සාමයට ඇති දුර වැඩි වී තිබෙන්නේ ඇයි? වැඩි වෙමින් තිබෙනවා නම් ඒ ඇයි? ‘අනුකම්පාවෙන්‘ සාමය දකින්නට ලෑස්තිවී සිටින නිසා ය. අනුකම්පා කිරීම වෙනුවට අවබෝධය දෙමළ සමාජයේ ප්‍රාර්ථනය බව වටහා ගන්නා තුරු කවර සාමයක් ද?
යාපනේ මහජන පුස්තකාලය යාපනේ ජනතාවගේ හදවත විය. 1981 වසරේදී මේ අසිරිමත් වස්තුවට ගිනි තබන ලදි. එය දකුණෙන් පිටත් කළ මුග්ධ දේශපාලන බලවේගයක් විසින් සිදු කරන ලද බව ලෝකයටම අනාවරණය වී ඇත. මේ විනාශය තිස් අවුරුදු යුද්ධයට ප්‍රාණය සැපයූ බව ද නොරහසකි. ප්‍රචණ්ඩ දේශපාලන බලවේග එදත් අදත් දේපළ හා මිනිස් ජීවිත විනාශ කරන බවට ලෝකය පුරාම සාධක ඇත. අතීතයේ පමණක් නොව වර්තමානයේ ද සාධක ඇත. කෙසේ වෙතත් සිංහල බෞද්ධ රටක් ලෙසින් උදම් අනන රටක පාලකයෙකුගේ අණින් ඒ රටේ තවත් පුරවැසි ප්‍රජාවක ඥානමය සම්පත ගිනි තබා විනාශ කිරීම කවර තත්වයේ සාහසිකත්වයක් දැයි හිතා ගන්නට පවා නොහැකිය. මේ මහා විනාශය රටේ බුද්ධිමතුන් – උගතුන් – විද්‍යාර්ථීන් – වෘත්තිකයන් – දේශපාලනඥයන් කොන්දේසි රහිතව හෙළා දැකිය යුතුව තිබුණි. එය එසේ සිදු වුණේ නැත. ඉන් ගම්‍ය වූයේ අළු යට සැඟව තිබුණ කිසියම් වෛරයක ගිනිසිළුවක් ද?
සිංහල කෙල්ලක්
මේ ලියන මොහොතේ සිංහල කෙල්ලක් සම්බන්ධයෙන් රට තුළ කිසියම් මෝහනීය උන්මාදයක් පවතී. එහි පදනම කවරක් වුව ඒ වූ කලි රටක ජන විඥානයේ පරිහානිය සම්බන්ධයෙන් සංකේතයකි.
යාපනේ පුස්තකාලය ගිනි තබන විට මෙලොව එළිය දැක නොසිටි සිංහල කෙල්ලක ඒ විනාශය සම්බන්ධයෙන් කම්පාවට පත්ව සිටීම එක අතකින් අරුමයකි. එහි වගතුග විමසා බලන විට එහි කවර නම් අරුමයක් ද? මේ කෙල්ල අයුක්තියට එරෙහිව නැඟීසිටි පුරවැසියෙකුගේ දියණියකි. එපමණක් නොව මේ කෙල්ල අධ්‍යාපන වරප්‍රසාදයෙන් දීප්තිමත් වූ තැනැත්තියකි. ඇය උසස් අධ්‍යාපනයට තෝරාගෙන තිබෙන්නේ පුරා විද්‍යාව නමැති අගනා ශාස්ත්‍රයයි. අගේ ගුරුවරයා මෙරට බිහිවුණ කීර්තිමත් විද්වතෙකු වන මහාචාර්ය සුදර්ශන සෙනෙවිරත්නයන් ය. සරු පසක බීජයක් වැඩෙන බව සැබෑවක් වුව එය එසේම වන්නේ නැත. තතු කෙසේ වුව මෝහනීය උන්මාදයකට නොව, සංවේදී මනුෂ්‍ය හදවත්වලට පවන් පොදක් සලන්නට තරුණ කෙල්ලකගේ සමත්කම ගැන ආඩම්බර වීමේ කවර වරදක් ද?
