■ ඉතින් මගේ ප්‍රවාදය වන්නේ එළඹෙන ජනාධිපතිවරණයෙන් ‘වැඩ පිළිවෙළක් දිනවීමට‘ චරිතයක් අවශ්‍ය බව ය. ඒ චරිතය දිනවිය යුතුම වේ. ඒ චරිතයට සිරිසේන වැන්නෙකු නොවන්නට පරිසරය නිර්මාණය කිරීම අවශ්‍යයෙන්ම සිදු විය යුතුය.
■ අපි හෙටක් ගැන අපේක්ෂා දැල්විය යුතු ය. අපට මෙගොඩ සිට අලංකාර වැඩ පිළිවෙළ සම්පාදනය කළ හැකි ය. එහෙත් එය කවන්ධයක් නම් කුමට ද?
‘තව දුරටත් නායකයන් ගැන කතා කිරීමෙන් යළිත් සිදු වන්නේ
පට්ටි ගොනකු රජ කරවීම පමණක් නොවේ ද? ඔබ ඊට කැමති ද?’
ඉහතින් උපුටා දක්වා තිබෙන්නේ ‘දියසේනලා දෙන්නෙකුට රැවටුණ ලංකාවට තවත් නායකයෙක්’ යන මැයෙන් අප මිත්‍ර චන්ද්‍රසිරි සෙනෙවිරත්න මහතා පසුගිය සතියේ අනිද්දා පුවත් පතට ලියන ලද ලිපියේ අවසන් වැකියයි. මේ ලිපිය එතුමන් ලියන්නේ ඊට පෙර සතියේ මවිසින් ලියන ලද ‘ඊළඟ නායකයා රටට සපථ කළ යුතු සුදුසුකම්‘ නමැති ලිපියට නොසතුට පළ කරමින්, ඊට හේතු සාධක දක්වමිනි. සෙනෙවිරත්නයන් පෙන්වා දෙන කාරණා ගැන මට වාදයක් නැත. මගේ අවංක අදහස නම් ලංකාවේ රාජ්‍ය බලය නම් නිවසට ඇතුළු වීමට එහි ප්‍රධාන දොරටුව භාවිත නොකොට වහලෙන් ඇතුළු විය නොහැකි බවයි. කලකට ඉහත දී ඊට වෙනස් මාර්ගයක් අභ්‍යාස කළ ජවිපෙ ද අද උත්සාහ කරන්නේ ප්‍රධාන දොරටුව විවර කර ගැනීමට බව කිව යුතු නොවේ.
‘ඔලුවෙන් හිට ගන්නට බැරි ද?‘
පුළුවන. එහෙත් ඔලුවෙන් හිටගෙන ඇවිදින්නට බැරි ය. කකුල් දෙකෙන් විනා අත් දෙකෙන්වත් ඇවිදින්නට බැරිය. ඔට්ටුවක් අල්ලා මේවා කර පෙන්වීමට හැකි ය. එහෙත් ඒ ඔට්ටුවෙන් දිනන්නට පමණකි.
නායකයන් නැති රටක
ලංකාව අද නායකයන් නැති රටකි යන්න ගැනත් වාදයක් නැත. ඇත්ත වශයෙන්ම ශීලාචාර දේශපාලනඥයන් දහ පාළොස් දෙනෙකුවත් නැති තරම් ය. දේශපාලන ක්ෂේත්‍රයේ පමණක් නොව අනෙක් සෑම ක්ෂේත්‍රයකම ‘පරමාදර්ශයන්‘ අද අපට නැත. ලංකාව පාලනය කර තිබෙන උදවියගෙන් කී දෙනෙක් ලංකාවේ උසස් අධ්‍යාපන ආයතන විසින් බිහි කරන ලද්දේ ද? එල්ලුම් ගස් යා යුතු අය හා ජීවිතාන්තය දක්වා හිර ගෙවල්වල සිටිය යුතු අයට මහජන වරම් ලබා ගත හැකි නම් ඉන් ගම්‍ය වන්නේ රටක ජනතාවට ‘සැබෑ නායකයෙක්‘ පිළිබඳ මතයක් හෝ දැක්මක් හෝ නැති බව නොවේ ද? කෑමවලට වස විස දමා තිබෙන බව දැන දැනම ඒවා දරුවන්ටත් කෑමට දෙන තත්වයක නොවේ ද අප කවුරුත් සිටින්නේ?
