රටේ තත්වය පිළිබඳව මහජන මතය විමසීම සඳහා ගවේෂණයක් සෞඛ්‍ය ප්‍රතිපත්ති ආයතනය (Health Policy Institute) විසින් මේ වසරේදී පැවැත්විණි.
2019දී හා 2020දී රාජපක්ෂවරුන්ගේ පොදු ජන පෙරමුණ වෙනුවෙන් ඡන්දය දුන් ජනතාවගෙන් 33%ක් (තුනෙන් එකක්) යළිත් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ජනපතිවරයා වෙනුවෙන් ඡන්දය භාවිත නොකරනු ඇතැයි යන්න මත විමසුමේ මූලික සොයා ගැනීමකි.
ජනමතය යනු නිරතුරුව වෙනස් වන්නකි. ජනමත සමීක්ෂණවල ප්‍රතිඵලද වැරදි වූ අවස්ථා බොහෝය. නමුත් රටක දේශපාලන නාඩි වැටීම පිළිබඳව යම් තරමකින් හෝ විද්‍යාත්මක විශ්ලේෂණයක් කළ හැකි වනුයේ එවන් මත විමසුම් හරහාය.
වර්තමාන ලංකාවේ ජනතාවගේ අදහස් උදහස් පිළිබඳව ඇසට පෙනෙන, කනට දැනෙන, විචාර බුද්ධියට වැටහෙන මූලිකම කරුණ ඉහත මත විමසුමෙන් සනාථ වේ. එනම් වසරක් වැනි කෙටි කාලයක් තුළ රාජපක්ෂවරුන්ගේ හා ඔවුන්ගේ පාලනයේ ජනප්‍රියතාව ඉතාමත් බරපතළ ලෙස සෝදාපාළු වී ඇති බවය.
IHP සංවිධානයේ මත විමසුමට අනුව, රාජපක්ෂවරුන්ගෙන් හැලී ගිය මෙම ඡන්දදායකයන්ගෙන් අතිබහුතරය විපක්ෂයට ආකර්ෂණය වී නොමැත. ඔවුන්ගෙන් බොහෝ දෙනකු කියා ඇත්තේ 2024දී තමන් ඡන්දය භාවිත නොකරන බවය. තමන් 2024දී සහාය දෙනුයේ කවර අපේක්ෂකයාටදැයි කීම තවත් පිරිසක් ප්‍රතික්ෂේප කර ඇත.
ආණ්ඩුවේ ජනප්‍රියතාව දැඩි ලෙස සෝදාපාළු වුවද ඊට සමගාමීව විපක්ෂයේ ජනප්‍රියතාව ඉහළ ගොස් නැති බව ඉහත සොයා ගැනීම්වලින් පෙනේ. මෙයද අපට පෙනෙන, ඇසෙන, වැටහෙන සත්‍යයට අනුකූලය.
මේ ජනතා කලකිරීම එක් පක්ෂයක් හෝ කණ්ඩායමක් කෙරෙහි පමණක් නොව, සමස්ත දේශපාලන ක්‍රමයම කෙරෙහි බව සනාථ කෙරෙන තවත් කරුණක් මෙම මත විමසුමෙන් හෙළිවේ. එනම් 2019/20දී පොදු ජන පෙරමුණ හා රාජපක්ෂවරුන් වෙනුවෙන් මනාපය පළ කළ 27%ක් රට හැර යාමේ උවමනාවෙන් පසුවන බවය. මෙලෙස රට හැර යාමේ අපේක්ෂාව සහිත කලකිරුණු පොහොට්ටු ඡන්දදායකයන්ගෙන් 48%ක් අවුරුදු 29ට අඩු තරුණයෝය; 53%ක් අවම හෝ සරසවි අධ්‍යාපනයක් ලද්දෝය.
මෙම මත විමසුම යම් තරමකට හෝ නිවැරදි නම් ඉන් පෙනෙනුයේ මෙරට උගත් තරුණ පරපුරෙන් විශාල කොටසක් සමස්ත දේශපාලන ක්‍රමයම පිළිබඳ කලකිරී ඇති බවය. රටේ හෝ තමන්ගේ අනාගතය පිළිබඳව සුබවාදී අපේක්ෂාවන් ඔවුන් තුළ නොමැති බවය.
