උපකුලපතිගේ විකාර හැසිරීමෙන් එළිමහන් සිරකඳවුරක් වූ රුහුණ සරසවිය

■ තරංග කොඩිකාර

‘විශ්ව විද්‍යාලයෙන් පොතේ ගුරුන් පිරිසක් බිහිවේවා බලාපොරොත්තු නොවෙමු. කියන දේ එසේම පිළිගන්නා විවේචනයට අකමැති පිරිසක් බලාපොරොත්තු නොවෙමු. නැවෙන් ගොඩ බෑ හැටියේ විදේශීය භාණ්ඩ වැනි මෙරටට අමුතුම වූ මෙහි සභ්‍යත්වය නොදන්නා කෘත්‍රිම රූකඩ පිරිසක් බලාපොරොත්තු නොවෙමු. විනෝද නොවන බර කල්පනාවේ පසුවන තාපස පිරිසක් බලාපොරොත්තු නොවෙමු. විශ්වවිද්‍යාල ශිෂ්‍යයන් විනෝද විය යුතුය. විවේචනශීලී විය යුතුය. ගවේෂණශීලී විය යුතුය. එහෙත් ඒ හැම තැනම සත්‍යගරුක විය යුතුය. යුක්තිගරුක විය යුතුය. බුද්ධිමත් විය යුතුය. ශිෂ්ට විය යුතුය. සභ්‍ය විය යුතුය. සීමාන්තික නොවිය යුතුය.’

මේ ජයවර්ධනපුර විශ්වවිද්‍යාලයේ උපකුලපති ලෙස කටයුතු කළ වැලිවිටියේ සෝරත හිමියන් විශ්වවිද්‍යාල ශිෂ්‍යයා සම්බන්ධව තැබූ සටහනකි.

මහාචාර්ය එදිරිවීර සරච්චන්ද්‍ර මහතා ද ‘විශ්ව විද්‍යාලයකට එන්නෙ මොකටද’ යන තම කෘතියෙහි විශ්වවිද්‍යාල ශිෂ්‍යයා සම්බන්ධව තම අදහස ප්‍රකාශ කර ඇත. සරච්චන්ද්‍ර මහතා ද සඳහන් කරන පරිදි විශ්වවිද්‍යාල ශිෂ්‍යයා දේශන ශාලාවට සීමා නොවූ තාර්කික, විචාරශීලි, ගවේෂණශීලී සමාජයට නායකත්වය සැපයිය හැකි පුද්ගලයෙකු බවට පත්විය යුතුය.

ඒ අනුවබ බලන විට රටේ සමස්ත විශ්වවිද්‍යාල පද්ධතියම ක්‍රියාත්මක වන ආකාරය සම්බන්ධව ඇත්තේ බරපතළ ගැටලුවකි. මන්ද ඒවා උපාධි පිරිනමන මධ්‍යස්ථාන බවට පමණක් පත්ව තිබීමයි. රට පාලනය කරන අයට පමණක් නොව විශ්වවිද්‍යාල පරිපාලකයන්ටද ඒ පිළිබඳව දැක්මක් ඇති බවක් නම් නොපෙනේ. වත්මන් රුහුණ විශ්වවිද්‍යාලය ඒ සඳහා හොඳම උදාහරණයයි.

රුහුණ විශ්වවිද්‍යාලය තුළ අද වන විට නිර්මාණය වී ඇත්තේ සාපේක්ෂව අන් විශ්වවිද්‍යාලවලටත් වඩා කනගාටුදායක තත්ත්වයකි. ඒ සඳහා වත්මන් උපකුලපතිවරයාගේ පරිපාලනය වගකිවයුතු බව රුහුණ විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රජාවගේ අදහසයි.
පසුගිය කාලය තුළ විශ්වවිද්‍යාල ක්ෂේත්‍රයේ පුවත් මවන ස්ථානයක් බවට රුහුණ පත්විය. සුජීව අමරසේන මහාචාර්යවරයා උපකුලපති ධුරයට පත්වූ පසු එලෙස පුවත් වාර්තා වීම ආරම්භ වුණි. එම ඇතැම් පුවත් විශ්වවිද්‍යාල ශිෂ්‍යයන්ට දැවැන්ත සමාජ විරෝධයක් නිර්මාණය කිරීමට පවා සමත් විය. එහෙත් බොහෝ සිදුවීම් මාධ්‍ය සංදර්ශන බවට මේ වන විට අනාවරණය වී තිබේ.

