ජනාධිපතිවරයා කැලණි පාලම ළඟ සද්දෙන් කතාවක් දැම්මේය. ඒ කතාවෙන් පාස්කු ප්‍රහාරයට වගකිව යුතු අයගැන සේරම දන්නා බවත් කිව්වේය. තුනෙන් දෙකක් තියෙන නිසා කරන්න බැරි දෙයක් නැති බව ද කිව්වේය. ඉල්ලන දේවල් පරිස්සමින් ඉල්ලන්න කියා ද කිව්වේය. ඉතින් ජනාධිපතිගේ කතාව ඇසූ පසුව කුමාර වෙල්ගමගේ කතාව යළි අසන්නට සිතුණි. යළිත් ඇසුවෙමි. වෙල්ගමගේ වචන ජනාධිපතිවරයා සහතික කළ අන්දම හරි අපූරු යයි සිතුණි.
ඊයේ දවල් මගේ පැරණි ශිෂ්‍යයෙක් කලකට පසුව මට දූරකථනයෙන් කළේය. ඔහු මට අන්තිමට කතා කළේ ගෝඨාභයගේ විජයග්‍රහණයෙන් පසුව ය. ඔහු එදා ඇමතුම අවසන් කළ සැටිය මේ.
”ආයෙනං සර් නොදන්න දේවල්වලට සම්බන්ධ වෙන්න එපා. නිහඬව ඉන්න. බලන්නකො ගෝඨාභය මහත්තයා සිස්ටම් චේන්ජ් කරන විදිහ. අමුතුම රටක් හදනවා. ඒක ඉරහඳ වගේ විශ්වාසයි. මුළු රටේම මිනිස්සු එතුමාගෙ ප්‍රතිමා හදලා මල් පූජා කරන නායකයෙක් වෙනවා….”
ඉතින් එදා ඔහු මට ඇමතුම දීමෙන් අනතුරුව සිය බිරිඳට මෙසේ කියන්නට ඇතැයි සිතමි. බිරිඳත් මගේ පැරණි ශිෂ්‍යාවකි.
”……කන පැලෙන්න කිව්වා. වචනයක් කියන් නැතුව අහගෙන හිටියා. ගුරුවරයෙක් නෙමේනං මං දන්නවා කරන්න ඕනැ වැඩේ එයාට…”
මෙහෙම කියන්න ඇතැයි මා කල්පනා කළේ ඔහු ඒ ඇමතුම ඔස්සේම තව තවත් අයට කියූ දේවල් ඔස්සේ ය, මගේ හිතලු නම් නොවේ.
ඊයේ ඔහු මට කතා කළේ යාචක ස්වරයකිනි.
”…….ඇයි සර් මෙච්චර විනාශයක් රටට වෙලා තියෙද්දි සර්ලා නිශ්ශබ්ද? මේ ආණ්ඩුවට හොඳටම පිස්සු. හැම එකාටම පිස්සු. රටේ මිනිස්සු හාමතේ මැරෙනවා මෙහෙ ගියොත්. අපි මොනවා හරි කරමු සර්. මැරෙන්න හරි අපි ඉන්නවා සර්….”
ඇමතුම ලැබෙන විට මා දවල් ආහාරගෙන සිටියේ නැත. කුස්සියට ගොස් ඔම්ලට් එකක් හිතේ හැටියට හදා ගත්තෙමි.
පළවෙනි වතාවට සුභ සහ යස බලපු දිනය සිහි විය.
භික්ෂුවගේ භූමිකාව
රටේ ආර්ථිකය ද, දේශපාලන සංස්කෘතිය ද, නීතිය ද තමන්ට රිසි අන්දමට විනාශ කර දැමූ පවුලකි රට පාලනය කරන්නේ. එහෙත් තවමත් පවුලක් බලය භුක්ති විඳින අන්දම – රාජ්‍ය මුදල් අවභාවිත කරන අන්දම ගැන කම්පාවක් නැති උදවිය ද වෙති. ඒ නිසාම පවුලේ සැම, පවුලට අලුතෙන් එකතු වුණ උදවිය පවා කිසි චකිතයකින් තොරව වැජඹෙති.