මෙම අපේක්ෂා භංගත්වය ප්‍රශ්නයක් වනුයේ රාජපක්ෂවරුන්ට පමණක් නොව, සමස්ත දේශපාලන ක්‍රමයටමය.
මත විමසුමට අනුව රාජපක්ෂවරුන්ගේ ඡන්ද පදනමේ සෝදාපාළුවට වසංගතය ද දායක වී තිබේ. නමුත් ඊට තුඩු දුන් මූලිකම හේතුව ආර්ථිකයයි. මත විමසුමට සහභාගිවූවන්ගෙන් 72%ක් ඉදිරි වසර තුළ රටේ ආර්ථික තත්වය තවත් අයහපත් වනු ඇතැයි විශ්වාස කරති. කලකිරුණු පොහොට්ටු ඡන්දදායකයන්ගෙන් 66%ක්ද මෙවැනි අයහපත් අනාගතයක් අපේක්ෂා කරති. තවමත් රාජපක්ෂවරුන්ට සහාය දක්වන්නවුන්ගෙන් 59%ක් සිතනුයේද මේ අයුරිනි. ඉදිරි වසර තුළ ආර්ථිකය යහපත් වනු ඇතැයි සිතනුයේ පොහොට්ටුවට තවමත් සහාය දක්වන්නවුන්ගෙන් 25%ක් වැනි සුළුතරයක් පමණි. පොහොට්ටුවේ සහාය තවත් ඛාදනය වන බවට මෙය ඉඟියකි.
2019දී රාජපක්ෂවරුන් ඡන්දය ඉල්ලුවේ ඉන්න රටක් රැක දෙන්නටය. 69 ලක්ෂයේ මූලික අපේක්ෂාවක් වූයේද එයයි. නමුත් ආර්ථිකය කඩා වැටෙන රටක ජීවත් වන්නට කැමති වනුයේ සුළුතරයකි. අනාගතයේදී ආර්ථිකය යහපත් ලෙස වෙනස් වනු ඇතැයි බලාපොරොත්තුවක් නොමැති නම් ඔවුන් බොහෝ දෙනකු අපේක්ෂා කරනුයේ දේශප්‍රේමයද පොදි බැඳගෙන ලොව දියුණු රටකට යාමටය.
ආණ්ඩුව ජනතා අප්‍රසාදයට ලක්ව ඇත. විපක්ෂයටද වැඩි ජනතා ප්‍රසාදයක් නොමැත. අපේක්ෂා භංගත්වයට පත් ලාංකිකයන් විශාල පිරිසක් රට හැර යාමට අදහස් කරති. නමුත් ඒ ඉඩ ලැබෙනු ඇත්තේ ඉතා සුළුතරයකටය.
ආණ්ඩුව තුළ ඇති කලකිරීමත්, විපක්ෂය පිළිබඳ ප්‍රසාදය වර්ධනය නොවීමත් නිසා දේශපාලන ක්‍රමයේ හදවත තුළ රික්තයක් නිර්මාණය වෙමින් පවතී. අපේක්ෂා භංගත්වයට පත් උගත් තරුණ පිරිස් මෙහි ප්‍රධාන සංඝටකයක් වේ. ඉදිරි වසර හෝ දෙක තුළ මෙම රික්තය පිරවීමට විපක්ෂය අසමත් වුවහොත් නිර්මාණය විය හැක්කේ ඉතාමත් අවිනිශ්චිත හා අදට වඩා බෙහෙවින් අනතුරුදායක තත්ත්වයකි.
හමුදාමය විසඳුමක් පිළිබඳ සිහින දැකීම
සුබදායී නොවූ වර්තමානයටද වඩා අනාගතය බෙහෙවින් අසුබ විය හැකි බවට ඉඟියක් ගතවූ සතියේ මාතර හක්මනින් ලැබුණි.
රාජපක්ෂ ඥාති පුත්‍රයකුද ඇතුළු පොහොට්ටු මැති ඇමතිවරුන් ගණනාවක් සහභාගි වූ උත්සවයක වේදිකාවට ප්‍රදේශයේ හාමුදුරුනමක් ගොඩ විය. මොකද්ද ආණ්ඩුව රටට කළේ යන පැනයෙන් කතාව ආරම්භ කළ ඔහු පාලකයන්ගේ ක්‍රියාකාරීත්වය පිළිබඳව දැඩිව විවේචනය කළේය. ඉන්පසු ඔහු අර්බුදයට තම විසඳුම ඉදිරිපත් කළේය.
