■ මිණිසර
ත්‍රිකුණාමලයේ තෙල් ටැංකි අවුරුදු තිස් පහකට ලංකා ඉන්දියන් ඔයිල් සමාගමට බදු දී තිබේ. 2003 වසරේ අත්සන් කරන ලද ගිවිසුම අවසන් කරන්නට තවත් වසර දහ හතක් අවශ්‍යය. දෙවන ලෝක යුද සමයේ ඉදි කරන ලද මෙම තෙල් ටැංකිවලින් අනූනමයක් පැවැරීමෙන් අවුරුද්දකට ඩොලර් ලක්ෂයක් බැගින් රටට ආදායම ලැබේ. පසුගිය දිනවල රට තුළ දැවැන්ත විරෝධතාවක් තිබුණි. මෙම තෙල් ටැංකි ආපසු ලබාගත යුතු බවට ද මතයක් ඇත. ගිවිසුම අවසන් කර නැවත ටැංකි භාර දෙන්නට ඉන්දියාව තීරණය කළහොත් එයට වන්දි ගෙවන්නට ශ්‍රී ලංකා ආණ්ඩුව සූදානම් විය යුතුය.
මෙයට සමාන සිද්ධියක් ශ්‍රී ලංකන් ගුවන් සේවා ඉතිහාසයේ ද සටහන්ය. පුද්ගලීකරණය කරන ලද ශ්‍රී ලන්කන් ගුවන් සේවය වසර දහයක කාලය අවසානයේ දී ඇමරිකානු ඩොලර් මිලියන 150ක් ගෙවා රජය ආපසු අත්පත් කරගත්තේය. එමිරේට්ස් සමාගම තව දුරටත් ව්‍යවසාය කරගෙන යන අභිලාෂයෙන් සිටි නමුත් එයට ඉඩ දුන්නේ නැත. 2007 වසර දක්වා ලාබ ලැබූ ශ්‍රී ලන්කන් ගුවන් සේවය නැවත ලංකාවට අයිතිකරගත් දා සිට අලාභ වාර්තා කරයි. දැනට එක දිනක මෙහෙයුම සඳහා රුපියල් මිලියන 99ක් සොයා ගත යුතු බව කියැවේ. එමිරේට්ස් සමාගම එහි මෙහෙයුම් කරගෙන ගියේ නම් අදටත් රටට විශාල බදු ආදායමක් ලැබේ. අයිතිය පෙන්වන්නට ගිය රටට ණය බර ඉතිරි වී තිබේ. ශ්‍රී ලන්කන් කොටස් මිල දී ගැනීම සඳහා ලංකා බැංකු ණයකරයට තවමත් පොලිය ගෙවයි. තෙල් ටැංකි හා තෙල් කැණීම ද මෙයට නොදෙවෙනිය. තණ්හාව තිබේ. ජාතික සම්පත් බව ආඩම්බරයෙන් කියයි. ආවේග අවසන් වූ පසු වන්දි ගෙවන්නේ පොදු ජනතාව බව මුලින් මතක් කළ යුතුය.
ඛනිජ තෙල් අමාත්‍යාංශය යටතේ ඇති ඛනිජ තෙල් සංවර්ධන අධිකාරිය, වෙබ් අඩවියේ මෙරට තෙල් ගවේෂණයේ ඉතිහාසය සැකෙවින් දක්වා තිබේ. අවුරුදු හතළිහක් තිස්සේ පේසාල මුහුදේ තෙල් කණින බව සඳහන් කරති. පළමුවෙන් සෝවියට් ආයෝජකයෝ ය. පසුව ඇමරිකා, කැනඩා හා ඉන්දියානු සමාගම් මෙහි කැණීම් කටයුතු කර තිබේ. 2007 වසරේ දී ලන්ඩන්, හුස්ටන් හා ක්වාලාලම්පූර්හි දැවැන්ත ප්‍රචාරක ව්‍යාපෘතියක් ක්‍රියාත්මක කර බොර තෙල් කැණීම් අරඹන්නට උත්සුක විය. රටට එන්නේ පාර්ශ්ව තුනකි. එයින් ද එකක් දීර්ඝ කාලයක් වෙහෙස දැරීය. පොළව යට එනම් මහ මුහුදේ කිලෝ මීටර් පහක් ගැඹුරට කැණ බොරතෙල් මතුපිටට ගත යුතුය. එය ව්‍යාපාරික වශයෙන් අසාර්ථක බව දක්වා එම සමාගම ද කටයුතු අත්හැර දමා තිබේ. වත්මන් රජය දැන් නැවත වතාවක් පැරණි තැටිය ම වාදනය කරයි. ලෝක ප්‍රජාවගෙන් ඉල්ලුම්පත් කැඳවා ඇත. මන්නාරම ද්‍රෝණියෙන් තෙල් ලබා ගෙන ඒවා ත්‍රිකුණාමලයේ ටැංකිවල ගබඩා කරන්නටත් එයින් පසු ලෝක බලවතුන්ට අවශ්‍ය පරිදි තෙල් නිකුත් කරන ව්‍යාපාරිකයෙකු වෙන්නටත් රටට හැකියාවක් ඇතැයි සිතන බව පෙනේ.