උපකුලපති ඇතුළු පරිපාලනය නවකවද සිදුවීම් පළිහක් ලෙස යොදාගනිමින් සිසු ක්‍රියාකාරකම් මර්දනය කිරීමට කටයුතු කරමින් ඇත. ඒ සඳහා හොඳම උදාහරණය වන්නේ මහා ශිෂ්‍ය සංගමයේ සභාපති වෙරංග පුෂ්පික සහ ලේකම් ඉන්දික විදානපතිරණට ජීවිතාන්තය දක්වා ලබාදී ඇති පන්ති තහනමයි. ඒ සඳහා වරද ලෙස දක්වා ඇත්තේ බාහිර පුද්ගලයකු රුහුණ විශ්වවිද්‍යාලය තුළට කැඳවාගෙන පැමිණීමයි.

බාහිර පුද්ගලයෙකු ලෙස දක්වා ඇත්තේ වෙනත් විශ්වවිද්‍යාල ශිෂ්‍යයෙකු වන අතර ඔහු පැමිණෙන්නේ මඩකලපුව පෞද්ගලික විශ්වවිද්‍යාලය සම්බන්ධව සාකච්ඡා කිරීමටය. එය සිසුන් සතු ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතියකි. විශ්වවිද්‍යාලය තුළ අධ්‍යයන නිදහස මෙන්ම අනධ්‍යයන කටයුතු සඳහාද නිදහස තිබිය යුතුය. විවිධ සමාජ, ආර්ථික සහ දේශපාලන කරුණු පිළිබඳ සාකච්ඡාවක් විශ්වවිද්‍යාලය තුළ සිදුවිය යුතුය. එසේ නොමැතිව විශ්වවිද්‍යාලයක අරමුණ වෙත ළඟාවන්නේ කෙසේද? අධ්‍යාපනය පිළිබඳ ආණ්ඩුවේ ප්‍රතිපත්ති සම්බන්ධව වෙනත් විශ්වවිද්‍යාල ශිෂ්‍යයකු සම්බන්ධ කරගනිමින් සාකච්ඡාවක් කිරීම නිසා ජීවිතාන්තය දක්වා පන්ති තහනමකට ලක්කිරීම අනුමත කළ හැක්කේ කෙසේද?

අවසාන වර්ෂ තුන තුළ රුහුණ සරසවියේ නිල වශයෙන් පංති තහනම් ඇතුළු මර්දන අවස්ථා 216ක් වාර්තා වී ඇත.

සිරගත කිරීම් 20කි. (මහා ශිෂ්‍ය සංගමයේ සභාපති ලේකම් ඇතුළුව). ජීවිතාන්තය දක්වා ශිෂ්‍යභාවය අහෝසි කිරීම් 11කි. තාවකාලික ශිෂ්‍යභාවය අහෝසි කිරීම් 24කි.

නේවාසිකාගාර තහනම් 37කි. විනය පරීක්ෂණ 63කි. නඩු පැවරීම් 45කි. නිවෙස්වලට පොලිස් මැදිහත්වීම් 07කි. උපාධි ප්‍රදානෝත්සව තහනම් කිරීම් 09කි.

