රටට අලුත් නායකයෙක් අවශ්‍ය නම් තව දුරටත් සාම්ප්‍රදායික පක්ෂ දෙක තුළින් කෙනෙකු සොයාගෙන නොහැකිය. එය මොනම අන්දමකින්වත් සාර්ථක නොවන බව මෙන්ම, එය මුළාවක් බව සනාථ කළේ සිරිසේන ය.
රටක් රාජ්‍යයක් පාලනය කිරීමට හැකි යයි ජනතාවගේ පිළිගැනීමට ලක් වන නායකයන් නැති රටක තත්වයට ද ලංකාව පත්ව තිබෙන්නේ?
මේ ප්‍රශ්නය ගැන අවධානය යොමු කිරීම වැදගත් යයි සිතමි.
ලංකාව හිඟන රටක් බවට පත් කළේ රට පාලනය කිරීමට වරම් ලත් ප්‍රධාන දේශපාලන පක්ෂ දෙක බව කිව යුතු නැත. මේ වූ කලී සැබවින්ම ලංකාව අසාර්ථක රාජ්‍යයක් බවට පත් වීමේ අගනා රහස යි. තව දුරටත් මේ යථාර්ථයට අනුව නම් රටට ඉදිරි ගමනක් නැත.
අද රට ඉල්ලන්නේ අලුත්ම නායකයෙකි.
මේ ඇත්තක් ද?
මෙහි තිබෙන්නේ අර්ධ සත්‍යයකි.
ඉහළ තලයේ සිටින නායකයන් ගැන ජනතාව තුළ ප්‍රසාදයක් – ගෞරවයක් නැත. අභාග්‍යය නම් අලුත් නායකයෙකු පතන්නේ ද ඔවුන්ගේ ඔඩොක්කුවෙනි. රාමුවෙන් පිටතින් නායකයෙකු තෝරා ගන්නට ජනතාව අපොහොසත්ය. මෙහෙම වුණේ ඇයි?
නායකයන් බිහි කිරීම
පරිපාලන නිලධාරීන් පුහුණු කිරීම සඳහා නිල වශයෙන් පවතින ආයතනයේ ප්‍රධානියෙකු සභාවක් අමතන සැටි දිනක් මම බලා සිටියෙමි. ඔහු තමා ගැන හඳුන්වා දීමක් කරමින් පැවසුවේ, ‘මං නායකයන් නිර්මාණය කිරීමේ කටයුත්තේ වසර විසිපහක් නිරතව සිටින’ බව ය. සභාවෙන් ප්‍රශ්නයක් ඇසුවේය.
‘ඔබතුමා නිර්මාණය කළ නායකයන්ගෙන් හත් අට දෙනෙකුගේ නම් කියන්න පුළුවන් ද?’
මේ ප්‍රධානියා කෝපවී බැණගෙන බැණගෙන යන්නට පටන් ගත්තේය. අසභ්‍ය වචන පමණි පරිහරණය නොකළේ.
ප්‍රශ්නය ඇසූ පුද්ගලයා නිර්භයව නැඟී සිට මෙසේ පැවසී ය.
‘නායකයන් හදපු කෙනාවත් හඳුනා ගත්තා. හදලා තියෙන නායකයන්ගෙ තරමත් සක් සුදක් සේ පැහැදිලියි.’
‘නායකත්ව පුහුණුව’ මැයෙන් නොමිලේ සහ මුදල් අය කරමින් පවත්වන වැඩ සටහන්, පාඨමාලාවන් අද බහුල ය. නායකයන් හදන්නේ කවුරුන් ද? හැදූ අය කෝ?
මට නම් හිතෙන්නේ කෙටි කාලීනව හෝ දිගු කාලීනව හෝ මොනම විදිහකින්වත් නායකයන් බිහි කළ නොහැකි බවය. එය ගායක ගායිකාවන් බිහි කරන කටයුත්ත තරම්වත් සාර්ථක වැඩක් නොවේ.