ශ්‍රී ලංකාව තෙල් සිහින දකින අතරවාරයේ නෝර්වේ රාජ්‍යය තව දුරටත් තෙල් කැණීම් කරගෙන නොයන බව නිල වශයෙන් නිවේදනය කර ඇත. ඊශ්‍රායලය හා ප්‍රංශය තෙල් ළිං සඳහා අලුත් බලපත්‍ර නිකුත් කිරීම අත්හිටුවයි. ප්‍රකට සමාගම් වශයෙන් සැලකෙන රෝයල්ඩච්, බී.පී. ඔයිල් හා පෙට්‍රොනාස් සමාගම් ඉදිරිය් දී තෙල් කැණීම් අවම කරන බව දක්වා ඇත. සවුදි අරාබිය තෙල් නැති කාලවකවානුවක ආර්ථික කටයුතු සඳහා දැවැන්ත සංවර්ධන සැලැස්මක් අරඹා ඇති බව අනාවරණය වෙයි. මෙම වෙනස්කම්වලට හේතු තිබේ. තෙල් ඉල්ලුම අඩුවෙමින් පවතී. ලෝක ප්‍රජාව පුනර්ජනනීය බලශක්ති ප්‍රභවයන් වෙත නැඹුරු වෙති. පොසිල ඉන්ධන එනම් ගල් අඟුරු, ගෑස් සහ බොරතෙල්වලට ඇති නැමියාව වේගයෙන් අඩුවිය හැකිය. එවැනි කාල වකවානුවක තෙල් නිපදවීම වෙනුවට වෙනත් ආයෝජනවලට යොමු වන බව අන්තර්ජාල වාර්තා දක්වයි. තෙල් ප්‍රවාහන නෞකා අලුතින් නිපදවීම ද අත්හැර දමා ඇති බව අනාවරණය වන තවත් කරුණකි.
ලංකාවේ තෙල් නිධි ඉතාම වාසිදායක විය හැකිය. තෙල් ළිං කණින්නට අවශ්‍යම නම් අත්ලාන්තික් සාගර ප්‍රදේශයේ දැනටමත් අත්හරින ලද තැන් තිබේ. නෝර්වේ හා රුසියානු කලාපයේ ලෝකයේ ඇති බොරතෙල් සංචිතවලින් තුනෙන් එකක් පවතින බව පර්යේෂණාත්මකව තහවුරු කර ඇත. එවැනි පසුබිමක් මත මන්නාරමෙන් ලැබෙන තෙල් ගැන ඇතිකරන විශ්වාසය කිසිසේත් සුබදායක එකක් නොවේ. තෙල් කැණීම ගැන වගාඩම්බරයෙන් කතා කරන විද්වතුන්ට මෙරට ඉතිහාසය අධ්‍යයනය කර හොඳ පාඩමක් ඉගෙනගත හැක. එක අවස්ථාවක මෙරට තෙල් කැණීම් සඳහා පැමිණි සමාගමක් ආයෝජනයෙන් සියයට තිහක් යොදවන බව දක්වා ඇති අතර ශ්‍රී ලංකාවට ඉතිරිය සම්පූර්ණ කරන සේ යෝජනා කර ඇත. නල ළිඳක් කැණ ජලය සම්පාදනයට වත්කමක් නැති රටට මහ මුහුදේ තෙල් සම්පත් ගවේෂණය කිසිසේත් පහසු කාර්යයක් නොවේ.