තුනෙන් දෙකක් ලබා දුන්නාම නිවන් දකින්න පුළුවන් කියා දෙසුවේ හිමිනමකි. තුනෙන් දෙක වෙනුවෙන් කැපවුණ තවත් භික්ෂුවක් තව දුරටත් ආණ්ඩුවට ප්‍රශස්ති ගායනා කරමින් ආණ්ඩුව කළ වැඩ සම්භාරය රටට හරියට කියා නැති බවය දෙසන්නේ. මේ දෙන්නාම මහාචාර්ය පදවි දරන්නෝ වෙති. රාජකීය පවුලේ කෙනෙකුගෙන් හීල් දානයකට ආරාධනාවක් හෝ ලැබෙනවා නම් තව දුරටත් පවුලට ප්‍රශස්ති ගයන්නට ලැජ්ජාවක් නැති මේ චරිත හෙට දිනත් පවුලේ අසිරිය වෙනුවෙන් කල් මැන පේවී පෙරට එනු ඇත.
අලුත් ගමනක් වෙනුවෙන් පෙරමං බැලීමට නම් පිරිහුණු භික්ෂූන් දුරින් දුරු කළ යුතු බව වටහා ගත යුතු කරුණක් යයි පවසා සිටින්නේ ශීලාචාර බෞද්ධ දානපතින්ය. ඔවුන්ගේ ප්‍රශ්නය වන්නේ දැන් කරළියට පැමිණ සිටින චරිතවලට එවැනි ආස්ථානයක පිහිටා කටයුතු කරන්නට හැකි ද යන්න ය. පන්සල නං තව දුරටත් නායකයන් තීන්දු කිරීමට එපා යන්න ඉස්මත්තට නොපැමිණි ගැඹුරු සංවාදයකට ප්‍රස්තූතයක් යයි සිතමි.
පාලකයන් රට අගාධයකට ඇද දමා තිබියදීත් පවුලක අසිරිය දකිමින් ගැතිකම් කරන භික්ෂුව ආගම ධර්මයටත් පටහැනි පිළිවෙත් නොවේද කරගසාගෙන සිටින්නේ?
මහාසෑයක් ඉදි කිරීමට විරුද්ධව සංඝයා වහන්සේ නමක් කළ ප්‍රකාශය තවත් කී දෙනෙක් අනුමත කරන්නටවත් සමත් වී ද? උන් වහන්සේ පැහැදිලිව පවසා සිටියේ භික්ෂුව වන්දිභට්ට සේවයෙන් ඉවත් විය යුතු බව ය. වරදාන ලැබ ගැතිකම් නොකළ යුතු බව ය.
මහජනතාවගෙන් යැපෙන – පවතින භික්ෂුව වන්දිභට්ටකම් කරන්නට යාමෙන් දේශපාලන සංස්කෘතිය විනාශ වූ බව විස්තර කළ යුතු නැත. ඉතිහාසය පුරාම දේශපාලනඥයන් භික්ෂුව තමන්ගේ පැවැත්ම වෙනුවෙන් දඩමීමා කරගෙන ඇත. අද එහි උපරිමය විද්‍යමාන වේ. ප්‍රගතිශීලී භික්ෂූන් සංවිධානාත්මකව පවසා සිටිය යුත්තේ දේශපාලන බලය උදෙසා හෝ ප්‍රතිරූප උදෙසා හෝ දායක වීමෙන් ඉවත් විය යුතු බව ය. ප්‍රගතිශීලී භික්ෂූන් සංවිධානාත්මකව නිවේදනයක් අත්සන් කළ යුත්තේ නායකයන් ද – දේශපාලනඥයන් ද විහාරස්ථාන කරා පැමිණ තම තමන්ගේ අරමුණු මුඳුන් පත් කර ගැනීමට අවසර නැති බව ය. මේ වූ කලී මහනායක හිමිවරුන් රට ගැන – රටේ ජනතාව ගැන අඹමල් රේණුවක හැඟීමක් ඇතිනම් නොපමාව කළ යුත්තකි. රට විනාශය කරා තල්ලු කර දමා ඇති විටක හෝ අරින්නේ නැති කටවල් නම් තියෙන්නේ, රතු එළිය දල්වා ලන්නට හෝ හයියක් නැති චරිත නම් නිහඬ විරෝධයකටවත් කොන්දක් නැත්නම් භික්ෂුවගේ භූමිකාව දේශපාලනයෙන් දුරස්ථ කළ යුතු ය. මෙහිදී භික්ෂුවගේ භූමිකාව යයි කීව ද සියලු ආගම් දේශපාලන ක්‍රියාදාමයන්ට අවශ්ය නැත යන මතය කරළියට ගත යුතු වන්නේය. කාදිනල් හිමි රාජපක්ෂවරුන් වෙනුවෙන් පෙනී සිටීම හැරුණ විට නිර්ලජ්ජිත අන්දමින් පල්ලිය දේශපාලන ප්‍රතිරූප වෙනුවෙන් දර දිය නොඇද්ද බව ද සිහිපත් කරනු කැමැත්තෙමි.
