■ අතුල දිසානායක
එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානයේ ඉවසීමේ ජාත්යන්තර දිනය (International Day for Tolerance) යෙදී ඇත්තේ නොවැම්බර් 16 වනදාටය. දියුණු සමාජයක ඇති එක් සුවිශේෂ ලක්ෂණයක් වන්නේ එකිනෙකා ඉවසීමේ ගුණයයි. බහුසංස්කෘතික, බහුවාර්ගික සමාජයක ජාතීන් අතර සාමය සහ සංහිඳියාව පවත්වාගෙන යාමට එය අත්යවශ්ය සාධකයකි. එකිනෙකට වෙනස් ආගමික කණ්ඩායම් සහ ජනවර්ග අතර අන්තර් සබඳතා පවත්වාගෙන යාමට මේ එකිනෙකා ඉවසීමේ ගුණය අවැසිය. මේ අන්තර් සබඳතාවල අග්රඵලය වන්නේ ජනවර්ග අතර මිශ්ර විවාහය. ජනවර්ග අතර ආරවුල්, අමනාපකම්, හිංසනයන් සහ නොඉවසන සුළු තත්වයන් තුළ අපේ සමාජයේ මිශ්ර විවාහ යනු පහසු කටයුත්තක් නොවේ.
මිනිසුන්ගේ කාල්පනික සිහින ලෝකවල එකිනෙකට වෙනස් ජාතීන් දෙකක මිශ්ර විවාහයන් ඉවසා සිටියත් එය සැබෑ ජීවිතයේ දී අත්විඳින්නට සිදුවූ විට බොහෝ විට ඉවසා සිටින්නේ නැත. නවකතාවෙන්, සිනමාවෙන්, නාට්යයෙන් මිශ්ර විවාහයන් පිළිබඳ ආදර කතන්දර රස වින්දත් සැබෑ ජීවිතයේ දී තම දරුවකු හෝ සමීපතමයකු මිශ්ර විවාහයකට එළඹෙන්නේ නම් අර කාල්පනික සිහින ලෝකයේ හැසුරුණු ලෙස හැසිරෙන්නේ නැත. මේ නිසා මිශ්ර ප්රේම කතා සියල්ලක්ම ජයග්රහණයෙන් කෙළවර නොවේ. ඇතැම් මිශ්ර ප්රේම කතා ජනවර්ග දෙක අතරින් හෝ එකකින් ඇතිවන ප්රතිවිරෝධතා නිසාම මිය යයි. එහෙත් ජයග්රහණයෙන් කෙළවර වන මිශ්ර ප්රේම කතන්දර ද වෙයි.
යාපනය සරසවියේදී හමුවූ සිංහල ඉන්ද්රජිත්ගේත් දෙමළ අරුණ්යාගේත් කතාව එවැන්නකි. මේ පෙම්වතුන් එකිනෙකා අයත් සමාජ පරිසරය තුළ ඇති නොඉවසීමේ ගුණය සියුම් ලෙස අතික්රමණය කරමින්, එකිනෙකාට අනුගත වෙමින්, ගරු කරමින්, එකිනෙකා ඉවසමින් ප්රේමනීය අභියෝගයක් ජයගත් අන්දම අපට කියා දෙයි.
මේ 2015 වර්ෂයයි. දැන් ඉන්ද්රජිත් සිටින්නේ යාපනයේ කෝපායි ගම්මානයේ නිවසකය. ඔහු සමග යාපනය විශ්වවිද්යාලයේ ඉගෙනුම ලබන සිංහල සිසුහු නව දෙනෙක් ද ඒ නිවසේ බෝඩිංකාරයන් සේ ලැගුම් ගෙන සිටිති. ආදර සම්බන්ධයක් ආරම්භ කළ හැක්කේ කෙසේ ද යන්න ගැන ඔවුන් දෙන අවවාද උපදේශවලින් ඉන්ද්රජිත්ගේ දෙසවන් පිරී ඇත. ඔවුන් හැසිරෙන්නේ ගැහැනු සිත කියවිය හැකි විශේෂඥයන් ලෙස ය.