ප්‍රශ්නය මතුවනුයේ එතැනය.
රටට ආදරයක් තිබේ නම් ජනතාවට ආදරයක් තිබේ නම් වසර 10කට හමුදාවට රට භාර දෙන්නැයි ඔහු ජනාධිපතිවරයාගෙන් ඉල්ලා සිටියේය.
මෙම හාමුදුරුවෝ ‘වොයිස් කට්’ නිකායට හෝ ‘දේවදත්ත’ නිකායට අයත් වූවෙක් නොවේ. ඔහු 69 ලක්ෂයට අයත් වූවකු බව නිසැකය. ඔහුගේ අවංකභාවය කතා විලාසයෙන් පැහැදිලි වේ. ඔහුගේ මැදිහත්වීම වේදනාව හා කලකිරීම තුළින් ජනිත වූවකි. අර්බුදයට ‘හමුදාමය විසඳුමක්’ පිළිබඳව ඔහු කළ යෝජනාව සැලකිල්ලට බඳුන් විය යුත්තේ එබැවිනි. මන්ද එය හදවතින් ආ එකක් බැවිනි; එයින් කලකිරුණු පොහොට්ටු අනුගාමිකයන්ගෙන් යම් කොටසක මතය නිර්මිත විය හැකි බැවිනි.
2019/20 සමය තුළ මහරජු මහින්ද හා වැඩ කරන අපේ විරුවා ගෝඨාභය පිළිබඳව 69 ලක්ෂයක් විශ්වාසය තැබූහ. ඒ විශ්වාසය හුදු මිරිඟුවක් පමණක් බව ඉන් විශාල කොටසකට අවබෝධ වී තිබේ. විපක්ෂය තුළින් හව්හරණක් නොදකින ඔවුන් අපේක්ෂාභංගත්වය නම් කතරේ අතරමංව ඇත. ඔවුන් දකින ඔවුන් හඹා යන ඊළඟ මිරිඟුව හමුදා පාලනයක් විය හැකිද?
1948 සිට අපි බොහෝ දේ වරදවා ගත්තෙමු. නමුත් එක් වරදක් අපෙන් නොවුණි. එනම් හමුදාව දේශපාලනයට කැන්දා ගැනීමය. පාලක පක්ෂය පිළිබඳව කලකිරුණු ඡන්දදායකයෝ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ක්‍රමය තුළ විසඳුම් සෙවූහ. හමුදාව දේශපාලනයට කැන්දා ගැනීමට උවමනාවක් ජනතාව තුළ නොවූවාක් මෙන්ම දේශපාලනයට අවතීර්ණ වීමේ වුවමනාවක් හමුදාව තුළද නොවීය. 1960 දශකයේ වූ හමුදා කුමන්ත්‍රණ උත්සාහයන් දෙකම පුස්වෙඩිලි වූයේ ඒ බැවිනි.
හමුදාව හා දේශපාලනය අතර වූ මෙම සීමා මායිම් මකා දැමීම ඇරඹුණේ මහින්ද රාජපක්ෂ ජනපති සමයේය. 2010 ජනපති මැතිවරණ සමයේදී නිල ඇඳුම් ලා පදක්කම් පැළඳි හමුදා නායකයන් පිරිසක් ආණ්ඩුවේ රූපවාහිනි නාලිකාවක් තුළින් මහින්ද රාජපක්ෂ අපේක්ෂකයාට සහාය පළකිරීම මෙම විපර්යාසයේ සංකේතයක් විය.
මෙම විපර්යාසයේ මූලාරම්භය වූයේ චින්තනමය වෙනසක් තුළිනි. එය ස්වාභාවිකව, සමාජය තුළින් හටගත්තක් නොව රාජපක්ෂ පාලනය විසින් හිතාමතාම නිර්මාණය කළ දෙයකි. හමුදාව යනු යහපත්බවේ, අවංකබවේ හා කාර්යශූරත්වයේ ප්‍රතිමූර්තිය යන මතය ක්‍රම ක්‍රමයෙන් ජන මනසට කාන්දු කළේ රාජපක්ෂ පාලනයේ ප්‍රචාරණය තුළිනි.
