කොඩි කණුවෙන් බැහැපු සිංහයාගේ
චයිනීස් කඩුව
මම අඩකුඹයි නාට්‍ය අධ්‍යක්ෂ
දේවින්ද වික්‍රමසිංහ

■ ඇන්තනී වෙරංග පුෂ්පික

‘මම අඩකුඹයි’ කෙටි වේදිකා නාට්‍යය දකුණු ආසියානු නාට්‍ය උළෙල සඳහා ශ්‍රී ලංකාවේ එකම නියෝජනය හැටියට තමයි තෝරා ගැනුණේ.

2015දි තමයි ‘මම අඩකුඹයි’ කෙටි වේදිකා නාට්‍යය නිර්මාණය වෙන්නෙ සෞන්දර්ය කලා විශ්වවිද්‍යාලයේ විභාග කටයුත්තක් සඳහා. මේක ස්වතන්ත්‍ර නාට්‍ය නිර්මණයක්. විශේෂත්වය තමයි මේ නාට්‍යයේ තනි පුද්ගල රංගනයක් තියෙන්නේ. මේ නිර්මාණය මම හඳුන්වන්නේ පර්යේෂණාත්මක නාට්‍යයක් විදියට. නාට්‍යයේ ගලා යාම සිද්ධවෙන්නේ සිංහයා කොඩි කණුවෙන් බැහැලා කරන පාපොච්චාරණයක් විදියට. මේ නාට්‍යයට 2015 යෞවන සම්මාන උළෙලේ හොඳම නාට්‍යය ඇතුළු ප්‍රධාන සම්මාන 6ක් දිනාගන්න හැකි වුණා. 2017 රාජ්‍ය සම්මාන උළෙලෙදිත් ප්‍රධාන සම්මාන කිහිපයම දිනාගන්න පුළුවන් වුණා. මේ සම්මාන උළෙල සඳහා නාට්‍ය 8ක් තේරිලා තියෙනවා. ඉන්දියාවෙන්, බංග්ලාදේශයෙන්, නේපාලයෙන්, පකිස්තානයෙන් සහ ශ්‍රී ලංකාවෙන් තමයි නාට්‍ය තෝරාගෙන තියෙන්නේ. දකුණු ආසියානු එකම ශ්‍රී ලාංකීය නියෝජනය විදියට තමයි මම අඩකුඹයි තෝරා ගැනුණේ. නොවැම්බර් 19 වෙනිදා මේ නාට්‍යය සූම් තාක්ෂණය ඔස්සේ මුළු ලෝකයටම පෙන්නුවා.

මම අඩකුඹයි වේදිකා නාට්‍යයේ කොඩි කණුව දිගේ පල්ලෙහාට බහින සිංහයට චයිනීස් කඩුවක්ම දෙන්න හිතුණේ මොකද?

මේක පිටකොටුවෙන් අඩුවට ගත්ත චයිනීස් කඩුවක්. එහෙමනම් සිංහයාගේ ඇත්ත කඩුව හොරකම් කරලා තියෙන්නේ කවුද කියන ප්‍රශ්නෙ අපි නාට්‍ය ඇතුළේ කතාකරනවා. අපි දැන් මේ දකිමින් ඉන්න එක එක සිදුවීම් සිංහයා නාට්‍යධර්මී විදිහට කියනවා. ලෝකධර්මී ලෙස හිතුවොත් අපිට මේ තියෙන ප්‍රශ්නවල දුක තවත් වැඩි වෙනවා කියන එක නාට්‍යය හරහා කියන්නේ යම්කිසි උත්ප්‍රාසයක් දනවන විදියට. ඒ හැඟවුම් මම සෘජුව කියනවාට වඩා ප්‍රේක්ෂකයාට සෞන්දර්යාත්මකව ඥානනය වෙයි කියලා මම හිතනවා.

ඔබගේ ‘මරා උපන් කුමරා’ නාට්‍යය වගේම ‘මම අඩකුඹයි’ වේදිකා නාට්‍යයත් ආලෝකකරණය, පසුතල නිර්මාණය, රංග වස්ත්‍රාභරණ කියන සෑම අංශයකින්ම සම්මානනීය වුණා. පරිපූර්ණ නාට්‍යයක් වෙන්න මේ කියන කාරණාවල වැදගත්කම ගැන කතාකළොත්..