චෞර රාජ්‍යයක නිමාව
ලංකාව අද වන විට සත්‍ය වශයෙන්ම චෞර රාජ්‍යයකි. මේ චෞර රාජ්‍යය ගොඩ නැගීමේ ගෞරවය සින්නක්කරවම දේශපාලනඥයන්ට පවරා දීම වැරදි ය. චෞර රාජ්‍යයේ මහ මොළකරුවන්ගෙන් බහුතරය වනාහි නිදහස් අධ්‍යාපන වරප්‍රසාදයෙන් පිබිදුණෝ වෙති. මෙතනම රට ගොඩ නැඟීමේ අර්බුදය පවතී. මේ සම්බන්ධයෙන් පියවර තැබිය යුත්තේ කෙසේ ද?
කීර්තිමත් සිවිල් නිලධාරියෙකු මේ කාරණය ගැන කතා කරමින් පෙන්වා දුන්නේ නරකම අන්දමට කටයුතු කළ දහ දෙනෙකුට නීතියෙන් දඬුවම් කිරීමෙන් වැඩේ පටන් ගත යුතු බවය. ඒ දහ දෙනා හඳුනා ගන්නට අමුතු වෙහෙසක් අවශ්ය නැති බව ද ඔහු පවසයි. චෝදනා ඉදිරිපත් කිරීමට ද මහන්සි විය යුතු නැත. ගල් කර තිබෙන ලිපි ගොනු නීතිපති දෙපාර්තමේන්තුවෙන් නීතිගරුක, රටට ආදරයක් ඇති නීතිපතිවරයෙකු විශේෂ අධිකරණයකට ඉදිරිපත් කොට එක දිගට නඩු විභාග කොට වහාම නීතියෙන් දඬුවම් ලබා දීමට නිර්භීත වුවහොත් පළමුව අලුත් චෞරයන් බිහිවීම නවතින බව ඔහුගේ තර්කයයි. නීතියෙන් රැකවරණයක් ලැබිය හැකිය යන අදහස – විශ්වාසය පවතින තුරා රාජ්‍ය සේවාව යථා ලෙස ප්‍රතිසංස්කරණය කළ නොහැකි බව ඔහුගේ තර්කයයි. ලලිත් වීරතුංගට – අනූෂ පැල්පිටට දඬුවම් කිරීම නිවැරදි බවත් ඒවා ආපහු හැරවීමෙන් චෞර රාජ්‍යය බලාත්මක වුණ බවත් ඔහුගේ පෙන්වා දීම විය. තව ද ගාමිණි සෙනරත් වැන්නෙකුගේ චෝදනා කඩිනමින් විභාග කොට නීතියෙන් දඬුවම් ලබා දුන්නේ නම් ඉන් නීති ගරුක රාජ්‍ය සේවයක් ගොඩ නැඟීමට අවශ්ය පදනම නිර්මාණය වන සැටි ඔහු විස්තර කළේ පියවරෙන් පියවර කරුණු විග්‍රහ කරමිනි.
