මේ අවුරුද්දේ අප්‍රේල් මාසයේ සිට මේ දක්වා රඟ දැක්වුණු කාබනික කෘෂිකර්මාන්තය පිළිබඳ විකට නාට්‍යය දැන් අවසන් වී තිබේ. ඒ ආණ්ඩුව මහජනතාව ඉදිරියේ එක ම විහිළුවක් බවට පත් කරමිනි.
දැන් ආණ්ඩුව මෙසේ කියනු ඇත. ‘අපි ජනතාවගේ මතයට කන් දෙන ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ආණ්ඩුවක්. ඒකයි කාබනික ගොවිතැන පමණක් කියන අපේ ස්ථාවරය ආපස්සට ගත්තේ.’
මේ ‘පියවර ආපස්සට තැබීමේ’ නවතම පියවර ආණ්ඩුව තර්කානුකූලව පැහැදිලි කරන්නේ මෙසේ ය. ‘අපේ ප්‍රතිපත්තිය තමයි කාබනික කෘෂිකර්මය. එහෙත් රසායනික පොහොර සහ පලිබෝධ නාශක ගෙන්වන්නට අවසර ලැබෙනවා. ඒත් ආණ්ඩුව ඒවා ගෙන්වන්නේ නැහැ. පෞද්ගලික අංශයෙනුයි ගෙන්වන්නේ. ඒවා බෙදාහරින්නේ කෘෂිකර්ම දෙපාර්තමේන්තුව හරහා. ආණ්ඩුවේ ප්‍රතිපත්තිය කාබනික කෘෂිකර්මාන්තයයි’
මේ පැහැදිලි කිරිම තේරුම් ගන්නා අතර, මුවට නැගෙන සිනාව වළක්වා ගන්නට පුළුවන් කෙනෙක් සිටියි නම්, හේ මහත් සමතෙකි.
එහෙත්, ආණ්ඩුව මොකක් හෝ ඉන්ද්‍රජාලයක් කරාවි’යි තවමත් බලාපොරොත්තුවෙන් සිටින වහල් මනසින් සිටින්නවුන්ට හෙවත් නානාප්‍රකාර වියතුන්ට හා වෘත්තිකයන්ට ආණ්ඩුවේ මේ විකාර සහගත පැහැදිලි කිරීම් වුවද, කරේ තියාගෙන යන්නට වටිනා දෙයක් හැටියට සිතෙනු ඇත.
මෙපමණ කාලයක් ඔවුහු රසායනික පොහොර කෙතරම් රකුස් වෙස් ඇති දෙයක් දැයි නිතර දෙවේලේ ජනතාවට කියා දුන්හ. රසායනිකවල විස නැති මාත්‍රාව දක්වා ප්‍රයෝජන ගත හැකි යැයි ලෝක සෞඛ්‍ය සංවිධානය ඇතුළු දැනුමැත්තන් කියද්දීත්, මේ ඇතැම්හු සිටියෝ, රසායනික නම් අංශුවක් වත් හොඳ නැහැ කියන මුග්ධ ස්ථාවරයේ ය.
දැන් ඔවුන්ට සිදුවන්නේ කුමක්ද? කිසිවක් නොවේ. ආණ්ඩුවේ අලුත් ස්ථාවරයත් සුපුරුදු පරිදි ඔවුන් කර තබා ගෙන යනු ඇත. ‘කාබනික කෘෂිකර්මාන්තයෟ ඒත් රසායනික පොහොර පෞද්ගලික අංශයෙන් ගෙන්වන්නට අවසර දෙනු ලැබේ.’
මීට පෙර මේ කාබනික විද්වතුන්ගේ සහ චීවරධාරීන්ගේ ලණුව කා සිටියේ හිටපු ජනාධිපති මෛත්‍රිපාල සිරිසේන ය. තමන්ගේ ආණ්ඩුවේ අනෙක් පාර්ශ්වයත් විවේචනය කරමින් ඔහු ද වස විස නැති ගොවිතැන නමැති විකාරය කර තබා ගෙන බොහෝ දුර ගියේ ය. එහෙත් කාලයක් ගත වන විට, වස විස නැති දේ ගැන දේශනා කරන අයගේ නිරුවත ජනාධිපතිවරයා තේරුම් ගත්තේ ය. ඒ නිසා රටටත් වැඩි විනාශයක් නොකර ඒ උගුලෙන් හෙතෙම ගැලවුණේ ය.
