ජනාධිපති කොමිසමක් කෝළමක් විය හැක්කේ කෙසේද යන්න ජනාධිපතිවරයා මීට කලින් භාවිතාවෙන් පෙන්නුම් කොට ඇත. ඒ, යහපාලන ආණ්ඩු කාලයේ කළා යැයි කියන දේශපාලන පළිගැනීම් පිළිබඳ විභාග කර බැලීම සඳහා ජනාධිපති කොමිසමක් පත්කිරීමෙනි. ඒ කොමිසම තමන්ගේ රාජකාරිය නිමා කෙළේ තමන්ම ‘දේශපාලනික පළිගැනීමේ කොමිසමක්’ බවට රූපාන්තරණය වීමෙනි. එනම් රාජපක්ෂ කඳවුරේ චුදිත හොරුන්, දූෂිතයන් සහ අපරාධකරුවන් නිfදාස් කොට, ඔවුන්ට විරුද්ධව නීතිමය පියවර ගැනීමට කටයුතු කොට තිබූ රාජ්‍ය නිලධාරීන් ඇතුළු වෙනත් බලධාරීන් වරදකරුවන් බවට පත්කිරීමෙනි.
එම ජනාධිපතිවරයා දැන් කාර්ය සාධක බලකායක් පිහිටුවා තිබේ. ඒ බලකායට පවරා ඇති රාජකාරි දෙකකි: ‘එක රටක් සහ එක නීතියක්’ නමැති සංකල්පය ක්‍රියාත්මක කිරීම සඳහා අවශ්‍ය යෝජනා ඇතුළත් කෙටුම්පතක් අලුතෙන් ඉදිරිපත් කිරීම ඉන් එකකි. දෙවැන්න වන්නේ, මේ දක්වා ඒ විෂයපථය සම්බන්ධයෙන් අධිකරණ අමාත්‍යාංශය විසින් සිදු කොට ඇති අධ්‍යයනයන්ගෙන් සමන්විත කෙටුම්පත්වල අඩංගු කරුණු කාරණා විමර්ශනය කොට, ඒවායේ යෝග්‍යතාව හෝ අයෝග්‍යතාව පිළිබඳ වාර්තාවක් ඉදිරිපත් කිරීම ය.
ඉහත කී දෙවැනි කාරණයෙන් පෙන්නුම් කරන්නේ, මේ ජනාධිපති කාර්ය සාධක බලකාය වනාහී අධිකරණ අමාත්‍යාංශයට ඉහළින් සිටින සහ ඒ අමාත්‍යාංශයේ විශේෂඥ නීතිවේදීන්ගේ විමර්ශනවල ගුණfදාස් පවා සොයා බලා නිවැරදි කිරීමට තරම් බලවත් සහ නැණවත් පිරිසකගෙන් සමන්විත කණ්ඩායමක් බවයි.
ඒ බලවත් සහ නැණවත් පිරිසේ සභාපතිවරයා වන්නේ ගලගොඩඅත්තේ ඥානසාර භික්ෂුව ය.
පාස්කු ප්‍රහාරයේ චූදිතයෙක්
පාස්කු ප්‍රහාරය ගැන සොයා බැලීමට පත්කළ ජනාධිපති කොමිසමක් තිබේ. ඒ කොමිසමේ නිර්දේශ තුළ, මේ කියන ගලගොඩඅත්තේ ඥානසාර භික්ෂුවට එරෙහිව සාපරාධී චෝදනා ඉදිරිපත් කිරීමේ හැකියාව සොයා බලන්නැයි නීතිපතිවරයාට යෝජනා කොට ඇත.
එසේම, මේ භික්ෂුවගේ නායකත්වයෙන් යුත් ‘බොදුබල සේනා’ සංවිධානය තහනම් කරන ලෙස ඒ මගින් බලධාරීන්ට නිශ්චිතව නිර්දේශ කොට තිබේ. එක ජනාධිපති කොමිසමක් මගින් එසේ විත්තිකාරයෙකු කළ පුද්ගලයෙකු තවත් ජනාධිපති කාර්ය සාධක බලකායක් තුළ විනිශ්චයකාරයෙකු බවට පත්කොට තිබීම, ගෝඨාභය යුගයේ ඇති විශිෂ්ටත්වයයි.
මොහු සාමාන්‍ය භික්ෂුවක් නොවේ. බුදුන්ගේ වචනයෙන් ගත්තොත්, අලජ්ජී භික්ෂුවකි.