මම පශ්චාත් උපාධියට කරන්නේ සත්‍ය සිදුවීමකින් කොහොමද නාට්‍යයක් කරන්නේ කියන එක ගැන. මරා උපන් කුමරා නිර්මාණය වෙන්නෙත් ඇල්පිටියෙ සිද්ධ වෙච්ච එක්තරා ඝාතනයක සත්‍ය සිදුවීමක් ඇසුරෙන්. මම අඩකුඹයි නිර්මාණය වෙන්නෙත් එක්තරා දේශපාලනික සිදුවීමක් පදනම් කොට ගෙන. රචකයා විසින් වැඩි දියුණු කරන ලද පිටපත අධ්‍යක්ෂවරයා විසින් එළියට දානකොට මුළු නාට්‍යයම අධ්‍යක්ෂවරයාට රූපණය වෙනවා. රංගය ප්‍රමුඛ කොටගෙන ඒ අනිත් ආනුෂංගික අංග නාට්‍යයේ පිටපතට සරිලන ආකාරයට සංයමයකින් එකතු කරන්නේ කොහොමද කියන එක පිළිබඳව අධ්‍යක්ෂවරයාට මනා අවබෝධයක් තියෙන්න ඕනෑ කියන එක තමයි මගේ විශ්වාසය. අනිත් කාරණය තමයි ආනුෂංගික ශිල්පීන්ගේ අදහසත් අපිට වැදගත්. ඒවාටත් අපි ඇහුම්කන් දීලා අවශ්‍ය හොඳම දේ තෝරා ගත්තොත් තමයි පරිපූර්ණ නාට්‍යයක් වෙන්නේ.

මම අඩකුඹයි වේදිකා නාට්‍යයේ එක නළුවෙක් තමයි සමස්ත කතාවම ගෙනහැර පාන්නේ. ඒ නිසා රංග කාර්යට දායක වෙන රන්දික ගුණතිලක ගැනත් කතා කරන්නම ඕනෑ කියලා මට හිතෙනවා..

රන්දික ගුණතිලක කියන්නේ බොහොම දක්ෂ රංග ශිල්පියෙක්. ඒ වගේම නිරන්තරයෙන්ම නාට්‍ය කලාව සහ රංගනය ගැන උනන්දුවෙන් සොයායන්නෙක්. ඔහුගේ රංගය, චින්තන හැකියාව සහ පරිකල්පන හැකියාව සෑහෙන්න පිටිවහලක් වුණා මේ නාට්‍ය නිර්මාණයට. ඔහු විතරයි වේදිකාවෙ ඉන්නෙ. තනි නළු රංග කාර්යය ලේසි දෙයක් නෙමෙයි. ඔහුත් ඒ අභියෝගය අරගෙන මමත් ඒ අභියෝගය අරගෙන අපි ඒ නාට්‍යය නිර්මාණය කළා.

කෙටි වේදිකා නාට්‍ය ඇතුළෙ ඉතාමත් කෙටි වෙලාවයි තියෙන්නේ ප්‍රේක්ෂකයාට මුළු කතාවම සම්ප්‍රේෂණය කරන්න..

කෙටි නාට්‍යයක් හයිකු කවියක් වගේ. එක්තරා හයිකු කවියක් තියෙනවා.
‘ටාං ටාං ටාං
ඩෝං ඩෝං ඩෝං’

ඔය වචන දෙක විතරයි. ටාං කියන්නේ ගණ්ඨාර හඬ. ඩෝං කියන්නෙ වෙඩි හඬ. ඒ අදහසින් අපිට ලොකු දෙයක් ඥානනය වෙනවා. අන්න ඒ වගේ තමයි කෙටි නාට්‍ය කියන්නෙත්. එක්තරා පොඩි සිදුවීමකින් ජීවිතය පිළිබඳ ලොකු කම්පනයක් ඇති කරවන්න පුළුවන් වේදිකා නාට්‍ය ආකෘතියක්.

පාසල් කාලයේ සිට මේ දක්වා වේදිකාවෙ ඉන්න දැවැන්තයොත් එක්ක නළුවෙක් විදියට වැඩකළ කාලය ගැන කතාකළොත්.

මේ හැම නාට්‍යකරුවෙක්ටම තමන්ට අනන්‍ය වූ ශෛලියක් තියෙනවා. චාමික හත්ලහවත්තට තියෙන්නෙ වෙනම ශෛලියක්, ජයලත් මනෝරත්නයන්ට තියෙන්නෙ වෙනම ශෛලියක්. මම ඒ නිර්මාණයන්ට සහභාගි වෙන්නෙ නළුවෙක් විදියට. අපි කොහොමද ඔවුන්ගේ ශෛලියට අනුගත වෙලා ඒ කෘතිය මිනිස්සු අතරට ගෙනියන්නෙ කියන කාරණය ගැන හිතන්න ඕනෑ. රංග කලාව කියලා අපි හඳුන්වන්නේ නොයෙකුත් පර්යේෂණාත්මක රංගක්‍රම, නොයෙකුත් ආකෘතිවල එකතුවක්. උදාහරණයක් විදියට නළුවා වතුර වගේ වෙන්න ඕනෑ. වතුර ඕනම භාජනයකට දැම්මාම ඒ හැඩය ගන්නවා වගේ මේ හැම ශෛලියකම වැඩ කරන්න ඕනෑ.