ඇය නමින් සඳරැසී සුදුසිංහ වන්නී ය. පේරාදෙණිය විශ්වවිද්‍යාලයෙන් පුරා විද්‍යාව විෂයෙන් ගෞරව උපාධියක් හිමි කරගන්නා ඇය, ඉන්දියාවේ මයිසූර් විශ්වවිද්‍යාලයෙන් ජනමාධ්‍යවේදය හා සන්නිවේදනය පිළිබඳ ශාස්ත්‍රපති උපාධිය ද, කැලණිය විශ්වවිද්‍යාලයෙන් පුරා විද්‍යා පශ්චාත් උපාධි ආයතනයෙන් පුරා විද්‍යාව පිළිබඳ විද්‍යාපති උපාධිය ද හිමි කරගෙන සිටින්නීය.
දක්ෂතා මෙන්ම කුසලතා තිබෙන තරුණියන් මූලික අධ්‍යාපනයෙන් පිබිදුණ පසුව ශාස්ත්‍රකාමය සේම නිර්මාණාත්මක පෞරුෂය ද පසෙකින් තබන තත්වයකි මා දකින්නේ. සඳරැසී සුදුසිංහ තවමත් අවිවාහක තැනැත්තියක බැවින් ඇගේ ස්වාධීනත්වය මෙන්ම අභිමත අන්දමට නිදහස ද ඇය සතුව ඇතැයි ද මම සිතමි. ස්වාධීනත්වය හා නිදහස පමණක්ම සාධනීය පියවර එසවීමට ප්‍රමාණවත් ද? ඒ සඳහා අවංකව කැපවීම අවශ්‍ය වේ. එපමණක් නොව හෘදය සාක්ෂිය – නිර්භීතකම හා දරාගැනීමේ ශක්තිය අවශ්‍ය වේ. ඒ සියලු කාරණා සම්බන්ධයෙන් සඳරැසී සුදුසිංහ පොහොසත් තරුණියක බව මගේ නිරීක්ෂණයයි.
ගිනි වැදුණු පියාපත්
මෑතක දී ප්‍රකාශයට පත්වුණ ‘ගිනි වැදුණු පියාපත්‘ නමැති කෘතියේ කතුවරිය ඉහතින් සඳහන් කෙරුණු සඳරැසී සුදුසිංහ වේ. මේ කෘතිය බැලූ බැල්මට ඒකල කාව්‍ය සංග්‍රහයකි. එනමුත් මේ කෘතිය හුදෙක් කාව්‍ය සංග්‍රහයක්ම නොවේ. කාව්‍ය සංග්‍රහයක් ලෙස මේ කෘතිය රස විඳින්නටඋත්සුක වීම නිරර්ථක ය. ‘ගිනිවැදුණු පියාපත්‘ සංවේදී ජන සංඝයක හෘදය සාක්ෂිය ප්‍රකාශයට පත් කරනු වස් කාව්‍ය නම් මාධ්‍යය සතු ප්‍රකාශන ශක්‍යතාව භාවිතයට ගෙන තිබෙන, ‘නිර්මාණයේ හා පර්යේෂණයේ‘ මනා සංකලනයකි. මගේ නිරීක්ෂණයට අනුව මේ කෘතිය පරිකල්පනයට වඩා සත්‍යයට මුල් තැන දුන් කෘතියකි. යාපනේ පුස්තකාලය ගිනිබත් කිරීම සම්බන්ධ පර්යේෂණාත්මක ලිපියක් හෝ ග්‍රන්ථයක් සීමිත විද්‍යාර්ථීන්ගේ අවධානය හෙමින් දිනා ගන්නා හා පොත් රාක්කයක සුවසේ නිදන්නකි. මේ යථාර්ථය ඉවෙන් මෙන් වටහා ගන්නා කතුවරිය සිය අභිමතාර්ථය මුඳුන් පත් කරගැනීම උදෙසා කවිය නම් සාහිත්ය ප්‍රවර්ගයේ ශක්‍යතාව පරිහරණය කර ඇත. ඇය සතු කවිත්වය- නිර්මාණ ශක්තිය එහිදී ඇය උචිත පරිදි සේවයේ යොදවා තිබේ. එහි