අවම වශයෙන් කැබිනට් මණ්ඩලය නියෝජනය කරන්නට හෝ උසස් අධ්‍යාපනයෙන් පිබිදුණ පිරිසක් තෝරා පත් කරන්නට ජනතාව අපොහොසත් වී තිබේ. ජනතාව දන්නා කියන උගතුන්ගේ තත්වය කවරාකාර ද? ජී.එල්. පීරිස් වැන්නෙකු – විජයදාස රාජපක්ෂ වැන්නෙකු රාජ්‍ය පාලනය තුළ හැසිරීම ගැන ජනතාවට සහතික අවශ්‍ය නැත. ඉතින් ජනතාව හැම විටම කරන්නේ තමන්ට මොනවා හෝ දෙන තක්කඩින් අතට බලය ලබා දීම ය. බස්නාහිර පළාත් සභාවට, දුමින්ද සිල්වා – අනුර කුමාර දිසානායක – හර්ෂ ද සිල්වා මහ ඇමති පදවිය වෙනුවෙන් තරඟ කළහොත් දිනන්නේ දුමින්ද සිල්වා විය හැකි ය. අනෙක් දෙන්නාට ලැබෙන ඡන්ද ප්‍රතිශතය විශාල පරතරයන් සහිත තත්වයක විය හැකිය. දුමින්ද සිල්වා ගැන තත්වය රටට කොතරම් හොඳින් පැහැදිලි කළත්, අනෙක් දෙදෙනා පරමාදර්ශී වැඩ පිළිවෙළ ඉදිරිපත් කළත් මැතිවරණයකින් දිනන්නට ඒ නිසා නොහැකිය. රාජ්‍ය බලය නමැති නිවහනට ඇතුළු වන්නට නොහැකිය. තත්වය එතරම් ශෝචනීය වුවත් රාජ්‍ය පාලනය වෙනුවෙන් නායකයෙක් අවශ්‍ය වේ. නැත්නම් රටක් අරාජික වේ.
වැඩ පිළිවෙළක් දිනවීම
‘මේ රට හදන්න මුකුත් නෙමේ අවශ්‍ය හොඳ වැඩ පිළිවෙළක්‘
මේ ප්‍රකාශය මා මුළින්ම ඇසුවේ ආර් ප්‍රේමදාස පාලනය පැවති සමයේ ය. සැබවින්ම ඉන් පසුවත් රට ගැන – මිනිසුන් ගැන හැඟීමක් ඇති දැන උගත් පුද්ගලයන් මේ අදහස පෙරටු කරගෙන ‘කළ යුත්තේ කුමක් ද?‘ යන්න පැහැදිලි කරමින් වැදගත් ලිපි ලේඛන ද සම්පාදනය කළ බවත් ඇත්තකි. එහෙත් අවසානයේ වැඩ පිළිවෙළ ‘හුදෙකලා ලියවිල්ලක්‘ විය. රට හැදීම කියන කන්ද නැඟීම වෙනුවට රට විනාශ කිරීම කියන පල්ලම් බැසීම ය දිගින් දිගටම සිදු වුණේ.
ඉස්සර ගම්වල වැඩිහිටියෝ එකතුව සත් චේතනාවෙන් වට වන්දනා ගමනක් සංවිධානය කරති. වන්දනා කළ යුතු තැන් – නවාතැන් ගන්නට පුළුවන් තැන් ගැන දැනුමැත්තෝ මැනවින් උපදෙස් දෙති. අවසන ප්‍රශ්නයක් ළඟ නතර වෙයි. ප්‍රශ්නය ලොරියක ද යන්නේ – බස් රථයක ද යන්නේ? එක්කෝ ලොරියක යා යුතුය, නැත්නම් බස් රථයක යා යුතු ය. ගුවනින් හෝ මුහුදින් ගමනක් නැත. කාටවත් යටත් නොවී ඍද්ධි බලයකින් යාමටද නොහැකි ය.