‘මේ උඹේ ඔය දාර්ශනික ටෝක්ස් හරියන්නෙ නෑ.. අරුණ්යාට ඕවා තේරෙන්නෙ නෑ .. කෙලින්ම ගහපං I love you කියලා. ඒක තමයි පාස්වර්ඩ් එක. නැතිනම් උඹට වෙන්නෙ සුරේෂ්ට අරුණ්යාව පූජා කරලා.. බලාගෙන ඉන්න.’
යුද්ධය නිමවීමෙන් පසු යාපනය සරසවියේ විද්යා පීඨයට දකුණෙන් තේරී පත්වුණු දෙවන සිංහල ශිෂ්ය කණ්ඩායමට ඉන්ද්රජිත් අයත් වෙයි. කුරුණෑගලින් ගිය ඉන්ද්රජිත් කුමාරට ත්රිකුණාමලයෙන් පැමිණි අරුණ්යා සිවපාදම් හමුවන්නේ යාපනය විශ්වවිද්යාලයේදීය. දෙදෙනාම එකම පීඨයේ එකම වසරේය. වසරක් පමණ අරුණ්යා සමග ඇදී ගිය මිත්රත්වය තුළ හුදු මිත්රත්වයක් පමණක් නොව ඉන් එහාට ගිය ප්රේමණීය හැඟීමක් ද ඇති බව දැන් ඉන්ද්රජිත්ට පසක් වී ඇත.
2014 වර්ෂයේ වැලැන්ටයින් දිනයේ මුහුණු පොත හරහා බාලසිංහම් නේවාසිකාගාරයේ සිට තමන් ලියා යැවූ ඒ දීර්ඝ සටහන අරුණ්යා තේරුම් ගත්තේ නැති ද? නැති නම් තේරුම් ගත්තත් තමන් සමග මිත්රත්වයෙන් එහාට ගිය බැඳීමක් ඇති කරගන්නට ඇය අකමැත්තෙන් පසුවන්නී ද? යන්න දැන් ඉන්ද්රජිත්ට තේරුම් ගත නොහැක. ව්යංග්යයෙන් තමන් එහි ලියා යැවුයේ තමන්ගේ සිතේ ඇයට ඇති කැමැත්තයි. සියුම් ලෙස නිරීක්ෂණය කර බලන්නේ නම් එහි ඇත්තේ අන් කිසිවක් නොව තාරුණ්යයේ සුන්දර ආදරයයි. එතැන් සිට අරුණ්යාගෙන් ප්රතිචාරයක් නොමැති තැන පසුගිය වසරක පමණ කාලයක් ඉන්ද්රජිත් ගත කළේ සිතින් දුක් විඳිමිනි. සරසවියේ දී අරුණ්යා සමග කතා බහ කළත්, දුරකථනය ඔස්සේ, මුහුණු පොත ඔස්සේ කොතරම් අදහස් හුවමාරු කරගත්තත් තමන්ගේ සිතේ ඇය ගැන වූ ප්රේමණීය හැඟීම හදවත පතුලේ සඟවා ගෙන සිටින්නට ඔහුට සිදුවිය. දෙදෙනා සිංහල සහ දෙමළ වශයෙන් විරසක ජාතීන් දෙකකට අයත් නිසා ආදරය කළත් කිසි දිනක එක් වන්නට ලැබේවිද ? ඔහු සිත හදාගන්නට වෙහෙස වූයේය. එහෙත් අරුණ්යා පිළිබඳ ඇති ප්රේමණීය හැඟීම මුළුමනින්ම අත් හැරීම ද කළ නොහැකිය. ඒ මදිවාට දෙමළ කොල්ලෝ තිදෙනෙක් ද අරුණ්යා පසු පස එති. ඒ අතරින් යාපනයේ ම දෙමළ කොල්ලෙකු වූ සුරේෂ් සුවිශේෂය. සරසවියේ මිත්ර සමාගමේ උපදෙස්වලට අනුව නම් තවත් ප්රමාද වීම පසුතැවිල්ලට හේතු විය හැකිය.