සාර්ථකත්වය හා ඵලදායී බව මා වටහා ගත්තේ ‘සූම්‘ අවකාශය තුළ මේ කෘතිය සම්බන්ධයෙන් සිදු කෙරුණ සාකච්ඡා කීපයක්ම නිරීක්ෂණය කිරීමෙනි. ප්‍රාමාණිකයන් විසින් කියවනු ලැබූ ‘ගිනි වැදුණු පියාපත්‘ මගේ ඇස නොව හද තෙත් කළ බව සඳහන් කරනු කැමැත්තෙමි. ඇගේ රචනා කිසියම් අන්දමක ‘උරගලක‘ ගටා බලන්නට ඇයව ඇයගේ ගුරුවරයා යොමු කර තිබෙන්නේ නිර්මාණශීලී ශාස්ත්‍රවන්තයෙකුට ය, බුද්ධිමතෙකුට ය. ඔහු සුනිල් විජේසිරිවර්ධන නම් වේ. එතුමන් කෙනෙකු සතුටු කරන්නෙකු නොව කෙනෙකු දිරිමත් කරන්නෙකි. ඔහු සම්මුඛ වීම සඳරැසීගේ භාග්‍යයකැයි මම සිතමි. මහාචාර්ය සුදර්ශන සෙනෙවිරත්නයන් තමන්ට හඳුන්වා දුන් තැනැත්තිය ගැන විජේසිරිවර්ධන මෙසේ සටහනක් තබයි.
”ඔහු තමාගේ ‘හොඳම ශිෂ්‍යශිෂ්‍යාවන්‘ කිහිප දෙනෙක්ම මට හඳුන්වා දී තිබේ. ඔහු යමෙක් මට හඳුන්වා දෙන්නේ ඒ පුද්ගලයා ගැන ලොකු විශ්වාසයක් ඇති විට බව මම දැන සිටියෙමි. සඳරැසී ගැන ද කතා කරමින් මහාචාර්ය සුදර්ශන් ශාස්ත්‍රය හා මනුෂ්‍යත්වය ගැන ඇගේ කැපවීම හා අනුරාගය ගැන මට සහතික විය”
ඒ ඒ බනිස්වලට ඒ ඒ කෙහෙල්ගෙඩි කියන්නා සේ සඳරුසීගේ ප්‍රයත්නයට අවශ්‍ය දීප්තිය ලබා දෙන්නට සුදුසුම තැනැත්තෙකු ඇයට මුණගැසීම ඇගේ අවංක කැපවීමට ලැබුණ ආශීර්වාදයක් යයි සිතමි.
‘ගිනි වැදුණු පියාපත්‘ කෘතියට පෙරවදනක් ලියමින් මහාචාර්ය සංසක පෙරේරා පාඨකයාගේ විචාරාක්ෂය යොමු කරන්නට නිසි ප්‍රවේශයක් උත්පාදනය කර තිබේ. මේ ඔහුගේ වචන කිහිපයකි.
”සඳරැසී සුදුසිංහගේ කවි එකතුව අප අතට පත් වන්නේ මේ සිද්ධිය සම්බන්ධ මතකය මේ ප්‍රජාවන් දෙකේ සාමූහික මතකය තුළ ආකාර දෙකකින් මෙසේ විද්‍යමාන වන මොහොතක දී ය. මෙහිදී වඩාත් උනන්දු සහගත කාරණය වන්නේ, කිවිඳියගේ කාව්‍යමය ව්‍යායාමයට පදනම සපයන්නේත් ඇයගේ කාව්‍යමය විමසුමට තීව්‍ර ලෙස ලක්වන්නේත් ඇයගේ දැඩි විවේචනයට බඳුන්වන්නේත් ඇයගේ සාංකාවට හා නොසතුටට හේතු වන්නේත් මේ සිද්ධිය හා බැඳී පවතින කරුණු හා සංකේත වන නමුදු, ඇය ද සාමාජිකාවක වන සිංහල සමාජයේ පුළුල් සාමූහික මතකයෙන් මේ සිද්ධිය පිළිබඳ මෙනෙහි කිරීම් බොහෝ දුරට තුරන්ව ගොස් ඇති බැව් සිහිගන්වන විටදී ය.”