ශිෂ්‍යයන්ට පන්ති තහනම් ලබාදීම හා ශිෂ්‍යභාවය අහෝසි කිරීම මගින් පමණක් නොව නඩු පැවරීම හරහාද සිසු ක්‍රියාකාරකම් නතර කිරීමට උපකුලපතිවරයා විසින් උත්සාහ දරන ලදි. 1998 වර්ෂයේ ගෙන ආ නවක වද පනත ඒ සඳහා භාවිත කරන බව උපකුලපතිවරයා මාධ්‍යවලට පවසා ඇත. ප්‍රසිද්ධ රූපවාහිනී වැඩසටහනකට පැමිණි උපකුලපතිවරයා කිව්වේ විශ්වවිද්‍යාල අභ්‍යන්තර පාඨමාලාවක් සඳහා මුදල් අය කිරීමට එරෙහි වූ සිසුන්ට නවක වද පනතින් නඩු දැමූ බවයි. ඒ අනුව, නවක වද පනතින් නඩු දැමීමට නවක වද සිදුවීමක් අවශ්‍යම නොවේ. එම පනතට අනුව ඇප ලබාගැනීමට මහාධිකරණයට යා යුතු අතර එවිට මාස ගණනක් සිරගතව සිටිය යුතුය. එලෙස රුහුණ විශ්වවිද්‍යාල ශාස්ත්‍ර පීඨ සිසුහු 19 දෙනෙක් මාස තුනකට ආසන්න කාලයක් සිරගත කර තබන ලදහ. ඔවුන්ට එල්ල කළ චෝදනා වූයේ ශිෂ්‍යයකුට ලිංගික නවක වදය ලබාදුන් බවටයි. පසුව පැමිණි වෛද්‍ය වාර්තා අනුව චෝදනාව එල්ල කළ ශිෂ්‍යයාට ලිංගික නවක වදයක් සිදු නොවූ බවට තහවුරු විය. එම ශිෂ්‍යයාට අධ්‍යයන වරප්‍රසාද ලබා දෙමින් පරිපාලන අතකොළුවක් ලෙස භාවිත කරන බව ශාස්ත්‍ර පීඨ ශිෂ්‍යයන්ගේ අදහසයි.
විශ්වවිද්‍යාලය තුළ කැමරා සවිකිරීම හරහා විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රජාවගේ නිදහස සීමාකර ඇත. ශිෂ්‍ය නේවාසිකාගාර තුළ පවා කැමරා සවිකර ඇත. නේවාසිකාගාර තුළ තම පුද්ගලික ජීවිතය හෝ පවත්වාගැනීමට නොහැකි වන ආකාරයට සීසීටීවී කැමරා සවිකිරීම ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී සමාජයක කිසිසේත් අනුමත කළ නොහැක. ශිෂ්‍යාවන්ගේ නේවාසිකාගාර තුළ සීසීටීවී කැමරා සවිකිරීම හරහා ඔවුන් දැඩි පීඩාවකට පත්ව ඇත. ඇතැම් පිරිමි නේවාසිකාගාරවල සිසිටිවි කැමරා සවි කර ඇත්තේ ශබ්ද පටිගත කිරීමේ උපකරණ සමඟිනි. එමගින් ශිෂ්‍යයන්ගේ දෛනික ක්‍රියාකාරීත්වය නිරීක්ෂණය කරමින් ඇත. සිරකඳවුරක් තුළවත් එවැනි තත්ත්වයක් නොමැති බව නම් අප දන්නා සත්‍යයයි.
විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රජාව තුළ කලා සංස්කෘතික කටයුතු සඳහා සුවිශාල නැඹුරුවක් ඇත. ඒ සඳහා විශ්වවිද්‍යාල තුළ නිර්මාණය වූ අපූරු කලා සංස්කෘතික නිර්මාණ ඇත. රුහුණ විශ්වවිද්‍යාලයේ ”කැටපත් පවුර” නම් කුරුටු ගී නිර්මාණ පුවරුව රුහුණ විද්‍යාලයීය ප්‍රජාව ඇලුම් කරන ස්ථානයකි. දශක ගණනකට ඉහත සිටි ශිෂ්‍යයන් ද එහි තම නිර්මාණ සටහන් කර තිබුණි.

වත්මන් පරිපාලනය එම ස්ථානය තීන්ත ගා විනාශ කරන ලද්දේ කිසිදු විමසීමකින් තොරවයි. සිසුහු ගී රසවින්දන වැඩසටහන්, සංවාද, චිත්‍රපට සැඳෑවන් වැනි සංස්කෘතික වැඩසටහන් බොහෝමයක් විශ්වවිද්‍යාලය තුළ සංවිධානය කරති. එම වැඩසටහනකදී ප්‍රදර්ශනය කරනු ලැබූ සම්මානලාභී ‘දැවෙන විහගුන්’ චිත්‍රපටය නිල් චිත්‍රපටයක් ලෙස සුජීව අමරසේන උපකුලපතිවරයා සමාජයට හුවා දක්වන ලදි. එමඟින් ශිෂ්‍ය සංගම් විශ්වවිද්‍යාලය තුළ නිල් චිත්‍රපට ප්‍රසිද්ධියේ පෙන්වා ලිංගික අපචාර සිදුකරන බවට මතයක් සමාජගත කිරීම ඔහුගේ උත්සාහය විය.

