■ අමන්දිකා කුරේ
ඔබ රංගන ශිල්පියෙකු වීමට අදාළ පසුබිම කොහොමද?
මගේ පවුල් පසුබිම නම් කිසිම සම්බන්ධයක් නෑ මම කලාවට යොමුවීමට. මාව කලාවට යොමු වෙන්න හේතුවක් වුණේ මගේ ගුරුවරු මගේ කලා හැකියාවන් අඳුනාගෙන ඊට යොමු කිරීම. මම පාසලේදී යොමු වෙලා හිටියෙ නර්තනයට හා බෙර වාදනයට. සාමාන්ය පෙළටත් නැටුම් හැදෑරුවා විෂයක් හැටියට. උසස් පෙළ හදාරන්න රාජකීය විද්යාලයට ඇතුළත් වුණා. ඇත්තටම මම බලාපොරොත්තු වුණේ නැටුම් අංශයෙන් ගුරුවරයෙක් වෙන එක. එහෙමත් නැතිනම් නැටුම් ශිල්පියෙක් හෝ බෙර වාදන ශිල්පියෙක් වෙන්න.
උසස් පෙළ හදාරන විට නැටුම්වලට සම්බන්ධ විෂයක් නිසා මම නැටුම් සමග නාට්ය හා රංග කලාවත් තෝරාගත්තා. විෂයන් දෙකේ අන්තර් සම්බන්ධයක් තියෙන නිසා පහසුවට තමයි මම නාට්ය විෂය තෝරාගත්තේ. උසස් පෙළ වෙනකන් ම මම කවදාවත් වේදිකා නාට්යයක් බලන්නවත් ගිහින්නෑ. විෂය තෝරාගත්තට පස්සේ තමයි මම යාළුවො එක්ක නාට්ය බලන්න ගියේ.
නාට්ය බලන්න ගිහින් මට ආසාවක් ඇති වුණා නාට්ය ගැන. නාට්යවල රඟපාන්න පටන් ගත්තු සිදුවීම නම් පොඩි විනෝදජනක කතාවක්. මම රාජකීය විද්යාලයේ ඉගෙනගත්ත කාලයේ තිබුණ නිවාසාන්තර නාට්ය උළෙලට අපේ පන්තියේ යාළුවෙක් නාට්යයක් දැම්මා. ඒකෙ සුළු චරිතයක් රඟපාන්න මට අවස්ථාවක් ලැබුණා. නාට්යය ඉවරවෙලා යාළුවා බැන්නා මම රඟපෑ විදිහ හරි නෑ කියලා. ඒක අභියෝගයක් හැටියට සලකලා උසස් පෙළ අවසන් වුණාට පස්සෙ මමයි යාළුවෙකුයි ගිහින් තරුණ සේවා සභාවේ නාට්ය පාසලට ඇතුළත් වුණා. ඒකට ගියාට පස්සෙ තමයි මට නාට්ය ක්ෂේත්රයෙන් ඉදිරියට යන්න ඕනෑ කියලා අදහසක් ආවෙ.
ඊට පස්සෙ මම සෞන්දර්ය විශ්වවිද්යාලයට ඇතුල් වුණා. ඒ අනුව මම මගේ ප්රථම උපාධිය නාට්ය විෂයෙන් ලබාගත්තා. මට නැටුම් හා බෙර වාදනය අතහැරුණා. පවුල් පසුබිමක්වත් නැතිව මාව හොයාගෙන ගිය ගමනේදි තමයි කලාවට යොමුවුණේ.
වේදිකාවේ තිබෙන අත්දැකීම විස්තර කළොත්?
2006දි තමයි නාට්ය පාසලට ඇතුළත් වුණේ. 2007 සිට 2012 දක්වා සමීප තරුණ කණ්ඩායම් එකතුවෙලා නාට්ය කළා. රුවන්ති ඩි චිකේරා, තුසිත ලක්නාත්, කෞශල්යා ප්රනාන්දු වගේ අය එක්ක රඟපාන්න ගත්තා.
මම නිදහස් වෙන තැන තමයි වේදිකාව කියන්නේ. සිනමාවේ හා ටෙලිනාට්ය රංගනය අවතක්සේරු කරනවා නෙවෙයි. ටෙලිනාට්යයක් චිත්රපටයක් නම් මම රඟපෑවට පස්සේ නැවත වතාවක් බලන්න පුළුවන්. නමුත් වේදිකා නාට්යක් එහෙම කරන්න බෑ. ඕනෑම නම් වීඩියෝ කරලා පස්සේ බලන්න පුළුවන්. නමුත් සාමාන්යයෙන් වේදිකා නාට්ය වීඩියෝ කරන්නේ නෑ. එතකොට මට මාව සම්පූර්ණයෙන් අතහරින්න පුළුවන් තැනක් තමයි වේදිකාව කියන්නේ. ඒ නිසා මම වේදිකාවේ රංගනයට හුඟක් කැමතියි.
