■ ප්‍රබුද්ධ නුවන්
මේ මොහොතේ රටේ දේශපාලනය ඔබ සාරාංශගත කරන්නේ කොහොමද?
අපි බොහෝ දෙනෙක් මේ වන කොට කාල් මාක්ස්ගේ න්‍යායන් පැරණියි කියලා බැහැර කරලානේ තියෙන්නේ. නමුත් මට හිතෙනවා මේ වන විට කාල් මාක්ස් කියූ ඇතැම් දේවල් සිද්ධ වෙමින් පවතින කාලයක් කියලා.
ධනවාදය බිඳවැටීමට අවශ්‍ය කාරණා ධනවාදය ඇතුළෙන්ම නිර්මාණය වෙනවා කියලානේ මාක්ස් කිව්වේ. හැබැයි මම හිතන්නේ නෑ ධනවාදය බිඳවැටෙයි කියලා සහ ධනවාදය බිඳ දැමිය යුතුයි කියලා. ධනවාදය නෙමෙයි, ලංකාවේ මේ වන විට තියෙන උග්‍ර නව ලිබරල්වාදය වෙනුවට ඊට වඩා සමාජ ප්‍රජාතාන්ත්‍රික ක්‍රමයක් ගොඩනැගීමට අවශ්‍ය තත්ත්වයක් රටේ හැදිලා තියෙනවා. ඇත්තටම ඒ අපි හදපු එකක් නෙමෙයි, නව ලිබරල්වාදී පාලකයින් විසින්ම රටට හදලා දීලා තියෙන දෙයක්.
රටේ මිනිස්සු හැමදාම වාගේ ඡන්දය දෙන්නේ ක්‍රමය වෙනස් කිරීමට හිතාගෙන තමයි. ඒ වගේම පාලකයින් බලයට එන්නෙත් ක්‍රමය වෙනස් කරන්න පොරොන්දු දීලා?
ඇත්ත. රටේ මිනිස්සු බොහෝ කාලයක් බලන් හිටියා ක්‍රමය වෙනස් වෙයි කියලා. ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ආපුවාම ක්‍රමය වෙනස් වෙයි කියලාත් සමහරු හිතුවා. නමුත් අන්තිමට වුණේ ඔහු විසින් සහ ඔහුගේ සෙසු පිරිස විසින්ම මේ ක්‍රමය අන්තයටම අරන් ගිහින්, ඒක සත්‍ය වශයෙන්ම වෙනස් කිරීමේ පදනමක් දාලා තියෙන එක. එක අතකින් අපි ඒ අයට ස්තූතිවෙන්න ඕනෑ.
හතළිස් අටේ ඉඳන් මේ දක්වා අපි රැඩිකල් වෙනස්කම් කරලාම නෑ. බණ්ඩාරනායක වගේ අය ආපු එක සමහරු දකිනවා රැඩිකල් වෙනසක් කියලා. නමුත් ඔහු කළේ තිබුණ ක්‍රමයම වෙනස් විදිහකින් අරං ගිය එක විතරයි. ඒ නිසා රැඩිකල් විදියේ වෙනස්කමක් සිදු කරන්න සුදුසුම තත්ත්වයන් සාම්ප්‍රදායික දේශපාලනඥයින් විසින් ඇති කළ හොඳම අවස්ථාව තමයි මේක. ඒ නිසා මේක බණ්ඩාර නායක මහත්තයාගේ පංච මහා බලවේගය අනික් පැත්තට හරවලා දීපු අවස්ථාවක් විදිහට තමයි මං දකින්නේ මේක.
