වර්තමානයේදී දේශපාලනයෙහි සාර්ථක වීමටත්, මැතිවරණවලින් ජයගැනීමටත්, දේශපාලනඥයන්ටත්, දේශපාලන පක්‍ෂවලටත් මාධ්‍ය ආයතනවල හිමිකරුවන් වීම මෙන්ම මාධ්‍ය ව්‍යාපාරවල ආයෝජකයන් වීමද අත්‍යවශ්‍ය වේ.
දූෂණය සහ දේශපාලනය නිවුන් සොහොයුරන් දෙදෙනකු බවට පත්වී ඇත යන අප රටේ කවරුත් දන්නා සත්‍යය නැවත වරක් ජාතික සහ ජාත්‍යන්තර මටට්මේ මහජන සාකච්ඡාවේ තේමාවක් බවට මතුවී තිබේ. ඒ ‘පැන්ඩෝරා පේපර්ස්’ යනුවෙන් හැඳින්වෙන, ලෝකයේ බොහෝ රටවල දේශපාලකයන්ගේද, ව්‍යාපාරිකයන්ගේද වෙනත් කීර්තිමත්
පුද්ගලයන්ගේද රහස් බැංකු ගිණුම් පිළිබඳ තොරතුරු අනාවරණය කරන ලේඛන ලෝකය පුරා පැතිරීමත් සමගය. ලංකාවේ දේශපාලන-ව්‍යාපාරික පවුලක නම් දෙකක්ද එම ලැයිස්තුවේ තිබෙන බවට වාර්තා වේ. ලංකාවේ නම් ප්‍රමාණය දෙකකට සීමා වීම ඇත්තටම පුදුමයට කරුණකි. තවත් ලාංකික නම් අනාවරණය වන්නේ නම් අප පුදුමයට පත්විය යුතු නැත. මන්ද මහා පරිමාණ වශයෙන් දූෂණයේ යෙදීමත්, විදේශීය රටවල ආයෝජනය කිරීමත්, ලංකාවේ දේශපාලන සහ ව්‍යාපාරික පන්තිවල සාමාන්‍ය වෘත්තීය කටයුත්තක් බවට පත්ව ඇති හෙයිනි.
දූෂණය හා දේශපාලනයත්, ව්‍යාපාරික ලෝකයත් අතර ඇති සම්බන්ධය දෙස බැලිය හැකි එක් ආකාරයක් වන්නේ එය ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට සිදුකරන විනාශය පිළිබඳ දෘෂ්ටි කෝණයෙන් මඳක් විමසා බැලීමයි. ලංකාවේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට එල්ලවී ඇති ප්‍රධාන අනතුරක මූලාශ්‍රය වන්නේ දූෂණයයි. මේ ලිපියෙන් කෙරෙන්නේ එවැනි විග්‍රහයක් සඳහා උත්සාහයක් ගැනීමකි.
මෙම සාකච්ඡාව උප තේමා කිහිපයක් ඔස්සේ ඉදිරියට ගෙන යා හැකිය.