අශෝක අධිරාජයා දිග්විජය කිරීම සඳහා නියැළුණු කුරිරු යුද්ධයේ විනාශය ගැන සිතමින් සිටියදී, තමාගේ මාලිගය ඉදිරියෙන් වඩින එක් භික්ෂුවකගේ සංවර විලාසය දැක පැහැදුණි. අශෝක අධිරාජයා බෞද්ධයෙකු වීමේ ආරම්භක නිමේෂය එයයි. එම සංවරශීලී භික්ෂුවගේ විලෝමය හෙවත් ප්‍රතිපක්ෂය, ගලගොඩඅත්තේ ඥානසාර නියෝජනය කරයි. ඔහුගේ අසංවරකම වචනයට පමණක් සීමා වූවක් නොවේ.
පාස්කු ප්‍රහාරයේ එක් ත්‍රස්තවාදියෙකු වන සහරාන් කාලයක් තිස්සේ කරමින් සිට ඇති අන්තවාදී දේශන අනුව බලන විට, ඒවාට ගලගොඩඅත්තේ ඥානසාර නමැති භික්ෂුවගේ චර්යාවත් හේතු වී ඇතැයි, පාස්කු ප්‍රහාරය පිළිබඳ සොයා බැලීමට පත් කළ ජනාධිපති කොමිසම කියා සිටී. වරෙක බේරුවල පැත්තේද, තවත් වරෙක දිගන පැත්තේද මුස්ලිම් විරෝධී ගිනි ඇවිළවූයේ මේ පුද්ගලයා ය. ඊටත් කලින්, දෙමළ ජනතාවට එරෙහිව සිංහල ජනතාව උසිගන්වන ව්‍යාපාරවලත් මේ භික්ෂුව පෙරමුණේ සිටියේය. ඒ හැම අවස්ථාවකම එක් අපූරු දෙයක් පෙනෙන්ට තිබුණි. එනම්, වෙනත් සෑම ජාතිවාදියෙකු සේම මේ භික්ෂුවත් එක දිගටම වැජඹුණේ පාලක පංතියේ යම් කොටසක ආශීර්වාදයෙන් සහ අත්උදව්වෙන් බව ය. එක පැත්තකින් සහරාන්ද, අනිත් පැත්තෙන් ගලගොඩඅත්තේ ඥානසාරද එකී පාලක කොටස්වල සුරතල් අතකොළු වී ඇති බව දැන් දැන් හෙළිදරව් වෙමින් තිබේ.
මේ භික්ෂුව යම් කලකට ඉහතදී බීමතින් වාහනයක් පදවා අනතුරක් සිද්ධ කිරීම ගැන වරදකරු වී උසාවියෙන් දඩකෑවේය. මේ චර්යාව, පසු කලෙක ඔහු ප්‍රවර්ධනය කරගත්තේය. ඒ අනුව, හෝමාගම මහේස්ත්‍රාත් අධිකරණයට කඩාවැදී, අධිකරණ පටිපාටිය අවමානයට පත්කොට, අධිකරණයට අපහාස කිරීමේ වරදට අවුරුදු හයක් බරපතළ වැඩ ඇතිව හිරේට ගියේය. පැහැරගෙන ගොස් අතුරුදහන් කළ මාධ්‍යවේදියෙකු වන ප්‍රගීත් එක්නැලිගොඩගේ බිරිඳට අධිකරණ භූමියේදීම තර්ජනය කිරීමේ වරදට තවත් මාස හයකට ඔහු හිරේට නියම වුණේය.
අධිකරණය බාල්දු කළ මිනිහෙකුට නීතිය භාර දීම
අධිකරණයට අපහාස කිරීම යනු නීතියට අපහාස කිරීමයි. අද ‘එක රටක්-එක නීතියක්’ සංකල්පගත කිරීම භාර දී ඇත්තේ, එසේ නීතියට අපහාස කොට හිරේට ගිය මිනිහෙකුටයි. මේ අතීත කතාවේ සියලු වතගොත ජනාධිපතිවරයා දැන සිටියේය. එහෙත්, ප්‍රජාතන්ත්‍රීය ශිෂ්ටත්වයට සිනාසීම දෛනික සිරිත කරගත් ජනාධිපතිවරයෙකුට සභ්‍යත්වය සමග උදේ හවා සෙල්ලම් කිරීම විනෝදයකි.