අද රාජ්‍ය ආයතන හෝ පෞද්ගලික ආයතනවලට යම් නායකත්වයක් දෙන හැම කෙනෙකුම වාගේ තමන් දියුණු කර ගත් කුසලතා හේතුවෙන් සාර්ථක වී ඇති පුද්ගලයන්ය. එවැන්නෙකුට ද අද රාජ්‍ය ආයතනවලට නිසි නායකත්වයක් දෙන්නට නොහැකි ය. හේතුව නම් ඔවුන්ට ඉහළින් සිටින්නේ මුග්ධ දේශපාලනඥයන් සහ දේශපාලන නායකයන් වීම ය.
අපි ඒ පැත්ත පසෙකින් තබමු. දේශපාලනයේ නායකයන් වෙතට අවධානය යොමු කරමු.
හීනමානය සහ බය
ලංකාව පාලනය කිරීමට වරම් ලත් උදවිය මූලික වශයෙන් වලව් දෙකකට අයත් අය වූහ. මොනම තාලෙකින් හෝ හැම දෙනාම නෑ සබඳකම් ඇත්තෝ ද වෙති. සමහරුන්ට දේශපාලන වරම ලැබෙන්නේ පරම්පරාවෙන්ය. පියා පුතාට තැන හැදීම එහි සුපිරිම තත්වයයි. එහි එකම ප්‍රාර්ථනාව පරම්පරාව රැක ගැනීම ය. මේ පරම්පරා දෙක නියෝජනය කරන්නේ දේශපාලන පක්ෂ දෙකකි. මේ පක්ෂ දෙක නියෝජනය කළ නායකයන් තමන්ගෙන් පසු තමන් සිටි තැනට කෙනෙකු ගොඩ නැගෙනු දකින්නට – ඊට අනුග්‍රහ කරන්නට උත්සුක වී නැත. එහි යම් සාධනීය තත්වයක් පළ කරන්නේ ජේ ආර් ජයවර්ධන ය. ඔහු සිය දරුවෙකු ඊළඟ නායකයා කරන්නට මහන්සි ගත්තේ නැත. තමන්ට අවශ්‍ය දේශපාලන ප්‍රතිසංස්කරණ හා රාජ්‍ය පාලනය හා රට ගොඩ නැඟීම සඳහා ඔහු දක්ෂයන් හඳුනාගෙන ඔවුන්ට බලය හොඳින් ලබා දුන්නේය. ගාමිණී දිසානායක – ලලිත් ඇතුළත්මුදලි යන අයට ජේ ආර් තමන්ගෙන් පසුව රාජ්‍ය පාලනයට නිසි ශක්‍යතා ඇති අය ලෙසින් ගොඩ නැගෙන්නට ඉඩ හැරියේය. ආර්. ප්‍රේමදාස ගැන කැමැත්තක් නොතිබුණත් ඔහුට ද හොඳින් ගොඩ නැගෙන්නට ඉඩ ලබා දුන්නේය. අභාග්‍යය නම් ප්‍රේමදාස රටේ නායකයා වී ජේ ආර් ගොඩ නැඟූ නායකයන් දෙදෙනාම රටට අහිමි කරන තැනට වැඩ කිරීම ය. ඔහුට තිබුණේ හීනමානයක් සහ බියකි. අසීරුවෙන් හා ධෛර්යයෙන් රටේ නායකයා වුණ ප්‍රේමදාසට තිබුණේ නවීන මිනිසෙකු වෙන්නටය. ඔහු ඒ වෙනුවට කුලවාදය කරපින්නාගෙන එහිම ගිලුණේය.
ජේ ආර් දේශපාලනය බිමෙන් පටන්ගෙන මතු මහලට ගියේය. අනෙක ඔහු අධ්‍යාපනයෙන් දීප්තිමත් වුණ පෞරුෂයක් හිමි කර ගත්තෙක් විය. ඔහුට කිසිවෙකු සම්බන්ධයෙන් බයක් තිබුණේ නැත. හේතුව හැම දෙනාම ඔහුට පහළින් මතුවී සිටීම ය.