දූෂණය විසින් දේශපාලනය ගිලගැනීම
අපට ප්‍රයෝජනවත් පළමුවැනි උප තේමාව, දූෂණය විසින් දේශපාලනය ගිලගනු ලැබීම යන්නයි. සරලව අර්ථකථනය කරන්නේ නම් දූෂණය යනු නීතියට පිටින්ද, නීතිය උල්ලංඝනය කරමින්ද, නැතහොත් හොර රහසේද, තමන්ට අයත් නොවන මුදල්, දේපළ සහ ද්‍රව්‍යමය වත්කම් යනාදිය කෙනකු තමන් හෝ තම පවුල සඳහා අත්පත් කරගැනීම සහ එක්රැස් කර ගැනීමයි. වෙනත් ආකාරවලින්ද දූෂණ සිදු විය හැකි නමුත්, පැන්ඩෝරා පේපර්ස්වලින් අනාවරණය වන්නේ ධනය අත්පත් කරගෙන රැස්කිරීම යන බහුලව සිදුවන දූෂණ ක්‍රමයයි. ලංකාවේද, අනෙක් රටවලද අත්දැකීම්වලින් පෙනෙන පරිදි, දූෂණය විසින් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට සිදු කර ඇති විශාලම හානිය නම්, එය දේශපාලනයේ අරමුණ කුමක්ද? යන්න අලුතෙන් අර්ථකථනය කිරීමයි. එම අලුත් අර්ථකථනය නම්, ‘දේශපාලනය යනු පුද්ගලයකුට තමන්ටත් තම පවුලටත් පරම්පරා ගණනාවක්ම සඳහා කවර මාර්ගවලින් හෝ අසීමිත ලෙස ධනය සහ වත්කම් එකතු කර ගැනීමේ නොවරදින මාර්ගයයි.’ මෙම අර්ථකථනය අනුව දේශපාලනයේ අරමුණ වන්නේ අසීමිත ලෙස පුද්ගලිකව බලය හා ධනය රැස්කර ගැනීමයි.
දේශපාලනය සහ එහි අරමුණ පිළිබඳ මෙම නව අර්ථකථනයට අනුව, ‘ජනතාවට සේවය කිරීම’, ‘පොදු යහපත’, ‘රටට වැඩක් කිරීම’ යන මේවා හුදෙක් සටන් පාඨ සහ මන්තර පාඨ පමණි. තමන් දේශපාලනයට පිවිසෙන්නේ ඉහත කී දීර්ඝකාලීන සහ විශාල අරමුණ වෙනුවෙන් බව පුද්ගලයෝ මනා අවබෝධයෙන් සිටිති. එබැවින්, දේශපාලනය යනු ජීවිත කාලයක් පුරාද, තමන් පමණක් නොව තම පවුලේ සාමාජිකයන්ද, දරු මුණුබුරන්ද අනිවාර්යයනේම සහභාගි විය යුතු, පවුල් ව්‍යවසායක් බවට පත්වී ඇති ලංකාවේ අත්දැකීමේ අර්ථයද එයයි.
දූෂණය විසින් දේශපාලනය සහ ආත්මාර්ථය අතර ඇති කරන ලද මෙම දැඩි සහ ඓන්ද්‍රීය සම්බන්ධයෙන් වඩාත්ම හානියට පත්වී තිබෙන්නේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය යනුවෙන් අප කවුරුත් දන්නා දේශපාලන ක්‍රමයයි. දේශපාලන බලය පවුල් වෙත මෙන්ම පුද්ගලයන් වෙතද කේන්ද්‍රගත කර ගැනීම, එක් ධුර කාලයක් නොව ධුර කාල ගණනාවක්ම ආණ්ඩු බලයේ සිටීමට පුද්ගලයන්ද දේශපාලන කණ්ඩායම්ද, දේශපාලන පක්‍ෂද සතු අධිෂ්ඨානය, එම අරමුණු සඳහා ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා තමන්ට රුචි පරිදි වෙනස්කර ගැනීම, මැතිවරණ ජයග්‍රහණය යන්න අසීමිතව සහ ලෝභ නැතිව ධනය වියදම් කිරීමේ ප්‍රතිඵලයක් බවට පරිවර්තනය කිරීම යන මේ ලක්‍ෂණ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ක්‍රියාවලියට පැමිණ තිබෙන්නේ දේශපාලනයේ අරමුණ, දේශපාලන ක්‍රියාවලිය සහ දේශපාලන සංස්කෘතිය යන මේවා යළි ගැඩගැස්වීමට දූෂණයේ ඇති පුදුමාකාර බල මහිමය නිසාය. මේ අතර වර්තමාන කාලයේ දේශපාලන දූෂණයේ විශේෂ ලක්‍ෂණයක් තිබේ. එනම් එය සාම්ප්‍රදායිකව සිදුවූ මහජනයාගෙන් සහ ව්‍යාපාරිකයන්ගෙන් අල්ලස් ගැනීමට සීමා නොවී, මහා පරිමාණව සිදුවන රාජ්‍ය දේපළ කොල්ලකෑම දක්වා ව්‍යාප්ත වීමයි.
