■ ඇන්තනී වෙරංග පුෂ්පික
ඈතින් පේන වෙරළ ඉමේ මුහුද දෙසට නැමුණු පොල්ගස් පේළියත් ලා නිල්පාට මුහුදු තීරයේ රැල්ලත් එක්ක ඇඟට වදින සුදුපාට පෙණ පිඬුවල පහස විඳිමින් ඒ මේ අතට පැද්දෙමින්, ලිස්සමින් බිඳෙන රළ ගෙඩිවලට අභියෝග කරන්නට ඔබටත් සිතෙන්නට පුළුවන්. අද අපි කතා කරන්නෙ රළ මත ලිස්සා යෑමේ ක්‍රීඩාව එහෙමත් නැතිනම් සර්ෆින් ගැන.
පෝලන්තය සහ හවායි දූපත් ආශ්‍රිතව ජන්මය ලබපු මේ ක්‍රීඩාව අද ලෝකයේ ජනප්‍රියම ක්‍රීඩාවක් හැටියට වගේම බොහෝ දෙනෙක් ආස කරන විනෝදාංශයක් බවට පත් වෙලා. හැබැයි මේක ඕනෑම තැනක කරන්න පුළුවන් දෙයක් නෙමෙයි. මේ සඳහා මුහුදු තීරයක් තියෙන්න ඕනෑ වගේම ඒ සඳහා සුදුසු රැල්ලක් සහ දේශගුණික තත්වයක් තිබීම අනිවාර්ය දෙයක්. මෙන්න මේ කාරණා හින්දා සමහර රටවල මුහුදු තීරයක් තිබුණත් ඒ ඒ රටවල පවතින දේශගුණික තත්වයන් සහ රැලිවල තිබෙන වෙනස්කම් නිසා සර්ෆින් කිරීමේ හැකියාවක් නැහැ. මේ නිසාම ලෝකයේ ගොඩක් රටවල සංචාරකයන් විශාල මුදලක් වියදම් කරගනිමින් සර්ෆින් කරන්න සුදුසු මුහුදු තීරයන් සොයාගෙන යාමේ ප්‍රවණතාවක් මෑත කාලීනව දකින්න පුළුවන්.
ශ්‍රී ලංකාව සර්ෆින් කරන්න සුදුසුම මුහුදු තීරයක් තිබෙන රටක්. කොරෝනා වසංගතය නිසා මේ දවස්වල සංචාරකයො ඒ තරම් නැති වුණාට, විදෙස් සංචාරකයන් ලංකාවට එන්න ප්‍රධාන හේතුවක් තමයි ලංකාවේ මුහුදු තීරය සහ සර්ෆින් කිරීම සඳහා සුදුසු දේශගුණික තත්වයක් තිබීම. ලංකාවේ වර්ෂය පුරාම සර්ෆින් කරන්න සුදුසු මුහුදු තීරයක් තියෙනවා. නමුත් ඒ හැම තැනම නෙමෙයි.
සර්ෆින් සඳහා ලෝකයේ විශේෂ අවධානයක් ලැබිච්ච ස්ථාන දෙකක් තමයි ආරුගම්බේ මුහුදු තීරය සහ හික්කඩුවේ නාරිගම මුහුදු තීරය. මීට අමතරව වැලිගම, උණවටුන වගේ මුහුදු තීරවලත් සර්ෆින් කරන්න පුළුවන්. මැයි මාසෙ ඉඳන් නොවැම්බර් වෙනකන් වගේ නැගෙනහිර මුහුදු තීරයේ තමයි සර්ෆින් කරන්න පුළුවන්. දකුණු මුහුදු තීරයේ සර්ෆින් කරන්න සුදුසු වෙන්නෙ දෙසැම්බර්වල ඉඳන් අප්‍රේල් මාසෙ වගේ වෙනකන්.
දැන් මේ ආරම්භවෙලා තියෙන්නෙ දකුණු මුහුදු තීරය ආශ්‍රිතව තියෙන සංචාරක ව්‍යාපාරයට හොඳම කාලය. ඒ කියන්නෙ සීසන් එක. මේ නිසාම සර්ෆින් ගැන කතා කරන්න සර්ෆින් එක්කම දීර්ඝ කාලයක් ජීවත් වුණ හික්කඩුව ප්‍රදේශයේ ජීවත්වන පුද්ගලයෙක් සොයා ගන්න පුළුවන් වුණා. ඔහු චන්න නවරත්න. චන්න අන්තර්ජාතික රළ මත ලිස්සා යෑමේ සම්මේලනයේ සාමාජිකයෙක් ඒ වගේම සර්ෆින් තරග තීරකවරයෙක් ලෙස ද කටයුතු කරනවා. ඔහු සර්ෆින් කරන්න පටන් ගත්තෙ අවුරුදු 11 ඉඳන් කියලා තමයි අපිට කිව්වෙ.