ආර් ප්‍රේමදාස වෙනුවට ඊළඟ නායකයා බවට පත් වුණේ ගාමිණී දිසානායක හෝ ලලිත් ඇතුලත්මුදලි නම් ලංකාව අද වැටී තිබෙන තත්වයට කිසිම අංශයකින් වැටෙන්නේ නැත. ඊට ප්‍රධාන හේතුව රාජ්‍යතාන්ත්‍රිකයන් සේ කටයුතු කිරීමට ඔවුන්ට තිබුණ කුසලතා හා ශක්තියයි. ලංකාවේ දේශපාලන සංස්කෘතිය බිඳ වැටෙන්නේ ආර් ප්‍රේමදාසගෙනි.
චන්ද්‍රිකා බලයට පත් වීම
ආර් ප්‍රේමදාසගේ ඝාතනය, ඩී බී විජේතුංග අනපේක්ෂිත ලෙස විධායක ජනාධිපති පදවියට පත් වීම පරිහානියට පත්ව තිබුණ ලංකාවේ දේශපාලන සංස්කෘතිය ප්‍රතිසංස්කරණය කිරීමට ලැබුණ අගනා අවස්ථාවකි. ඩී බී විජේතුංගට බලයේ රැඳී සිටීමේ උමතු ආසාවක් නොතිබිණි. ඔහු බලය අත් හරින්නේ කැමැත්තකින්ම නොවුණත් ඔහු රටේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ගොඩ නැඟීමට අවස්ථාවක් ලබා දීම වැදගත් ය. චන්ද්‍රිකා බණ්ඩාරනායක දේශපාලන වැඩ බිමට පැමිණෙන්නේ අලුත් නායකත්වයක් රටට අවශ්‍ය තත්වයක් නිර්මාණය වුණ අවස්ථාවක ය. ඒ වන විට ඇයට සමාජ ක්‍රියාධානියක ලෙස අත්දැකීම් තිබුණ ද ක්‍රියාකාරී දේශපාලනයේ භූමිකාවක් ඇය උසුලා නොතිබිණි. එහෙත් රටට වෙනසක් අවශ්‍යව තිබුණ නිසා අයට බස්නාහිර මහ ඇමති පදවියට පත්ව, අගමැති පදවියට පත්ව, විධායක ජනාධිපති පදවියට පත්වීමට අවස්ථාව ලැබිණි. ඒ වෙනුවෙන් ඇය පක්ෂය ප්‍රතිසංවිධානය කිරීම ද මැනවින් සිදු කළා ය. රටේ ජාතික ප්‍රශ්නය විසඳීමට ඇයට දැක්මක් විය. අලුත් දේශපාලන සංස්කෘතියක් ගොඩ නැඟීමට ද ඇයට අවශ්‍ය විය. චන්ද්‍රිකා මුහුණ දෙන ප්‍රබලතම අභියෝගය වන්නේ නවීන දැක්මකින් වැඩ කරන්නට පිරිසක් නැති වීම ය. ඇය අලුතින් පිරිසක් අවශ්‍ය බව වටහා ගත්තාය. ජී එල් පීරිස් දේශපාලනයට කැඳවන්නේ ඇයයි. ලක්ෂ්මන් කදිරගාමර් ඇගේ තවත් දීප්තිමත් තේරීමකි.