දේශපාලනය යනු
දූෂකයන්ගේ මහා සන්ධාන වීම
අප දේශපාලනයේ, විශේෂයෙන් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී මැතිවරණ සහ ආණ්ඩුකරණ ක්‍රියාවලියේදී, දකින්නේ දේශපාලන පක්‍ෂ සහ දේශපාලන කණ්ඩායම් අතර ගොඩනැගෙන දේශපාලන සන්ධානයි. ලංකාවේ පසුගිය දශක කිහිපය තුළ ප්‍රධාන පක්‍ෂ සියල්ලේම මූලිකත්වයෙන් සිදුවී තිබෙන්නේ, අන්තර්-පක්‍ෂ සන්ධාන, දූෂණය, එනම් මූල්‍ය සහ ද්‍රව්‍යමය ප්‍රතිලාභ යන සාධකය මත පදනම්ව බිහිවන, පවත්වාගෙන යන, කැඩෙන සහ අලුතෙන් ගොඩනැගෙන හවුල් සමාගම් ලෙස දේශපාලන සන්ධාන ගොඩනැගීමයි. මෙලෙස සන්ධාන ආණ්ඩු ගොඩනැගුණු පසු මෙන්ම කැඩුණු පසුද, ඒවාට විරුද්ධ වන දේහපාලනඥයන් නිතරම කරන චෝදනාවක් වන්නේ තම සගයන් තමන් අතහැර ගියේ විශාල මුදල් ප්‍රමාණ ලබාගෙනය යන්නයි. 2018 ඔක්තෝබර් මාසයේ සිදුවූ තාවකාලික ආණ්ඩු වෙනසේදී, මෙවැනි චෝදනා සහ ප්‍රතිචෝදනා නිදහසේ සංසරණය විය. මෙයින් අපට ඉගෙන ගැනීමට තිබෙන පාඩමක් නම්, සභාග ආණ්ඩු සහ දේශපාලන සන්ධානත් අතර තිබෙන්නේ ‘ඓන්ද්‍රීය’ සම්බන්ධයක්ය යන්නයි. එනම්, එකම ශරීරයක කොටස් ලෙස, එකක් මත අනෙක රඳා පවතින, මුළු දේහයේම ක්‍රියාකාරිත්වය සඳහා එම කොටස් දෙකම අවශ්‍ය වන, තත්වයන් සභාග දේශපාලනයේ තර්කණය බවට පත්වීමයි.
අදෘශ්‍යමාන සන්ධාන
‘දූෂකයන්ගේ සන්ධාන’ යන්න දේශපාලනය තුළ තවත් මට්ටමකින් නිර්මාණය වී ක්‍රියාත්මක වේ. ඒවා නිර්මාණය වන්නේ දේශපාලන පක්‍ෂ අතර සන්ධාන මෙන් දෘශ්‍යමාන, පෙනෙන, සන්ධාන නායකයන් ඡායාරූපගත කළ හැකි දේවල් ලෙස නොවේ. එබැවින් එවැනි සන්ධාන හැඳින්විය හැක්කේ අනුභූතික යථාර්ථයට පහසුවෙන් හසු නොවන දේශපාලන සංසිද්ධීන් ලෙසය. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට ඒවායින් වන හානිය ගණන් බැලිය නොහැකි තරම් විශාල එකක් වන්නේද එබැවිනි. දේශපාලනඥයන්ගේ නායකත්වයෙන් බිහිවන මෙම ‘දූෂකයන්ගේ අදෘශ්‍යමාන සන්ධාන’ ගැන මනා ඉවක් පුරවැසියන් අතර පවතින බවද මෙහිදී කිවයුතු වේ.