තවත් විටෙක විශ්වවිද්‍යාලයට ඇතුළු වන ශිෂ්‍යාවන්ගෙන් බහුතරයක් දූෂණය වන බවට බරපතළ ප්‍රකාශයක් උපකුලපතිවරයා කළේය. එම ප්‍රකාශය සමස්ත විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රජාවගේම දෝෂදර්ශනයට භාජනය විය. ජයවර්ධනපුර විශ්වවිශ්වවිද්‍යාල උපකුලපති මහාචාර්ය සුදන්ත ලියනගේ මහතා පැවසූයේ එවැනි ප්‍රකාශ සිදු කරන්නේ මානසික ව්‍යාධියකින් පෙළෙන පුද්ගලයන් බවයි.

තවත් විටෙක උපකුලපතිවරයා පැවසූයේ සිසුන් උපත් පාලන කොපු භාවිත කරන බවත් ඒවා රුහුණ විශ්වවිද්‍යාලය තුළ සොයාගත හැකි බවත් ය. සුජීව අමරසේන මහතා වෛද්‍ය පීඨ මහාචාර්යවරයෙකි. විශ්වවිද්‍යාල සිසුන් එලෙස උපත් පාලන කොපු භාවිත කිරීම පිළිබඳව ඔහු සතුටු විය යුතුය. විශ්වවිද්‍යාල තුළ අධ්‍යයනය කරන්නේ රටක වැඩිහිටි තරුණ ප්‍රජාවයි. එම නිසා ආදරයේ සහ ලිංගිකත්වයේ නිදහසද විශ්වවිද්‍යාලයේ වැළැක්විය නොහැකිය. උපත් පාලන ක්‍රමවේදයන් එම වයස්වල ශිෂ්‍යයන්ට මහා අරුමයක් නොවේ. ශිෂ්ට සම්පන්න දියුණු සමාජයක ඒ පිළිබඳ ගැටලුවක් නොමැත. එහෙත් එය සුජීව අමරසේන මහතාට මැජික් එකක් වී ඇත. එසේම සාහසික අපරාධයක් වී ඇත. එය අප රටේ විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරුන් සහ මහාචාර්යවරුන්ගේ චින්තන දුප්පත්කම පිළිබඳ සංකේතයකි.

විශ්වවිද්‍යාලයක් යනු මිලිටරිමය ආයතනයක් නොවේ. රුහුණ විශ්වවිද්‍යාලය තුළට හැඳුනුම්පත පෙන්වා ඇතුළුවී දේශනය අවසන් වූ වහාම විශ්වවිද්‍යාලයෙන් ඉවත් විය යුතුය. සවස හයෙන් පසු විශ්වවිද්‍යාලය තුළ රැඳී සිටිය නොහැක. සවස හයෙන් පසු නේවාසිකාගාරවලට ශිෂ්‍යයන්ට ඇතුළු විය නොහැක. විශ්වවිද්‍යාලයක රාත්‍රී ක්‍රියාකාරිත්වය තුළ විෂය බාහිර ක්‍රියාකාරකම් මෙන්ම විෂය මූලික අධ්‍යයන ක්‍රියාකාරකම් විශාල වශයෙන් සංවිධානය වේ. ඒවාට නායකත්වය ලබා දෙන්නේ ශිෂ්‍යයන්මය. ඒ සියල්ල උපකුලපතිවරයා ඇතුළු පරිපාලනයතහනම් කර ඇත. එවැනි සාමූහික ක්‍රියාකාරකම් සංවිධානය කිරීම ජීවිතාන්තය දක්වා පන්ති තහනම් ලබාදීමට තරම් වරදක් බවට පත්ව ඇත. මෙම ක්‍රියා කලාපය යම් මිලිටරිමය ආකෘතියක් දක්වා රුහුණ විශ්වවිද්‍යාලය ගෙනයන වැඩපිළිවෙළකි.