මානව විද්‍යාඥයෙකුගේ දෘෂ්ටියෙන් මේ කියවීම පළ කරන්නේ මනුෂ්‍යයා මනුෂ්‍යත්වයට අදාළ යථාර්ථයන් පිටු දැකීම සම්බන්ධ සැඟව පවත්නා ඛේදය වන්නේ ය. තමන් මෙලොව උපත් ලබන්නටත් පෙර සිදුවුණ මේ මහා විනාශය සිංහල සමාජයේ දැරියකගේ හද සසල කිරීම පවසන්නේ ඇය ‘දෘෂ්ටිමය වශයෙන්‘ කිසිම බලවේගයක ගොදුරක්ව නොසිටීම ය. ඊට ඇගේ පසුබිම හා හැදෑරීම් සේම ‘මනුෂ්‍යයන්‘ ආශ්‍රය ද ඉවහල් වී ඇති බව විශද වේ.
සංදර්භය හා වියමන්
කතුවරිය ප්‍රධාන ශීර්ෂ කීපයක් පදනම් කරගෙන කෘතියේ සංදර්භය සකස් කරගෙන ඇත. පළමුවෙන්ම ‘තිඹිරිගෙය‘ වෙත පාඨක අවධානය යොමු කරයි. දෙවනුව ‘මළගම‘ වෙතටය ඇය පාඨකයා කැඳවන්නේ. තුන් වෙනිව ඇය පාඨකයා සසල කරන්නේ ‘මතක බණවර‘ තුළිනි. සිව්වෙනිව ඇය හෘදය සාක්ෂිය අවදි කරනු වස් ‘ස්මෘති‘ මැයෙන් සංවේදී ලෙස ආවර්ජනයන්හි නිමග්නව සිටින සැටි අපූරු ය. ඇගේ වියමන නිම කරන්නේ ‘පුනරාගමනය‘ තුළිනි. මේ සංදර්භය තුළින් උද්දීප්ත වන්නේ කැපවුණ ව්‍යායාමයකින් නෙළා ගත් අස්වැන්න සාධාරණව හා යුක්ති යුක්තව පාඨකයා අබිමුව තැබීම යයි සිතමි.
මේ කෘතියෙහි වියමන් එකසිය දහයක් අන්තර්ගතය. කිසි විටක කතුවරිය භාවාත්මක වැලපීම්වල නිමග්න නොවනවා සේම, ආවේග බාහුල්‍යයෙන් විරෝධතා පළ කිරීමක් කරන්නේ ද නැත. ඇතැම් ආවේගයන් මතු වෙන්නට ඉඩ ඇති අවකාශයන් පවා ඇය ජය ගන්නා අන්දම මනරම් ය. මේ මතක බණවර තුළින් නිදසුනකි.
”බුදුන් විසූ සමයේ ද
අකුරු ලිවූ අපි
මහින්දාගමනයටත් පෙර
අකුරු දැන උන් අපි
මහා සංස්කෘතියක
අයිතිය ලියාගත් අපි
මූණ එක්ක තරහට
කපා ගත්තේ ද නහය.”
අකුරු යනු ඥානයේ ප්‍රාණ වායුව වේ. ශබ්ද ගිනි තබා වැනසිය නොහැකි ය. අකුරු ගිනි තබා වනසන්නේ කෙසේ ද? අකුරු පවතින්නේ ඥානයක් හා හැඟීම් සමඟිනි. එබැවින් පොත යනු මානවයාගේ නිර්මාණයක් සේම මානවයාගේ ඉදිරිගාමී පැවැත්මේ දෙයාකාර වූ වස්තුවකි. ලියා ඇති පොත් සේම ලියන පොත් ඉන් ගම්‍ය කෙරේ. ලියා ඇති පොත් මතිනි අලුත් පොත් ලියවෙන්නේ. එබැවින් ලියා ඇති පොත් විනාශ කිරීම යනු මානව ශිෂ්ටාචාරයක පැවැත්මට මරු පහරකි. අපි එය ලේ වැගිරීමකින් අත් දුටුවෝ නොවෙමු ද?