තවමත් ලංකාවේ ප්‍රධාන මැතිවරණ දෙක නොපවත්වන තත්වයක් නැත. නිසැකවම ජනාධිපතිවරණයත් – මහ මැතිවරණයත් ඒ ඒ අවස්ථා එළඹෙන විට පැවැත්වීම සිදු වේ. හැමදාම මැතිවරණවලින් අප තෝරා පත් කළ පුද්ගලයා හෝ ආණ්ඩුව රටට දුන් ප්‍රතිඥා ඉටු කළේ නැත කියා මැතිවරණ වර්ජනය කළ හැකි ද? කලකිරීමෙන් ඡන්දය දෙන්නට නොයන පිරිසක් රටේ සිටින බවත් ඇත්තකි. ඒ පිරිස ද අනියමින් සේවයක් සපයා තිබෙන්නේ ‘අයහපත’ රජ කරවීමට ය. අන්ධභූත ජාතකයේ බමුණාගේ භූමිකාව තෝරා ගත්තත් පලක් නැත. සම්මත විභාග ආකෘතිය ගැන කොතරම් විවේචන ඇතත් අදටත් එය ලෝකයෙන් තුරන් වී නැත. රට විභාගයක් අබිමුව ය. පාඩම් කිරීමට – අභ්‍යාස කිරීමට කාලය වෙනදාට වඩා ඇත.
ඉතින් ඊළඟටත් සිදු වන්නේ නායකයෙකු සොයා ගැනීමටය. වැඩ පිළිවෙළක් ජනතාව අතරට අරන් යන්නට ‘චරිතයක්‘ අවශ්‍යම වේ. මොන තර්ක ගෙනහැර පෑවත් මැතිවරණයකට ඉදිරිපත්ව ජනවරමකින් ජයග්‍රහණය ලැබිය යුතු ම ය. අප වෙර දැරිය යුත්තේ ජයග්‍රහණයෙන් පසුව වැඩපිළිවෙළක් දිනවන්නට ”වැඩපිළිවෙළක්” සම්පාදනය කර ගැනීමටය.
2015 ජනාධිපතිවරණයෙන් අනතුරුව ‘ජාතික විධායක සභාව’ නමින් නිල වශයෙන් සංවිධානයක් නිර්මාණය වන්නේ ද අර කී වැඩ පිළිවෙළ දිනවන්නටම ය. එහෙත් එය ව්‍යාජයක් විය. නෛතික රාමුවකින් වියුක්තව නිර්මාණය කරනු ලබන සංවිධානයකට කිසිම තීන්දුවක් ගෙන එය ක්‍රියාවට නැංවිය නොහැකිය. ලංකාවේ අධිකරණ ක්‍රමය ඊට අනුමැතිය ලබා දෙන්නේ ද නැත. එසේ නම් ඒ සංවිධානය වහාම නෛතික රාමුවක් තුළින් ගොඩ නැඟීම කෙසේ කළ යුතු ද? කෙසේ කළ හැකි ද? යන පැන විශේෂඥයන් – නීති විශාරදයන් මහන්සියෙන් සැලසුම් කළ යුතු ය. 2015 පිහිටුවූ ජාතික විධායක සභාව ‘ව්‍යාජයක්‘ ලෙසින්ම පිහිටුවීම සනාථ වුණේ ඊට සෝභිත හිමියන් නම් කොට, උන් වහන්සේ කිසිම දිනක ඊට නොකැඳවීමෙන් ය. උන් වහන්සේ එහි සිටියේ නම් ‘සාධනීය අරගලයක්‘ ඔස්සේ යහපාලන අපේක්ෂා යම් ආකාරයකට ඉදිරියට රැගෙන යන බව විශ්වාසය.
නිසැකවම මැතිවරණයකින් ගෝඨාභය රාජපක්ෂත් – ආණ්ඩුවත් පරදින බවට සැකයක් නැත. දිනන්නේ කවුරුන් ද? කවුරුන් හෝ දිනනවාම ය. අවම වශයෙන් දිනිය හැකි පුද්ගලයෙකු හඳුනාගෙන වැඩ පිළිවෙළක් දිනවීම වෙනුවෙන් ඔහු හෝ ඇය ‘නිර්මාණය කිරීමට‘ ප්‍රයත්නයක් අවශ්‍ය වේ. බස් රිය නවත්වා ගත් පසුව යන්නේ කොහාටදැයි තීරණය කර නොසිටියහොත් ගමන හබක් ය.