සිව්වන ඊළාම් යුද්ධය කිසිදු සිවිල් වැසියකුට අනතුරක් නොවුණු මානුෂික මෙහෙයුමක් ලෙස (Humanitarian offensive with zero civillian casualties) රාජපක්ෂවරු නිර්වචනය කළහ. හමුදාව යුද්ධයට ගියේ එක් අතකින් තුවක්කුවත් අනෙක් අතින් මානව හිමිකම් ප්‍රඥප්තියත් උතුරේ ජනතාව පිළිබඳ හද පිරුණු ප්‍රේමයත් සමඟ බව මහින්ද රාජපක්ෂ ජනපතිවරයා වරක් කියා සිටියේය. හමුදාව වැරදි නොකරන බවට මතයක් මෙලෙස නිර්මාණය කෙරිණි. ‘රණවිරු ඇදහිල්ල’ සිංහල සමාජය තුළ මුල් බැස ගත්තේ මේ අයුරිනි.
රාජපක්ෂවරුන් මෙලෙස ‘රණවිරු ඇදහිල්ල’ නිර්මාණය කිරීමට පෙර සිංහල සමාජය තුළ හමුදා විරෝධයක් තිබුණායැයි මින් අදහස් නොවේ. සිංහල සමාජය හමුදාවට අඩු වැඩි වශයෙන් සහාය දැක්වුවද හමුදා භටයා යනු නිල ඇඳුම් ලා ගත් සුපිරි මිනිසෙකි යන විශ්වාසයක් සිංහල සමාජය තුළ නොවුණි. කාකි ඇඳුමට කහ සිවුරට පමණක් දෙවැනි වූ පූජනීයත්වයක් ආරෝපණය කළේ රාජපක්ෂවරුන් විසිනි.
චීවරයට වැඳුම් පිදුම් කිරීමේ පිළිවෙත සිංහල සමාජය තුළ කාලාන්තරයක් පුරා පැවතුණු බව මුනිදාස කුමාරතුංග සූරීන් සිය ලක්මිණි පහන පුවත්පතේ 1924 නොවැම්බර් 24 දා ලියූ කතුවැකියකින් පෙනේ. “වේෂයට ගරු බුහුමන් කිරීම අප සිත් නො ගනී. බොරුවට වේෂය ගත්තකුට බොරුවට ගරු බුහුමන් කිරීමෙක් වෙයි. ඒ කරළියේ දී යැ. නාටකයට විනා සත්‍යයට ඒ නො ගැළැපෙයි. ඇතැම් අවිචාරවතුන් කියන ලෙස, පැවැත්ම ගණනට නොගෙන සිවුර මැ ගණනට ගනිතොත් අපට අන්තිමයේ දී සිදු වන්නේ සිවුරු වහාලූ තැන් ද දැකැ වැඳ වැටෙන්නට යැ.”
අතීතයේ පටන් මෙරට පැවති චීවරයට ගරු කිරීමේ පුරුද්දට (මෙය ‘පූජාච පූජනීයානං’ යන බුදු වදනට අනුචිත බව පැහැදිලිය.) හමුදා නිල ඇඳුමට ගරු කිරීමේ පුරුද්ද රාජපක්ෂවරුන් එක් කළේ තමන්ගේ පවුල් පාලනය වෙනුවෙනි. රාජපක්ෂවරු ශ්‍රීලනිපය විශ්වාස නොකළහ. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී විපර්යාසයන්ට හසු නොවන, කියන දේ පමණක් කරන, සුවච කීකරු පදනමක් තමන්ට නිර්මාණය කර ගැනීම ඔවුන්ගේ උවමනාව විය. මේ සඳහා ඔවුන් තෝරා ගත්තේ හමුදාවයි. සිවිල් ආයතන හමුදාකරණය තුළින් ඒවා වඩාත් දැඩිව තම ග්‍රහණයට ගත හැකි බව රාජපක්ෂවරුන් සිතූ බවක් පෙනේ.