චිත්රපට හා ටෙලිනාට්ය රඟපෑම ගැන?
චිත්රපට හා ටෙලිනාට්ය අත්දැකීම වේදිකා නාට්යවලට වෙනස්. වේදිකා නාට්යයක් කිව්වාම අපිට ඒවා ටිකක් භාරධුර වැඩක්. ඒකට අපි ගොඩක් ලෑස්ති වෙනවා. පෙර පුහුණුවීම් කරනවා. පිටපත ගැන ගොඩාක් සලකා බලනවා. ඊට පස්සෙ චරිත අඳුනාගන්නවා, චරිත අභ්යන්තරයන් හඳුනාගන්නවා, අනිත් චරිත එක්ක ගැටගැහෙන විදිහ ගැන වගේ ගොඩක් දේවල් ගැන අවධානයක් යොමු කරනවා. ඒ වගේම ලොකු අධ්යයනයක ඉන්නවා හා අපිට අධ්යයනය කරන්න සිද්ධ වෙනවා.
සාමාන්යයෙන් වෙනත් රටවල නම් චිත්රපටයක් හෝ ටෙලිනාට්යයක් කරනකොට නිෂ්පාදනයට කලින් පූර්ව නිෂ්පාදන කටයුතු හැටියට පුහුණුවීම්, පිටපත ගැන සාකච්ඡා කරන එක, චරිත ගැන කතා කරන එක ගොඩක් පුළුල්ව කරනවා. නමුත් අපේ රටේ එක පොඩ්ඩක් අඩුයි. දැන් ටික ටික ඒ විදිහට කරන බවක් අපට පේන්න තියෙනවා.
චිත්රපට හෝ ටෙලිනාට්ය ගැන කතාකරනකොටම අපට අදහසක් එනවනේ මේකට ලොකු ප්රාග්ධනයක් අවශ්යයි කියන එක. නිර්මාණයක් වෙනුවෙන් සෑහෙන්න මහන්සි වෙන්න හරි ඒ වෙනුවෙන් හොඳට වියදම් කරන්න හරි ගොඩක් නිෂ්පාදකවරු මැලිකමක් දක්වනවා. ඒ වගේම ඒ නිර්මාණවලට දායක වෙන අයගෙ ශ්රමයට දෙන වටිනාකම ගොඩාක් අඩුයි. ඒ නිසා වෙන්න ඕනෑ දැන් අපට හම්බෙන පිටපතක පිටපතෙන්ම යම් චරිතයක් මේ විදිහට කරන්න ඕනෑ කියලා ඇවිත් තියෙනවා නම් මිසක්, ඒ ඒ චරිත ගැන අධ්යයනයක් කරලා ඒවා කරන්න තියෙන අවස්ථාවත් නැතිවෙලා තියෙනවා. රංගන ශිල්පීන් ඒවා ගැන අධ්යයනය කරනවා. නමුත් මම කියන්නේ වේදිකා නාට්ය වගේම යම් කාලයක් ඒ ඒ නිර්මාණවලට දායක වන රංගන ශිල්පීන්ට පුහුණුවීමකට අධ්යයනය කිරීමකට අවස්ථාවක් ලබාදිය යුතුයි.
රඟපාන්න ලැබුණු විවිධ පරාසවල චරිත ගැන ඔබ මොකද හිතන්නේ?
වේදිකා නාට්යවල නම් ගොඩක් වෙලාවට යථාර්ථවාදී ඒවාට වැඩිය රඟපෑවේ ප්රබන්ධ චරිතවල. මම සහ තුසිත ලක්නාත් අපගේ උපාධි පාඨමාලාවට අදාලව අවසන් වසර නිෂ්පාදනය හැටියට කළ නාට්යයේ ම රඟපෑ චරිතය එවැනි එකක්. ජාතක කතාවක් ඇසුරින් නිර්මාණය වුණු ඒ නාට්යයේ නම ”චත්රපාණි”. රජතුමාට මස් කන්න ආස හිතිලා අන්තිමට මිනී මස් කන්න පවා යොමු වෙන සිදුවීමක් ඒ නාට්යයේ තිබුණේ. ඒක සම්පූර්ණයෙන් ම ප්රබන්ධමය චරිතයක්.
සිනමාවේදී හා ටෙලිනාට්යවල නම් ගොඩක් යථාර්ථවාදී පැත්තට බර චරිත තමයි තියෙන්නේ. එහිදී මම කළා ”තාල” චිත්රපටයේ අලුතෙන් පත්වුණු පාසල් ගුරුවරයෙකුගේ චරිතයක්. ඒකත් මම හරිම කැමැත්තෙන් හා ආසාවෙන් කළ චරිතයක්.