‘මම කැම්පස් එකට ආපු කාලයේ සුරේෂ් මගේ හොඳ යාළුවෙක්. ඒ වෙනකොට මම තේරුම් ගත්තා සුරේෂ් අරුණ්යා ගැන කැමැත්තෙන් ඉන්න බවත් එයා පස්සෙන් යන බවත්. ඒත් සුරේෂ් දැනගෙන හිටියේ නෑ අප්රසිද්ධියේ මමත් අරුණ්යා අතර සමීප මිත්රත්වයක් තියෙනවා කියලා. මගේ හිතෙත් ආදරයක් අරුණ්යා ගැන තියෙනවා කියලා සුරේෂ් දන්නෙ නෑ. ඒත් සුරේෂ් කෙලින්ම පෙන්නුවා එයාට අරුණ්යා ගැන උනන්දුවක් තියෙන බව.’
දැන් ඉන්ද්රජිත් දකුණෙන් පැමිණි සිංහල සිසුන් අතර කැපීපෙනෙන අයෙක් වූයේය. ඔහුගේ කණ්ඩායමේ දක්ෂතම පරිගණක විශේෂඥයා වූයේය.
‘මුල් දවස්වල අපි ඉතිං කැම්පස් එකේ ඉන්නකොට දෙමළ කෙල්ලො දිහා බලනවා. අරුණ්යා නම ටිකක් ජනප්රියයි. මට ඒ නම ඇහිලා තිබුණා. අරුණ්යාව දැකලා තිබුණාට මේ එයාමයි කියලා දැනගෙන හිටියේ නෑ. දවසක් කොම්පියුටර් ලැබ් එකේ අපි වැඩ කරනකොට මම ජවා ප්රෝග්රෑමින් කලින් ඉවර කළා. මට පේනවා දෙමළ කෙල්ලෙක් ඉන්නවා කොම්පියුටර් එක ඉස්සරහ. මට තේරුණා පාඩම තේරිලා නෑ කියලා. මම එයාගෙ ළඟට ගිහින් ඇහුවා ඉංග්රීසියෙන් උදව් කරන්න ද? කියලා. එයා ඒක තේරුම් ගත්තේ නෑ. එයා හිතුවෙ එයාගේ පෙන් ඩ්රයිව් එක ඉල්ලනවා කියලා.. මම ඉතිං එළියට ආවා.. දෙමළ කෙල්ලො දැක්කා මේක.. එළියට එනකොටම උන් හිනාවෙන්න ගත්තා.. ආ දැන් ඉන්ද්රජිත් අරුණ්යා එක්ක කතා කරන්න ගිහිං නෝන්ඩි වුණා නේද? කියලා… ඔන්න එතකොට තමයි මම මේ අරුණ්යා කියලා දැනගත්තෙ. එදා මම අරුණ්යා වැඩේ ඉවරවෙලා එළියට එනකම් හිටියා එයාගේ මුහුණු බලාගන්න. එයා ආවා. එදා සල්වාර් එකක් ඇඳලා හිටියෙ. ඇවිල්ලා පැත්තක නවත්තලා තිබුනු ෆුට් සයිකලේ නැගලා යන්න ගියා. ”
එතැන් සිට ක්රමයෙන් අරුණ්යා සමග මිත්රවන ඉන්ද්රජිත්ට සිය හදවතේ ඔහුටත් නොදැනිම දලු ලන ආදරය ඇයට කියාගන්නට බැරිය. ඇයට තමන්ට මෙන් ප්රේමණීය හැඟීමක් තිබේ ද? නැතිනම් ඇය තමන් ඇසුරු කරන්නෙ මිත්රයකු ලෙස පමණක් සලකා ද? ක්රමයෙන් කාලය ගෙවී යයි.