චන්ද්‍රිකා ප්‍රයත්න දරන්නේ නීතිය මත පාලනය ගොඩ නැඟීමටය. එහෙත් ඇය අපොහොසත් වන්නේ එය ඉටු කිරීමටයි. නීති විශාරදයෙකු ලෙස පමණක් නොව විධිමත් හා අලංකාර ජීව දත්ත සටහනකින් හඳුනා ගන්නා ජී එල් පීරිස් නිර්මාණශීලී දේශපාලන බුද්ධිමතෙකුගේ අහලකින්වත් තබන්නට නොහැකි වුණ චරිතයකි. ලක්ෂ්මන් කදිරගාමර්ට අගමැති පදවිය ලබා දෙන්නට ඇයට අවශ්‍ය වුවත් මහින්ද රාජපක්ෂ සංවිධානාත්මකව ඊට හරස් විය. එහිදී රනිල් වික්‍රමසිංහ සිය මිතුරා වෙනුවෙන් කළ හැකි නරකම දේවල් කළේය. මහින්ද රාජපක්ෂ අගමැති පදවියට පත් නොවී ලක්ෂ්මන් කදිරගාමර් අගමැති පදවියට පත් වී නම් ලංකාවේ දේශපාලන සංස්කෘතියෙහි අභිසංවර්ධනයක් ඇති වන්නට නිසැකවම ඉඩ තිබුණි. එල්ටීටීඊ සංවිධානය ලක්ෂ්මන් කදිරගාමර් විනාශ කර දමන්නේ ඔහු වෙන මාවතකින් හෝ බලයට පත් වී නම් තමන්ගේ අරමුණු දිනා ගත නොහැකි බැවිනි.
චන්ද්‍රිකා සමඟ ලක්ෂ්මන් කදිරගාමර් අමනාප වීම හා දේශපාලන ප්‍රතිසංස්කරණ ක්‍රියාදාමය රනිල් වික්‍රමසිංහ අවුල් කර දැමීම නිසා රටක් – ලොවක් තබා තිබුණ අපේක්ෂා භංග විය. මහාචාර්ය කාලෝ ෆොන්සේකා මා සමඟ යම් කතාබහකදී පැවසුවේ දේශපාලන ප්‍රතිසංස්කරණ සිදු කිරීමට චන්ද්‍රිකාට උවමනා වුව කල් ඇරීම හේතුවෙන් ඇය කෙරේ තබා තිබුණ බලපොරොත්තු බිඳ වැටුණ බව ය.
චන්ද්‍රිකාගේ පාලන සමය නිම වන්නේ රට ගොඩ නැඟීමට ලැබුණ අගනා අවස්ථාව අහිමි කර දමමිනි. එහිදී දේශපාලන සූත්තරකාරයෙකු වූ රනිල්ට කිසිම අස්වැන්නක් දේශපාලන කෙතෙහි නෙළා ගන්නට නොහැකි වුණ අතර උපරිම ඵල නෙළා ගන්නේ මහින්ද රාජපක්ෂය. ලංකාව පාලනය කිරීමට කෙනෙකු ගොඩ නැඟීමට ඉඩ නොදීමට මහින්ද රාජපක්ෂ බලයට පත්වුණ දවසේ සිටම වග බලා ගත්තේය. ඔහුට අවශ්‍ය වන්නේ මියෙනතුරු බලයේ රැඳී සිටීමටය. ඒ වෙනුවෙන් ව්‍යවස්ථාව සංශෝධනය කරගෙන ඔහු රාජ්‍ය පාලනය භුක්තියට සවි කර ගත්තේය. 19 වෙනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය නොවන්නට යළි ඔහු ජනාධිපති පදවියට පත් වන්නේය. ඔහු සිය සහෝදරයාට අවස්ථාවක් දෙන්නේ තමන්ට බැරි නිසා හා පවුලට බලය තිබෙන එක මොන අන්දමකින් හෝ යහපත් වන නිසා ය.
19 වෙනි සංශෝධනය
19 වෙනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයට සංවිධානාත්මකව විවේචන ඉදිරිපත් කිරීම රාජපක්ෂ කඳවුරෙන් සිදු වූවකි. අවසන ඊට එය ඇති කිරීමට නායකත්වය ලබා දුන් සිරිසේන ද ඉහළින්ම එක් වේ. ප්‍රතිඵලය විනාශයකින් කෙළවර වීම ය. ඒ විනාශය සිදු වන්නේ ද නායකයෙකු නැති තත්වයක් තුළින් ය.