පසුගිය ජනාධිපතිවරණයේදී ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ ‘ජාතික ජන බලවේගය‘ නමින් රටට ඉදිරිපත් කළේ වැඩ පිළිවෙළකි. සාපේක්ෂව බලන කල එහි සාධනීය ලක්ෂණ අපමණ ය. ඒ වැඩ පිළිවෙළින් හරි අඩක් මහ පොළොවේ යථාර්ථයක් බවට පත් කරන්නට හැකි වී නම් කිසිම ලෙසකින් අද රටට අත්ව තිබෙන ඉරණම අත් වන්නේ නැත. ජනතා විමුක්ති පෙරමුණට ජන වරමක් ලබා ගැනීමේ ප්‍රශ්නයක් තිබුණ බැවින් ඔවුන්ගේ වැඩ පිළිවෙළ ජාතික ජන බලවේගය නමින් ඉදිරිපත් කළත් ජනතාව ඊට වරමක් ලබා දුන්නේ නැත. එබැවින් හෙට දවසේත් සමහර විට රැවටීමක් සිද්ධ වෙන්නට පුළුවන. නොරැවටීමට පදනමක් නිර්මාණය කර ගැනීමය මහන්සියෙන් සිතා බැලිය යුත්තේ.
චරිතයක් සහ චරිත
හැම ප්‍රධාන මැතිවරණයක දී ම ජනතාව ඉදිරියේ මතු කළේ චරිතයකි. ඒ මතු කළ චරිතය, මතු කරන්නට දර දිය ඇද්ද අය පවා ‘නායකයෙක්‘ ලෙස ඔහු කෙරේ විශ්වාසය තැබුවේ නැත. සාධනීය අරමුණු කරා යාමට අපේක්ෂා දල්වා ගැනීමය කළේ. ඒ වූ කලී මහන්සියෙන් මිලට ගන්නා වාහනය නීති ගරුකව පැදවීමට රියදුරෙකු සොයා ගත්තා වැනි කටයුත්තකි. සිරිසේනව එදා මහින්ද රාජපක්ෂට හොරකම් කරගෙන යන්නට රනිල් වික්‍රමසිංහ පන්දම් ඇල්ලුවේ නැතුව අවංකයෙකු වී නම් යහ පාලන අපේක්ෂා මුඳුන් පත් කර ගැනීමට, ‘රිය පැදවීමට‘ සිරිසේන ලැයිෂන් එකක් තිබුණ රියැදුරෙකි. කවුරුත් සිතුවේ චරිතයක් වෙනුවට චරිත අතට බලය ලැබුණ බැවින් රටට ඉදිරි ගමනක් උදා වෙනු ඇත යන්නය. ඒ විනාසයට අදාළ යථාර්ථය කුමක් ද?
ලංකාවේ ඡන්දදායකයන් අදටත් දෙපැත්තකට බෙදී සිටීම ය. ඉන් එක පැත්තකින් මතු නොවී වැඩි ඡන්ද ප්‍රතිශතයක් ලබා ගන්නට නොහැකි ය. එය හෙටටත් යථාර්ථයයි. උනුත් එකයි – මුනුත් එකයි යන්න වටහාගෙන ජවිපෙට අවස්ථාවක් ලබා දෙන්නට ජනතාව සූදානම් වී ද? නැත. ඉතිහාසය පුරාම ප්‍රධාන පක්ෂ දෙකට මාරුවෙන් මාරුවට රට පාලනය කිරීමට වරම් ලබා දීම මොන තරම් ලැජ්ජා සහගත ද? ඒ විතරක් නොව, ජනතාවගේ හිස මත මල පහ කරද්දීත් මරාගෙන මැරෙන වහල් මානසිකත්වයක් අදටත් බලවත්ව පවතී. තතු එසේ වුව එළඹෙන අවකාශය තුළ වහල් මානසිකත්වය කුල්මත් කරන පැසුණු රා මුට්ටිය වටේ යන්නේ නැත.