‘1982 විතර තමයි මම සර්ෆින් කරන්න පටන් ගත්තෙ. එතකොට මට අවුරුදු 11ක්. මගේ ගෙවල් තියෙන්නෙ මුහුද අයිනෙ නිසා මම පොඩි කාලෙ ඉඳන්ම වැල්ලෙම තමයි හිටියේ. එක එක රටවලින් ආව සුද්දෝ සර්ෆින් පදිනවා ගොඩක් දවස් ආසාවෙන් බලන් හිටියා. සමහර වෙලාවට සුද්දන්ගෙන් සර්ෆ් බෝඩ් එක ඉල්ලගෙන මුහුදට දාලා ඒක උඩ නගිනවා. මුලින්ම මම සර්ෆින් පුරුදු වුණේ රැල්ලත් එක්ක ටිකක් දිග ලෑලි කෑල්ලක් අල්ලන් ගොඩට ඇවිල්ලා. ඊට පස්සෙ මට රබර් බෝඩ් එකක් හම්බුණා. ඒකෙ නම බොඩි බෝඩ්. හැබැයි ඒකේ උඩ හිටගන්න බැහැ. ඒ විදියට එක එක ක්‍රමවලින් සර්ෆින් ඉගෙන ගන්නකොට තමයි අම්මා මට සර්ෆින් බෝඩ් එකක් අරන් දුන්නෙ ඒකෙන් තමයි මම හරියටම සර්ෆින් පුරුදු වුණේ. ඒකෙන් මම ගොඩක් කාලයක් සර්ෆ් කළා.’
සර්ෆින් කියන්නෙ සර්ෆින් බෝඩ් එකක් උඩ නැගලා ගොඩට එන රැල්ලත් එක්ක එන ක්‍රීඩාවක් වුණාට ඒක හිතන තරම් ලේසි වැඩක් නෙමෙයි. ඒ වගේම පෙනෙන තරම් සුන්දර වැඩකුත් නෙමෙයි. සර්ෆින් බෝඩ් එකක් අල්ලන්න කලින් මුහුද ගැන හොඳට දැනගෙන ඉන්න ඕනෑ, පීනන්න පුළුවන් වෙන්න ඕනෑ, රැල්ල ගැන අවබෝධයක් තියෙන්න ඕනෑ. මේ විදියට මුහුද හොඳටම හුරු වුණාට පස්සෙ වුණත් සර්ෆින් ඉගෙනගන්නවා කියන එකත් දවසින් දෙකින් කරන්න පුළුවන් දෙයක් නෙමෙයි. මේ ගැනත් ඔහු අපත් සමඟ කතා කළා.
‘ මුල්ම කාරණය තමයි හොඳට පීනන්න පුළුවන් වෙන්න ඕනෑ. හැබැයි ස්විමින් පූල් එකක පීනන්න පුළුවන් වුණාට විතරක් නම් මදි. මුහුද කියන්නෙ වෙනම තැනක්, මුහුදෙ රැල්ලත් එක්ක පීනන එක ලේසි වැඩක් නෙමෙයි. ඒ වගේම දිය වැලකට අහුවුණොත් දන්නැති කෙනෙක් නම් කොච්චර පීනන්න පුළුවන් වුණත් වැඩක් නෑ. ඒ නිසා කාලයක් අරගෙන මුහුදට හුරු වෙන්න ඕනෑ. ඊට පස්සෙ පුළුවන් සර්ෆින් හිමීට ඉගෙන ගන්න. සර්ෆින් ගැන කොච්චර ලෙසන්වලට ගියත් වැඩක් නෑ හැකියාව වර්ධනය කරගන්න බැරිනම්. හැකියාව වර්ධනය කරගන්න පුළුවන් වෙන්නෙ තමන් මහන්සි වෙන තරමටම තමයි. අනිත් එක තමයි වෘත්තීය මට්ටමේ සර්ෆින් පදින්න කවුරුහරි හිතන් ඉන්නවා නම් පොඩි කාලෙ ඉදන්ම මුහුදට බහින්න ඕනෑ. සර්ෆින් බෝඩ් එකත් එක්ක වැඩි කාලයක් මුහුදට වෙලා ඉන්න පුළුවන්කම තියෙන්න ඕනෑ. ඒ වගේ මට්ටමකට එන්න අවුරුදු ගාණක් යනවා.’
