■ අමන්දිකා කුරේ
ඔබ රංගනයට එන්න විශේෂයෙන් ම බලපෑ හේතු කියන්න පුළුවන්ද?
මම පාසල් කාලයේදී තමයි රංගනයට මුලින්ම යොමු වෙන්නේ. මගේ පාසල කොළඹ විසාකා විද්යාලය. පාසලේ කලා උළෙලවලදීත් මම රංගනයෙන්, නර්තනයෙන් වගේම ගීත ගායනයෙන් සම්බන්ධ වුණා. නමුත් පාසලේ මම ගොඩක් ජනප්රිය වෙලා හිටියේ ක්රීඩිකාවක් හැටියට.
මගේ ගෙදර පරිසරයත් මම කලාවට යොමුවීමට බලපෑවා කියලා මම හිතනවා. මම උඩරට නැටුම් කළා. මගේ ගෙදර අයත් උඩරට නර්තනය කළ අය.
මුලින්ම 1989 විතර ඉඳන් මම වේදිකා නාට්යවලට රංගනයෙන් දායක වුණා. 1996 දී මගේ පළවෙනි ටෙලිනාට්යයට සම්බන්ධ වෙනවා. වේදිකා නාට්ය හරහා තමයි මම විශාල පන්නරයක් ලැබුවේ. ඒ වගේම මගේ අම්මා තාත්තාත් මම රංගනයට යොමු වෙන්න හේතුවක් වුණා.
ඔබ යම් චරිතයක් ලැබුණු විට එය තෝරා ගැනීමක් කරනවාද? නැත්නම් සලකා බලන විශේෂ කරුණු තිබෙනවාද?
මට ලැබෙන චරිත ලැබෙන්නේ මගේ ස්වභාවය අනුවනේ. යම් අධ්යක්ෂකවරයෙක් හිතනවා මේ චරිතය සඳහා මම හොඳයි කියලා. ඒකෙදි මගේ බාහිර පෙනුම, ගතිගුණ මේ හැම දෙයක් ම බලපානවා. එහෙම චරිතයක් ලැබුණාම අපි මුලින්ම කරන දේ තමයි පිටපත කියවලා මේ පුද්ගලයා මොන වගේ කෙනෙක් ද කියන එක අවබෝධ කරගන්න එක. ඊට පස්සේ හොයලා බලන්න පුළුවන් මේ වගේ චරිතයක් මොන වගේද, සමාජයේ මේ කෙනා වගේ අය මොන වගේ චරිතයක් ද කියලා. එතකොට තේරුම් ගන්න පුළුවන් මේ චරිතය මට කොයිතරම් දුරට ගැලපෙනවද කියලා.
ඇත්තම කිව්වොත් මට නම් මෙච්චර කාලෙකටම ලැබිලා තියෙන්නේ මම කැමති චරිත. ඒ චරිත මම බොහොම කැමැත්තෙන් කරලා තියෙනවා. ප්රතික්ෂේප කරන්න වුණු එක චරිතයක්වත් නෑ.
මට ලැබුණු හැම චරිතෙම මම පුළුවන් උපරිමය කළා කියලා හිතනවා. කාන්තාවන්ට මවුවරුන්ට ශක්තියක් දෙන්න පුළුවන් චරිත වගේම මගේ ඒ චරිත හරහා ඔවුන්ගේ ජීවිතයටත් යමක් එකතු කරන්න හැකිවුණා කියලා මම හිතනවා. අපි රංගනයෙන් දායකත්වය ලබාදෙන නිර්මාණයකින් මිනිසුන්ගේ ජීවිතයට දෙයක් එකතු කරන්න පුළුවන් නම් මං හිතන්නේ එක තමයි කලාකරුවෙක් හැටියට අපි ලබන තෘප්තිය. තෘප්තියක් කියනවාටත් වඩා එය සේවයක් ලෙස හඳුන්වන්න කැමතියි. අපි කරන දේවල්වලින් අපි සමාජයට සේවයක් දෙන්න ඕනෑ. ඒ වගේ මිනිස්සුන්ගේ ජීවිතවලට දෙයක් දෙන්න පුළුවන් නිර්මාණවලට දායක වෙන්න මම ගොඩක් කැමතියි.
කොහොමද ඔබේ නිර්මාණවලට සමාජයෙන් තිබෙන ප්රතිචාර?
