■ පුරවැසියා
රට මේ වනවිට පත්ව ඇත්තේ ලෙහෙසියෙන් ගොඩ ඒමට නොහැකි ආර්ථික අර්බුදයකය. ඒ සඳහා වූ මැජික් විසඳුම් කිසිවකුට තිබිය නොහැකි බව ඇත්තය. එහෙත් ඊළඟට රටේ බලය ලබා ගැනීමට කැස කවන දේශපාලන පක්ෂ හා ඒවාහි නායකයන් මෙම ආර්ථික අර්බුදයෙන් ගොඩ ඒම සඳහා සංයුක්ත යෝජනාවක් හෝ වැඩපිළිවෙළක් ඉදිරිපත් කරන පාටක් පෙනෙන්නට නැත. මෙම ආර්ථික අර්බුදයෙන් ගොඩ ඒමක් නැතැයි මේ සම්බන්ධයෙන් කතාබහ කරන පොදු මහජනයාට දැනී ඇති දේය. රටේ ඉදිරිය සම්බන්ධයෙන් නොපෙනෙන සැබෑ අර්බුදය එයය.
ඊළඟට බලයට කැස කවන සියල්ලන්ගේම පොදු ඉල්ලීම වන්නේ අපට බලය දෙන්න අපි කරලා පෙන්වන්නම් යන්නය. කරලා පෙන්වන්නේ කුමක්දැයි කිසිවකු කියන්නේ නැත. අඩුම තරමේ සංකල්පීය අදහසක්වත් ආර්ථිකය සම්බන්ධයෙන් කියන්නේ නැත. කියන්නේ ඔවුන් වන්දනාමාන කරන රටවල් පිළිබඳ කතාය. නැත්නම් මෙතෙක් ලෝකයේ සාකෂාත් වී නැති දේශපාලන සංකල්පය. එසේත් නැත්නම් වංචාව දූෂණය අවසන් කළ විට මේ මහා ආර්ථික අර්බුදයෙන් රටක් වශයෙන් අප ගොඩ යන බවට වූ කතාය.
මේ කතා හොඳ වන්නේ එකී පක්ෂ හා නායකයන්ට වන්දනාමාන කරන බැතිමතුන්ට හා සිය පක්ෂයට හෝ නායකයාට රටේ දේශපාලන බලය ලැබීමෙන් උද්දාමයට පත්වීමට බලා සිටින පාක්ෂිකයන්ට පමණය. පක්ෂ හෝ නායකයන්ගේ බැතිමත් හෝ පාක්ෂික කණ්නාඩි නොපැළඳ සිටින දැනුම් තේරුම් ඇති නිර්පාක්ෂික ජනයාට මේ කතා වැඩක් වන්නේ නැත. ඔවුන් බලාපොරොත්තු වන්නේ ඔවුන්ට පිළිගත හැකි ආර්ථික වැඩපිළිවෙළක් හා පැහැදිලි කිරීමක්ය. එහෙත් වත්මන් විපාක්ෂික දේශපාලන නායකත්වයෙන් එය සිදුවන බවක් පෙනෙන්නට නැත.
ඉතින් අප කුමක් කරමුද? දැනුවත් නිර්පාක්ෂිකයන්ගේ අද දවසේ ප්‍රශ්නය එයය. ඒ සඳහා පිළිතුරක් දෙන්නට හා එම පිළිතුරට නායකත්වය දෙන්නට කිසිවෙක් නැත.