එහෙත්, මේ ආණ්ඩුවෙන් සිදුවුණේ ඊට සපුරා වෙනස් දෙයකි.
ලංකාව, කාබනික ගොවිතැන සම්පූර්ණයෙන් ම කරන ලෝකයේ පළමුවැනි රට බවට පත් කරනවා යැයි මායාවක මේ පාලකයෝ ගැලී සිටියහ. ඒ මදිවාට, එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානය වැනි ජාත්‍යන්තර වේදිකාවල දී ද ඒ මායාවේ විසිතුරු බව කියා පෑහ.
එහෙත් භයානක දෙය නම්, ඒ මායාවේ සිටිමින් මුළු රටේ ම වී සහ අනෙකුත් කෘෂිකර්මාන්තයන් අවුලෙන් අවුලට ඇද දැමීම ය. ගොවියන්ගේ ජිවනෝපාය අහිමි කරන ලද අතර, ගොවිබිමේ ගොවිතැන් කරනවා වෙනුවට පාරට බැස උද්ඝෝෂණ කරන්නට ඔවුන්ට සිදු විය. ආණ්ඩුවට දෙස් තියමින් වගා කරන්නට පොහොර ඉල්ලන කනගාටුදායක තැනකට ගොවි සමාජය ඇද දමන ලදි. වී වගාව පමණක් නොව, තේ වගාව හා වෙනත් ආර්ථික වැවිලි සියල්ල ම විනාශ කර දමන ලදි. ඉතිහාසයේ කවරදාකවත් නොදුටු විනාශයකට තේ වගාව බඳුන් කරන ලදි. මේ වගා හානි සහ වගාව අත්හැර දැමීම් සමගින්, එළවළු, හාල් ඇතුළු අත්‍යවශ්‍ය කෘෂිකාර්මික නිෂ්පාදනවල මිල අහස උසට ගියේ ය. පාරිභෝගිකයෝ අමාරුවේ වැටුණාහ.
දැන් තහනම ඉවත් කළත්, රසායනික පොහොර ගෙන්වන සමාගම් කියන්නේ ඒවා ආනයනයට තවත් මාස දෙකක් පමණක් වත් ගතවනු ඇතිය කියාය. එතෙක් මහ කන්නයට සිදුවන හානිය කෙතරම් විය හැකි ද?
ඒ සියලු විනාශයන්ගේ අවසාන විනාශය තවමත් ළඟා වී නැත. එනම්, නුදුරේදී ම ඇති විය හැකි යැයි ගණන් බලා ඇති ආහාර හිඟයයි. ඒ විනාශය ද පැමිණි දාට, කාබනික පොහොරවලින් පමණක් කෘෂිකර්මය කළ යුතු යැයි ගන්නා ලද උද්දච්ච, මෝඩ තීරණයේ සම්පූර්ණ විපාක අපට දැනෙනවා ඇත.
සිදු වී ඇති විනාශයත්, එහි ප්‍රතිඵල නිසා ඉදිරියට ඇතිවන විනාශයත් වළක්වන්නට බැරි ය.
එහෙත්, මේ විනාශයට වගකීම බාර ගන්නට කිසිවෙක් මේ ආණ්ඩුවේ වෙත් ද? ප්‍රාමාණිකයන්ගේ අදහස් නොවිමසා, මා ගත් උද්දච්ච හා මෝඩ තීරණ නිසා මේ විනාශය සිදු වූ බවත්, ඒ ගැන ජාතියෙන් සමාව ඉල්ලන බවත් කියන්නට අවංක නිහතමානි නායකයෙක් රටේ සිටී ද?■