සර්ෆින් කරන්න නම් මුහුද ගැන, සුළඟ ගැන, රැල්ල ගැන හොඳට දැනගෙන ඉන්න ඕනෑ. අනිත් එක තමයි තමන්ට කැමති වෙලාවට සර්ෆින් කරන්න බැහැ. ඒ ගැනත් චන්න නවරත්න අපිත් එක්ක කතා කළා.
‘සර්ෆින් කරන්න පළවෙනිම දේ මුහුදෙ රැල්ල තියෙන්න ඕනෑ. දකුණු මුහුදු තීරයේ රැල්ල තියෙන්නෙ බටහිරටයි නැගෙනහිරටයි පල්ලෙහා පැත්තට වෙන්න. හැබැයි හුළං හමන විදියත් එක්ක රැල්ල පහත් වෙන විදිය දැනගෙන ඉන්න ඕනෑ. ඒ වගේම තමයි එක එක විදියෙ රැලි තියෙනවා. මේ හැම රැල්ලකටම සර්ෆින් කරන්න බැහැ. සර්ෆින් කරන්න පුළුවන් විදියෙ රැලි නිතරම එන්නෙත් නෑ. සමහර වෙලාවකට එක සෙට් එකකට රැලි පහ හය එන්නත් පුළුවන්. වෙලාවකට විනාඩි පහෙන් පහටත් රැලි එනවා. දෙපැත්තට බෙදෙන රැලිත් එනවා. වෙරළ දිගේ එක දිගට සර්ෆින් කරන්න පුළුවන් රැලි වගේම මඟින් කැඩෙන රැලිත් තියෙනවා. ඒ වගේම තමයි හැම තැනකින්ම රැල්ල පටන් ගන්නෙ නෑ. අපි රැල්ල තියෙන තැනට යන්න ඕනෑ. රැල්ල පටන් ගන්න හරියට වෙලා රැල්ල එනකන් බලාගෙන ඉන්න ඕනෑ. අපි කියන්නෙ රැල්ල එනකන් සර්ෆින් බෝඩ් එකත් එක්ක පාර්ක් කරගෙන ඉන්නවා කියලා. සර්ෆින් කරද්දි හුළඟත් ගොඩක් වැදගත්. සර්ෆින් කරන්න තියෙන්න ඕනෑ සාමාන්‍ය හුළඟක්. ඕනෑවට වැඩිය හුළං තිබ්බත් මේක කරන්න බැහැ. හුළං වැඩියෙන්ම තිබුණම රැල්ල බොඳවෙන ගතියක් වෙනවා. එතකොට රැල්ල උඩ සර්ෆින් බෝර්ඩ් එක ලිස්සවන්න අමාරුයි. තවත් දෙයක් තමයි මුළු දවසෙම සර්ෆින් කරන්න බැහැ. සර්ෆින් කරන්න වෙලාවක් තියෙනවා. ඒකට හොඳම කාලය තමයි, උදේ 7.30 ඉඳන් දවල් 11.30 අතර කාලය. ආපහු හවස 4.30 විතර ඉඳන් ඉර බහිනකන් වගේ සර්ෆින් කරන්න පුළුවන්.’
සර්ෆින් බෝඩ් එකක් උඩ නැගලා රැල්ලත් එක්ක ලිස්සනවා කියන එක අමුතුම විදියෙ අත්දැකීමක්. හැමෝටම ඒ අත්දැකීම ගන්න බැහැ. ඒකට හේතුව මුහුදත් එක්ක මේ කරන ක්‍රීඩාවේ අවදානම බාර ගන්න පුළුවන් ශක්තියක්, ධෛර්යයක් තිබිය යුතුමයි. චන්නට සර්ෆින් එක්ක අවුරුදු 28ක වගේ අත්දැකීමක් තියෙනවා. සර්ෆින් ක්‍රීඩාවේ අවදානම අත්විඳින්නට සිදු වෙච්ච ත්‍රාසජනක මතක ඔහු මෙලෙසින් අලුත් කළා.