“මුල් අවුරුද්දෙ අරුණ්යාගෙත් මගෙත් සන්නිවේදනය කවුරුත් දැනගෙන හිටියෙ නෑ. යාළුකම වුණත් ඇදිලා ගියේ රහසින්”
ඒ අතරේ අරුණ්යා සිත දිනා ගැනීමට සුරේෂ් ද දිවා රෑ මහන්සි වෙයි. ඇය පසුපස යයි. වරෙක ඉන්ද්රජිත් සහ සුරේෂ් අතර බහින්බස් වීමක් ද සිදුවිණි. දකුණෙන් පැමිණි සිංහල කොල්ලෙකු වූ තමන් දෙමළ කෙල්ලෙකු දිනා ගැනීම ගැන යාපන විශ්වවිද්යාලයේ ඇතැම් දෙමළ කොල්ලන් මෙන්ම දෙමළ කෙල්ලන් ද කැමැත්තක් දක්වන්නේ නැති බව ඉන්ද්රජිත්ට තේරුණේය. මේ අරගලය කොතනින් කෙළවර වෙයිද?
‘මේ ඔක්කොම අස්සෙ මට හිතුණා දෙමළ මිනිස්සු දිනාගන්න නම් ඒ අයට සමීප වෙන්න ඕනෑ කියලා. මුල් අවුරුද්දෙ රෑට දෙමළ ජ්යෙෂ්ඨ ශිෂ්යයෝ අපේ නේවාසිකාගාරවලට පැනලා රැග් කරනවා. සමහර අය බීලා. උන් එක එක දේවල් කරන්න කියනවා. දවසක් උන් කිව්වා සිංදු කියන්න කියලා. මං කිව්වා දෙමළ සිංදුවක් කියන්නම් කියලා. කියපං කිව්වා. මං කිව්වා කෝක්කරක්කො කියන ඒ දවස්වල ජනප්රිය දෙමළ චිත්රපට සිංදුව. උන් ඔන්න ඔක්කොම මං දිහා අමුතු විදිහට බලන්න පටන් ගත්තා. මට ටිකක් සැර-වැර කරන එක අඩුවුණා. අනිත් දවසේ හොයාගෙන ඇවිත් මාව හෙව්වෙ.. කෝ අර දෙමළ සිංදු කියන සිංහල එකා කියලා. ඔය විදිහට යනකොට මං දෙමළ ඉගෙන ගන්න පටන් ගත්තා උවමනාවෙන්ම. කෝවිල්වලට යන්න, මාර්කට් එකට යන්න ගිහිල්ලා තනියම වැඩේ කරගෙන එන්න දෙමළ ඉගෙන ගන්නට පටන් ගත්තා. මේකෙන් මුළු කැම්පස් එකේම දෙමළ කොල්ලො- කෙල්ලො අතරේ මාව ජනප්රිය වුණා. ඒත් අරුණ්යා එක්ක තියෙන අමුතු යාළුකම හරියටම කවුරුත් දැනගෙන හිටියෙ නෑ.’
තවත් ප්රමාද වීම කනගාටුවට හේතුවක් වනු ඇත. අරුණ්යා සමග මිත්රත්වයක් ගොඩ නගාගෙන වසරකට පසු පෙර කී දාර්ශනික වචන සහිත පණිවුඩය යවන්නට ඉන්ද්රජිත් පියවර ගන්නේ ඒ නිසාය. එහෙත් යහළු විශේෂඥයන්ට අනුව නම් ඇය එය තේරුම් ගෙන නැත. දැන් තීරණාත්මක දෙවන වසරත් උදා වී ඇත. දැන් තිබෙන්නේ යහළුවන් කී ලෙස වචන තුනෙන් ආදරය ප්රකාශය කිරීමය.
ඉන්ද්රජිත් සිය දූරකථනය අතට ගත්තේය. අරුණ්යාගේ අංකය තෝරා එහි “නාන් උංගල ලව් පන්රන් එන්ඩු නිනෛක්කිරන්” (මම හිතන්නෙ මම ඔයත් එක්ක ආදරෙන් බැඳිලා කියලා) යන පණිවුඩය සටහන් කොට යැව්වේය. එහෙත් පිළිතුරක් නැත. මුළු ලොවම අහිමි වූවා යන හැඟීමක් දැන් ඉන්ද්රජිත් තුළ ඇතිවිය. දින-සති ගෙවුණි.