ආනයන වාර්තා දක්වන පරිදි රටට අවශ්‍ය තෙල් ආනයනයට වැය වන ධනය ඇමරිකානු ඩොලර් බිලියන 4-6 අතර ගණනකි. තෙල් මිල අඩුවන විට වියදම පහත වැටෙන අතර මිල ඉහළම කාලයේ විශාල පිරිවැයක් දරන්නට සිදුවී තිබේ. දැනට ඇති වාර්තා අනුව බොරතෙල් මිල වැඩිවන අවදානමක් ඇත. 2014 වසරට පසු ඉහළම මිල දක්වා බොරතෙල් බැරලයක් පැමිණ තිබේ. සමහරවිට බැරලයක මිල ඩොලර් 100ක් විය හැකි බවට පුරෝකථන ඇත. එහෙත් සැපයුම වැඩිවන විට මෙම මිල අඩුවිය හැකිය. ඛනිජ තෙල් විශේෂඥ මතය අනුව තෙල් ඉල්ලුම සදාකාලික නැත. දියුණු රටවල් වේගයෙන් විකල්ප බලශක්තියට හැරේ.
ඉදිරියේ දී චීනය හා ඉන්දියාව බලශක්ති පරිභෝජනය සම්බන්ධයෙන් ඉහළම තැනකට පත්වනු ඇතැයි සැලකේ. රටවල් දෙකම ඉතා වේගයෙන් සූර්ය තාපය විදුලිය බලයට හරවමින් සිටිති. චීනයේ හා ඉන්දියාවේ නගරවල ධාවනය වන වාහන විදුලිය බලයට හරවන ඉලක්ක ඇත. රටවල් දෙකම වසර 2040 වන විට අඩුම තරමින් සියයට පනහක් වාහන පුනර්ජණනීය විදුලියෙන් ධාවනය වන තැනට පත් කරනු ඇතැයි විශ්ලේෂකයෝ කියති. මෙම කරුණු සලකා බලන විට තෙල් ගැන ඇති අවධානය පමණක් නොව මහත් වටිනාකමක් ඇති ජාතික සම්පතක් සේ සලකන ත්‍රිකුණාමලයේ තෙල් ටැංකිවලටත් අවසානයක් තිබේ.
මන්නාරම් ද්‍රෝණිය කලාපයේ වසර හැටකට පමණ රටට අවශ්‍ය වන තෙල් සම්පත් ඇති බව ආණ්ඩුවේ වාර්තා කියයි. වසර හැටක් අවසන් වන විට වෙනත් යුගයකි. තාක්ෂණික දියුණුව ඉතාම වේගවත්ය. මතක ඇති කාලයේ තිබුණ විශාල ජංගම දූරකථන වෙනුවට අන්තර් ජාල පහසුකම් ඇති ඉතාම ජව සම්පන්න මෙවලම් භාවිත කෙරේ. තොරතුරු හුවමාරුව වේගවත්ය. පර්යේෂණ දක්වන පරිදි තොග වෙළඳාම හෝ ජාත්‍යන්තර වෙළඳ ගිවිසුම් ඉදිරි දශක දෙක තුළ වෙනස් වනු ඇත. බලශක්ති උත්පාදනය පමණක් නොව භාවිත කිරීම ද අඩුවිය හැකිය. මෙවැනි පසුබිමක් තුළ රටට අවශ්‍ය තෙල් කැණීම හා ඒවා ත්‍රිකුණාමලයේ ගබඩා කිරීමට යුහුසුළුවීම සුදුසු නැත. දුර පෙනෙන මිරිඟුව වෙනුවට ළඟ ඇති අවස්ථාව ප්‍රයෝජනයට ගැනීම වඩාත් වාසිදායකය. දේශපාලනඥයන්ට මෙම කරුණු වැටහෙන්නේ නැත. එදිනෙදා එන වහසිබස්වලින් රටට රැවටීම නිදහස ලැබූ දා සිට සිදුවන දෙයකි.■