මතක බණවර තුළින්ම ඇය සරස්වතිය සිහිගන්වන්නේ මෙලෙසිනි.
”කැරලි ගසනා හදකට
‘නිවන‘
පොත පත නොවුණ දවසක
වීණා පුස්තකධාරිනිය
පාමුල
වෙඩි වැදුණෙ
මිනිසත් කමේ හිසට ය.”
මේ පිටු ගණන විවරණය කළ හැකි භාවමය ප්රකාශයන්ය.
මතක බණවර තුළ ඇස ගැසෙන උත්ප්‍රාසනීය වියමන නම් හොමෝ ඉරෙක්ටස්ට ගින්නෙන් සිදුව ඇති විනාශය දරා ගන්නට නොහැකි වීම පවසා සිටීම ය.
”හෝමෝ ඉරෙක්ටස් වෙමි
ඉඳගෙන
ගාන්ධි පාරේ කෙළවර
උදේ හවස විඳවමි
තැවෙමි
ගින්දර සොයා ගත් වරදට.”
මතක බණවර තුළිනි කතුවරිය පාඨකයාගේ හෘදය සාක්ෂිය විමසා සිටින්නේ. ඒ වෙනුවෙන් ප්‍රබන්ධිත දීර්ඝ කව ‘ප්‍රොමිතියස්ගේ පාපොච්චාරණය‘ නම් වේ. ඉන් උද්ධෘත කිහිපයක් දක්වනු කැමැත්තෙමි.
”සුළු පටු නොවේ මා අතින් වුණු වරද
මිනිස් ලොවට දෙව්ලොවක සුව දුන්
ගින්දරම වරදට යොදාගෙන
අළු කරයි උන් පොත් ගුල්
අහෝ දැන් අවබෝධ වී ඇත මට
මා කළ වරද
සියුස්ගේ අණ ද නොතකා.”
ප්‍රොමිතියස්ගේ පාපොච්චාරණය අතිශයින් අනුවේදනීය වේ.
”ගන්න හැම හුස්මෙන්ම
පසු තැවෙමි, විඳවමි
මේ මදිය දඬුවම මට
මම කළ වරදට
එන්න කියමි
සියුස්ගේ දඬුවම්කරුට
ක්‍රෑරතර ගිජු ලිහිණියාට
පියඹා එනු මා වෙතට
මගේ පපු කැවුතු
කඩාගෙන කනු මැන
මේ දඬුවම විඳින්නට
ඉතා සුදුසුය මම
ගුණ සුවඳ නොදැනෙන
මරණයම උරුම මිනිසුන්ට
සොරාගෙන දුන්නාට
දෙවුලොව අගනාම වස්තුව වූ ‘ගින්න‘”
‘ගිනිවැදුණු පියාපත්‘ කෘතියේ බරසාරම වියමන් මා වින්දේ ‘මතක බණවර‘ තුළින් ය. කතුවරිය පාඨකයාගේ හෘදය සාක්ෂියට ආමන්ත්‍රණය කරන්නට සිය දැනුම මත පදනම්ව ගොන ගෙත්තම් මනහර ය. පිරිසිදු ජලය සේ ‘අවර්ණව‘ මිනිස් හදවත් හරා ගලා යන මතක බණවර අසන පාඨකයෙකුගේ නෙතට කඳුළක් ඉනුවේ නැත්නම් ඉන් ගම්‍ය වන්නේ දෘෂ්ටිවාද නමැති රැහැන්වලින් සිර කොට බැද දමා ඇති අන්දම ය.
කෘතවේදී ප්‍රණාමය
කතුවරියගේ හෘදයංගම ප්‍රයත්නය අගයන ආර්. මහේෂ්වරන් තබන සටහනකි මේ.