මේ දිනවල විකාශය වන ‘චලෝ’ ටෙලිනාට්යයේ මම නිරූපණය කරන චරිතයත් වෙනස් චරිතයක්. මම රඟපාන්නේ ආබාධිත පාසල් ශිෂ්යයෙකුගේ චරිතයක්. ඒ චරිත අපි කරනකොට ඒ වගේ කෙනෙක්ගෙ පවුල් පසුබිම, ජීවත් වෙන ප්රදේශය ගැන හොයන්න ඕනෑ. මම ඉපදුණේ කොළඹ. නමුත් මට මේ චරිතය රඟපාන්න වුණේ බිබිලේ. ඒක මට අලුත් දෙයක්. ඒක ගැන මම අධ්යයනය කරන්න ඕනෑ.
චලෝ නාට්යයේ නිරූපණය කරන චරිතය ඔබට අභියෝගයක් වුණාද?
ඒක ලොකු අභියෝගයක්. ඒ ප්රදේශයේ තියෙන බස්වහර මම වාචිකව ඉදිරිපත් කරන්න ඕනෑ. කායිකව ආබාධිත ශිෂ්යයෙක් හැටියට රඟපාන්න ඕනෑ. ඒක මම නාට්යයේ පුරාවටම අඛණ්ඩව කරන්න ඕනෑ. දකුණු කකුලේ ආබාධයක් තියෙන චරිතයක්නෙ තියෙන්නේ. එතකොට සතුටු වෙන, අඬන මේ වගේ අවස්ථාවලදි ඒ වගේ චරිතයක් ප්රතිචාර දක්වන විදිහට මා නිරූපණය කරන්න ඕනෑ. කායිකව හා වාචිකව වගේම එක එක අවස්ථාවල විවිධ මානසිකත්වයන් නිරූපණය කරන්න වෙලා තියෙන විදියට මම හිතනවා ඒ චරිතය මට අභියෝගාත්මක චරිතයක් කියලා.
චරිතයට ආරූඪ වීමේදී හැඟීම් ප්රකාශ කිරීම ඔබ කරන්නේ කොහොමද?
චරිතයකට ආරූඪ වෙනවා කියන එකට වඩා මම කැමතියි සමාරෝපය කියන වචනය කියන්න. චරිතයකට සමාරෝපය වන කොට එක එක තාක්ෂණික ශිල්පක්රම තියෙනවා. අඬන අවස්ථාවක් නම් තියෙන්නේ එක එක අය අඬන විදිහ වෙනස්. ඒ වගේ අවස්ථාවල ඒ චරිතය නිරූපණය කරන්නේ මොන වගේ විදිහෙ දෙයක්ද කියන එක අධ්යයනය කළාම අපට තේරෙනවා දැන් මම මොන වගේ හැඟීම් ප්රකාශනයක් ද කරන්න ඕනෑ කියලා. ඒ විදිහට තමයි මම චරිතයකට ඇතුල් වෙන්නේ. අධ්යක්ෂවරයා කියන එකම මම කරන්නේ නෑ. අධ්යක්ෂවරයා චරිතය ගැන පැහැදිලි කළාම මටත් තියෙන අත්දැකීම් අනුව මම එයාට කියනවා මේ මේ දේවල් මේ මේ විදිහට වෙනස් වුණොත් හොඳයි කියලා.
ඔබේ කලාව සම්බන්ධයෙන් ඔබ හිතන්නේ මොනවාද?
දැන් රටේ මිනිස්සු මොනයම් හෝ විදිහක දේශපාලන තත්වයක, ආර්ථික තත්වයක හෝ සමාජ තත්වයක හැල්මේ දුවන ගමන් පීඩනයකනෙ ඉන්නේ. අන්න ඒක මගේ කලාව ඇතුළේ ප්රකාශ කරන්නේ කොහොමද කියලා මේ දවස්වල හිතනවා.
මම කැමති නෑ ප්රේක්ෂකයො කැමති වෙන එකම කරන්න. මම කැමති එහෙම හැල්මේ දුවන ජනතාව මගේ කලාවෙන් නවත්වන්න හා ඔවුන්ට ඒ චරිත ගැන ආපහු පාරක් හිතන්න සලස්වන දෙයක් කරන්න.
දැන් තිබෙන කලාව සම්බන්ධයෙන් ඔබේ මතය කුමක්ද?