දේශපාලනඥයන්ගේ දූෂණ වංචා අනාවරණය කළ නොහැකිය යන්න දේශපාලනඥයන් හා ඔවුන්ටම ගැළපෙන චෞරයන්ගේ ප්‍රවාදයක් බවය යට කී නිලධාරියාගේ විවරණය වූයේ. හැම දූෂණයක් ම අවංකභාවයක් නායකත්වය තුළ තිබේ නම් ඊට කැපවී කටයුතු කරන නිලධාරීන් රටේ සිටින බව ඔහුගේ විශ්වාසය විය. මෙය සැබවින්ම සත්‍යයකි. තාජුඩීන් ඝාතනය, දරුවන් එකොළොස් දෙනා හැරගෙන ගොස් ඝාතනය කිරීම, එක්නැලිගොඩ ඝාතනය ඇතුළු සාපරාධී ඝාතන ද, බරපතළ මුල්‍ය අපරාධ ගණනාවක් ද යහපාලනයක් ගැන විශ්වාසය තැබූ කැපවුණ නායකයන් අපමණ කැපවීමකින් විමර්ශනය කොට සියලු පියවර ගත්තේ මුත් දේශපාලන නායකත්වයෙන් අවසර නොලැබුණ බැවින් ඒවා එහෙම පිටින්ම ගල් වූ බව කුප්‍රකට රහසකි. එපමණක් නොව අද රට පාලනය කරන උදවියගේ නඩු විභාග කළේ නම් ඒ සියලු දෙනාම අද බුදින්නේ සිරබත් ය. අභාග්‍යය නම් ‘අපෙන් පළිගත්තා‘ – ‘කළේ පිළිගැනීම‘ විතරයි කියා අන්ත දූෂිතයන් කටමැත දෙඩවීම ය. රාජ්‍ය මුදල් සහ දේපළ අවභාවිත කළ සියලු දෙනාටම කල් මරන්නේ නැතිව නීතිය ක්‍රියාත්මක කරන්නේ නම් චෞර රාජ්‍යයක නිමාව කරා ප්‍රවේශ වන්නට පුළුවන.
ඉතින් කවුරුන්ද සමත් වන්නේ චෞර රාජ්‍යය අවසන් කිරීමට?
දේශපාලනඥයන් අවවරප්‍රසාදිතයන් කිරීම
ලංකාවේ බදු ගෙවන ජනතාව කොදු කඩාගෙන කරන්නේ තක්කඩින් නඩත්තු කිරීම ය. ඇමතිගේ සිට මහජන නියෝජිතයන් දක්වා වාහන කප්පාදුවක් අවශ්‍යම වේ. ඉන්ධන සීමා කිරීම විනිවිදභාවයකින් සිදු කළ යුතු ය. කාර්ය මණ්ඩල පත් කර ගැනීම හා ඔවුන්ට යාන වාහන වරප්‍රසාද දීම අත් හිටුවිය යුතුය.
අමාත්‍යාංශයක් ලැබුණ විට ඇමතියෙකු කාර්ය මණ්ඩලයක් පත් කර ගන්නේ කුමට ද? රජයෙන් පඩි ලබන සුදුසුකම් සහිත නිලධාරීන් සිටියදී ඇමති කාර්ය මණ්ඩලයක් පත් කර ගන්නේ රාජ්‍ය මුදල්වලින් දේශපාලනය කිරීමටය. මේ වහාම තිත තැබිය යුතු තත්වයකි. ඇතැමුන් තමන්ට අභිමත අන්දමට අමාත්‍යාංශ පවත්වාගෙන යාමට විසල් ගොඩනැඟිලි විශාල කුලී ගෙවන්නට ලබා ගැනීමටද තිත තැබිය යුතුය. මෙච්චර කාලයක් මේ රටේ අමාත්‍යාංශ පවත්වාගෙන ගියේ නැද්ද? ඒවාට අංග සම්පූර්ණ රජයේ ගොඩනැඟිලි තිබුණේ නැද් ද? ඇමතියෙකු ඇමතිකම් කොට සොරකම් කළ ධනයෙන් සිය ආච්චි අම්මාගේ නමින් ඉදි කළ ගොඩනැඟිල්ලක් කිසිම සාධාරණ හේතුවක් නැතිව සිය අමාත්‍යාංශය වෙනුවෙන් කුලියට ගැනීමේ වරද හෙවත් හොරකම ගැන විස්තර පැවසුවේ දූෂණ වංචා නැති කර දැමීමට ජන වරමක් ගත් ජනපතියෙකි. ඉතින් ඇයි ඒකට ඉඩ දුන්නේ? ‘ඒක කරන්න එපා කිව්වොත් කඩාගෙන යනවා තව දෙතුන් දෙනෙක් එක්ක, ඉතින් ආණ්ඩු කරන්න කොහොමද?’ මේ පිළිතුර හොඳම තක්කඩි පිළිතුරකි. කපුවා දේවාලය අපවිත්‍ර කළ පසුව ගෝලයන්ට උපදෙස් දෙන්නට පුළුවන් ද?