මොකක්ද මේ ‘එක රටක්-එක නීතියක්’ සංකල්පය?
ඒ තුළ අර්ථ දෙකක් ගැබ්වෙයි. එකක් වන්නේ, විශේෂ ජන කොටස් කෙරෙහි බලපවත්වන, උඩරට නීතිය, තේසවලමෙයි නීතිය සහ මුස්ලිම් නීතිය වැනි පුද්ගල නීති පද්ධති, මුළු රටටම පොදු, එක් තනි නීතියක් යටතට ගෙන ආ යුතු බව ය. මේ කියන පුද්ගල නීති ප්‍රභවය ලබා ඇත්තේ, ඒ ඒ ජන කොටස්වලට විශේෂිත ඓතිහාසික, සාම්ප්‍රදායික, සංස්කෘතික සහ ආගමික හේතු කාරණා පදනම් කරගෙන ය. ඒවායින් සමහරක්, නූතන යුගයට නොගැළපෙන බව පැහැදිලියි. ඒ බොහෝ නීති තුළ ගැහැනිය දෙවැනි සත්වයෙකු ලා සැලකෙයි. උඩරට නීතියට අනුව, දියවඩන නිලමේ තනතුරට කෙනෙකු පත්කර ගැනීම සඳහා පැවැත්වෙන නිලවරණයේදී, ඡන්ද බලය හිමි ප්‍රාදේශීය ලේකම් තනතුරේ සිටින්නේ ගැහැනියක නම් ඇයට ඡන්දය පාවිච්චි කිරීමේ අයිතිය හිමි නොවේ. මුස්ලිම් නීතිය යටතේ කාන්තාවක සඳහා විවාහ වීමේ අඩු වයස් සීමාව නූතන ලෝකයේ පිළිගත හැකි දෙයක් නොවේ. එසේම, විවාහය සඳහා ඇගේ කැමැත්ත නොව, වැඩිහිටියන්ගේ කැමැත්ත පමණක් සෑහීමත්, සෑහීමට පත්විය හැකි කාරණයක් නොවේ. මේ දේවල් වෙනස් විය යුතුය. එවැනි තැන් සොයා බලා පිළියම් යෙදීමේ කාර්යය, (බොහෝ වාමාංශිකයන් කරන්නා සේ) ‘දේශපාලනින නිරවද්‍යතාව’ නැමැති රැඩිකල් සංකල්පය තුළ සැඟවෙමින් කල් දැමීමවත්, (ඥානසාර භික්ෂුව වඩම්මවා) නරියන්ට කුකුල් කොටුවක් බාරදෙන්නා සේ සමතලා කර දැමීමට තැත් කිරීමවත් නොකළ යුත්තකි. ඇත්ත වශයෙන්ම කළ යුත්තේ, නීතිය සහ ආණ්ඩුක්‍රම නීතිය පිළිබඳ විද්වතුන් සහ ජාතික-සංස්කෘතික ජනවර්ග නියෝජනය කරන ගිහි පුද්ගලයන්ගේ දායකත්වයෙන් එම කරුණු අධ්‍යයනය කොට ඒවා සංශෝධනය කිරීමයි. ඇත්ත වශයෙන්ම එවැනි අධ්‍යයනයන් සහ විමර්ශන වාර්තා ගණනාවක් දැනටමත් අප සතුව තිබේ. 2009 දී පත් කරන ලද සලීම් මර්සූෆ් කමිටුව, ඒ කරුණු පිළිබඳව දීර්ඝ කාලයක් තිස්සේ කරන ලද අධ්‍යයනයකින් පසුව 2019 දී ඉදිරිපත් කළ වාර්තාව එවැන්නකි. එවැනි විමර්ශන වාර්තා ගැන නැවත සොයා බැලීමක් අවශ්‍ය නම්, කළ යුතුව ඇත්තේ, එම වාර්තා සකස් කළ විද්වතුන් තරමේම හෝ ඊට වැඩි විශේෂඥතාවෙන් සහ අපක්ෂපාතීත්වයෙන් යුත් කමිටුවක් ඒ සඳහා පත්කිරීම මිස, හිරේ ගිය මිනිහෙකුට ඒ කාර්යය භාර දීම නොවේ.