දේශපාලනයෙන් තෙම්පරාදු වුණ පළ පුරුදු මහලු දේශපාලනඥයෝ පක්ෂ දෙකෙන්ම ඉදිරි පෙළ සිටිති. ඉන් බහුතරය පැත්තකට කළ යුතු ය. එහෙත් රාජ්‍ය පාලනයට දේශපාලනඥයෙකු නොවන්නෙකුට හැකියාවක් නැති බව ගෝඨාභය රාජපක්ෂ සනාථ කර තිබෙන බැවින් දේශපාල පරිචය ඇත්තෙකු අවශ්‍යම වේ. මේ තැනැත්තා ප්‍රධාන පක්ෂ දෙකෙන් එකකින් නැත්නම් දේශපාලන පරිචයක් ඇති ‘පොදු අපේක්ෂකයෙකුම’ විය යුතු වේ. ආයෙමත් නම් පොදු අපේක්ෂකයන් එපා යයි කීවත් – සිතුවත් මහජන ඡන්ද පදනම ප්‍රධාන කුට්ටි දෙකකට හා සිය ගණනක් කුට්ටිවලට වෙන් වෙන්ව පවතින දේශපාලන සංස්කෘතියක යථාර්ථය පිටු දැක විසඳුමක් සොයන්නට අසීරු ය.
අද වන විට ප්‍රධාන පක්ෂ දෙකට අදාළව ඉතාම නරක යථාර්ථයක් ද විද්‍යමානය. මහින්ද – බැසිල් – සිරිසේන – රනිල් ප්‍රධාන පක්ෂ දෙක තුළ බල අරගලයේ අවිනීත තැරුව්කරුවෝ වෙති. ප්‍රධාන පක්ෂ දෙක දෝලනය කිරීමේ හැකියාව ඔවුන් සතුය. සජිත් ප්‍රයත්නයක් දරන්නේ සාමූහික ගමනකට නොවන බව අනාවරණය වී ඇත. මේ සංකීර්ණ යථාව තුළ ‘චරිතයක්‘ වෙනුවට ‘චරිත’ මුල් කර ගත් ගැඹුරු කථිකාවක් අවශ්‍යව ඇත.
සාමූහික රාජ්‍ය පාලනය
ලංකාවේ සමාජ සංස්කෘතිය අනුව ‘සාමූහිකත්වය’ හැම අවකාශයක් තුළම මහ පොළොවේ යටට ඇදෙන මුඳුන් මුලක් සහිත තත්වයකින් පැවතී නැත. ඉතා සුළු සාධකයක් මත, එනම් ස්වාභිමතය තහවුරු කර ගත නොහැකි වූ තැන ‘සාමූහිකත්වය‘ දෙදරයි. වත්මන් ආණ්ඩුව මැනවින් හෙළි කර තිබෙන්නේ ‘සාමූහිකත්වය‘ නොයිවසීම ය. මේ තත්වය තුළ පැවැත්ම පිණිස කරබාගෙන සිටීම තෝරා ගැනීම වී ඇත. මෙහි ජුගුප්සාව විද්‍යමාන වන කරුණක් අපි නිතර අත් විඳිමු. ‘අතිගරු ජනාධිපතිතුමාගේ උපදෙස් පරිදි/ සංකල්පයකට අනුව/ දැක්මට අනුව/ පූර්ණ අනුග්‍රහය හා මඟ පෙන්වීම මත…… යනාදි වශයෙනි රටේ සිදු වෙන හැම කටයුත්තක්ම සමාජ ගත කරන්නේ. එහි අරමුණ ‘නොදැවී පැවතීම‘ වේ. මේ නිසාම ජාතික තලයට ‘චරිත‘ ගොඩ නැගෙන්නේ නැත. මේ ඉතා නරක තත්වයක් පමණක් නොව භයානක තත්වයකි. අද වන විට තවත් විසකුරු යථාවක් ඇත. එය නම් පිටතින් ශක්තිමත් චරිත හඳුනා නොගෙන අසුන් නොපැනවීම ය. මොන අන්දමකින් වුව අලුත් චරිත නාමල්ගේ දණට පහළින් නම් පමණි වීසා ලැබෙන්නේ.
ජේ.ආර්. යටතේ ලලිත් – ගාමිණි – රොනී – හමීඩ් – රනිල් යනාදි චරිත තම තමන්ගේ විභවතාවන් විදහා පාමින් සාමූහික ආණ්ඩුකරණයක නිමග්න වූ බව පැහැදිලිය. එය ප්‍රේමදාස පාලන සමය තුළ ක්‍රමයෙන් බිඳ වැටෙන්නට පටන්ගෙන අවසන් විය. හැම විටම නායකයා ‘පිබිදෙන චරිතයක්‘ සම්බන්ධ භීතියකින් සලිත වන විට ජාතික තලයට චරිතයක් ගොඩ නැගෙන්නේ නැත.