අදහස් ප්‍රකාශ කිරීමේ අයිතිය විශ්වවිද්‍යාලය තුළ නිතැතින්ම අවශ්‍ය කාරණයකි. ඒ සඳහා විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රජාව විවිධ ආකෘතීන් තෝරාගනු ලබයි. සාකච්ඡා, පීඨ හමු, බැච් හමු ඒ සඳහා ගොඩනැගුණු ආකෘතීන් වේ. එසේම පත්‍රිකාවක් හෝ පෝස්ටරයක් හරහා ද තම අදහස් ප්‍රකාශ කිරීම විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රජාව සතු අයිතියකි. එය මූලික මිනිස් අයිතිවාසිකමකි. රුහුණ විශ්වවිද්‍යාලය තුළ ප්‍රදර්ශනය කරන පෝස්ටර් ඉරා විසි කරනු ලබයි. විශ්වවිද්‍යාලය ඉදිරිපිට ශිෂ්‍යයන්ට පත්‍රිකාවක් හෝ ලබා දීමට නොහැක. එසේ කළහොත් පොලීසියට පැමිණිලි කෙරේ.

මහා ශිෂ්‍ය සංගම් කාර්යාලය මේ වන විට පරිපාලනය විසින් පවරා ගෙන ඇත. එය දැන් ආරක්ෂක අංශයේ මධ්‍යස්ථානයක් ලෙස භාවිත කරයි. සිසුන්ගේ සංවිධානය වීමේ අයිතිය අහෝසි කර ඇත්තේ එවැනි ස්ථාන පවා සිසුන්ගෙන් උදුරා ගනිමිනි.

උපකුලපතිවරයා තමන්ට බාධාවක් වන ආචාර්යවරුන්ද ඉක්මනින් විශ්‍රාම ගැන්වීමට කටයුතු කරයි. එසේ නොමැති නම් ආචාර්යවරුන්ට විනය පරීක්ෂණ කිරීමට කටයුතු කරයි. මේ වන විට ආචාර්යවරුන් විශ්‍රාම ගැන්වීම නිසා සුජීව අමරසේන කුලපතිවරයාට එරෙහිව ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ නඩුවක්ද විභාග වෙමින් පවතී. මීට පෙරද සුජීව අමරසේන උපකුලපතිවරයාට එරෙහිව ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ නඩු තීන්දුවක් ලබා දී ඇත. ඒ චින්තක විපුලංග නම් ශිෂ්‍යයකු ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ ගොනු කළ පැමිණිල්ලකට අනුවයි. එම ශිෂ්‍යයාගේ චෝදනාව වූයේ සුජීව අමරසේන ආචාර්යවරයා සිතාමතා විභාග අසමත් කරන බවයි. එම නඩුව විභාග කළ ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ තීන්දුව වූයේ සුජීව අමරසේන ආචාර්යවරයා ළමා රෝග අධ්‍යයන අංශයේ අංශ ප්‍රධාන තනතුරින් ඉවත් කර චින්තක විපුලංග ශිෂ්‍යයාට විභාග කිරීම සඳහා පහසුකම ලබා දෙන ලෙසයි. එපමණක් නොව ලබාදී ඇති පංති තහනම්වලට එරෙහිවද නඩුවක්ද මේ වනවිට අභියාචනාධිකරණයේ විභාග වෙමින් පවතී.

රුහුණ විශ්වවිද්‍යාලයේ සිසුන්ට ලබාදී ඇති පංති තහනම් සහ විශ්වවිද්‍යාලයේ ගැටලු සාකච්ඡා කිරීම සඳහා විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රතිපාදන කොමිෂන් සභාවේ සභාපතිවරයාද එක්වී රුහුණ විශ්වවිද්‍යාලයේ නියෝජ්‍ය උපකුලපතිවරයා ද සම්බන්ධ කරගනිමින් ලබා දුන් සාකච්ඡාවකදී විශ්වවිද්‍යාලයේ නියෝජ්‍ය උපකුලපතිවරයා අපහසුතාවට පත් වන අන්දමින් කතාකොට විශ්වවිද්‍යාලයේ කීර්තිනාමයට හානි කළා යැයි චෝදනාව මත හිටපු ශාස්ත්‍ර පීඨයේ සභාපතිගේ විභාග ප්‍රතිඵල තහනම් කොට විනය පරීක්ෂණ කැඳවා ඇත. එම විනය පරීක්ෂණවල අවසානයක් අද වන තුරු නොමැත.