‘මම හිතුවා අරුණ්යාට මේ ගැන අදහසක් නෑ කියලා. මම කියලා යැව්වා. අපි ඉස්සර වගේ යාළුවෝ වගේ ඉමු කියලා. මට බය හිතුණා මෙයා යාළුකමත් නවත්වයි කියලා. හැබැයි අන්තිමට මගේ ආදරය විවාහයකින් කෙළවරවෙනවා කියලා එයාට ඒත්තු ගියාට පස්සෙ තමයි එයා මට කැමැත්ත දුන්නේ. අරුණ්යා කිව්වෙ ‘දැන් ඉන්ද්රජිත් මම ඔයාට කැමතියි -ඒත් මට බයයි – මගේ අනාගතය තියෙන්නෙ මගේ දෙමව්පියන්ගේ අතේ කියලා. එදා මට පුදුම සන්තෝසයක් දැනුණා.’
‘යාපනේ කැම්පස් එකේ අවුරුද්දකට සැරයක් තියෙන මුල්ලෙවයික්කාල් සැමරුම ගැන මම දවසක් පෝස්ට් එකක් දැම්මා. මම ලිව්වේ ඒක ඒ අයගෙ අහිංසක වැඩක්. ඒකට ඒ අයට අයිතියක් තියෙන්න ඕනෑ කියන එක. ඇත්තටම සිංහල සමාජය වගේ නෙමෙයි දෙමළ සමාජය ඇතුළේ ඒ අයගේ මිය ගියවුන් සමරන පුරුද්දක් මම දැක්කා. ඒක එහේ හිටපු දෙමළ කැම්පස් කොල්ලෙක් දෙමළට පරිවර්තනය කරලා ෆෙස් බුක් එකට දැම්මා. ඒක පස්සෙ යාපනේ උදයන් පත්තරේ පළ වුණා. ඒකෙ සඳහන් වුණේ “කවදා හෝ දිනක දෙමළ ජනතාවට තම අරමුණට යනු ඇති බව සිංහල සිසුවෙක් කියයි” කියලා. ඒක දෙමළ ඩයස්පෝරාව අතරත් පැතිරුණා. ඒකෙන් යාපනේ දෙමළ සමාජය තුළ මට පුදුම පිළිගැනීමක් ඇති වුණා.
ඉන්ද්රජිත්ගේ අම්මාගේ සුළු බාධාව හැර තාත්තාගේ අකමැත්තක් මෙම ප්රේමයට නොතිබිණි. එහෙත් අරුණ්යාගේ පවුලේ සියලු දෙනා ඉන්ද්රජිත්ට විරුද්ධය. දෙමළ පවුල් සංස්කෘතිය තුළ මාමාගේ බලපෑම ප්රබලය. ගැහැනු දරුවකුගේ කසාදයක් තීරණය කිරීමට ඔහුගේ අනුමැතිය බොහෝ විට අවැසිය. අරුණ්යාගේ මාමා දිනක් ප්රශ්නය විසඳීමට ත්රිකුණාමලයේ සිට යාපනයට ආවේ ‘මම ඌට ගහනවා’ යයි කියමිනි. අන්තිමේ සාමකාමී හමුවකින් මාමාගේ සිත ද දිනා ගැනීමට දැන් ඉන්ද්රජිත් සමත් විය. ඔහු ගමට ගොස් සිය නැගණියට කීවේ “මම ඔයාගේ දුවගෙ හැටි නම් දන්නෙ නෑ. ඒත් කොල්ලගෙ කියන්න වැරැද්දක් නෑ” යනුවෙනි. පවුලට උදව් කරන කැනඩාවේ සිටින අරුණ්යාගේ නැන්දා හදිසියේ ලංකාවට ආවේ මේ ගැන තීරණයක් ගැනීමටය. ඇය ද ඉන්ද්රජිත් හමුවූවාය. ඇගේ කැමැත්ත ද ඉන්ද්රජිත්ට ලැබුණි.