ගෝඨාභයගේ අදූරදර්ශී පාලනය සහ මහින්දගේ පුතාට කිරුළ පැළඳවීම යන තත්වයන් තුළ ‘අලුත් එළියක්‘ පිළිබඳ අපේක්ෂා දැල්විය හැක. ඇත්ත වශයෙන්ම දල්වා ගත යුතුව ඇත. මෙහිදී ‘චරිතයක්‘ වෙනුවට ‘චරිත කිහිපයක්‘ සඳහා තණතිල්ලක් නිර්මාණය කර ගැනීමට තිබෙන්නේ පුළුල් අවකාශයකි. ඒ සඳහා ප්‍රධාන දේශපාලන පක්ෂ දෙක ඇතුළෙන් රෝපිතව වැඩුණ වෘක්ෂයන්ගේ ආශීර්වාදය නිසැක බවක් පෙනේ. එහි අවසන් අභිප්‍රාව සාමූහික රාජ්‍ය පාලනයක පදනම නම් සාධනීය දේශපාලන ප්‍රතිසංස්කරණ ගොඩ නඟමින් වියළි කතරෙන් නිල්ල දකින්නට හැකි වේ. මහ පොළොවේ නිහඬව පවතින යථාර්ථය නම් ‘පවුලක් බලය පරිහරණය සහ අව භාවිතය‘ කෙලෙසින් හෝ නිමා කළ යුතුය යන්න ය. මේ හැම දෙයක්ම මා දකින්නේ සාධනීය තත්වයන් ලෙසිනි. රට ගැන යම් හැඟීමක් තිබෙන පුද්ගලයන් නීතිය මත පාලන මොන අන්දමකින් හෝ ස්ථාපිත කළ යුතුය යන අදහසද අන් කවරදාටත් වඩා කල්පනාවට නතු කරගෙන සිටින බවත් විද්‍යමාන ය.
ගහකින්ම ගහ නැසීම
‘පොල් සම්බලය සමඟ කැකුළු බත’ රිසි අපත් අයත් පරම්පරාව බෙහෙවින් කුඩා වී ඇත. පිබිදෙන දැන උගත් පරම්පරාව ආහාරය සම්බන්ධ නිතරම විවිධත්වයමය අපේක්ෂා කරන්නේ. ඔවුන් උයා පිහාගෙන කන්නට ද කැමති නැත. ගෘහ නිර්මාණ ශිල්පියෙකු මා සමඟ පැවසුවේ ‘මොඩර්න් හවුස් එක යනු මුළුතැන්ගෙය පමණක් නොව විධිමත් හා අලංකාර ‘කිචන්‘ එක ද නැති එකක් බව ය. මා විමසුවේ ආහාර පිස ගන්නේ කෙසේ ද කියා ය. ‘ආහාර පිස ගැනීමට වඩා ආහාර රැගෙන විත් ගැනීම’ සිදු කරන වගය ඔහු විස්තර කළේ.
සෙනෙවිරත්න – විජේසූරිය වුව පොල් සම්බල හා කැකුළු බත වුව බුදින්නේ තව ටික කාලයකි. අපි කළ යුතු විවේචන උපරිමයෙන් කරමු. හිරු උදාවකුත් පතමු. නිකංම මියෙන එකට වඩා එය යහපත්ය යන්න මගේ අවංක හැඟීම ය. සති පතා මහන්සි වී මා නම් ලියන්නේ තරඟය ලිස්සන ගහේ එකක් වුව දිනිය යුතුය යන අදහසිනි. සිත් තැවුල් සැක සංකා අපමණ ය. කාන්තාවක නොමැතිව දරු ප්‍රසූතියකුත් නැත.