මාව ගොඩක් අය රංගන ශිල්පිනියක් වශයෙන් හඳුනගත්තේ ‘වසූදා’ ටෙලිනාට්යය මගින්. ඒ කාලෙ ඉඳන් ම මම රංගනයෙන් දායක වුණු චරිත දිහා බලලා ජීවිතයට දේවල් එකතුකරගත්ත මිනිස්සු ගොඩක් ඉන්නවා. විශේෂයෙන් ම කාන්තාවන්. එහෙම තමන්ගේ ජීවිතය වෙනස් කරගත්ත අය ඒ කාලේ මට ගොඩක් ලිපි එවලා තියෙනවා. අදටත් සමහර අය මට කතා කරනවා. ඉතින් රංගන ශිල්පිනියක් විදිහට ඒ ගැන මම හරිම තෘප්තිමත්.
ඔබ දන් සෑහෙන කාලයක් රංගනයේ යෙදි සිටිනවා. රංගනයෙන් දායක වන්නට ලැබුණු විවිධ පරාසවල චරිත සම්බන්ධයෙන් අත්දැකීම ඔබට දැනෙන්නේ කොහොමද?
මම වේදිකා නාට්ය, චිත්රපට, ටෙලිනාට්ය මේ තුන් වර්ගයේම රංගනයෙන් දායක වෙලා තියෙනවා. ඒ හැම ක්ෂේත්රයකදිම මට විවිධ පරාසයන්වල චරිත රඟපාන්න ලැබිලා තියෙනවා. දැන් නම් ටෙලිනාට්යවල තියෙන්නේ ගොඩක් වෙලාවට පවුලක් එක්ක ගොඩනැගුණු කතා තමයි. නමුත් ඒ අතින් චිත්රපට හා වේදිකා නාට්ය ගොඩක් වෙනස්.
වේදිකාව කියන්නේ මම පන්නරය ලබපු තැන. මට ඒ විදිහට රඟපාන්න ලැබුණු සුවිශේෂ චරිතයක් තමයි ධර්මසිරි බණ්ඩාරනායකයන්ගේ ‘ට්රෝජන් කාන්තාවෝ’ වේදිකා නාට්යයේ චරිතය. මම රංගනයෙන් දායක වුණු චරිත අතරින් මේක ඉතාම වෙනස් චරිතයක්. ශක්තිමත් වගේම භාවාත්මක චරිතයක්. හරියට ඒ චරිතෙ රඟපානකොට ආරුඪයක් වුණා වගේ.
නමුත් ටෙලිනාට්යවල නම් මම ගොඩක් වෙලාවට දැන් රංගනයෙන් දායකත්වය සපයන්නේ අම්මාගේ චරිතයට. ඒ නිසා දැන් ප්රේක්ෂකයොත් මාව දකින්නේ ඒ චරිතයෙන්. හැබැයි මේ අම්මලාගේ චරිතවලත් මට යම් විවිධත්වයක් ඇතිව රංගනයෙන් දායකත්වය ලබා දෙන්න හැකි වෙලා තිබෙනවා. මට ලැබෙන ඇතැම් අම්මාවරුන්ගේ චරිත ගැමි පැත්තට ගොඩක් බරයි. මේ දිනවල විකාශය වන ටෙලිනාට්ය තුනකම මම අම්මාගේ චරිතයට රඟපානවා. එයින් දෙකක් ටිකක් එක වගේ. යම් වෙනස්කම් තිබෙනවා. එක් නාට්යයක තිබෙන්නේ බටහිර පන්නයට ජීවත් වන මවකගේ චරිතයක්.
ඒ වගේම මම මේ දිනවල ටෙලිනාට්යයක කන්යා සොයුරියකගේ චරිතයට රංගනයෙන් දායක වෙනවා. ඒකත් හරිම වෙනස් අත්ද්කීමක්. ඒ චරිතය රඟපානකොට මට ඒ චරිතෙ ඇතුළෙ ජීවත් වෙනවා වගේ දැනෙනවා. ඒක කියාගන්න බැරි හැඟීමක් කිව්වොත් නිවැරදියි.
තවත් විදිහකින් මට ලැබුණු වෙනස් චරිතයක් තමයි වසන්ත ඔබේසේකර අධ්යක්ෂවරයාගේ ‘අසනි වර්ෂා’ චිත්රපටයේ චරිතය. ඒ සඳහා මට සම්මානයක් ලැබුණා.
ඇත්තටම රංගනය එක දේකට සීමා වෙන්න බෑ. හැම පැත්තම ඉගෙනගෙන අත්දැකීම් ලබාගන්න මට හැකි වුණා. අශ්වයෙක්ගේ පිටේ යන චරිතයක් නම් ඒක ඉගෙනගන්න ඕනෑ. ට්රක් එකක් පදවන්න තියෙනවා නම් ඒක ඉගෙන ගන්න ඕනෑ. චරිතයක් සඳහා අංගම්පොර ඉගෙන ගැනීමටත් සිදුවුණා. ඉතින් විවිධ පරාසවල රඟපෑම සම්බන්ධයෙන් විශාල අත්දැකීම් මට රංගන ජීවිතය ඇතුළෙ ලබා ගන්න පුළුවන් වුණා.