මෙම අදෘශ්‍යමාන දූෂකයන්ගේ සන්ධානවල සාමාන්‍යයෙන් පුළුල් කණ්ඩායම් ප්‍රමාණයක් සිටිති. දේශපාලනඥයන්, දේශපාලන පක්‍ෂ නායකයන්, ‘බිස්නස් ටයිකූන්’ යන ඉංග්‍රීසි වචනයෙන් හඳුන්වන මහා පරිමාණ ව්‍යාපාරිකයන්, මූල්‍ය කළමනාකාරණ සහ උපදේශක සමාගම් හිමියන්, බැංකුකරුවන්, ඉහළ පෙළේ නීතිඥයන්, ගණකාධිකාරී සහ මූල්‍ය පරිපාලන වෘත්තිකයන්, ඉහළ මටට්මේ රේගු නිලධාරීන්, ගුවන් සමාගම් හිමිකරුවන්, පොලිසියේ ඉහළ නිලධාරීන්, ඇතැම් රටවල අධිකරණ ක්‍රියාවලියට සම්බන්ධ නඩු පවරන්නන් සහ විනිශ්චයකරුවන්, ජනමාධ්‍ය ආයතන හිමිකරුවන් සහ මාධ්‍යවේදීන් යනාදි පුළුල් සමාජ සහ වෘත්තික පරාසයක් වසාගෙන යන සාමාජිකත්වයක් මෙම දෙවැනි මාදිලියේ දූෂකයන්ගේ සන්ධානවලට තිබේ. ඒවා ජාතික රාජ්‍ය සීමා ඉක්මවා ගිය ජාත්‍යන්තර මට්ටමේ සන්ධානද වීම ඒවායේ ඇති විශේෂ ලක්‍ෂණයකි. දූෂණය සිදුවීම, දූෂණ ක්‍රියා සැඟවීම, දූෂකයන් ආරක්‍ෂා කිරීම, දූෂකයන්ට විරුද්ධව පරීක්‍ෂණ සිදු නොවීම, පරීක්‍ෂණ සිදුවුවද නඩු නොවැටීම, නඩු වැටුණද ඒවායින් නිදහස් වීම යනාදි පුළුල් පරාසයක් තුළ මෙම සන්ධානයේ ක්‍රියාකාරකම් පැතිරී තිබෙන බවද අපට පිළිගැනීමට සිදුවේ. ‘පුළුවන් නම් උසාවියේ ඔප්පු කරනවා’, ‘ඕවා අපට මඩ ගහන්න කියන ඒවා’, ‘ඇයි පොලිසියට පැමිණිලි කරන්නේ නැත්තේ?’, ‘ඇයි නඩු දාන්නේ නැත්තේ?’, ‘කෝ සාක්කි තියෙනවද?’, ‘අයුතු ලෙස හම්බකරපු සතයක්වත් මගේ හෝ මගේ පවුලේ හෝ බැංකු ගිණුම්වල තියෙන බව ඔප්පු කළොත් මම හෙටම දේශපාලනයෙන් ඉවත් වෙනවා’ වැනි නිර්භීත ප්‍රකාශ පාර්ලිමේන්තුවේ හෝ පුවත්පත් සාකච්ඡාවල ප්‍රකාශ වනු අසන පුරවැසියන්ට කළ හැක්කේ කට කොනකින් සිනාසීම පමණක් වීමෙන් පෙනෙන්නේ මෙම දෙවැනි සන්ධානය කොතරම් බල සම්පන්නද යන්නයි.