ඔබ සෞන්දර්ය කලා විශ්වවිද්‍යාලයට එන්නේ රංගන ශිල්පියෙක් විදියට නාට්‍ය හා රංග කලාව හදාරන්න. නමුත් ඔබ වඩාත්ම සාර්ථකත්වයක් පෙන්නලා තියෙන්නේ නාට්‍ය රචනයට සහ අධ්‍යක්ෂණයට.

රංගන ශිල්පියෙක් විදියටත් මම තාමත් කටයුතු කරනවා. මගේ ප්‍රධාන විෂය රංගනය. නමුත් විශ්වවිද්‍යාලයට ආවාට පස්සෙ මම වඩාත්ම ප්‍රිය කරනවා නාට්‍යයක් රචනා කරන්නේ කොහොමද, අධ්‍යක්ෂණය කරන්නේ කොහොම ද කියන එක හොයන්න. ඒ ආසාව ඔස්සේ මම විශ්වවිද්‍යාලයේ රංගනයේ නිරතවෙන ගමන් නාට්‍ය රචනය සහ අධ්‍යක්ෂණය පුහුණු වෙනවා. ඒවායේ ප්‍රතිඵලයක් විදියට තමයි මරා උපන් කුමරා සහ මම අඩකුඹයි නාට්‍ය බිහිවෙන්නෙ. නමුත් මේ දෙකම සමබරව කරගෙන යාමට තමයි මම උත්සාහ කරන්නෙ.

ලංකාවේ වේදිකා නාට්‍ය කලාව එකම ප්‍රේක්ෂක කවයකට කොටුවෙලා කියලා හිතෙන්නේ නැද්ද?

නාට්‍ය කලාව බොහෝ වෙලාවට තියෙන්නේ කොළඹ කේන්ද්‍ර කරගෙන. ඒ වගේම ලංකාවේ නාට්‍ය කලාව ගොඩනැගිලා තියෙන්නේ ප්‍රොසීනියම් වේදිකාව කේන්ද්‍ර කරගෙන. ලංකාවෙ මිනිස්සු තාම නාට්‍ය බලන්න පුරුදුවෙලා තියෙන්නෙ ඇරිස්ටෝටලියානු භාවිතයත් එක්ක. ඒ කියන්නේ මුල මැද අග සහිත නාට්‍ය තමයි මිනිස්සු ප්‍රිය කරන්නේ. සමහර වෙලාවට පර්යේෂණාත්මක නාට්‍යයක් කළොත් මිනිස්සුන්ගේ රුචිකත්වය ඒ සඳහා නැති වෙන්න පුළුවන්. ප්‍රොසීනියම් වේදිකාව නාට්‍ය කලාවෙ එක භාවිතාවක් විතරයි. උදාහණයක් විදියට දුර ඈත ගමක මිනිහෙක්ට තියෙනවා ද ප්‍රොසීනියම් වේදිකාවක පහසුකමක්. අපි ඒ මිනිසුන්ගේ ඇත්ත ගැටලු ගොවි ප්‍රශ්න, වල් අලි තර්ජන වගේ දේවල් අපි නාට්‍ය හරහා කතා කරනවාද කියන එක ප්‍රශ්නයක්. නමුත් අපිට පුළුවන් වෙන්න ඕනෑ ඒ මිනිස්සු ළඟට ගිහිල්ලා, ප්‍රශ්න අහලා ඒ හරහා නාට්‍ය නිර්මාණය කරන්න. එහෙම නාට්‍ය භාවිතයක් පවත්වාගෙන ගියා ගාමිණී හත්තොට්ටුවේගම කියන නාට්‍යකරුවා. නාට්‍ය ප්‍රේක්ෂකයා සඳහාම වෙන් වෙච්ච කලාවක්. ප්‍රේක්ෂකයා තමයි මූලික වෙන්න ඕනෑ. ප්‍රේක්ෂකයා සම්මුඛ වීමෙන් තමයි නාට්‍ය කලාවේ පැවැත්ම රඳා පවතින්නේ. මේ ප්‍රොසීනියම් වේදිකාවේම අපි නාට්‍ය කරන්න ඕනෑ නැහැ. නමුත් ඇත්ත ප්‍රශ්නෙ එළියේ තියෙනවා. නාට්‍ය කලාවෙන් කරන්න පුළුවන් ලොකුම උත්තේජනය තමයි මිනිස්සු ළඟට ගිහිල්ලා නිර්මාණ කිරීමේ භාවිතයක් අපි හදාගන්න එක.