යම් චරිතයක් රඟපාන විට ඒ චරිතය තුළට ඇතුල් වෙන්නේ කොහොමද ඔබ?
ඒකට දීර්ඝකාලීන පුහුණුවක් අවශ්යයි. විශේෂයෙන් ම වේදිකා නාට්යවල මේ දේ අනිවාර්යයි. වේදිකා නාට්යයක් කරනවා නම් අපි ගොඩක් කල් ඉඳලා ඒකට පුහුණුවීම් කටයුතු කරනවා. එතකොට පුළුවන් ඒ චරිතයට භාවනාවක් වගේ පණපොවන්න. දෙවියන්ට කැපවෙලා ඉන්න ග්රීක කන්යාවකගේ චරිතයක් මට රඟපාන්න ලැබුණා වේදිකා නාට්යයකදි. එතකොට ඒවා ගැන හදාරලා, පුහුණුවීම් කරලා ඒ චරිතයේ වර්ණය මම රඟපාන එකට ඇතුල් කරගන්න ඕනෑ. ඒ විදිහට තමයි චරිතයක් රඟපෑමට පෙර ඒ චරිතය හදාගත යුත්තේ.
රංගනයේදී ඔබට ලැබුණු අමතක නොවන අත්දැකීම් තියෙනවා ඇති..
මට මගේ රංගන ජීවිතයේ තිබෙන අමතක නොවනම අත්දැකීම වෙන්නේ ජාත්යන්තර මට්ටමේ
චිත්රපටයකට රංගනයෙන් දායක වෙන්න ලැබීම. ඒ 2010-2012 කාලයේ දී. විශිෂ්ට මලයාලම් අධ්යක්ෂවරයෙකු වන සාජී එන්. කරුන්ගේ Kuttyshrank චිත්රපටයේ මට රඟපාන්න ලැබුණා.
ඉන්දියාවේ අතිශය ජනප්රිය මම්මුටි කියන රංගන ශිල්පියා එක්ක තමයි මට රඟපාන්න තිබුණේ. ඔහු දක්ෂ අංක එකේ නළුවෙක්. ශ්රී ලංකාවෙත් දමිළ හා මුස්ලිම් ජනතාව අතර ඔහු ඉතාම ජනප්රියයි. ෆිල්ම් ෆෙයාර් සම්මාන උළෙලවලදී සම්මානයට පාත්ර වුණු පද්මප්රියා හා කමලිනී රංගන ශිල්පිනියන් දෙදෙනාත් ඒ චිත්රපටයට රංගනයෙන් දායකත්වය දුන්නා.
ඒ තරම් ජනප්රිය හා විශිෂ්ට රංගන ශිල්පීන් හා ශිල්පිනියන් වුණත් ඔවුන් මා එක්ක වැඩකරද්දී ඉතාම සුහදව වැඩ කළා. ඉන්දියාවේ අය කියලා වෙනසක් දැනුණේ නෑ. මේ වාණිජ චිත්රපටයක් නෙවෙයි කලාත්මක චිත්රපටයක්.
මේ කාලයේ කලාව ගැන මොකක්ද ඔබේ අදහස?
පහුගිය කාලෙ කොවිඩ් වසංගතය මැද්දෙ වුණත් අපි කලාව යම් දුරකට කරගෙන ආවා. ඒක නවත්වන්නේ නැතිවෙන්න ලොකු හේතුවක් වුණේ ප්රේක්ෂකයො. මිනිස්සු කැමතියි කලා නිර්මාණ නරඹන්න. ඔවුන් අපිට ආදරෙයි. ඇතැම් නාට්ය රූගත කිරීම් මග නතර කරන්න සිදුවුණත් කොහොම හරි අපි පුළුවන් තරම් පරිස්සම් වෙලා වැඩකටයුතු දැනට කරගෙන යනවා. මං හිතන්නේ මම රඟපාන චරිතවලින් මිනිසුන්ගේ ජීවිතවලට යමක් එකතුකරගන්නවා නම් ඒක තමයි මගේ තෘප්තිය. අපේ නිර්මාණවලින් ඔබේ ජීවිතවලට එකතු කරගන්න පුළුවන් දේ එකතු කරගන්න කියලා මම ඔවුන්ට කියන්න කැමතියි. මොකද ප්රේක්ෂකයො සතුටින් නිරෝගීව ඉන්නවා දකින එක තමයි අපේ තියෙන එකම කැමැත්ත.■