”…සඳරැසී ඇය සාමය වෙනුවෙන්, මනුෂ්‍යත්වය වෙනුවෙන්, මිත්‍රත්වය වෙනුවෙන්, සියලු දෙනා මනුෂ්‍යයෝය යන මානුෂවාදී දෘෂ්ටියෙන් බොහෝ කවි සංකල්පනා ගෙත්තම් කොට තිබේ. ඇගේ තෙලිතුඩින් දමිළ ජනතාවගේ දුක්ඛිත දිවිය, යාපනයේ ජනතාවගේ ආකල්ප හා ශෝකී අත්දැකීම් සිංහල සහෝදරත්වයට තේරුම් ගත හැකි අයුරින් තමන්ටම ආවේණික වූ කාව්‍යමය ශෛලියකින් ඉදිරිපත් කර තිබීම ප්‍රශංසනීය වේ.”
ඔහුගේ ප්‍රාර්ථනාව ද එක් කරයි. ඒ මෙලෙසිනි.
”අගය කරන්නන්ගේ ඇගයීම් ද, අපහාස කරන්නන්ගේ අපහාසයන් අතරේ ද නිර්භීතව නැඟී සිටින්න”
සාමයට ඇති දුර වැඩි වී තිබෙන්නේ ඇයි? වැඩි වෙමින් තිබෙනවා නම් ඒ ඇයි? ‘අනුකම්පාවෙන්‘ සාමය දකින්නට ලෑස්තිවී සිටින නිසා ය. අනුකම්පා කිරීම වෙනුවට අවබෝධය දෙමළ සමාජයේ ප්‍රාර්ථනය බව වටහා ගන්නා තුරු කවර සාමයක් ද? දෙපසින්ම වර්ගවාදයක් සප්‍රාණිකව පැවතීම යනු මනුෂ්‍යත්වයට විරුද්ධ ‘ගින්දරක්‘ වේ.
එම්.ඒ. නුහුමාන් රටකට මනුෂ්‍ය සමාජයකට අත්වුණ ඉරණම ගැන මෙනෙහි කරමින් සඳරැසීගේ ප්‍රයත්නය අගයා තිබෙන්නේ මෙසේ ය.
”යාපනය පුස්තකාලය ගිනි තබා වසර හතළිහක් ගත වී ඇත. එයින් ඇති වූ මනසේ තුවාලය තවමත් සුව වී නැත. ….ගිනි වැදුණ පියාපත් නම් කවි සපොද්ධතෙහි එකම තේමාවක් ඔස්සේ ලියැවුණු ඇගේ කවි චිත්තවේගීය; සංවේදීය; එමෙන්ම අතිශයින් ප්‍රශංසනීය ය. එම දීප්තිමත් කවි තුළින් ජාතික සමගිය හා සංහිඳියාව සඳහා ඇය දරා ඇති අවංක වෑයම සඵල වන්නට මම ප්‍රාර්ථනා කරමි”
දෙමළ සාමය නියෝජනය කරන බුද්ධිමතෙකු මේ පවසන්නේ කුමක් ද? විනාශය පහසුවෙන් සිදු කරන ලද්දකි. එහෙත් යහපත පහසු නැත යන්නය. යහපත ප්‍රාර්ථනා කිරීම පවසන්නේ සාමයට මහා දුරක් යා යුතු බව ද?
වරද නම් වරදක්ම ය. වරදට සමාව අහසින් වැටෙන්නේ නැත. චන්ද්‍රිකා පාලන සමයේ ඇය මංගල සමරවීරට උපදෙස් දෙන්නේ – ‘ඥානය‘ දෙන්නේ වරදට සමාව ඉල්ලා සිටින්නටය. ඔහු ඒ වෙනුවෙන් කැපවේ. සඳරැසී ඊට කෘතවේදිත්වය පළ කරන්නේ මෙසේ ය.