රටේ බුද්ධිමතුන් අතුරින් අඛණ්ඩව – කැපවීමෙන් දේශපාලන කියවීමක නිමග්න වෙමින් ජන විඥානය පෝෂණය කරන්නේ මහාචාර්ය ජයදේව උයන්ගොඩ වැනි නැණවතෙකි. ඒ තලයේ කිහිප දෙනෙකුට මා ආරාධනා කර සිටියේ සතියකට වතාවක් සිංහලෙන් ලිපියක් ලියන්න යන්නයි. ඔවුන් එහි අගයක් දුටුව ද සූදානමක් නැත. ඉතාම සාරවත් දේශපාලන කියවීම් පළ වන්නේ ඉංග්‍රීසියෙනි. මගේ අවබෝධය වන්නේ ඉංග්‍රීසියෙන් කියවන බහුතරයේ ‘රටේ දේශපාලන තත්වය හා ආණ්ඩුකරණයේ ගොර බිරම් බව‘ පිළිබඳ අවබෝධය සාධනීය තත්වයක බවයි. ඉතාම නරක අන්දමට අධිපතිවාදී ජන මාධ්‍ය හැසිරවීමක් තුළ සිංහලෙන් කියවන හා අසන ජනතාවගෙන් බහුතරය පීනන්නේ බොරදිය පෑදි දියම ය යන මතය හිසින් ගෙන ය. ඉතින් මගේ ප්‍රවාදය වන්නේ එළඹෙන ජනාධිපතිවරණයෙන් ‘වැඩ පිළිවෙළක් දිනවීමට‘ චරිතයක් අවශ්‍ය බව ය. ඒ චරිතය දිනවිය යුතුම වේ. ඒ චරිතයට සිරිසේන වැන්නෙකු නොවන්නට පරිසරය නිර්මාණය කිරීම අවශ්‍යයෙන්ම සිදු විය යුතුය. ‘අපේ වැඩේ අපි කළා‘ කියා හාන්සි පුටුවක දිගා වී රූපවාහිනියෙන් සාධනීය දේශපාලන ප්‍රතිසංස්කරණ චූන් එකේ නැරඹීම සිරිත විය යුතු නැත. හැමදාම වාගේ 2015 දීත් වැඩ පිළිවෙළක් දිනවීම සම්බන්ධයෙන් ශක්තිමත් බලවේගයක් කැපවීමෙන් හා ධෛර්යෙන් ගොඩ නඟාගෙන ආණ්ඩුකරණයේ තීරක බලය බවට පත් වුණේ නැත.
එළඹෙන ජනාධිපතිවරණයෙන් අනතුරුව අවිනීත පවුල් පාලනය සේම, මම සහ මගේ දරුවන් ගොඩ නැඟීම යන දෙකටම තදින් තිත තැබිය යුතුමය. සෝභිත හිමි වරෙක පැවසුවේ මෙවැන්නකි.
”මහත්තයො හරකෙක් කරත්තෙ බැන්දට ඌ ඉස්සරහට යන්නෙ නෑ. කෙවිටක් අතේ තියන් ඌව දක්කන්න ඕනැ. නැත්නම් ඌට තණ කොළ දැක්කාම ගමන අමතකයි උලා කන්නමයි බලන්නෙ.”
සෝභිත හිමියන් වගකීම දරන්නට නිර්භීතව සිටියේය. වරදාන ප්‍රතික්ෂේප කරමින් නායක දෙපළට අභියෝග කළේ ය. ‘ඕයි කබල රත් වෙච්ච වෙලාව රොටිය පුච්චා ගන්නවා’ කියා තේරෙන්නටම මහ හඬින් උන්වහන්සේ පැවසූහ. එහෙත් මට හිතෙන්නේ සියලු දෙනා අපේක්ෂා කළේ, පන්දුවට පහර දීමෙන් ද, පන්දු යැවීමෙන් ද, පන්දු රැකීමෙන් ද තරඟයේ ජයග්‍රහණයයි. එයින් උගත යුතු පාඩම ඉතා ගැඹුරු ය.
කැළේ ගහක් නසන්නට පොරවට මිටත් කැළේ ගසකින්ම ය. අපි එළඹෙන ජනාධිපතිවරණයේ දීත් චරිතයක් දිනවමු. අපිට විවේචනය මොන තරම් සාරවත් අන්දමින් කළ හැකි වුවත් පලක් නැත. අපි හෙටක් ගැන අපේක්ෂා දැල්විය යුතු ය. අපට මෙගොඩ සිට අලංකාර වැඩ පිළිවෙළ සම්පාදනය කළ හැකි ය. එහෙත් එය කවන්ධයක් නම් කුමට ද?■