ගෝඨාභය රාජපක්ෂ කියන්නේ දේශපාලනඥයෙක් නෙමෙයි. ඔහු තාක්ෂණික නිලධාරියෙක් කියන්න පුළුවන්. ඒ අනුව තමයි ඔහු යුද්ධය මෙහෙයවන්නේ. නාගරික සංවර්ධන අධිකාරිය මෙහෙයවන්නේ. ඒ නිසාම තමයි අනිත් පැත්තට මිනිස්සු ඔහු කෙරේ බලාපොරොත්තු තියාගත්තෙත්. අනික් පැත්තට, ඔහු අව්‍යාජ, සත්‍ය බෞද්ධයෙක් හැටියටත් සමහරු දැක්කා. නමුත් දැන් ඒ සියල්ලම ප්‍රශ්න කළ නොහැකි මට්ටම දක්වා බිංදුවට වැටිලායි තියෙන්නේ. එදා ඔහුට දැඩි වශයෙන් සහයෝගය දුන්න අයවත් දැන් වෙනකොට ඒ මට්ටමට ඔහු ගැන විශ්වාස කරන්නේ නෑ කියලා පැහැදිලියි.
ඊළඟ කාරණය තමයි ඔහු ඒකාධිපතියෙක් කියන එක. සමහර මිනිස්සු ඔහු ඒකාධිපතියෙක් වීම ම තම ඡන්දයට දීමට හොඳ හේතුවක් විදිහට ගත්තා. නමුත් ඒකාධිපතියකුට රට දියුණු කරන්න පුළුවන් නම් ලෝකයේ තියෙන දියුණුම රටවල් අප්‍රිකානු කලාපයේ තියෙන්න ඕනෑ.
ඔබ හිතන විදිහට ඒ වගේ වෙනසකට මේ වෙලාවේ තියෙන විකල්පය මොකද්ද?
ඉතාම පැහැදිලිව කියන්න ඕනෑ දෙයක් තමයි රාජපක්ෂ පවුලේ කාලය දැන් ඉවරයි. මොකද ඔවුන් වටා ගොඩනැගුණු සියලු ආකර්ෂණයන්ගේ පදනම මහින්ද රාජපක්ෂ. ඉතාම වයෝවෘද්ධ සහ අසනීපවලින් පෙළෙන පුද්ගලයෙකු විදිහට මහින්ද රාජපක්ෂට තව ගොඩ කාලයක් තම පවුලට තිබුණු ආකර්ෂණය පවත්වාගෙන යන්න බැරි වෙයි. ඔහුගෙන් පස්සේ ඔහුගේ තත්ත්වයට ළඟින්වත් තියන්න පුළුවන් කෙනෙක් ඒ පවුලේ නෑ.
එහෙනම් ඊළඟ විකල්පය මොකද්ද කියන ප්‍රශ්නය අපිට එනවා. මෛත්‍රීපාල සිරිසේන කියන්නේ මේ රටේ අවුරුදු පහක් ජනාධිපතිවරයාව ඉඳලා බලාපොරොත්තු වූ මට්ටමේ ප්‍රගතිශීලී වෙනසක් කරන්න බැරි වුණ කෙනෙක්. ඒ නිසා මේ රටේ මිනිස්සු ඔහුව අලුත් විකල්පයක් හැටියට බලයට ගේන්න මිනිස්සු උත්සාහ කරයි කියලා මං හිතන්නේ නෑ.
සජිත් ප්‍රේමදාසගේ ඔහුගේ පියා වුණ රණසිංහ ප්‍රේමදාස ඔහු අතින් ඝාතනය වුණ හතළිස්දාහක විතර තරුණයින් අමතක කරලා ගත්තොත් ශ්‍රේෂ්ඨ නායකයෙක් කියන්න පුළුවන්. ඒ වගේම ඔහුට විශාල ජන ආකර්ෂණයක් තිබුණා. නමුත් සජිත් ප්‍රේමදාසට ඔහුගේ පියාට තිබුණ ආකර්ෂණය නෑ. නමුත් ඉතාම ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී, මැර බලයට ගරු නොකරන සාධනීය ලක්ෂණ කීපයක් ඔහුට තියෙනවා කියන එක ඇත්ත. කොහොම වුණත් ඔහුට අර කියූ සුවිශේෂ ජන ආකර්ෂණය නැතිකම විතරක් නෙමෙයි, යම් හෙයකින් ඔහු මේ රටේ ජනාධිපතිවරයා වුණත්, අපි බලාපොරොත්තු වෙන වෙනස ඔහුගෙන් බලාපොරොත්තු වෙන්න අමාරුයි. ඒ නිසා මේ සමගි ජන බලවේගය සහ පොහොට්ටුව යන කඳවුරු දෙකෙන් පිටත විකල්පයක් තමයි රටේ ජනතාව මේ වෙලාවේ ප්‍රාර්ථනා කරන්නේ. ඒ ප්‍රාර්ථනාව තියෙන්නේ නාගරික, උගත් ජනතාව තුළ විතරක් නෙමෙයි. විශේෂයෙන් මේ ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ආණ්ඩුවට පින්සිද්ධ වෙන්න අද මේ ආණ්ඩුවේ පදනම වෙලා තිබ්බ ගොවීන් ඇතුළු ග්‍රාමීය ජනතාව තුළ පවා ඔවුන් පිළිබඳ විශ්වාසය හේදිලා ගිහිල්ලා ඉවරයි.