හමුදා මානසිකත්වයට සමාන ‘දුන්නම කන්නම්, කාලා දුවන්නම්’ වැනි යටහත් පහත් මානසිකත්වයක් සහිත ජනතාවක් බිහි කිරීම රාජපක්ෂවරුන්ගේ අනෙක් අරමුණ විය. ‘නායකත්ව පුහුණුව’ නම් සංකල්පය තුළින් සරසවි සිසුන් පමණක් නොව, රජයේ පාසල්වල විදුහල්පතිවරුන් හා තවත් රාජ්‍ය සේවකයන් පවා හමුදා කඳවුරුවලට ගාල් කළේ එබැවිනි. සියලු වෘත්තිකයන් ස්වේච්ඡා පදනමින් හමුදාවට අනුයුක්ත කරන ‘අපි ආමි’ වැඩසටහන මේ රාජපක්ෂ හමුදාකරණ පිළිවෙතේ ඊළඟ සැලසුම විය. ඒ සැලසුම ව්‍යර්ථ වූයේ 2015 ජනපතිවරණ පරාජය නිසාය.
රාජපක්ෂවරුන්ගේ ‘රණවිරු වන්දනාවට’ 2019න් පසු නව පණක් ලැබුණි. හමුදාව යනු හොර – බොරු-වංචා නොමැති පාරිශුද්ධ ආයතනයක්ය යන මිථ්‍යාව රාජපක්ෂ ඡන්ද පදනමේ මූලික විශ්වාසයක් බවට පත්විය. ගිහි-පැවිදි රාජපක්ෂ අනුගාමිකයන් බහුතරයකට මෙම විශ්වාසය පොදු විය.
අපේක්ෂා භංගත්වයට හසුවූ රාජපක්ෂ පදනමින් කොටසක් තමන්ගේ ඊළඟ ගැලවුම්කාරයා ලෙස හමුදාව සලකනවා නම් එය පුදුමයක් නොවන්නේ එබැවිනි.
පූජකයෝ සහ සොල්දාදුවෝ
රාජපක්ෂවරුන් වරදවා ගත්තේ නොදැනුවත්කමත් තමන් නොදන්නා බව පිළිනොගැනීමත් නිසාය. ආර්ථිකයට සිදු කළ විපත ඊට කදිම නිදසුනකි. 2019 ජනපතිවරණය ජයගත් පසු රාජපක්ෂ පාලනයේ මුල්ම පියවරක් වූයේ කිසිදු විචාරයකින් තොරව බදු කප්පාදු කිරීමයි. මෙයින් රජයේ බදු පදනම කඩා වැටී රාජ්‍ය ආදායම විශාල ලෙස පහත වැටුණි. මේ පරතරය පියවීම සඳහා රාජපක්ෂවරුන් කළේ බිලියන ගණනින් මුදල් අච්චු ගැසීමයි. ඉවක් බවක් නැතිව මුදල් අච්චු ගැසීමෙන් මුදලේ අගය බාල්දු වන බව සාමාන්‍ය පෙළ සිසුවකු වුවද දන්නා සරල ආර්ථික සත්‍යයක් වුවද රාජපක්ෂවරුන්ට එය වැටහුණේ නැත. වත්මන් විදේශ විනිමය අර්බුදය මේ විපරීත ගමනේ ඊළඟ පියවර විය.
දශක ගණනක් පුරා රසායනික පොහොරවලට හුරු වූ කෘෂි ආර්ථිකයක් එක කන්නයකින් කාබනික පොහොර භාවිතයට තල්ලු කළ නොහැක යන ඉතාම සරල සත්‍යය වටහා ගැනීමට පවා රාජපක්ෂවරු අසමත් වූහ.
වත්මන් කඩා වැටීමට හේතුව පාලකයන්ට පොත-පතේ දැනුම, විචාර බුද්ධිය තබා සාමාන්‍ය අවබෝධයක් හෝ නොමැතිවීමයි. මේ කඩා වැටීම නවත්වා ගත හැක්කේ යම් දැනුමක් හා විචාරශීලීත්වයක් ඇති පාලනයක් තුළින් පමණි.