ජනාධිපති – අගමැති – මැති ඇමති හැම කෙනෙකුම හැමදාම කරන්නේ තමන්ට තම සනුහරේටත් වැජඹෙන්නට සම්පත් රුචි අන්දමින් උරුම කර ගැනීම ය. මහජන වරමක් ලබා ගත් තැනැත්තෙකුට පරම්පරාවක් අයුතු ලෙස නඩත්තු කරන්නට පුළුවන් වන්නේ කෙසේ ද? නායකකාරකාදීන්ගේ බල්ලන්ට පවා ඉහළ මිලක් ගෙවා පිටරටින් ආහාර ගෙන්වන්නේ මහජන මුදල්වලිනි.
අමාත්‍යවරයෙකුට රජයේ කාර්යාලයක් විනා තමන්ට කැමති මන්දිරයක් කාර්යාලයක් බවට පත් කර ගන්නට නීතියෙන් අවසරයක් නොතිබිය යුතු ය. අගනුවර නිවාස තිබෙන ඇමතිවරුන් පවා නිල නිවාස භුක්ති විඳින අන්දම – රට පුරා ජනාධිපති මන්දිර තිබෙන බව යනාදි වශයෙක් කරුණු ගෙනහැර පාමින් අනුර දිසානායක නොබෝදා අනාවරණය කළේ නීතියෙන් අවසර හදාගෙන රාජ්‍ය මුදල් අවභාවිත කරන නිර්ලජ්ජිත තත්වය ගැන ය.
ඇමතිට – බිරිඳට – දරුවන්ට ආරක්ෂාව පිණිස රථ පෙරහැර, ආරක්ෂාවට පොලීසිය හෝ විශේෂ කාර්ය බලකාය යෙදවීම කොන්දේසි රහිතව නතර කළ යුතු නොවේ ද? කළ හැකි සියලු තක්කඩිකම්වලින් හොරකම් කරගෙන මියෙන තුරා රාජ්‍ය මුදල්වලින් පරම්පරාවක් යැපෙන තත්වය නායකයන්ට කොන්දේසි රහිතව අහිමි කළ යුතු නොවේ ද?
නායකයන්ගේ භාර්යාවන් – ඇමතියන්ගේ භාර්යාවන් – සිරිමතියන් බවට භෞතීස්ම කොට රාජ්‍ය සම්පත් – යාන වාහන – ආරක්ෂක පවුරු උරුම කර ගැනීමට තිබෙන අවසර නැත්තටම නැති කළ යුතුය. මේ ආදි වශයෙන් ඉහළ සිට පහළට රාජ්‍ය මුදල් සහ දේපළ පරිහරණය උපරිම සීමාවකට යටත් කළ පසුව චෞර රාජ්‍යයෙහි නිමාවක් දකින්නට අවශ්ය ආරම්භයෙහි පදනම නිසැකවම නිර්මාණය වනු ඇත. එහෙත් ඊට නායකත්වය තුළ අවංකභාවය හා එඩිතර බව අවශ්ය වේ. ආදර්ශයද ඉතා වැදගත්ය.