ඒ විතරක් නෙමෙයි මේ ආණ්ඩුවට සහාය දුන්න කම්කරු පංතිය සහ විශේෂයෙන් භික්ෂුන් වහන්සේලා පවා මේ ක්‍රමය ගැන විශ්වාසය තබන එක නවත්තලා ඉවරයි. ඉන්නවා නම් ඉන්නේ තමන්ට ලැබෙන තනතුරු වරප්‍රසාද ගැන හිතන කීපදෙනෙක් විතරයි. අනික් කාරණය තමයි මේ පිරිස මේ ගොඩෙන් ඉවත් වුණත් මේ අය බුද්ධියක් තියෙන කොටසක් නම් මෛත්‍රිපාල සිරිසේනට හෝ සජිත් ප්‍රේමදාසට එකතුවෙයි කියලා හිතන්න බෑ.
විමල් වීරවංශලා, ගම්මන්පිලලා, ඩියු ගුණසේකරලා වගේ අයගේ ආණ්ඩු විරෝධී ප්‍රකාශනත් අර කියූ විතැන්වීමේ කොටසක් විදිහට දකින්න පුළුවන්ද?
කොහෙත්ම නෑ. ඒ අය විතැන් වුණාය කියලා මිනිස්සු හිතපු අවස්ථා ගණනාවක් තියෙනවානේ මේ වන විටත්. ඒ අතරින් ආසන්නම අවස්ථාව තමයි ඔය බටහිර පර්යන්තය ගැන තිබුණ ප්‍රතිචාරය. නමුත් අන්තිමට ජනතාවට තේරුණ දේ තමයි මේක කවුරු හරි ලියපු ස්ක්‍රිප්ට් එකක කොටසක් කියලා. අනික විමල් වීරවංශලා වැනි අය ඇත්ත ජාතිකවාදීන්ද කියන ගැටලුව තියෙනවානේ. මොකද ඒ අය ඇත්ත ජාතිකවාදීන් නම් ඇත්තටම රටට දැඩි ලෙස ආදරය කරන්න ඕනෑ. නමුත් එහෙම දෙයක් ඒ අයගෙන් පෙනෙන්නේ නෑ. ඒ අය කරන්නේ සැබෑ විවේචනයක් නම් ඒ අය ආණ්ඩුව ඇතුළේ ඉන්න අවශ්‍ය නෑනේ. මේ කවුරුත් පොඩි දරුවෝ නෙමෙයිනේ. විසිවන සංශෝධනයට අත උස්සනකොට, ඒක කළේ දන්නේ නැතිව නම් ඒ අය පොඩි දරුවෝ කියන්න පුළුවන්.
අනික් කාරණය තමයි ඒ අය ඇත්තටම විතැන් වුණාද, වෙනත් ස්ක්‍රිප්ට් එකක් රඟපානවාද කියන කාරණය එච්චර අදාළත් නෑ දැන් වෙනකොට. මොකද මිනිස්සු ඒ අය වෙනම බලවේගයක් හැටියට දකින්නේ නෑ තවදුරටත්. අපි දැක්කා සමාජ මාධ්‍යවල පවා හැමෝම කිව්වා මේක එකම නාට්‍යයක එපිසෝඩ්ස් කියලා.