‘එක රටක්-එක නීතියක්’ යන්න තුළ තිබෙන අනිත් අර්ථය වන්නේ, පවතින නීතිය කාටත් එක සමානව ක්‍රියාත්මක කළ යුතු බවයි. එය අලුතෙන් කිව යුතු දෙයක් නොව, ලෝකයේ පිළිගත් සෑම නීති මූලාශ්‍රයක් තුළම පවතින මුඛ්‍ය මූලධර්මයයි. නීතියේ දෙවඟන වශයෙන් සැලකෙන ගැහැනු රූපකයේ දෑස් වසා ඇත්තේත්, ඇගේ අතේ ඇති තරාදිය සමතුලිත වන්නේත් එබැවිනි. එහෙත් ලංකාවේ නීතිය ඉදිරියේ කවුරුත් එක සමාන නොවන බව ගෝඨාභය රාජපක්ෂ විසින්ම නොයෙක් වර පෙන්වා දී තිබීම නිසා, එය පවා බරපතළ ප්‍රශ්නකාරී තත්වයකට අද පත්ව තිබේ.
ඒ සඳහා වන හොඳ නිදර්ශනයකුත් ගලගොඩඅත්තේ ඥානසාර භික්ෂුව ආශ්‍රයෙන්ම අපට නිරීක්ෂණය කළ හැක. ඉහතින් කී පරිදි, අධිකරණයට අපහාස කිරීමේ වරදට අවුරුදු හයකට හිරේ ගිය ඔහු එක අවුරුද්දක්වත් හිරේ හිටියේ නැත. හිටපු ජනාධිපති මෛත්‍රිපාල සිරිසේන ඔහුට ජනාධිපති සමාව දී එළියට ගත්තේය. අධිකරණයට අපහාස කිරීම නමැති එම වරදටම රන්ජන් රාමනායක අවුරුදු හතරකට හිරේට ගියේය. ඥානසාර එළියට විත් ජනාධිපති කාර්යසාධක බලකායක ප්‍රධානියා වන විටත් රන්ජන් රාමනායක තවමත් හිරේ ය.
තවත් නිදර්ශනයක් ගත්තොත්, මිනීමැරීමේ වරදට එල්ලුම්ගහට නියම වූ දුමින්ද සිල්වා මේ ජනාධිපතිවරයාගේ සමාව යටතේ නිදහස් වී අද රාජ්‍ය ආයතනයක ප්‍රධානියා බවට පත්ව සිටියදී, ඔහු සමගම එදා එම මිනිමැරුමටම වරදරකරුවන් වූ ඉතිරි හතර දෙනා තවමත් පෝරකය ළඟ සිටිති. තවද, එල්ලුම්ගහට නියම වී සිටින චොකා මල්ලී නමින් හැඳින්වෙන පුද්ගලයාට පාර්ලිමේන්තු සැසිවාරවලට සහභාගි වීමට වරම් ලැබී තිබෙන අතර, ඊට වඩා අඩු වරදකට අවුරුදු හතරක කාලයකට හිරගතව සිටින රන්ජන් රාමනායකට ඒ නිදහස තවම ලැබී නැත. ඉතිං, එක රටක් එක නීතියක් ගැන සොයා බැලීමට යන ජනාධිපතිවරයාම, අනිත් පැත්තෙන් ‘එක රටක්-එක නීතියක්’ ඔළුවෙන් සිටුවා ඇති සැටි අපට පෙනේ.
දේහය පමණක් නොව ආත්මයද කුරුවල් ය
ඒ නිසා, මේ කියන කාර්යසාධක බලකායේ සභාපතිත්වය පමණක් නොව, ඒ කාර්යසාධක බලකායෙන් අපේක්ෂිත හුදු අරමුණත් විකාරරූපී හැඩයක් ගෙන තිබේ. එසේ තිබියදී, එහි සාමාජික සංයුතියේ ස්වභාවය ගැන සලකා බැලීම ඇත්තෙන්ම නිරර්ථකයි. එහෙත්, රාජ්‍ය අමාත්‍යවරයෙකු වන ඩග්ලස් දේවානන්ද සහ තොන්ඩමන් ඒ කාරණය ගැන ජනාධිපතිවරයාගේ අවධානය යොමු කරන්නැයි ඉල්ලා ඇති නිසා ඒ ගැනත් කෙටියෙන් හෝ සාකච්ඡා කිරීම වටී.