විශේෂ අධිකරණ ඉල්ලා සිටීම
යහපාලනයක් වෙනුවෙන් පෙනී සිටි සිවිල් ක්‍රියාධරයෝ බරපතළ මුල්‍ය අපරාධ සහ මනුෂ්‍ය ඝාතන නඩු විභාග කිරීම සඳහා විශේෂ අධිකරණ පිහිටුවන ලෙසට ඉල්ලා සිටියහ. සැබවින්ම දීර්ඝ කාලයක් තිස්සේ ස්ථාපිත අධිකරණ පද්ධතියක් තිබෙන රටක එවැනි ඉල්ලීමක් කරන්නට සිදුවීම උත්ප්‍රාසනීය වේ. එවන් ඉල්ලීමක් කරන්නේ මන්දැයි කාරණා පැහැදිලි කළ යුතු නැත. මේ ඉල්ලීම වෙනුවෙන් සිවිල් ක්‍රියාධරයන්ට සෑහෙන අරගලයක් කරන්නට සිදු විය. ඊට හේතුව අධිකරණ ඇමතිවරයා ඊට නිසි සහායක් පළ නොකිරීම ය. අවසන ජනාධිපති – අගමැති වෙත එල්ල වන්නට වුණ චෝදනා නිසා අවශ්ය පනත් කෙටුම් පත සම්පාදනය විය. ඉතා දිගු ගමනකින් එය සම්මත වුව වැඩේ හබක් වන්නේ ඒ අධිකරණ පිහිටුවීමට ස්ථාන නැත යන කාරණය මතු කරමිනි. කස පහර දිය යුතු කරුණක් නොවේ ද මේ. ඇමතියෙකුට අවශ්ය මන්දිර වෙනුවෙන් සුදුසු තැන් සොයා ගන්නේ අසුරු සැණෙකිනි. අධිකරණ භූමිය තුළම සම්පත් තිබෙන බව අනාවරණය වුව අධිකරණ ඇමති ඉදිරි පියරක් තැබුවේ නැත. අධිකරණ ඇමතිගේ නින්දිත තක්කඩිකම් අනාවරණය වන්නට වුණ විට ඔහු පදවියෙන් ඉවත් කෙරිණි. අනුප්‍රාප්තිකයාට විශේෂ අධිකරණ පිහිටුවීමට උවමනාවක් වුව ඊට අවශ්ය ධෛර්යය රනිල් වික්‍රමසිංහ අගමැතිගෙන් නොලැබුණි. කෙසේ හෝ එක් අධිකරණයක් පිහිටුවාලීය. ප්‍රතිඵල ගැන කියන්නට හෝ ලියන්නට අවැසි නැතැයි සිතමි. කෙටියෙන්ම කිව යුත්තේ විශේෂ අධිකරණයෙන් ඉරහඳ මෙන් පැහැදිලි මුල්‍ය අපරාධවලට හිරේ යන්නට හිටි පුද්ගලයා ලෙඩ වීම, නීතිපති දෙපාර්තමේන්තුව ලියවිලි භාරදීමේ යම් තත්වයන් ආදි කරුණු මත කල්මැරීමේ ඵල උපරිමයෙන් භුක්ති විඳිමින් ඔහු ජනාධිපති පදවියට පත්ව සියලු නඩුවලට තිත තබා ගැනීමය. ඒ ක්‍රියාදාමයේ මහමොළකරු අධිකරණ අමාත්‍ය පදවියෙන් ගාස්තු පියවා ගැනීමට ද සමත් වේ.
යහපාලනයට කඩිනමින් එක නඩුවක් හෝ පවරා ගන්නට බැරි විය. කෙසේ වුව අපමණ බාධක ඔස්සේ නිසියාකාරව නඩු පවරා ඇතමුන්ට අධිචෝදනා පත්‍ර ද භාරදීම සිදු විය. ඒ නඩු ආණ්ඩුව පෙරළෙන තුරුම කල් ගිය බව හරිම අපූරු ය. ආණ්ඩු පෙරළියෙන් පසුව වේලිච්ච පොල් වැටෙන්නා සේ එක දිගට පෝළිමේ සියලු නඩු ඉවත් කර ගැනීම් – ඉල්ලා අස් කර ගැනීම් – නිදොස් කොට නිදහස් කිරීම් මාධ්‍යවලට වාර්තා කරන්නට හුස්මක් පවා නොතබමින් විදුලි කොටන වේගයෙන් සිදු විය.