පරිපාලනයට අනුගත නොවන විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රජාවට විනය ක්‍රියාමාර්ග ගැනීම රුහුණ විශ්වවිද්‍යාලය තුළ මේ වන විට සාමාන්‍ය සිදුවීමකි. විනය ක්‍රියාමාර්ග නොගැනීමට නම් වරද පිළිගනිමින් ප්‍රසිද්ධියේ සමාව ගත යුතු බවට උපකුලපතිවරයා ලිපියකින් දැනුම් දේ. සමාව නොගන්නේ නම් පරීක්ෂණවලින් අනතුරුව දඬුවම් ලබාදෙයි. සමාව ගන්නා දිනයේ දෙමාපියන්ද විශ්වවිද්‍යාලයට කැඳවාගෙන ආ යුතු අතර පීඨයේ සියලු සිසුන් ශාලාවකට කැඳවා ඔවුන් ඉදිරියේ උපකුලපතිවරයා ලියා දෙන වාක්‍යය හඬ නඟා කියවිය යුතුය.

රුහුණු විශ්වවිද්‍යාලයේ උපකුලපතිවරයා ඇතුළු පරිපාලනයට එරෙහිව ආචාර්යවරුන් මේ වන විට ප්‍රසිද්ධියේ සමාජජාලාවල කරුණු දක්වමින් ඇත. සිසුන් ද විවිධ ක්‍රියාමාර්ග ගනිමින් ඇත. අනධ්‍යයන සේවක සංගමයද වත්මන් උපකුලපතිවරයාට ඇති තම විරෝධය සඳහන් කර මාධ්‍ය නිවේදන පවා නිකුත් කර ඇත. එලෙස සිසු ආචාර්ය අනධ්‍යයන සේවක සියල්ලන්ගේම විරෝධතාවට හා දෝෂ දර්ශනයට ලක්ව ඇති වත්මන් පරිපාලනය සම්බන්ධව තීන්දුවක් ගැනීම ආණ්ඩුවට බාර කටයුත්තකි. මන්ද විශ්වවිද්‍යාල එළිමහන් සිරකඳවුරු බවට පත් නොකර විශ්වවිද්‍යාලය යන වචනයට අර්ථයක් සැපයීම අධ්‍යාපනය සම්බන්ධ බලධාරීන්ගේ වගකීමක් වන බැවිනි. එසේ නොමැති නම් අපගේ විශ්වවිද්‍යාල පද්ධතිය තවදුරටත් ඛේදවාචකයක් දක්වා ඇදී යාම වළක්වනු නොහැක. එය තේරුම් ගැනීම සඳහා සරසවි ශිෂ්‍යාගේ කාර්යභාරය සම්බන්ධයෙන් සරච්චන්ද්‍ර මහතා තැබූ සටහනක් මෙලෙස සඳහන් කරමු.

‘ජන නායකයෝ නම් කවරහු ද?ජනනායකයෝ නම් තම තමන්ගේ ක්ෂේත්‍රයේ ස්වාධීනව සිතන්නෝ ක්‍රියා කරන්නෝ වෙති. වැඩිදෙනා අනුන් සිතන්නන් වාලේ සිතති. වැඩිදෙනා අනුන් කරන්නන් වාලේ කරති. එය හැමදෙනා කවුරුන් හෝ අනුගමනය කරන්නට කැමැත්තහු ය. අලුත් මාර්ග සොයා ඉදිරියට ගමන් කරන්නන් සෙස්සන්ට මගපෙන්වන්නන් සමාජයට අවශ්‍ය ය. ඔබ එවැනි නායකයකු කිරීමටය මෙම විශ්වවිද්‍යාලය වෑයම් කරන්නේ.’■