ඔබ ‘සකුණ පියාපත්’ ටෙලි නාට්‍යයටත් සම්බන්ධ වුණා. වේදිකාව සහ පුංචි තිරය කොහොම ද වෙන්කරලා හඳුනාගන්නෙ?

වේදිකාව බොහොම පර්යේෂණාත්මක තැනක්. විවිධ රංග ක්‍රම අත්හදා බලන්න පුළුවන් සප්තමහා සාගරය වගේ තැනක්. හැබැයි ටෙලිනාට්‍යවලට ගියාම අපි වැඩ කරන්නෙ යම්කිසි තාක්ෂණික කටයුත්තක් එක්ක. වේදිකාව තරම් සජීවී නැහැ ටෙලිනාට්‍ය කලාව. කැමරාවක් ඉස්සරහ තමයි රංගන කාර්යය කරන්නෙ. මොකක් හරි වැරදුණොත් ඒක දහ පාරක් හරි නැවත කරලා ගන්න පුළුවන්. හැබැයි මම කියන්නේ නැහැ ඒක ලේසියි කියලා. ඒක වෙනම භාවිතාවක්.

වේදිකාවෙන් බිහිවෙන රංගන ශිල්පියෙක්ට අනෙකුත් කලා මාධ්‍යයන්ට ප්‍රවේශවීම පහසුයි කියන කතාව ඇත්තක්ද?

වේදිකාව හොඳ තෝතැන්නක් ඕනෑම කෙනෙක්ට රංගනය පිළිබඳ හදාරන්න. රංගනය විතරක් නෙමෙයි තමන්ගේ ජීවිතය පිළිබඳ අදහසක් ඇති කරගන්න, කලාව, සොබාදහම, සෞන්දර්යය මේ සියලු දෙයක්ම අවබෝධ කරගන්න මිනිසුන්ගෙ මානුෂීය ගති හඳුනාගන්න තියෙන හරි අපූරු ප්‍රහසනාත්මක විස්මයජනක තැනක් වේදිකාව කියන්නේ. ඒ ප්‍රායෝගික තලය, ඒ සජීවීබව , මිනිස්සුත් එක්ක ගනුදෙනු කරලා ජීවිතයට ලැබෙන අත්දැකීම් කියන මේ සියලු දේවල්වලින් තමයි පරිපූර්ණ රංගන ශිල්පියෙක් හෝ නාට්‍යකරුවෙක් වේදිකාවේ බිහිවෙන්නේ. සමහර වෙලාවට වේදිකාවේ සෑහෙන කට්ටක් කන්න වෙනවා. හැබැයි ඒ කට්ට ඇතුළෙම තමයි තෘප්තිය තියෙන්නේ.

මට දැනගන්න ලැබුණා ඔබ දිගු වේදිකා නාට්‍ය නිර්මාණයක් සඳහාත් සූදානමින් ඉන්නෙ කියලා. ඒ ගැන සහ ඉදිරියේදී කරන්න ඉන්න අලුත් නිර්මාණ ගැන අවසාන වශයෙන් කතාකරමු.

මේ දවස්වල මගේ පශ්චාත් උපාධියට ලෑස්තිවෙමින් ඉන්නවා. ඒ වගේම නාට්‍ය හා රංග කලාව පිළිබඳව ඉදිරියේ දී පොතක් එළියට එනවා. ඒ අතරතුර දිගු නාට්‍යයක් රචනා කරමින් ඉන්නවා. ‘කුංචනාද’ කියලා මම රංගනයෙන් දායක වුණ ටෙලිනාට්‍යයක් විකාශය වෙන්න නියමිතව තියෙනවා. ඒ වගේම තවත් වේදිකා නාට්‍ය දෙකකට ආරධනා ලැබිලා තියෙනවා. ප්‍රවීණ නාට්‍යවේදී කේ.බී. හේරත් මහත්මයාගේ වේදිකා නාට්‍යයක් සහ කැලණිය විශ්වවිද්‍යාලයේ ජ්‍යෙෂ්ඨ කථිකාචාර්ය ප්‍රියංකර රත්නායක මහත්මයාගේ වේදිකා නාට්‍යයකට. මේ කොවිඩ් තත්වය තව ටිකක් සමනය වුණායින් පස්සෙ මම හිතනවා ඒ නාට්‍ය දෙකේත් පුහුණුවීම් ආරම්භ කරයි කියලා.■