයක් බලන්න ප්‍රේක්ෂාගාරයෙන් 10%ක් වගේ තමයි පැමිණෙන්නෙ. එකෙන් අපි වගේ කලාකරුවන්ට ලොකු බලපෑමක් වෙනවා. අපි නාට්‍ය කරන්නේ ප්‍රේක්ෂකයන්ට. විනිශ්චය මණ්ඩලයට නෙමෙයි. ඒ අයට තමයි කලාව තුළින් අපි කතා කරන්න ඕනෑ.
ප්‍රේක්ෂාගාරයක් නැත්නම් අපි කාටද නාට්‍ය පෙන්නන්නේ කියන ප්‍රශ්නය දෙමළ සමාජය ඇතුළේ වගේම අපේ කලාව ඇතුළේත් තිබෙනවා.
අනිත් කාරණාව තමයි ලංකාවෙ දෙමළ සමාජය කියලා හිතාගෙන ඉන්නේ යාපනය, වව්නියාව වගේ උතුරෙ තිබෙන ප්‍රදේශ කිහිපයක් සහ මඩකලපුව වගේ ප්‍රදේශ. නමුත් ඇත්ත ඒක නෙමෙයි, ලංකාවෙ හැම තැනකම කලාවට ආදරය කරන දෙමළ මිනිස්සු ඉන්නවා. වතුකරයේ ඉන්න දෙමළ මිනිස්සු සම්පූර්ණයෙන්ම අමතක කරලා තිබෙන්නේ. වේදිකා නාට්‍ය විතරක් නෙමෙයි කලාව සම්බන්ධයෙන් හොඳ ප්‍රේක්ෂාගාරයක් නැතිවෙන්න ප්‍රධාන හේතුවක් තමයි පහසුකම් නොමැති වීම. කලාව හදාරන්න තැනක් නිර්මාණය වෙන්න ඕනෑ. ඒ වගේම තමයි සම්පත් ලැබෙන්න ඕනෑ. යම් තරමකින් හෝ පහසුකම් සපයන්නේ මම කලින් කියපු යාපනය, මඩකපුව වගේ ප්‍රධානම නගරවලට විතරයි. වතුකරයේ ඉන්න දෙමළ ජනතාව සම්පූර්ණයෙන්ම අමතක කරලා තිබෙන්නෙ. වතුකරයෙත් කලාවට කැමති, දක්ෂ ඕනෑ තරම් ළමයි ඉන්නවා. මෙන්න මේ දේවල් හදාගන්න පුළුවන් නම් අපිටත් හොඳ ප්‍රේක්ෂාගාරයක් ඇති වේවි.
ඔබේ නාට්‍යය දෙමළ මාධ්‍යයෙන් කරන නිසා මේ වගේ තත්වයක් ඇතුළේ කොහොමද නාට්‍ය සඳහා පිරිසක් හොයාගත්තෙ?
මගේ නාට්‍යයේ අවුරුදු දෙකක් මාත් එක්ක රඟපාන්නෙ මුස්ලිම් කෙල්ලෙක්. අවුරුදු දෙකේම එයා තමයි හොඳම නිළිය වුණේ. එයාට මුලින් දෙමළ බැහැ. මම එයාට දෙමළ පුරුදු කරලා තමයි රඟපෑම්වලට ගත්තෙ. ඒ වගේ සිංහල අයත් මගේ ඩ්‍රාා එකේ ඉන්නවා. මේ ඩ්‍රාමා එකේ 80%ක්ම වගේ ඉන්නෙ සිංහල අය. ඒ වගේම හැමදාම මාත් එක්ක වැඩ කරන අයම විතරක් නාට්‍යයට සම්බන්ධ කරගන්නවා කියලා එකක් නෑ. රඟපෑම්වලට දෙමළ සහෝදර සහෝදරියො හොයා ගන්න එක තමයි ටිකක් අමාරු, නමුත් මම සමාජයේ මුණගැහෙන සියලුම දෙනා එක්ක කතාකරනවා ගනුදෙනු කරනවා. නාට්‍යයේ චරිතයට සුදුසු කෙනෙක් දැක්කොත් මම ඒ අයට කතා කරනවා. ඒ වගේම මේ නාට්‍යය දෙමළ මාධ්‍යයෙන් කළාට මම කිසිම වෙලාවක මගේ නාට්‍යයේ ඉන්නේ දෙමළ අයම විතරයි කියලා තීරණයක නැහැ. ඒ වගේම තමයි මමත් සිංහල නාට්‍යවල රඟපානවා.
ඔබ නාට්‍ය ඇතුළේ කතා කරන්න කැමති තේමාවන් ගැන කතාකළොත් ..