ඔවුන්ගේ දුක්ගැනවිල්ල වන්නේ, 13 දෙනෙකුගෙන් යුත් මේ කියන කාර්යසාධක බලකායේ සාමාජිකත්වයට දෙමළ ජාතිකයන් කිසිවෙකු ඇතුළත් කොට නැති බවයි. ඒ චෝදනාව සාධාරණ ය. මේ සටන් පාඨයේ තිබෙන “එක රටක්” එතැනම නැති කොට ඇති බව පැහැදිලියි. එහෙත්, තමන්ගෙනුත් එකෙක් දෙන්නෙකු ඊට ඇතුළත් කරගත් පමණින් එය නිවැරදි වන්නේ නැති බව, දීර්ඝ කාලීන නීරස අත්දැකීම් ඇති සුළු ජන ප්‍රජාවක් වන දෙමළ ජාතියේ නායකයන් දැන සිටිය යුතුය. සෑම අර්ථයකින්ම අවජාතක වන සාමූහිකයකට තමන්ගේ ජාතිකයන්ද ඇතුළත් කිරීමට පින්සෙන්ඩු වීමෙන් ඔවුන් කරන්නේ, ඒ හොර නඩයට සුජාත භාවයක් සැපයීමයි. සිංහල රාජ්‍යය සමග සාකච්ඡාමය මාර්ගයෙන් සුළුජාතිකයන්ගේ ප්‍රශ්න විසඳා ගැනීමට බැලීමේ දේශපාලනය නරක නැත. එහෙත්, තිඹිරිගෙය තුළම අංගවිකල යාන්ත්‍රණයකට සහභාගී නොවී සිටීමෙන්, දෙමළ අයිතිය නැතත් දෙමළ ගර්වය සහ අභිමානය රැකගත හැකි බව මේ නායකයන් තේරුම්ගත යුතුය. කෙසේ වෙතත්, මොවුන්ගේ ඉල්ලීම පරිදි ඊළඟ සතියේ දෙමළ සාමාජිකයන් කිහිප දෙනෙකුත් ජනාධිපතිවරයා විසින් මේ කාර්ය සාධක බලකායට එකතු කරනු නොඅනුමානයි. එතකොට ඔක්කොම හරිද?
රාජපක්ෂ කඳවුර 20 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය ගෙන එන විට, රාජ්‍ය පාලනයේ සියලු බලතල ඒ ඒ බලතල හසුරුවන නියමිත ආයතනවලින් ගලවාගෙන, තනි පුද්ගලයෙකු විසින් හසුරුවනු ඇති බවත්, එය ඕනෑම රටක ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට භයානක ප්‍රතිඵල ගෙන දිය හැකි බවත් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය අගයන සියලු බලවේග එදා පෙන්වා දුනි. එහෙත් පාර්ලිමේන්තුවේ තුනෙන් දෙකේ බලයකින් 20 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය සම්මත කරගැනුණි. දැන් ඒ පාර්ලිමේන්තුවේ මුඛ්‍ය කර්තව්‍යය වන නීති සම්පාදනය කිරීමේ බලයත්, රටම හිනස්සන තවත් පුද්ගලයෙකුට පවරා දී තිබේ. 20 වැනි සංශෝධනයට අත උස්සපු මන්ත්‍රීවරුන්, මේ කාර්ය සාධක බලකාය පිහිටුවීමෙන් පසු තවදුරටත් පාර්ලිමේන්තුවේ අසුන් ගැනීම නොමනා ය. මන්ද යත්, ඔවුන්ගේ රාජකාරිය ඔවුන්ගේ ඡන්දයෙන්ම දැන් ගලගොඩඅත්තේ ඥානසාර භික්ෂුවගේ අතට පත්ව ඇති බැවිනි.
මේ ජනාධිපතිවරයා සිය රාජ්‍ය පාලනය තුළ (ගොවි, කම්කරු, මැදපංතික, සිංහල, දෙමළ, මුස්ලිම් ආදී) සියලු ජන කොටස්, තමාගේ අතේ නැටවිය හැකි කෙළිබඩු සේ ගෙන සිනාසෙන ගතියක් පෙන්නුම් කරයි. චාලි චැප්ලින් ඔහුගේ ‘ඒකාධිපතියා’ නමැති චිත්‍රපටයේ එක තැනක ලෝක ගෝලය තනි ඇඟිල්ලේ තබා කරකවන දර්ශනයක් තිබේ. ඒ ලෝක ගෝලය වෙනුවට ලංකාව ආදේශ කළොත්, ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ලංකාව ගැන සිතන විදිහත් ඒ වගේදැයි මට සිතේ.■