අවසානයේ සියලු බාධා මගහරවා ගත් ඉන්ද්රජිත් සහ අරුණ්යා 2019 වසරේ දී විවාහ දිවියට ඇතුළත් වූහ. දැන් අරුණ්යා කුරුණෑගල රිදීගම සහකාර ප්රාදේශීය ලේකම්වරිය ලෙස සේවය කරන්නීය. ඇය දැන් සිංහල භාෂාවෙන් රාජකාරී කිරීමට පටන්ගෙන ඇත. ඉන්ද්රජිත් මේ වන විට ශ්රී ලංකා පරිපාලන සේවයේ ආධුනික නිලධාරියෙකු ලෙස කටයුතු කරයි. දෙමළ භාෂාව උගන්වන දේශකයෙක් ද වෙයි.
‘මුලදි කොච්චර කරදර කළත් සුරේෂ් හරියටම අපි දෙන්නා යාළුයි කියලා දැනගත්තාම කරදර කරන එක නැවැත්තුවා. සුරේෂ් හරි ජෙනුයින්. කිව්වා වගේම ඊට පස්සෙ අරුණ්යාට කරදර කළේ නෑ. සුරේෂ් අරුණ්යාට සුබ පැතුවා. අපි වෙඩින් එකට එන්න කියලා ආරාධනා කළා. එන්නම් කිව්වා ඒත් ආවෙ නෑ.’
සිංහල- දෙමළ වේවා, සිංහල – මුස්ලිම් වේවා, බෞද්ධ – ක්රිස්තියානි වේවා, බර්ගර්-සිංහල වේවා, වෙනත් අන්තර් වාර්ගික විවාහ වේවා, ජනවාර්ගික වෙනස්කම් නොඉවසන, ජනවාර්ගික ආතතීන් ඇති සමාජයක මිශ්ර විවාහ යනු ආශ්චර්යකි. එමෙන්ම එක්තරා අභියෝගයකි. ජනවාර්ගික වෙනස්කම්, බහු සංස්කෘතික වෙනස්කම් නොඉවසන සමාජයක, අන්තර්වාර්ගික විසංවාද සහ ගැටුම් ඇති රටක ප්රේමය නිසා වඩාත් අභියෝගවලට මුහුණ දෙන්නෝ ඔවුහුය. රටක ජනවාර්ගික ආතතියක් ඇති මොහොතක සැකයෙන්, බියෙන් සහ අනියත හැඟීම්වලින් වෙලී කල් ගෙවන්නට මිශ්ර විවාහයකට එක් වන පෙම්වතුන් පෙම්වතියන්ට සිදුවේ. උතුරු නැගෙනහිර යුද්ධය පැවැති කාලයේ සිංහල – දෙමළ වශයෙන් මිශ්ර විවාහවලට එක් වූ පවුල්වල බිරිඳට සහ ස්වාමියාට අනාරක්ෂිත බව නිසා වෙන්ව ජීවත් වන්නට සිදුවූ කතා අසන්නට ඇත. අප විසින් කොතරම් අප අයත් සංස්කෘතීන්, ජනවර්ග හෝ ආගම් උත්කර්ෂයට නංවනු ලැබුවත් ඒ නිසාම ජනවර්ග අතර එකිනෙකා බෙදන මායිම් නිර්මාණය කරගත්තත් ස්ත්රී-පුරුෂ ආදරයට ඒ කිසිවක් මායිම් නොවන බවට ඇති හොඳම නිදසුන් ජනවර්ග අතර සිදුවන මෙවන් මිශ්ර විවාහයි. අරුණ්යා – ඉන්ද්රජිත් අන්තර්වාර්ගික ප්රේමය තුළ අපට අනෙකා ඉවසනසුලු මෙන්ම නොඉවසනසුලු සියුම් ස්ත්රී-පුරුෂ මානව සබඳතා ද, සමාජ සබඳතා සහ ලංකාවේ දේශපාලනය ද හමුවෙයි.■