”ගොළුවුණ හිතක් මත කවි සිතිවිලි ගලන
සොඳුරුම දවස් හඳුනාගන්නේ කොහොම
සුදු නෙළුමක් ලෙසින් පිබිදී සුබ දිනෙක
පොත්ගුල නමට පිනිදිය ඉස්සේ කවුද?
ගඩොලට පොතට වැද අස්විද සුබ නැකතේ
කළු හිල් බිත්ති මත හුණු පිරියම් කෙරුණේ
දකුණත ඇඟිලි තොකනද තිලකය තිව්වේ
දැන් හැක වැඳගන්න පින්කෙත යාපනයේ”
යාපනය පුස්තකාලය යළි ගොඩ නැඟිණි. මේ වූ කලී එක්තරා අන්දමකින් භෞතික පදනමක සාමයකි. එහෙත් රටට අවශ්‍ය සාමය කුමක් ද? ලේ වගුරුවන්නේ නැති රටේ සියලු පුරවැසියන්ට – ‘මනුෂ්‍යයන්‘ ලෙස සලකන හා ජීවත්වන්නට හැකි සාමයකි.
දේශපාලනිකව එය යථාර්ථයක් බවට පත් වේ ද?
සිංහල සමාජය තුළ පැතිරෙන්නට පටන් ගැනුණ මනුෂ්‍යත්වයේ අරුණලු, පාස්කු ප්‍රහාරය නම් බල උමතු කුමන්ත්‍රණය විසින් යටපත් කර දමන ලදි. සුව වෙමින් තිබුණ තුවාලය පෑරුවා නොව, යළි තුවාල කිරීමකිය කළේ. වත්මන් පාලකයන් සිය පැවැත්ම වෙනුවෙන් පරිහරණය කරන ගෝත්‍රික අවියට විනාශය නිර්මාණය කළ හැකි ය. මොන අන්දමකින්වත් සාමය ගොඩ නැඟිය නොහැකි ය. ගිනි තිබ්බ අය ඊටත් වඩා සන්නද්ධව ගින්නක් තබන්නට පසු බට නොවනු ඇත. ලංකාව දවසින් දවස පරිහානිය කරා යන අන්දම ගැන සංවේදී විය යුත්තේ නිර්පාක්ෂික බුද්ධිමතුන්ය – විද්වතුන්ය – වෘත්තිකයන්ය – සාහිත්‍යධරයන් හා කලාකරුවන්ය. ඒ ඒ චරිතවල වග තුග විමසන විට ලැබෙන පිළිතුරු කොතරම් ශෝචනීය ද?
මෙවැනි ගොරබිරම් යථාර්ථයක් තුළ සඳරැසී අප්‍රමාණ කැපවීමකින් යාපනය පුරා සැරි සරන්නේ – ආදරයේ දෑත් දිගු කරන්නේ ආධ්‍යාත්මික සාමයක් ගැන අයට ඉහළ මට්ටමක ප්‍රාර්ථනාවක් ඇති නිසා යයි මේ පොත කීප වාරයක් කියවූ මට සිතුණි.
‘ගිනිවැදුණ පියාපත්‘ වනාහි කවි පොතක් නොව, එහෙත් එය කවි පොතකි. ‘ගිනිවැදුණ පියාපත්‘ වනාහි පර්යේෂණයක ඵලයක් නොව, එහෙත් එය පර්යේෂණයක ඵලයකි.
මෙවැනි කෘතියක් මා කියවූයේ ප්‍රථම වතාවටය. සෑම පුරවැසියෙකුම උවමනාවෙන් කියවිය යුතු පොතකි මේ පොත. ඉමහත් මහන්සියකින් සම්පාදනය කර තිබෙන මේ කෘතියෙන් පාඨකයෙකුට අත්වන්නේ හුදු ආස්වාදයක්ම නොවේ. සෑම පාඨකයෙකුගේ ම කල්පනය පුබුදු කරන නැණරැස් මෙහි අන්තර්ගතය. සිංහල තරුණියක මේ උඩුගං බලා පිහිනන්නේ රටේ අනාගතය වෙනුවෙන් මඬනා ලද මානව ප්‍රේමයකින් යයි සිතමි.■