ගෝඨාභය රාජපක්ෂ දේශපාලන වැඩ බිමක කිසිවක් කළ කෙනෙක් නොවේ. ඔහු සිය සහෝදරයා විධායක ජනාධිපති වූ පසුව කරන්නේ අසීමිත අයුරින් බලය භුක්ති විඳීම ය. එය එසේ මෙසේ භුක්ති විඳීමක් නොවී ය. සිරිසේනගේ අදූරදර්ශී පිළිවෙත් නොවන්නට ඔහු නීතියේ රැහැනට නිසැකවම ගොදුරු වන්නෙකි. ගෝඨාභයට අවශ්‍ය වන්නේ නීතියෙන් බේරෙන්නටය. රට හැදීම යන්න ඔහුගේ දැක්මක් නොවේ. හිස් අවකාශය තුළ ඔහුව අලුත් නායකයෙකු ලෙසින් සමාජගත කිරීම මාධ්‍ය බලය හිමි උදවිය විසින් සිදු කරන ලද්දකි. ලංකාවේ පළවෙනි වතාවට දේශපාලනය හෝ රාජ්‍ය පාලනය නොදන්නා කෙනෙකු අතට අසීමිත බලයක් ලැබේ. ඊට පසුබිම සදන්නේ කෘත්‍රිමව ය.
ජාතික ආරක්ෂාව – රට රැක ගැනීම යන ප්‍රවාද ගොඩ නඟන්නට පසුබිම නිර්මාණය කරන්නේ සිරිසේන ය. එහි උපරිම ඵල නෙළාගන්නට රාජපක්ෂවරු සමත් වෙති.
19 වෙනි සංශෝධනය අහෝසි කිරීම සමඟින් රට තුළ අද ඇති කර තිබෙන්නේ අන්තිම නරක හා භයානක තත්වයකි. රනිල් බලය වෙනුවෙන් කළ කුමන්ත්‍රණවලින් කිසි දෙයක් අත් කර නොගත්තා සේ සිරිසේන ද බලය වෙනුවෙන් කළ කුමන්ත්‍රණවලින් කිසිවක් නෙළා ගන්නට අපොහොසත් වේ.
ලංකාවේ පැවති ජනාධිපතිවරණ කිහිපය සලකා බලන විට දැඩි අසීරුවකින් – පීඩනයකින් -මර බියකින් ජනතාව පෙළ ගැසී ජයග්‍රහණය කරා මෙහෙයවන ලද ජනාධිපතිවරණය 2015 ජනාධිපතිවරණයයි. අභාග්‍යය නම් ඒ ජයග්‍රහණය සිරිසේන අවභාවිත කිරීම ය. ඔහුගේ සුඛ විහරණය වෙනුවෙන් බලය අවිනීත විදිහට පරිහරණය කළ හෙතෙම රටේ අනාගතය වෙනුවෙන් සිදු කෙරුණ වැදගත්ම දේශපාලන ප්‍රතිසංස්කරණය වන 19 වෙනි සංශෝධනය විනාශ කර දැමීමට තරම් සැහැසි වීම ය, උමතු වීම ය.
යළිත් ඇති වන්නේ පවුලක් අතට බලය කේන්ද්‍ර වීම ය. ජාතික තලයට නායකයන් බිහිවීමට තබා පුත්කුමරුන් අබිබවා යන අන්දමට දේශපාලනය කිරීමට ද දැන් කිසිවෙකුට පුළුවන්කමක් නැත. ඇත්තටම ජාතික තලයට කෘත්‍රිමව ඔසවන්නේ රාජ්‍ය පාලනයට කවර ඥානයක් ඇත්තවුන් ද? මේ සියලු ව්‍යසනයන් යළි පටන් ගත්තේ අසීරු ඉලක්කයක් හඹා ගොස් ලබාගත් ජයග්‍රහණයක් කණපිට හැරවීම නිසා ය.