මං ඒකෙන් අදහස් කරන්නේ නෑ ඒ අයට වෙනස් වෙන්න බෑ කියලා. ඒ අයටත් වෙනස් වෙන්න පුළුවන් වගේම ඒ අය වෙනස් විය යුතුයි. ඔය රාජපක්ෂ පවුලේ සමීපතමයන්ට වඩා යම් කිසිම හෝ රටට ආදරයක් ඒ මිනිස්සුන්ගේ හිත් තුළ ඇති කියලා අපිට ටිකක් හරි විශ්වාස කරන්න පුළුවන්. නමුත් ඒ කිසිවෙක්ට රට වෙනත් විකල්පයක් දෙසට හරවන්න පුළුවන් බලවේගයකට නායකත්වය දෙන්න බෑ. මොකද ඒ අය දැනටමත් ඒ අයගේ දැක්ම පිළිබඳ සමාජය තුළ තහවුරු කරලා ඉවරයි.
රාජ්‍ය නිලධාරීන් වගේ අය දිගින් දිගට තනතුරුවලින් ඉවත්වීම සැබෑ විතැන්වීමේ සලකුණක් විදිහට ගන්න පුළුවන් නේද?
ඒක ඇත්ත. මේ ආණ්ඩුව බලයට ගෙනා හැම මනුස්සයාම රටට ආදරේ නැති මිනිස්සු කියලා අපි කියනවා නම් ඒක අපි කරන වරදක්. මොකද මේ ආණ්ඩුව බලයට ගේන පිරිස අතර සැබෑ දේශප්‍රේමීනුත් හිටියා. අපි දැක්කනේ ගෝඨාභය රාජපක්ෂට ඡන්දේ දෙන්න ඉතාලිය වගේ වෙනත් රටවල ඉඳන් පවා මිනිස්සු ආවා. වියත්මග ගත්තත් එතැන බහුතරයක් හිටියේ රටට ආදරය කරන මිනිස්සු. නමුත් ඒ අයට යථාර්ථය තේරුම් ගන්න නම් බැරිවුණා. හැබැයි දැන් වෙනකොට යථාර්ථය වැටහෙමින් වියත්මග වගේ තැන්වල හිටි මිනිස්සු පවා ටික ටික ඒකෙන් ඈත් වෙන්න පටන් අරං තියෙනවා.
දැන් අපි දැක්කා අලි සබ්රි වගේ කීර්තිමත් නීතිඥයෙක් පහුගියදා ආණ්ඩුව විවේචනය කරලා තිබුණා. එක රටක් එක නීතියක් කමිටුවේ සභාපති හැටියට ඥානසාර හිමි පත් කළාට විරුද්ධව. ඉතිං අපිට අහන්න තියෙන්නේ අලි සබ්රි වගේ තීක්ෂ්ණ බුද්ධියක් තියෙයි කියලා හිතන්න පුළුවන් නීතිඥයෙක් ආණ්ඩුව එක්ක මෙච්චර දුරක් ආවේ අනාගතය පිළිබඳ මේ දේවල් දකින්නේ නැතිවද කියලා. අපි වගේ අයත් ආණ්ඩුවේ මේ අනාගතය දැක්කේ ගොඩාක් කලින්. අනික් කාරණය තමයි අලි සබ්රිට ඉල්ලා අස්වෙන්න ඕනෑ නම් ඔහුට ඒක කිය කිය ඉන්න අවශ්‍ය නෑ, ඉල්ලා අස්වෙන්න පුළුවන්නේ. නමුත් මං හිතන්නේ නෑ ඔහුට එහෙම අව්‍යාජ අවශ්‍යතාවක් ඇති කියලා.