දූෂණය සහ ජනමාධ්‍යය
‘දූෂකයන්ගේ අශුද්ධ සන්ධානයේ’ සාමාජිකත්වය ජනමාධ්‍ය ආයතන හිමිකරුවන්ටද ඇතැම් ජනමාධ්‍යවේදීන්ටද හිමි වන බව අපි ඉහත සඳහන් කළෙමු. එය සාමාන්‍යයෙන් ඔවුන් සිය කැමැත්තෙන් කරන තෝරාගැනීමකි. ජනමාධ්‍ය ආයතන සහ වෘත්තිකයන්ද, දේශපාලනඥයන්ද, දේශපාලන පක්‍ෂද, ආණ්ඩුද සමග වෘත්තීයමය සම්බන්ධතා පවත්වා ගැනීම සාමාන්‍ය දෙයකි. එහෙත් අපගේ මෙම තේමාවේදී මතු වන ප්‍රශ්නය ඊට වඩා වෙනස් එකකි. එය නම්, ජනමාධ්‍ය ආයතනත්, ඇතැම් ජනමාධ්‍යකරුවනුත් තම වෘත්තීය වගකීම් සහ බැඳීම් ඉක්මවා ගොස්, දේශපාලනඥයන්ගේ ආර්ථික දූෂණ ක්‍රියාවලියේ කොටස්කරුවන් වීමයි. දූෂණ ආරක්‍ෂා කිරීමයි. ඒ මගින් දූෂිත සන්ධානයක හවුල්කරුවන් වීමයි. එම හවුල්කාරත්වයෙන් විශාල ආර්ථික ප්‍රතිලාභ ලැබීමයි.
වර්තමානයේදී දේශපාලනයෙහි සාර්ථක වීමටත්, මැතිවරණවලින් ජයගැනීමටත්, දේශපාලනඥයන්ටත්, දේශපාලන පක්‍ෂවලටත් මාධ්‍ය ආයතනවල හිමිකරුවන් වීම මෙන්ම මාධ්‍ය ව්‍යාපාරවල ආයෝජකයන් වීමද අත්‍යවශ්‍ය වේ. ඉන්දියාවේ ප්‍රාන්ත මට්ටමේ දේශපාලනඥයන් බොහෝ දෙනා මාධ්‍ය ව්‍යාපාරවල හිමිකරුවන් සහ ආයෝජකයන් වීමට සමාන ක්‍රියාවලියක් ලංකාවේද සිදුව තිබේ. බොහෝ විට මෙම ආයෝජන වනාහි අයථා ලෙස උපයන ලද ධනය වීම අහම්බයක් නොවේ. මාධ්‍ය ආයතන සහ මාධ්‍යවේදීන් දිනාගැනීම වෙනුවෙන් ආයෝජනයක යෙදීම මහත් ඵලදායී ක්‍රියාවක් බව දේශපාලනඥයෝ දනිති. ලංකාවේ මෑතකාලීන මැතිවරණ දෙස ආපසු හැරී බලන විටත්, මාධ්‍ය ආයතනවල චර්යාව දෙස විමසිල්ලෙන් බලන විටත්, දේශපාලන දූෂණය සහ ජනමාධ්‍ය අතර ඇති සම්බන්ධය ගැන සුළු මට්ටමේ හෝ අවබෝධයක් ලබාගැනීමට කෙනකුට පුළුවන. එය විජේවර්දන පවුලේ සහ ලේක්හවුස් ආයතනයේ ඉතිහාසය කිහිප ගුණයකින් අලුත් කර, අලුත් දේවල්ද එකතු කර, යළි නිපදවීමක් බවද කෙනෙකුට පෙනෙනු ඇත.
ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී න්‍යාය
දූෂිත දේශපාලන ධනය සහ ජනමාධ්‍ය ව්‍යාපාර අතර ඇති මෙම අලුත් සම්බන්ධය ජනමාධ්‍ය පිළිබඳ සාම්ප්‍රදායික ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී න්‍යායේ උපකල්පන පිළිබඳවද අලුත් සහ දුෂ්කර ප්‍රශ්න මතුකරයි. දහ අටවැනි සියවසේ සිට යුරෝපයේ සහ ඇමරිකාවේත්, 19 වැනි සියවසේ සිට ලංකාව වැනි රටවලත්, ජනමාධ්‍යය ගැන තිබි එක් වැදගත් ප්‍රවාදයක් වූයේ ජනමාධ්‍යය ‘ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ මුරදේවතාවාය’ යන්නයි. එකල තිබුණේ මුද්‍රිත පුවත්පත් සහ වාර සඟරා පමණි. අද මෙන් ක්‍ෂණික ප්‍රවෘත්ති සහ ව්‍යාජ ප්‍රවෘත්ති ගැන අදහසක් එකල තිබුණේ නැත. පුවත්පත්, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ මුරදේවතාවා ලෙස සැලකුණේ, ජනමතය හැඩගැස්වීමට, මහජනතාවට තොරතුරු සැපයීමට, දේශපාලකයන් සහ ආණ්ඩු පිළිබඳවත්, බලවත් පුද්ගලයන් පිළිබඳවත් විචාරාත්මක අදහස් පළකිරීමට, අධිපති මතවලට වෙනස් මත ප්‍රකාශ කිරීමට, තම අදහස් සහ මතිමතාන්තර සමාජය වෙත ගෙනඒමට ඇති ස්වාධීන සහ නිර්භය මාධ්‍යය පුවත්පත වූ නිසාය. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය සහ පුවත්පත් අතර සාධනීය සම්බන්ධතාවක් පිළිබඳ ප්‍රවාදය ගොඩනැගුණේද එම පසුබිම තුළය. මාධ්‍යවේදීන් බලවතුන් ඉදිරිපිට දෙකට නැමුණේ නැත්තේද ඒ කාලයේය.
ජනමාධ්‍ය/පුවත්පත් නිදහස පිළිබඳ ලිබරල් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී න්‍යාය ගොඩනැගුණේද මෙම පසුබිම තුළය. අදහස් පළකිරීමේ අයිතිය, වෙනස් මත දැරීමේ අයිතිය සහ සමාජයේ බහුතරයේ මතයට වෙනස් මත ප්‍රකාශ කිරීමේ සුළුතරයේ අයිතිය පිළිබඳව ජෝන් ස්ටුවට් මිල් නමැති 19වැනි සියවසේ සිටි ඉංග්‍රීසි දේශපාලන චින්තකයා ON LIBERTY නම් කෘතියේ ගොඩනැගූ ප්‍රබල තර්කය ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය සහ මාධ්‍ය නිදහස පිළිබඳ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී න්‍යායේ ඇති සම්භාව්‍ය ප්‍රකාශනයයි. ආණ්ඩු සහ දේශපාලනඥයන් සිදුකරන දූෂණය සහ බලය අයුතු ලෙස ප්‍රයෝජනයට ගැනීම එළිදරව් කිරීම, විවේචනය කිරීම සහ ඒ පිළිබඳව මහජන මතයක් ගොඩනැගීම ජනමාධ්‍යය සතු ඉතා වැදගත් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී කර්තව්‍යයක් සහ වගකීමත් වන්නේය යන මූලධර්මය ගොඩනැගීමේ සංකල්පීය මූලයත් එයයි.
ජනමාධ්‍ය නිදහස
දේශපාලනඥයන් සහ බලයේ සිටින ආණ්ඩුද, දේශපාලනඥයන්ද, නිලධාරීන්ද සිදුකරන දූෂණය සහ බලය අවභාවිත කිරීම ජනමාධ්‍ය විසින් හෙළිදරව් කිරීමට ලක්කරනු ලැබූ විට එය සාධනීය ප්‍රතිඵලවලට තුඩු දෙනු ඇත යන්න ජනමාධ්‍ය නිදහස පිළිබඳව, ජනමාධ්‍යකරණය පිළිබඳ අපගේ විශ්විද්‍යාලවල තිබෙන ඩිප්ලෝමා පාඨමාලාවල පවා උගන්වන, එහෙත් දැන් ලංකාවේ වැරදි බවට දිගින් දිගටම ඔප්පු වන, තවත් උපකල්පනයකි. එම උපකල්පනයේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී න්‍යාය විශ්වාස කළ ඒ කාලයේ වැදගත් වූ අදහස් කිහිපයක් තිබුණි. පළමුවැන්න, දේශපාලන දූෂණය, අල්ලස, බලය අවභාවිත කිරීම පිළිබඳ තොරතුරු පුවත්පත්වලින් අනාවරණය වී එය තම ඡන්දදායකයන්ද, හිතවතුන්ද, මහජනතාවද දැනගත් විට, ඒ මගින් එම දේවල් කළ බලවතුන්ට ‘ලජ්ජාව’ ඇතිවී ඉන්පසු සමාව ගැනීම, තනතුරුවලින් අස්වීම, අධිකරණ දඬුවම් පිළිගෙන දේශපාලනයෙන් විශ්‍රාම ගැනීම යනාදිය එම දේශපාලනඥයන්ගෙන් සිදුවනු ඇත යන ප්‍රතිඵලය අපේක්‍ෂා කිරීමයි.