චෞර රාජ්‍යයට තිත තබන්නට නම් අවශ්‍යම සැත්කම කළ යුත්තේ කොතනට ද? සැත්කමක් විනා ආලේප වැඩක්ම නැත. මේ සැත්කමට නිර්භීත අවංක නායකත්වයක් අවශ්ය වේ. නිර්භීත අවංක නායකත්වයක් ලැබේ නම් හැම දෙයක්ම ඉදිරියට ගමන් කරන්නට පටන් ගනු ඇත. දැන් ඒ වැඩේ වෙනුවෙන් කැප වෙන්නට ලෑස්ති කවුරුන් ද? අත්ත බිඳෙයි පය බුරුලින් තබන කිසිවෙකුට නීතියේ ආධිපත්‍යය තහවුරු කළ නොහැකි ය. එමෙන්ම බලය ඇති පදම් භුක්ති විඳි කිසි කෙනෙකු සූදානම් ද නැත. රනිල් වික්‍රමසිංහ නම් මොනම විදිහකින්වත් අවස්ථාවක් ලබා දෙන්නේ නැත.
ආර්යාවෝ එපා
ආණ්ඩු ක්‍රම ව්‍යවස්ථාවට අනුව රටේ පාලකයා වන්නට ජන වරමක් ඉල්ලා සිටින්නට යම් තැනැත්තෙකුට පුළුවන. මහජනතාවට ද තමන් කැමති පුද්ගලයෙකුට සිය ඡන්දය ලබා දෙන්නට හැකිය. එහෙත් ලංකාවේ හරි පුදුම දෙයක් සිදු වේ. ජන වරම ලබා ගත් පුද්ගලයාගේ මහිමයෙන් බලසම්පන්න ආර්යාවන් පහළ වීම ය. ඒකත් පසෙකින් තබමු. මා දන්නා කියන පොලිස් නිලධාරියෙකු උත්සවයකදී හමු වුණ විට මා විමසුවේ දැන් වැඩ කරන්නේ කොහේ ද කියා ය. ඔහු පැවසුවේ එක්තරා ඇමති කෙනෙකුගේ භාර්යාවගේ පෞද්ගලික ආරක්ෂාව භාරව කියා ය. ආරක්ෂාවට කී දෙනෙක් සිටිනවාදැයි විමසූ විට පහළොවක් සිටින බව කීවේ ය. ඒ පහළොවම නිල වශයෙන්දැයි විමසූ විට නැත කියාද උත්තර දුන්නේය. ආර්යාවන් තොග පිටින් ජනතාවට නඩත්තු කරන්න සිදුවීම කවර නම් අභාග්‍යයක් ද?
රටේ නායකයා වශයෙන් පත්වුණ උදවියගෙන් ජේ ආර් ජයවර්ධන මැතිනිය හැර අන් හැම දෙනාම බලය භුක්ති විඳි බවය අසන්නට ලැබෙන්නේ. රනිල් වික්‍රමසිංහ කොතරම් බැනුම් ඇසුවත් මෛත්‍රී වික්‍රමසිංහගේ දෙමාපියන් රටවැසියන්ගෙන් බැණුම් ඇසුවේ නැත.
සිරිසේනත් ඇති පදම් බැණුම් ඇසුවත් ඔහුගේ බිරිඳ බැණුම් ඇසුවේ ද නැත. සජිත් ප්‍රේමදාස රටේ නායකයා වුවහොත් ඔහුගේ බිරිඳ හේමා ප්‍රේමදාසගේ සියලු වාර්තාවන් සතියෙන් දෙකෙන් බිඳ දමනු නිසැකය.