විධායකය යනු භීතිකාවකි
ලංකාව අද පත්ව තිබෙන නරකම තත්වය නම් විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය නැතුව රට හරියට කරන්න බෑ යන ප්‍රවාදයක් ඊට එරෙහිව සිටි ඇතැමුන්ද දැරීම ය. මේ වන විට ගෝඨාභය රාජපක්ෂ සනාථ කර තිබෙන්නේ සියේට දාහකින් බලය ලැබුණත් රාජ්‍ය පාලනයට අසමත්වී සිටින සැටි ය. විධායකය බලය, එක් පුද්ගලයෙකුගේ පැවැත්මට – හම්බ කිරීමට – නීතිය මිට මොළවා ගැනීමට විනා පසුගිය කාලයේ රටේ අභිවෘද්ධියට භාවිත කළ කෙනෙක් නැත. අසාර්ථකම ජනාධිපති ලෙස ඉතිහාසයට එක්වන ගෝඨාභය රාජපක්ෂ සිය ධුර කාලය නිමවන තුරු පුල පුලා බලා සිටින බවකි දැන් ඔහු කටයුතු කරන ආකාරයෙන් පෙනී යන්නේ. මේ අවකාශය තුළ තමන්ගේ ඔඩොක්කුවට බලය වැටනවා යයි සජිත් ප්‍රේමදාස හිතනවා නම් එය වැරදි අවබෝධයකි. බලය අසීමාන්තිකව භුක්ති විඳින පවුලක් බලය අත් නොහරින තැනක සිට කටයුතු කරන බව අමතක කළ යුතු නැත.
සජිත් දැනට රටේ විපක්ෂ නායකයා වන්නේය. විපක්ෂ නායකයා ලෙස ඔහු දේශපාලන භූමිකාවකට නායකත්වය දෙන බව ද පෙනේ. එහෙත් ඔහුගේ දේශපාලනය තුළ විද්‍යමාන වන්නේ සාමූහික බවක් නොව පුද්ගලික බවකි. ඒ ආකල්පය නොයිවසන උදවිය ඔහු අත්හැර දමා ගියහොත් ඔහු ජනාධිපතිවරණයක දී අන්ත අසරණ විය හැකි ය.
සජිත් ප්‍රේමදාස ජනාධිපති අපේක්ෂකයා බවට පත් කිරීමට දැවැන්ත කාර්යභාරයක් සිදු කළ මංගල සමරවීර ඉක්මනින් ඔහුගෙන් ඉවත් වන්නේ සජිත්ගේ ‘තනි ගමන’ භයානක නිසා බව ඔහු විවෘතවම පවසා ඇත. එය දැඩි අභියෝගාත්මක ප්‍රහාරයක් වැන්න. එහෙත් සජිත් අදටත් කල්පනා කරන්නේ තනිව ගමනකට ය. සජිත් සනාථ කර සිටින්නේ තමන් විපක්ෂ නායකයා වුව ජාතික තලයේ නායකයෙකු ලෙස වැඩ කිරීමට සූදානම් නැති බව ය. ඔහු දේශපාලනය කරන්නේ තමන් අබිබවන කෙනෙකු සිටිය යුතු නැත යන මානසිකත්වයකින් බව පෙනේ. එය පිය උරුමය විය හැකිය. එහෙත් එය ඔහුගේ දේශපාලනයේ පදනම මා හැර තවත් නායකයෙකු සිටිය යුතු නැත යන්න නම් රාජ්‍ය පාලනයට ඔහුත් පළ කරන්නේ ගෝඨාභයගේ ලක්ෂණමය. ඒකාධිපති පාලනයක් උරුම කරගෙන එහි හැසිරෙන ගෝඨාභය වෙනුවට සජිත් පැමිණීම තවත් පැත්තකින් අනතුරුදායක ය. හේතුව ඔහු දේශපාලනඥයෙකු වීම ය. නූතනයේ දේශපාලනඥයා බලය කේන්ද්‍ර කරගෙන සැලසුම් හදන්නෙකි. රට පත්ව ඇති තැනින් ගොඩ ගැනීමට එවැන්නෙකුට නොහැකි ය. ඒ සඳහා සාමූහිකව වැඩ කරන නායකයෙක් – සාමූහිකව වැඩ කළ හැකි නායකයෙක් අවශ්‍යය වේ.