කොහොම උනත් ඔය වන් කන්ටි්‍ර වන් ලෝ කියන්නේ අපේ රටේ කාලෙකින් දකින්න තිබුණ ලොකුම විහිළුව. මට නම් පේන්නේ ‘වන් කන්ටි්‍ර නෝ ලෝ’ හැටියට. රටක් තියෙනවා නීතියක් නෑ. බරපතළ අපරාධ හා මිනීමැරුම්වලට ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයෙන් වරදකරුවන් වූ මිනිස්සු නිදහස් කරනවා නම් එතැන නීතියක් තියෙන්න පුළුවන්ද? අනික් අතට ඒකට පත් කළ ඥානසාර හිමි උසාවියෙන් දඬුවම් ලැබූ කෙනෙක්. ඒ නිසා ඔය එක් රටක් එක් නීතියක් කියන විහිළුව ගැන අපි සාකච්ඡා කිරීමත් අපරාධයක්.
මෙතෙක් කල් ගෙන ගිය ගුරුවරුන්ගේ අරගලයට විසඳුම් ලැබිලා ඒ අය සෑහීමට පත්ව ඉන්න ගතියක් පෙනෙනවා. මේ ගැන ඔබේ අදහස මොකක්ද?
මේ ආණ්ඩුව ගොඩක් වැරදි කරලා තියෙනවානේ. ඒ අතරින් වඩාත්ම නරක එකක් තමයි ගුරුවරුන්ගේ ප්‍රශ්නය නොවිසඳීම හා ඒ අය හෑල්ලුවට ලක් කිරීම. කොහොම හරි මේ ආණ්ඩුව ඒ සම්බන්ධයෙන් දැක්වූ ප්‍රතිචාරයේ හොඳ හා නරක පැති දෙකක් මම දකිනවා.
ඒකේ නරක පැත්ත තමයි ලංකාවේ නිදහස් අධ්‍යාපනයට එල්ල වෙලා තියෙන අභියෝගය. ගුරුවරයාට නිසි තැන නොදී ලංකාවේ නිදහස් අධ්‍යාපනය කියන එක පවත්වන් යන්න බෑ. අද මම මහාචාර්යවරයෙක් වෙලා ඉන්නේ නිදහස් අධ්‍යාපනයට පිං සිද්ධ වෙන්නනේ. නිදහස් අධ්‍යාපනය නොතිබෙන්න ඒක වෙන්නේ නෑ. ඒ නිසා මට මෙන්ම මේ රටේ නිදහස් අධ්‍යාපනය ලැබූ සියලූ දෙනාට සදාචාරාත්මක වගකීමක් තියෙනවා ඒක ආරක්ෂා කිරීමට.
මේ ප්‍රශ්නයේ මං දැක්ක රිදී රේඛාව තමයි, මේ රජයේ ප්‍රතිචාර නිසා මේ රටේ සියලුම ගුරුවරු රාජපක්ෂ කඳවුරෙන් ඉවත් වීම. ආසන්න වශයෙන් ලංකාවේ ගුරුවරු දෙලක්ෂ පණස්දාහක් ඉන්නවා. ඔවුන්ගේ සැමියා බිරිඳ දෙමව්පියෝ වගේ පවුල් සමග මේ ගාණ ගත්තොත් විශාල ප්‍රමාණයක්. ඒ නිසා ගුරුවරුන්ගේ මේ ප්‍රශ්නය නිසා ආණ්ඩුවට විශාල සේදීයෑමක් තියෙනවා.
දැන් මේ වෙලාවේ ගුරුවරුන්ගේ ඉල්ලීම ඔවුන්ට දුන්නත් නැතත් ආණ්ඩුව දැනටමත් ප්‍රමාද වැඩියි කියලායි මම කල්පනා කරන්නේ. මොකද මේ වනවිට මේ රටේ සියලු ගුරුවරුන්ගේ සිත් රිදවීම වෙලා ඉවරයි. ඒ නිසා ආණ්ඩුව ගුරුවරුන් සම්බන්ධව කටයුතු කළ මේ ඉතාමත් නරක ආකාරය මේ රටේ ප්‍රගතිශීලී වෙනසකට අවශ්‍ය වැදගත් සහ තීරණාත්මක සාධකයක් වෙලා තියෙනවා.■