නමුත් රාජපක්ෂවරුන්ට වැරදුණේ ඔවුන් දැඩි බව මඳවීම නිසා හෝ දුර්වලත්වය නිසා යැයි වැරදි අර්ථකථනයක් දුනහොත් අපේක්ෂා කරන ලද විසඳුමද ඊට සමගාමී වනු ඇත. ‘ඉල්ලුවේ පුටින්, ලැබුණේ හිටන්’ වැනි අන්තර්ජාලයේ ජනප්‍රිය කියමන් තුළින් ගම්‍ය වනුයේ වරද කොතැනද? යන කේන්ද්‍රීය කාරණය පිළිබඳ මෙවැනි දුර්මතයක් රාජපක්ෂ පදනම තුළ ඇති බවය. එවන් මතයක් පෘථුල වුවහොත් බුද්ධිමත් විකල්පයකට වඩා ‘දැඩි’ විකල්පයකට දොර විවරවීමට ඉඩ තිබේ.
රට තබා කුස්සිය රැකීමටවත් රාජපක්ෂවරුන් අසමත් බව පෙනී යමින් තිබේ. රට රැකීම යන සංකල්පය වාර්ගික/ආගමික විකෘතියෙන් මුදාගෙන එයට දේශපාලනමය හා සමාජ-ආර්ථික අර්ථයක් දීමට විපක්ෂය ප්‍රමුඛ රාජපක්ෂ විරෝධී පිරිස් අසමත් වුවහොත් විය හැක්කේ කුමක්ද? රට රැකීමට නම් රණවිරු-භික්ෂු එකමුතුවක් අවශ්‍යය යන (දැනටත් කලකිරුණු රාජපක්ෂවාදීන් තුළ ඇති) මතය තවත් සමාජ ගතවීම නොවේද?
ශ්‍රී ලාංකික ඉංජිනේරු ප්‍රියන්ත දියවඩන මහතාගේ ක්‍රෑර ම්ලේච්ඡ ඝාතනය නිසා පකිස්ථානය වෙත ලංකාවේ අවධානය යොමුව ඇත. මේ අපරාධයට මුල්වූයේ ආගමික පෝස්ටරයක් ගැලවීමේ කතාවක් නොව වැටුප් ප්‍රශ්නයක් යයි ඔහුගේ පවුලේ සාමාජිකයන් කියා තිබේ. එය කෙසේ වුවද ජනතාව කෝපයෙන් උන්මත්තක කෙරුණේ අන්තවාදී ආගමික ඇදහීම් තුළිනි.
ආගමික කරුණු මත මෙලෙස නිරායුද වැසියන් ඝාතනය කිරීම පකිස්ථානයට ආගන්තුක සිදුවීමක් නොවේ. මෙවැනි ක්‍රියාවලින් බොහෝ විට ඝාතනයට ලක්වනුයේ මුස්ලිම්වරුන්මය. ආගමික අපහාසය මරණීය වරදක් කෙරුණු ශරියා නීතිය පකිස්ථානයට හඳුන්වා දුන්නේ එහි ආරම්භකයන් නොවේ. ඕස්ටේ්‍රලියාවේ සිටින ලාංකීය විද්වතකු වූ මහාචාර්ය අමිර් අලි, තම ‘අල්ලාගේ අලුගෝසුවෝ’ (Allah’s Executioners) නම් ලිපියෙන් පෙන්වා දුන් පරිදි පකිස්ථානයේ නිර්මාතෘ මොහොමඩ් අලි ජින්නාගේ අරමුණ වූයේ පකිස්ථානය නිරාගමික (secular) රාජ්‍යයක් කිරීමය. පකිස්ථානයට ශරියා නීතිය හඳුන්වා දුන්නේ හමුදා කුමන්ත්‍රණයකින් බලයට පත් ජෙනරාල් සියා උල් හක්ය. ලෝක ප්‍රකට පකිස්ථාන් බුද්ධිමතකු වූ ඉක්බාල් අහමඩ් තම On Empire ග්‍රන්ථයේ සඳහන් කළ පරිදි ජනරාල් සියාට බල පදනමක්, පක්ෂයක් අවශ්‍ය විය. “කිසිදු පක්ෂයක් ඔහුගේ සහායට ඉදිරිපත් වූයේ නැත. ඔහුට සහායට ඉදිරිපත් වූයේ ජමාතේ ඉස්ලාම් පක්ෂය පමණි.” ඔවුන්ගේ කොන්දේසිය වූයේ අධ්‍යාපනය හා සමාජය ඉස්ලාම්කරණය කිරීමයි. තමන්ට ජන පදනමක් තනා ගැනීමට හොඳම ක්‍රමය ආගමික ලෝගුවකින් සත්‍යය වැසීම බව වටහා ගත් ජනරාල් සියා ශරියා නීතිය රටේ නීතිය බවට පත් කළේය. හමුදාව-පූජකයන්- දේශපාලකයන් යන ත්‍රිත්වය පකිස්ථානය වසා ගත්තේ මෙලෙසය.