තීරණාත්මක චරිතය
ජන මතයක් ගොඩ නැඟීමට නිර්මාණය වී තිබෙන ප්‍රබලතම සාධකයක් වන්නේ පවුල් පාලනයකින් වියුක්ත රාජ්‍ය පාලනයක් වෙනුවෙන් සංවිධානය වීම ය. කිසියම් පුද්ගලයෙකු ජන වරමක් ලබා ගත් පසුව එය තම පවුලේ සියලු සාමාජිකයන්ට භුක්ති විඳිය හැකි එකක් බවට පත් කර ගැනීම සාහසිකය.
අද මහජනතාව දකින්නේ පවුලක් බලය අවිනීත අන්දමට අවභාවිත කිරීමකි. එහි හිරිකිතයක් නැති අන්දම නින්දා සහගතය. රටේ ජනතාවට ඉදිරියේ දී අවබෝධ කර දිය යුත්තේ පවුල් පාලනය පමණක් නොව, බලය ලද පුද්ගලයාගේ බලය තවත් කිසිවෙකු භුක්ති නොවිඳින පාලනයක් රටට අවශ්‍ය බව ය.
ජාතික තලයට දේශපාලන නායකයන් බිහි නොවන්නට හේතුව ද බල දේශපාලනයම වේ. පියා වෙර දරන්නේ පුතා රජ කරවීමට නම්, මව වෙර දරන්නේ පුතා රජ කරවීමට නම්, සැමියා වෙර දරන්නේ බිරිඳව රජ කරවීමට නම්, කවුරුත් කැරකී පැමිණෙන්නේ එකම තැනකට ය. ඉන් පැවසෙන්නේ අද දේශපාලනය යනු ජාතික තලයේ වැඩ කර ජාතික නායකයෙකු ලෙස පෙරමං බැලීමට සාම්ප්‍රදායික පක්ෂ දෙකෙන්ම අවසරයක් නැති බව ය. මේ නරකම තත්වයකි. කිසි දවසක දූෂණය නැති කිරීමට නීතිය, යුක්තිය, සාධාරණත්වය ඇති කිරීමට සමත් ශක්තිමත් දේශපාලන පෞරුෂයක් මේ සන්දර්භය තුළ බිහි නොවේ. ඒ යථාර්ථය උපරිම වශයෙන් අත් විඳින්නට අපි සමත්ව සිටින්නෙමු.
රටට අලුත් නායකයෙක් අවශ්‍ය නම් තව දුරටත් සාම්ප්‍රදායික පක්ෂ දෙක තුළින් කෙනෙකු සොයාගෙන නොහැකිය. එය මොනම අන්දමකින්වත් සාර්ථක නොවන බව මෙන්ම, එය මුළාවක් බව සනාථ කළේ සිරිසේන ය.
රටට ආදරය කරන දේශපාලන විඥානයකින් යුතු පිරිසකට සාම්ප්‍රදායික රාමුවෙන් පිටස්තර චරිත කිහිපයක් හඳුනාගෙන ජන මතයක් ගොඩ නැඟීමට ගෝඨාභය රාජපක්ෂ හොඳටම කාලය වෙන් කර දී ඇත. තව දුරටත් ඒ අවශ්‍යතාව වෙනුවෙන් ඔහු මාවත පුළුල් කරනු ඇත.■