මේ සමාජය ඇතුළෙ කාට හරි හානියක් වෙනවා නම් මම ඒ ගැන මගේ නාට්‍ය ඇතුළෙ කතා කරනවා. ඒ වගේම සමාජය ඇතුළෙ යම් කිසි ප්‍රශ්නයක් ගැන මගේ මනසට දැනෙන දෙයක් වුණොත් මම ඒ දෙය නාට්‍ය මඟින් පෙන්නනවා. ඒ එක්කම ඒ දෙය නිරවුල් කරගැනීම සඳහා උත්තරයකුත් සමාජයට නාට්‍ය හරහා ලබා දෙනවා. මගේ නාට්‍ය ඇතුළෙ යම් යම් අත්දැකීම් හරහා ගොඩනැගිච්ච සිදුවීම්, දේශපාලන ප්‍රශ්න, සමාජ ප්‍රශ්න ගැන කතා කරනවා. වතුකරයේ ළමයින්ගෙ සහ මිනිස්සුන්ගෙ ජීවිත ඉතාමත් දුක්බරයි. ගොඩක් දුක් විඳිනවා. ඒ ගැනත් මම කතා කරලා තිබෙනවා. දේශපාලනඥයින් කරන වැරදි නිසා රටේ අහිංසක මිනිස්සු දුක් විඳිනවා. ඒ දේවල් ගැන මම වැඩිපුර කතා කරනවා. මේ පාර කරපුtwo hundred twenty five වේදිකා නාට්‍යයත් අන්න ඒ වගේ තේමාවක් එක්ක කළ නාට්‍යයක්.
මේ දවස්වල කලා කටයුතුත් සමග ආර්ථිකය බැලන්ස් කරගෙන යනවා කියන එකත් ලේසි වැඩක් නෙමෙයි.
කලාව විතරක් කරගෙන ජීවත් වෙනවා කියන එක කරන්න පුළුවන් වැඩක් නෙමෙයි. ඉතාලිවල, ප්‍රංශයේ ඉන්න නාට්‍යකරුවන්ට වෙනම ලෝකයක් තියෙනවා. පහසුකම් සහ ගෙවීම් පැත්තෙනුත් ඉතාමත් හොඳයි. නමුත් ලංකාවෙ එවැනි තත්වයක් නැහැ. ආර්ථික ප්‍රශ්න නිසාම අකමැත්තෙන් හරි මට විදේශගත වෙන්න සිද්ධ වුණා. විදේශගතවෙලා හිටිය කාලය පුරාම මම හිත හිතා හිටියේ කවද්ද මම ලංකාවට ගිහිල්ලා නාට්‍යයක් කරන්නෙ කියලා. නැවත ලංකාවට ඇවිල්ලා නාට්‍ය කළේ ඒ හම්බකරගත්ත සල්ලිවලින් තමයි. නමුත් ඒකත් මට හැමදාම කරන්න පුළුවන් වැඩක් නෙමෙයි. ඒ සල්ලි හැමදාම තියෙන්නෙත් නැහැ. ඒ නිසා දැනට නම් මම පිටකොටුවෙ රෙදි කඩයක වැඩ කරන ගමන් තමයි වේදිකා නාට්‍ය සහ කලා කටයුතු කරන්නෙ.
සිංහල මාධ්‍යයෙන් සම්මාන ගත්ත නළුනිළියන් ගැන තමයි හැමෝම කතා කරන්නෙ. නමුත් දෙමළ මාධ්‍යයෙන් සම්මාන ගත්ත ඔබ වගේ දක්ෂ කලාකරුවන් ගැන කවුරුවත් කතාකරන්නෙත් නෑ. මිනිස්සු දන්නෙත් නැහැ.
මිනිස්සු ඇතුළෙ තවමත් තියෙනවා මම දෙමළ, මම මුස්ලිම්, මම සිංහල කියන බෙදීම. හැබැයි කලාව ඇතුළෙ ජාතිය සහ ආගම කියන එක අදාළ වෙන්නෙම නැහැ. වේදිකාව උඩ ඉන්න සියලුම දෙනා එක හා සමානයි. කලාවට භාෂාව කියන එක ප්‍රශ්නයක් වෙන්න විදිහක් නැහැ. මේ සමාජය තවමත් බලන්නෙ භාෂාව වගේ පොඩි දේවල්වලින් වෙන්කරන්නෙ කොහොමද කියලා. ඒ නිසා තමයි මම ඇතුළු තවත් කලාකරුවන් පිරිසකට පිටිපැස්සට වෙලා ඉන්න සිද්ධ වෙලා තියෙන්නෙ.
මේ කලාව ඇතුළෙ තිබෙන සංස්කෘතික සීමාවන් ගැන කතාකළොත්..
මගේ මතය තමයි දැනටත් සංස්කෘතික සීමාවන් තිබෙනවා. මම හිතන්නේ භාෂා අනුව වෙන් කරන එකම එක්තරා විදිහක සීමාවක්. නමුත් ගොඩක් සංස්කෘතික සීමාවන් අද වෙද්දි බිඳින්නට පුළුවන් වෙලා තිබෙනවා. ඉස්සර නම් වේදිකාව උඩ කලිසම පහත් කරන්න බෑ, නරක වචන කියන්න බෑ, ලිංගිකත්වය ගැන කතා කරන්න බෑ. ඒ වගේ ගොඩක් දේවල් තිබුණා. නමුත් අද වෙද්දි නාට්‍ය සම්බන්ධව අධ්‍යයනය කරන ඉගෙන ගත්ත පිරිසක් වේදිකාව වටා ඉන්න නිසා ගොඩක් සීමාවන් ඉවත් වෙලා තිබෙනවා. නමුත් දෙමළ කලාව ඇතුළේ නම් තවමත් සදාචාරය, සංස්කෘතික සීමාවන් ඇතුළේ ඉඳන් තමයි කලාව දිහා බලන්නේ.■