ප්‍රියන්ත දියවඩන මහතාගේ ඝාතකයන්ට දඬුවම් කරන බව ඉම්රාන් ඛාන් අගමැතිවරයා කියයි. ඔහු බලයේ රැඳී සිටිනුයේ ආගමික අන්තවාදීන් හා හමුදාවේ සහාය නිසා බැවින් ඒ පොරොන්දුව ඔහුට ඉටු කිරීමට හැකිවේද යන්න සැකසහිතය.
අප රටේ අතීතයෙන්ම මෙම නොහැකියාවට උදාහරණ එමට ලැබේ. කොටි සංවිධානය 83 ජූලි මස හමුදා සෙබළුන් 13ක් මරා දැමීමේ පළියට මෙරට සිටින සියලු දෙමළ ජාතිකයන් ඝාතනය කිරීමට සිංහල අන්තවාදීහු උත්සාහ කළහ. 2014දී සුළු වාහන අනතුරක් උපයෝගී කරගනිමින් අලුත්ගම මුස්ලිම් ජනතාවට ප්‍රහාර එල්ල විය. 2018 දිගන මුස්ලිම්-විරෝධී ප්‍රචණ්ඩත්වයට හේතුව වූයේද එවැනිම රිය ගැටුමකින් පසු සිදුවූ සාපරාධී මිනිස් ඝාතනයකි. මේ අපරාධවලට වගකිව යුතු කිසිවෙකුටත් නීතියෙන් දඬුවමක් ලැබුණේ නැත.
අලුත්ගම ප්‍රචණ්ඩත්වයට ජනතාව මෙහෙයවූයේ ගලගොඩ-අත්තේ ඥානසාර භික්ෂුවයි. අද ඔහු ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ජනපතිවරයාගේ එක රටක් එක නීතියක් කාර්ය සාධක බලකායේ නායකයාය. ඔහු බෞද්ධ භික්ෂූන් දෙදෙනකුට ඉතාමත් අසභ්‍ය හා දරුණු ලෙස දූරකථනයෙන් බැණ වදින හා තර්ජනය කරන හඬපට මේ වන විට අන්තර්ජාලයේ අසන්නට ලැබේ. ඒ හිමිවරුන්ව උස්සා පොළොවේ ගසන බවට හා හන්දි කඩන බවට ඔහු තර්ජනය කරයි. එහෙත් පාලකයන් නිහඬය. ඔහු තවමත් එක රටක් – එක නීතියක් සෑදීමේ ව්‍යායාමයේ කප්පිත්තාය.
පකිස්ථානය හා අප වෙනස් වනුයේ ගුණාත්මක වශයෙන් නොව, ප්‍රමාණාත්මක වශයෙනි. මේ ගමන් මඟම අප තව දශකයක් දෙකක් ගියහොත් අපද පකිස්ථානය හා සමවනු ඇත.
රාජපක්ෂවරුන් බලයට ආවේ සඟරුවන හා රණවිරුවන් විකුණමිනි. රාජපක්ෂවරුන්ගේ අසාර්ථකත්වය දේශපාලනය ආගමිකකරණය කිරීමේ හා හමුදාකරණය කිරීමේ ආදීනව ජනතාවට වටහා දීමේ හොඳම අවස්ථාවකි. විපක්ෂය මෙම අවස්ථාව දිගින් දිගටම මඟ හැරියහොත් රාජපක්ෂ පවුල-භික්ෂූන් – හමුදාව යන ත්‍රිත්වයෙන් පාලක පවුල හැලී ගොස් රණවිරු -සඟවිරු එකතුවකින් පමණක් රට ගොඩනැගිය හැක යන මිථ්‍යාව ආධිපත්‍යධාරී විය හැක. එසේ වුවහොත් අපට උරුම වනු ඇත්තේ වර්තමානයටද වඩා බෙහෙවින් භයංකර වූ අනාගතයකි. ■