රංගන ශිල්පියෙක් හැටියට කියනවා නම් ලංකාවේ දක්ෂතාව පිළිබඳ ප්රශ්නයක් නෑ. ලංකාවේ තියෙන්නේ මට හිතෙන විදිහට කම්මැලිකම ගැන ප්රශ්නයක්. කර්මාන්තයක් හැටියට ගත්තාම හොඳට සල්ලි වියදම් කරන්නේ නෑ නිර්මාණවලට. අවම වියදමකින් තමයි නිර්මාණය කරන්න උත්සාහ ගන්නේ. නිෂ්පාදකවරු එයාලගෙ ආදායම්බදුවලින් නිදහස් වෙන්න හරි කළුසල්ලි සුදු කරන්න හරි තමයි චිත්රපට නිෂ්පාදනය කරන්නේ. කලාව ගැන තියෙන ඇල්මකට හරි ජීවිතය ගැන ඔවුන්ට තියෙන දර්ශනයකට හරි නෙවෙයි කරන්නේ. එහෙම නැතිව ඇත්තටම කලාව ගැන ආදරයකින් කරන අයත් ඉන්නවා. එතකොට ඔවුන් නිර්මාණයේ තත්වය ගැන හිතලා නෙවෙයි සල්ලි වියදම් කරන්නේ. එහෙම වුණාම හැමතිස්සෙම අඩු වියදමකින් කරගන්න තමයි බලන්නේ. එතකොට හොඳම දේ නිර්මාණයකින් එළියට එන්නේ නෑ.
ජ්යෙෂ්ඨ නළු නිළියන් වගේම හොඳ දක්ෂ නවක නළු නිළියනුත් ඉන්නවා මම දැකලා තියෙනවා. ලාභ දේ ගන්න ඕනෑ නිසා යම් අත්දැකීමක් තියෙන හැදෑරීමක් තියෙන කෙනෙක් වෙනුවට දැන හැඳුනුම්කම් මත චරිතවලට තෝරාගන්නවා. නළු නිළි වෘත්තියේ එක ප්රශ්නයක් තමයි ඒක. ඒ වගේම නළුවරණය කරන අය හරියට ලංකාවේ නෑ. ඒ නිසා නළුවන්ට හම්බෙන්න තියෙන අවස්ථා ගොඩක් නැති වෙලා තියෙනවා. මම එක වරක් පොලිස් නිලධාරියෙකුගේ චරිතය නිරූපණය කළොත් මට දිගටම එන්නේ පොලිස් නිලධාරීන්ගේ චරිත. අම්මගෙ චරිතෙ කළොත් එයා හැමදාටම අම්මා හැටියට තමයි රඟපාන්නේ. ඒ නළුවරණය හරියට කෙරෙන්නේ නැති නිසා සිදුවෙන දෙයක්. ඒ වගේ ප්රශ්න හොඳ කලා නිර්මාණ බිහි නොවෙන්න හේතු වෙලා තියෙනවා.
රංගන ක්ෂේත්රය වෙනස් විය යුතු ආකාරය ගැන ඔබේ මතය කුමක් ද?
මේ ක්ෂේත්රය තුළ තවදුරටත් වෘත්තීයමයභාවය වර්ධනය වෙන්න ඕනෑ. කර්මාන්තයක් තියෙනවා නම් එහි වෘත්තීයමයභාවයක් තිබිය යුතුමයි. එහෙම තියෙනවා නම් මීට වඩා අපට තව ඉස්සරහට යන්න පුළුවන්.
ඔබට අවසාන වශයෙන් කියන්න තියෙන්නේ මොනවාද?
මම කැමතියි ලේසියට වැඩේ කරන්න නැතිව මට අභියෝගයක් වෙන වැඩ කරන්න මම කැමතියි. එහෙම වැඩ කරන්න ආසයි. එයින් මම නළුවෙක් වීමේ තෘප්තිය මට දැනෙනවා. මම ආපහු හිතලා බැලුවොත් ඇයි මම නළුවෙක් වුණේ කියලා මට තෘප්තියක් ලැබෙන දෙයක් කරලා තියෙනවා නම් ඒකයි වෙන්න ඕනෑ. හැල්මේ දුවන මිනිස්සුන්ට නැවතිලා සමාජය ගැන, ජීවිතය ගැන හිතන්න වෙන නිර්මාණ කරන්න වෙන්නෙම අර වගේ අභියෝගයක් එක්ක කරනවා නම් තමයි. එහෙම කළාම මටත් ගොඩක් සතුටුයි. නිර්මාණයක් කරන්න ගන්නකොටම නළුවාට කියනවා නම් වැඩිය මහන්සි වෙන්න එපා ලේසියට කරලා දාන්න කියලා එහෙම කෙරෙන නිර්මාණ වැඩක් වෙන්නේ නෑ. එහෙම වෙන්නේම කලාව ගැන කිසිම අදහක් නැතිව නිර්මාණ කරන විටයි.■