රටේ වංචා, දූෂණ නැති කිරීමෙන් මේ මොහොතේ රට මුහුණ දී පවතින විදේශ විනිමය අර්බුදයෙන් අපට ගොඩ ආ නොහැකිය. එම අර්බුදයෙන් තාවකාලිකව හෝ ගොඩ ඒමට ණය ආධාර අවශ්‍යය. ඒ විදේශ ණය පොලිී හා වාරික ගෙවීම සඳහා පමණක් නොවේ. අඩුම තරමින් රට වැසියන්ට අත්‍යවශ්‍ය ආහාර ටික සපයන්නට, අත්‍යවශ්‍ය බෙහෙත් ටික සපයන්නට, රට තුළ සිදුවන අපනයන ආමුඛ කර්මාන්තවලට අවශ්‍ය යෙදවුම් ටික මිලදී ගන්නට, රට තුළ සිදුවන කෘෂිකර්ම හා අනිකුත් ක්ෂේත්‍ර බිඳ නොවැටී පවත්වා ගන්නට අවශ්‍ය යෙදවුම් මිලදී ගැනීමට අපට මේ මොහොතේ විදේශ විනිමය අවශ්‍යය.
ඉන්පසු, මේ මොහොතේ අර්බුදයෙන් ගොඩ ඒම සඳහා ලබාගත් විදේශ විනිමය ණය ගෙවීම සඳහා වැඩපිළිවෙළක්ද අපට අවශ්‍යය. එය තවදුරටත් ණය පියවීම සඳහා ණය ගැනීමක් නොවිය යුතු වනවා සේම රාජපක්ෂවරුන් කළාක් මෙන් විදේශ විනිමය නිකරුණේ වැය කරන රටට අනවශ්‍ය සංවර්ධන කාර්යයන්ද නොවිය යුතුය. තමන් අදහන හෝ ගුරු කොට ගන්නා රට නිසා ලබාදෙන ඕනෑම දෙයක් ලබා ගන්නා එකක්ද විය යුතු නැත. අප රටක් වශයෙන් කරන්නේ හා නොකරන්නේ කුමක්ද? වවන්නේ හා නොවවන්නේ කුමක්ද? සපයා ගන්නේ හා සපයන්නේ කුමක්ද මෙහිදී තීරණය කළ යුතු දේය. අපි වවා අපි කමු. අපි හදා අපි පළඳිමු වැනි ලෝක යථාර්ථයක් නොවන සුරංගනා කතාවලට මෙහිදී ඉඩදිය යුතු නැත. සියල්ලෙන්ම ස්වයංපෝෂිත රටවල් අද ලෝකයේ නැති නිසාය. එසේම එම ස්වයංපෝෂිත කම තිබුණේ මීට දශක ගණනාවකට පෙර මිනිස් අවශ්‍යතා මෙතරම් සංකීර්ණ නොවූ සීමිත අවශ්‍යතා තිබූ යුගයක බව අප තේරුම් ගත යුතුය. එදා ලෝකය මෙතරම් විවෘත වූයේ නැත. අපේ ආහාර සියල්ල අප වවාගෙන, අපේ ඇඳුම් පැළඳුම් සියල්ල අප මසාගෙන, දුරකථන, පරිගණක, යාන වාහන ආදි සියල්ල අප නිපදවාගෙන පරිහරණය කළ හැකි ලෝකයක් අද නැත.
එය එසේ නම් ලෝකයට ඇඳුම් මසන්නට අපට බැරි විය යුතු වන අතර ලෝකය අපෙන් ඇඳුම් ගතයුතුද නැත. අපගේ අනිකුත් අපනයනයන් සම්බන්ධයෙන් තත්වයද එයය. ඒ නිසා ලෝකයේ හැම රටක් වාගේම අප කළ යුත්තේ අපට වඩාත් වාසිදායක අපට උපරිමයෙන්ම කළ හැකි දේ සිදුකර ඒ මගින් ආදායම් උපදවා, අපට කළ නොහැකි හා වැඩි වියදම් දේවල් අඩු මිලට ලෝකයෙන් ලබා ගැනීමය. ලෝකය දැනට ක්‍රියාත්මක වන්නේ මේ අන්තර් හුවමාරුව මත යන්න අපට මඟහැර යැ නොහැකි සත්‍යයකි. සිදුවිය යුත්තේ එම සත්‍යයට මුහුණ දීම මිස අපට අවශ්‍ය සියල්ලම අප නිපදවා ගන්නවා වැනි බොරු වාගාලංකාර සමාජයට මුදා හැරීම නොවේ.■