‘මේක බලන් ඉන්න අයට බරපතළ දෙයක් විදියට පෙනුණාට සර්ෆින් අවුරුදු ගාණක් පුරුදු වුණ, මුහුදත් එක්ක සංවේදී කෙනෙක්ට සර්ෆින් කියන්නෙ ‘නතින්’ දෙයක්. යකාට වුණත් හුරු වුණාට පස්සෙ යකා අදාළ නෑ. යකා අඳුරගත්තෙ නැති වුණොත් තමයි යකාට බයේ දුවන්න වෙන්නෙ. ඒ වගේ තමයි මුහුදෙ කරන සර්ෆින් ක්‍රීඩාවත්. මම අනන්තවත් රැල්ලත් එක්ක පොළොවෙ ගහපුවා, ඔන්න මළා මෙන්න මළා කියල හිතුණ වාර අනන්තවත් ඇති. හැබැයි ඉතින් එහෙමයි කියලා මේක නැවැත්තුවේ නෑ. මම හිතන්නෙ සර්ෆින් කරන හැමෝටම ඒ අත්දැකීම තියෙනවා. ඒකම තමයි සර්ෆින් කරන එකේ ඇඩ්වෙන්චර් එක. මට මතකයි එක වෙලාවක අඩි හතක අටක විතර ලොකු රැලේකට සර්ෆ් බෝඩ් එකෙන් ලිස්සලා වැටුණා. මගෙ තුනටියට බෝඩ් එක වැදිලා ලොකු ඩැමේජ් එකක් වුණා. ඒත් ඉතින් ලැජ්ජ නැතුව ආපහු සර්ෆින් කරන්න ආවා.’
ලංකාවෙ ඕනෑම කාලයක සර්ෆින් කරන්න සුදුසු මුහුදු තීරයක් තිබුණාට සර්ෆින් කරන්න සුදුසු ස්ථාන තියෙන්නෙ අතේ ඇඟිලි ප්‍රමාණයටත් වඩා අඩු ගණනක්. මේ නිසාම සර්ෆින් කරන මුහුදු තීරවල සර්ෆින් කරන්න ගොඩක් දෙනෙක් ඇවිල්ල ඉන්නවා. හැබැයි ඉතින් මේ ඇවිල්ලා ඉන්න සියලු දෙනාට එකම වෙලාවෙ එකම රැල්ලකට සර්ෆින් කරන්න බැහැ. මේ ගැනත් චන්න අපිත් එක්ක කතා කළා.
‘සාමාන්‍යයෙන් සර්ෆින් කරන්න පුළුවන් මුහුදු තීරයක සර්ෆින් කරන්න ඇවිත් ඉන්නවා 20ක් 30ක් විතර. සමහර දවස්වලට ඊටත් වඩා වැඩි වෙනවා. මේ ඔක්කෝටම එකට සර්ෆින් කරන්න බෑ. එන රැල්ලට දෙන්න ගානෙ වගේ තමයි බෙදිලා යන්නෙ. ඇතුළෙන් එන රැල්ල සහ පිටින් එන රැල්ල කියලා දෙකක් තියෙනවා. මේ දෙකට සර්ෆින් කරන්න ටීම් දෙකක් ගිහිල්ලා ඉන්නවා. රැලි එන විදිය අනුව ඉන්න අය රැල්ල බෙදාගෙන මාරුවෙන් මාරුවට තමයි සර්ෆින් කරන්නෙ. කවුරු හරි එක රැල්ලකට සර්ෆින් කළොත් ඒ ගමන්ම ඔහුටම තවත් රැල්ලකට පදින්න බැහැ. අනිත් අය පැදලා ඉවර වෙනකන් බලන් ඉන්න වෙනවා. සර්ෆින්වලත් තියෙනවා අපි විසින්ම හදා ගත්ත මූලික අයිතිවාසිකම් කියලා දෙයක්. පිටින් ඇවිල්ලා සර්ෆින් කරන්න එන අය රැල්ල අනිත් අයත් එක්ක බෙදා ගන්නෙ නැතිව පදින වෙලාවල්වලදි ගහගන්න පවා යනවා.’
සර්ෆින් කියන්නෙ ශාරීරික සහ මානසික සුවතාවයට වගේම දරාගැනීම, ඉවසීම, අභියෝගවලට මුහුණ දීම වගේ දේවල් පුරුදු කරන්න පුළුවන් ක්‍රීඩාවක් වගේම ජීවනෝපාය මාර්ගයක්. ඒත් එක්කම බැඳිච්ච සංස්කෘතියක් සර්ෆින්වලට තියෙනවා. සර්ෆින් හා බැඳිච්ච සංගීතයක්, සිනමාවක් වගේම විලාසිතා විශාල ප්‍රමාණයක් දැක ගන්න පුළුවන්. ලංකාවෙ නම් සර්ෆින් බෝඩ් එකත් සංචාරක කර්මාන්තයේ සංකේතයක් වෙලා. හික්කඩුව, ආරුගම්බෙ උණවටුන, මිරිස්ස වගේ සංචාරක වෙරළ තීරවල අවන්හල්, සර්ෆින් පාසල්, විවිධ කඩ සාප්පුවල ඉස්සරහින්ම තියෙන්නෙ සර්ෆින් බොර්ඩ් එකක්. ඒ තරමටම සර්ෆින් පදින එකට එහා ගිහිපු බැඳීමක් මිනිස්සු තුළ ඇති වෙලා.■