දෙවැන්න, දූෂණය සහ බලය අවභාවිත කිරීම ගැන සිදුවීම්ද, ඒවාට සම්බන්ධ පුද්ගලයන් ගැනද තොරතුරු පුවත්පත්වල පළවූ විට, අල්ලස, දූෂණය හා ඒවායේ යෙදෙන දේශපාලනඥයන්ට විරුද්ධව ප්‍රබල මහජන මතයක් ගොඩනැගෙනු ඇත යන්නයි. මේ අපේක්‍ෂා දෙකම සැබෑ ඒවා නොවන බව ඔප්පු කිරීමට ලංකාවේ දේශපාලනඥයන් සමත් වී ඇති බව අප රටේ සියලු පුරවැසියෝ දනිති. මහබැංකු බැඳුම්කර වංචාව පිළිබඳව සිදුවූ පාර්ලිමේන්තු විවාදය මතක් කිරීමත්, පැන්ඩෝරා එළිදරව් ගැන පාර්ලිමේන්තුවේ සිදුවන විවාදත් යළි මතක් කරගැනීම පමණක් ඒ සඳහා ප්‍රමාණවත්ය.
කුමක් කරන්නද?
දූෂණය වැළැක්වීම, ජනමාධ්‍යය සහ මහජන මතය අතර ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී සමාජයක ඇතිවිය යුතු මෙම සම්බන්ධතාව ඛණ්ඩනය වී තිබෙන පසුබිමක, අප රටේ පුරවැසියන්ද, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ශක්තිමත් කිරීමට කැපවී සිටින දේශපාලන ක්‍රියාකාරීන්ද, සිවිල් සමාජ කණ්ඩායම්ද, මාධ්‍යවේදීන්ද ඉදිරියේ ඇත්තේ බරපතළ අභියෝගයකි. එය ලසන්ත වික්‍රමතුංග ඝාතනය වෙතින් මතුවූ ප්‍රශ්නය තරම්ම බරපතළ එකකි. ලසන්තගේ මරණය, දූෂණය එළිදරව් කළ ජනමාධ්‍යවේදියකුට ලැබුණු දඬුවමකි. එහි අනෙක් පැත්තක්ද තිබේ. එනම් දූෂණය වැසීම වෙනුවෙන් ජනමාධ්‍ය ආයතනවලටත්, ජනමාධ්‍ය හිමිකරුවන්ටත් ප්‍රතිලාභ වරප්‍රසාද ලැබීමයි. මහා පරිමාණ දූෂණ පිළිබඳ වාර්තාවලින් සමාජයේ හෘදය සාක්‍ෂිය කැළඹෙන්නේ නැති තත්වයක් තුළ, දූෂණයෙන් තොර මහජන ජීවිතයක්ද, මහජන අවකාශයක්ද, දේශපාලන ප්‍රජාවක්ද, දේශපාලන වෘත්තිකයන්ද සහිත අනාගතයක් ගැන සිතීම පහසු කාර්යයක් නොවේ. ■