ලංකාවේ නායකයන්ගේ පමණක් නොව අමාත්‍යවරුන්ගේ බිරින්දෑවන් ද, අසාමාන්‍ය අන්දමින් බලය භුක්ති විඳි බව කිව කිව යුතු නැත. මේ ගැන යම් තැනක කතා බහකදී එතැන සිටි නව යොවුන් වියේ දරුවෙකු ඇසූ පැනයකි මේ. ”ආණ්ඩුවේ ලොකු පදවියකට පත් වුණාම ඒ හැම කෙනාගෙම නෝනට හරි මහත්තයට හරි ඒ පදවියෙ තීන්දු තීරණ ගන්න පුළුවන් ද?”
මාර ප්‍රශ්නයක් නේයි කෙනෙක් කීවේ ය.
අපි හිතමු අගවිනිසුරු පදවිය – විනිසුරු පදවිය – නීතිපති පදවිය – පොලිස්පති පදවිය – ත්‍රිවිධ හමුදා පති පදවි – උප කුලපති පදවිය … යනාදි පදවිවලට පත්වුණ විට ඔහුට හෝ ඇයට ඒ පදවියට අත පෙවීමට අවසරයක් සැබවින්ම නැතැයි සිතමි. එහෙත් ඇමති පදවියකට පත්වුණ විට පරම්පරාවටම එහි අනුහස ලැබෙන්නේ කෙසේ ද? මේ තිබුණ ත්තවයක් නොව ඇති කරගෙන තිබෙන තත්වයකි. ඇමතිවරයා කරන්නේත් රැකියාවක් යයි ඇමති බිිරිඳක් කල්පනා කළ යුතු නොවේ ද?
මැති ඇමතිවරුන් ළඟ සේවය කර අත්දැකීම් ඇති විවිධ මට්ටම්වල පොලිස් නිලධාරීන් පවසන්නේ බොහෝ ඇමතිවරුන්ගේ බිරින්දෑවන් ඇමතිවරයාට පාලනය කළ නොහැකි තරමට බලය භුක්ති විඳින බවය. ඇතැම් ඇමතිවරුන්ගේ දරුවන් ද ඉතාම නරක අන්දමින් බලය පරිහරණය කරන බව ය. මේ උදවියගේ දුබලතා හඳුනා ගන්නා ඇතැම් අමාත්‍යාංශ ලේකම්වරුන් උඩගෙඩි දෙමින් ඵල නෙළා ගන්නා අන්දම ගැන ද ඇඟ හිරිවැටෙන කතා ඇත. බලය තාවකාලික බව දැනගෙන මේ බිරින්දෑවන් උපරිම වේගයෙන් හැකි හැම සම්පතක්ම භුක්ති විඳින බවය අසන්නට ලැබෙන්නේ. හැම ඇමති බිරිඳක්ම මෙසේ නොවුණත් බහුතරයක් මෙසේ නම් චෞර රාජ්‍යයට තිත තියන්නට අපහසු වේ.
ලංකාව ගොඩ ගන්නට හැකි වන්නේ රාජ්‍ය පාලනයට අවංක නිර්භීත පුද්ගලයෙකුට ය. රාජ්‍ය පාලනයට වරමක් ලබන්නටත් මත්තෙන් ආර්යාවන් රැඟුම් පාන්නේ නම් ජන වරම සෙත්ත පෝච්චිය. ඉතින් ජන වරමක් වෙනුවෙන් ජනතාව ඉදිරියට යන කවුරුන් වුව රාජ්‍ය මුදල් -සම්පත් සහ දේපළ සම්බන්ධයෙන් ජනතාවට පැහැදිලි ප්‍රතිපත්තියක් ඉදිරිපත් කළ යුතුය. ප්‍රතිපත්තිය ගෝඨාභය ලෙසින් ඉදිරිපත් කිරීමෙන් පලක් නැත. ප්‍රතිපත්තියට වගකියන අන්දමට කටයුතු කරන්නේද නැද්ද යන්න ගැන මහජනතාවට ගත හැකි තීන්දුවක් ද අවශ්ය ය. ඒ ගැන කල්පනා කිරීම මැනවැයි පවසනු කැමැත්තෙමි.■
